A significant number of tourists in

A significant number of tourists in most Southeast Asian economies are comprised by regional visitors. Among the first six members of ASEAN, the Philippines appeared to be the only member country receiving relatively lower arrivals of regional tourists. This characteristic is obviously the result of deficiency in infrastructures to facilitate tourists as well as the lack of precise security needed for tourism development. The potential significance of regional tourism for the Southeast Asian economies was acknowledged soon after the formation of ASEAN. In the charter of ASEAN, regional tourism collaboration was given a particular place in an attempt to establish regional peace and progress. Although trade and economic development were the main targeted areas of Southeast Asian regional cooperation, tourism has recognized as an important tool to foster these activities. Nevertheless, until 1990s regional tourism received only insignificant importance for the Southeast Asian economies (Ghimire, 2001). During 1990s, the share of regional tourism within Southeast Asian boarders was found to be somewhat low as most of the international tourists’ arrivals had their transit through Thailand and Singapore. However, the scenario had started reshaping since the beginning of 2000. The emergence of low-cost carrier is also playing an important role to this regional growth of tourists’ arrival. Given the evolving change, regional tourism has the potential, to a greater extent, for increased investment. This will certainly assist in generating income and employment for diverse segments of population. The importance should be given to intra-regional tourism development in that the economic benefits of regional tourism remain within the region. To ensure this, there is a need to undertake some initiatives as most of the initiatives to boost the regional tourism remain hypothetical. A repeated method of policy monitoring along with the critical evaluation of policy are to be devised in order to upgrade the current regional tourism strategies. This is analogous to the study of Ghimire (2001) in which the author mentioned that most of the activities remain either exhausted or stuck at the level of a declaration of good intentions and elaboration of policy strategies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หมายเลขสำคัญของนักท่องเที่ยวในประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ส่วนใหญ่จะประกอบด้วย โดยผู้เข้าชมภูมิภาค ในหมู่สมาชิกหกครั้งแรกของอาเซียน ฟิลิปปินส์ดูเหมือนจะ เป็นประเทศสมาชิกเท่านั้นที่ได้รับค่อนข้างต่ำกว่าสินค้าของนักท่องเที่ยวในภูมิภาค ลักษณะนี้เป็นที่เห็นได้ชัดว่าผลของการขาดธาตุในโครงสร้างพื้นฐานเพื่ออำนวยความสะดวกนักท่องเที่ยวรวมทั้งการขาดความปลอดภัยแม่นยำที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาการท่องเที่ยว ความสำคัญที่มีศักยภาพการท่องเที่ยวภูมิภาคสำหรับประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้รับทราบหลังจากการก่อตัวของอาเซียน ในกฎบัตรอาเซียน ความร่วมมือท่องเที่ยวในภูมิภาคได้รับบางสถานที่ในความพยายามที่สร้างสันติภาพในภูมิภาคและความก้าวหน้า