Discussion Language and Culture The

Discussion Language and Culture The word culture has several related senses, they are important to be mentioned. These senses can be briefly explained as follows: There is, first of all, the sense in which culture is more or less synonymous with civilization and, in an older and extreme formulation of the contrast, opposed to 'barbarism'. This is the sense that is operative, in English, in the adjective 'cultured'. It rests ultimately upon the classical conception of what constitutes excellence in art, literature, manners and social institutions. Revived by the Renaissance humanists, the classical conception was emphasized by thinkers of the eighteenth-century Enlightenment and associated by them with their view of human history as progress and self-development.
© Centre for Promoting Ideas, USA www.ijhssnet.com
233
The view of history was challenged, as were many of the ideas of the Enlightenment, by Herder, who said of the German equivalent of „culture': "nothing is more indeterminate than this word, and nothing is more deceptive than its application to all nations and periods" (Williams, 1976, 1983, p. 79).
It is interesting to note, in this connection, that the expression 'language de culture (literally, "language of culture") is commonly employed by French-speaking scholars to distinguish what are held to be culturally more advanced from culturally less advanced languages. 'Kultursprache' is similarly used in German. Although there is no accepted equivalent in English, the attitude on which the use of such expression rests is no less common in English-speaking societies. Most linguists nowadays take the view that there are no primitive languages. However, it is worth looking at this question again with particular reference to what one might call the classical conception of culture. The word culture is to be interpreted, not in its classical sense, but in what might be described loosely as its anthropological sense. In fact, this is the sense in which Herder proposed that the term should be used; but it was not until about eighty years later that anthropologists writing in English adopted this usage. In this second sense, culture is employed without any implication of unilinear human progress from barbarism to civilization and without a prior value being made as to the aesthetic or intellectual quality of a particular society's art, literature, institutions and so on. In this sense of the term, which has spread from anthropology to the other social sciences, every society has its own culture; and different subgroups within a society may have their own distinctive subculture. Herder's promotion of the word culture in this sense was bound up with this thesis of the interdependence of language and thought, on the one hand, and, on the other, with his view that a nation's language and culture were manifestations of its distinctive national spirit or mind. Indeed, many other writers in the Romantic movement had similar ideas. This is one strand in the complex historical development of the socalled Sapir-Whorf hypothesis, which dominated all discussion of language and culture, as it did of language and thought, a generation ago. Although the word culture is now widely employed in the social sciences, and especially by anthropologists, in the sense that has just been identified, it can be defined, technically, in several different ways. Culture may be described as socially acquired knowledge, to be precise, as the knowledge that someone has by virtue of his being a member of a particular society.Two points must be made here about the use of the word knowledge. First, it is to be understood as covering both practical and prepositional knowledge: both knowing how to do something and knowing that something is or is not so. Second, as far as prepositional knowledge is concerned, it is the fact that something is held to be true that counts, not its actual truth or falsity. Furthermore, in relation to most, if not all, cultures we must allow for different kinds or levels of truth, such that for example the truth of a religious or mythological statement is evaluated differently from that of a straightforward factual report. Looking from this point of view, science itself is a part of culture. And in the discussion of the relationship between language and culture no priority should be given to scientific knowledge over common-sense knowledge or even superstition.
It is customary to draw a distinction between cultural and biological transmission. As far as language is concerned, it is quite possible that there is an innate language-acquisition faculty. Whether or not this is so, there is no doubt that one's knowledge of one's native language is culturally transmitted: it is acquired, though not necessarily learned, by virtue of one's membership of a particular society. Moreover, even if there is a genetically transmitted language-faculty, this cannot result in the acquisition and knowledge of a language unless the data upon which the language-faculty operates are supplied by the society in which the child is growing up and, arguably, in conditions which do not seriously affect the child's cognitive and emotional development. This means that the cultural and the biological in language are interdependent. Indeed, it will be obvious, on reflection, that one's linguistic competence, regardless of its biological basis, comes within the scope of our definition of culture. And it may very well be that other kinds of socially acquired knowledge-including myth, religious belief and so on-have as much of a species-specific biological basis as language does. This point should be borne in mind when one is considering the acquisition and structure of language in terms of the opposition between the biological and the cultural. In fact, it is no longer possible to think in terms of a sharp distinction between nature and nurture. Herder talks about the interdependence of language and thought. Humboldt comes closer to linguistic determinism. The Sapir-Whorf hypothesis, as it is usually presented, combines linguistic determinism (language determines thought) with linguistic relativity (There is no limit to the structural diversity of languages).
