Results: Nine trials, which include

Results: Nine trials, which included a total of 1162 patients, provided detailed information on mortality rates over the first four postoperative months, which ranged from 0% to 20%. We found a trend toward an increase in the relative risk of death in the first four months after arthroplasty compared with the risk in the first four months after internal fixation (relative risk, 1.27). At one year, the relative risk of death was 1.04. The risk of death after arthroplasty appeared to be higher than that after fixation with a compression screw and side-plate but not higher than that after internal fixation with use of screws only (relative risk = 1.75 and 0.86, respectively; p < 0.05). Fourteen trials that included a total of 1901 patients provided data on revision surgery. The relative risk of revision surgery after arthroplasty compared with the risk after internal fixation was 0.23 (p = 0.0003). Pain relief and the attainment of overall good function were similar in patients treated with arthroplasty and those treated with internal fixation (relative risk, 1.12 for pain relief and 0.99 for function). Infection rates ranged from 0% to 18%, and arthroplasty significantly increased the risk of infection (relative risk, 1.81; p = 0.009). In addition, patients who underwent arthroplasty had greater blood loss and longer operative times than those who were treated with internal fixation.
Conclusions: In comparison with internal fixation, arthroplasty for the treatment of a displaced femoral neck fracture significantly reduces the risk of revision surgery, at the cost of greater infection rates, blood loss, and operative time and possibly an increase in early mortality rates. Only larger trials will resolve the critical question of the impact on early mortality.
Level of Evidence: Therapeutic study, Level I-2 (systematic review of Level-I randomized controlled trials [studies were homogeneous]). See Instructions to Authors for a complete description of levels of evidence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์: ทดลองเก้า ซึ่งรวมทั้งผู้ป่วย 1162 ให้ข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับอัตราการตายห้าในการผ่าตัดเดือน ซึ่งอยู่ในช่วงจาก 0% ถึง 20% เราพบโน้มเพิ่มในความเสี่ยงสัมพัทธ์ของความตายในสี่เดือนแรกหลังจากข้อเปรียบเทียบกับความเสี่ยงในสี่เดือนแรกหลังจากเบีภายใน (ความเสี่ยงสัมพัทธ์ 1.27) ในหนึ่งปี ความเสี่ยงสัมพัทธ์ของตายคือ 1.04 เสี่ยงตายหลังจากข้อปรากฏ ว่าสูงกว่าที่หลังเบีด้วยสกรูอัด และด้านจาน แต่ไม่สูงกว่าที่หลังเบีภายในด้วยการใช้สกรูเท่านั้น (ความเสี่ยงสัมพัทธ์ = 0.86 และ 1.75 ตามลำดับ p < 0.05) การทดลองที่สิบสี่ที่รวมทั้งหมด 1901 ผู้ป่วยให้ข้อมูลการผ่าตัดแก้ไข