At the opening of the last stanza,

At the opening of the last stanza, we're back where were at the beginning of the poem, in the room at the edge of the Channel.
The speaker finally lets us know who's he's talking to: his "love."
We spent the whole last stanza hearing about the fate of the world, and the metaphorical ocean of faith. So this feels like a pretty big shift. Suddenly the speaker's tone is personal, intimate, even desperate, as if he was clinging to his love to escape the terrifying things he's just been describing.
The idea of lovers being "true" to each other also picks up on the image of lost faith from up above. Even if the world has lost its faith, maybe they, in their small way, can hold on to some of it.
But note the enjambment between lines 29 and 30. First, he says to his love, "let us be true." That could be a more general statement about personal integrity. But then, squish it up with line 30, and you realize that he wants them to be true to one another, which is a much smaller, more intimate idea.
Maybe, just maybe, the idea of being true in the modern world is just too big to handle. So in the end, all we can do is be true to one another. Let's see if that plays out in the final lines of the poem.
Lines 31-32
To lie before us like a land of dreams,
So various, so beautiful, so new,

There's been a contrast running through this whole poem. On the one hand, there's the pretty view of the moonlit water that opens the poem. So in the present, in the world the speaker and his lover can see before them, things seem pretty much okay.
This happy world is "various" (that just means full of variety) and of course beautiful and new. We think there might be a little allusion to the story of Adam and Eve, the couple alone together with a beautiful new world before them. Do you agree?
There's also a hint of trouble in the way the speaker calls this "a land of dreams." On the one hand, that might mean that it's wonderful, but it might also suggest that this beautiful world is somehow unreal, which makes it all the more precarious.
Lines 33-34
Hath really neither joy, nor love, nor light,
Nor certitude, nor peace, nor help for pain;

Now we see the truth, (or at least as the speaker sees it). It's not that the world is part good and part bad. It's that the pretty part, which you can see, the world of calm night and moonlight and peaceful beauty is an illusion. It's the world he hears in the roaring of the surf that is real. And it's awful.
The reality of the world is nothing but grim chaos. All of the things that should make the world wonderful are gone. There is no joy, love, light, certitude (that means "certainty" or security) or "help for pain."
The speaker has clearly lost that faith he was talking about in the third stanza (lines 21-28). One thing faith can do for you is allow you to believe in order and goodness in the world even when all you see is ugliness and pain. Our speaker has lost that ability to believe in order, and sees only the nightmare.
Maybe this is just Shmoop, but we think that even though these lines are grim and sad, they are also kind of beautiful. There's something so sharp, so simple, so raw in the way the speaker cuts away all those wonderful things, one by one. We're gearing up for one heck of an ending, Shmoopers.
Line 35
And we are here as on a darkling plain

Arnold brings the whole thing to a crashing finish here, with a famous simile. Yep, this is one for the ages.
He begins the simile in this line, comparing the faithless ugliness of the world to being in a flat and lightless place ("a darkling plain"). That's just one gloomier image in what is shaping up to be a pretty dark ending to this poem.
Line 36-37
Swept with confused alarms of struggle and flight,
Where ignorant armies clash by night.