International Journal of Humanities and Social Science Vol. 2 No. 17; September 2012
234
Concerning the above discussion in addition to the Sapir-Whorf hypothesis the following points appear in the mind: 1. We are, in all our thinking and forever, at the understanding of the particular language which has become the means of expression for our society, we experience and practice our expression by means of the characteristics, peculiarities, and sometimes literary words encoded in our language. 2. The characteristics, peculiarities, and literary words encoded in one language system are distinctive, typical, and unique to that system and they are dissimilar as well as incomparable with those of other systems. 3. Since the culture of a particular place or nation is different from others, sometimes the misunderstanding and misconception occurs when one from another nation uses the language of that nation. 4. In order to understand the specific words, literary terms, and even sometimes the simple words in one language, we must be familiar with the culture of that nation. Thus, the Sapir-Whorf hypothesis mostly indicates the influence of language on thought. It is worth mentioning that, as a reality, memory and perception are affected by the availability of appropriate words and expression. For example, experiments have shown that visual memories tend to be distorted so that they are in closer correspondence with commonly used expressions; and that people tend to notice the thing that are codable in their language: i.e. things that fall within the scope of readily available words and expressions. Codability, in this sense, is a matter of degree. Something which comes within the denotation of a common single word is more highly codable than something whose description requires a specially constructed phrase. Codability is not unavoidably constant and uniform throughout a language-community-especially when we are dealing with a community as complex, as diffuse and as varied as the native speakers of English. All too often, the correlation of language and culture is made at a very general level, and with the tacit or explicit assumption that those who speak the same language must necessarily share the same culture. This assumption is manifestly false in respect of many languages and many cultures. No less important is the fact that the codability is not simply a matter of the existence of single-word lexemes. Particular languages are associated historically with particular cultures; the languages provide the key to the associated cultures, and especially to their literature; the languages themselves cannot be fully understood otherwise than in the context of the cultures in which they are inextricably embedded; subsequently, language and culture are studied together. It so happens that English and the other major languages of Europe are, in many respect, highly unrepresentative of the languages of the world. English, in particular, has been used in the administration of an empire of