The Thirteen Colonies were the Brit

The Thirteen Colonies were the British colonies on the Atlantic coast of North America founded between 1607 (Virginia) and 1732 (Georgia).
Individual colonies began collaborating at the Albany Congress of 1754 to demand more rights. They set up a Continental Congressin 1774 which declared independence from Great Britain in 1776 and formed a new nation, the United States of America. The thirteen colonies were: Delaware, Pennsylvania, New Jersey, Georgia, Connecticut, Massachusetts Bay, Maryland, South Carolina,New Hampshire, Virginia, New York, North Carolina, and Rhode Island and Providence Plantations. Massachusetts, Rhode Island, Connecticut and New Jersey were formed by mergers of previous colonies.
All the colonies had similar political and legal systems, with a high degree of self-government. Most white men could and did vote for local and legislative officials. The colonies were all prosperous and had high growth rates based on immigration from Britain and Germany, together with ample food supplies and land for new settlers. Most families operated subsistence farms. All the colonies had legal slavery, with slave-based plantations in the South producing valuable exports such as tobacco and rice. The Northern and Middle colonies concentrated on trade. The frontier districts often confronted Indian wars, but by 1700 the colonists greatly outnumbered the Indians.
The British government in London practiced a policy of mercantilism. It administered the colonies for the benefit of the mother country, while the colonists after 1760 resisted British demands for more control, especially over taxes. The colonies were religiously diverse, though overwhelmingly Protestant[1] with the Anglican Church of England officially established in most of the South, but there were no bishops and the churches had only local roles. Education was widespread in the northern colonies, which had established colleges such as Harvard and Yale, while the College of William and Mary trained the elite in Virginia.
Each of the thirteen colonies developed its own system of self-government, based largely on independent farmers who owned their own land, voted for their local and provincial government, and served on local juries. In some of the colonies, especially Virginia, the Carolinas and Georgia, there were also substantial populations of African slaves. Following a series of protests over taxes in the 1760s and 1770s, these colonies united politically and militarily in opposition to the British government and fought the American Revolutionary War, 1775–1783. In 1776, they declared their independence, and achieved that goal with the signing of the Treaty of Paris (1783).
Before independence, the thirteen were among two dozen separate colonies in British America. Those in the British West Indies, Newfoundland, the Province of Quebec, Nova Scotia, Bermuda, and East and West Florida remained loyal to the crown throughout the war (although Spain reconquered Florida before the war was over). Although there was a degree of sympathy with the Patriot cause in several of them, their geographical isolation and the dominance of British naval power precluded any effective participation.[2]Especially in the case of Quebec and Florida, the British crown had only recently acquired those lands, and many of the issues facing the Thirteen Colonies did not apply to them
Contemporary documents usually list the thirteen colonies of British North America in geographical order, from the north to the south.
New England colonies
• Province of New Hampshire, later New Hampshire, a crown colony
• Province of Massachusetts Bay, later Massachusetts and Maine, a crown colony
• Colony of Rhode Island and Providence Plantations, later Rhode Island, a crown colony
• Connecticut Colony, later Connecticut, a crown colony
Middle colonies
• Province of New York, later New York and Vermont,[3] a crown colony
• Province of New Jersey, later New Jersey, a crown colony
• Province of Pennsylvania, later Pennsylvania, a proprietary colony
• Delaware Colony (before 1776, the Lower Counties on Delaware), later Delaware, a proprietary colony
Southern colonies
(Virginia and Maryland comprised the Chesapeake Colonies)
• Province of Maryland, later Maryland, a proprietary colony
• Colony and Dominion of Virginia, later Virginia, Kentucky, and West Virginia, a crown colony
• Province of North Carolina, later North Carolina and Tennessee, a crown colony
• Province of South Carolina, later South Carolina, a crown colony
• Province of Georgia, later Georgia, northern sections of Alabama and Mississippi, a crown colony


The New England Colonies of British America included the colonies of Connecticut, Colony of Rhode Island and Providence Plantations, Massachusetts, and Province of New Hampshire. They were part of the Thirteen Colonies, along with the Middle Colonies and the Southern Colonies. These were early colonies of what would later be the states inNew England.[1] Captain John Smith, of Pocahontas fame, was the author of "A Description of New England" published in 1616, first applying the term "New England"[2] to coastal lands of North America from the Long Island Sound to Newfoundland.[3]
The Middle Colonies comprised the middle region of the Thirteen Colonies of the British Empire in North America. Much of the area was part of the New Netherland until the British exerted control over the region. The French captured much of the area in its war with the Dutch around 1664, and the majority of the conquered land became the Province of New York. The Duke of York and the King of England would later grant others ownership of the land which would become the Province of New Jersey and the Province of Pennsylvania. The Delaware Colony later separated from Pennsylvania.
