Sadly, it wasn't only those who hea

Sadly, it wasn't only those who heard about Van Gogh cutting off his ear who thought the painter was insane. Art critics at the time, those who had a big say in making and breaking the careers of artists, were also convinced that Van Gogh's signature style, characterized by bright and heavy brushstrokes, was sloppy, crude and childish--evidence that the artist was crazy and not as good as the more photographic and realistic paintings done by some of his contemporaries. While other painters working in the mid-nineteenth century were mostly interested in painting landscapes and portraits that looked like photographs, Van Gogh used his exaggerated and expressive brushstrokes to visualize the way he felt inside and reveal his personal impressions of whatever subject he happened to paint. While paintings like Starry Night were obviously far ahead of their time and paved the way for Expressionism, one of the big artistic movements of the early twentieth century, the art of Van Gogh was largely unappreciated during his own life and in his own society. The feelings of isolation Van Gogh must have experienced as a struggling and unappreciated artist before and after he entered the asylum are visible in Starry Night and literally color the overall meaning of the painting.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เศร้า มันไม่ได้เฉพาะผู้ที่เคยได้ยินเกี่ยวกับแวนโก๊ะตัดหูที่คิดจิตรกรเป็นบ้า นักวิจารณ์ศิลปะในเวลา ผู้ที่มีการพูดคุยในการทำ และทำลายอาชีพของศิลปินใหญ่ นอกจากนี้ยังเชื่อว่าสไตล์เอกลักษณ์ของแวนโก๊ะ ลักษณะโลกสดใส และหนัก เลอะเทอะ น้ำมันดิบ และ หน่อมแน้ม - หลักฐานว่า ศิลปินที่เป็นบ้า และไม่ดีเป็นภาพวาดภาพถ่าย และสมจริงมากขึ้นโดยบางส่วนของโคตรของเขา ในขณะที่จิตรกรที่ทำงานในกลางศตวรรษส่วนใหญ่สนใจวาดภาพวิวทิวทัศน์และภาพบุคคลที่ดูเหมือนภาพถ่าย แวนโก๊ะใช้สะบัดฝีแปรงจะพูดเกินจริง และการแสดงออกของเขาเพื่อแสดงให้เห็นวิธีเขารู้สึกว่าภายใน และการเปิดเผยของเขาแสดงผลส่วนบุคคลของเรื่องสิ่งที่เขาเกิดขึ้นกับสี ในขณะที่ภาพวาดเช่นคืนแน่นอนล่วงหน้าของพวกเขา และปูทางเพื่อ Expressionism หนึ่งในการเคลื่อนไหวศิลปะใหญ่ของศตวรรษยี่สิบต้น ศิลปะของแวนโก๊ะถูกทำบุญใหญ่ ในชีวิตของเขาเอง และ ในสังคมของเขาเอง ความรู้สึกของแวนโก๊ะต้องมีประสบการณ์ในการ เป็นศิลปินที่ดิ้นรน และทำบุญก่อน และหลัง จากที่เขาป้อนโรงพยาบาลแยกจะปรากฏในคืนดาวเกลื่อนฟ้า และอักษรสีความหมายโดยรวมของภาพวาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

น่าเศร้าที่มันไม่ได้เป็นเพียงผู้ที่เคยได้ยินเกี่ยวกับ Van Gogh ตัดหูของเขาที่คิดว่าจิตรกรเป็นคนบ้า นักวิจารณ์ศิลปะในขณะที่ผู้ที่มีการพูดที่ยิ่งใหญ่ในการทำและทำลายอาชีพของศิลปินก็ยังเชื่อว่ารูปแบบลายเซ็นฟานก็อกฮ์โดดเด่นด้วยพู่กันสดใสและหนักเป็นเลอะเทอะมันดิบและหน่อมแน้ม - หลักฐานที่แสดงว่าเป็นศิลปิน บ้าและไม่ดีเท่าภาพวาดการถ่ายภาพมากขึ้นและมีเหตุผลที่ทำโดยบางส่วนของโคตรของเขา ในขณะที่จิตรกรอื่น ๆ ที่ทำงานในช่วงกลางศตวรรษที่สิบเก้ามีความสนใจส่วนใหญ่ในการวาดภาพทิวทัศน์และภาพที่ดูเหมือนภาพ Van Gogh ใช้พู่กันที่พูดเกินจริงและการแสดงออกของเขาเพื่อให้มองเห็นวิธีการที่เขารู้สึกภายในและเผยให้เห็นการแสดงผลส่วนบุคคลของเขาเรื่องอะไรก็ตามที่เขาเกิดขึ้นในการวาด . ในขณะที่ภาพวาดเช่น Starry Night เห็นได้ชัดว่าไกลไปข้างหน้าของเวลาของพวกเขาและปูทางสำหรับการแสดงออกซึ่งเป็นหนึ่งในศิลปะการเคลื่อนไหวใหญ่ของศตวรรษที่ยี่สิบต้นศิลปะของแวนโก๊ะก็ทำบุญส่วนใหญ่ในช่วงชีวิตของเขาเองและในสังคมของเขาเอง ความรู้สึกของการแยกแวนโก๊ะต้องมีประสบการณ์เป็นดิ้นรนและศิลปินทำบุญก่อนและหลังจากที่เขาเข้าโรงพยาบาลสามารถมองเห็นได้ใน Starry Night และตัวอักษรสีความหมายโดยรวมของการวาดภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เศร้า ไม่ใช่เฉพาะผู้ที่ได้ยินเกี่ยวกับแวนโก๊ะตัดหูของเขา ที่คิดว่าจิตรกรบ้า นักวิจารณ์ศิลปะในช่วงเวลาที่ผู้ใหญ่พูดในการสร้าง และทำลายอาชีพของศิลปิน ยังเชื่อว่า ของแวน โก๊ะ ลายเซ็น ลักษณะ ลักษณะที่สดใสและหนักรอยพู่กันก็เลอะเทอะ หยาบ และเด็ก -- หลักฐานว่าศิลปินเป็นคนบ้าและไม่ดีเท่าที่ถ่ายภาพมากขึ้นและมีเหตุผลภาพวาดเสร็จ บางส่วนของโคตรของเขา ในขณะที่อื่น ๆจิตรกรที่ทำงานในศตวรรษที่สิบเก้ากลาง ส่วนใหญ่สนใจในจิตรกรรมภูมิทัศน์และภาพวาดที่เหมือนภาพถ่าย แวนโก๊ะใช้รอยพู่กันที่โอ้อวดและการแสดงออกของเขาเห็นภาพวิธีที่เขารู้สึกอยู่ข้างใน และเปิดเผยความประทับใจส่วนตัวของเขาที่เขาเกิด เรื่องสี ในขณะที่เช่นภาพวาด Starry Night ยังดูไกลไปข้างหน้าของเวลาของพวกเขาและปูทางสำหรับซิลวีโอ แบร์ลุสโกนี หนึ่งของศิลปะการเคลื่อนไหวใหญ่ของศตวรรษที่ยี่สิบต้น , ศิลปะแวนโก๊ะไป unappreciated ในช่วงชีวิตของเขาเองและในสังคมของเขาเอง ความรู้สึกของการแยกภาพแวนโก๊ะ จะต้องมีประสบการณ์ในฐานะดิ้นรนและศิลปิน unappreciated ก่อนและหลังจากที่เขาเข้าไปลี้ภัย จะปรากฏให้เห็นในคืนเต็มไปด้วยดาวและตัวอักษรสี ความหมายโดยรวมของภาพ