great cultural diversity. It is spoken as a native language by members of many different ethnic groups and adherents of many religions, living in many parts of the world. It is widely employed by anthropologists, missioners and writers of all kinds, not only in the description of every known society, but also in novels, plays and etc., which have their setting in countries and societies in which English is not normally spoken. The above points indicate that English, to an even greater extent than other European languages, has been enlarged and modifie

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาภาษาและวัฒนธรรมวัฒนธรรมคำมีหลายอย่างที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึก พวกเขามีความสำคัญจะกล่าวถึง ความรู้สึกเหล่านี้สามารถจะสั้น ๆ อธิบายดังนี้: ไม่มี แรกของทั้งหมด ความรู้สึก ในวัฒนธรรมใดอย่างน้อยอารยธรรม และ ที่เก่ามากกำหนดความคมชัด ตรงข้ามกับ 'barbarism' นี่คือความรู้สึกที่เป็นวิธีปฏิบัติตนภาย ภาษาอังกฤษ ในคุณศัพท์ 'อ่าง' มันวางอยู่ในที่สุดเมื่อความคิดคลาสสิกของสิ่งที่ก่อความเป็นเลิศในศิลปะ วรรณกรรม มารยาท และสถาบันทางสังคม ฟื้นฟู โดย humanists เรอเนสซองซ์ คิดคลาสสิกเน้น โดย thinkers ตรัสรู้ราช และเกี่ยวข้อง โดยพวกเขา มีมุมที่มองประวัติศาสตร์ของมนุษย์เป็นความคืบหน้าและสวัสดี © ศูนย์ส่งเสริมความคิด www.ijhssnet.com สหรัฐอเมริกา 233 ดูประวัติศาสตร์ถูกท้าทาย เป็นแหล่งของความคิดของธรรม โดย Herder ที่กล่าวถึงเทียบเท่ากับภาษาเยอรมันของ "วัฒนธรรม": "อะไรไม่ทราบแน่ชัดกว่าคำนี้ และไม่หลอกลวงมากขึ้นกว่าโปรแกรมประยุกต์ของประชาชาติและรอบระยะเวลา" (วิลเลียมส์ 1976, 1983, p. 79) เป็นที่น่าสนใจเพื่อทราบ ต่อ ที่นิพจน์ ' โดยทั่วไปเป็นลูกจ้าง โดยนักวิชาการที่พูดฝรั่งเศสวัฒนธรรมเดภาษา (อักษร, "ภาษาวัฒนธรรม") เพื่อแยกสิ่งที่จัดให้มีวัฒนธรรมสูงกว่าจากวัฒนธรรมน้อยขั้นสูงภาษา ในทำนองเดียวกันมีใช้ 'Kultursprache' ในภาษาเยอรมัน มีเทียบเท่ากับไม่ยอมรับภาษาอังกฤษ ท่าที่ใช้นิพจน์ดังกล่าวอยู่มีทั่วไปไม่น้อยในสังคมอังกฤษ นักภาษาศาสตร์ส่วนใหญ่ในปัจจุบันใช้ดูว่า มีภาษาดั้งเดิมไม่ อย่างไรก็ตาม มันจะน่ามองที่คำถามนี้อีกครั้งด้วยการอ้างอิงเฉพาะสิ่งหนึ่งอาจเรียกแนวความคิดวัฒนธรรมคลาสสิก วัฒนธรรมคำเป็นการตีความ ไม่อยู่ ในความรู้สึกของคลาสสิก แต่อะไรอาจจะอธิบายไว้ซึ่งเป็นความรู้สึกของพัณฑ์ ในความเป็นจริง เป็นความรู้สึกที่ Herder เสนอว่า ควรใช้คำ แต่มันก็ไม่ถึงประมาณแปดปีต่อมาว่า มานุษยที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษหมายถึงการใช้งานนี้ ในความรู้สึกนี้สอง วัฒนธรรมเป็นลูกจ้าง โดยปริยายใด ๆ ของ unilinear มนุษย์ระหว่างจาก barbarism เจริญ และไม่ มีค่าก่อนที่จะกลายเป็นคุณภาพทางปัญญา หรือความงามของสังคมโดยเฉพาะศิลปะ วรรณกรรม สถาบันและ ในนี้รู้สึกระยะ ซึ่งมีแพร่กระจายจากมานุษยวิทยากับสังคมศาสตร์ ทุกสังคมมีวัฒนธรรมของตัวเอง และกลุ่มย่อยต่าง ๆ ภายในสังคมอาจมีวัฒนธรรมที่โดดเด่นของตนเอง โปรโมชั่นของ Herder วัฒนธรรมคำในนี้ถูกผูกค่ากับวิทยานิพนธ์นี้ของอิสระเสรีของภาษาและความคิด คง และ อื่น ๆ มีมุมมองของเขาว่า ภาษาและวัฒนธรรมของประเทศมีลักษณะของจิตวิญญาณชาติที่โดดเด่นหรือจิตใจ แน่นอน นักเขียนหลายคนเคลื่อนไหวโรแมนติกมีความคิดคล้ายกัน นี่คือสาระหนึ่งในการพัฒนาประวัติศาสตร์ซับซ้อนของ socalled Sapir Whorf ทฤษฏี ซึ่งครอบงำการสนทนาทั้งหมดของภาษาและวัฒนธรรม เหมือนของภาษา และความคิด