Perhaps Byerley was not quite so co

Perhaps Byerley was not quite so confident that evening when he arrived home. The man in the wheelchair looked up and smiled.
'You're late, Steve,' he whispered. He opened his mouth with difficulty.
'I know, John,' Byerley said gently. 'A peculiar problem delayed me.'
John's face had obviously been terribly burned years ago, but his eyes were clear. They were anxious now. 'Nothing you can't solve?'
'I'm not exactly sure. I may need your help: you're the clever one in the family. Let's go out into the garden. It's a beautiful evening.'
Two strong arms lifted John from the wheelchair and gently Byerley carried him through the house into the garden. Carefully, he put John down on the grass. 'Tell me about your problem.'
'Quinn is going to fight me as governor. He's going to say publicly that I'm a robot.' John's eyes opened wide. 'It's impossible. I don't believe it.'
'It's true. Two scientists from US Robots came to my office today to argue with me.' John's thin hands pulled at the grass. 'I see.'
'But I've an idea. Listen to me and tell me if we can do it.'
Francis Quinn stared at Alfred Lanning. Lanning stared fiercely at Susan Calvin, who stared quietly at Quinn.
'We've done what you asked,' Lanning said for the second time. 'We've witnessed the man eat. He's not a robot.'

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางที Byerley ไม่ค่อนข้างมีความมั่นใจเมื่อเขามาถึงบ้านคืนนั้น คนที่อยู่ในรถเข็นมองขึ้น และยิ้ม 'คุณสาย สตีฟ เขากระซิบ เขาเปิดปากของเขา ด้วยความยากลำบาก 'ฉันรู้ จอห์น Byerley กล่าวเบา ๆ 'ปัญหาเฉพาะล่าช้าของฉัน'ใบหน้าของจอห์นได้ชัดได้ชะมัดเขียนปีที่แล้ว แต่ตาของเขาได้ชัดเจน พวกเขากังวลตอนนี้ 'อะไรที่คุณไม่สามารถแก้ได้อย่างไร' ' ฉันไม่แน่ อาจต้องการช่วยเหลือของคุณ: คุณเป็นคนฉลาดในครอบครัว ลองไปออกเข้าไปในสวน มันเป็นตอนเย็นที่สวยงาม.'สองแขนที่แข็งแรงยกจอห์นจากรถเข็น และค่อย ๆ Byerley นำเขาผ่านบ้านในสวน อย่างระมัดระวัง เขาใส่จอห์นลงบนหญ้า 'บอกฉันเกี่ยวกับปัญหาของคุณ'' ควินน์จะต่อสู้ฉันเป็นผู้ว่าการ เขาจะบอกว่า ผมเป็นหุ่นยนต์สาธารณะ.' จอห์นตาเปิดกว้าง ' ไม่ ไม่เชื่อเรื่องนี้ ' ' มันเป็นความจริง สองนักวิทยาศาสตร์จากหุ่นยนต์ของเรามาจากสำนักงานของฉันวันนี้เถียงกับฉัน.' ดึงหญ้าที่มือบางของจอห์น 'อืมม' ' แต่ฉันคิด ฟังฉัน และบอกฉันหาก เราสามารถทำ ' ควินน์ฟรานซิสจ้องที่อัลเฟรด Lanning Lanning จ้องดุเดือดที่ซูซานคาลวิน ที่จ้องอย่างเงียบ ๆ ที่ควินน์ 'เราทำสิ่งที่คุณถาม Lanning ว่า ครั้งสอง ' เราได้เห็นคนกิน เขาไม่ใช่หุ่นยนต์.'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางที Byerley ไม่ได้ค่อนข้างมั่นใจในเย็นวันนั้นเมื่อเขากลับมาถึงบ้าน คนที่อยู่ในรถเข็นคนพิการที่เงยหน้าขึ้นมองและยิ้ม
'คุณสายสตีฟ' เขากระซิบ เขาเปิดปากของเขาด้วยความยากลำบาก
'ฉันรู้ว่าจอห์น' Byerley กล่าวเบา ๆ 'ปัญหาที่แปลกประหลาดล่าช้าฉัน.
ใบหน้าของจอห์นได้รับการเห็นได้ชัดเผาชะมัดปีที่ผ่านมา แต่สายตาของเขาได้ชัดเจน พวกเขามีความกังวลในขณะนี้ 'ไม่มีอะไรที่คุณจะไม่สามารถแก้ปัญหา?'