ความเสี่ยงสัมพัทธ์ของการผ่าตัดแก้ไขหลังจากข้อเปรียบเทียบกับความเสี่ยงหลังจากเบีภายในถูก 0.23 (p = 0.0003) บรรเทาอาการปวดหลังและมั่นดีโดยรวมฟังก์ชันคล้ายกันในผู้ป่วยที่รักษา ด้วยข้อและผู้รับเบีภายใน (ญาติความเสี่ยง 1.12 สำหรับบรรเทาอาการปวดหลังและ 0.99 สำหรับฟังก์ชัน) อัตราการติดเชื้ออยู่ในช่วงจาก 0% 18% และข้อเพิ่มความเสี่ยงของการติดเชื้อ (ความเสี่ยงสัมพัทธ์ 1.81; p = 0.009) นอกจากนี้ ผู้ป่วยซึ่งแต่ละข้อมีสูญเสียเลือดมากและเวลานานวิธีปฏิบัติตนภายมากกว่าผู้ที่ได้รับการรักษากับเบีภายในบทสรุป: เมื่อเปรียบเทียบกับเบีภายใน ข้อสำหรับการจัดการกระดูก femoral คอหน่วยสามารถลดความเสี่ยงของการผ่าตัดแก้ไข หน่วยอัตราติดเชื้อมากขึ้น สูญ เสียเลือด และวิธีปฏิบัติตนภายเวลา และอาจเพิ่มขึ้นในอัตราการตายก่อน การทดลองขนาดใหญ่เท่านั้นจะแก้ไขคำถามที่สำคัญของผลกระทบก่อนตายระดับของหลักฐาน: การศึกษาบำบัด ระดับฉัน-2 (ระบบตรวจสอบระดับ-ฉัน randomized ทดลองควบคุม [ศึกษาได้เหมือน]) ดูคำแนะนำการเขียนบทความสำหรับคำอธิบายที่สมบูรณ์ของหลักฐานระดับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการศึกษา: เก้าทดลองซึ่งรวมถึงการรวมของผู้ป่วย 1162, ให้ข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับอัตราการตายในช่วงแรกสี่เดือนหลังการผ่าตัดซึ่งตั้งแต่ 0% ถึง 20% เราพบแนวโน้มการเพิ่มขึ้นของความเสี่ยงของการตายในสี่เดือนแรกหลังการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเมื่อเทียบกับความเสี่ยงในสี่เดือนแรกหลังจากการตรึงภายใน (ความเสี่ยง, 1.27) มีอยู่ช่วงหนึ่งปีความเสี่ยงของการเสียชีวิตคือ 1.04 ความเสี่ยงของการเสียชีวิตหลังการผ่าตัดเปลี่ยนข้อที่ดูเหมือนจะสูงกว่าว่าหลังจากที่ตรึงด้วยสกรูอัดและด้านข้างแผ่น แต่ไม่สูงกว่าว่าหลังจากที่ตรึงภายในด้วยการใช้สกรูเท่านั้น (ความเสี่ยง = 1.75 และ 0.86 ตามลำดับ; p <0.05) สิบสี่การทดลองที่รวมรวมของ 1901 ผู้ป่วยให้ข้อมูลเกี่ยวกับการผ่าตัดแก้ไข ความเสี่ยงของการผ่าตัดแก้ไขหลังจากการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเมื่อเทียบกับความเสี่ยงหลังจากการตรึงภายในเท่ากับ 0.23 (p = 0.0003) บรรเทาอาการปวดและความสำเร็จของการทำงานที่ดีโดยรวมมีความคล้ายคลึงกันในผู้ป่วยที่รับการรักษาด้วยการผ่าตัดเปลี่ยนข้อและผู้ที่รับการรักษาด้วยการตรึงภายใน (ความเสี่ยงสัมพัทธ์ 1.12 เพื่อบรรเทาอาการปวดและ 0.99 สำหรับการทำงาน) อัตราการติดเชื้อตั้งแต่ 0% ถึง 18% และการผ่าตัดเปลี่ยนข้ออย่างมีนัยสำคัญเพิ่มความเสี่ยงของการติดเชื้อ (ความเสี่ยง, 1.81; p = 0.009) นอกจากนี้ผู้ป่วยที่เข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมมีการสูญเสียเลือดมากขึ้นและอีกต่อไปเวลาทำงานมากกว่าคนที่ได้รับการรักษาด้วยการตรึงภายใน.
สรุป: ในการเปรียบเทียบกับการตรึงภายในผ่าตัดเปลี่ยนข้อสำหรับการรักษากระดูกหักคอเส้นเลือดพลัดถิ่นอย่างมีนัยสำคัญจะช่วยลดความเสี่ยงของการผ่าตัดแก้ไข, ค่าใช้จ่ายในอัตราการติดเชื้อมากขึ้น, การสูญเสียเลือดและเวลาในการผ่าตัดและอาจจะเพิ่มขึ้นในอัตราการตายในช่วงต้น เฉพาะการทดลองขนาดใหญ่จะแก้คำถามที่สำคัญที่มีผลกระทบต่อการตายในช่วงต้น.