สร้างที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าวัฒนธรรมคำนี้อย่างกว้างขวางดทั้งในสังคมวิทยา และ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมานุษย ในแง่ที่มีเพียงการระบุ มันสามารถ กำหนด เทคนิค ในหลาย ๆ วัฒนธรรมอาจจะอธิบายว่า สังคมได้รับรู้ ให้ชัดเจน เป็นความรู้ที่บุคคลได้อาศัยเขาเป็นสมาชิกของสังคมโดยเฉพาะต้องทำสองจุดนี่เกี่ยวกับการใช้ความรู้คำ ก่อน จะถูกเข้าใจว่าเป็นการครอบคลุมความรู้ทั้งทางปฏิบัติ และ prepositional: รู้วิธีการทำงานและรู้ว่า อะไรเป็น หรือไม่เพื่อให้ ที่สอง เป็นที่เกี่ยวข้องรู้ prepositional มันเป็นจริงว่า สิ่งจัดขึ้นเพื่อเป็นจริงที่นับ ไม่เป็นความจริงที่เกิดขึ้นจริงหรือ falsity นอกจากนี้ ในความสัมพันธ์มากที่สุด ถ้า ไม่ได้ทั้ง หมด วัฒนธรรมปลูก เราต้องอนุญาตให้แตกต่างกันหรือระดับของความจริง ให้เช่น ความจริงของคำสั่งทางศาสนา หรือตำนานเป็นประเมินแตกต่างจากที่รายงานจริงตรงไปตรงมา มองจากมุมนี้มอง วิทยาศาสตร์เองเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรม และในการอภิปรายความสัมพันธ์ระหว่างภาษาและวัฒนธรรม ไม่มีความสำคัญควรได้รับความรู้ทางวิทยาศาสตร์ความรู้ทั่วไปความรู้สึกหรือแม้กระทั่งความเชื่อโชคลาง มันเป็นขนบธรรมเนียมการวาดมีความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรม และชีวภาพส่ง เป็นที่เกี่ยวข้อง ภาษาจะค่อนข้างเป็นไปได้ว่า มีคณะการซื้อภาษาโดยธรรมชาติ หรือไม่เป็น มีข้อสงสัยที่หนึ่งของความรู้ของภาษาพื้นเมืองเป็นวัฒนธรรมส่ง: มันซื้อมา แม้ว่าไม่จำเป็นต้องเรียนรู้ แต่ผู้เดียวของสมาชิกของสังคมโดยเฉพาะการ นอก การแปลงพันธุกรรมนำส่งภาษาคณะ นี้ไม่ส่งผลในการซื้อและความรู้ด้านภาษาเว้นแต่ข้อมูลที่ซึ่งภาษาคณะทำงานจัดหา โดยสังคมที่เด็กจะเติบโตขึ้น และ ว่า เงื่อนไขซึ่งไม่อย่างจริงจังส่งผลต่อพัฒนาการรับรู้ และอารมณ์ของเด็ก นี้หมายความ ว่า ทางชีวภาพในภาษาและวัฒนธรรมที่จะจัด แน่นอน มันจะชัดเจน บนสะท้อน ที่มาของภาษาศาสตร์ความสามารถ ไม่พื้นฐานชีวภาพ ภายในขอบเขตของคำจำกัดความของวัฒนธรรม และมันอาจมีชนิดอื่น ๆ ที่สังคมได้รับรู้ถึงความเชื่อผิด ๆ ศาสนา และอื่น ๆ ที่ได้ species-specific ชีวภาพพื้นฐานมากที่สุดดีกับภาษา จุดนี้ควรจะแบกรับในใจเมื่อหนึ่งกำลังพิจารณาซื้อและโครงสร้างของภาษาในด้านการต่อต้านระหว่างการทางชีวภาพและวัฒนธรรมที่ ในความเป็นจริง มันจะไม่สามารถคิดในแง่ของความแตกต่างความคมชัดระหว่างธรรมชาติและสำคัญ Herder เล่าอิสระเสรีของภาษาและความคิด ฮุมมาใกล้ชิดกับ determinism ภาษาศาสตร์ สมมติฐาน Sapir Whorf เป็นมันมักจะแสดง รวม determinism ภาษาศาสตร์ (ภาษาถิ่นคิด) กับภาษาศาสตร์ทฤษฎีสัมพัทธภาพ (มีข้อจำกัดหลากหลายโครงสร้างของภาษา) สมุดรายวันระหว่างประเทศมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ปี 2 หมายเลข 17 2555 กันยายน 234 เกี่ยวข้องกับการอภิปรายข้างต้นนอกจากสมมติฐาน Sapir Whorf ต่อไปนี้ปรากฏขึ้นในจิตใจ: 1. เรา เป็น ในความคิดของเราทั้งหมด และตลอดไป ในความเข้าใจของภาษาโดยเฉพาะซึ่งได้กลายเป็นพาหนะที่ใช้นิพจน์สำหรับสังคมของเรา เราพบ และฝึกของนิพจน์โดยใช้ลักษณะ ข้อง และวรรณกรรมบางครั้งคำที่ถูกเข้ารหัสในภาษาของเรา 2. ลักษณะ ข้อง และวรรณกรรมคำที่ถูกเข้ารหัสในระบบภาษาเดียวโดดเด่น ทั่วไป และเฉพาะระบบและพวกเขาไม่เหมือน รวมทั้งเข้ากับระบบอื่น ๆ 3. เนื่องจากวัฒนธรรมของสถานที่หนึ่ง ๆ หรือประเทศจะแตกต่างจากผู้อื่น บางครั้งเข้าใจผิดและความเข้าใจผิดเกิดจากประเทศอื่นใช้ภาษาของชาตินั้นขึ้น 4. เพื่อเข้าใจคำเฉพาะ เงื่อนไขวรรณคดี