There was a long line at theticket

There was a long line at theticket office,so we could not telephone our mothers. Suddenly someone shouted, “The train’s going.We’ll miss it !’ The line broke up and people started running.
Soldier and I started running with them.We got on the train just in time.
I said, ‘I’ll ring my mother from the station.’
‘All right.Is there anyone else you want to ring?’
‘You mean Dr.Nixon? If he picked us up in his car it would save a lot of time.’
We didn’t say anything after that and just looked out of the window.It had been cold in town but there had been no real snoe.There was plenty of snow here. The fields were convered with it.
A little old lady was eating sandwiches out of a paper bag.
Soldier and I sat and watched hungrily as she ate them.I had not eaten anything all day.Soldier had eaten my breakfast up in the tree.I felt myself getting hungrier as I watched the old lady as she slowly ate the sandwiches.
Suddenly I felt Soldier move beside me,and I looked where he was looking.A man opposite us had a newspaper in front of his face,but he put it down.It only took about a half a second to see there was something wrong with his smile.We had seen that smile twice already today.
My stomach began to turn over and over,and just then the train went into a tunnel.In the blackness a hand came from the other side of the carriage and caught my knee.I knew it wasn’t Soldier’s hand because he was sitting beside me.I knew it was a large hand because it had wrapped itself around my knee.But for a few seconds all I did was sit in my seat while my skin crawled and my hair stood up on end.In the darkness I heard something,a paper noise.And I did move then-fast.
I twisted my head so he would hit the seat –back instead of me,and at the same time I pulled up my leg ready to kick.And just at that minute the train came into the light and the old lady was shaking my knee with one hand and giving me a sandwich from her paper bag with the other.
I suddenly couldn’t eat.
Soldier was sitting with his mouth wide open.He was watching the Smiler.Smiler wasn’t looking back at him.His eyes were closed now.
I said quietly’ ‘Come on,’ and got up and stepped carefully into the corridor.Soldier followed me.And just about ten seconds later I heard the noise of the door again and looked back.smiler
Was coming up the corridor too.
I felt bind and helpless, and my only thought was to run.So I kicked soldier and he understood,and we ran up the corridor.
One of the things about a train corridor,there aren't a lot of places to hide in it. The corridor is long and straight.Anyone coming up one end can see what happens to a person at the other. But at the end of the corridor there is a little bend,and in the little bend a little toilet .We got to the end, and there was a toilet,and a man was coming out of it and going into the next carriage. And at once, without thought, I pulled Soldier backwards,and a second later we were both in there, with the door locked.
'Woolcott.' Soldier said. "What are we going to do?'
'Just keep quiet.'
' But how did he find us? Was he watching the house?'
' He must have kept his eyes on us as well.
Just then I heard the corridor door open again. I said 'soldier That was him. He's gone down the train. Just keep quiet and I'll see.'
I waited a few seconds and unlocked the door and opened it.There wasn't anybody there. I went up to the door, and nobody was there either. I turned round and smiled, which was about the last time I smiled for a week. smiler was standing there. He was smiling back at me. He was leaning against a window, and he wasn't really looking at me but at the window. He could see me in the glass as clearly as I saw him.
I ran back to the toilet, quicker than I'd ever moved in my life, but I hadn't quite got there when there was a noise and a crash and I was on the floor. The train had put on its brakes. As I came up off the floor I saw something else.
There was another door there. There was a door between the toilet door and the corridor door. It was a door out of the train. And from where he standing, smiler couldn't see it.
There was no handle on the inside of the door. The handle was on the outside.You had to open the window to get at it.
I went back to the toilet.I said,soldier's can you jump off the train?'
Soldier's mouth was shaking.He said,'We can't jump off it. We'd break our necks!'
'No,we wouldn't. It's going quite slow. We've got to do it now.'
He started to say, 'What do you mean?' So I put my hand over his mouth and told him as quickly as I could. His mouth was still open as I took my hand away, but he didn't say anything.
He followed me out of the toilet. I opened the window and got my arm out, and turned the handle and pushed the door open.
I said, 'You first.'
I'm not going first.'
I said, 'All right.'
I went out along the edge to leave room for him. I wanted to close the door after he'd got out. There wasn't anything to hold on to, and I just hoped he'd come out quickly.
His mouth was open and his eyes, too, were wide open. He was hanging on the door as if he'd never let go, so l reached over past him and said, 'All right, Soldier. Just hang on. I've got to shut the door,' and he understood. At that moment he fell off.
I didn't look to see what happened to him. I just shut the door and jumped too.
The train must have been going about fifty klometres an hour, maybe fifty-five--too fast for an easy jump. I felt the wind, and then my mouth was full of wind and snow, and I was twisting over in the air and it felt icy and hard. I hit the ground and rolled over and over and felt a sharp pain in my knee. Then 1 was sitting between the railway lines, sick with the pain in my knee. I looked round and there was Soldier sitting between the lines, too. I turned to watch the train and saw it disappear round a ben. I stood up.Soldier started walking towards me.
There wasn't anything to see: empty land,grey sky,falling snow,while fields. That was quarter past twelve on Saturday, 24 December. We had just three hours of daylight left.
I said, 'There ought to be a road over on the right. I saw it when we went through a village a few kilometres back. We'd better get to the road and try to get a ride into town.'
It was pretty bad, the knee. It made me feel sick just to put any weight on it. But I knew I had to walk.
The snow was about a third of a metre deep, but the wind had blown so it was up to our arms in some places. We went in a couple of times, and some time during this soldier started to fall behind. I heard him when he started to cry and looked round and he was some way back, so I waited for him.