The poem slams shut on us with the end of this final simile that the speaker began in line 35.
The speaker and his love are not just stuck in the dark, but they are "swept" by noise and confusion. People are struggling, running away (in "flight") and sounding alarms.
The world is not merely a dark and comfortless place. It's a battlefield. But on this battlefield, the fighters can't see each other.
They are fighting at night, and presumably killing their friends as well as their enemies. There's no marching, no even lines, no fancy hats and polished buttons. Just misery, pain, terror and confusion—a clash.
We've come a long way from the scene of peaceful beauty that opened this poem. The mask has been ripped off the world, and "Dover Beach" has shown us the chaos and ugliness within.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่เปิดบทที่ผ่านมาเรากลับมาที่อยู่ที่จุดเริ่มต้นของบทกวีในห้องพักที่ขอบของช่องทางที่.
ลำโพงในที่สุดก็ช่วยให้เรารู้ว่าใครที่เขาพูดไป ". ความรักของเขา"
เราใช้เวลา ได้ยินทั้งที่ผ่านมาฉันท์เกี่ยวกับชะตากรรมของโลกและมหาสมุทรเชิงเปรียบเทียบของความเชื่อ ดังนั้นนี่รู้สึกเหมือนการเปลี่ยนแปลงใหญ่สวย ทันใดนั้นเสียงของผู้พูดเป็นบุคคลที่ใกล้ชิดหมดหวังแม้เช่นถ้าเขาได้รับการยึดมั่นกับความรักของเขาที่จะหลบหนีสิ่งที่น่ากลัวที่เขาเพิ่งได้รับการอธิบาย.
ความคิดของคนรักที่ถูก "จริง" กับแต่ละอื่น ๆ นอกจากนี้ยังหยิบขึ้นมาที่ภาพของความเชื่อที่หายไป จากการขึ้นไปข้างบน แม้ว่าโลกได้สูญเสียความเชื่อของพวกเขาอาจในทางเล็ก ๆ ของพวกเขาสามารถยึดมั่นในบางส่วนของมัน.
แต่ทราบ enjambment ระหว่างบรรทัดที่ 29 และ 30 เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับความรักของเขา "ให้เราเป็นจริง." นั่นอาจจะเป็นคำสั่งทั่วไปมากขึ้นเกี่ยวกับความสมบูรณ์ส่วนบุคคล แต่แล้ว squish มันขึ้นกับสายที่ 30 และคุณรู้ว่าเขาต้องการให้พวกเขาที่จะเป็นจริงกับอีกคนหนึ่งซึ่งเป็นขนาดเล็กมากความคิดที่ใกล้ชิดมากขึ้น.
บางทีแค่บางทีความคิดของความเป็นจริงในโลกสมัยใหม่เป็นเพียง ขนาดใหญ่เกินไปที่จะจัดการ ดังนั้นในที่สุดทั้งหมดที่เราสามารถทำได้คือจะเป็นจริงกับอีกคนหนึ่ง ลองมาดูว่าที่เล่นออกมาในบรรทัดสุดท้ายของบทกวี.
สาย 31-32
เพื่อนอนก่อนที่เราเหมือนดินแดนแห่งความฝัน,
ดังนั้นต่าง ๆ เพื่อความสวยงาม, ใหม่เพื่อให้มีการความคมชัดที่วิ่งผ่านบทกวีทั้งหมดนี้ ในมือข้างหนึ่งมีมุมมองที่สวยน้ำเดือนหงายที่เปิดบทกวี ดังนั้นในปัจจุบันในโลกลำโพงและคนรักของเขาสามารถมองเห็นก่อนที่พวกเขาสิ่งที่ดูเหมือนไม่เป็นไรสวยมาก. โลกมีความสุขนี่คือ "ต่างๆ" (นั่นก็หมายความว่าเต็มไปด้วยความหลากหลาย) และแน่นอนที่สวยงามและใหม่ เราคิดว่าอาจจะมีการพาดพิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะเล่าเรื่องราวของอดัมและอีฟทั้งคู่อยู่ด้วยกันตามลำพังกับโลกใหม่ที่สวยงามก่อนหน้าพวกเขา คุณเห็นด้วย? นอกจากนี้ยังมีคำใบ้ของปัญหาในทางลำโพงนี้เรียกว่า "ดินแดนแห่งความฝัน." ในมือข้างหนึ่งที่อาจหมายถึงว่ามันเป็นที่ยอดเยี่ยม แต่มันอาจจะยังชี้ให้เห็นว่าโลกที่สวยงามนี้เป็นจริงอย่างใดซึ่งทำให้ทุกล่อแหลมมากขึ้น. สาย 33-34 พระองค์จริงๆความสุขไม่และไม่รักไม่เบาไม่มั่นใจความสงบสุขหรือไม่ช่วยเหลือสำหรับอาการปวด; ตอนนี้เราเห็นความจริง (หรืออย่างน้อยเป็นลำโพงเห็นมัน) มันไม่ได้ว่าโลกเป็นส่วนที่ดีและส่วนที่ไม่ดี มันเป็นเรื่องที่เป็นส่วนหนึ่งที่สวยที่คุณสามารถมองเห็นโลกของการคืนความสงบและแสงจันทร์และความงามที่เงียบสงบเป็นภาพลวงตา