ผมไม่เคยคิดว่าวิชาอังกฤษยากเลย แต่พอผมอยู่ม.5 และได้เรียนวิชานี้มันยากมากและงานค่อนข้างเยอะ ต้องแก้หลายรอบ มันเป็นครั้งแรกที่ผมไม่ชอบวิชาภาษาอังกฤษเลย ผมคิดว่าผมคงไม่ได้เกรด4แน่ๆ เวลาผมเรียนวิชานี้ มันรู้สึกตื่นเต้นตลอดเวลา ผมไม่รู้สึกง่วงเลย และผมได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ อย่างเช่น การพรีเซนต์เป็นภาษาอังกฤษ การสรุปนิทาน การแต่งเรื่องสั้น การสอบพูด การเขียนไดอารี่ เป็นต้น สิ่งที่ครูให้ทำ มันทำให้ผมมีทักษะมากขึ้น การอ่านออกเสียงภาษาอังกฤษเริ่มดีขึ้น
การเขียน ผมได้ทักษะจากการสรุปนิทานกับการแต่งเรื่องสั้นและการเขียนไดอารี่ การฟัง ผมได้ทักษะจากการฟังวิทยุที่ครูเปิดให้ฟัง โดยปกติ ผมจะฟังฝรั่งพูดไม่ค่อยออก แต่ตอนนี้ เวลาที่ผมดูรายการทีวีของฝรั่ง ผมสามารถเข้าใจได้บ้างแล้ว การพูด มันเป็นเรื่องยากสำหรับผมมาก เพราะคำศัพท์มันอ่านได้แบบอังกฤษและอเมริกัน ทำให้ผมสับสน ผมได้ทักษะจากการสอบพูด ผมต้องหาคำอ่านที่ถูกต้องก่อนที่จะสอบ มันทำให้ผมมีความมั่นใจมากขึ้น ผมกับเพื่อนก็เลยเริ่มมาสนทนากันเป็นภาษาอังกฤษบ้าง เวลาไปซื้อของ ไปเที่ยว เดินเล่น ทานข้าว ก็จะพูดกันเป็นภาษาอังกฤษ แต่ไม่ได้พูดตลอด มันเป็นแค่บางช่วง โดยใช้คำศัพท์ง่ายๆ ผมคิดว่า คนไทยเรียนภาษาอังกฤษเป็นเวลากว่า10ปีแต่ก็ไม่สามารถสนทนาได้ เพราะเราไม่ได้สนทนากันในชีวิตประจำวัน พวกเราพูดภาษาไทย ผมเลยใช้วิธีนี้ในการฝึก ทำให้ภาษาอังกฤษคล่องขึ้น