From Wikipedia, the free encycloped

From Wikipedia, the free encyclopedia
Jump to: navigation, search The van der Pauw Method is a technique commonly used to measure the resistivity and the Hall coefficient of a sample. Its power lies in its ability to accurately measure the properties of a sample of any arbitrary shape, so long as the sample is approximately two-dimensional (i.e. it is much thinner than it is wide), solid (no holes), and the electrodes are placed on its perimeter.

From the measurements made, the following properties of the material can be calculated:

The resistivity of the material
The doping type (i.e. whether it is a P-type or N-type material)
The sheet carrier density of the majority carrier (the number of majority carriers per unit area). From this the charge density and doping level can be found
The mobility of the majority carrier
The method was first propounded by Leo J. van der Pauw in 1958.[1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมฟรีข้ามไป: ค้น van der Pauw วิธีเป็นเทคนิคที่ใช้ในการวัดความต้านทานที่และสัมประสิทธิ์ฮอลล์ของตัวอย่าง กำลังอยู่ในความสามารถในการวัดคุณสมบัติของตัวอย่างของรูปร่างใด ๆ กำหนด อย่างถูกต้องเป็นตัวอย่างได้ประมาณสอง (เช่นเป็นน้ำมันทินเนอร์มากมากกว่าความกว้าง), ทึบ (ไม่มีหลุม), และหุงตวางอยู่บนขอบเขตของการจากการประเมินทำ คุณสมบัติของวัสดุต่อไปนี้สามารถคำนวณได้:ความต้านทานของวัสดุชนิด doping (เช่นไม่ว่าจะเป็นวัสดุชนิด P หรือ N ชนิด)ความหนาแน่นของผู้ขนส่งแผ่นของบริษัทขนส่งส่วนใหญ่ (จำนวนของสายการบินส่วนใหญ่ต่อหน่วยพื้นที่) จากนี้ ค่าความหนาแน่นและระดับโดปปิงค์สามารถพบได้เคลื่อนไหวของบริษัทขนส่งส่วนใหญ่วิธีแรกคือ propounded โดยลีโอเจ van der Pauw พ.ศ. [1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากวิกิพีเดียสารานุกรมเสรีไปที่: นำทาง, ค้นหาแวนเดอร์พอลเป็นเทคนิควิธีการที่ใช้กันทั่วไปในการวัดความต้านทานและค่าสัมประสิทธิ์ฮอลล์ตัวอย่างที่
อำนาจของตนอยู่ในความสามารถที่จะแม่นยำในการวัดคุณสมบัติของตัวอย่างรูปทรงพลใด ๆ ตราบใดที่กลุ่มตัวอย่างจะอยู่ที่ประมาณสองมิติ (คือมันมีมากบางกว่านั้นกว้าง) ของแข็ง (ไม่หลุม) และขั้วไฟฟ้า จะอยู่ในปริมณฑล. จากการตรวจวัดที่ทำคุณสมบัติดังต่อไปนี้วัสดุที่สามารถคำนวณความต้านทานของวัสดุชนิดยาสลบ(เช่นไม่ว่าจะเป็น P-ชนิดหรือวัสดุ N-พิมพ์) ความหนาแน่นของผู้ให้บริการแผ่นที่ ผู้ให้บริการส่วนใหญ่ (จำนวนผู้ให้บริการส่วนใหญ่ต่อหน่วยพื้นที่) จากนี้ค่าความหนาแน่นและระดับยาสลบสามารถพบได้คล่องตัวของผู้ให้บริการส่วนใหญ่วิธีการที่ถูกpropounded ครั้งแรกโดยลีโอเจพอลฟานเดอร์ในปี 1958 [1]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
: megathrust วิธีแวนเดอร์เพาว์เป็นเทคนิคที่นิยมใช้ในการวัดความต้านทานและห้องโถงแบบตัวอย่าง พลังของมันอยู่ในความสามารถในการแม่นยำในการวัดคุณสมบัติของตัวอย่างของรูปร่างใด ๆโดยพลการ ตราบใดที่กลุ่มตัวอย่างประมาณสองมิติ ( เช่นมันมีมากบางกว่า มันกว้าง )แข็ง ( ไม่มีรู ) และขั้วไฟฟ้าจะถูกวางไว้บนเส้นรอบวง

จากการวัดได้ ตามคุณสมบัติของวัสดุที่สามารถคำนวณ :

สภาพต้านทานไฟฟ้าของวัสดุ
เติมประเภท ( เช่น ไม่ว่าจะเป็น พี หรือ วัสดุทั่วไป )
ผู้ให้บริการส่วนใหญ่ผู้ให้บริการ ( ความหนาแน่นของแผ่น จำนวนส่วนใหญ่ผู้ให้บริการต่อหน่วยพื้นที่ )จากค่าความหนาแน่นและเติมระดับสามารถพบการเคลื่อนไหวของผู้ให้บริการส่วนใหญ่

วิธีแรกเสนอโดยลีโอเจแวนเดอ พาวใน [ 1 ]
1958