I was alone, in the middle of a thr

I was alone, in the middle of a three week trek through King's Canyon Park in California and in high spirits when everything went completely wrong. Suddenly, the land started to crumble beneath me and I fell 18 meters down a hillside. I landed with such force that I broke both of my legs and I was in incredible pain. What had been an enjoyable walk through the park was now a huge crisis.

I could not walk or move my legs at all. The end of the trail was 40 kilometers away and I knew not many people were in the park during this time of year. Also, my family and friends did not expect me back for another ten days. I was very concerned and thought about giving up, but I did not want to end up dying at the bottom of this hill. I took a deep breath, cleared my mind, and tried to keep a positive attitude.
I managed to drag myself back to the trail with just my arms my goal was to move as much as I could and then take short breaks. During the breaks, I could shout for help. After what seemed like a lifetime of moving and shouting, I heard the familiar sound of a human voice answering my cries for help -- it was another hiker I explained what had happened and he ran for help. Seven hours later, I was rescued.



What had been an enjoyable walk through the park was now a huge crisis.


After what seemed like a lifetime of moving and shouting, I heard the familiar sound of a human voice answering my cries for help.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมคนเดียว กลางสัปดาห์ที่สามเดินป่าผ่านสวนแคนยอนหลวง ในรัฐแคลิฟอร์เนีย และ ในวิญญาณสูงเมื่อทุกอย่างผิดหมด ทันใดนั้น ที่ดินเริ่มยุ่ยใต้ฉัน และฉันตก 18 เมตรลงเนินเขา ฉันร่อน ด้วยแรงดังกล่าวที่ยากจนทั้งสองขาของฉัน และอยู่ในความเจ็บปวดมาก รับการเดินทางสนุกสนานผ่านสวนขณะนี้วิกฤติใหญ่ ฉันไม่สามารถเดิน หรือย้ายขาของฉันเลย ปลายทางถูก 40 กิโลเมตร และผมรู้ไม่หลายคนอยู่ในสวนสาธารณะในช่วงเวลานี้ของปี ยัง ครอบครัวและเพื่อนของฉันได้ไม่หวังผมกลับในอีกสิบวัน ผมกังวล และคิดมากเกี่ยวกับท้อถอย แต่ก็ไม่อยากจะเอยตายที่ด้านล่างของเขานี้ ฉันได้มีลมหายใจ ล้างใจ และพยายามที่จะให้ทัศนคติบวก ผมจัดการลากตัวเองไปด้วยเพียงแขนเป้าหมายของฉันคือการ ย้ายเท่าที่ฉันสามารถแล้ว หยุดพักเป็นระยะทาง ในระหว่างการหยุดพัก ฉันสามารถตะโกนขอความช่วยเหลือ หลังจากอะไรเหมือนชีวิตย้าย และตะโกน ผมได้ยินเสียงคุ้นเคยของมนุษย์เสียงตอบรับจากเสียงร้องของฉันสำหรับความช่วยเหลือ- ก็ hiker อื่นที่ฉันอธิบายได้เกิดขึ้น และได้วิ่งขอความช่วยเหลือ 7 ชั่วโมงต่อมา ที่ฉันได้รับการ รับการเดินทางสนุกสนานผ่านสวนขณะนี้วิกฤติใหญ่หลังจากที่เหมือนชีวิตย้าย และตะโกน ผมได้ยินเสียงคุ้นเคยของมนุษย์เสียงตอบรับจากเสียงร้องของฉันสำหรับความช่วยเหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเป็นคนเดียวในช่วงกลางของการเดินทางสามสัปดาห์ที่ผ่านพาร์คแคนยอนของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในรัฐแคลิฟอร์เนียและในสุราสูงเมื่อทุกอย่างผิดพลาดไปอย่างสมบูรณ์ ทันใดนั้นแผ่นดินเริ่มจะแตกสลายใต้ฉันและฉันลดลง 18 เมตรลงเนินเขา ฉันที่ดินอย่างแรงจนฉันยากจนทั้งสองขาของฉันและฉันอยู่ในความเจ็บปวดอย่างไม่น่าเชื่อ สิ่งที่ได้รับความสนุกสนานเดินผ่านสวนสาธารณะตอนนี้วิกฤตมาก. ฉันไม่สามารถเดินหรือขยับขาของฉันเลย จุดสิ้นสุดของเส้นทางเป็น 40 กิโลเมตรออกไปและผมรู้ว่าหลายคนไม่อยู่ในสวนสาธารณะในช่วงเวลานี้ของปี นอกจากนี้ครอบครัวและเพื่อน ๆ ของฉันไม่ได้คาดหวังว่าฉันกลับมาอีกสิบวัน ผมกังวลมากและคิดว่าเกี่ยวกับการให้ขึ้น แต่ผมไม่ได้ต้องการที่จะจบลงด้วยการตายที่ด้านล่างของเนินเขานี้ ผมเอาลมหายใจลึกล้างใจของฉันและพยายามที่จะให้มีทัศนคติที่ดี. ฉันจัดการเพื่อลากตัวเองกลับไปยังเส้นทางที่มีเพียงแขนของฉันเป้าหมายของฉันคือการย้ายมากที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วใช้เวลาช่วงสั้น ๆ ในช่วงพักฉันจะตะโกนขอความช่วยเหลือ หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนอายุการใช้งานในการเคลื่อนย้ายและตะโกนผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของเสียงมนุษย์ตอบเสียงร้องของฉันเพื่อขอความช่วยเหลือ - มันเป็นคนยกขึ้นอีกฉันอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นและเขาวิ่งไปขอความช่วยเหลือ เจ็ดชั่วโมงต่อมาผมก็ได้รับการช่วยเหลือ. สิ่งที่ได้รับการเดินผ่านสวนสนุกตอนนี้วิกฤตมาก. หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนอายุการใช้งานในการเคลื่อนย้ายและตะโกนผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของเสียงมนุษย์ตอบเสียงร้องของฉันเพื่อขอความช่วยเหลือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันต้องอยู่คนเดียวในช่วงกลางของการเดินทางสามสัปดาห์ผ่านคิงแคนยอนสวนสาธารณะในแคลิฟอร์เนีย และจิตใจสูง เมื่อทุกอย่างผิดพลาดหมด ทันใดนั้นแผ่นดินเริ่มสลายภายใต้ฉันและฉันลดลง 18 เมตรลงเนินเขา ผมลงด้วยแรงมหาศาลที่ผมแยกขาทั้งสองข้างของฉัน และฉันก็เจ็บปวดอย่างไม่น่าเชื่อ แล้วได้เดินสนุกผ่านสวนสาธารณะ ตอนนี้วิกฤตมาก