มันเป็นโลกที่เขาได้ยินในเสียงคำรามของคลื่นที่เป็นจริง และมันน่ากลัว. ความเป็นจริงของโลกคืออะไร แต่ความสับสนวุ่นวายที่น่ากลัว ทุกสิ่งที่ควรทำให้โลกที่ยอดเยี่ยมจะหายไป มีความสุขไม่เป็น, ความรัก, แสง, ความเชื่อมั่น (ที่หมายถึง "ความเชื่อมั่น" หรือการรักษาความปลอดภัย) หรือ "ความช่วยเหลือสำหรับอาการปวด." ลำโพงที่มีการสูญเสียอย่างชัดเจนว่าความเชื่อที่เขาพูดเกี่ยวกับในไตรมาสที่สามบาท (เส้น 21-28) ศรัทธาสิ่งหนึ่งที่สามารถทำเพื่อคุณจะช่วยให้คุณสามารถที่จะเชื่อในการสั่งซื้อและความดีงามในโลกแม้ในขณะที่สิ่งที่คุณเห็นคือความน่ากลัวและความเจ็บปวด ลำโพงของเราได้สูญเสียความสามารถที่จะเชื่อในการสั่งซื้อและเห็นเพียงฝันร้าย. อาจจะเป็นเพียงแค่สำนัก แต่เราคิดว่าถึงแม้ว่าเส้นเหล่านี้น่ากลัวและเศร้าพวกเขายังมีชนิดของความสวยงาม มีบางสิ่งบางอย่างคมชัดเพื่อให้ง่ายดังนั้นดิบในทางที่ลดลำโพงออกไปทุกคนสิ่งที่ยอดเยี่ยมหนึ่งโดยหนึ่ง เรากำลังเตรียมพร้อมสำหรับหนึ่ง heck ของความตาย, Shmoopers. สาย 35 และเราอยู่ที่นี่บนที่ราบมืดอาร์โนลนำเรื่องทั้งหมดจะเสร็จ crashing นี่มีคำอุปมาที่มีชื่อเสียง ครับนี่คือหนึ่งสำหรับทุกวัย. เขาเริ่มต้นการเปรียบเทียบในสายนี้ที่เปรียบเทียบความน่ากลัวไม่น่าไว้วางใจของโลกที่จะเป็นในสถานที่แบนและมืดมิด ("ธรรมดามืด") นั่นเป็นเพียงหนึ่งภาพ gloomier ในสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นตอนจบที่สีเข้มสวยกลอนบทนี้. สาย 36-37 Swept ที่มีสัญญาณเตือนสับสนของการต่อสู้และการบินที่ไหนไม่รู้ปะทะกองทัพในเวลากลางคืน. ติเตียนบทกวีปิดให้กับพวกเราด้วยในตอนท้ายของ อุปมานี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ลำโพงที่จะเริ่มต้นในสาย 35 ลำโพงและความรักของเขาจะไม่ได้ติดอยู่เพียงแค่ในที่มืด แต่พวกเขาจะ "กวาด" ด้วยเสียงและความสับสน คนที่กำลังดิ้นรนวิ่งหนี (ใน "การบิน") และทำให้เกิดเสียงสัญญาณเตือนภัย. โลกไม่ได้เป็นเพียงสถานที่ที่มืดและไว้ให้ มันเป็นสนามรบ แต่ในสนามรบนี้สู้ไม่สามารถมองเห็นซึ่งกันและกัน. พวกเขากำลังต่อสู้ในเวลากลางคืนและสันนิษฐานฆ่าเพื่อนของพวกเขาเช่นเดียวกับศัตรูของพวกเขา มีดนตรีไม่มีเส้นไม่มีแม้กระทั่งไม่มีหมวกแฟนซีและปุ่มขัด เพียงแค่ความทุกข์ยากความเจ็บปวดความกลัวและความสับสน-การปะทะกัน. เราได้มาไกลจากที่เกิดเหตุของความงามที่เงียบสงบที่เปิดบทกวีนี้ หน้ากากได้รับการฉีกโลกและ "หาด Dover" ได้แสดงให้เราเห็นความวุ่นวายและความอัปลักษณ์ภายใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการเปิดตัวของบาทสุดท้าย เราก็กลับมาที่จุดเริ่มต้นของบทกวีในห้องที่ขอบของช่อง
ลำโพงก็ช่วยให้เรารู้ว่าที่เขาพูดกับความรักของเขา " "
เราใช้เวลาทั้งหมดล่าสุดฉันท์ได้ยินเกี่ยวกับชะตากรรมของโลก และคำอุปมามหาสมุทรแห่งศรัทธา มันเหมือนกะที่ใหญ่มาก จู่ๆ เสียงของผู้พูดเป็นบุคคลใกล้ชิดแม้สิ้นหวัง หากเขายึดมั่นกับความรักของเขาหนีน่ากลัวสิ่งที่เขาเพิ่งบอก
ความคิดของคนรัก เป็น " จริง " กับแต่ละอื่น ๆยังจับภาพเสียศรัทธาจากเบื้องบน แม้ว่าโลกได้สูญเสียความเชื่อของพวกเขาอาจจะในทางเล็ก ๆของพวกเขาสามารถถือบาง .
แต่หมายเหตุคนเก็บตัวระหว่างสาย 29 และ 30 ครั้งแรก เขาบอกว่ารักเขา" พวกเราเป็นจริง . " นั่นอาจเป็นข้อความทั่วไปเกี่ยวกับความสมบูรณ์ส่วนบุคคล แต่แล้วขยี้มันด้วยสาย 30 และคุณตระหนักว่าเขาต้องการให้เป็นจริงไปอีกแบบหนึ่ง ซึ่งมีขนาดเล็กมาก ความคิดที่ใกล้ชิดมากขึ้น
บางที แค่บางที ความคิดของการเป็นจริงในโลกสมัยใหม่เป็นเพียงขนาดใหญ่เกินไปที่จะจัดการ ในที่สุดก็เป็นจริงอีกมาดูกันว่ามันเล่นออกในบรรทัดสุดท้ายของบทกวี 31-32

