10-fold in the Mar Menor, Spain, wh

10-fold in the Mar Menor, Spain, while wastewater
treatment decreased phosphate by one-tenth; these
conditions were associated with annual blooms of 2
rhizostome scyphomedusae, Cotylorhiza tuberculata
and Rhizostoma pulmo, since 1993 (Pérez-Ruzafa et al.
2002). These examples suggest that high nitrogen
ratios may favor jellyfish blooms. Other modifications
of these coastal environments have also occurred, and
are discussed below in ‘Construction’.
Eutrophication also causes complex changes in the
food web. Greve & Parsons (1977) first hypothesized
2 parallel food paths in the oceans, a diatom-based
path that ends with large consumers having ‘high
energy’ requirements (e.g. whales), and a flagellatebased
path that ends with ‘low energy’ consumers (e.g.
jellyfish). Shifts from the diatom- to the flagellatebased
path could result from pollution, eutrophication
or climate changes. This hypothesis has been elaborated
over time (Smayda 1993, Parsons & Lalli 2002,
Sommer et al. 2002). Sommer et al. (2002) proposed
3 types of nutrient regimes: (1) upwelling systems, with
high ratios of silica (Si) to nitrogen (N) and phosphate
(P) plus diatoms and flagellates; (2) oligotrophic
oceanic systems with low nutrients and predominated
by picoplankton (5 to 10 µm); and (3) eutrophicated
coastal systems, with elevated N and P and summer
blooms of inedible algae (often large dinoflagellates).
High N:P ratios shift the phytoplankton community
away from diatoms towards flagellates and jellyfish
(Nagai 2003). Eutrophication also is connected with
size reduction of the zooplankton community (Uye
1994); the zooplankton in eutrophic Tokyo Bay is
almost entirely very small Oithona davisae copepods,
which primarily feed on small flagellates (Uchima
1988). Thus, nutrient enrichment may change the
lower trophic structure towards a microplanktonbased
food web. This size-reduction of the lower
trophic levels is thought to be detrimental to fish, most
of which are visual predators that prefer large zooplankton,
thereby benefiting jellyfish, which are not
visual and consume small as well as large prey.
There are also top-down effects that determine the
microplankton community composition. Both Smayda
(1993) and Sommer et al. (2005) emphasize the importance
of selective grazing by copepods, but previous
discussions have not fully appreciated the role of
selective feeding by the jellyfish predators (e.g. Purcell
1997) in modifying the microplankton community.
First, zooplankton predation by jellyfish will alter the
grazer composition, which changes the microplankton
(e.g. Behrends & Schneider 1995). Second, grazing by
jellyfish on microzooplankton tends to be forgotten;
however, it has been demonstrated for young ctenophores
and jellyfish (e.g. Stoecker et al. 1987a,b, Olesen
et al. 1996), which ate ciliates, but not dinoflagellates.
Major beneficiaries of eutrophic waters appear to
be Aurelia aurita jellyfish, whose complex surfaceciliary
feeding method was detailed by Southward
(1955). Recent stable isotope analyses place A. aurita
(s. l.) at a slightly higher trophic level than copepods,
confirming this jellyfish’s utilization of microplanktonic
foods (Kohama et al. 2006, R. D. Brodeur et al. unpubl.).
Aurelia spp. jellyfish, in particular, frequent
highly eutrophic waters (Ishii 2001, Mills 2001, Nagai
2003). A hydromedusan species, Aglaura hemistoma,
recently was found to eat protozoans (Colin at al.
2005). The diets of related species (Proboscidactyla
flavicirrata, small Aglantha digitale) contain mainly
prey that swim by cilia (rotifers, veligers) (reviewed by
Purcell & Mills 1988); both Aglaura and Aglantha are
in the same family of the Suborder Trachymedusae
and feed using ciliary currents (as in Colin et al. 2005);
thus, related species also may eat microplankton.
Jellyfish also take up dissolved organics, but as
emphasized by Arai (2001), study of such uptake has
been neglected. We conclude that some gelatinous
species may be particularly suited to flourish in environments
with microplankton-based food webs.
In terms of nutrient cycling gelatinous species excrete
and take up dissolved organic matter. The uptake
of dissolved organics by jellyfish or ctenophores
seldom has been studied, but studies on nitrogen
excretion are numerous (e.g. Schneider 1989, Pitt et al.
2005). When in high abundances, gelatinous species
may contribute significantly to nitrogen and phosphate
budgets. The importance of decomposition of jellyfish
following blooms and the contribution to benthic communities
has only recently been investigated (Billet et
al. 2006, Rieman et al. 2006, Titelman et al. 2006).
Eutrophication often is associated with low dissolved
oxygen levels (hypoxia), especially in the bottom
waters (e.g. Breitburg et al. 2003). Fish avoid, or die in,
waters of ≤2–3 mg O2 l
–1 (reviewed in Breitburg et al.
2001), but many jellyfish species are tolerant of ≤1 mg
O2 l
–1 (reviewed in Purcell et al. 2001b). Subsequent
to that review the hypoxia tolerance of several estuarine
jellyfish, including Aurelia labiata, and ctenophores
were reported to have great tolerance of low
dissolved oxygen (Rutherford & Thuesen 2005, Thuesen
et al. 2005). Jellyfish polyps are also tolerant of low
oxygen (Condon et al. 2001) and may find additional
habitat where other epifauna is reduced in hypoxic
waters (Ishii 2006). Some species of jellyfish (and
planktonic ctenophores) lack a polyp stage, and those
species may persist where hypoxic bottom waters prevent
others with vulnerable benthic stages (Arai 2001).
Loss of species with a benthic stage was suggested to
explain the reduction of hydromedusan species from
over 40 in 1910 to fewer than 20 since 1972 (Benovi´c et
al. 2000).Pelagic cnidarian and ctenophore predation on zooplankton
may reduce grazing on phytoplankton, which
in turn could increase the flux of ungrazed phytoplankton
to the benthos and reinforce hypoxia. This
was tested in Chesapeake Bay in 1987 to 1990 when
scyphomedusae predominated, but predation was
insufficient to reduce zooplankton (Purcell et al. 1994);
the same area was examined from 1996 to 2000 when
ctenophores predominated and their predation did
reduce zooplankton densities during that period
(Purcell & Decker 2005). The positive reinforcement of
hypoxia by gelatinous species may be important in
coastal waters (see also Møller & Riisgård 2007).
Eutrophication and development reduce water clarity
and light penetration, which may alter the feeding
environment to benefit gelatinous predators over fish.
Epipelagic fish are visual feeders, while jellyfish are
non-visual; turbid water could reduce feeding by fish,
but not affect jellyfish. Eiane et al. (1997, 1999) compared
the optical properties of water in Norwegian
fjords; jellyfish (i.e. Periphylla periphylla) predominate
in Lurefjorden, which has much greater light absorbance
than other fjords with fish. The reduced light
penetration in Lurefjorden was due to coastal water
influence, not to eutrophication or development. To
our knowledge this study is the only test of a possible
advantage of reduced visibility to jellyfish.
Fishing
Fishing may positively affect pelagic cnidarian and
ctenophore populations by removing predators of the
gelatinous species (reviewed in Purcell & Arai 2001,
Arai 2005). Gelatinous species are eaten by many species
of fish, some of which are commercially important,
such as chum salmon Onorhynchus keta, butterfish
Peprilus triacanthus, and spiny dogfish Squalus acanthias
(Arai 1988, 2005, Purcell & Arai 2001). The occurrence
of ctenophores in spiny dogfish stomachs was
used to infer a major increase in ctenophore populations
between 1981 and 2000 along the northwest
Atlantic shelf (Link & Ford 2006). Populations of other
predators have been reduced at least in part because
of fishing activities. Leatherback turtles Dermochelys
coriacea have decreased dramatically in the Pacific
Ocean (Spotila et al. 2000) and are believed to eat
primarily gelatinous prey (see Arai 2005, Houghton
et al. 2006); other sea turtle species also eat jellyfish
to some degree and also are at risk.
Fishing for zooplanktivorous forage fish species
removes potential competitors of gelatinous predators.
Diets of forage fishes and gelatinous species overlap
(Purcell & Sturdevant 2001, R. D. Brodeur et al.
unpubl.); therefore, reduction of forage fish can provide
additional food for gelatinous predators. Mills
(2001) suggested that increases in the siphonophore
Nanomia cara in the Gulf of Maine could be due to
reduction of zooplanktivorous fish species there.
Reduction of zooplanktivorous fish populations was
implicated when ctenophores and jellyfish replaced
fish in the Black Sea and the Benguela Current
(Shiganova 1998, Daskalov 2002, Oguz 2005b, Lynam
et al. 2006). Overharvest of mollusks and crustaceans
also can lead to dramatic changes in ecosystems (in
Jackson et al. 2001). Overfishing is considered to be a
severe problem (e.g. Pauly & Watson 2003). Jackson et
al. (2001) and Daskalov et al. (2007) discuss how overfishing
of one resource after another, in combination
with other ecosystem damage, may lead to greater
jellyfish and ctenophore populations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

