I began to worry and fidget by half

I began to worry and fidget by half past five. Two buses had gone by and she had not come home from school. I thought of all the places she could go to and became afraid because there were so many. My husband was working in Glasgow and my father, who stayed with us, was on holiday.

The house was empty. I was afraid. Not of being alone but she would have phoned to tell me if she was going away anywhere. My stomach turned, I felt hungry but could not eat, tired but could not sleep, tormented by my imagination.

At six o’clock I phoned her friend but she had no idea where she was and suggested I phone several people who were other school friends. I phoned them all but no one knew and said they would phone back if they found out where she was. I took the car into town. There was a girl she was friendly with who lived in a house on the way to town. She hadn’t a phone so I went to the door.

“Elaine, have you seen Cathie?” It was hard to speak as the cries of pain echoed through my head. I was too embarrassed to stay, I had started to cry and my eyes were red and sore. I went into all the cafés she talked of. It was no use. I went home and found myself waiting for the phone to ring. It did several times. Always someone to ask if I had found her. At nine o’clock I answered the phone for the millionth time. It was Mrs. Wilson, Elaine’s mother. She said Cathie was at their house. I felt as though the greatest load had been lifted from my heart. Again I took the car and drove into town. She was very quiet and looked at me coldly. She thanked Elaine and got into the car. We said nothing but I wanted to be angry, I wanted to show how worried I had been. I knew that she would not see my anger as love for her. It seemed as though she hated me and wanted to hurt me, but I was as pleasant as I could be and she answered all the countless questions in a calm indifferent manner. I had failed. I could not get through to her. She could not see the agony I had gone through because of her. It was my fault she was as she was. I had brought myself pain.
When we got home we watched television and it seemed as though nothing had happened at all. It was forgotten, pushed away out of sight. That night I prayed it would never happen again.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเริ่มกังวล และ fidget โดยครึ่งเลยห้า รถทั้งสองก็หายไปด้วย และเธอไม่ได้มาบ้านจากโรงเรียน ผมคิดว่า ในสถานที่เธอสามารถไป และกลายเป็นกลัวเนื่องจากมีจำนวนมาก สามีทำงานในกลาสโกว์ และพ่อ ที่อยู่กับเรา ถูกในวันหยุดบ้านว่างเปล่าได้ ผมกลัว ไม่ของอยู่ คนเดียวแต่เธอจะมี phoned บอกถ้า เธอกำลังเก็บทุก ท้องของฉันเปิด ฉันรู้สึกหิว แต่ไม่กิน เหนื่อย แต่ห้าม หลับ ทรมาน ด้วยจินตนาการของฉันที่ 6 นาฬิกา ฉัน phoned เพื่อนของเธอ แต่เธอมีความคิดที่เธอมี และแนะนำฉันโทรศัพท์คนหลาย ๆ คนได้เพื่อนโรงเรียนอื่น ฉัน phoned พวกเขาทั้งหมด แต่ไม่มีใครรู้ และกล่าวว่า พวกเขาจะโทรศัพท์กลับไปถ้าพวกเขาพบที่เธอ เอารถเข้าเมือง มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอเป็นมิตรกับผู้ที่อาศัยอยู่ในบ้านในทางการเมือง เธอไม่ได้เป็นโทรศัพท์ดังนั้นฉันก็ไปประตู"Elaine มีคุณเห็น Cathie" มันยากที่จะพูดเป็นเสียงร้องเจ็บปวดได้พูดย้ำผ่านหัวของฉัน ผมอายเกินไป ฉันก็เริ่มร้องไห้ และตามีสีแดง และเจ็บ ฉันเดินเข้าไปในคาเฟ่ทั้งหมดที่เธอพูดคุยกันของ ใช้ไม่ได้ กลับบ้าน และพบตัวเองกำลังรอโทรศัพท์เพื่อแหวน มันหลายครั้ง เสมอคนถามถ้า ฉันได้พบเธอ ที่เก้าโมง ผมตอบโทรศัพท์เวลาชี้ ก็นาง Wilson แม่ของ Elaine เธอบอก Cathie ที่ที่บ้านของพวกเขา ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าโหลดมากที่สุดได้ถูกยกขึ้นจากหัวใจของฉัน อีกฉันเอารถ และขับรถเข้าเมือง เธอมองที่ฉัน และเงียบมาก coldly เธอขอบคุณ Elaine และได้เข้ารถ เรากล่าวว่า ไม่มีอะไร แต่อยากจะโกรธ ฉันต้องการแสดงว่าห่วงผมเคย ฉันรู้ว่า เธอไม่ต้องเห็นความโกรธของฉันเป็นรักเธอ มันดูเหมือนว่าเธอเกลียดชังผม และอยากจะทำร้ายฉัน แต่ฉันก็เป็นที่น่าพอใจข้าพเจ้าเป็น และเธอตอบทุกคำถามนับไม่ถ้วนสนใจอย่างสงบ ฉันได้ล้มเหลว ไม่ได้ผ่านไปเธอ เธอไม่สามารถเห็นทุกข์ทรมานฉันได้ผ่านไปแล้ว เพราะเธอ มันเป็นความผิดของฉันที่เธอเป็นเธอ ผมได้นำตัวเองเจ็บปวดเมื่อเราได้ บ้านที่เราดูโทรทัศน์ และมันดูเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดเลย มันถูกลืม ผลักออกไปลับตา คืนนั้นผมอธิษฐานจะไม่เกิดขึ้นอีก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเริ่มที่จะกังวลและอยู่ไม่สุขโดย 05:30 รถเมล์สองได้หายไปโดยที่เธอไม่ได้มาจากโรงเรียน ผมคิดว่าของทุกสถานที่ที่เธอจะไปและกลายเป็นกลัวเพราะมีจำนวนมากดังนั้น สามีของฉันกำลังทำงานอยู่ในกลาสโกว์และพ่อของฉันที่อยู่กับเราเป็นวันหยุด. บ้านเป็นที่ว่างเปล่า ฉันกลัว ไม่ได้อยู่คนเดียว แต่เธอจะได้โทรไปบอกฉันว่าเธอกำลังจะออกไปที่ใดก็ได้ ท้องของฉันหันฉันรู้สึกหิว แต่ไม่สามารถกินเหนื่อย แต่ก็ไม่สามารถนอนหลับทรมานด้วยจินตนาการของฉัน. ที่ 06:00 ผมโทรหาเพื่อนของเธอ แต่เธอก็มีความคิดว่าเธออยู่ที่ไหนและแนะนำให้ผมโทรหลายคนที่โรงเรียนอื่น ๆ เพื่อน ผมโทรหาพวกเขาทั้งหมด แต่ไม่มีใครรู้และบอกว่าจะโทรกลับมาถ้าพวกเขาพบว่าเธออยู่ที่ไหน ผมเอารถเข้าไปในเมือง มีหญิงสาวคนหนึ่งเธอเป็นมิตรกับผู้ที่อาศัยอยู่ในบ้านระหว่างทางไปเมือง เธอไม่ได้ดังนั้นผมจึงโทรศัพท์ไปที่ประตู. "เอเลนคุณเห็นได้ Cathie?" มันเป็นเรื่องยากที่จะพูดเป็นเสียงร้องของความเจ็บปวดที่สะท้อนผ่านหัวของฉัน ผมก็อายเกินไปที่จะอยู่ผมก็เริ่มที่จะร้องไห้และตาของฉันเป็นสีแดงและเจ็บ ฉันเดินเข้าไปในร้านกาแฟทั้งหมดที่เธอพูดถึง มันก็ไม่มีประโยชน์ ฉันกลับบ้านและพบว่าตัวเองรอคอยสำหรับโทรศัพท์ให้แหวน มันก็หลายครั้ง คนมักจะถามว่าฉันได้พบเธอ ที่ 09:00 ผมตอบโทรศัพท์สำหรับเวลาในล้าน มันเป็นนางวิลสันแม่ของเอเลน เธอบอกว่า Cathie อยู่ที่บ้านของพวกเขา ฉันรู้สึกราวกับว่าโหลดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ได้รับการยกมาจากหัวใจของฉัน อีกครั้งฉันเอารถและขับรถเข้าไปในเมือง เธอเป็นคนที่เงียบสงบมากและมองมาที่ผมอย่างเย็นชา เธอขอบคุณเอเลนและได้เข้าไปในรถ เราไม่พูดอะไร แต่ฉันต้องการที่จะโกรธผมอยากจะแสดงให้เห็นว่าเป็นห่วงฉันได้รับ ฉันรู้ว่าเธอจะไม่เห็นความโกรธของฉันเป็นความรักสำหรับเธอ มันดูเหมือนกับว่าเธอเกลียดฉันและต้องการที่จะทำร้ายฉัน แต่ฉันเป็นที่น่าพอใจที่สุดเท่าที่ผมจะได้และเธอก็ตอบทุกคำถามที่นับไม่ถ้วนในลักษณะที่ไม่แยแสความสงบ ผมเคยล้มเหลว ฉันไม่สามารถรับผ่านไปของเธอ เธอไม่สามารถมองเห็นความทุกข์ทรมานที่ฉันได้ผ่านไปแล้วเพราะเธอ มันเป็นความผิดของฉันเธอเป็นขณะที่เธอกำลัง ผมได้นำตัวเองเจ็บปวด. เมื่อเรากลับมาถึงบ้านเราดูโทรทัศน์และมันดูราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มันถูกลืมผลักดันออกไปจากสายตา คืนนั้นผมภาวนาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเริ่มกังวลและกระวนกระวาย ห้าครึ่ง สองรถหายไปด้วย และหล่อนก็ไม่ได้กลับบ้าน ฉันคิดว่าทั้งหมดที่เธอสามารถไป และเริ่มกลัว เพราะมีเยอะจริงๆ สามีของฉันทำงานใน กลาสโกว์ และ พ่อ ที่ อยู่ กับ เรา ในวันหยุด