และบางครั้งแม้แต่คำง่าย ๆ ในภาษาหนึ่ง เราต้องคุ้นเคยกับวัฒนธรรมของประเทศนั้น ดังนั้น สมมติฐาน Sapir Whorf ส่วนใหญ่บ่งชี้อิทธิพลของภาษาในการคิด มันเที่ยวกล่าวถึงว่า เป็นจริง หน่วยความจำและรับรู้ได้รับผลจากการมีอยู่ของคำที่เหมาะสมและการ ตัวอย่าง การทดลองได้แสดงให้เห็นว่า ความทรงจำภาพมักจะผิดเพี้ยนเพื่อให้พวกเขาอยู่ในการติดต่อใกล้ชิดกับนิพจน์ที่ใช้โดยทั่วไป และที่คนมักสังเกตเห็นสิ่งที่เป็น codable ในภาษาของตนเอง: ได้แก่สิ่งที่อยู่ภายในขอบเขตของคำพร้อมและนิพจน์ Codability ในความรู้สึกนี้ เป็นเรื่องขององศา สิ่งที่มาใน denotation คำเดียวทั่วไป จะมากกว่า codable กว่าบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายที่ต้องการสร้างเป็นวลี Codability ไม่ล้วนคง และสม่ำเสมอตลอดการภาษาชุมชนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรากำลังเผชิญกับชุมชนเป็นคอมเพล็กซ์ เป็นกระจาย และแตกต่างกันที่เป็นภาษาอังกฤษ ทั้งหมดบ่อยเกินไป ความสัมพันธ์ของภาษาและวัฒนธรรมจะทำ ในระดับทั่วไปมาก และอัสสัม tacit หรือชัดเจนว่า คนที่พูดภาษาเดียวกันจำเป็นต้องใช้วัฒนธรรมเดียวกัน นี้เป็นเท็จ manifestly ผิดหลายภาษาและหลายวัฒนธรรม ความสำคัญไม่น้อยคือความจริงที่ว่า codability ที่ไม่เพียงแค่เรื่องของการดำรงอยู่ของ lexemes คำเดียว ภาษาเฉพาะเกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมเฉพาะ อดีต ภาษาให้คีย์ เพื่อวัฒนธรรมสัมพันธ์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง วรรณคดีของพวกเขา ภาษาตัวเองไม่ได้เข้าใจทั้งหมดอย่างอื่นมากกว่าในบริบทของวัฒนธรรมที่พวกเขา inextricably ฝังอยู่ ในเวลาต่อมา ภาษาและวัฒนธรรมได้ศึกษากันไว้ ดังนั้นเกิดที่อังกฤษ และอื่น ๆ ภาษาหลักของยุโรป หลายประการ unrepresentative สูงของภาษาในโลก อังกฤษ โดยเฉพาะ มีการใช้ในการบริหารงานของอาณาจักรของความหลากหลายทางวัฒนธรรมที่ดี มันจะพูดเป็นภาษาแม่ โดยสมาชิกของกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ มากมายและยังของศาสนามาก ในหลายส่วนของโลก มันแพร่หลายได้รับการว่าจ้าง โดยมานุษย missioners และเครื่องเขียนทุกชนิด ไม่เพียงแต่ ในคำอธิบายของทุกสังคมรู้จัก แต่ ในนวนิยาย บทละคร และ อื่น ๆ ซึ่งมีการตั้งค่าของพวกเขาในประเทศและสมาคมการพูดภาษาอังกฤษไม่ปกติ คะแนนข้างต้นบ่งชี้ว่า ภาษาอังกฤษ มีขอบเขตยิ่งกว่าภาษาอื่น มีการขยาย และ modifie

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาษาคำอธิบายและวัฒนธรรมวัฒนธรรมคำมีความรู้สึกที่เกี่ยวข้องหลายพวกเขามีความสำคัญที่จะกล่าวถึง ความรู้สึกเหล่านี้สามารถอธิบายได้ในเวลาสั้น ๆ ดังต่อไปนี้: มีครั้งแรกของทุกความรู้สึกในการที่วัฒนธรรมจะมากหรือน้อยตรงกันกับอารยธรรมและในสูตรเก่าและรุนแรงของความคมชัดตรงข้ามกับ 'ป่าเถื่อน' นี่คือความรู้สึกที่มีการผ่าตัดในภาษาอังกฤษในคำคุณศัพท์ 'เลี้ยง' มันอยู่ในท้ายที่สุดเมื่อคิดคลาสสิกของสิ่งที่ถือว่าเป็นเลิศในศิลปะวรรณกรรมมารยาทและสถาบันทางสังคม ฟื้นขึ้นมาโดยมานุษยวิทยาศิลปวิทยาคิดคลาสสิกได้รับการเน้นโดยนักคิดของการตรัสรู้ศตวรรษที่สิบแปดและที่เกี่ยวข้องโดยพวกเขามีมุมมองของพวกเขาในประวัติศาสตร์ของมนุษย์เป็นความคืบหน้าและการพัฒนาตนเอง.
©ศูนย์ส่งเสริมความคิด, สหรัฐอเมริกา www.ijhssnet.com
233
มุมมองของประวัติศาสตร์ถูกท้าทายเช่นเดียวกับหลาย ๆ ความคิดของการตรัสรู้โดยปศุสัตว์ใครบอกว่าของเทียบเท่าเยอรมันของ "วัฒนธรรม" ไม่มีอะไรที่เป็นไม่แน่นอนมากกว่าคำนี้และไม่มีอะไรเป็นการหลอกลวงมากกว่าการประยุกต์ใช้กับทุกประเทศ และระยะเวลา "(วิลเลียมส์, 1976, 1983 พี. 79).