He was still crying when he came up and I said, 'What's the matter with you?' But I could see what was the matter. His legs were blue. He didn't have long trousers. He just had school shorts. Above the knees his legs were red, but below they were blue.
He said, 'Oh, Woolcott-my legs!'
I said, 'You've got to move a bit faster on them.' We had a long way to go yet. I couldn't even see how far we had to go.
It began to snow again about two o'clock. We knew when it was two because we heard a church clock.
Soldier said, 'Did you hear that?'
Yeah.'
Where is it?' Soldier asked.
I said, 'Not far. You couldn't tell where because of the snow.
'You think it's the village?'
'There's a church and so there ought to be a village.'We got to the road about ten minutes later. I don't know what we expected to find there. There wasn't anything there. There wasn't footmark in the snow. even a nd, grey sky, talling Snow white fields. That was quarter past twelve on Saturday, 24 December. We had just three hours of daylight left. I said, 'There ought to be a road over on the right saw it when we went through a village a few kilometres back. We'd better get to the road and try to get a ride into town. It was pretty bad, the knee. It made me feel sick just to put any weight on it. But I knew I had to walk. The snow was about a third of a metre deep, but the wind had blown so it was up to our arms in some places. We went in a couple of times, and some time during this soldier started to fall behind. I heard him when he started to cry and looked round and he was some way back, so I waited for him. He was still crying when he came up and I said, 'What's the matter with you?' But I could see what was the matter. His l were blue. He didn't have long trousers. He just had school shorts. Above the knees his legs were red, but below they were blue. He said, 'Oh, Woolcott-my legs!'
I said, 'You've got to move a bit faster on them.' We had a long way to go yet. I couldn't see how far we had to go.
It began to snow again about two o'clock. We knew when it was two because we heard a church clock.
Soldier said, 'Did you hear that?
'Yeah.'
'Where is it?' Soldier asked.
I said, 'Not far. You couldn't tell where because of the snow
'You think it's the village?'
'There's a church and so there ought to be village.'
We got to the road about ten minutes later. I don't know what we expected to find there. There wasn't anything there. There wasn't footmark in the snow.
We heard a sound about ten minutes later. It sounded like shouting, and was followed by the Sound of a car.
'A Ford,' Soldier said,listening.'An old V-8.Going fast, too.
It was going fast.lt couldn't go as fast as that in thick snow. Whatever road it was on, the snow had been cleared off it. The clock sounded again, the half hour. But it came from behind us,and was further off.
We'd gone wrong, but I didn't say anything. We just kept on. It was getting dark now, and we'd walked three hours. We were terribly hungry. We hadn't seen a living thing and everything we did was wrong.
I said, 'It can't be much farther now.'
'No,' Soldier said.
It wasn't much farther. We went around a bend in the road and there it was, the first light. There was just this one light. It was coming fro

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีเป็นเส้นยาวที่สำนักงาน theticket ดังนั้นเราไม่สามารถโทรศัพท์แม่ของเรา ก็มีคนตะโกน "รถไฟของไปเราจะพลาด!' บรรทัดเทอม และคนเริ่มทำงาน ทหารและเริ่มต้นทำงานด้วยเราได้บนรถไฟเพียงในเวลา ฉันกล่าวว่า "ฉันจะแหวนแม่จากสถานี' ' ขวาทั้งหมดมีใครต้องการแหวน?' "คุณหมายความว่า Dr.Nixon ถ้าเขารับเราในรถ มันจะประหยัดเวลา ' เราไม่พูดอะไรหลังจากนั้น และเพียงแค่มองออกจากหน้าต่างมันมีการเย็นในเมือง แต่เคย snoe ไม่จริงมีหิมะที่นี่มากมาย Convered กับฟิลด์ได้ ผู้หญิงอายุน้อยได้รับประทานแซนด์วิชจากถุงกระดาษทหารและเสาร์ และดู hungrily เหมือนเขากินพวกเขาฉันก็ไม่กินอะไรทั้งวันทหารได้กินเช้าค่าในแผนภูมิฉันรู้สึกว่าตัวเองรับ hungrier ผมเห็นหญิงเธอกินแซนด์วิชช้า ทันใดนั้นผมรู้สึกว่าทหารย้ายข้างฉัน และช็อปปิ้งที่เขาถูกมองคนตรงกันข้ามเรามีหนังสือพิมพ์ต่อหน้าพระพักตร์ แต่เขาวางมันลงแพ้เกี่ยวกับสองตัวครึ่งตัวจะดูมีอะไรผิดปกติกับรอยยิ้มของเขาเราได้เห็นรอยยิ้มที่สองแล้ววันนี้ ท้องของฉันเริ่มเปิดซ้ำ ๆ และเพียงแล้ว รถไฟเดินเข้าไปในอุโมงค์ใน blackness ที่ มือมาจากด้านอื่น ๆ ของการขนส่ง และจับเข่าของฉันรู้ว่า มันไม่ได้มือของทหาร เพราะเขานั่งอยู่ข้างผมฉันรู้ว่า