ผมไม่สามารถเดินหรือขยับขาของฉันเลย จุดสิ้นสุดของเส้นทางไป 40 กิโลเมตร ผมรู้จักไม่กี่คนอยู่ในสวนสาธารณะในช่วงเวลานี้ของปี นอกจากนี้ ครอบครัวและเพื่อนของฉันไม่ได้คาดหวังให้ฉันกลับไปอีกสิบวัน ฉันเป็นกังวลมาก และคิดที่จะยอมแพ้ แต่ผมไม่ต้องการที่จะตายที่ด้านล่างของเนินเขานี้ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วจิตใจของฉันและพยายามเพื่อให้ทัศนคติเชิงบวก .
ฉันจัดการลากผมกลับไปตามด้วยแขนของฉันเป้าหมายคือการย้ายมากที่สุดเท่าที่ฉันสามารถและจากนั้นใช้เวลาพักสั้น ๆ ในช่วงพัก ผมจะตะโกนขอความช่วยเหลือ หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนว่าชีวิตในการเคลื่อนย้ายและตะโกนผมได้ยินเสียงคุ้นเคยของมนุษย์เสียงตอบรับเสียงร้องขอความช่วยเหลือ -- เป็นนักปีนเขา ฉันอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น และเขาก็วิ่งมาช่วย เจ็ดชั่วโมงต่อมา ผมก็ช่วย



อะไรที่เคยสนุกสนาน เดินผ่านสวนสาธารณะตอนนี้วิกฤตมาก


หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนชีวิตของการย้ายและตะโกน ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของมนุษย์เสียงตอบรับเสียงร้องขอความช่วยเหลือ .