เป็นที่น่าสนใจที่จะต้องทราบในการเชื่อมต่อนี้ว่าการแสดงออกภาษาเดวัฒนธรรม (ตัวอักษร "ภาษาของวัฒนธรรม") มักจะถูกใช้โดยนักวิชาการที่พูดภาษาฝรั่งเศสเพื่อ แยกแยะสิ่งที่ถือเป็นวัฒนธรรมที่สูงขึ้นจากภาษาวัฒนธรรมขั้นสูงน้อย 'Kultursprache' ถูกนำมาใช้ในทำนองเดียวกันในเยอรมัน แม้จะไม่มีใครเทียบเท่าได้รับการยอมรับในภาษาอังกฤษทัศนคติที่ใช้ในการแสดงออกดังกล่าวอยู่ไม่เป็นที่นิยมน้อยในสังคมที่พูดภาษาอังกฤษ นักภาษาศาสตร์ส่วนใหญ่ในปัจจุบันจะใช้มุมมองที่ไม่มีภาษาดั้งเดิม แต่ก็เป็นมูลค่ามองคำถามนี้อีกครั้งที่มีการอ้างอิงโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสิ่งที่หนึ่งอาจจะเรียกความคิดคลาสสิกของวัฒนธรรม วัฒนธรรมคำคือการตีความไม่ได้อยู่ในความรู้สึกคลาสสิกของมัน แต่ในสิ่งที่อาจจะมีการอธิบายไว้อย่างหลวม ๆ เป็นความรู้สึกของมานุษยวิทยา ในความเป็นจริงนี้เป็นความรู้สึกในการที่ปศุสัตว์เสนอว่าคำว่าควรจะใช้; แต่มันไม่ได้จนกว่าเกี่ยวกับแปดสิบปีต่อมาว่านักมานุษยวิทยาเขียนภาษาอังกฤษนำมาใช้การใช้งานนี้ ในความหมายที่สองนี้วัฒนธรรมเป็นลูกจ้างโดยไม่ต้องหมายของความก้าวหน้าของมนุษย์ unilinear ใด ๆ จากความป่าเถื่อนอารยธรรมและไม่มีค่าก่อนการทำเป็นความงามที่มีคุณภาพหรือทางปัญญาของศิลปะในสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่งของวรรณกรรมสถาบันและอื่น ๆ ในความหมายของคำนี้ซึ่งมีการแพร่กระจายจากมานุษยวิทยากับสังคมศาสตร์อื่น ๆ ทุกสังคมมีวัฒนธรรมของตัวเอง; และกลุ่มย่อยที่แตกต่างกันภายในสังคมอาจจะมีวัฒนธรรมที่โดดเด่นของตัวเอง โปรโมชั่นปศุสัตว์ของวัฒนธรรมคำในความหมายนี้ถูกผูกไว้กับวิทยานิพนธ์ของการพึ่งพาอาศัยกันของภาษาและความคิดนี้ในมือข้างหนึ่งและที่อื่น ๆ ที่มีมุมมองของเขาว่าภาษาของประเทศและวัฒนธรรมที่มีอาการของจิตวิญญาณของชาติที่โดดเด่น หรือจิตใจ อันที่จริงนักเขียนอื่น ๆ อีกมากมายในการเคลื่อนไหวโรแมนติกมีความคิดที่คล้ายกัน นี้เป็นหนึ่งในสาระในการพัฒนาทางประวัติศาสตร์ที่ซับซ้อนของ socalled สมมติฐาน Sapir-Whorf ซึ่งครอบงำการอภิปรายของภาษาและวัฒนธรรมทั้งหมดขณะที่มันทำของภาษาและคิดว่ารุ่นที่ผ่านมา แม้ว่าวัฒนธรรมเป็นคำที่ตอนนี้มีงานทำกันอย่างแพร่หลายในสังคมศาสตร์และโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักมานุษยวิทยาในความรู้สึกที่ได้รับการระบุเพียงก็สามารถกำหนดได้ในทางเทคนิคในรูปแบบที่แตกต่างกันหลาย วัฒนธรรมอาจจะอธิบายเป็นความรู้ที่ได้มาสังคมจะแม่นยำเป็นความรู้ที่มีคนโดยอาศัยอำนาจของการเป็นสมาชิกคนหนึ่งของจุด society.Two โดยเฉพาะอย่างยิ่งของเขาจะต้องทำที่นี่เกี่ยวกับการใช้ความรู้คำว่า ขั้นแรกก็คือการจะเข้าใจว่าเป็นความรู้ที่ครอบคลุมทั้งในทางปฏิบัติและบุพบททั้งรู้วิธีที่จะทำบางสิ่งบางอย่างและรู้ว่าสิ่งที่เป็นหรือไม่เป็นเช่นนั้น ประการที่สองเท่าที่ความรู้บุพบทเป็นห่วงก็คือความจริงที่ว่าสิ่งที่จะจัดขึ้นที่จะเป็นจริงที่นับไม่ความจริงที่เกิดขึ้นจริงหรือเท็จ นอกจากนี้ในส่วนที่เกี่ยวข้องให้มากที่สุดหากไม่ได้ทั้งหมดวัฒนธรรมเราจะต้องอนุญาตให้มีชนิดที่แตกต่างกันหรือระดับของความเป็นจริงเช่นนั้นตัวอย่างเช่นความจริงของคำสั่งทางศาสนาหรือเป็นตำนานได้รับการประเมินที่แตกต่างจากที่รายงานข้อเท็จจริงตรงไปตรงมา มองจากมุมมองนี้วิทยาศาสตร์ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรม และในการอภิปรายของความสัมพันธ์ระหว่างภาษาและวัฒนธรรมมีความสำคัญไม่ควรให้ความรู้ทางวิทยาศาสตร์มากกว่าความรู้ทั่วไปความรู้สึกหรือความเชื่อทางไสยศาสตร์.