The Middle Colonies had rich soil, allowing the area to become a major exporter of wheat and other grains. The lumber and shipbuilding industries enjoyed success in the Middle Colonies because of the abundant forests, and Pennsylvania saw moderate success in the textile and iron industry. The Middle Colonies were the most ethnically and religiously diverse British colonies in North America, with settlers coming from all parts of Europe. Civil unrest in Europe and other colonies saw an influx of immigrants to the Middle Colonies in the 18th century. With the new arrivals came various religions which were protected in the Middle Colonies by written freedom of religion laws. This tolerance was unusual and distinct from other British colonies.
Southern Colonies in North America were established by England (later Great Britain), during the 17th and 18th centuries and consisted of the Province of Maryland,[1] theColony of Virginia, the Province of North Carolina, the Province of South Carolina, and the Province of Georgia.[2]
The colonies were founded in order to compete with other European powers in the quest for land and wealth. They developed prosperous economies based on the cultivation ofcash crops, such as tobacco,[3] indigo,[4] and rice.[5] Over time, the region was noted for its reliance upon slave labor and for its highly-stratified social class distinctions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Thirteen อาณานิคมมีอาณานิคมอังกฤษในแอตแลนติกโคสต์ของเหนืออเมริกาก่อตั้งขึ้นระหว่างขาย (รัฐเวอร์จิเนีย) และ 1732 (จอร์เจีย)อาณานิคมแต่ละเริ่มร่วมมือกันที่สภาอัลบานีของ 1754 ทวงสิทธิเพิ่มเติม พวกเขาตั้ง 1774 Congressin คอนติเนนทัลที่ประกาศเอกราชจากสหราชอาณาจักรใน 1776 และก่อตั้งประเทศใหม่ สหรัฐอเมริกา อาณานิคมทั้งสิบสามได้: เดลาแวร์ เพนซิลวาเนีย นิวเจอร์ซีย์ ประเทศจอร์เจีย คอนเนตทิคัต อ่าวแมสซาชูเซตส์ แมริแลนด์ เซาท์แคโรไลนา นิวแฮมป์เชียร์ เวอร์จิเนีย นิวยอร์ก นอร์ท แคโรไลนา และโรดไอแลนด์ และจัดเตรียมปลูก รัฐแมสซาชูเซตส์ โรดไอแลนด์ คอนเนตทิคัต และนิวเจอร์ซี่ได้เกิดขึ้นจากการครอบงำของอาณานิคมก่อนหน้านี้อาณานิคมทั้งหมดคล้ายกันทางการเมือง และกฎหมายระบบ self-government ในระดับสูงได้ ผู้ชายส่วนใหญ่สีขาวได้ และไม่ได้ลงคะแนนเสียงสำหรับเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น และสภา อาณานิคมได้เจริญทั้งหมด และมีอัตราการขยายตัวสูงขึ้นอยู่กับตรวจคนเข้าเมืองจากสหราชอาณาจักรและเยอรมนี พร้อมเสบียงเพียงพอและที่ดินตั้งถิ่นฐานใหม่ ครอบครัวส่วนใหญ่ดำเนินชีพฟาร์ม อาณานิคมทั้งหมดมีกฎหมายทาส กับทาสใช้ปลูกในภาคใต้ที่ผลิตส่งออกสำคัญเช่นข้าวและยาสูบ อาณานิคมเหนือและกลางเข้มข้นในทางการค้า