แม้ว่าการค้าและการพัฒนาเศรษฐกิจเป็นพื้นที่เป้าหมายหลักของความร่วมมือภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ท่องเที่ยวมีรู้จักเป็นเครื่องมือสำคัญเพื่อส่งเสริมกิจกรรมเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม จนถึงปี 1990 ท่องเที่ยวในภูมิภาคได้รับเท่านั้นไม่สำคัญสำคัญสำหรับเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Ghimire, 2001) ในช่วงปี 1990 ส่วนแบ่งของการท่องเที่ยวในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ผู้โดยสารภายในพบมีค่อนข้างต่ำส่วนใหญ่สินค้าของนักท่องเที่ยวต่างชาติมีการขนส่งผ่านประเทศไทยและสิงคโปร์ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ได้เริ่มต้นปรับตั้งแต่ต้น 2000 การเกิดขึ้นของสายการบินต้นทุนต่ำเป็นยังเล่นบทบาทสำคัญในการเจริญเติบโตของนักท่องเที่ยวเดินทางมาถึงภูมิภาคนี้ ได้รับการเปลี่ยนแปลงพัฒนา ท่องเที่ยวในภูมิภาคมีศักยภาพ ในระดับสูง การลงทุนเพิ่มขึ้น แน่นอนนี้จะช่วยในการสร้างรายได้และการจ้างงานสำหรับส่วนต่าง ๆ ของประชากร ความสำคัญควรได้รับการพัฒนาการท่องเที่ยวภายในภูมิภาคที่ยังคงประโยชน์ทางเศรษฐกิจของภูมิภาคการท่องเที่ยวในภูมิภาค เพื่อให้แน่ใจว่า มีความต้องการดำเนินการบางโครงการเป็นของโครงการเพื่อกระตุ้นการท่องเที่ยวภูมิภาคยังคงสมมุติ วิธีการตรวจสอบพร้อมกับประเมินผลที่สำคัญของนโยบายนโยบายซ้ำจะถูกนำเข้าสู่การปรับกลยุทธ์การท่องเที่ยวในภูมิภาคปัจจุบัน นี่คือคล้ายกับการศึกษาของ Ghimire (2001) ที่ผู้เขียนกล่าวไว้ว่า กิจกรรมส่วนใหญ่ยังคงหมด หรือติดในระดับของการประกาศความตั้งใจที่ดีและรายละเอียดของนโยบายกลยุทธ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จำนวนมากของนักท่องเที่ยวในประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ส่วนใหญ่จะประกอบด้วยโดยผู้เข้าชมในระดับภูมิภาค ในบรรดาสมาชิกทั้งหกคนแรกของอาเซียนฟิลิปปินส์ดูเหมือนจะเป็นประเทศสมาชิกเท่านั้นที่ได้รับการเดินทางมาถึงค่อนข้างต่ำของนักท่องเที่ยวในภูมิภาค ลักษณะนี้จะเห็นได้ชัดจากผลของการขาดโครงสร้างพื้นฐานเพื่ออำนวยความสะดวกนักท่องเที่ยวเช่นเดียวกับการขาดการรักษาความปลอดภัยได้อย่างแม่นยำที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาการท่องเที่ยว ความสำคัญของการท่องเที่ยวที่มีศักยภาพในระดับภูมิภาคสำหรับเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้รับการยอมรับในเร็ว ๆ นี้หลังจากการก่อตัวของอาเซียน ในกฎบัตรของอาเซียนความร่วมมือการท่องเที่ยวในภูมิภาคท​​ี่ได้รับเป็นสถานที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งในความพยายามที่จะสร้างความสงบสุขและความคืบหน้าในระดับภูมิภาค แม้ว่าการค้าและการพัฒนาเศรษฐกิจเป็นพื้นที่เป้าหมายหลักของความร่วมมือในภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้เอเชีย, การท่องเที่ยวได้รับการยอมรับในฐานะที่เป็นเครื่องมือสำคัญในการส่งเสริมให้เกิดกิจกรรมเหล่านี้ อย่างไรก็ตามจนถึงปี 1990 การท่องเที่ยวในภูมิภาคได้รับเพียงความสำคัญที่ไม่มีนัยสำคัญสำหรับประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Ghimire, 2001) ในช่วงปี 1990 ส่วนแบ่งของการท่องเที่ยวในภูมิภาคภายในผู้โดยสารเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่พบจะค่อนข้างต่ำเป็นส่วนใหญ่ของขาเข้านักท่องเที่ยวต่างชาติ 'มีการขนส่งของพวกเขาผ่านไทยและสิงคโปร์ แต่สถานการณ์ก็เริ่มก่อร่างใหม่ตั้งแต่ต้นปี 2000 การเกิดขึ้นของสายการบินต้นทุนต่ำยังมีบทบาทสำคัญต่อการเจริญเติบโตในภูมิภาคนี้ของการมาถึงของนักท่องเที่ยว