มันเป็นธรรมเนียมที่จะต้องวาดความแตกต่างระหว่างการส่งผ่านทางวัฒนธรรมและทางชีวภาพ เท่าที่ภาษาเป็นห่วงก็ค่อนข้างเป็นไปได้ว่ามีอาจารย์ภาษาได้มาโดยธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นหรือไม่เป็นเช่นนี้มีข้อสงสัยว่ามีความรู้หนึ่งของภาษาพื้นเมืองของคน ๆ หนึ่งจะถูกส่งทางวัฒนธรรมใดเลยที่ได้มาแม้ว่าจะไม่ได้เรียนรู้ที่จำเป็นโดยอาศัยอำนาจของการเป็นสมาชิกหนึ่งของสังคมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง นอกจากนี้แม้ว่าจะมีการถ่ายทอดทางพันธุกรรมภาษาคณะนี้ไม่ได้ผลในการเข้าซื้อกิจการและความรู้ของภาษาเว้นแต่ข้อมูลซึ่งภาษาคณะทำงานจัดทำโดยสังคมในการที่เด็กมีการเจริญเติบโตขึ้นและเนื้อหา ในสภาพที่ไม่จริงจังส่งผลกระทบต่อเด็กพัฒนาองค์ความรู้และอารมณ์ ซึ่งหมายความว่าทางวัฒนธรรมและทางชีวภาพในภาษาที่มีการพึ่งพาซึ่งกันและกัน แน่นอนมันจะเห็นได้ชัดในการสะท้อนว่าความสามารถทางภาษาของคนโดยไม่คำนึงถึงพื้นฐานทางชีวภาพของมันมาอยู่ในขอบเขตของความหมายของวัฒนธรรมของเรา และมันก็เป็นอย่างดีอาจเป็นไปได้ว่าชนิดอื่น ๆ ของสังคมที่ได้รับความรู้รวมถึงตำนานความเชื่อทางศาสนาและอื่น ๆ ได้มากของพื้นฐานทางชีวภาพชนิดที่เฉพาะเจาะจงเป็นภาษาไม่ จุดนี้จะเป็นพาหะในใจเมื่อมีการพิจารณาการเข้าซื้อกิจการและโครงสร้างของภาษาในแง่ของความขัดแย้งระหว่างทางชีวภาพและวัฒนธรรม ในความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้ที่จะคิดในแง่ของความแตกต่างระหว่างธรรมชาติและการเลี้ยงดู พูดคุยเกี่ยวกับการปศุสัตว์การพึ่งพาอาศัยกันของภาษาและความคิด ฮัมมาใกล้ชิดกับชะตาภาษาศาสตร์ สมมติฐาน Sapir-Whorf เป็นที่มักจะนำเสนอรวม determinism ภาษาศาสตร์ (ภาษากำหนดความคิด) กับทฤษฎีสัมพัทธภาษาศาสตร์ (มีการ จำกัด ความหลากหลายทางโครงสร้างของภาษาที่ไม่เป็น).
วารสารนานาชาติมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ฉบับ 2 ฉบับที่ 17; September 2012
234
เกี่ยวกับการสนทนาข้างต้นนอกเหนือไปจากสมมติฐาน Sapir-Whorf จุดต่อไปนี้ปรากฏขึ้นในใจ: 1. เรามีในทุกความคิดของเราและตลอดไปที่ความเข้าใจของภาษาโดยเฉพาะซึ่งได้กลายเป็นวิธีการแสดงออก สังคมของเราที่เรามีประสบการณ์และฝึกการแสดงออกของเราโดยใช้วิธีการลักษณะ, ลักษณะและบางครั้งคำวรรณกรรมเข้ารหัสในภาษาของเรา 2. ลักษณะ, ลักษณะและคำพูดวรรณกรรมเข้ารหัสในระบบภาษาหนึ่งที่มีความโดดเด่นตามแบบฉบับและไม่ซ้ำกับระบบที่และพวกเขาจะแตกต่างกันเช่นเดียวกับผู้ที่หาที่เปรียบมิได้ของระบบอื่น ๆ 3. เนื่องจากวัฒนธรรมของสถานที่หรือประเทศที่มีความแตกต่างจากคนอื่น ๆ บางครั้งความเข้าใจผิดและความเข้าใจผิดเกิดขึ้นเมื่อหนึ่งจากประเทศอื่นใช้ภาษาของประเทศนั้น 4. เพื่อให้เข้าใจคำเฉพาะคำวรรณกรรมและแม้บางครั้งคำง่ายๆในภาษาหนึ่งเราจะต้องคุ้นเคยกับวัฒนธรรมของประเทศนั้น ดังนั้นสมมติฐาน Sapir-Whorf ส่วนใหญ่แสดงให้เห็นอิทธิพลของภาษาในความคิด เป็นมูลค่าการกล่าวขวัญว่าเป็นความเป็นจริงหน่วยความจำและการรับรู้รับผลกระทบจากความพร้อมของคำพูดและการแสดงออกที่เหมาะสม ยกตัวอย่างเช่นการทดลองแสดงให้เห็นว่าทรงจำภาพมีแนวโน้มที่จะถูกบิดเบือนเพื่อให้พวกเขาอยู่ในการติดต่อใกล้ชิดกับสำนวนที่ใช้กันทั่วไป; และคนที่มีแนวโน้มที่จะสังเกตเห็นสิ่งที่มี