เขตชายแดนมักเผชิญสงครามอินเดีย แต่ โดย 1700 colonists ที่มากปล้นสะดมชาวรัฐบาลอังกฤษในลอนดอนประสบการณ์นโยบาย mercantilism มันจัดการอาณานิคมเพื่อประโยชน์ของประเทศแม่ ขณะ colonists หลังจากอังกฤษต้องการควบคุมมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษี resisted 1760 อาณานิคมมีหลากหลายเคร่งครัด แม้ว่า overwhelmingly Protestant [1] กับโบสถ์อังกฤษอังกฤษทางก่อตั้งขึ้นในส่วนใหญ่ของภาคใต้ แต่มีไม่มีบาทหลวง และโบสถ์ที่มีบทบาทเท่านั้น การศึกษาแพร่หลายในอาณานิคมเหนือ ซึ่งได้ก่อตั้งวิทยาลัยเช่นฮาร์วาร์ดเยล ในขณะที่วิทยาลัย William และแมรี่ฝึก elite ในเวอร์จิเนีย อาณานิคมทั้งสิบสามแห่งพัฒนาระบบ self-government ใหญ่ตามขึ้นอยู่กับเกษตรกรผู้เป็นเจ้าของที่ดินของตนเอง คะแนนของรัฐบาลท้องถิ่น และจังหวัด และบริการในท้องถิ่นชนะ ตนเอง ในบางอาณานิคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวอร์จิเนีย Carolinas และ จอร์เจีย ได้พบประชากรของทาสแอฟริกัน ต่อไปนี้ชุดของการประท้วงผ่านภาษีใน 1760s 1770s อาณานิคมเหล่านี้สหรัฐทางการเมือง และทางทหารในการต่อต้านรัฐบาลอังกฤษ และสู้สงครามปฏิวัติอเมริกัน 1775 แอดเด-1783 ใน 1776 พวกเขาประกาศความเป็นอิสระของพวกเขา และบรรลุเป้าหมายที่ มีการลงนามในสนธิสัญญาปารีส (1783)ก่อนที่จะประกาศอิสรภาพ thirteen ได้ระหว่างสองโหลแยกอาณานิคมในอเมริกาอังกฤษ ในหมู่เกาะอินเดียตะวันตกอังกฤษ รัฐนิวฟันด์แลนด์ จังหวัดของควิเบก โนวาสโกเชีย เบอร์มิวดา และตะวันออก และ ฟลอริดาตะวันตกยังคงภักดีกับมงกุฎตลอดสงคราม (แม้ว่าสเปน reconquered ฟลอริดาก่อนสงครามได้) แม้มีปริญญาของเห็นใจกับสาเหตุรักชาติในหลายของพวกเขา พวกเขาแยกทางภูมิศาสตร์และการครอบงำของอำนาจกองทัพเรืออังกฤษ precluded ใด ๆ มีส่วนร่วมมีประสิทธิภาพ[2]โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของควิเบกและรัฐฟลอริดา มงกุฎอังกฤษเท่านั้นเพิ่งได้รับดินแดนเหล่านั้น และหลายปัญหาหันหน้าไปทาง Thirteen อาณานิคมไม่ได้ใช้ไป เอกสารร่วมสมัยมักแสดงอาณานิคมทั้งสิบสามของอเมริกาเหนือของอังกฤษตามลำดับทางภูมิศาสตร์ จากเหนือลงใต้อาณานิคมของนิวอิงแลนด์ •จังหวัดของนิวแฮมป์เชียร์ นิวแฮมป์เชียร์หลัง อาณานิคมคราวน์•จังหวัดแมสซาชูเซตส์ของเบย์ แมสซาชูเซตส์และเมน อาณานิคมคราวน์ในภายหลัง•อาณานิคมโรดไอแลนด์และจัดเตรียมสวน หลังโรดไอแลนด์ อาณานิคมคราวน์•โคโลคอนเนตทิคัต คอนเนตทิคัตหลัง อาณานิคมคราวน์อาณานิคมกลาง •จังหวัดของนิวยอร์ก นิวยอร์กและรัฐเวอร์มอนต์, [3] ภายหลังอาณานิคมคราวน์•จังหวัดของนิวเจอร์ซี่ หลังนิวเจอร์ซีย์ อาณานิคมคราวน์•จังหวัดเพนซิลเวเนีย เพนซิลวาเนียในภายหลัง อาณานิคมฟทร์แวร์•อาณานิคมเดลาแวร์ (ก่อน 1776 เขตล่างในรัฐเดลาแวร์), อาณานิคมฟทร์แวร์ เดลาแวร์ในภายหลังภาคใต้อาณานิคม (เวอร์จิเนียและแมริแลนด์ประกอบด้วยอาณานิคม Chesapeake)•จังหวัดแมริแลนด์ แมริแลนด์ในภายหลัง อาณานิคมฟทร์แวร์•โคโลนี