เส้นนอนก่อนเราชอบดินแดนแห่งความฝัน
ดังนั้นต่างๆ สวยมาก ใหม่แล้ว

มีความคมชัดที่วิ่งผ่านกลอนนี้ทั้งหมด ในมือข้างหนึ่งมีมุมมองที่สวยของแสงจันทร์ น้ำ ที่ เปิด บทกวี ดังนั้น ในปัจจุบันนี้ ในโลกของลำโพงและคนรักของเขาสามารถดูได้ก่อนที่พวกเขา มันดูสวยมากค่ะ
โลกมีความสุขนี้คือ " ต่าง ๆ " ( นั่นก็หมายความว่า เต็มไปด้วยความหลากหลาย ) และแน่นอน สวยและใหม่ เราคิดว่าอาจจะมีการพาดพิงเล็กน้อยกับเรื่องราวของอาดัมและอีฟ คู่อยู่ด้วยกันตามลำพังกับโลกใหม่ก่อนพวกเขา คุณเห็นด้วยไหม
มีคำใบ้ของปัญหาในทางลำโพงนี้เรียกว่า " ดินแดนแห่งความฝัน " ในมือข้างหนึ่ง นั่นอาจหมายถึงว่ามันยอดเยี่ยมแต่มันอาจจะยังชี้ให้เห็นว่าโลกอันสวยงามใบนี้ บางทีก็ไม่จริง ซึ่งทำให้มันยิ่งล่อแหลม

ได้จริงๆไม่เส้น 33-34 ความสุข หรือความรัก หรือแสง ,
หรือความมั่นใจ หรือสันติภาพ หรือช่วยให้ความเจ็บปวด

ตอนนี้เราเห็นความจริง ( หรืออย่างน้อยก็เป็นลำโพงที่เห็น มัน ) มันไม่ใช่ว่า โลกคือส่วนดีและส่วนไม่ดี มันเป็นส่วนที่น่ารักที่คุณเห็นโลกของความสงบและเงียบสงบคืนแสงจันทร์และความงามที่เป็นเพียงภาพมายา มันเป็นโลกที่เขาได้ยินในเสียงคำรามของคลื่นที่เป็นจริง และมันแย่มากๆ .
ความจริงของโลกนี้ไม่มีอะไรน่ากลัว แต่ความสับสนวุ่นวาย ทุกสิ่งที่ควรทำให้โลกไปแล้ว ไม่มีความสุข , ความรัก , แสง , ความมั่นใจ ( ที่แปลว่า " ความแน่นอน " หรือการรักษาความปลอดภัย ) หรือ " ช่วยให้ความเจ็บปวด "