Emma Woodhouse, handsome, clever, a

Emma Woodhouse, handsome, clever, and rich, with a comfortable home and happy disposition, seemed to unite some of the best blessings of existence; and had lived nearly twenty-one years in the world with very little to distress or vex her.
She was the youngest of the two daughters of a most affectionate, indulgent father; and had, in consequence of her sister's marriage, been mistress of his house from a very early period. Her mother had died too long ago for her to have more than an indistinct remembrance of her caresses; and her place had been supplied by an excellent woman as governess, who had fallen little short of a mother in affection.
Sixteen years had Miss Taylor been in Mr. Woodhouse's family, less as a governess than a friend, very fond of both daughters, but particularly of Emma. Between them it was more the intimacy of sisters. Even before Miss Taylor had ceased to hold the nominal office of governess, the mildness of her temper had hardly allowed her to impose any restraint; and the shadow of authority being now long passed away, they had been living together as friend and friend very mutually attached, and Emma doing just what she liked; highly esteeming Miss Taylor's judgment, but directed chiefly by her own.
The real evils, indeed, of Emma's situation were the power of having rather too much her own way, and a disposition to think a little too well of herself; these were the disadvantages which threatened alloy to her many enjoyments. The danger, however, was at present so unperceived, that they did not by any means rank as misfortunes with her.
Sorrow came—a gentle sorrow—but not at all in the shape of any disagreeable consciousness.—Miss Taylor married. It was Miss Taylor's loss which first brought grief. It was on the wedding-day of this beloved friend that Emma first sat in mournful thought of any continuance. The wedding over, and the bride-people gone, her father and herself were left to dine together, with no prospect of a third to cheer a long evening. Her father composed himself to sleep after dinner, as usual, and she had then only to sit and think of what she had lost.
The event had every promise of happiness for her friend. Mr. Weston was a man of unexceptionable character, easy fortune, suitable age, and pleasant manners; and there was some satisfaction in considering with what self-denying, generous friendship she had always wished and promoted the match; but it was a black morning's work for her. The want of Miss Taylor would be felt every hour of every day. She recalled her past kindness—the kindness, the affection of sixteen years—how she had taught and how she had played with her from five years old—how she had devoted all her powers to attach and amuse her in health—and how nursed her through the various illnesses of childhood. A large debt of gratitude was owing here; but the intercourse of the last seven years, the equal footing and perfect unreserve which had soon followed Isabella's marriage, on their being left to each other, was yet a dearer, tenderer recollection. She had been a friend and companion such as few possessed: intelligent, well-informed, useful, gentle, knowing all the ways of the family, interested in all its concerns, and peculiarly interested in herself, in every pleasure, every scheme of hers—one to whom she could speak every thought as it arose, and who had such an affection for her as could never find fault.
How was she to bear the change?—It was true that her friend was going only half a mile from them; but Emma was aware that great must be the difference between a Mrs. Weston, only half a mile from them, and a Miss Taylor in the house; and with all her advantages, natural and domestic, she was now in great danger of suffering from intellectual solitude. She dearly loved her father, but he was no companion for her. He could not meet her in conversation, rational or playful.
The evil of the actual disparity in their ages (and Mr. Woodhouse had not married early) was much increased by his constitution and habits; for having been a valetudinarian all his life, without activity of mind or body, he was a much older man in ways than in years; and though everywhere beloved for the friendliness of his heart and his amiable temper, his talents could not have recommended him at any time.
Her sister, though comparatively but little removed by matrimony, being settled in London, only sixteen miles off, was much beyond her daily reach; and many a long October and November evening must be struggled through at Hartfield, before Christmas brought the next visit from Isabella and her husband, and their little children, to fill the house, and give her pleasant society again.
Highbury, the large and populous village, almost amounting to a town, to which Hartfield, in spite of its separate lawn, and shrubberies, and name, did really belong, afforded her no equals. The Woodhouses were first in consequence there. All looked up to them. She had many acquaintance in the place, for her father was universally civil, but not one among them who could be accepted in lieu of Miss Taylor for even half a day. It was a melancholy change; and Emma could not but sigh over it, and wish for impossible things, till her father awoke, and made it necessary to be cheerful. His spirits required support. He was a nervous man, easily depressed; fond of every body that he was used to, and hating to part with them; hating change of every kind. Matrimony, as the origin of change, was always disagreeable; and he was by no means yet reconciled to his own daughter's marrying, nor could ever speak of her but with compassion, though it had been entirely a match of affection, when he was now obliged to part with Miss Taylor too; and from his habits of gentle selfishness, and of being never able to suppose that other people could feel differently from himself, he was very much disposed to think Miss Taylor had done as sad a thing for herself as for them, and would have been a great deal happier if she had spent all the rest of her life at Hartfield. Emma smiled and chatted as cheerfully as she could, to keep him from such thoughts; but when tea came, it was impossible for him not to say exactly as he had said at dinner,
"Poor Miss Taylor!—I wish she were here again. What a pity it is that Mr. Weston ever thought of her!"
"I cannot agree with you, papa; you know I cannot. Mr. Weston is such a good-humoured, pleasant, excellent man, that he thoroughly deserves a good wife;—and you would not have had Miss Taylor live with us for ever, and bear all my odd humours, when she might have a house of her own?"
"A house of her own!—But where is the advantage of a house of her own? This is three times as large.—And you have never any odd humours, my dear."
"How often we shall be going to see them, and they coming to see us!—We shall be always meeting! We must begin; we must go and pay wedding visit very soon."
"My dear, how am I to get so far? Randalls is such a distance. I could not walk half so far."
"No, papa, nobody thought of your walking. We must go in the carriage, to be sure."
"The carriage! But James will not like to put the horses to for such a little way;—and where are the poor horses to be while we are paying our visit?"
"They are to be put into Mr. Weston's stable, papa. You know we have settled all that already. We talked it all over with Mr. Weston last night. And as for James, you may be very sure he will always like going to Randalls, because of his daughter's being housemaid there. I only doubt whether he will ever take us anywhere else. That was your doing, papa. You got Hannah that good place. Nobody thought of Hannah till you mentioned her—James is so obliged to you!"
"I am very glad I did think of her. It was very lucky, for I would not have had poor James think himself slighted upon any account; and I am sure she will make a very good servant: she is a civil, pretty-spoken girl; I have a great opinion of her. Whenever I see her, she always curtseys and asks me how I do, in a very pretty manner; and when you have had her here to do needlework, I observe she always turns the lock of the door the right way and never bangs it. I am sure she will be an excellent servant; and it will be a great comfort to poor Miss Taylor to have somebody about her that she is used to see. Whenever James goes over to see his daughter, you know, she will be hearing of us. He will be able to tell her how we all are."
Emma spared no exertions to maintain this happier flow of ideas, and hoped, by the help of backgammon, to get her father tolerably through the evening, and be attacked by no regrets but her own. The backgammon-table was placed; but a visitor immediately afterwards walked in and made it unnecessary.
Mr. Knightley, a sensible man about seven or eight-and-thirty, was not only a very old and intimate friend of the family, but particularly connected with it, as the elder brother of Isabella's husband. He lived about a mile from Highbury, was a frequent visitor, and always welcome, and at this time more welcome than usual, as coming directly from their mutual connexions in London. He had returned to a late dinner, after some days' absence, and now walked up to Hartfield to say that all were well in Brunswick Square. It was a happy circumstance, and animated Mr. Woodhouse for some time. Mr. Knightley had a cheerful manner, which always did him good; and his many inquiries after "poor Isabella" and her children were answered most satisfactorily. When this was over, Mr. Woodhouse gratefully observed, "It is very kind of you, Mr. Knightley, to come out at this late hour to call upon us. I am afraid you must have had a shocking walk."
"Not at all, sir. It is a beautiful moonlight night; and so mild that I must draw back from your great fire."
"But you must have found it very damp and dirty. I wish you may not catch cold."
"Dirty, sir! Look at my shoes. Not a speck on them."
"Well! that is quite

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เอ็มม่า Woodhouse หล่อ ฉลาด และ รวย มีความสะดวกสบายภายในบ้าน และมีความสุขครอบครอง ประจักษ์สมานของพรที่ดีที่สุดของการดำรงอยู่ และมีอยู่เกือบปีที่เมืองทองธานีในโลกมากน้อยด้วยความทุกข์ หรือกวนเธอเธอเป็นคนสุดท้องของธิดาทั้งสองของพ่อสุภาพที่สุด ผ่อนปรน และ in consequence of แต่งงานของน้องสาวของเธอ ได้เล็กของบ้านของเขาจากระยะเนิ่น ๆ แม่ของเธอเสียชีวิตนานเกินไปสำหรับเธอมากขึ้นกว่าการรำลึก indistinct ของเธอ caresses และมีการให้เธอเป็นผู้หญิงที่ดีเป็น governess ซึ่งได้ตกลง little short of แม่ในจิตสิบหกปีนางสาว Taylor ได้ในครอบครัวนาย Woodhouse น้อยเป็นการ governess กว่าเพื่อน รักของธิดาทั้งสอง แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งของเอ็มม่า ระหว่างนั้น ก็มากขึ้นเป็นกันเองของน้องสาว ก่อนนางสาว Taylor ได้หยุดลงกุม governess สำนักระบุ mildness ของอารมณ์ของเธอได้แทบไม่อนุญาตให้เธอไปกำหนดความยับยั้งชั่งใจใด ๆ และเงาของถูกตอนนี้ยาวนานผ่านไป พวกเขาอาศัยกันเป็นเพื่อน และเพื่อนร่วมแนบมาก และเอ็มม่าทำเพียงสิ่งชอบ แต่สูง esteeming พิพากษานางสาว Taylor โดยตรงส่วนใหญ่ ด้วยตนเองความชั่วร้ายที่แท้จริง จริง สถานการณ์ของ Emma มีอำนาจมีวิธีของตนเองค่อนข้างมาก และครอบครองคิดดีเกินไปเล็กน้อยของตัวเอง เหล่านี้มีข้อเสียที่ขู่สัมฤทธิ์การนั่งของเธอมาก อันตราย อย่างไรก็ตาม เป็นที่ปัจจุบันดังนั้น unperceived พวกเขาได้ไม่ โดยใด ๆ หมายถึง อันดับเป็น misfortunes กับเธอความเสียใจมาซึ่งความเสียใจอ่อนโยน — แต่ไม่ ในรูปของการไม่สำนึก — นางสาวเทย์เลอร์แต่งงาน ขาดทุนนางสาว Taylor ซึ่งก่อน นำความเศร้าโศกได้ ได้ในวันแต่งงานของเพื่อนรักนี้ที่เอ็มม่าเสาร์แรกใน mournful คิดของต่อเนื่องใด ๆ แต่งงานเหนือ และ คนสาวที่หายไป พ่อของเธอ และตัวเธอเองถูกปล่อยไปทานอาหารร่วมกัน กับไม่โน้มสามโห่เย็นนาน พ่อของเธอด้วยตัวเองหลังอาหารเย็น ตามปกติ และเธอมีแล้วเท่านั้นจะนั่ง และคิดว่า สิ่งที่เธอได้หายไปเหตุการณ์มีสัญญาทุกความสุขให้เพื่อน นาย Weston มาอักขระ unexceptionable ฟอร์จูนง่าย อายุที่เหมาะสม และ มารยาทดี และมีความพึงพอใจบางอย่างในการพิจารณา ด้วยมิตรภาพอะไร denying ตัวเอง ใจกว้างเธอได้เสมอปรารถนา และส่งเสริมการแข่งขัน แต่มันเป็นงานเช้าสีดำของเธอ ต้องของ Taylor นางสาวจะรู้สึกทุกชั่วโมงของทุกวัน เธอยกเลิกเธอเลยเมตตา — บุญ โรคสิบหกปี — ว่าเธอได้สอนและว่าเธอได้เล่นกับเธอจากห้าปี — ว่าเธอได้ทุ่มเททั้งหมดอำนาจของเธอแนบ และตลกเธอสุขภาพ — และวิธี nursed เธอผ่านเจ็บป่วยต่าง ๆ ของเด็ก มี owing หนี้ขนาดใหญ่ของความกตัญญูที่นี่ แต่มีเพศสัมพันธ์ของเจ็ดปี หลักเท่า และ unreserve โกซึ่งเร็ว ๆ นี้ก็ตามงานแต่งงานของอิซาเบลลา บนของพวกเขาที่ถูกทิ้งกัน มี แต่เลือน dearer, tenderer เธอได้เพื่อนและสหายเช่นน้อยมอบ: อัจฉริยะ ทราบดี มีประโยชน์ อ่อนโยน รู้วิธีของครอบครัว สนใจในความกังวลของทั้งหมด และศาสนาสนใจในตัวเอง ความสุขทุก ทุกแผนของเธอ — หนึ่งที่เธอสามารถพูดทุกความคิดมันเกิดขึ้น และที่มีเป็นโรคของเธอที่เป็นไม่พบข้อบกพร่องวิธีเธอต้องแบกเปลี่ยน? — มันเป็นความจริงว่า เพื่อนของเธอกำลังเพียงครึ่งไมล์จาก แต่เอ็มม่าก็ทราบดีว่าต้องการความแตกต่างระหว่างนาง Weston เพียงครึ่งไมล์จากพวกเขา และ Taylor นางสาวบ้าน และ ด้วยข้อดีของเธอทั้งหมด ประเทศ และธรรมชาติเธอตอนนี้ในอันตรายของการทุกข์ทรมานจากความสันโดษทางปัญญา เธอลองรักพ่อของเธอ แต่เขาเป็นเพื่อนเธอไม่ เขาอาจไม่ตอบสนองเธอในการสนทนา เชือด หรือขี้เล่นความชั่วร้ายของ disparity จริงในวัยของพวกเขา (และนาย Woodhouse ได้แต่งเร็ว) มากขึ้น โดยรัฐธรรมนูญของเขาและนิสัย สำหรับมี valetudinarian กับเขาตลอดชีวิต ไม่ มีกิจกรรมของจิตใจหรือร่างกาย เขามามากเก่าวิธีกว่าปี และแม้ว่าทุกคนที่รักการเป็นมิตรของหัวใจและอารมณ์ของเขาน่ารัก ๆ พรสวรรค์ของเขาอาจไม่ได้แนะนำเขาตลอดเวลาน้องสาวของเธอ แต่ดีอย่างหนึ่งแต่เอาน้อยโดย matrimony จ่ายในลอนดอน สิบหกไมล์ออก ถูกมากเกินทุกวันเธอถึง และหลายความยาวเดือนตุลาคมและพฤศจิกายนเย็นต้องสามารถต่อสู้ผ่านที่ Hartfield ก่อนคริสมาสต์มาชม จากอิซาเบลลา และสามี ลูกน้อย ใส่บ้าน และให้สังคมที่ดีของเธออีกต่อไปHighbury, the large and populous village, almost amounting to a town, to which Hartfield, in spite of its separate lawn, and shrubberies, and name, did really belong, afforded her no equals. The Woodhouses were first in consequence there. All looked up to them. She had many acquaintance in the place, for her father was universally civil, but not one among them who could be accepted in lieu of Miss Taylor for even half a day. It was a melancholy change; and Emma could not but sigh over it, and wish for impossible things, till her father awoke, and made it necessary to be cheerful. His spirits required support. He was a nervous man, easily depressed; fond of every body that he was used to, and hating to part with them; hating change of every kind. Matrimony, as the origin of change, was always disagreeable; and he was by no means yet reconciled to his own daughter's marrying, nor could ever speak of her but with compassion, though it had been entirely a match of affection, when he was now obliged to part with Miss Taylor too; and from his habits of gentle selfishness, and of being never able to suppose that other people could feel differently from himself, he was very much disposed to think Miss Taylor had done as sad a thing for herself as for them, and would have been a great deal happier if she had spent all the rest of her life at Hartfield. Emma smiled and chatted as cheerfully as she could, to keep him from such thoughts; but when tea came, it was impossible for him not to say exactly as he had said at dinner,"Poor Miss Taylor!—I wish she were here again. What a pity it is that Mr. Weston ever thought of her!""I cannot agree with you, papa; you know I cannot. Mr. Weston is such a good-humoured, pleasant, excellent man, that he thoroughly deserves a good wife;—and you would not have had Miss Taylor live with us for ever, and bear all my odd humours, when she might have a house of her own?""A house of her own!—But where is the advantage of a house of her own? This is three times as large.—And you have never any odd humours, my dear.""How often we shall be going to see them, and they coming to see us!—We shall be always meeting! We must begin; we must go and pay wedding visit very soon.""My dear, how am I to get so far? Randalls is such a distance. I could not walk half so far.""No, papa, nobody thought of your walking. We must go in the carriage, to be sure.""The carriage! But James will not like to put the horses to for such a little way;—and where are the poor horses to be while we are paying our visit?""They are to be put into Mr. Weston's stable, papa. You know we have settled all that already. We talked it all over with Mr. Weston last night. And as for James, you may be very sure he will always like going to Randalls, because of his daughter's being housemaid there. I only doubt whether he will ever take us anywhere else. That was your doing, papa. You got Hannah that good place. Nobody thought of Hannah till you mentioned her—James is so obliged to you!""I am very glad I did think of her. It was very lucky, for I would not have had poor James think himself slighted upon any account; and I am sure she will make a very good servant: she is a civil, pretty-spoken girl; I have a great opinion of her. Whenever I see her, she always curtseys and asks me how I do, in a very pretty manner; and when you have had her here to do needlework, I observe she always turns the lock of the door the right way and never bangs it. I am sure she will be an excellent servant; and it will be a great comfort to poor Miss Taylor to have somebody about her that she is used to see. Whenever James goes over to see his daughter, you know, she will be hearing of us. He will be able to tell her how we all are."
Emma spared no exertions to maintain this happier flow of ideas, and hoped, by the help of backgammon, to get her father tolerably through the evening, and be attacked by no regrets but her own. The backgammon-table was placed; but a visitor immediately afterwards walked in and made it unnecessary.
Mr. Knightley, a sensible man about seven or eight-and-thirty, was not only a very old and intimate friend of the family, but particularly connected with it, as the elder brother of Isabella's husband. He lived about a mile from Highbury, was a frequent visitor, and always welcome, and at this time more welcome than usual, as coming directly from their mutual connexions in London. He had returned to a late dinner, after some days' absence, and now walked up to Hartfield to say that all were well in Brunswick Square. It was a happy circumstance, and animated Mr. Woodhouse for some time. Mr. Knightley had a cheerful manner, which always did him good; and his many inquiries after "poor Isabella" and her children were answered most satisfactorily. When this was over, Mr. Woodhouse gratefully observed, "It is very kind of you, Mr. Knightley, to come out at this late hour to call upon us. I am afraid you must have had a shocking walk."
"Not at all, sir. It is a beautiful moonlight night; and so mild that I must draw back from your great fire."
"But you must have found it very damp and dirty. I wish you may not catch cold."
"Dirty, sir! Look at my shoes. Not a speck on them."
"Well! that is quite

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เอ็มม่าไม้หล่อฉลาดและอุดมไปด้วยบ้านที่สะดวกสบายมีความสุขและจำหน่ายไปซึ่งดูเหมือนจะรวมตัวกันบางส่วนของพรที่ดีที่สุดของการดำรงอยู่; และมีชีวิตอยู่เกือบยี่สิบเอ็ดปีในโลกที่มีน้อยมากที่จะทุกข์หรือรบกวนเธอ.
เธอเป็นน้องคนสุดท้องของลูกสาวสองคนของความรักมากที่สุดพ่อตามใจ; และมีผลที่ตามมาของการแต่งงานของน้องสาวของเธอเคยเป็นเจ้าของบ้านของเขาจากระยะเวลาที่เร็วมาก แม่ของเธอเสียชีวิตยาวเกินไปแล้วสำหรับเธอที่จะมีมากขึ้นกว่าความทรงจำไม่ชัดของ caresses เธอ และสถานที่ที่เธอได้รับการจัดจำหน่ายโดยหญิงยอดเยี่ยมเป็นแม่นมที่ได้ลดลงระยะสั้น ๆ หน่อย ๆ ของแม่ในความรัก.
สิบหกปีที่ผ่านมาได้นางสาวเทย์เลอร์รับในครอบครัวนายไม้ของน้อยเป็นแม่นมกว่าเพื่อนรักมากของลูกสาวทั้งสอง แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งของเอ็มม่า ระหว่างพวกเขามันเป็นความใกล้ชิดของพี่สาวน้องสาว แม้กระทั่งก่อนที่มิสเทย์เลอร์ได้หยุดที่จะถือสำนักงานระบุของแม่นมที่ความอ่อนโยนอารมณ์ของเธอแทบจะไม่ได้รับอนุญาตให้เธอที่จะกำหนดความยับยั้งชั่งใจใด ๆ และเงาของผู้มีอำนาจในขณะนี้ถูกส่งผ่านไปนานออกไปพวกเขาได้รับอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อนและเพื่อนที่แนบมาร่วมกันมากและเอ็มม่าทำเพียงแค่สิ่งที่เธอชอบ; . สูง esteeming ตัดสินมิสเทย์เลอร์
แต่ส่วนใหญ่โดยผู้กำกับของเธอเองชั่วร้ายจริงแน่นอนของสถานการณ์ของเอ็มม่าเป็นพลังของการมีค่อนข้างมากเกินไปทางของเธอเองและจำหน่ายคิดเล็กๆ น้อย ๆ เป็นอย่างดีของตัวเอง; เหล่านี้เป็นข้อเสียที่ขู่ว่าจะอัลลอย enjoyments ของเธอมาก อันตราย แต่เป็นในปัจจุบันดังนั้น unperceived ที่พวกเขาไม่ได้โดยวิธีใด ๆ ในการจัดอันดับว่าเป็นความโชคร้ายกับเธอ.
ความเศร้าโศกมา-อ่อนโยนความเศร้าโศก แต่ไม่ได้ทั้งหมดในรูปของ consciousness. พลาดไม่พอใจใด ๆ เทย์เลอร์แต่งงาน มันคือการสูญเสียนางสาวเทย์เลอร์ซึ่งเป็นครั้งแรกที่นำความเศร้าโศก มันเป็นวันแต่งงานของเพื่อนรักที่เอ็มม่าเป็นครั้งแรกนั่งอยู่ในความคิดของโศกเศร้าต่อเนื่องใด ๆ งานแต่งงานมากกว่าและคนที่เจ้าสาวที่หายไปพ่อของตัวเองและถูกทิ้งให้รับประทานอาหารร่วมกันของเธอกับโอกาสของการที่สามเพื่อเป็นกำลังใจยามเย็นนาน พ่อของเธอประกอบด้วยตัวเองเพื่อการนอนหลับหลังอาหารเย็นตามปกติและเธอก็แล้วเท่านั้นที่จะนั่งและคิดว่าสิ่งที่เธอได้สูญเสีย.
กรณีที่มีสัญญาแห่งความสุขสำหรับทุกคนเพื่อนของเธอ นายเวสตันเป็นคนของตัวละครที่ไม่มีข้อยกเว้นโชคง่ายอายุที่เหมาะสมและมารยาทที่น่าพอใจ; และมีความพึงพอใจในการพิจารณาบางอย่างกับสิ่งที่ตัวเองปฏิเสธมิตรภาพใจกว้างเธอได้ปรารถนาเสมอและส่งเสริมการแข่งขัน; แต่มันก็เป็นงานเช้าวันสีดำของเธอ ต้องการของนางสาวเทย์เลอร์จะได้รู้สึกว่าทุกชั่วโมงทุกวัน เธอจำได้ความเมตตาที่ความเมตตาของเธอที่ผ่านมาความรักสิบหกปีที่ผ่านมาว่าเธอได้สอนและวิธีการที่เธอได้เล่นกับเธอจากห้าปีเก่าวิธีการที่เธอได้อุทิศพลังของเธอทั้งหมดที่จะแนบและเป็นที่ชอบใจของเธอในสุขภาพและวิธีการดูแลของเธอ ผ่านการเจ็บป่วยต่าง ๆ ของวัยเด็ก หนี้ที่มีขนาดใหญ่ของความกตัญญูได้เนื่องจากที่นี่ แต่การมีเพศสัมพันธ์ของสุดท้ายเจ็ดปีที่เท่าเทียมและ unreserve ที่สมบูรณ์แบบที่มีตามมาแต่งงาน Isabella บนของพวกเขาถูกทิ้งไว้กับแต่ละอื่น ๆ เป็นยัง dearer, ความทรงจำความละเอียด เธอเคยเป็นเพื่อนและสหายเช่นไม่กี่ครอบครอง: ฉลาด, สันทัดกรณีประโยชน์อ่อนโยนรู้วิธีการทั้งหมดของครอบครัวที่มีความสนใจในทุกความกังวลของตนและมีความสนใจอย่างยิ่งในตัวเองในความสุขทุกรูปแบบของเธอทุกคน -One ซึ่งเธอสามารถพูดความคิดทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นและผู้ที่มีเช่นความรักของเธอที่ไม่เคยพบความผิด.
วิธีการคือเธอจะทนการเปลี่ยนแปลง? -It เป็นความจริงที่ว่าเพื่อนของเธอกำลังจะมีเพียงครึ่งไมล์จากพวกเขา ; แต่เอ็มม่าได้ตระหนักดีว่าจะต้องมีความแตกต่างระหว่างนางเวสตันเพียงครึ่งไมล์จากพวกเขาและเทย์เลอร์มิสในบ้าน; และมีข้อได้เปรียบของเธอเป็นธรรมชาติและในประเทศในขณะนี้เธอก็ตกอยู่ในอันตรายที่ดีของความทุกข์ทรมานจากความเหงาทางปัญญา อย่างสุดซึ้งที่เธอรักพ่อของเธอ แต่เขาก็ไม่สหายของเธอ เขาไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเธอในการสนทนาที่มีเหตุผลหรือขี้เล่น.
ความชั่วร้ายของความแตกต่างที่เกิดขึ้นจริงในทุกเพศทุกวัยของพวกเขา (และนายไม้ไม่ได้แต่งงานในช่วงต้น) เพิ่มขึ้นมากตามรัฐธรรมนูญของเขาและนิสัย; สำหรับการรับไม่สบายทุกชีวิตของเขาโดยไม่ต้องกิจกรรมของจิตใจหรือร่างกายของเขาเป็นคนที่มีอายุมากกว่ามากในรูปแบบกว่าในปีที่ผ่านมา และแม้ว่าที่รักทุกที่เป็นมิตรของหัวใจของเขาและอารมณ์น่ารักของเขาความสามารถของเขาอาจจะไม่ได้แนะนำเขาในเวลาใด ๆ .
น้องสาวของเธอ แต่เมื่อเทียบกับ แต่เอาออกเล็ก ๆ น้อย ๆ จากการแต่งงานถูกตั้งรกรากอยู่ในกรุงลอนดอนเพียงสิบหกไมล์นอกเป็นมากเกิน การเข้าถึงชีวิตประจำวันของเธอ และหลายคนที่มีความยาวเดือนตุลาคมและพฤศจิกายนในช่วงเย็นจะต้องต่อสู้ผ่านที่ Hartfield ก่อนคริสมาสต์นำต่อไปจาก Isabella และสามีของเธอและลูกน้อยของพวกเขาเพื่อเติมบ้านและให้สังคมที่น่าพอใจของเธออีกครั้ง.
ไฮบิวรี่ที่มีขนาดใหญ่และมีประชากรมาก หมู่บ้านเกือบจำนวนเมืองซึ่ง Hartfield ทั้งๆที่แยกสนามหญ้าและไม้พุ่มและชื่อไม่เป็นของจริง, ให้เธอไม่เท่าเทียมกัน Woodhouses เป็นครั้งแรกในผลมี ทั้งหมดเงยหน้าขึ้นมองไปที่พวกเขา เธอมีความใกล้ชิดจำนวนมากในสถานที่ที่พ่อของเธอเป็นพลเรือนในระดับสากล แต่ไม่ได้เป็นหนึ่งในหมู่พวกเขาที่จะได้รับการยอมรับแทนนางสาวเทย์เลอร์สำหรับแม้แต่ครึ่งวัน มันคือการเปลี่ยนแปลงเศร้า; และเอ็มม่าไม่สามารถถอนหายใจ แต่มากกว่านั้นและต้องการสิ่งที่เป็นไปไม่ได้สำหรับจนพ่อของเธอตื่นขึ้นมาและทำให้มันจำเป็นที่จะต้องร่าเริง วิญญาณของเขาสนับสนุนที่จำเป็น เขาเป็นคนประสาทสุขได้อย่างง่ายดาย รักของร่างกายว่าเขาถูกนำมาใช้เพื่อทุกคนและเกลียดเป็นส่วนหนึ่งกับพวกเขา; เกลียดการเปลี่ยนแปลงทุกชนิด แต่งงานเป็นที่มาของการเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอไม่พอใจ; และเขาก็ไม่ได้หมายความว่าคืนดียังไม่ได้แต่งงานกับลูกสาวของเขาเองไม่เคยได้พูดถึงเธอ แต่ด้วยความสงสารแม้ว่ามันจะได้รับการจับคู่ทั้งหมดของความรักเมื่อเขาถูกบังคับในขณะนี้เพื่อเป็นส่วนหนึ่งกับนางสาวเทย์เลอร์เกินไป และนิสัยของเขาเห็นแก่ตัวที่อ่อนโยนและเป็นไม่สามารถที่จะคิดว่าคนอื่นจะรู้สึกแตกต่างจากตัวเองเขาได้รับการกำจัดอย่างมากที่จะคิดว่านางสาวเทย์เลอร์เคยทำมาเป็นที่น่าเศร้าสิ่งที่ตัวเองเป็นสำหรับพวกเขาและจะได้รับ การจัดการที่ดีมีความสุขมากถ้าเธอได้ใช้เวลาส่วนที่เหลือทั้งหมดของชีวิตของเธอที่ Hartfield เอ็มม่ายิ้มและพูดคุยเป็นความสุขที่เธอจะทำได้เพื่อให้เขาจากความคิดดังกล่าว แต่เมื่อชามามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาไม่ได้ที่จะบอกว่าในขณะที่เขากล่าวว่าในเย็น
"แย่นางสาวเทย์เลอร์! -I หวังว่าเธออยู่ที่นี่อีกครั้ง. สิ่งที่น่าเสียดายที่มันเป็นว่านายเวสตันเคยคิดว่าเธอ!"
" ฉันไม่สามารถเห็นด้วยกับคุณพ่อคุณรู้ว่าฉันไม่สามารถนายเวสตันเป็นเช่นอารมณ์ดีที่ถูกใจคนที่ยอดเยี่ยมที่เขาได้อย่างทั่วถึงสมควรได้รับการเป็นภรรยาที่ดี. และอื่นคุณจะไม่ได้มีนางสาวเทย์เลอร์อยู่กับเราไปตลอดกาล และหมีดำมิดหมีแปลกทั้งหมดของฉันเมื่อเธออาจจะมีบ้านของเธอเอง?
"" บ้านของเธอเอง! -But ที่เป็นข้อได้เปรียบของบ้านของเธอเองได้หรือไม่นี่คือสามเท่า large. -และคุณมี . ไม่เคยดำมิดหมีใด ๆ แปลก ๆ ที่รักของฉัน
"" วิธีบ่อยครั้งที่เราจะต้องไปดูพวกเขาและพวกเขามาเห็นเราพุ่งจะต้องประชุมเสมอเราต้องเริ่มต้นเราต้องไปเยี่ยมชมการจัดงานแต่งงานในเร็ว ๆ นี้.
"" ที่รักของฉันว่าฉันจะได้รับเพื่อให้ห่างไกล? Randalls เป็นเช่นระยะไกล. ฉันไม่สามารถเดินครึ่งเพื่อให้ห่างไกล.
"" ไม่มีพ่อคิดว่าไม่มีใครในการเดินของคุณ. เราต้องไปอยู่ในรถเพื่อให้แน่ใจว่า.
"" ! ขนส่ง แต่เจมส์จะไม่ต้องการที่จะนำม้าไปสำหรับการดังกล่าวเป็นวิธีที่น้อยและอื่นที่เป็นม้าที่ไม่ดีที่จะเป็นในขณะที่เราจะจ่ายเงินเข้าชมของเรา
"?" พวกเขาจะได้รับการใส่ลงไปนายเวสตันมั่นคงพ่อ คุณจะรู้ว่าเรามีการตัดสินทั้งหมดที่มีอยู่แล้ว เราคุยกันมันทั้งหมดกับนายเวสตันคืนที่ผ่านมา และเป็นเจมส์คุณอาจจะมากว่าเขามักจะชอบไป Randalls เพราะสาวเป็นลูกสาวของเขาที่นั่น ฉันสงสัยว่าเขาไม่เคยจะพาเราทุกที่อื่น นั่นคือการทำของคุณพ่อ คุณมีฮันนาห์ว่าสถานที่ที่ดี ไม่มีใครคิดว่าฮันนาห์จนคุณกล่าวถึงเจมส์เธอจึงจำเป็นต้องอยู่กับคุณ!
"" ผมดีใจมากที่ผมไม่คิดว่าเธอ มันเป็นโชคดีมากเพราะเราจะไม่ได้มีที่ไม่ดีคิดว่าตัวเองเจมส์ยินร้ายเมื่อบัญชีใด ๆ และผมแน่ใจว่าเธอจะทำให้คนรับใช้ที่ดีมาก: เธอเป็นพลเรือนสาวสวยพูด; ฉันมีความคิดที่ดีของเธอ เมื่อใดก็ตามที่ฉันเห็นเธอเสมอ curtseys และถามฉันว่าฉันทำในลักษณะที่สวยมาก และเมื่อคุณมีเธอที่นี่จะทำเย็บปักถักร้อยที่ผมสังเกตเห็นเธอมักจะเปิดล็อคประตูทางที่ถูกต้องและไม่เคยเรียบมัน ผมแน่ใจว่าเธอจะเป็นคนรับใช้ที่ดีเยี่ยม; และมันจะเป็นความสะดวกสบายที่ดีในการที่ไม่ดีนางสาวเทย์เลอร์ที่จะมีใครสักคนที่เกี่ยวกับเธอว่าเธอจะใช้ในการมองเห็น เมื่อใดก็ตามที่เจมส์ไปมากกว่าที่จะเห็นลูกสาวของเขาที่คุณรู้ว่าเธอจะได้รับการได้ยินของเรา เขาจะสามารถที่จะบอกเธอว่าเราทุกคน.
"เอ็มม่าได้งดเว้นการออกแรงในการรักษานี้การไหลของความสุขของความคิดและหวังโดยความช่วยเหลือของแบ็คแกมมอนเพื่อให้ได้พ่อของเธออดทนผ่านช่วงเย็นและถูกโจมตีโดยไม่เสียใจแต่ . เธอเองแบ็คแกมมอนตารางถูกวางไว้ แต่ผู้เข้าชมทันทีหลังจากนั้นเดินเข้ามาและทำให้มันไม่จำเป็น.
นาย Knightley เป็นคนที่เหมาะสมเกี่ยวกับเจ็ดหรือแปดและสามสิบได้รับไม่เพียง แต่เป็นเพื่อนเก่ามากและใกล้ชิดของครอบครัว แต่การเชื่อมต่อโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับมันขณะที่พี่ชายของสามีของ Isabella. เขาอาศัยอยู่ประมาณหนึ่งไมล์จากไฮบิวรี่ที่เป็นผู้เข้าชมบ่อยและยินดีต้อนรับเสมอและในเวลานี้ได้รับการต้อนรับมากขึ้นกว่าปกติเช่นมาโดยตรงจาก Connexions ร่วมกันของพวกเขาในกรุงลอนดอน . เขาได้กลับไปรับประทานอาหารค่ำดึกหลังจากห่างหายไปบางวันและตอนนี้เดินขึ้นไปยัง Hartfield ที่จะบอกว่าทุกคนเป็นอย่างดีในสแควร์บรันสวิก. มันเป็นสถานการณ์ที่มีความสุขและภาพเคลื่อนไหวนายไม้บางครั้ง. นาย Knightley มี ลักษณะร่าเริงซึ่งเขามักจะทำดีและสอบถามข้อมูลจำนวนมากของเขาหลังจากที่ "Isabella น่าสงสาร" และลูก ๆ ของเธอได้รับการตอบที่น่าพอใจมากที่สุด เมื่อเป็นเช่นนี้ถูกกว่านายไม้สังเกตสุดซึ้ง "มันเป็นชนิดที่ดีของคุณนาย Knightley, ที่จะออกมาในช่วงปลายชั่วโมงนี้เพื่อเรียกร้องให้เรา. ฉันกลัวคุณจะต้องมีการเดินเท้าที่น่าตกใจ."
"ไม่ได้อยู่ที่ . ทั้งหมดครับมันเป็นคืนที่แสงจันทร์ที่สวยงาม. และเพื่อให้อ่อนที่ผมต้องดึงกลับมาจากกองไฟที่ดีของคุณ
"". แต่คุณจะต้องได้พบมันมากชื้นและสกปรกฉันหวังว่าคุณอาจจะไม่เป็นหวัด.
"" สกปรกครับ ! ดูรองเท้าของฉัน. ไม่จุดที่พวกเขา.
"" ดี! ที่ค่อนข้าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เอ็มม่า บ้านไม้ หล่อ ฉลาด และ รวย สบาย และมีความสุขกับบ้านพรสวรรค์ ดูเหมือนจะรวมบางส่วนของพรที่ดีที่สุด และได้อาศัยอยู่เกือบ 21 ปีในโลกน้อยมาก เพื่อทุกข์หรือข่มเหงเธอ
เธอเป็นคนสุดท้องของลูกสาวสองคนของพิศวาส ตามใจพ่อมากที่สุด และ มี ผลของการแต่งงานของพี่สาวเธอbeen mistress ของ house าอุปโภค BCLMV เค้าคุณหลบหนี . แม่ของเธอเพิ่งเสียชีวิตไม่นานเธอได้มากกว่าความทรงจำพร่าเลือนของลูบไล้เธอ และที่เธอได้รับมา โดยผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมมากและเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ที่ได้ลดลงเล็กน้อยสั้นของแม่ ในความรัก
สิบหกปีมีคุณเทย์เลอร์ได้รับในครอบครัวของคุณบ้านไม้น้อยกว่า เป็นพี่เลี้ยงเด็กมากกว่าเพื่อน ,รักทั้ง 2 คน แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งของเอ็มม่า ระหว่างพวกเขา มันเป็นมากกว่าความสนิทสนมของพี่น้อง แม้กระทั่งก่อนที่คุณเทย์เลอร์ได้หยุดที่จะถือชื่อของสำนักงาน พี่เลี้ยงเด็ก , ความอ่อนของอารมณ์ของเธอแทบทำให้เธอให้มีความยับยั้งชั่งใจ และเงาของผู้มีอำนาจที่ขณะนี้นานผ่านไป พวกเขาได้อยู่ด้วยกันในฐานะเพื่อนและเพื่อนๆร่วมกันที่แนบมาและเอ็มม่าทำสิ่งที่เธอชอบ ; สูง esteeming ชุดความยุติธรรม แต่โดยส่วนใหญ่เอง
ร้ายจริง จริง , สถานการณ์ของเอ็มม่าเป็นพลังงานมีค่อนข้างมากในทางของเธอเอง และนิสัยที่จะคิดน้อยเกินไปแล้ว ของตัวเอง เหล่านี้คือข้อเสียที่คุกคาม อัลลอย เพื่อ enjoyments เธอมากมาย อันตราย อย่างไรก็ตาม ได้ให้ unperceived ปัจจุบัน ,that แสดงความคิดเห็น ) จะ any means rank as misfortunes เวลา .
sorrow came-a เซลลูไลท์ sorrow มี not at all in และเค้าเป็น any disagreeable consciousness ใน miss taylor married . มันเป็นชุดแรกขาดทุน ซึ่งนำความเศร้าโศก มันเป็นในวันแต่งงานของเพื่อนรักที่เอ็มม่าครั้งแรกนั่งคิดเศร้าโศกของความต่อเนื่อง . แต่งงาน และเจ้าสาวคนจากไปพ่อของเธอ และตัวเธอเองก็ออกไปทานอาหารด้วยกัน ไม่มีโอกาสที่สาม มาเชียร์ เย็นนาน พ่อของเธอแต่งเองนอนหลังอาหารเย็นเป็นปกติ เธอจึงแค่นั่งและคิดว่าสิ่งที่เธอทำ .
เหตุการณ์ได้ทุกสัญญาแห่งความสุขให้เพื่อนของเธอ มิสเตอร์ เวสตัน เป็นผู้ชายที่ไม่มีที่ติของตัวละคร , โชคลาภ , ง่ายเหมาะกับอายุและรื่นรมย์มารยาท ;และมีความพึงพอใจบางอย่างในการพิจารณากับสิ่งที่ตัวเองปฏิเสธ เผื่อแผ่มิตรภาพที่เธอมีเสมอต้องการและส่งเสริมการแข่งขัน แต่มันเป็นสีดำ เช้าทำงานให้เธอ ต้องการคุณเทย์เลอร์จะรู้สึกทุกชั่วโมงทุกวัน เธอนึกถึงความดีที่ผ่านมาเธอด้วยความเมตตาความรักของสิบหกปีเธอได้สอนและวิธีการที่เธอได้เล่นกับเธอจากห้าปีเธอได้ทุ่มเทพลังทั้งหมดของเธอเพื่อแนบ และชอบใจในสุขภาพและวิธีอนุบาลของเธอผ่านการเจ็บป่วยต่าง ๆ ของวัยเด็ก หนี้ขนาดใหญ่ของความกตัญญูเป็นเพราะที่นี่ แต่การมีเพศสัมพันธ์ในช่วงเจ็ดปีที่เท่าเทียมกันและสมบูรณ์แบบ unreserve ซึ่งได้เร็วตามแต่งงาน Isabella , เมื่อพวกเขาถูกทิ้งไว้กับแต่ละอื่น ๆ ยังเป็นอนุสติ tenderer dearer , . she had been a friend ( กองกำลัง such as few ไม่ : intelligent , well-informed บทเรียน , บอกได้ไหมพอดีได้มีโอกาสเป็น the บางอย่าง รู้สึกตัว in concerns its all , ( peculiarly ฟ้าระวังการเดินทาง ,ทุกรูปแบบของเธอคนหนึ่งซึ่งเธอได้พูดทุกความคิดมันเกิดขึ้น และใครมีความรักเธอที่เคยจับผิด
เธอแบกรับเปลี่ยนไหมครับ - มันเป็นเรื่องจริง ที่เพื่อนของเธอไปเพียงครึ่งไมล์จากพวกเขา แต่เอ็มม่าที่ดีจะต้องทราบว่า ความแตกต่างระหว่างคุณนาย เวสตัน เพียงครึ่งไมล์จากพวกเขาและคุณเทย์เลอร์ในบ้านและด้วยข้อดีของเธอทั้งหมด ธรรมชาติ และ ในประเทศ เธออยู่ในอันตรายร้ายแรงของความทุกข์ทรมานจากปัญญา ความสันโดษ เธอมากรักพ่อ แต่เขาไม่ใช่เพื่อนของเธอ He could not meet her in conversation, rational or playful.
The evil of the actual disparity in their ages (and Mr. Woodhouse had not married early) was much increased by his constitution and habits;