และไอศวรรย์เวอร์จิเนีย หลังเวสต์เวอร์จิเนีย เคนทักกี และ เวสต์เวอร์จิเนีย อาณานิคมคราวน์•จังหวัดเหนือของแคโรไลนา นอร์ทแคโรไลนาและเทนเนสซี อาณานิคมคราวน์ในภายหลัง•จังหวัดของเซาท์แคโรไลนา เซาท์แคโรไลนาหลัง อาณานิคมคราวน์•จังหวัดของจอร์เจีย จอร์เจียภายหลัง ส่วนเหนืออลาบามาและมิสซิสซิปปี อาณานิคมคราวน์นิวอิงแลนด์อาณานิคมของอังกฤษอเมริการวมอาณานิคมของคอนเนตทิคัต อาณานิคมโรดไอแลนด์ และจัดเตรียมสวน แมสซาชูเซตส์ และจังหวัดนิวแฮมป์เชียร์ พวกของ Thirteen อาณานิคม อาณานิคมกลางและอาณานิคมทางใต้ มีอาณานิคมช่วงของสิ่งที่จะเป็นอังกฤษ inNew อเมริกาในภายหลัง[1] กัปตันจอห์นสมิธ โพคาฮอนทัสขจร ผู้เขียนของ " A คำอธิบายของนิวอิงแลนด์" ตีพิมพ์ในค.ศ. 1616 ก่อน ใช้คำว่า "นิวอิงแลนด์" [2] กับดินแดนชายฝั่งของทวีปอเมริกาเหนือจากเสียงเกาะยาวกับเกาะนิวฟันด์แลนด์ได้[3] อาณานิคมกลางประกอบด้วยแคว้น Thirteen อาณานิคมของจักรวรรดิอังกฤษในทวีปอเมริกากลาง มากในพื้นที่เป็นส่วนหนึ่งของประเทศเนเธอร์แลนด์ใหม่จนกระทั่งอังกฤษนั่นเองควบคุมภูมิภาค ฝรั่งเศสจับมากของพื้นที่ในการสงครามกับดัตช์สถาน 1664 และส่วนใหญ่ของตุ้นดินกลายเป็น จังหวัดนิวยอร์ก ดยุ York และกษัตริย์อังกฤษจะในภายหลังให้ผู้อื่นเป็นเจ้าของแผ่นดินซึ่งจะกลายเป็นจังหวัดนิวเจอร์ซี่และจังหวัดเพนซิลวาเนีย อาณานิคมเดลาแวร์ภายหลังแยกจากรัฐเพนซิลวาเนียอาณานิคมกลางมีดินอุดมสมบูรณ์ การอนุญาตให้ตั้งเป็น ผู้ส่งออกที่สำคัญของข้าวสาลีและธัญพืชอื่น ๆ อุตสาหกรรมไม้และต่อเรือเพลิดเพลินกับความสำเร็จในอาณานิคมกลางเนื่องจากป่าอุดมสมบูรณ์ และเพนน์ซิลวาเนียเห็นสำเร็จปานกลางในอุตสาหกรรมสิ่งทอและเหล็ก อาณานิคมกลางอาณานิคมอังกฤษมีความหลากหลายมากที่สุดมัก และเคร่งครัดในทวีปอเมริกาเหนือ กับการตั้งถิ่นฐานที่มาจากทุกส่วนของยุโรปได้ ความไม่สงบที่พลเมืองในยุโรปและอาณานิคมอื่น ๆ เห็นผิดอีกนานกับอาณานิคมกลางในศตวรรษที่ 18 มีสินค้าใหม่มาศาสนาต่าง ๆ ซึ่งถูกป้องกันในอาณานิคมกลาง โดยเสรีภาพศาสนากฎหมายเป็นลายลักษณ์อักษร ยอมรับนี้ไม่ผิดปกติ และแตกต่างจากอื่น ๆ อาณานิคมอังกฤษภาคใต้อาณานิคมในทวีปอเมริกาเหนือได้ก่อตั้งขึ้น โดยอังกฤษ (หลังจากสหราชอาณาจักร), ในระหว่างศตวรรษ 17 และ 18 และประกอบด้วยจังหวัดแมริแลนด์ theColony [1] ของเวอร์จิเนีย จังหวัดนอร์ทแคโรไลนา จังหวัดของเซาท์แคโรไลนา และจังหวัดของจอร์เจีย[2]อาณานิคมนี้ได้ก่อตั้งขึ้นเพื่อแข่งขันกับอำนาจอื่น ๆ ยุโรปในแสวงหาที่ดินและทรัพย์สมบัติ พวกเขาพัฒนาเศรษฐกิจเจริญขึ้นอยู่กับการเพาะปลูก ofcash พืช เช่นยาสูบ อินดิโก้ [3], [4] และข้าว[5] ช่วงเวลา ภูมิภาคที่กล่าว สำหรับความเชื่อมั่นของเมื่อแรงงานทาส และความ stratified สูงชนชั้นของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาณานิคมทั้งสิบสามเป็นอาณานิคมของอังกฤษบนชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกของทวีปอเมริกาเหนือก่อตั้งขึ้นระหว่าง 1607 (เวอร์จิเนีย) และ 1732 (จอร์เจีย).
อาณานิคมบุคคลเริ่มการทำงานร่วมกันที่อัลบานีของสภาคองเกรส 1754 เพื่อเรียกร้องสิทธิมากขึ้น พวกเขาตั้งทวีป Congressin 1774 ซึ่งประกาศเอกราชจากสหราชอาณาจักรใน 1776 และกลายเป็นประเทศใหม่, สหรัฐอเมริกา สิบสามอาณานิคมคือเดลาแวร์, Pennsylvania, นิวเจอร์ซีย์, จอร์เจีย, คอนเนตทิคัซาชูเซตส์เบย์, แมรี่แลนด์, เซาท์แคโรไลนา, New Hampshire, เวอร์จิเนีย, New York, อร์ทแคโรไลนาและ Rhode Island และความรอบคอบสวน แมสซาชูเซต, Rhode Island, คอนเนตทิคัและนิวเจอร์ซีย์ที่ถูกสร้างขึ้นโดยการควบรวมกิจการของอาณานิคมที่ก่อนหน้านี้.
อาณานิคมทั้งหมดมีระบบการเมืองและกฎหมายที่คล้ายกันที่มีระดับสูงของรัฐบาลเอง ส่วนใหญ่คนขาวได้และไม่ลงคะแนนให้เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นและนิติบัญญัติ อาณานิคมล้วนเจริญรุ่งเรืองและมีอัตราการเจริญเติบโตสูงขึ้นอยู่กับการตรวจคนเข้าเมืองจากสหราชอาณาจักรและเยอรมนีร่วมกับเสบียงอาหารกว้างขวางและที่ดินเพื่อการตั้งถิ่นฐานใหม่ ครอบครัวส่วนใหญ่ดำเนินการฟาร์มเพื่อการยังชีพ อาณานิคมทั้งหมดมีความเป็นทาสทางกฎหมายกับสวนทาสที่ใช้ในภาคใต้การผลิตการส่งออกที่มีคุณค่าเช่นยาสูบและข้าว อาณานิคมของภาคเหนือและภาคกลางจดจ่ออยู่กับการค้า หัวเมืองชายแดนมักจะเผชิญหน้ากับสงครามอินเดีย แต่ 1700 อาณานิคมอย่างมากมากกว่าอินเดีย.
รัฐบาลอังกฤษในกรุงลอนดอนได้รับการฝึกฝนนโยบายของพ่อค้า มันบริหารอาณานิคมเพื่อประโยชน์ของประเทศแม่ในขณะที่ชาวอาณานิคมหลังจากที่ 1760 ต่อต้านความต้องการของอังกฤษสำหรับการควบคุมมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษี อาณานิคมเป็นศาสนาที่หลากหลายแม้ว่าขาดลอยโปรเตสแตนต์ [1] กับคริสตจักรแองกลิของอังกฤษที่จัดตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการในส่วนของภาคใต้ แต่มีพระสังฆราชและไม่มีคริสตจักรมีบทบาทในท้องถิ่นเท่านั้น การศึกษาเป็นที่แพร่หลายในอาณานิคมทางตอนเหนือซึ่งได้จัดตั้งวิทยาลัยเช่นฮาร์วาร์และเยลขณะที่วิทยาลัยวิลเลียมและแมรี่ได้รับการฝึกฝนที่ยอดเยี่ยมที่สุดในเวอร์จิเนีย.
แต่ละสิบสามอาณานิคมพัฒนาระบบของตัวเองของการปกครองตนเองมากขึ้นในเกษตรกรที่เป็นอิสระ ซึ่งเป็นเจ้าของที่ดินของตัวเองลงคะแนนให้รัฐบาลท้องถิ่นและจังหวัดของพวกเขาและทำหน้าที่ในคณะลูกขุนในท้องถิ่น ในบางส่วนของอาณานิคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งเวอร์จิเนียแคโรไลนาและจอร์เจียนอกจากนี้ยังมีประชากรมากของทาสแอฟริกัน ต่อไปนี้เป็นชุดของการประท้วงกว่าภาษีในยุค 1760 และ 1770, อาณานิคมเหล่านี้พร้อมใจกันทางการเมืองและการทหารในการต่อสู้กับรัฐบาลอังกฤษและต่อสู้สงครามปฏิวัติอเมริกัน, 1775-1783 ใน 1776 พวกเขาประกาศเอกราชของพวกเขาและบรรลุเป้าหมายว่ามีการลงนามในสนธิสัญญาปารีส (1783).
