Peppermint was first described in 1

Peppermint was first described in 1753 by Carl Linnaeus from specimens that had been collected in England; he treated it as a species,[5] but it is now universally agreed to be a hybrid.[6]

It is a herbaceous rhizomatous perennial plant growing to 30–90 cm (12–35 in) tall, with smooth stems, square in cross section. The rhizomes are wide-spreading, fleshy, and bare fibrous roots. The leaves are from 4–9 cm (1.6–3.5 in) long and 1.5–4 cm (0.59–1.57 in) broad, dark green with reddish veins, and with an acute apex and coarsely toothed margins. The leaves and stems are usually slightly fuzzy. The flowers are purple, 6–8 mm (0.24–0.31 in) long, with a four-lobed corolla about 5 mm (0.20 in) diameter; they are produced in whorls (verticillasters) around the stem, forming thick, blunt spikes. Flowering is from mid to late summer. The chromosome number is variable, with 2n counts of 66, 72, 84, and 120 recorded.[4][7][8] Peppermint is a fast growing plant once it sprouts, it spreads very quickly.

Ecology[edit]
Peppermint typically occurs in moist habitats including stream sides and drainage ditches. Being a hybrid, it is usually sterile, producing no seeds and reproducing only vegetatively, spreading by its rhizomes. If placed, it can grow anywhere, with a few exceptions.[4][8]

Outside of its native range, areas where peppermint was formerly grown for oil often have an abundance of feral plants, and it is considered invasive in Australia, the Galápagos Islands, New Zealand,[9] and in the United States[10] in the Great Lakes region, noted since 1843.[11]

Cultivation[edit]
Peppermint generally grows best in moist, shaded locations, and expands by underground stolons. Young shoots are taken from old stocks and dibbled into the ground about 1.5 feet apart. They grow quickly and cover the ground with runners if it is permanently moist. For the home gardener, it is often grown in containers to restrict rapid spreading. It grows best with a good supply of water, without being water-logged, and planted in areas with part-sun to shade.

The leaves and flowering tops are used; they are collected as soon as the flowers begin to open and can be dried. The wild form of the plant is less suitable for this purpose, with cultivated plants having been selected for more and better oil content. They may be allowed to lie and wilt a little before distillation, or they may be taken directly to the still.

Chemical constituents[edit]
Peppermint has a high menthol content. The oil also contains menthone and menthyl esters, particularly menthyl acetate.[12] Dried peppermint typically has 0.3-0.4% of volatile oil containing menthol (7-48%), menthone (20-46%), menthyl acetate (3-10%), menthofuran (1-17%) and 1,8-cineol (3-6%). Peppermint oil also contains small amounts of many additional compounds including limonene, pulegone, caryophyllene and pinene.[13][14]

Uses[edit]


1887 illustration from Köhlers; Medicinal Plants.
It is the oldest and most popular flavour of mint-flavoured confectionery and is often used in tea and for flavouring ice cream, confectionery, chewing gum, and toothpaste. Peppermint can also be found in some shampoos, soaps and skin care products.

Menthol activates cold-sensitive TRPM8 receptors in the skin and mucosal tissues, and is the primary source of the cooling sensation that follows the topical application of peppermint oil.[15]

Peppermint flowers are large nectar producers and honey bees as well as other nectar harvesting organisms forage them heavily. A mild, pleasant varietal honey can be produced if there is a sufficient area of plants.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เปปเปอร์มินท์ถูกต้องอธิบายใน 1753 โดย Carl Linnaeus จากไว้เป็นตัวอย่างที่มีการรวมไว้ในอังกฤษ เขาถือว่ามันเป็นพันธุ์, [5] แต่เป็นแบบตกลงจะ ผสม[6]