ระดับของหลักฐาน: การศึกษาการรักษาระดับ I-2 (ระบบตรวจสอบของระดับที่ผมทดลองควบคุมแบบสุ่ม [การศึกษาเป็นเนื้อเดียวกัน]) ดูคำแนะนำในการผู้เขียนสำหรับคำอธิบายที่สมบูรณ์ของระดับของหลักฐาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลการทดลอง : เก้า ซึ่งรวมรวม 1162 ผู้ป่วย ให้ข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับอัตราการตายมากกว่า 4 เดือนแรกหลังผ่าตัด ซึ่งมีค่าตั้งแต่ 0 % ถึง 20 % เราพบแนวโน้มเพิ่มขึ้นในการประเมินความเสี่ยงของการตายในช่วง 4 เดือนแรกหลังหนึ่งเมื่อเทียบกับความเสี่ยงในช่วง 4 เดือนแรก หลังการตรึงภายใน ( เทียบความเสี่ยง 1.27 )ในหนึ่งปี เสี่ยงสัมพัทธ์ของความตายคือ 1.04 . ความเสี่ยงของการเสียชีวิตหลังหนึ่งที่ปรากฏจะสูงกว่าหลังยึดกับสกรูอัดข้างจาน แต่ไม่สูงกว่าหลังการตรึงภายในด้วยการใช้สกรูเท่านั้น ( เทียบความเสี่ยง = 1.75 และ 0.86 ตามลำดับ ; P < 0.05 ) 14 การทดลองที่รวมทั้งหมดของ 1901 ผู้ป่วยให้ข้อมูลในการผ่าตัดแก้ไขเทียบกับความเสี่ยงของการผ่าตัดแก้ไขหลังหนึ่งเมื่อเทียบกับความเสี่ยงหลังจากการตรึงภายใน 0.23 ( P = 0.0003 ) บรรเทาความเจ็บปวดและความสำเร็จของการทำงานที่ดีโดยรวม มีความคล้ายคลึงกันในผู้ป่วยที่รักษาด้วยเทียมและผู้ได้รับการตรึงภายใน ( เทียบความเสี่ยง 1.12 เพื่อบรรเทาอาการปวดและ 0.99 สำหรับฟังก์ชัน ) อัตราการติดเชื้อระหว่าง 0% ถึง 18 เปอร์เซ็นต์และ เทียมอย่างมีนัยสำคัญเพิ่มความเสี่ยงของการติดเชื้อ ( การประเมินความเสี่ยง , 1.81 , p = 0.009 ) นอกจากนี้ผู้ป่วยที่ได้รับหนึ่งมีการสูญเสียเลือดมากขึ้นและนานกว่าการผ่าตัดครั้งมากกว่าผู้ที่ได้รับการรักษาด้วยการตรึงภายใน .
สรุป : ในการเปรียบเทียบกับการตรึงภายในหนึ่งในการรักษากระดูกหักพลัดถิ่นนขลิขิตอย่างมีนัยสำคัญลดความเสี่ยงของการผ่าตัดแก้ไขในต้นทุนอัตราการติดเชื้อมากกว่าการเสียเลือด และเวลาในการผ่าตัด และอาจจะเพิ่มขึ้นในอัตราการตายก่อน ขนาดทดลองเท่านั้นจะแก้ปัญหาคำถามที่สำคัญของผลกระทบในช่วงต้นปี
ระดับของหลักฐาน : การศึกษาผู้( ระดับของการทบทวนวรรณกรรมอย่างเป็นระบบ level-i สุ่มทดลองศึกษา [ เป็น ] ) ดูวิธีการเขียนสำหรับคำอธิบายที่สมบูรณ์ของระดับของหลักฐาน .