ก่อนที่จะเป็นอิสระสิบสามอยู่ในกลุ่มสองโหลอาณานิคมแยกจากกันในอังกฤษอเมริกา ผู้ที่อยู่ในอังกฤษเวสต์อินแคนาดาจังหวัดควิเบก, โนวาสโกเชีย, เบอร์มิวดาและตะวันออกและตะวันตกฟลอริดายังคงจงรักภักดีต่อพระมหากษัตริย์ตลอดสงคราม (แม้ว่าสเปน reconquered ฟลอริด้าก่อนที่สงครามจะถูกกว่า) แม้จะมีระดับของความเห็นอกเห็นใจกับสาเหตุที่ต่อต้านการก่อการร้ายในหลายของพวกเขาแยกทางภูมิศาสตร์ของพวกเขาและการครอบงำของอำนาจทางทะเลของอังกฤษจรรยาบรรณการมีส่วนร่วมใด ๆ ที่มีประสิทธิภาพ. [2] โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ควิเบกและฟลอริด้า, มงกุฎอังกฤษได้เท่านั้นที่ได้มาเมื่อเร็ว ๆ นี้ ดินแดนเหล่านั้นและหลายปัญหาที่ต้องเผชิญกับอาณานิคมทั้งสิบสามไม่ได้นำไปใช้กับพวกเขา
เอกสารร่วมสมัยมักจะแสดงรายชื่อสิบสามอาณานิคมของอังกฤษในทวีปอเมริกาในการสั่งซื้อสินค้าทางภูมิศาสตร์จากเหนือลงใต้.
อาณานิคมของนิวอิงแลนด์
•จังหวัดนิวแฮมป์เชียร์ภายหลังใหม่ นิวแฮมป์เชียร์อาณานิคมมงกุฎ
•จังหวัดแมสซาชูเซตเบย์ต่อมาแมสซาชูเซตและเมนอาณานิคมมงกุฎ
•อาณานิคมของ Rhode Island และความรอบคอบสวนภายหลัง Rhode Island, อาณานิคมมงกุฎ
•คอนเนตทิคัอาณานิคมต่อมาคอนเนตทิคัอาณานิคมมงกุฎ
อาณานิคมกลาง
•จังหวัด นิวยอร์กภายหลังนิวยอร์กและรัฐเวอร์มอนต์, [3] อาณานิคมมงกุฎ
•จังหวัดของรัฐนิวเจอร์ซีย์ต่อมารัฐนิวเจอร์ซีย์อาณานิคมมงกุฎ
•จังหวัดเพนซิลวาเนียภายหลัง Pennsylvania, อาณานิคมกรรมสิทธิ์
•อาณานิคมเดลาแวร์ (ก่อน 1776 ตอนล่างในมณฑล เดลาแวร์) ต่อมาเดลาแวร์, อาณานิคมกรรมสิทธิ์
อาณานิคมภาคใต้
(เวอร์จิเนียและแมรี่แลนด์ประกอบด้วยเชสอาณานิคม)
•จังหวัดแมริแลนด์ภายหลังแมริแลนด์อาณานิคมกรรมสิทธิ์
•อาณานิคมและการปกครองของรัฐเวอร์จิเนียในภายหลังเวอร์จิเนีย, เคนตั๊กกี้และเวสต์เวอร์จิเนียอาณานิคมมงกุฎ
•จังหวัด of North Carolina, ต่อมาอร์ทแคโรไลนาและเทนเนสซีอาณานิคมมงกุฎ
•จังหวัดเซาท์แคโรไลนาหลังจากเซาท์แคโรไลนา, อาณานิคมมงกุฎ
•จังหวัดของจอร์เจีย, จอร์เจียต่อมาส่วนทางตอนเหนือของอลาบามาและมิสซิสซิปปีอาณานิคมมงกุฎนิวอิงแลนด์อาณานิคม ของอังกฤษอเมริการวมอาณานิคมของคอนเนตทิคัอาณานิคมของ Rhode Island และความรอบคอบสวน, แมสซาชูเซตและจังหวัดนิวแฮมป์เชียร์ พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของอาณานิคมทั้งสิบสามพร้อมกับอาณานิคมกลางและภาคใต้อาณานิคม เหล่านี้เป็นอาณานิคมในช่วงต้นของสิ่งที่ต่อมาจะมีรัฐ inNew อังกฤษ. [1] กัปตันจอห์นสมิ ธ มีชื่อเสียง Pocahontas เป็นผู้เขียน "คำอธิบายของนิวอิงแลนด์" ตีพิมพ์ใน 1616 เป็นครั้งแรกที่ใช้คำว่า "นิวอิงแลนด์" [2 ] ไปยังดินแดนชายฝั่งทะเลของทวีปอเมริกาเหนือจากเสียงที่จะลองไอส์แลนด์แคนาดา. [3] กลางอาณานิคมประกอบด้วยภาคกลางของสิบสามอาณานิคมของจักรวรรดิอังกฤษในทวีปอเมริกาเหนือ ของพื้นที่เป็นส่วนหนึ่งของเนเธอร์แลนด์ใหม่จนกว่าอังกฤษออกแรงควบคุมภาคเหนือ ฝรั่งเศสจับมากของพื้นที่ในการทำสงครามกับชาวดัตช์รอบ 1664 และส่วนใหญ่ของแผ่นดินเอาชนะกลายเป็นจังหวัดนครนิวยอร์ก ดยุคแห่งยอร์กและกษัตริย์แห่งอังกฤษหลังจากนั้นก็จะให้ความเป็นเจ้าของที่ดินคนอื่น ๆ ซึ่งจะกลายเป็นจังหวัดของรัฐนิวเจอร์ซีย์และจังหวัดซิลเวเนีย เดลาแวร์อาณานิคมแยกออกภายหลังจาก Pennsylvania. อาณานิคมกลางมีดินอุดมสมบูรณ์ที่ช่วยให้พื้นที่ที่จะกลายเป็นผู้ส่งออกที่สำคัญของข้าวสาลีและธัญพืชอื่น ๆ ไม้และอุตสาหกรรมการต่อเรือที่ประสบความสำเร็จในอาณานิคมกลางเพราะของป่าไม้ที่อุดมสมบูรณ์และเพนซิลเห็นความสำเร็จในระดับปานกลางในอุตสาหกรรมสิ่งทอและเหล็ก อาณานิคมกลางเป็นส่วนใหญ่และมีความหลากหลายทางเชื้อชาติศาสนาอาณานิคมของอังกฤษในทวีปอเมริกาเหนือที่มีการตั้งถิ่นฐานมาจากทุกส่วนของยุโรป ความไม่สงบในยุโรปและอาณานิคมอื่น ๆ เห็นการไหลเข้าของผู้อพยพไปยังอาณานิคมกลางในศตวรรษที่ 18 ด้วยการเข้ามาใหม่มาศาสนาต่าง ๆ ซึ่งได้รับการคุ้มครองในอาณานิคมกลางโดยเสรีภาพเป็นลายลักษณ์อักษรของกฎหมายศาสนา ความอดทนนี้เป็นเรื่องผิดปกติและแตกต่างไปจากอาณานิคมของอังกฤษอื่น ๆ . ภาคใต้อาณานิคมในทวีปอเมริกาเหนือได้รับการจัดตั้งขึ้นโดยอังกฤษ (ต่อมาสหราชอาณาจักร) ในช่วงศตวรรษที่ 17 และ 18 และประกอบไปด้วยจังหวัดของรัฐแมรี่แลนด์ [1] theColony เวอร์จิเนียของจังหวัด อร์ทแคโรไลนา, จังหวัดเซาท์แคโรไลนาและจังหวัดของจอร์เจีย. [2] อาณานิคมถูกก่อตั้งขึ้นเพื่อให้สามารถแข่งขันกับผู้มีอำนาจในยุโรปอื่น ๆ ในการแสวงหาสำหรับที่ดินและความมั่งคั่ง พวกเขาพัฒนาเศรษฐกิจเจริญรุ่งเรืองอยู่บนพื้นฐานของการเพาะปลูกพืช ofcash เช่นยาสูบ [3] คราม [4] และข้าว. [5] เมื่อเวลาผ่านไปภูมิภาคก็สังเกตเห็นความเชื่อมั่นที่มีต่อแรงงานทาสและแบ่งชั้นสูงระดับชั้นทางสังคมของตน ความแตกต่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาณานิคมทั้งสิบสามเป็นอาณานิคมของอังกฤษบนชายฝั่งมหาสมุทรแอตแลนติกของทวีปอเมริกาเหนือก่อตั้งขึ้นระหว่าง 1539 ( Virginia ) และทั้ง ( จอร์เจีย )
อาณานิคมบุคคลเริ่มร่วมมือในออลบานีรัฐสภา 1754 เพื่อเรียกร้องสิทธิมากขึ้น พวกเขาตั้ง congressin คอนติเนนทอล 1745 ซึ่งประกาศเอกราชจากสหราชอาณาจักร ( สร้างชาติใหม่ , สหรัฐอเมริกาอาณานิคมทั้งสิบสามได้แก่ : เดลาแวร์ , Pennsylvania , New Jersey , จอร์เจีย , Connecticut , Massachusetts Bay , Maryland , เซาท์แคโรไลนา , New Hampshire , Virginia , นิวยอร์ก , North Carolina และ Rhode Island และ พรหมลิขิต คือ แมสซาชูเซต , Rhode Island , Connecticut และนิวเจอร์ซีย์เป็นรูปแบบโดยรวมของก่อนหน้าอาณานิคม .