บ้านว่างเปล่า ผมกลัวไม่ต้องอยู่คนเดียว แต่เธอจะโทรมาบอกฉันว่าเธอจะไปที่ไหน ท้องของฉันเปิด ผมรู้สึกหิวข้าวแต่ไม่ได้กิน เหนื่อยแต่นอนไม่หลับ ทรมานโดยจินตนาการของฉัน

ตอนหกโมงผมโทรหาเพื่อนของเธอ แต่เธอไม่มีความคิดที่เธอมีให้ฉันโทรศัพท์หลาย ๆ คน ที่ เพื่อนๆ โรงเรียนอื่น ๆฉันโทรหาพวกเขาทั้งหมด แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะโทรศัพท์กลับหากพวกเขารู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ผมใช้รถในเมือง มีผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นกันเองกับคนที่อาศัยอยู่ในบ้าน ระหว่างทางไปเมือง เธอไม่ได้โทรศัพท์ดังนั้นฉันไปที่ประตู . . .

" เอเลน เธอเห็นแคธี่ ? " มันเป็นเรื่องยากที่จะพูด เป็นเสียงร้องของความเจ็บปวดดังก้องในหัวของฉัน ฉันอายเกินไปที่จะอยู่ฉันเริ่มร้องไห้ ตาก็แดง และเจ็บ ฉันเดินเข้าไปในคาเฟ่ เธอพูดทั้งหมดของ . มันไม่ใช้ ฉันกลับบ้านและพบว่าตัวเองกำลังรอโทรศัพท์ดัง มันหลายๆครั้ง ชอบมีคนถาม ถ้าฉันได้เจอเธอ เก้าโมงผมรับโทรศัพท์สำหรับรอบที่ล้านหรอก เป็นคุณนายวินสัน แม่เลน ของ เธอบอกว่าแคธี่ ที่บ้านของพวกเขาผมรู้สึกราวกับว่าโหลดมากที่สุดได้รับการยกจากหัวใจ เป็นอีกครั้งที่ผมเอารถขับเข้าไปในเมือง เธอเป็นคนเงียบและมองฉันอย่างเย็นชา เธอขอบคุณ เอเลน และเข้าไปในรถ เราว่าไม่มีอะไร แต่ผมอยากจะโกรธ ฉันอยากจะบอกว่าฉันกังวลได้ ฉันรู้ว่าเธอจะไม่เห็นความโกรธของฉันความรักของเธอ มันดูเหมือนเธอเกลียดผมและต้องการจะทำร้ายฉันแต่ผมก็มีความสุขที่ผมได้เธอจึงตอบทุกคำถามนับไม่ถ้วนอยู่ในความสงบไม่แยแสกิริยา ฉันได้ล้มเหลว ผมไม่สามารถติดต่อผ่านเธอได้ เธอไม่อาจเห็นความทรมานที่ฉันได้ไปผ่าน เพราะ เธอ มันเป็นความผิดของฉัน เธอ ว่าเธอ . . . ฉันทำให้ตัวเองเจ็บปวด .
เมื่อเราถึงบ้านเราดูโทรทัศน์ และดูราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มันก็ลืมผลักออกไปจากสายตา คืนนั้นฉันภาวนา มันจะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง .