a pair of psychologists hooked up a

a pair of psychologists hooked up a shoe to a computer. They were trying to teach it to tap in time with a national anthem. However, the job was proving much tougher than anticipated. Just moving to beat-dominated music, they found, required a grasp of tonal organisation and musical structure that seemed beyond the reach of an ordinary person without special training. But how could that be? Any partygoer can fake a smile, reach for a cheese cube and tap her heel to an unfamiliar song without so much as a thought. Yet when the guy she’s been chatting with tells her that he’s a musician, she might reply: ‘Music? I don’t know anything about that.’

Maybe you’ve heard a variation on this theme: ‘I can’t carry a tune to save my life.’ Or: ‘I don’t have a musical bone in my body.’ Most of us end up making music publicly just a few times a year, when it’s someone’s birthday and the cake comes out. Privately, it’s a different story – we belt out tunes in the shower and create elaborate rhythm tracks on our steering wheel. But when we think about musical expertise, we tend to imagine professionals who specialise in performance, people we’d pay to hear. As for the rest of us, our bumbling, private efforts — rather than illustrating that we share an irresistible impulse to make music — seem only to demonstrate that we lack some essential musical capacity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คู่ของนักจิตวิทยาต่อรองเท้ากับคอมพิวเตอร์ พวกเขาพยายามสอนให้เคาะในเวลากับเพลงชาติ อย่างไรก็ตาม งานถูกพิสูจน์รุนแรงมากเกินกว่าที่คาดไว้ เพียงแค่ย้ายไปครอบงำเต้นเพลง พวกเขาพบ ต้องเข้าใจองค์กรสูงต่ำและโครงสร้างดนตรีที่ดูเหมือนไกลเกินเอื้อมแน่คนธรรมดาโดยไม่มีการศึกษา แต่วิธีที่อาจจะ Partygoer ใด ๆ สามารถปลอมรอยยิ้ม สำหรับ cube ชี และเคาะส้นของเธอกับเพลงคุ้นเคยโดยไม่ต้องคิดให้มากที่ แต่ เมื่อเธอได้สนทนากับคนบอกเธอว่า เขาเป็นนักดนตรีเป็น เธออาจตอบ: ' เพลง ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่ 'บางทีคุณเคยได้ยินการเปลี่ยนแปลงชุดรูปแบบนี้: 'ฉันไม่มีเพลงบันทึกชีวิตของฉัน' หรือ: 'ฉันไม่มีดนตรีกระดูกในร่างกายของฉัน' ส่วนมากของเราเอยทำเพลงสาธารณะเพียงไม่กี่ครั้งต่อปี เมื่อถึงวันเกิดของคน และเค้กออกมา เอกชน มันเป็นเรื่องอื่น – เราเข็มขัดออกเพลงในห้อง และสร้างเพลงจังหวะอย่างประณีตบนพวงมาลัยของเรา แต่เมื่อเราคิดเกี่ยวกับความเชี่ยวชาญดนตรี เรามักจะจินตนาการผู้เชี่ยวชาญที่มีความเชี่ยวชาญประสิทธิภาพการทำงาน คนที่เราจะต้องจ่ายเพื่อการได้ยิน ส่วนเหลือของเรา ความพยายามของเรา bumbling ส่วนตัว — แทนที่จะแสดงว่า เราร่วมกระแสการต้านทานการทำเพลง — ดูเหมือนเท่านั้น แสดงว่า เราขาดกำลังดนตรีจำเป็นบางอย่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คู่ของนักจิตวิทยาติดยาเสพติดรองเท้าเข้ากับเครื่องคอมพิวเตอร์ พวกเขากำลังพยายามที่จะสอนให้แตะในเวลาที่มีเพลงชาติ แต่งานที่ได้รับการพิสูจน์รุนแรงมากขึ้นกว่าที่คาดการณ์ไว้ เพียงแค่ย้ายไปอยู่ที่เพลงจังหวะครอบงำพวกเขาพบว่าต้องเข้าใจขององค์กรวรรณยุกต์และโครงสร้างดนตรีที่ดูเหมือนไกลเกินเอื้อมของคนธรรมดาโดยการฝึกอบรมพิเศษ แต่วิธีการที่จะเป็นอย่างไร ปาร์ตี้ใด ๆ ที่สามารถปลอมรอยยิ้ม, การเข้าถึงสำหรับก้อนชีสและแตะส้นเท้าของเธอที่จะเป็นเพลงที่ไม่คุ้นเคยโดยไม่ต้องให้มากที่สุดเท่าความคิด แต่เมื่อผู้ชายที่เธอได้รับการพูดคุยกับบอกเธอว่าเขาเป็นนักดนตรีที่เธออาจตอบ: 'เพลง? ผมไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับที่. บางทีคุณอาจจะเคยได้ยินการเปลี่ยนแปลงในรูปแบบนี้: '. ฉันไม่สามารถดำเนินการปรับแต่งเพื่อช่วยชีวิตของฉัน' หรือ: 'ฉันไม่ได้มีกระดูกดนตรีในร่างกายของฉัน.' ส่วนมากของเราสิ้นสุดการทำเพลงต่อสาธารณชนเพียงไม่กี่ครั้งต่อปีเมื่อมันเป็นวันเกิดของใครบางคนและเค้กออกมา ส่วนตัวมันเป็นเรื่องที่แตกต่างกัน - เราเข็มขัดออกเพลงในห้องอาบน้ำและสร้างแทร็คจังหวะที่ซับซ้อนบนพวงมาลัยของเรา แต่เมื่อเราคิดเกี่ยวกับความเชี่ยวชาญด้านดนตรีเรามักจะนึกภาพมืออาชีพที่มีความเชี่ยวชาญในการทำงานของคนเราต้องการจ่ายที่จะได้ยิน สำหรับส่วนที่เหลือของเรา, ผิดพลาดของเรามีความพยายามส่วนตัว - มากกว่าแสดงว่าเราร่วมแรงกระตุ้นที่ไม่อาจต้านทานจะทำให้เพลง - ดูเหมือนเพียงเพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าเราขาดบางส่วนกำลังการผลิตดนตรีที่สำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คู่ของนักจิตวิทยาติดยาเสพติดรองเท้าคอมพิวเตอร์ พวกเขาพยายามสอนให้มันเคาะในเวลาด้วยเพลงชาติ อย่างไรก็ตาม งานพิสูจน์มากรุนแรงกว่าที่คาดการณ์ไว้ แค่ย้ายไปตี ) เพลงที่พวกเขาพบ ต้องเข้าใจขององค์กรและโครงสร้างดนตรีเสียงที่ดูเหมือนไกลเกินเอื้อมของคนธรรมดาไม่มีการฝึกอบรมพิเศษ แต่จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ?ใด ๆ partygoer สามารถเสแสร้งยิ้ม ถึงเป็นชีสก้อนและแตะส้นเท้าของเธอเพลงที่ไม่คุ้นเคยโดยไม่มากเท่าที่คิด แต่เมื่อคนที่เธอเคยสนทนากับบอกเธอว่าเขาเป็นนักดนตรี เขาอาจจะตอบกลับว่า ' เพลง ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย . . .

บางทีคุณอาจเคยได้ยินการเปลี่ยนแปลงในรูปแบบนี้ : ' ฉันไม่สามารถดำเนินการปรับแต่งบันทึกชีวิตของฉัน . ' หรือ' ผมไม่มีกระดูกดนตรีในร่างกาย ส่วนใหญ่ของเราสิ้นสุดอย่างเปิดเผย เพียงเวลาไม่กี่ปี ทำดนตรี เมื่อถึงวันเกิดของใคร และเค้กออกมา ส่วนตัว มันเป็นคนละเรื่อง และเราเข็มขัดออกเพลงอาบน้ำและสร้างซับซ้อนจังหวะแทร็คบนพวงมาลัยของเรา แต่เมื่อเราคิดเกี่ยวกับความเชี่ยวชาญทางดนตรีเรามักจะจินตนาการผู้เชี่ยวชาญที่มีความเชี่ยวชาญในการปฏิบัติงาน คนเราจะจ่ายฟัง สำหรับพวกเราที่เหลือของเรา , เดินโซเซ , ความพยายาม - ส่วนบุคคลมากกว่า แสดงว่า เรามีแรงกระตุ้นการต่อต้านเพื่อให้เพลงดูเท่านั้น เพื่อแสดงให้เห็นว่าเราขาดบางอย่างที่สำคัญดนตรีความจุ