รัชกาลที่ 1 ได้โปรดรวบรวมตำราฟ้อนรำ และเขียนภาพท่ารำแม่บทบันทึกไว้เป็นหลักฐาน มีการพัฒนาโขนเป็นรูปแบบละครใน มีการปรับปรุงระบำสี่บท ซึ่งเป็นระบำมาตรฐานตั้งแต่สุโขทัย สมัยนี้ได้เกิดนาฏศิลป์หลายชุด เช่น ระบำเมขลา-รามสูร, ระบำย่องหงิด, รำโคม, แม่บทนางนารายณ์ และอื่นๆอีกมากมายส่วนรัชกาลที่2เป็นยุคของนาฏศิลป์ไทย เนื่องจากพระมหากษัตริย์ทรงโปรดละครรำ ท่ารำงดงามประณีตแบบราชสำนัก มีการฝึกหัดทั้งโขน ละครใน ละครนอก โดยได้ฝึกผู้หญิงให้แสดงละครนอกของหลวง และมีการปรับปรุง เครื่องแต่งกายยืนเครื่องแบบละครใน