The combination of human population

The combination of human population growth, urbanization, and agricultural and industrial expansion is causing unprecedented and alarming rates of nutrient over-enrichment and accelerated plant growth in receiving waters worldwide. The increasing levels of nitrogen and phosphorus are of particular concern because an excess of these two nutrients promotes accelerated production of plant-based organic matter (or eutrophication) to the extent that excessive production, including harmful algal blooms, contributes to the expansion of marine ‘dead zones’ and leads to the destruction of fisheries habitat.

The negative consequences of eutrophication have been apparent in freshwater habitats for a long time and phosphorus has been identified as the key nutrient responsible. While freshwater lakes have, over the past few decades, received continual doses of phosphorus, many coastal systems have experienced ever-increasing nitrogen loads from rapidly growing human sources, with severe negative impacts on ecosystem structure and function. This has led to the need for nitrogen control measures.

Professor Paerl shows that the argument for reducing surplus phosphorus alone, to control eutrophication, is idealized and conceptually and technically inapplicable to many freshwater and marine ecosystems. He adds that focusing on phosphorus alone ignores the fact that natural and human influences that affect upstream waters have significant adverse consequences on downstream waters. Therefore, it is essential to look at nutrient control measures and their effects across the entire freshwater to marine continuum, not each one in isolation.