มันเป็น herbaceous rhizomatous ยืนต้นพืชเติบโต 30 – 90 ซม. (12 – 35 ใน) สูง มีลำต้นเรียบ สแควร์ในส่วนขน เหง้ามีราก fibrous แพร่กระจายกว้าง fleshy และเปลือย ใบจาก 4 – 9 ซม. (1.6-3.5 ใน) ยาว 1.5-4 ซม. (คือ 0.59-1.57 ใน) กว้าง มืดสีเขียวเส้นเลือดน้ำตาล และเอเพ็กซ์เป็นเฉียบพลันและระยะขอบ toothed หยาบได้ ใบและลำต้นมักพร่าเลือนเล็กน้อย ดอกไม้มีสีม่วง 6 – 8 มม. (0.24 – $ 0.31 ใน) ยาว มีโคโรลล่า 4 lobed เกี่ยวกับ 5 มม. (0.20 ใน) เส้นผ่าศูนย์กลาง มีผลิตใน whorls (verticillasters) รอบ ๆ ก้าน ขึ้นรูปหนา ทื่อ spikes ดอกมีตั้งแต่กลางถึงปลายฤดูร้อน จำนวนโครโมโซมเป็นตัวแปร กับ 2n จำนวน 66, 72, 84 และ 120 บันทึก[4][7][8] เปปเปอร์มินท์เป็นพืชเติบโตอย่างรวดเร็วเมื่อมันเกมแตกหน่อ มันแพร่กระจายได้อย่างรวดเร็ว

นิเวศวิทยา [แก้ไข]
เปปเปอร์มินท์โดยทั่วไปเกิดขึ้นในการอยู่อาศัยที่ชุ่มชื่นรวมถึงกระแสด้านและคูระบายน้ำ มันเป็นพันทาง เป็นปกติฆ่าเชื้อ ผลิตเมล็ดพันธุ์ไม่มี และทำเฉพาะ vegetatively แพร่กระจาย โดยเหง้ามัน ถ้าวาง สามารถเติบโต มีกี่ข้อยกเว้นใด ๆ[4][8]

นอกช่วงของพื้นเมือง ที่เปปเปอร์มินท์ปลูกเดิมน้ำมันมักจะมีพื้นที่มีความอุดมสมบูรณ์ของพืช feral และถือว่ารุกรานในออสเตรเลีย หมู่เกาะ Galápagos นิวซีแลนด์[9] และในสหรัฐอเมริกา [10] ในภาคเกรตเลกส์ สังเกตตั้งแต่ 1843 ครั้ง[11]

ปลูก [แก้ไข]
เปปเปอร์มินท์ทั่วไปเติบโตดีในพื้นที่ชุ่มชื่น สีเทา และ โดย stolons ใต้ดินขยายตัว ถ่ายภาพหนุ่มสาวที่มาจากหุ้นเก่า และ dibbled ลงพื้นห่างกันประมาณ 1.5 ฟุต พวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็ว และครอบคลุมพื้นดินกับรอบชิงชนะเลิศชุ่มชื่นถาวร สำหรับคนบ้านสวน มันมักจะได้รับการเติบโตในตู้คอนเทนเนอร์เพื่อจำกัดการแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว เติบโตดีที่สุดกับการจัดหาที่ดีของน้ำ ไม่ให้น้ำเข้าสู่ระบบ และปลูกในพื้นที่ส่วนหนึ่งอาทิตย์กับสี

ใบและดอกใช้ท็อป พวกเขาจะรวบรวมเป็นดอกไม้เริ่มเปิด และสามารถแห้ง พืชแบบป่าเหมาะน้อยสำหรับวัตถุประสงค์นี้ มีการเลือก ด้วยปลูกพืชสำหรับปริมาณน้ำมันมากขึ้น และดีขึ้น อาจได้รับอนุญาตให้อยู่ และทูลก่อนกลั่นเล็กน้อย หรืออาจนำไปโดยตรงยัง

constituents เคมี [แก้ไข]
เปปเปอร์มินท์มีเนื้อหาอินเดียสูง น้ำมันยังประกอบด้วย menthone และ menthyl esters โดยเฉพาะอย่างยิ่ง menthyl acetate[12] เปปเปอร์มินท์แห้งโดยทั่วไปมี 0.3-04% ของน้ำมันหอมระเหยที่ประกอบด้วยอินเดีย (7-48%), menthone (20-46%), menthyl acetate (3-10%), menthofuran (1-17%) และ 1, 8-cineol (3-6%) เปปเปอร์มินท์น้ำมันยังประกอบด้วยจำนวนน้อยมากสารประกอบเพิ่มเติม limonene, pulegone, caryophyllene และ pinene[13][14]