10-fold ใน Mar Menor สเปน ในขณะที่น้ำเสียรักษาลดฟอสเฟตหนึ่งส่วนสิบ เหล่านี้เงื่อนไขเกี่ยวข้องกับบลูมส์ประจำปี 2rhizostome scyphomedusae, Cotylorhiza tuberculataและ Rhizostoma pulmo โคล (Pérez Ruzafa et al2002) การที่ไนโตรเจนสูงแนะนำตัวอย่างเหล่านี้อัตราส่วนอาจชอบบลูมส์แมงกะพรุน แก้ไขอื่น ๆของสภาพแวดล้อมชายฝั่งเหล่านี้ยังเกิดขึ้น และมีอธิบายไว้ด้านล่างได้ใน 'สร้าง'เคยังทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อนในการใยอาหาร Greve & พาร์สันส์ (1977) ก่อน ได้ตั้งสมมติฐานว่าอาหารขนานเส้นทางที่ 2 ในมหาสมุทร ไดอะตอมโดยใช้เส้นทางที่สิ้นสุดกับผู้บริโภคขนาดใหญ่ที่มี ' สูงพลังงาน ' (เช่นปลาวาฬ), และความเป็น flagellatebasedเส้นทางที่สิ้นสุดกับผู้บริโภค "พลังงานต่ำ" (เช่นแมงกะพรุน) กะจากไดอะตอม - ไป flagellatebasedเส้นทางอาจมีผลจากมลภาวะ เคหรือเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ มีการ elaborated สมมติฐานนี้ช่วงเวลา (Smayda 1993 พาร์สันส์ และ Lalli 2002ฤดู et al. 2002) ฤดู et al. (2002) เสนอระบอบที่ธาตุอาหาร 3 ชนิด: ระบบ upwelling (1) มีอัตราส่วนที่สูงของซิลิก้า (Si) ไนโตรเจน (N) และฟอสเฟต(P) บวก diatoms และ flagellates (2) oligotrophicมหาสมุทรมีสารอาหารต่ำ และ predominatedโดย picoplankton (5-10 µm); และ (3) eutrophicatedระบบชายฝั่ง ยกระดับ N และ P และฤดูร้อนบลูมส์ของทานสาหร่าย (dinoflagellates มักใหญ่)อัตราส่วน N:P สูงกะชุมชน phytoplanktonจาก diatoms flagellates และแมงกะพรุน(Nagai 2003) เคยังเชื่อมโยงกับลดขนาดของชุมชน zooplankton (Uye1994); zooplankton ในอ่าวโตเกียว eutrophic นำเป็นเกือบทั้งหมดสะอาด Oithona davisae copepodsซึ่งส่วนใหญ่กินเล็ก flagellates (Uchima1988) . ดังนั้น สามารถเปลี่ยนธาตุอาหารโครงสร้าง trophic ล่างต่อ microplanktonbasedใยอาหาร นี้ลดขนาดของด้านล่างระดับชั้นอาหารเป็นความคิดที่จะเป็นผลดีกับปลา มากที่สุดของที่จะล่าภาพที่ชอบ zooplankton ขนาดใหญ่จึงเกียรติยศแมงกะพรุน ซึ่งไม่ใช่ภาพ และใช้เหยื่อขนาดเล็ก เป็นขนาดใหญ่นอกจากนี้ยังมีลักษณะพิเศษบนลงล่างว่าmicroplankton ชุมชนประกอบด้วย Smayda ทั้งสอง(1993) และ al. et ฤดู (2005) เน้นความสำคัญของใช้ grazing copepods แต่ก่อนหน้านี้อภิปรายได้ไม่เต็มชื่นชมบทบาทของเลือกอาหารตามล่าแมงกะพรุน (เช่นกเพอร์เซลล์1997) ในการปรับเปลี่ยนชุมชน microplanktonครั้งแรก predation zooplankton โดยแมงกะพรุนจะเปลี่ยนองค์ประกอบ grazer ซึ่งเปลี่ยนแปลง microplankton(เช่น Behrends และชไนเดอร์ 1995) สอง grazing โดยแมงกะพรุนใน microzooplankton มีแนวโน้มที่จะลืมอย่างไรก็ตาม มันได้ถูกสาธิตสำหรับเด็ก ctenophoresและแมงกะพรุน (เช่น Stoecker et al. 1987a บี Olesenร้อยเอ็ด al. 1996), ที่กิน ciliates แต่ dinoflagellates ไม่ผู้รับผลประโยชน์หลักของน้ำ eutrophic นำแสดงเป็นแมงกะพรุน aurita Aurelia, surfaceciliary ซับซ้อนอาหารวิธีมีรายละเอียดตามตอนใต้(1955) ทำการวิเคราะห์ไอโซโทปล่า aurita อ.(l s ได้) ในระดับชั้นอาหารสูงขึ้นเล็กน้อยกว่า copepodsยืนยันใช้แมงกะพรุนนี้ microplanktonicอาหาร (Kohama et al. 2006, R. D. Brodeur et al. unpubl.)แมงกะพรุนโอ Aurelia โดยเฉพาะ บ่อยน้ำสูง eutrophic นำ (Nagai Ishii 2001 โรงงานผลิต 20012003) สายพันธุ์ hydromedusan, Aglaura hemistomaล่าสุด พบกินโปรโตซัว (โคลินน่2005) อาหารชนิดที่เกี่ยวข้อง (Proboscidactylaflavicirrata, digitale Aglantha เล็ก) ส่วนใหญ่ประกอบด้วยกลุ่มเป้าหมายที่ว่ายน้ำ โดย cilia (rotifers, veligers) (ตรวจสอบโดยกเพอร์เซลล์และโรงงานผลิต 1988); Aglaura และ Aglanthaในตระกูลเดียวกับของ Suborder Trachymedusaeและอาหารโดยใช้กระแส ciliary (ในโคลินเอ็ด al. 2005);ดังนั้น สปีชีส์ที่เกี่ยวข้องยังอาจกิน microplanktonแมงกะพรุนมี ค่าอินทรีย์ละลาย แต่เป็นเน้น โดยอาราอิ (2001), ศึกษาการดูดซับดังกล่าวมีการที่ไม่มีกิจกรรม เราสรุปว่า บางส่วน gelatinousชนิดอาจเหมาะอย่างยิ่งที่จะงอกงามในสภาพแวดล้อมกับ microplankton ตามเว็บอาหารในจักรยานพันธุ์ gelatinous สารขับถ่ายและใช้อินทรีย์ละลาย ต่อการเจริญของอินทรีย์ละลายโดยแมงกะพรุนหรือ ctenophoresไม่ใคร่มีการศึกษา แต่การศึกษาไนโตรเจนการขับถ่ายเป็นจำนวนมาก (เช่นชไนเดอร์ 1989, Pitt et al2005) เมื่อใน abundances สูง พันธุ์ gelatinousอาจมีส่วนร่วมอย่างมีนัยสำคัญไนโตรเจนและฟอสเฟตงบประมาณ ความสำคัญของการแยกส่วนประกอบของแมงกะพรุนต่อไปนี้บลูมส์และสัดส่วนต่อชุมชนธรรมชาติเท่านั้นเพิ่งถูกสอบสวน (Billet ร้อยเอ็ดal. 2006, Rieman et al. 2006, Titelman et al. 2006)เคมักจะเกี่ยวข้องกับส่วนยุบต่ำระดับออกซิเจน (hypoxia), โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านล่างน้ำ (เช่น Breitburg et al. 2003) ปลาหลีกเลี่ยง หรือตายของ ≤2 – 3 มิลลิกรัม O2 l(ทานใน Breitburg et al – 12001), แต่สายพันธุ์แมงกะพรุนมากทนกับ ≤1 mgO2 l– 1 (ทบทวนกเพอร์เซลล์ et al. 2001b) ต่อมาที่ทบทวนเผื่อ hypoxia ของหลายขีดแมงกะพรุน Aurelia labiata และ ctenophoresมีรายงานให้การยอมรับต่ำมากปริมาณออกซิเจนละลาย (รูเทอร์ฟอร์ด และ Thuesen 2005, Thuesenร้อยเอ็ด al. 2005) แมงกะพรุน polyps สามารถทนกับของต่ำออกซิเจน (คอนโดร้อยเอ็ด al. 2001) และอาจค้นหาเพิ่มเติมอยู่อาศัยที่ epifauna อื่น ๆ จะลดลงในการแปรน้ำ (Ishii 2006) บางชนิดแมงกะพรุน (และplanktonic ctenophores) ขาดระยะโปลิ และผู้พันธุ์อาจคงอยู่ที่การป้องกันไม่ให้น้ำด้านล่างที่แปรอื่น ๆ ด้วยขั้นตอนธรรมชาติเสี่ยง (ราอิ 2001)สูญพันธุ์มีขั้นธรรมชาติแนะนำให้อธิบายการลดลงของชนิด hydromedusan จากกว่า 40 ใน 1910 จะน้อยกว่า 20 ตั้งแต่ 1972 (Benovi´c etal. 2000) เกี่ยวกับ cnidarian และ ctenophore predation บน zooplanktonอาจลด grazing บน phytoplankton ซึ่งจะสามารถเพิ่มการไหลของ ungrazed phytoplanktonการ benthos และเสริม hypoxia นี้ทดสอบในอ่าว Chesapeake ใน 1987 เพื่อ 1990 เมื่อscyphomedusae predominated แต่ถูก predationพอลด zooplankton (กเพอร์เซลล์ et al. 1994);พื้นที่เดียวกันได้ตรวจสอบจากปี 1996 เมื่อ 2000ctenophores predominated และ predation ของพวกเขาได้ลดความหนาแน่น zooplankton ที่(กเพอร์เซลล์และ 2005 เหล็กสองชั้น) การเสริมแรงทางบวกของhypoxia โดยพันธุ์ gelatinous อาจสำคัญในฝั่งวอเตอร์ส (โปรดดู Møller และ Riisgård 2007)เคและพัฒนาลดน้ำเจาะไฟ ซึ่งอาจปรับเปลี่ยนการให้อาหารและสภาพแวดล้อมเพื่อประโยชน์ gelatinous ล่ามากกว่าปลาปลา epipelagic มี feeders ภาพ ในขณะที่แมงกะพรุนไม่ใช่-visual น้ำ turbid สามารถลดการให้อาหาร ด้วยปลาแต่ไม่มีผลกับแมงกะพรุน Eiane et al. (1997, 1999) เปรียบเทียบคุณสมบัติแสงน้ำในนอร์เวย์fjords แมงกะพรุน (เช่น Periphylla periphylla) predominateใน Lurefjorden ซึ่งมี absorbance เบามากมากกว่าอื่น ๆ fjords ปลา แสงลดลงเจาะใน Lurefjorden เกิดน้ำชายฝั่งอิทธิพล ไม่ให้เคหรือพัฒนา ถึงความรู้ของการศึกษานี้เป็นการทดสอบเฉพาะของสุดข้อดีของการมองเห็นลดลงการแมงกะพรุนตกปลาปลาอาจมีผลเกี่ยวกับ cnidarian บวก และประชากร ctenophore ออกล่าของพันธุ์ gelatinous (ทบทวนกเพอร์เซลล์และราอิ 2001อาราอิ 2005) พันธุ์ gelatinous จะกินหลายชนิดปลา ซึ่งมีความสำคัญในเชิงพาณิชย์เช่นปลาแซลมอนชุม Onorhynchus keta, butterfishPeprilus triacanthus และ dogfish ฟานเหลือง Squalus acanthias(อาราอิ 1988 ปี 2005, 2001 อาราอิและกเพอร์เซลล์) การเกิดขึ้นของ ctenophores ใน stomachs dogfish ฟานเหลืองได้ใช้รู้การเพิ่มขึ้นที่สำคัญในประชากร ctenophoreระหว่างปี 1981 และ 2000 ตามตะวันตกเฉียงเหนือชั้นแอตแลนติก (เชื่อมโยงและฟอร์ด 2006) ประชากรของอื่น ๆล่าได้ถูกลดน้อยส่วนหนึ่งเนื่องจากกิจกรรมตกปลา เต่ามะเฟือง Dermochelyscoriacea ได้ลดลงอย่างมากในแปซิฟิคโอเชี่ยน (Spotila et al. 2000) และไม่เชื่อว่ากินหลัก gelatinous กลุ่มเป้าหมาย (ดู 2005 ราอิ Houghtonร้อยเอ็ด al. 2006); เต่าทะเลชนิดอื่น ๆ ยังกินแมงกะพรุนไปบางส่วน และยัง มีความเสี่ยงตกปลาสำหรับพันธุ์ปลาอาหารสัตว์ zooplanktivorousเอาเป็นคู่แข่งของล่า gelatinousอาหารปลาอาหารสัตว์และพันธุ์ gelatinous เหลื่อม(กเพอร์เซลล์และ Sturdevant 2001, R. D. Brodeur et alunpubl); ดังนั้น สามารถให้ลดอาหารสัตว์ปลาอาหารเพิ่มเติมสำหรับล่า gelatinous โรงงานผลิต(2001) แนะนำที่เพิ่มที่ siphonophoreโฮลคารา Nanomia ในอ่าวเมนอาจเนื่องลด zooplanktivorous พันธุ์ปลามีลดของประชากรปลา zooplanktivorous ได้อู๊ดเมื่อแทน ctenophores และแมงกะพรุนปลาในทะเลดำและวลา(Shiganova 1998, Daskalov 2002, 2005b, Oguz Lynamร้อยเอ็ด al. 2006) Overharvest mollusks และครัสเตเชียนอกจากนี้ยัง สามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในระบบนิเวศ (ในละครJackson et al. 2001) Overfishing ถือเป็นการปัญหารุนแรง (เช่น Pauly และ Watson 2003) Jackson etal. (2001) และ Daskalov et al. (2007) หารือวิธี overfishingของทรัพยากรหนึ่งหลังจากที่อื่น รวมมีความเสียหายอื่น ๆ ระบบนิเวศ อาจทำให้มากขึ้นประชากรแมงกะพรุนและ ctenophore