มันเป็นมือขนาดใหญ่เนื่องจากมันมีห่อหุ้มตัวเองเข่าของฉันแต่สำหรับสองสามวินาทีทั้งหมดที่ฉันไม่ได้นั่งในที่นั่งของฉันในขณะที่ผิวของฉันตระเวนและผมยืนขึ้นบนสุดในความมืด ฉันก็ได้ยินเรื่อง เสียงกระดาษและไม่ได้ย้ายอย่างรวดเร็วนั้น ผมบิดศีรษะเพื่อเขาจะตีนั่ง – กลับ แทนฉัน และ ในเวลาเดียวกันที่ผมดึงขึ้นพร้อมเตะขาของฉันและเพียงในนาทีที่ รถไฟเข้ามาแสง และหญิงถูกสั่นเข่าของฉันด้วยให้แซนด์วิชจากถุงกระดาษของเธอกับอีก ฉันก็ไม่กิน ทหารนั่งอยู่กับปากของเขาเปิดกว้างเขาได้ดู Smiler.Smiler ไม่ได้มองไปที่เขาตาของเขาถูกปิดขณะนี้ ผมพูดอย่างเงียบ ๆ ' 'โธ่ และมีค่าก้าวอย่างเป็นทางการทหารตามฉันและเพียงสิบวินาทีต่อมาผมได้ยินเสียงประตูอีก และดู back.smilerได้มาถึงทางเดินเกินไปผมรู้สึกผูก และ และความคิดของฉันเท่านั้นที่ทำดังนั้น ฉันเตะทหาร และเขาเข้าใจ และเราวิ่งขึ้นทางเดิน หนึ่งในสิ่งที่เกี่ยวกับทางรถไฟ มีไม่มากของสถานที่ซ่อนในนั้น ทางเดินเป็นเส้นตรง และยาวใครมาถึงหนึ่งสามารถดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนที่อื่น ๆ แต่ที่สุดของทางเดิน มีโค้งเล็กน้อย และในตัวเล็กน้อยงอน้ำน้อยเรามีสุด มีห้องน้ำ และคนออกมา และจะเป็นการขนส่งต่อไป ครั้ง โดยไม่คิด ฉันดึงทหารย้อนกลับ และที่สองในภายหลังเราไม่ มี มีประตูล็อคทั้งสอง'Woolcott' ทหารกล่าว "อะไรเราจะทำอย่างไร ' 'เพียงไว้เงียบ'' แต่เขาหาวิธีเรา เขามองดูบ้าน?'' เขาต้องได้เก็บตาเราเช่นกัน เพียงแล้ว ผมได้ยินประตูระเบียงที่เปิดอีกครั้ง ฉันกล่าวว่า ' ทหารที่เขา เขาจะไปลงรถไฟ เพียงเก็บเงียบ และจะเห็น 'ฉันรอไม่กี่วินาที และปลดล็อคประตู และเปิดไม่มีเลยใครมี ผมเข้าไปขึ้นประตู และไม่มีใครมีอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันเปิดรอบยิ้ม ซึ่งไม่เกี่ยวกับครั้งที่ฉันยิ้มสำหรับสัปดาห์ smiler ยืน เขาไม่ยิ้มกลับมาให้ฉัน เขาถูกพิงกับหน้าต่าง และเขาไม่ได้จริง ๆ มองฉัน แต่ ที่หน้าต่าง เขาได้เห็นผมในกระจกอย่างชัดเจนขณะที่ฉันเห็นเขา ผมวิ่งกลับไปห้องน้ำ ได้เร็วขึ้นกว่าที่ฉันเคยได้ย้ายในชีวิตของฉัน แต่ฉันไม่ได้มากได้มี เมื่อมีเสียงดังและความผิดพลาดผมอยู่ชั้น รถไฟมีใส่เบรคของ ตามฉันมาปิดชั้นผมเห็นอย่างอื่น มีอีกประตูได้ มีประตูระหว่างประตูห้องน้ำและประตูระเบียง มันเป็นประตูออกจากรถไฟ และ จากการที่เขายืน smiler ไม่สามารถเห็นมันไม่จับภายในประตูได้ หมายเลขอ้างอิงด้านนอกได้ก็ต้องเปิดหน้าต่างไปที่ ผมก็กลับไปห้องน้ำฉันกล่าวว่า ทหารของคุณสามารถกระโดดออกจากรถไฟหรือไม่ 'ปากของทหารถูกสั่นเขากล่าวว่า, "เราไม่สามารถไปปิดมันได้ เราจะตัดคอของเรา!'' ไม่ เราไม่ มันเป็นไปได้ค่อนข้างช้า เราได้ทำมันตอนนี้ 'เขาเริ่มพูด "ไม่คุณหมายถึงอะไร" เพื่อใส่มือมากกว่าปากของเขา และบอกเขาว่า เป็นอย่างที่ฉันไม่ ปากของเขาถูกปิดฉันเอามือของฉัน แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาตามผมออกมาจากห้องน้ำ ผมเปิดหน้าต่าง และมีแขน เปิดหมายเลขอ้างอิง และผลักประตูเปิด ฉันกล่าวว่า, ' คุณแรก ' ฉันไม่ไปครั้งแรก ' ฉันกล่าวว่า 'ทั้งหมดขวา'ฉันออกไปตามแนวขอบจะออกจากห้องเขา อยากจะปิดประตูหลังจากที่เขามีได้ออก ไม่มีอะไรคงอยู่ และฉันเพียงหวังว่า เขาจะออกมาอย่างรวดเร็ว ปากของเขาถูกเปิด และตาของเขา เกินไป ถูกเปิดกว้าง เขาถูกแขวนที่ประตู ว่าเขาจะไม่ให้ไป l ถึงกว่าอดีตเขา และกล่าว ว่า, ',ทหารคนนั้น เพียงวางบน ฉันมีการปิดประตู และเขาเข้าใจ ขณะที่ เขาก้มปิด ผมไม่ได้ดูเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ฉันเพียงแค่ปิดประตู และไปเกินไป The train must have been going about fifty klometres an hour, maybe fifty-five--too fast for an easy jump. I felt the wind, and then my mouth was full of wind and snow, and I was twisting over in the air and it felt icy and hard. I hit the ground and rolled over and over and felt a sharp pain in my knee. Then 1 was sitting between the railway lines, sick with the pain in my knee. I looked round and there was Soldier sitting between the lines, too. I turned to watch the train and saw it disappear round a ben. I stood up.Soldier started walking towards me. There wasn't anything to see: empty land,grey sky,falling snow,while fields. That was quarter past twelve on Saturday, 24 December. We had just three hours of daylight left. I said, 'There ought to be a road over on the right. I saw it when we went through a village a few kilometres back. We'd better get to the road and try to get a ride into town.'It was pretty bad, the knee. It made me feel sick just to put any weight on it. But I knew I had to walk. The snow was about a third of a metre deep, but the wind had blown so it was up to our arms in some places. We went in a couple of times, and some time during this soldier started to fall behind. I heard him when he started to cry and looked round and he was some way back, so I waited for him. He was still crying when he came up and I said, 'What's the matter with you?' But I could see what was the matter. His legs were blue. He didn't have long trousers. He just had school shorts. Above the knees his legs were red, but below they were blue. He said, 'Oh, Woolcott-my legs!' I said, 'You've got to move a bit faster on them.' We had a long way to go yet. I couldn't even see how far we had to go. It began to snow again about two o'clock. We knew when it was two because we heard a church clock. Soldier said, 'Did you hear that?' Yeah.' Where is it?' Soldier asked. I said, 'Not far. You couldn't tell where because of the snow.'You think it's the village?' 