ใช้ [แก้ไข]


ภาพ 1887 จาก Köhlers พืชสมุนไพร.
มันเป็นรสชาติเก่าแก่ที่สุด และนิยมมากที่สุดของขนมรสมินท์ และมักใช้ ในการชงชา และ การปรุงไอศครีม ขนม ฝรั่ง และยาสีฟัน เปปเปอร์มินท์พบในแชมพูบาง สบู่และผลิตภัณฑ์ดูแลผิวได้

อินเดียเรียกเย็น-TRPM8 ไวในผิวหนังและเนื้อเยื่อ mucosal และเป็นแหล่งที่มาหลักของความรู้สึกที่แอพลิเคชันเฉพาะของเปปเปอร์มินท์น้ำมันระบายความร้อน[15]

ดอกไม้เปปเปอร์มินท์เป็นผู้ผลิตน้ำหวานใหญ่ และผึ้งน้ำผึ้งเป็นน้ำหวานอื่น ๆ เก็บเกี่ยวชีวิตอาหารสัตว์เหล่านั้นมากขึ้น อ่อน ดีผึ้งพันธุ์สามารถผลิตได้ถ้ามีพื้นที่เพียงพอพืชได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สะระแหน่เป็นครั้งแรกโดยคาโรลัส ลินเนียสอธิบายไว้ใน 1144 จากตัวอย่างที่ถูกเก็บในอังกฤษ เขาถือว่ามันเป็นสายพันธุ์ [ 5 ] แต่มันคือตอนนี้สามารถตกลงเป็นลูกผสม [ 6 ]

มันเป็นไม้ล้มลุก ไม้ยืนต้น พืชที่ปลูก rhizomatous 30 - 90 เซนติเมตร ( 12 – 35 ) สูง กับก้านเรียบ ตร. ในส่วนข้าม มีเหง้ากว้างกระจาย , อ้วน , และเส้นใยเปลือยรากใบไม้จาก 4 – 9 ซม. ( 1.6 – 3.5 ) ยาว 1.5 - 4 เซนติเมตร ( 0.59 ( 1.57 ) กว้าง สีเขียวเข้ม สีแดงเลือด และมีปลายแหลม ขอบหยักหยาบ . ใบและลำต้นมักจะเบลอๆเล็กน้อย ดอกไม้สีม่วง 6 – 8 มม. ( 0.24 ) 0.31 ) ยาว สี่ มีกลีบดอกประมาณ 5 มม. ( 0.20 ) เส้นผ่าศูนย์กลาง พวกเขามีการผลิตใน whorls ( verticillasters ) รอบต้นขึ้นรูปหนาคมแหลม ดอกจากกลางถึงปลายฤดูร้อน มีจำนวนโครโมโซมเป็น 2n นับตัวแปร กับ 66 , 72 , 84 , และ 120 บันทึก [ 4 ] [ 7 ] [ 8 ] สะระแหน่เป็นพืชที่เติบโตอย่างรวดเร็วเมื่อมันแตก มันแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว

นิเวศวิทยา [ แก้ไข ]
สะระแหน่มักจะเกิดขึ้นในพื้นที่ รวมถึงกระแสข้างชื้นและการระบายน้ำคูน้ำ เป็นลูกผสม มันเป็นปกติที่ปลอดเชื้อการผลิตเมล็ดพันธุ์และการผลิตไม่เพียง vegetatively การแพร่กระจายของแง่ง . ถ้าวางไว้ สามารถปลูกได้ทุกที่ มีข้อยกเว้นบาง . [ 4 ] [ 8 ]