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

10 เท่าใน Mar Menor
สเปนในขณะที่น้ำเสียการรักษาลดลงฟอสเฟตโดยหนึ่งในสิบ; เหล่านี้เงื่อนไขที่เกี่ยวข้องกับบุปผาประจำปีของ 2 rhizostome scyphomedusae, Cotylorhiza tuberculata และ Rhizostoma Pulmo, ตั้งแต่ปี 1993 (Pérez-Ruzafa et al. 2002) ตัวอย่างเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าไนโตรเจนสูงอัตราส่วนอาจเข้าข้างบุปผาแมงกะพรุน การปรับเปลี่ยนอื่น ๆของสภาพแวดล้อมชายฝั่งทะเลเหล่านี้ได้เกิดขึ้นและจะกล่าวถึงด้านล่างใน 'ก่อสร้าง'. eutrophication ยังทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อนในสายใยอาหาร Greve และพาร์สันส์ (1977) ก่อนการตั้งสมมติฐาน2 เส้นทางอาหารขนานในมหาสมุทรไดอะตอมตามเส้นทางที่จบลงด้วยการที่ผู้บริโภคขนาดใหญ่ที่มี'สูงพลังงานความต้องการ (เช่นปลาวาฬ) และ flagellatebased เส้นทางที่ลงท้ายด้วย' พลังงานต่ำ 'ผู้บริโภค ( เช่นแมงกะพรุน) การเปลี่ยนแปลงจาก diatom- กับ flagellatebased เส้นทางอาจเป็นผลมาจากมลพิษ eutrophication หรือการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ สมมติฐานนี้ได้รับการเพิ่มเติมในช่วงเวลา (Smayda 1993 พาร์สันส์และ Lalli 2002 ซอมเมอร์ et al. 2002) ซอมเมอร์และอัล (2002) ได้เสนอ3 ประเภทของระบอบการปกครองของสารอาหาร (1) ระบบเต็มตื่นด้วยอัตราส่วนสูงของซิลิกา(Si) ไนโตรเจน (N) และฟอสเฟต(P) บวกไดอะตอมและ flagellates; (2) oligotrophic ระบบมหาสมุทรด้วยสารอาหารที่ต่ำและได้รับสมญาจาก picoplankton (5-10 ไมครอน); และ (3) eutrophicated ระบบชายฝั่งทะเลที่มีการยกระดับไนโตรเจนและฟอสฟอรัสและฤดูร้อนบุปผาสาหร่ายกินไม่ได้ (มัก dinoflagellates ขนาดใหญ่). เอ็นสูง: อัตราส่วน P เปลี่ยนชุมชนของแพลงก์ตอนพืชออกไปจากไดอะตอมต่อflagellates และแมงกะพรุน(นากาอิ 2003) eutrophication ยังมีการเชื่อมต่อกับการลดขนาดของชุมชนของแพลงก์ตอนสัตว์(Junior Member ความ1994); แพลงก์ตอนสัตว์ใน eutrophic อ่าวโตเกียวเป็นเกือบทั้งหมดมีขนาดเล็กมากOithona davisae โคพีพอด, ที่กินหลักใน flagellates ขนาดเล็ก (Uchima 1988) ดังนั้นการเพิ่มคุณค่าสารอาหารที่อาจมีการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างโภชนาการต่ำต่อ microplanktonbased สายใยอาหาร นี้ขนาดลดต่ำกว่าระดับโภชนาเป็นความคิดที่เป็นอันตรายต่อปลาส่วนใหญ่ที่มีการล่าภาพที่ชอบแพลงก์ตอนสัตว์ขนาดใหญ่จึงได้รับประโยชน์แมงกะพรุนที่ไม่ได้มองเห็นและใช้ขนาดเล็กเช่นเดียวกับเหยื่อที่มีขนาดใหญ่. นอกจากนี้ยังมีบนสุด ลงผลกระทบที่กำหนดองค์ประกอบชุมชนmicroplankton ทั้งสอง Smayda (1993) และซอมเมอร์และอัล (2005) เน้นความสำคัญของการเลี้ยงสัตว์การคัดเลือกโดยโคพีพอดแต่ก่อนหน้านี้การอภิปรายไม่ได้ชื่นชมอย่างเต็มที่บทบาทของการให้อาหารที่เลือกโดยนักล่าแมงกะพรุน (เช่นเพอร์เซลล์ 1997) ในการปรับเปลี่ยนชุมชน microplankton ได้. ครั้งแรกที่ปล้นสะดมแพลงก์ตอนสัตว์โดยแมงกะพรุนจะเปลี่ยนแปลงองค์ประกอบหญ้าซึ่งการเปลี่ยนแปลง microplankton (เช่น Behrends และชไนเดอ 1995) ประการที่สองการแทะเล็มโดยแมงกะพรุนใน microzooplankton มีแนวโน้มที่จะลืม แต่มันได้รับการพิสูจน์สำหรับ ctenophores หนุ่มและแมงกะพรุน(เช่น Stoecker et al, 1987A b, Olesen. et al, 1996.) ซึ่งกิน ciliates แต่ไม่ dinoflagellates. ได้รับผลประโยชน์ที่สำคัญ น้ำ eutrophic ปรากฏเป็นAurelia แมงกะพรุนตะซึ่ง surfaceciliary ซับซ้อนวิธีการให้อาหารเป็นรายละเอียดจากทางทิศใต้(1955) ไอโซโทปวิเคราะห์ล่าสุดที่เอตะ(SL) ในระดับโภชนาการสูงกว่าโคพีพอด, ยืนยันการใช้ประโยชน์ของแมงกะพรุนนี้ microplanktonic อาหาร (Kohama et al. 2006 RD Brodeur et al. unpubl.). เลียเอสพีพี แมงกะพรุนโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่พบบ่อยน้ำ eutrophic สูง (อิชิปี 2001 มิลส์ปี 2001 Nagai 2003) ชนิด hydromedusan, Aglaura hemistoma, เมื่อเร็ว ๆ นี้พบว่ากินโปรโตซัว (โคลินที่ al. 2005) อาหารของสายพันธุ์ที่เกี่ยวข้องกัน (Proboscidactyla flavicirrata, Aglantha เล็ก digitale) ส่วนใหญ่มีเหยื่อที่ว่ายน้ำจากตา(โรติเฟอร์, veligers) (สอบทานโดยเพอร์เซลล์และมิลส์1988); ทั้ง Aglaura และ Aglantha อยู่ในครอบครัวเดียวกันของTrachymedusae หน่วยย่อยและอาหารโดยใช้กระแสปรับเลนส์(ในขณะที่โคลิน et al, 2005.). ดังนั้นสายพันธุ์ที่เกี่ยวข้องนอกจากนี้ยังอาจกิน microplankton แมงกะพรุนยังใช้เวลาถึงสารอินทรีย์ที่ละลายในน้ำ แต่เป็นเน้นโดยอาราอิ( 2001) การศึกษาการดูดซึมดังกล่าวได้ถูกละเลย เราสรุปได้ว่าเมือกบางชนิดอาจจะเหมาะอย่างยิ่งที่จะเจริญเติบโตในสภาพแวดล้อมที่มีใยอาหารmicroplankton-based. ในแง่ของการหมุนเวียนของธาตุอาหารชนิดน้ำมูกขับถ่ายและใช้เวลาถึงละลายสารอินทรีย์ การดูดซึมของสารอินทรีย์ละลายโดยแมงกะพรุนหรือ ctenophores ไม่ค่อยได้รับการศึกษา แต่การศึกษาในไนโตรเจนขับถ่ายเป็นจำนวนมาก(เช่นไนเดอร์ปี 1989, พิตต์ et al. 2005) เมื่ออยู่ในปริมาณสูงชนิดน้ำมูกอาจมีส่วนสำคัญต่อไนโตรเจนและฟอสเฟตงบประมาณ ความสำคัญของการสลายตัวของแมงกะพรุนบุปผาต่อไปและมีส่วนร่วมกับชุมชนหน้าดินเพิ่งจะได้รับการตรวจสอบ(Billet et al. 2006 Rieman et al. 2006 Titelman et al. 2006). eutrophication มักจะเกี่ยวข้องกับที่ละลายในน้ำต่ำระดับออกซิเจน(ขาดออกซิเจน ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านล่างน้ำ(เช่น Breitburg et al. 2003) หลีกเลี่ยงปลาหรือตายในน่านน้ำของ≤2-3มิลลิกรัมต่อลิตร O2 -1 (สอบทานใน Breitburg et al. 2001) แต่สายพันธุ์แมงกะพรุนจำนวนมากมีความใจกว้างของ≤1มิลลิกรัมO2 ลิตร-1 (สอบทานในเพอร์เซลล์ et al. 2001b ) ต่อมาในการตรวจสอบว่าความอดทนขาดออกซิเจนของน้ำเค็มหลายแมงกะพรุนรวมทั้งlabiata เลียและ ctenophores ได้รับรายงานว่าจะมีความอดทนต่ำที่ดีของออกซิเจนที่ละลายในน้ำ (รัทเธอร์และ Thuesen 2005 Thuesen et al. 2005) ติ่งแมงกะพรุนนอกจากนี้ยังใจกว้างต่ำออกซิเจน (Condon et al. 2001) และอาจพบเพิ่มเติมที่อยู่อาศัยที่epifauna อื่น ๆ จะลดลงใน hypoxic น้ำ (อิชิ 2006) บางสายพันธุ์ของแมงกะพรุน (และctenophores planktonic) ขาดเวทีปะการังและผู้สายพันธุ์อาจจะยังคงมีอยู่ที่น้ำด้านล่างhypoxic ป้องกันไม่ให้คนอื่นๆ ด้วยขั้นตอนหน้าดินมีความเสี่ยง (อาราอิ 2001). การสูญเสียของสายพันธุ์ที่มีเวทีหน้าดินได้รับการแนะนำให้อธิบายการลดลงของสายพันธุ์ hydromedusan จากกว่า40 ในปี 1910 จะน้อยกว่า 20 ตั้งแต่ปี 1972 (Benovi'c et al. 2000) .Pelagic ปล้นสะดม cnidarian ctenophore และแพลงก์ตอนสัตว์อาจลดแทะเล็มในแพลงก์ตอนพืชซึ่งในทางกลับกันสามารถเพิ่มการไหลของแพลงก์ตอนพืชungrazed เพื่อสัตว์หน้าดินและเสริมสร้างการขาดออกซิเจน . นี้ได้รับการทดสอบใน Chesapeake Bay ใน 1987-1990 เมื่อ scyphomedusae สมญาปล้นสะดม แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะลดแพลงก์ตอนสัตว์(เพอร์เซลล์ et al, 1994.) ในพื้นที่เดียวกันได้รับการตรวจสอบ 1996-2000 เมื่อctenophores อำนาจและการปล้นสะดมของพวกเขาได้ลดความหนาแน่นของแพลงก์ตอนสัตว์ในช่วงที่ระยะเวลา(เพอร์เซลล์ & Decker 2005) เสริมแรงบวกจากการขาดออกซิเจนชนิดน้ำมูกอาจมีความสำคัญในน่านน้ำชายฝั่ง(เห็นMøller & Riisgård 2007). eutrophication และการพัฒนาลดความคมชัดของน้ำและการเจาะแสงซึ่งอาจปรับเปลี่ยนการให้อาหารสภาพแวดล้อมที่จะได้รับประโยชน์ล่าเมือกปลา. ปลา Epipelagic เป็นภาพ ดูดในขณะที่แมงกะพรุนมีไม่เห็น; น้ำขุ่นสามารถลดการให้อาหารปลา, แต่ไม่ส่งผลกระทบต่อแมงกะพรุน Eiane et al, (1997, 1999) เมื่อเทียบคุณสมบัติแสงของน้ำในนอร์เวย์fjords; แมงกะพรุน (เช่น Periphylla periphylla) ครอบงำในLurefjorden ซึ่งมีการดูดกลืนแสงที่มากขึ้นกว่าfjords อื่น ๆ ที่มีปลา แสงลดลงเจาะใน Lurefjorden เป็นเพราะน้ำชายฝั่งทะเลที่มีอิทธิพลต่อการที่จะไม่eutrophication หรือการพัฒนา เพื่อความรู้ของเราการศึกษาครั้งนี้เป็นเพียงการทดสอบเป็นไปได้ประโยชน์จากการมองเห็นลดลงไปแมงกะพรุน. ตกปลาตกปลาในเชิงบวกอาจส่งผลกระทบกับทะเล cnidarian และประชากรctenophore โดยการเอาของนักล่าสายพันธุ์เมือก(สอบทานในเพอร์เซลล์และอาราอิปี 2001 อาราอิ 2005) ชนิดน้ำมูกจะกินโดยหลายชนิดของปลาบางส่วนที่มีความสำคัญในเชิงพาณิชย์เช่นปลาแซลมอนชุมOnorhynchus keta, ตาหวานPeprilus triacanthus และปลาฉลามหนูหนาม Squalus acanthias (อาราอิปี 1988, ปี 2005 และอาราอิเพอร์เซลล์ 2001) การเกิดขึ้นของ ctenophores ในท้องปลาฉลามหนูหนามถูกใช้ในการสรุปการเพิ่มขึ้นที่สำคัญในประชากรctenophore ระหว่างปี 1981 และ 2000 ตามแนวทิศตะวันตกเฉียงเหนือชั้นแอตแลนติก(เชื่อมโยงและฟอร์ด 2006) ประชากรอื่น ๆล่าได้รับลดลงอย่างน้อยในส่วนหนึ่งเป็นเพราะของกิจกรรมการประมง เต่าหุ้มด้วยหนัง Dermochelys coriacea ได้ลดลงอย่างมากในมหาสมุทรแปซิฟิกโอเชียน(. Spotila et al, 2000) และเชื่อว่าจะกินเหยื่อน้ำมูกส่วนใหญ่(ดูอาราอิ 2005 Houghton et al, 2006.); สายพันธุ์เต่าทะเลอื่น ๆ ยังกินแมงกะพรุนในระดับหนึ่งและยังมีความเสี่ยง. ตกปลาสายพันธุ์อาหารปลา zooplanktivorous เอาคู่แข่งที่มีศักยภาพของผู้ล่าน้ำมูก. อาหารของปลาชนิดอาหารสัตว์และเมือกที่ทับซ้อนกัน(เพอร์เซลล์และ Sturdevant 2001 RD Brodeur et al. unpubl ); ดังนั้นการลดลงของอาหารปลาสามารถให้อาหารเพิ่มเติมสำหรับการล่าน้ำมูก มิลส์(2001) ชี้ให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นใน siphonophore Nanomia cara ในอ่าวเมนอาจเกิดจากการลดลงของปลาชนิดzooplanktivorous มี. การลดลงของประชากรปลา zooplanktivorous ได้เกี่ยวข้องเมื่อctenophores และแมงกะพรุนแทนที่ปลาในทะเลสีดำและเบงปัจจุบัน( Shiganova ปี 1998 Daskalov 2002 Oguz 2005b, Lynam et al. 2006) Overharvest ของหอยและกุ้งยังสามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงอย่างมากในระบบนิเวศ(ในแจ็คสัน et al. 2001) overfishing จะถือเป็นปัญหาที่รุนแรง(เช่นพอลลี่และวัตสัน 2003) แจ็คสันและอัล (2001) และ Daskalov et al, (2007) หารือถึงวิธีการ overfishing ทรัพยากรหนึ่งหลังจากที่อื่นในการรวมกันกับความเสียหายของระบบนิเวศอื่น ๆ ที่อาจนำไปสู่มากขึ้นแมงกะพรุนและประชากรctenophore

