ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้าพรหมทัตเสวยราชสมบัติอยู่ในกรุงพาราณสี มีบุรุษคนหนึ่งเกิด ในตระกูลนักขับร้อง มารดาบิดาตั้งชื่อเขาว่า คุตติลกุมาร เมื่อโตขึ้นได้เรียนจบวิชาการขับร้องเป็นนักร้องชั้นยอดในชมพูทวีปได้รับฉายาว่าคุตติลคนธรรพ์ เขาไม่มีภรรยา เลี้ยงมารดาบิดาผู้ตาบอด ต่อมา ได้มีพ่อค้าชาวกรุงพาราณสีได้ไปค้าขายที่เมืองอุชเชนี พวกเขาได้ไปฟังนักร้องชั้นเยี่ยมนามว่ามุสิละร้องเพลงดีดพิณ แต่ก็ไม่สามารถจะเทียบกับคุตติลคนธรรพ์คนธรรพ์ได้เลย มุสิละเมื่อทราบว่ายังมีคนเก่งกว่าตนอีก จึงขอติดตามพ่อค้าเหล่านั้นไปฝากตัวเป็นศิษย์ของคุตติละ พอเห็นหน้ามุสิละคุตติละก็รู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นคนไม่ดีจึงไม่ยอมรับเป็นศิษย์ แต่มุสิละก็เข้าไปปรนนิบัติบิดามารดาคุตติละขอให้ช่วยรับตนเองเป็นศิษย์ คุตติละเกรงใจบิดามารดาจึงจำใจต้องรับและสั่งสอนจนหมดความรู้ของตนแล้วนำศิษย์ไปฝากให้เข้ารับราชการอยู่ในเมืองแห่งนี้
พระราชาทรงรับเขาตำแหน่งนักดนตรีประจำราชสำนักโดยประทานเงินเดือนให้ครึ่งหนึ่งของอาจารย์ เขาไม่พอใจอย่างยิ่งเพราะทะนงตัวว่ามีความรู้เท่าเทียมอาจารย์ พระราชาจึงขอให้อาจารย์และลูกศิษย์ทำการประลองฝีมือต่อหน้าพระที่นั่งโดยให้แสดงถัดจากนี้ไปอีก ๗ วันและให้ประกาศเพื่อให้ประชาชนมาชมการแข่งขันระหว่างอาจารย์และศิษย์ตามวันเวลาที่กำหนด
ฝ่ายอาจารย์เริ่มกังวลเพราะรู้ว่าตัวแก่แล้ว ถ้าลูกศิษย์แพ้ก็คงเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าอาจารย์แพ้สู้เข้าไปตายเสียในป่ายังจะดีกว่า อาจารย์จึงเข้าไปป่าแต่ก็ต้องกลับมาเพราะกลัวตาย เดินกลับไปกลับมาระหว่างป่ากับเมืองถึง ๖ วัน