'ผมไม่แน่ใจว่า ฉันอาจต้องการความช่วยเหลือของคุณ: คุณเป็นคนฉลาดในครอบครัว ลองออกไปในสวน มันเป็นช่วงเย็นที่สวยงาม.
สองแขนที่แข็งแกร่งยก John จากรถเข็นคนพิการและค่อยๆ Byerley พาเขาผ่านบ้านเข้าไปในสวน อย่างรอบคอบเขาใส่จอห์นลงบนพื้นหญ้า 'บอกฉันเกี่ยวกับปัญหาของคุณได้.
'ควินน์จะไปต่อสู้กับฉันเป็นผู้ว่าราชการจังหวัด เขาจะพูดต่อสาธารณชนว่าผมหุ่นยนต์. ดวงตาของจอห์นเปิดกว้าง 'มันเป็นไปไม่ได้. ผมไม่เชื่อว่ามัน.
'มันเป็นความจริง. สองนักวิทยาศาสตร์จากสหรัฐอเมริกาหุ่นยนต์มาถึงสำนักงานของฉันในวันนี้ที่จะเถียงกับฉัน. ' จอห์นมือบางดึงหญ้า 'ฉันเห็น.'
' แต่ฉันคิด ฟังฉันและบอกฉันถ้าเราสามารถทำมันได้.
ฟรานซิสควินน์จ้องมองมาที่อัลเฟรด Lanning Lanning จ้องอย่างรุนแรงที่ซูซานคาลวินที่จ้องมองมาอย่างเงียบ ๆ ที่ควินน์
'เราได้ทำสิ่งที่คุณถามว่า' Lanning กล่าวว่าเป็นครั้งที่สอง 'เราได้ร่วมเป็นสักขีพยานคนที่กิน เขาไม่ได้หุ่นยนต์.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บางที byerley ไม่ค่อนข้างมั่นใจว่าเย็น เมื่อเขาถึงบ้าน ชายในรถเข็นเงยหน้าขึ้นและยิ้มคุณมาช้า , สตีฟ ' เขากระซิบ . เขาเปิดปากของเขา กับความยากลําบาก" ข้ารู้ จอห์น ' ' byerley กล่าวเบา ๆ ปัญหาแปลกที่ล่าช้าผม’หน้าจอได้ชัดถูกโคตรเผาปีก่อน แต่ดวงตาของเขาได้ชัดเจน พวกเขาเป็นกังวลในตอนนี้ . ไม่มีอะไรที่คุณทำไม่ได้ ?" ข้าไม่แน่ใจ ฉันอาจจะต้องการความช่วยเหลือของคุณ คุณเป็นคนฉลาดในครอบครัว ไปกันเถอะ ออกไปในสวน มันเป็นเย็นสวย .สองแขนแข็งแรงยกขึ้นจอห์นจากรถเข็นและค่อยๆ byerley หาม ผ่านบ้านในสวน อย่างระมัดระวัง เขาใส่ จอห์น ลงบนหญ้า บอกฉันเกี่ยวกับปัญหาของคุณ . . .' ควินน์จะมาสู้กับข้า เป็นผู้ว่าการ เขากำลังจะพูดต่อสาธารณชนว่าผมเป็นหุ่นยนต์ ' จอห์น ดวงตาเบิกกว้าง . . . มันเป็นไปไม่ได้ ผมไม่อยากจะเชื่อเลย . . .' มันเป็นความจริง สองนักวิทยาศาสตร์จากสหรัฐอเมริกาหุ่นยนต์มาที่ทำงานผมวันนี้เถียงกับผม ' จอห์น มือบางดึงหญ้า ผมเห็น . . .แต่ฉันมีความคิด ฟังฉันและบอกฉันว่าถ้าเราสามารถทำมันได้ .ฟรานซิสควินน์มองอัลเฟรด แลนนิ่ง แลนนิ่งจ้องถมึงทึงที่ซูซาน คาลวิน ที่จ้องมองอย่างเงียบๆที่ควินน์" เราได้ทำในสิ่งที่คุณถามว่า ' แลนนิ่งเป็นครั้งแรก . . . เราเคยเห็นคนที่กิน เขาไม่ใช่หุ่นยนต์ . . .