นอกพื้นเมืองของช่วง พื้นที่ที่เคยปลูกสะระแหน่น้ำมันมักจะมีความอุดมสมบูรณ์ของพืชที่เชื่อง และก็ถือว่าแพร่กระจายในประเทศออสเตรเลีย , หมู่เกาะกาลาปาโกส , นิวซีแลนด์ ,[ 9 ] และในสหรัฐอเมริกา [ 10 ] ในเกรตเลกส์ภูมิภาค สังเกตตั้งแต่ 1843 . [ 11 ] [ แก้ไข ]


ปลูกสะระแหน่มักเติบโตที่ดีที่สุดในที่ชุ่มชื้น พร้อมสถานที่และขยายโดย stolons ใต้ดิน ยอดอ่อนจะได้รับจากหุ้นเก่าและ dibbled ในพื้นดินประมาณ 1.5 ฟุตนอกเหนือ พวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็วและครอบคลุมพื้นกับนักวิ่งถ้ามันชื้น อย่างถาวร สำหรับบ้านคนสวนมันมักจะปลูกในภาชนะจำกัดอย่างรวดเร็วแพร่กระจาย มันเติบโตที่ดีที่สุดกับอุปทานที่ดีของน้ำ โดยที่น้ำเข้าสู่ระบบ และปลูกในพื้นที่ด้วย ส่วนแดดร่ม

ใบและดอกหนึ่งตัวจะใช้ พวกเขาจะเก็บเมื่อดอกเริ่มเปิดและสามารถแห้ง รูปแบบป่าของพืชน้อยเหมาะสำหรับวัตถุประสงค์นี้กับการปลูกพืชมีเลือกเพื่อเพิ่มปริมาณน้ำมันดีกว่า พวกเขาอาจจะอนุญาตให้โกหกและเหี่ยวเล็กน้อยก่อนกลั่น หรือพวกเขาอาจจะถ่ายโดยตรงไปยัง

องค์ประกอบทางเคมี [ แก้ไข ]
สะระแหน่มีเมนทอลสูงเนื้อหา เมนโทน และน้ำมันยังมี menthyl เอสเทอร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง menthyl acetate [ 12 ] สะระแหน่แห้งมักจะมี 0.3-0 .4 % ของน้ำมันหอมระเหยที่มีเมนทอล ( 7-48 % ) , เมนโทน ( 20-46 % ) menthyl เทต ( 3-10 % ) menthofuran ( เพื % ) และ 1,8-cineol 3-6 % ) น้ำมันสะระแหน่ยังมีจํานวนน้อย ๆเพิ่มเติมมากมาย รวมทั้งสารลิโมนีน pulegone caryophyllene , และ , โด [ 13 ] [ 14 ]

ใช้ [ แก้ไข ]


1887 ภาพประกอบจาก K ö hlers
; พืชสมุนไพรมันเป็นกลิ่นที่เก่าแก่ที่สุดและนิยมมากที่สุดของมิ้นท์รสขนมและมักจะใช้ในชาและรสชาติไอศกรีม ลูกกวาด หมากฝรั่ง และยาสีฟัน สะระแหน่ยังสามารถพบในแชมพู สบู่ และผลิตภัณฑ์ดูแลผิว กระตุ้นการทำงานของเมนทอลเย็นไว

trpm8 receptors ในผิวหนังและเนื้อเยื่อช่องคลอด ,และเป็นแหล่งหลักของการทำความเย็นที่เพทนา ดังนี้การใช้น้ำมันสะระแหน่ [ 15 ]

พี่น้ำหวานดอกไม้ขนาดใหญ่ผู้ผลิตและผึ้ง ตลอดจนอื่น ๆเก็บเกี่ยวน้ำหวานสิ่งมีชีวิตพืชอาหารสัตว์พวกเขาอย่างหนัก อ่อน ผึ้งพันธุ์ที่ถูกใจ สามารถผลิตหากมีพื้นที่เพียงพอ พืช .