'There's a church and so there ought to be a village.'We got to the road about ten minutes later. I don't know what we expected to find there. There wasn't anything there. There wasn't footmark in the snow. even a nd, grey sky, talling Snow white fields. That was quarter past twelve on Saturday, 24 December. We had just three hours of daylight left. I said, 'There ought to be a road over on the right saw it when we went through a village a few kilometres back. We'd better get to the road and try to get a ride into town. It was pretty bad, the knee. It made me feel sick just to put any weight on it. But I knew I had to walk. The snow was about a third of a metre deep, but the wind had blown so it was up to our arms in some places. We went in a couple of times, and some time during this soldier started to fall behind. I heard him when he started to cry and looked round and he was some way back, so I waited for him. He was still crying when he came up and I said, 'What's the matter with you?' But I could see what was the matter. His l were blue. He didn't have long trousers. He just had school shorts. Above the knees his legs were red, but below they were blue. He said, 'Oh, Woolcott-my legs!' I said, 'You've got to move a bit faster on them.' We had a long way to go yet. I couldn't see how far we had to go.It began to snow again about two o'clock. We knew when it was two because we heard a church clock. Soldier said, 'Did you hear that?'Yeah.' 'Where is it?' Soldier asked. I said, 'Not far. You couldn't tell where because of the snow 'You think it's the village?' 'There's a church and so there ought to be village.'We got to the road about ten minutes later. I don't know what we expected to find there. There wasn't anything there. There wasn't footmark in the snow.We heard a sound about ten minutes later. It sounded like shouting, and was followed by the Sound of a car.'A Ford,' Soldier said,listening.'An old V-8.Going fast, too. It was going fast.lt couldn't go as fast as that in thick snow. Whatever road it was on, the snow had been cleared off it. The clock sounded again, the half hour. But it came from behind us,and was further off.We'd gone wrong, but I didn't say anything. We just kept on. It was getting dark now, and we'd walked three hours. We were terribly hungry. We hadn't seen a living thing and everything we did was wrong. I said, 'It can't be much farther now.''No,' Soldier said.It wasn't much farther. We went around a bend in the road and there it was, the first light. There was just this one light. It was coming fro

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีเส้นยาวที่สำนักงาน theticket เป็นดังนั้นเราจึงไม่สามารถโทรศัพท์แม่ของเรา ทันใดนั้นมีคนตะโกน "going.We'll รถไฟที่พลาดไม่ได้! เส้นยากจนและคนเริ่มต้นทำงาน.
ทหารและผมเริ่มทำงานกับ them.We ได้บนรถไฟเพียงแค่ในเวลา.
ผมพูดว่า 'ฉันจะแหวนแม่ของฉันจากสถานี.'
'ทั้งหมด right.Is มีคนอื่น ๆ ที่คุณ ต้องการให้แหวน? '
'คุณหมายถึง Dr.Nixon? ถ้าเขาเลือกเราขึ้นในรถของเขาก็จะประหยัดเวลา. '
เราไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้นและเพียงแค่มองออกไปนอก window.It ที่ได้รับความหนาวเย็นในเมือง แต่ไม่มีการจริง snoe.There มากมาย ของหิมะที่นี่ สาขาที่ถูก convered กับมัน.
หญิงชราร่างเล็กกินแซนวิชออกจากถุงกระดาษ.
ทหารและฉันนั่งและเฝ้าดูอย่างกระหายในขณะที่เธอกิน them.I ไม่ได้กินอะไร day.Soldier ทั้งหมดได้กินอาหารเช้าของฉันขึ้นในต้นไม้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองได้รับความหิวเป็นฉันดูหญิงชราที่เธอช้ากินแซนวิช.
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าย้ายทหารข้างเราและผมมองที่เขาเป็นคน looking.A ตรงข้ามเรามีหนังสือพิมพ์ในด้านหน้าของใบหน้าของเขา แต่เขาใส่ มัน down.It ใช้เวลาเพียงประมาณครึ่งวินาทีเพื่อดูว่ามีสิ่งผิดปกติกับ smile.We ของเขาได้เห็นรอยยิ้มที่เป็นครั้งที่สองแล้วในวันนี้.