อาณานิคมทั้งหมดได้ระบบการเมืองและกฎหมายที่คล้ายกันกับระดับสูงของรัฐบาล . คนขาวส่วนใหญ่จะทำโหวตให้เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นและกฎหมาย อาณานิคมมีความเจริญรุ่งเรืองและมีอัตราการเจริญเติบโตสูงที่ใช้ในการอพยพจากสหราชอาณาจักรและเยอรมนี ร่วมกับวัสดุเพียงพออาหารและที่ดินเพื่อตั้งถิ่นฐานใหม่ ครอบครัวส่วนใหญ่ดำเนินการฟาร์มยังชีพ อาณานิคมทั้งหมดมีกฎหมายทาสกับทาสตามสวนยางในภาคใต้การผลิตที่มีคุณค่าเช่นยาสูบและข้าวส่งออก ภาคเหนือและกลางอาณานิคมเข้มข้นในการค้า ชายแดนเขตมักจะเผชิญหน้ากับสงครามอินเดีย แต่โดยมากมากกว่า 1700 อาณานิคมอินเดีย
รัฐบาลอังกฤษในลอนดอนปฏิบัตินโยบายของการติดต่อคบค้าสมาคม .มันบริหารอาณานิคมเพื่อผลประโยชน์ของประเทศแม่ ในขณะที่อาณานิคมหลังจากเกิดต่อต้านความต้องการอังกฤษควบคุมเพิ่มเติม โดยเฉพาะภาษี อาณานิคมเป็นศาสนาที่หลากหลาย แม้ว่า ] [ 1 นำโด่งโปรเตสแตนต์กับโบสถ์แห่งอังกฤษก่อตั้งขึ้นอย่างเป็นทางการในส่วนของภาคใต้ แต่ไม่มีบาทหลวงและโบสถ์มีบทบาทท้องถิ่นเท่านั้นการศึกษาอย่างกว้างขวางในอาณานิคมภาคเหนือ ซึ่งได้ก่อตั้งมหาวิทยาลัย เช่น มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดและเยล ในขณะที่วิทยาลัยวิลเลียมและแมรี่ฝึกยอดในเวอร์จิเนีย .
แต่ละอาณานิคมทั้งสิบสามพัฒนาระบบของตัวเองเป็นพิเศษ ส่วนใหญ่เกษตรกรที่เป็นเจ้าของโดยอิสระในแผ่นดินของตน ให้รัฐบาลท้องถิ่นและภูมิภาคของตน และ ทำหน้าที่ในคณะลูกขุนท้องถิ่นในบางส่วนของอาณานิคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งเวอร์จิเนียแคโรไลนาและจอร์เจีย มีจำนวนประชากรมากเป็นทาสชาวแอฟริกัน ต่อไปนี้ชุดของการประท้วงมากกว่าภาษีใน 1740 1750 และเหล่านี้อาณานิคมแห่งในทางการเมืองและทางทหารในการต่อสู้กับรัฐบาลอังกฤษและต่อสู้สงครามปฏิวัติอเมริกัน , 1775 – 1783 . ใน 1776 , พวกเขาประกาศเอกราชของตน