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

10 เท่าใน Mar Menor สเปน ขณะที่น้ำเสีย
รักษาลดฟอสเฟตโดยหนึ่งในสิบ เงื่อนไขเหล่านี้ถูกเชื่อมโยงกับประบาน
2
rhizostome scyphomedusae cotylorhiza tuberculata
rhizostoma , และ pulmo ตั้งแต่ปี 1993 ( เปเรซ ruzafa et al .
2002 ) ตัวอย่างนี้ชี้ให้เห็นว่าอัตราส่วนไนโตรเจน
สูงอาจชอบแมงกะพรุนบุปผา การปรับเปลี่ยน
อื่น ๆสภาพแวดล้อมชายฝั่งเหล่านี้ยังเกิดขึ้น และมีการกล่าวถึงด้านล่างในงานก่อสร้าง
.
บานชื่นยังทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อนใน
เว็บอาหาร กรีฟ&พาร์สัน ( 1977 ) สมมุติฐาน
2 ขนานอาหารเส้นทางในมหาสมุทร , ไดอะตอมตามเส้นทางที่สิ้นสุดกับผู้บริโภคมาก

' ' พลังงานสูงมีความต้องการ ( เช่นปลาวาฬ ) , และ flagellatebased
เส้นทางที่ลงท้ายด้วย ' ผู้บริโภค ' พลังงานต่ำ ( เช่น
แมงกะพรุน ) กะจากไดอะตอม - เพื่อ flagellatebased
เส้นทางอาจเป็นผลมาจากมลพิษ บานชื่น
หรือการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ สมมติฐานนี้ถูก elaborated
ตลอดเวลา ( smayda 1993 พาร์สัน& lalli 2002
ซอมเมอร์ et al . 2002 ) ซอมเมอร์ et al . ( 2002 ) เสนอ
3 ชนิดของความเข้มข้นสารอาหาร ( 1 ) ซ่อนอัตโนมัติระบบกับ
สูงอัตราส่วนของซิลิกา ( SI ) ไนโตรเจน ( N ) และฟอสฟอรัส ( P )
บวกไดอะตอม และแฟลกเจลเลท ( 2 ) โอลิโกโทรฟิก
มหาสมุทรระบบที่มีสารอาหารน้อยและทะเลสาบสงขลา
โดย Phototrophic picoplankton ( 5 ถึง 10 µ M ) ; และ ( 3 ) eutrophicated
ชายฝั่งระบบ พร้อมยกระดับ N P และฤดูร้อน
บุปผาสาหร่ายกินไม่ได้ ( ไดโนแฟลกเจลลาบ่อยมาก )
สูงอัตราส่วนของ N : P กะแพลงตอนพืชชุมชน
ห่างจากไดอะตอมที่มีแฟลกเจลเลทและแมงกะพรุน
( นากา 2003 ) บานชื่นยังเกี่ยวข้องกับการลดขนาดของชุมชนแพลงก์ตอนสัตว์
( uye
1994 ) ; แพลงก์ตอนสัตว์ในยูโทรฟิกโตเกียวเบย์
เกือบทั้งหมดมีขนาดเล็กมาก oithona davisae โคพิปอด
ซึ่งส่วนใหญ่อาหารขนาดเล็ก , แฟลกเจลเลท ( uchima
1988 ) ดังนั้น การเสริมสารอาหารที่อาจเปลี่ยน
ลดครั้ง โครงสร้างต่อ microplanktonbased
อาหารเว็บ นี้ลดขนาดของระดับล่าง
ครั้ง เป็นความคิดที่จะเป็นอันตรายต่อปลามากที่สุด
ซึ่งเป็นภาพที่ชอบสัตว์นักล่าขนาดใหญ่
จึงได้รับประโยชน์ แมงกะพรุน ซึ่งไม่ใช่
ภาพและกินเล็กเช่นเดียวกับเหยื่อขนาดใหญ่ .
ยังมีลงผลที่กำหนด
microplankton ชุมชนองค์ประกอบทั้ง smayda
( 1993 ) และ ซอมเมอร์ et al . ( 2005 ) เน้นความสำคัญของการแทะเล็ม
โดยโคพิปอด แต่การอภิปรายก่อนหน้านี้
ได้ไม่เต็มที่ ชื่นชมบทบาทของอาหารที่เลือก โดยแมงกะพรุน
ล่า ( เช่น เพอร์
1997 ) ในการปรับเปลี่ยนของชุมชน microplankton .
1 ค่า โดยแมงกะพรุน สัตว์จะเปลี่ยน
grazer องค์ประกอบ ซึ่งการเปลี่ยนแปลง microplankton
( เช่นbehrends & ( 1995 ) ที่สอง , แทะเล็มโดย
แมงกะพรุนใน microzooplankton มีแนวโน้มที่จะถูกลืม ;
แต่มันได้แสดงให้
ctenophores หนุ่มสาวและแมงกะพรุน ( เช่น stoecker et al . 1987a , B , โอลีเซ่น
et al . 1996 ) ซึ่งกินพริกไทย แต่ไม่ใช่ไดโนแฟลเจลเลต .
ได้รับผลประโยชน์หลักของยูโทรฟิก

น้ำปรากฏเป็นเรเลีย aurita แมงกะพรุนที่มีความซับซ้อน surfaceciliary
วิธีการให้อาหาร มีรายละเอียด โดยใต้
( 1955 ) เจ็ดเทพโจรสลัดล่าสุดการวิเคราะห์สถานที่ A aurita
( S . L . ) ในระดับที่สูงกว่าเล็กน้อยกว่าโคพิปอดครั้ง , การใช้ประโยชน์ของแมงกะพรุนนี้

( อาหาร microplanktonic kohama et al . 2006 , R . D . บรอเดอร์ et al . unpubl ) .
แมงกะพรุน ออเรเลีย spp . โดยเฉพาะบ่อย
ขอยูโทรฟิกน้ำชี ปี 2001 โรงงานนากา
2001 , 2003 )เป็น hydromedusan ชนิด aglaura hemistoma
เมื่อเร็ว ๆนี้ , พบกินโปรตัวซัวส์ ( คอลินเลย .
2005 ) เป็นอาหารที่เกี่ยวข้องกับสปีชีส์ ( proboscidactyla
flavicirrata digitale , aglantha เล็ก ) ประกอบด้วยส่วนใหญ่
เหยื่อที่ว่ายน้ำโดย cilia ( โรติเฟอร์ veligers , ) ( ตรวจสอบโดย
เพอร์เซล&โรงงาน 2531 ) ; ทั้ง aglaura aglantha
และอยู่ในตระกูลเดียวกัน ของหน่วยย่อย trachymedusae
และอาหารที่ใช้สั่นกระแส ( โคลิน et al . 2005 ) ;
ซึ่งเกี่ยวข้องกับชนิดอาจกิน microplankton .
แมงกะพรุนยังใช้ละลายอินทรีย์ แต่เป็น
โดยเน้นไร ( 2001 ) , การศึกษา เช่น การได้
ถูกละเลยไป เราสรุปได้ว่า บางชนิดเป็นวุ้น
อาจจะเหมาะอย่างยิ่งที่งอกงามในสภาพแวดล้อมที่มีตามเว็บ microplankton

อาหาร .ในแง่ของการขี่จักรยานเป็นอาหารเป็นชนิดขับถ่าย
และใช้สารอินทรีย์ละลาย การดูดซึมของสารอินทรีย์ โดยแมงกะพรุน หรือละลาย

ctenophores ไม่ใคร่ได้ศึกษา แต่การศึกษาในการขับถ่ายไนโตรเจน
เป็นจำนวนมาก ( เช่น ชไนเดอร์ 1989 พิตต์ et al .
2005 ) เมื่อ abundances สูง , กาวชนิด
อาจแตกต่างกันกับไนโตรเจนฟอสเฟตและงบ

ความสำคัญของการสลายตัวของแมงกะพรุน
ต่อไปนี้บุปผาและบริจาคที่ดินชุมชน
เท่านั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ถูกตรวจสอบ ( Billet และ
อัล 2006 rieman et al . 2006 titelman et al . 2006 ) .
บานชื่นมักจะเกี่ยวข้องกับระดับออกซิเจนต่ำละลาย
( ออกซิเจน ) โดยเฉพาะอย่างยิ่งในน้ำด้านล่าง
( เช่น breitburg et al . 2003 ) ปลา หลีกเลี่ยง หรือตายในน้ำ≤
2 ) O2 L
3 มิลลิกรัม- 1 ( ดูใน breitburg et al .
2001 ) แต่หลายแมงกะพรุนชนิดจะใจกว้างของ≤ 1 มก
L
O2 – 1 ( ดูในเพอร์เซลล์ et al . 2001b ) ตามมา
ที่ทบทวน มีความอดทนของแมงกะพรุนน้ำเค็ม
หลาย , รวมทั้งเรเลีย labiata และ ctenophores
มีรายงานว่ามีความอดทนมากน้อย
ออกซิเจนละลาย ( Rutherford & thuesen 2005 thuesen
et al . 2005 )แมงกะพรุน polyps ยังใจกว้างของออกซิเจนต่ำ
( การ et al . 2544 ) และอาจพบที่อยู่อาศัยเพิ่มเติมอื่น ๆที่ลดลงใน epifauna