ท้องของฉันเริ่มที่จะเปิดมากกว่าและเหนือและเพียงแล้วรถไฟเดินเข้าไปใน tunnel.In ความมืดมือมาจากด้านอื่น ๆ ของการขนส่งและจับ knee.I ของฉันรู้ว่ามันไม่ได้เป็นมือของทหารเพราะเขานั่งอยู่ข้าง me.I รู้ว่ามันเป็นมือขนาดใหญ่เพราะมันได้ห่อรอบตัวเอง knee.But ของฉัน ไม่กี่วินาทีทั้งหมดที่ฉันไม่ได้นั่งอยู่ในที่นั่งของฉันในขณะที่ผิวของฉันรวบรวมข้อมูลและผมลุกขึ้นยืนบน end.In ความมืดผมได้ยินบางสิ่งบางอย่างกระดาษ noise.And ฉันไม่ย้ายแล้วได้อย่างรวดเร็ว.
ฉันบิดหัวของฉันเพื่อที่เขาจะตี -Back ที่นั่งแทนฉันและในเวลาเดียวกันผมดึงขึ้นขาของฉันพร้อมที่จะ kick.And เพียงในนาทีที่รถไฟเข้ามาในแสงและหญิงชราก็สั่นหัวเข่าของฉันด้วยมือข้างหนึ่งและให้ฉันแซนวิชจาก ถุงกระดาษของเธอกับคนอื่น ๆ .
ผมก็ไม่สามารถกิน.
ทหารกำลังนั่งอยู่ด้วยปากของเขากว้าง open.He กำลังดู Smiler.Smiler ไม่ได้มองกลับไปที่ดวงตา him.His ถูกปิดตอนนี้.
ผมบอกว่าเงียบ ๆ '' มา ใน 'และลุกขึ้นและก้าวอย่างระมัดระวังเป็น corridor.Soldier ตาม me.And เพียงประมาณสิบวินาทีต่อมาผมได้ยินเสียงของประตูอีกครั้งและมอง back.smiler
ถูกขึ้นมาเดินเกินไป.
ผมรู้สึกผูกพันและทำอะไรไม่ถูกและ คิดเพียงของฉันคือการ run.So ฉันเตะทหารและเขาเข้าใจและเราวิ่งขึ้นทางเดิน.
หนึ่งในสิ่งที่เกี่ยวกับทางเดินรถไฟมีไม่มากในสถานที่ที่จะซ่อนอยู่ในนั้น ทางเดินเป็นเวลานานและ straight.Anyone ขึ้นมาปลายด้านหนึ่งสามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนที่อื่น ๆ แต่ท้ายที่สุดของทางเดินมีโค้งเล็ก ๆ น้อย ๆ และในโค้งเล็ก ๆ น้อย ๆ ห้องน้ำเล็ก ๆ น้อย ๆ เราก็มาถึงจุดสิ้นสุดและมีห้องน้ำและชายคนหนึ่งถูกออกมาจากมันและจะเข้าสู่สายการบินต่อไป และในครั้งเดียวโดยไม่คิดผมดึงทหารไปข้างหลังและครั้งที่สองต่อมาเราทั้งสองคนในนั้นมีประตูล็อค.
'Woolcott.' ทหารกล่าวว่า "สิ่งที่เราจะทำอย่างไร '
'เพียงแค่ให้เงียบสงบ.'
'แต่วิธีการที่เขาได้พบกับเรา? เขาดูบ้านได้หรือไม่'
'เขาจะต้องมีเก็บไว้ที่ดวงตาของเขากับเราได้เป็นอย่างดี.
ตอนนั้นผมได้ยินเสียงประตูเปิดทางเดิน อีกครั้ง. ผมบอกว่า 'นั่นคือทหารเขา. เขาไปลงรถไฟ. เพียงแค่ให้ความเงียบสงบและฉันจะเห็น.'
ฉันรอไม่กี่วินาทีและปลดล็อคประตูและเปิด it.There ไม่ได้มีใคร. ฉันขึ้นไป ประตูและไม่มีใครอยู่ที่นั่นอย่างใดอย่างหนึ่ง. ฉันหันกลับมาและยิ้มซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับเวลาที่ผ่านมาฉันยิ้มสำหรับสัปดาห์. smiler กำลังยืนอยู่ที่นั่น. เขาได้รับรอยยิ้มกลับมาที่ผม. เขาได้รับการยืนพิงหน้าต่างและเขา wasn ' จริงๆมองมาที่ฉัน แต่ที่หน้าต่าง. เขาจะได้เห็นผมในแก้วเป็นอย่างชัดเจนผมเห็นเขา.
ฉันวิ่งกลับไปที่ห้องสุขา, เร็วกว่าที่ผมจะย้ายมาในชีวิตของฉัน แต่ฉันไม่ได้ค่อนข้างได้มี เมื่อมีสัญญาณรบกวนและความผิดพลาดและผมก็อยู่บนพื้น. รถไฟได้วางอยู่บนเบรก. ขณะที่ผมขึ้นมาจากพื้นผมเห็นอย่างอื่น.
มีประตูอีกมี. มีประตูระหว่างประตูห้องน้ำและเป็น ประตูทางเดิน มันเป็นประตูออกมาจากรถไฟ และจากที่เขายืน smiler ไม่สามารถมองเห็นมัน.
มีที่จับด้านในของประตูไม่ได้ จับถูกใน outside.You มีการเปิดหน้าต่างที่จะได้รับที่มัน.