ได้รับการเปลี่ยนแปลงพัฒนาท่องเที่ยวในภูมิภาคท​​ี่มีศักยภาพในระดับที่มากขึ้นสำหรับการลงทุนที่เพิ่มขึ้น นี้อย่างแน่นอนจะช่วยในการสร้างรายได้และการจ้างงานสำหรับกลุ่มที่มีความหลากหลายของประชากร ความสำคัญควรจะให้กับการพัฒนาการท่องเที่ยวภายในภูมิภาคในการที่ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวในภูมิภาคยังคงอยู่ในภูมิภาค เพื่อให้แน่ใจว่านี้มีความจำเป็นที่จะดำเนินการริเริ่มบางประการที่เป็นที่สุดของความคิดริเริ่มที่จะกระตุ้นการท่องเที่ยวในภูมิภาคยังคงสมมุติ วิธีการซ้ำของการตรวจสอบนโยบายพร้อมกับการประเมินผลของนโยบายที่สำคัญจะได้รับการคิดค้นเพื่อพัฒนากลยุทธ์การท่องเที่ยวในภูมิภาคปัจจุบัน นี้จะคล้ายคลึงกับการศึกษาของ Ghimire นี้ (2001) ในการที่ผู้เขียนกล่าวถึงว่าส่วนใหญ่ของกิจกรรมที่ยังคงอยู่ทั้งหมดหรือติดอยู่ในระดับของการประกาศความตั้งใจที่ดีและการกำหนดยุทธศาสตร์นโยบายการให้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จำนวนที่มีนัยสำคัญของนักท่องเที่ยวในภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้ ประกอบด้วย โดยผู้เข้าชมมากที่สุดในภูมิภาค ระหว่าง 6 สมาชิกแรกของอาเซียน ฟิลิปปินส์เป็นประเทศที่ค่อนข้างต่ำเพียงการเข้ามาของนักท่องเที่ยวในภูมิภาค ลักษณะนี้จะเห็นได้ชัดในการขาดโครงสร้างพื้นฐานเพื่ออำนวยความสะดวกนักท่องเที่ยว รวมทั้งขาดการรักษาความปลอดภัยที่ชัดเจนที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาการท่องเที่ยว ศักยภาพของการท่องเที่ยวระดับภูมิภาค สำหรับเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ได้รับการยอมรับหลังจากการก่อตัวของอาเซียน ในกฎบัตรของอาเซียนความร่วมมือการท่องเที่ยวภูมิภาคได้รับเฉพาะสถานที่ในความพยายามที่จะสร้างสันติภาพและการพัฒนาในภูมิภาค แม้ว่าการค้าและการพัฒนาเศรษฐกิจเป็นหลัก พื้นที่เป้าหมายของความร่วมมือในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การท่องเที่ยวได้รับการยอมรับเป็นเครื่องมือสำคัญ เพื่อส่งเสริมให้เกิดกิจกรรมเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม จนถึงยุคท่องเที่ยวภูมิภาคได้รับเพียงเล็กน้อยที่สำคัญสำหรับเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( ghimire , 2001 ) ในช่วงปี 1990 , ร่วมกันของการท่องเที่ยวในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้พบในผู้โดยสารต่ำค่อนข้างเป็นส่วนใหญ่ของนักท่องเที่ยวนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติมีการขนส่งผ่านประเทศไทย และสิงคโปร์ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์เริ่มพลิกโฉมตั้งแต่จุดเริ่มต้นของปี 2000 การเกิดขึ้นของสายการบินราคาประหยัดยังเล่นบทบาทสำคัญในการเจริญเติบโตของภูมิภาคนี้นักท่องเที่ยวเดินทางมาถึง ได้รับการพัฒนา เปลี่ยนแปลง การท่องเที่ยวในภูมิภาคที่มีศักยภาพในระดับที่มากขึ้น เพิ่มการลงทุน นี้แน่นอนจะช่วยในการสร้างรายได้และการจ้างงานสำหรับกลุ่มที่มีความหลากหลายของประชากร ควรให้ความสำคัญภายในการพัฒนาการท่องเที่ยวในภูมิภาคว่า ผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของการท่องเที่ยวในภูมิภาคยังคงอยู่ภายในภูมิภาค เพื่อให้แน่ใจว่า นี้ มีบางโครงการต้องรับหน้าเสื่อเป็นส่วนใหญ่ของโครงการที่จะกระตุ้นการท่องเที่ยวในภูมิภาคอยู่ที่สมมุติ วิธีการของนโยบายการตรวจสอบซ้ำพร้อมกับการประเมินผลของนโยบายจะต้องวางแผนเพื่อที่จะอัพเกรดปัจจุบันภาคการท่องเที่ยวกลยุทธ์ นี้จะคล้ายคลึงกับการศึกษาของ ghimire ( 2001 ) ที่ผู้เขียนกล่าวว่าส่วนใหญ่ของกิจกรรมอยู่เหมือนกันหมด หรือติดอยู่ที่ระดับของการประกาศความตั้งใจที่ดีและรายละเอียดของกลยุทธ์และนโยบาย