ติดตั้งน้ำชี ปี 2006 ) บางชนิดของแมงกะพรุน (
สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กมากในน้ำ ctenophores ) ขาดเวทีโพลิปและสายพันธุ์เหล่านั้น
อาจคงอยู่ที่ติดตั้งด้านล่างน้ำป้องกันสัตว์อื่นๆ ที่มีขั้นตอนเสี่ยง (

ไร 2001 )การสูญเสียของชนิดสัตว์ที่อาศัยเวที

อธิบายการลดลงของ hydromedusan กว่า 40 ชนิด จาก
1910 จะน้อยกว่า 20 ตั้งแต่ปี 1972 ( benovi ใหม่
c และอัล 2000 ) และค่า ctenophore ไนดาเรียนผิวน้ำในสัตว์แทะเล็ม
อาจลดในแพลงก์ตอนพืช ซึ่งจะสามารถเพิ่มค่า

ไปของ ungrazed แพลงก์ตอนสัตว์หน้าดินและเสริมสร้างสังคม นี้
ถูกทดสอบในอ่าวเชสสในปี 1990 เมื่อ

scyphomedusae ทะเลสาบสงขลา แต่การมีไม่เพียงพอที่จะลดน้ำ ( เพอร์เซลล์ et al . 1994 ) ;
พื้นที่เดียวกันถูกตรวจสอบตั้งแต่ปี พ.ศ. 2543 เมื่อ
ctenophores ทะเลสาบสงขลาและการปล้นสะดมของสัตว์ลดลง ลดได้

( ในระหว่างระยะเวลาที่เพอร์& Decker 2005 ) การเสริมแรงทางบวกของ
การขาดออกซิเจน โดยเป็นชนิดอาจจะสำคัญในน่านน้ำชายฝั่ง
( เห็น M ller &ขึ้น riisg RD ปี 2007 )

ยูโทรฟิเคชันและการพัฒนาลดความชัดเจนน้ำและการแทรกซึมของแสง ซึ่งอาจปรับเปลี่ยนสภาพแวดล้อมประโยชน์ล่าเป็นอาหาร

epipelagic กว่าปลา ปลาภาพ feeders , ในขณะที่แมงกะพรุนเป็น
ไม่ใช่ภาพ ; ขุ่นน้ำอาจลดการให้อาหาร โดยปลา
แต่ไม่ส่งผลกระทบต่อแมงกะพรุนeiane et al . ( 1997 , 1999 ) เปรียบเทียบคุณสมบัติทางแสงของน้ำ

fjords นอร์เวย์ ; แมงกะพรุน ( เช่น periphylla periphylla ) เหนือกว่า
ใน lurefjorden ซึ่งมีมากขึ้นแสงดูดกลืน
กว่าอ้อยกับปลา ลดแสง
เจาะใน lurefjorden เนื่องจากอิทธิพลน้ำ
ชายฝั่งไม่ให้ยูโทรฟิเคชัน หรือการพัฒนา

ความรู้ การศึกษานี้เป็นเพียงบททดสอบของประโยชน์ของการลดเป็นไปได้


ค่ะ ตกปลาตกปลาอาจมีผลกระทบทางบวกต่อประชากร ctenophore ไนดาเรียนผิวน้ำและ

โดยการล่าของชนิดกาว ( ดูใน เพอร์&ไร 2001
ไร 2005 ) กาวชนิดถูกกินโดยปลาหลายสายพันธุ์
บางส่วนที่สำคัญในเชิงพาณิชย์
,เช่น ปลาแซลมอน ปลาจาระเม็ด onorhynchus BLE , ,
peprilus triacanthus และเต็มไปด้วยหนาม Dogfish squalus acanthias
( ไรปี 1988 2005 เพอร์เซล&ไร 2001 ) การเกิดของ ctenophores
มีปลาฉลามหนูท้องได้
ใช้อนุมานเพิ่มสาขาในประชากร ctenophore
ระหว่าง 2524 และ 2000 ตามชั้นวางของมหาสมุทรแอตแลนติกทิศตะวันตกเฉียงเหนือ
( ลิงค์&ฟอร์ด 2006 ) ประชากร
อื่น ๆผู้ล่าได้ลดลงอย่างน้อยในส่วนหนึ่งเนื่องจาก
กิจกรรมตกปลา เหลี่ยมเต่า dermochelys
coriacea ได้ลดลงอย่างรวดเร็วในมหาสมุทรแปซิฟิก
( spotila et al . 2000 ) และเชื่อว่ากินเหยื่อเป็นหลัก ( ดูไร

2005 , Houghton et al . 2006 ) ; พันธุ์เต่าทะเลอื่น ๆยังกินแมงกะพรุน
ไปบางส่วน และยังมีความเสี่ยง
ตกปลาสำหรับ zooplanktivorous ปลาอาหารสัตว์
ขจัดคู่แข่งที่มีศักยภาพของผู้ล่าที่เป็นอาหารของปลาและอาหารสัตว์ .

( &ซ้อนชนิดกาวเพอร์ sturdevant 2001 , R . D . บรอเดอร์ et al .
unpubl ) ; ดังนั้นการลดปลาอาหารสัตว์สามารถให้
อาหารเพิ่มเติมสำหรับนักล่าเป็น . โรงงาน
( 2001 ) ชี้ให้เห็นว่าเพิ่มขึ้นในไซโฟโนฟอร์
nanomia คาร่าในอ่าวเมน อาจเนื่องจากการลดลงของปลา zooplanktivorous
.
ลดประชากรปลา zooplanktivorous คือ
พาดพิงถึงเมื่อ ctenophores และแมงกะพรุน ปลาในทะเลสีดำแทน

ปัจจุบันและเบงเกวลา ( shiganova 1998 daskalov 2002 azerbaijan . kgm 2005b ลีเนิ่ม
, et al . 2006 ) overharvest ของหอยและครัสเตเชีย
นอกจากนี้ยังสามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงอย่างมากในระบบนิเวศ (
Jackson et al . 2001 ) การตกปลามากเกินไปจะถือว่าเป็นปัญหาที่รุนแรง ( เช่น&
pauly วัตสัน 2003 ) แจ็คสัน et
อัล ( 2001 ) และ daskalov et al . ( 2550 ) กล่าวถึงวิธี overfishing
ของทรัพยากรหนึ่งหลังจากที่อื่นในการรวมกัน
กับความเสียหายระบบนิเวศอื่น ๆอาจมีแมงกะพรุนมากขึ้น

ctenophore และประชากร