ฉันก็กลับไป toilet.I กล่าวว่าทหารของคุณสามารถกระโดดออกจากรถไฟ? '
ปากของทหารถูก shaking.He กล่าวว่า "เราไม่สามารถ กระโดดลงมาจากมัน เราต้องการทำลายคอของเรา! '
'ไม่มีเราจะไม่ มันจะค่อนข้างช้า เราได้มีการทำมันในขณะนี้. '
เขาเริ่มที่จะพูดว่า 'คุณหมายถึงอะไร? ดังนั้นผมจึงใส่มือของฉันมากกว่าปากของเขาและบอกเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ปากของเขาก็ยังคงเปิดให้บริการตามที่ผมเอามือของฉันออกไป แต่เขาไม่ได้พูดอะไร.
เขาตามฉันออกจากห้องน้ำ ผมเปิดหน้าต่างและมีแขนของฉันออกและหันมาจับและผลักดันเปิดประตู.
ผมพูดว่า 'คุณเป็นครั้งแรก.'
ผมไม่อยากจะเป็นครั้งแรก. '
ผมพูดว่า 'สิทธิทั้งหมด.'
ผมก็ออกไปตามขอบ ที่จะออกจากห้องพักสำหรับเขา ผมต้องการที่จะปิดประตูหลังจากที่เขาได้ออก ไม่ได้อยู่ที่นั่นอะไรที่จะยึดมั่นในและฉันก็หวังว่าเขาจะออกมาได้อย่างรวดเร็ว.
ปากของเขาก็เปิดและดวงตาของเขามากเกินไปก็เปิดกว้าง เขาถูกแขวนอยู่บนประตูราวกับว่าเขาไม่เคยปล่อยให้ไปดังนั้นลิตรถึงที่ผ่านมาเขาและพูดว่า 'สิทธิทั้งหมดทหาร เพียงแค่แขวนบน ผมได้มีการปิดประตู 'และเขาเข้าใจ ในขณะที่เขาหล่นลงไป.
ฉันไม่ได้มองไปเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา ฉันเพียงแค่ปิดประตูและกระโดดเกินไป.
รถไฟจะต้องได้รับไปประมาณห้าสิบ klometres ชั่วโมงอาจจะห้าสิบห้า - เร็วเกินไปสำหรับกระโดดง่าย ผมรู้สึกว่าลมและจากนั้นปากของฉันเต็มไปด้วยลมและหิมะและฉันถูกบิดไปในอากาศและมันให้ความรู้สึกเย็นฉ่ำและยาก ผมตีพื้นดินและเหล็กแผ่นรีดมากกว่าและเหนือและรู้สึกเจ็บปวดที่คมชัดในหัวเข่าของฉัน จากนั้น 1 กำลังนั่งอยู่ระหว่างทางรถไฟป่วยที่มีอาการปวดหัวเข่าของฉัน ผมมองรอบและมีทหารนั่งอยู่ระหว่างบรรทัดที่มากเกินไป ผมหันไปดูรถไฟและเห็นว่ามันหายไปรอบเบน ฉันยืนอยู่ up.Soldier เริ่มเดินมาหาผม.
ไม่ได้มีอะไรที่จะดู: ที่ดินว่างเปล่าบนท้องฟ้าสีเทา, หิมะตกในขณะที่สาขา นั่นคือ 00:15 เมื่อวันที่เสาร์ 24 ธันวาคม เราได้เพียงแค่สามชั่วโมงเป็นเวลากลางวันซ้าย.
ผมพูดว่า 'มีควรจะเป็นถนนกว่าด้านขวา ฉันเห็นมันเมื่อเราเดินผ่านหมู่บ้านไม่กี่กิโลเมตรกลับ เราควรที่จะได้รับไปยังถนนและพยายามที่จะได้นั่งรถเข้าเมือง. '
มันเป็นไม่ดีงามเข่า มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายเพียงเพื่อวางน้ำหนักใด ๆ กับมัน แต่ผมรู้ว่าผมต้องเดิน.
หิมะเป็นประมาณหนึ่งในสามของเมตรลึก แต่ลมได้พัดดังนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับแขนของเราในบางสถานที่ เราไปในสองสามครั้งและในช่วงเวลานี้ทหารบางคนเริ่มที่จะตกอยู่เบื้องหลัง ผมได้ยินเขาเมื่อเขาเริ่มที่จะร้องไห้และมองรอบและเขาก็กลับมาวิธีการบางอย่างเพื่อให้ฉันรอให้เขา.
เขาก็ยังคงร้องไห้เมื่อเขาขึ้นมาและผมพูดว่า 'เป็นอะไรกับคุณ? แต่ผมได้เห็นสิ่งที่เป็นเรื่อง ขาของเขาเป็นสีฟ้า เขาไม่ได้มีกางเกงขายาว เขาเพียงแค่มีกางเกงขาสั้นโรงเรียน เหนือหัวเข่าขาของเขาเป็นสีแดง แต่ต่ำกว่าที่พวกเขาเป็นสีฟ้า.
เขาพูดว่า 'โอ้ Woolcott ขาของฉัน!'
ผมพูดว่า 'คุณได้มีการย้ายบิตเร็วขึ้นอยู่กับพวกเขา.' เรามีทางยาวไปยัง ผมไม่สามารถที่จะดูว่าห่างไกลเราต้องไป.
มันเริ่มที่จะมีหิมะตกอีกครั้งเกี่ยวกับ 02:00 เรารู้ว่าเมื่อมันเป็นสองเพราะเราได้ยินนาฬิกาคริสตจักร.
ทหารกล่าวว่า 'คุณได้ยินว่า'
ใช่. '
มันอยู่ที่ไหน? ทหารถาม.
ผมพูดว่า 'ไม่ไกล คุณไม่สามารถบอกได้ว่าเพราะหิมะ.
'คุณคิดว่ามันเป็นหมู่บ้าน?'