Professor Paerl concludes that “the dual nutrient approach represents an evolutionary step in arresting eutrophication, with consideration of the larger scale freshwater-marine continuum being the driving force. Only focusing on a stream, lake, or river within this hydrologic continuum may at best only solve part of the larger scale eutrophication problem and at worst aggravate downstream ecological conditions.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การรวมกันของการเจริญเติบโตของประชากรมนุษย์ และความเป็นเมืองเกษตร และอุตสาหกรรมขยายตัวเป็นสาเหตุประวัติการณ์ และกลัวราคาของธาตุอาหารมากเกินไป และเร่งการเจริญเติบโตของพืชในการได้รับน้ำทั่วโลก ระดับเพิ่มขึ้นของไนโตรเจนและฟอสฟอรัสมีความกังวลโดยเฉพาะเนื่องจากเป็นส่วนเกินของสารอาหารเหล่านี้สองส่งเสริมเร่งการผลิตพืชอินทรีย์ (หรือ eutrophication) ในกรณีที่การผลิตมากเกินไป รวมทั้งบุปผาสาหร่ายที่เป็นอันตราย การขยายตัวของทะเลโซนตาย' และนำไปสู่การทำลายถิ่นที่อยู่ประมงผลลบของ eutrophication ได้ชัดเจนในปลาน้ำจืดที่อยู่อาศัยเป็นเวลานาน และพบฟอสฟอรัสเป็นสารอาหารหลักที่รับผิดชอบ ในขณะที่ทะเลสาบน้ำจืด ในทศวรรษบาง ได้อย่างต่อเนื่องปริมาณของฟอสฟอรัส ระบบชายฝั่งจำนวนมากมีประสบการณ์เพิ่มมากขึ้นปริมาณไนโตรเจนจากแหล่งที่มนุษย์ มีผลกระทบทางลบอย่างรุนแรงในระบบโครงสร้างและหน้าที่การเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว ปัญหานี้นำไปสำหรับมาตรการควบคุมไนโตรเจนProfessor Paerl shows that the argument for reducing surplus phosphorus alone, to control eutrophication, is idealized and conceptually and technically inapplicable to many freshwater and marine ecosystems. He adds that focusing on phosphorus alone ignores the fact that natural and human influences that affect upstream waters have significant adverse consequences on downstream waters. Therefore, it is essential to look at nutrient control measures and their effects across the entire freshwater to marine continuum, not each one in isolation.Professor Paerl concludes that “the dual nutrient approach represents an evolutionary step in arresting eutrophication, with consideration of the larger scale freshwater-marine continuum being the driving force. Only focusing on a stream, lake, or river within this hydrologic continuum may at best only solve part of the larger scale eutrophication problem and at worst aggravate downstream ecological conditions.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรวมกันของการเจริญเติบโตของประชากรมนุษย์กลายเป็นเมืองและการขยายตัวทางการเกษตรและอุตสาหกรรมที่เป็นสาเหตุของอัตราประวัติการณ์และน่ากลัวของสารอาหารมากกว่าการเพิ่มปริมาณและการเจริญเติบโตของพืชเร่งในการรับน้ำทั่วโลก ระดับที่เพิ่มขึ้นของไนโตรเจนและฟอสฟอรัสมีความกังวลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะส่วนเกินของทั้งสองสารอาหารที่ส่งเสริมการเร่งผลิตของพืชที่ใช้สารอินทรีย์ (หรือ eutrophication) ในขอบเขตที่การผลิตที่มากเกินไปรวมทั้งบุปผาสาหร่ายที่เป็นอันตรายก่อให้เกิดการขยายตัวของทางทะเล ' เขตตาย 'และนำไปสู่การล่มสลายของการประมงที่อยู่อาศัย. ผลกระทบเชิงลบของ eutrophication ได้ชัดเจนในที่อยู่อาศัยน้ำจืดเป็นเวลานานและฟอสฟอรัสได้รับการระบุว่าเป็นสารอาหารสำคัญที่รับผิดชอบ ในขณะที่ทะเลสาบน้ำจืดได้ช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมาได้รับปริมาณฟอสฟอรัสอย่างต่อเนื่องของระบบชายฝั่งจำนวนมากได้ประสบการณ์เพิ่มมากขึ้นโหลดไนโตรเจนจากแหล่งที่มาของการเติบโตอย่างรวดเร็วของมนุษย์ที่มีผลกระทบอย่างรุนแรงต่อโครงสร้างและการทำงานของระบบนิเวศ นี้ได้นำไปสู่ความจำเป็นสำหรับมาตรการการควบคุมไนโตรเจน. ศาสตราจารย์มุกแสดงให้เห็นว่าข้อโต้แย้งในการลดฟอสฟอรัสเกินดุลเพียงอย่างเดียวในการควบคุม eutrophication จะเงียบสงบและแนวคิดและใช้ไม่ได้ในทางเทคนิคหลายน้ำจืดและระบบนิเวศทางทะเล เขาเสริมว่ามุ่งเน้นไปที่ฟอสฟอรัสเพียงอย่างเดียวไม่สนใจความจริงที่ว่าอิทธิพลของธรรมชาติและมนุษย์ที่ส่งผลกระทบต่อน้ำต้นน้ำมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญที่ไม่พึงประสงค์ในน่านน้ำปลายน้ำ ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะมองไปที่มาตรการควบคุมสารอาหารและผลกระทบของพวกเขาข้ามน้ำจืดทั้งหมดเพื่อความต่อเนื่องทางทะเลไม่ได้แต่ละคนในการแยก. ศาสตราจารย์มุกสรุปว่า "วิธีการที่สารอาหารที่คู่หมายถึงขั้นตอนวิวัฒนาการในการจับกุม eutrophication กับการพิจารณาของที่มีขนาดใหญ่ ระดับน้ำจืดทะเลต่อเนื่องเป็นแรงผลักดัน เพียง แต่มุ่งเน้นไปที่ลำธารทะเลสาบหรือแม่น้ำที่อยู่ในความต่อเนื่องทางอุทกวิทยานี้ที่ดีที่สุดอาจจะเป็นเพียงส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหาระดับ eutrophication ขนาดใหญ่และที่เลวร้ายที่สุดซ้ำเติมสภาพแวดล้อมปลายน้ำ. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การรวมกันของการเจริญเติบโตของประชากรมนุษย์การเจริญเติบโตและการขยายตัวภาคเกษตรและภาคอุตสาหกรรม ทำให้อัตราประวัติการณ์และน่ากลัวของสารอาหารมากกว่าการเร่งการเจริญเติบโตของพืช และในการรับน้ำทั่วโลก การเพิ่มระดับของไนโตรเจน และฟอสฟอรัสเป็นกังวลโดยเฉพาะเนื่องจากเกินสองสารอาหารที่ส่งเสริมการเร่งการผลิตจากพืชอินทรีย์ ( บานชื่น ) ขอบเขตการผลิตที่มากเกินไป รวมถึงเป็นอันตรายสาหร่ายเบ่งบาน ก่อให้เกิดการขยายตัวของมารีน " โซนอันตราย " และนำไปสู่การทำลายสิ่งแวดล้อม ประมงผลลบของบานชื่นมีปรากฏในพื้นที่น้ำจืด เป็นเวลานาน และฟอสฟอรัส มีการระบุว่าเป็นสารอาหารสำคัญที่รับผิดชอบ ในขณะที่ทะเลสาบน้ำจืดมี สองสามทศวรรษที่ผ่านมาได้รับอย่างต่อเนื่องปริมาณของฟอสฟอรัส , ระบบชายฝั่ง หลายคนมีประสบการณ์เพิ่มมากขึ้น จากการเติบโตอย่างรวดเร็วของมนุษย์แหล่งไนโตรเจนโหลด ที่มีผลกระทบรุนแรงต่อโครงสร้างระบบนิเวศและฟังก์ชัน นี้ได้นำไปสู่การใช้มาตรการควบคุมไนโตรเจนศาสตราจารย์ paerl แสดงให้เห็นว่าข้อโต้แย้งเพื่อลดฟอสฟอรัสส่วนเกินคนเดียว การควบคุม บานชื่น เป็นแนวคิดในอุดมคติ และเทคนิคที่ไม่เหมาะสมและระบบนิเวศเพื่อน้ำจืดและทะเลมากมาย เขาเสริมว่าเน้นฟอสฟอรัสเพียงอย่างเดียว ไม่สนใจข้อเท็จจริงที่ธรรมชาติและมนุษย์ อิทธิพลที่มีผลต่อทวนน้ำได้ผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์ที่สำคัญในน้ำด้านท้ายน้ำ ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะมองมาตรการควบคุมปริมาณสารอาหารและผลของพวกเขาทั่วทั้งน้ำจืดในทะเลต่อเนื่อง ไม่ใช่หนึ่งในแต่ละแยกศาสตราจารย์ paerl สรุปว่า " วิธีการสารอาหารแบบเป็นขั้นตอนวิวัฒนาการในการจับกุมปรากฏการณ์ยูโทรฟิเคชั่น กับการพิจารณาของทะเลน้ำจืดขนาดใหญ่ต่อเนื่องเป็นแรงผลักดัน เพียงมุ่งเน้นไปที่ลำธาร ทะเลสาบ แม่น้ำ หรือในทางที่ต่อเนื่องนี้อาจแก้ปัญหาที่ดีที่สุดเพียงส่วนหนึ่งของขนาดใหญ่ปัญหายูโทรฟิเคชันและที่เลวร้ายที่สุดซ้ำเติมสภาพระบบนิเวศท้ายน้ำ”