'มีคริสตจักรเป็นและเพื่อให้มีควรจะเป็น village.'We ได้กับถนนประมาณสิบนาทีต่อมา ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เราคาดหวังว่าจะพบว่ามี ไม่ได้มีอะไรที่นั่น ไม่มีรอยเท้าไดโนเสาร์ในหิมะ แม้ครั้งที่ฟ้าสีเทา talling หิมะทุ่งสีขาว นั่นคือ 00:15 เมื่อวันที่เสาร์ 24 ธันวาคม เราได้เพียงแค่สามชั่วโมงเป็นเวลากลางวันซ้าย ผมพูดว่า 'มีควรจะเป็นถนนขึ้นไปบนขวาเห็นมันเมื่อเราเดินผ่านหมู่บ้านไม่กี่กิโลเมตรกลับ เราควรที่จะได้รับไปยังถนนและพยายามที่จะได้นั่งรถเข้าไปในเมือง มันก็ไม่ดีงามเข่า มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายเพียงเพื่อวางน้ำหนักใด ๆ กับมัน แต่ผมรู้ว่าผมต้องเดิน หิมะก็ประมาณหนึ่งในสามของเมตรลึก แต่ลมได้พัดดังนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับแขนของเราในบางสถานที่ เราไปในสองสามครั้งและในช่วงเวลานี้ทหารบางคนเริ่มที่จะตกอยู่เบื้องหลัง ผมได้ยินเขาเมื่อเขาเริ่มที่จะร้องไห้และมองรอบและเขาก็กลับมาวิธีการบางอย่างเพื่อให้ฉันรอให้เขา เขาก็ยังคงร้องไห้เมื่อเขาขึ้นมาและผมพูดว่า 'เป็นอะไรกับคุณ? แต่ผมได้เห็นสิ่งที่เป็นเรื่อง ลิตรของเขาเป็นสีฟ้า เขาไม่ได้มีกางเกงขายาว เขาเพียงแค่มีกางเกงขาสั้นโรงเรียน เหนือหัวเข่าขาของเขาเป็นสีแดง แต่ต่ำกว่าที่พวกเขาเป็นสีฟ้า เขากล่าวว่า 'โอ้ Woolcott ขาของฉัน!'
ผมพูดว่า 'คุณได้มีการย้ายบิตเร็วขึ้นอยู่กับพวกเขา.' เรามีทางยาวไปยัง ผมมองไม่เห็นว่าไกลเราต้องไป.
มันเริ่มที่จะมีหิมะตกอีกครั้งเกี่ยวกับ 02:00 เรารู้ว่าเมื่อมันเป็นสองเพราะเราได้ยินนาฬิกาคริสตจักร.
ทหารกล่าวว่า 'คุณได้ยินว่า?
'ใช่.'
'มันอยู่ที่ไหน? ทหารถาม.
ผมพูดว่า 'ไม่ไกล คุณไม่สามารถบอกได้ว่าเพราะหิมะ
'คุณคิดว่ามันเป็นหมู่บ้าน?'
'มีคริสตจักรและเพื่อให้มีควรจะเป็นหมู่บ้านเป็น.'
เราได้ไปที่ถนนประมาณสิบนาทีต่อมา ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เราคาดหวังว่าจะพบว่ามี ไม่ได้มีอะไรที่นั่น ไม่มีรอยเท้าไดโนเสาร์ในหิมะ.
เราได้ยินเสียงประมาณสิบนาทีต่อมา มันฟังเหมือนตะโกนและตามมาด้วยเสียงของรถ.
'ฟอร์ด' ทหารกล่าวว่า listening.'An เก่า V-8.Going รวดเร็วเกินไป.
มันกำลังจะ fast.lt ไม่สามารถไปให้เร็วที่สุดเท่า ที่อยู่ในหิมะหนา ไม่ว่าถนนมันก็เกี่ยวกับหิมะได้รับการเคลียร์ปิดมัน นาฬิกาฟังอีกครั้งครึ่งชั่วโมง แต่มันมาจากข้างหลังเราและเป็นต่อออก.
เราต้องการไปผิด แต่ฉันไม่ได้พูดอะไร เราเพียงแค่เก็บไว้ใน มันก็เริ่มมืดแล้วและเราต้องการเดินสามชั่วโมง เราหิวชะมัด เราไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตและทุกอย่างที่เราทำผิด.
ผมว่ามันไม่สามารถจะมากไกลออกไปในขณะนี้. '
'ไม่' ทหารกล่าวว่า.
มันไม่ได้ไกลมาก เราเดินไปรอบ ๆ โค้งในถนนและมีมันเป็นแสงแรก มีเพียงแค่นี้แสงหนึ่งคือ มันก็มาเทียวไปเทียวมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แล้วสายยาวที่สำนักงาน theticket ดังนั้นเราไม่สามารถโทรศัพท์ มารดาของเรา อยู่ๆก็มีคนตะโกนว่า " รถไฟไป พวกเราจะคิดถึงมัน ' เส้นแตกและผู้คนเริ่มวิ่งหนี
ทหารและฉันก็เริ่มวิ่งกับพวกเขา เราขึ้นรถไฟ . . .
ฉันบอกว่าฉันจะแหวนแม่จากสถานี '
' ก็ได้ มีใครต้องการแหวน '
' คุณหมายถึงดร. นิกสัน ?ถ้าเขาเลือกเราในรถของเขา มันจะประหยัดมากของเวลา '
เราไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น และได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง มันได้รับความเย็น ในเมือง แต่ไม่ได้มีจริง snoe . มีมากมายของหิมะที่นี่เลย เขตข้อมูลเป็น convered ด้วย .
หญิงชราร่างเล็ก กินแซนด์วิชออกมาจากถุงกระดาษ .
ทหารและฉันนั่งดูอย่างหิวโหย เธอกินมันฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน ทหารได้กินอาหารเช้าบนต้นไม้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหิวมาก เมื่อฉันเห็นหญิงชราที่เธอค่อยๆกินแซนวิช .
ฉันรู้สึกย้ายทหารข้างๆผม ผมมองที่เขากำลังมอง ผู้ชายตรงข้ามกับเราได้ในหน้าหนังสือพิมพ์ ของเขา แต่เขาวางมันลงThere was a long line at theticket office so we, could not telephone our mothers. Suddenly someone shouted, "The train s. ' Going.We 'll miss it!' The line broke up and people started running.
Soldier and I started running with them.We got on. The train just in time.
I said, 'I' ll ring my mother from the station. '
' All right.Is there anyone else you want to ring? '
. You mean Dr.Nixon? 'ใช้เวลาแค่ประมาณครึ่งวินาที เพื่อดู มีอะไรผิดปกติกับรอยยิ้มของเขา เราได้เห็นรอยยิ้มนั่นสองครั้งแล้ววันนี้
ท้องของฉันเริ่มที่จะเปลี่ยนไป และจากนั้น รถไฟแล่นเข้าไปในอุโมงค์ ในตืดมือมาจากด้านอื่น ๆของการขนส่งและจับเข่าของฉัน ผมรู้ว่ามันต้องส่งทหาร เพราะเขานั่งอยู่ข้างฉันฉันรู้ว่ามันถูกมือใหญ่เพราะมันมีห่อรอบตัวเองเข่าของฉัน แต่เพียงไม่กี่วินาที ทั้งหมดที่ผมทำคือนั่งในที่นั่งของฉันในขณะที่ผิวฉันคลานและผมยืนขึ้นแล้ว ในความมืดผมได้ยินอะไรบางอย่าง กระดาษ เสียงดัง และฉันได้ย้ายแล้วเร็ว .
ผมบิดหัวของฉัน ดังนั้นเขาจะตีที่นั่ง–กลับแทนฉันและในเวลาเดียวกันฉันดึงขาพร้อมเตะฉันและลุกขึ้นและก้าวอย่างระมัดระวังเข้าไปในทางเดิน ทหาร ตามฉันมา และแค่ประมาณสิบวินาทีต่อมาฉันก็ได้ยินเสียงของประตูอีกครั้ง และหันกลับมามอง ใบหน้า
มาทางเดินด้วย .
ผมรู้สึกผูกพันและหมดหนทาง และความคิดเดียวของผมคือการหนี ผมเตะทหารและเขาเข้าใจ และเราวิ่งไปตามทางเดิน .
สิ่งหนึ่งเกี่ยวกับรถไฟเส้นทางและในนาทีนั้น รถไฟมา แสงและหญิงชราที่ถูกเขย่าเข่าผมด้วยมือข้างหนึ่งและให้ฉันแซนวิชจากถุงกระดาษของเธอกับคนอื่น ๆ .

ผมก็ไม่ได้กิน ทหารนั่งอยู่กับปากของเขาเปิดกว้าง เขามองดูใบหน้าใบหน้าไม่ได้มองกลับไปที่ . เขา ตาของเขาปิดตอนนี้ .
ฉันพูดเบา ๆ " เอาน่ามีสถานที่ไม่มากที่จะซ่อนมัน ทางเดินยาวและตรง ใครขึ้นมาแล้วจะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับบุคคลในอื่น ๆ แต่ที่ส่วนท้ายของทางเดินมีโค้งเล็กน้อย และในโค้งเล็กน้อย ห้องน้ำเล็ก ๆน้อย ๆ เราต้องจบ และมีห้องน้ำ และมีชายคนหนึ่งออกมาจากมันและจะนั่งรถต่อไป และครั้งหนึ่ง โดยไม่คิดว่าผมดึงทหารถอยหลัง และวินาทีต่อมาเราทั้งคู่มี ที่มีประตูล็อคอยู่ 'woolcott
" ทหารกล่าว เรากำลังจะทำอะไร ?
' เงียบ '
' แต่เขาพบเราได้ยังไง เขาเฝ้าบ้าน ?
' เขาต้องคอยจับตามองเช่นกัน
งั้นฉันได้ยินเสียงประตูระเบียงเปิดอีกครั้ง ผม ว่า ทหาร ที่เขา เขาไปที่สถานีรถไฟ แค่เงียบไว้ และจะเห็น '
.ผมรอไม่กี่วินาทีและปลดล็อคประตูและเปิดมันออก ไม่ได้มีใครมี ฉันไปที่ประตู และไม่มีใครมีเหมือนกัน ผมหันมองไปรอบๆ แล้วก็ยิ้ม ซึ่งเกี่ยวกับครั้งสุดท้ายที่ฉันยิ้มสำหรับสัปดาห์ ใบหน้า ยืนอยู่ตรงนั้น เขายิ้มกลับมาที่ผม เขาพิงหน้าต่าง เขาไม่ได้มองฉันแต่ที่หน้าต่างเขาจะเห็นฉันในกระจกอย่างชัดเจน เท่าที่ผมเห็นเขา .
ผมวิ่งกลับเข้าห้องน้ำ เร็วกว่าที่ผมเคยย้ายในชีวิตของฉัน แต่ฉันไม่ค่อนข้างมีเมื่อมีเสียงและความล้มเหลวและฉันบนพื้น รถไฟมีใส่เบรคของ ฉันขึ้นมาจากพื้น ผมเห็นอะไรบางอย่าง
มีอีกประตูมี มีประตูระหว่างประตูห้องน้ำ และประตูระเบียง