codable ในภาษาของพวกเขาคือสิ่งที่อยู่ภายในขอบเขตของคำที่พร้อมใช้งานและการแสดงออก Codability ในความรู้สึกนี้เป็นเรื่องของการศึกษาระดับปริญญาตรี บางสิ่งบางอย่างที่มาภายใน denotation ของคำเดียวที่พบบ่อยมากขึ้นสูงกว่า codable บางสิ่งบางอย่างที่มีคำอธิบายต้องใช้วลีที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษ Codability ไม่ได้หลีกเลี่ยงไม่ได้อย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอตลอดภาษาชุมชนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเรากำลังติดต่อกับชุมชนที่ซับซ้อนเช่นการกระจายและการเปลี่ยนแปลงได้ตามเจ้าของภาษาอังกฤษ ทั้งหมดบ่อยเกินไป, ความสัมพันธ์ของภาษาและวัฒนธรรมที่จะทำในระดับทั่วไปมากและมีสมมติฐานโดยปริยายหรืออย่างชัดเจนว่าคนที่พูดภาษาเดียวกันจำเป็นต้องใช้ร่วมกันวัฒนธรรมเดียวกัน สมมติฐานนี้เป็นเท็จอย่างชัดแจ้งในส่วนของหลายภาษาและหลายวัฒนธรรม ไม่น้อยที่สำคัญคือความจริงที่ว่า codability ไม่ใช่แค่เรื่องของการดำรงอยู่ของ lexemes เดียวคำว่า ภาษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์วัฒนธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง; ภาษาที่ให้สำคัญกับวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้องและโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับวรรณกรรมของพวกเขา; ภาษาที่ตัวเองไม่สามารถเข้าใจอย่างเต็มที่อย่างอื่นมากกว่าในบริบทของวัฒนธรรมที่พวกเขาจะถูกฝังความสัมพันธุ์; ต่อมาภาษาและวัฒนธรรมมีการศึกษาร่วมกัน มันจึงเกิดขึ้นว่าภาษาอังกฤษและภาษาอื่น ๆ ที่สำคัญของยุโรปในแง่หลายอย่างไม่เป็นนิสัยประจำของภาษาของโลก ภาษาอังกฤษโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีการใช้ในการปกครองของอาณาจักรของความหลากหลายทางวัฒนธรรมที่ดี มันเป็นเรื่องที่พูดเป็นภาษาพื้นเมืองโดยสมาชิกของกลุ่มชาติพันธุ์ที่แตกต่างกันมากและสมัครพรรคพวกของหลายศาสนาที่อาศัยอยู่ในหลายส่วนของโลก มันเป็นลูกจ้างอย่างกว้างขวางโดยนักมานุษยวิทยา missioners และนักเขียนทุกชนิดไม่เพียง แต่ในคำอธิบายของสังคมที่รู้จักกันทุกคน แต่ยังอยู่ในนวนิยายบทละครและอื่น ๆ ที่มีการตั้งค่าของพวกเขาในประเทศและสังคมซึ่งในภาษาอังกฤษจะไม่ได้พูดตามปกติ จุดดังกล่าวแสดงให้เห็นว่าภาษาอังกฤษจะมีขอบเขตมากยิ่งขึ้นกว่าภาษาอื่น ๆ ในยุโรปได้รับการขยายและดัดแปลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สนทนาภาษาและวัฒนธรรมวัฒนธรรมมีหลายคำที่เกี่ยวข้องกับความรู้สึก มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะกล่าวถึง ความรู้สึกเหล่านี้สามารถอธิบายสั้น ๆดังนี้ มี แรกของทั้งหมด ความรู้สึกที่วัฒนธรรมจะมากหรือน้อย และพ้องกับอารยธรรมเก่ามาก , และสูตรของความคมชัด , นอกคอก ' ป่าเถื่อน ' นี้คือความรู้สึกที่เป็นหัตถการ , ภาษาอังกฤษในคำคุณศัพท์ ' อาหาร ' มันวางอยู่บนความคิดสุดคลาสสิกของสิ่งที่ถือว่าเป็นเลิศในศิลปะ วรรณกรรม มารยาท และสถาบันทางสังคม คืนชีพโดยศิลปวิทยามานุษยวิทยา ความคิดที่คลาสสิกเน้นโดยนักคิดของศตวรรษที่สิบแปดตรัสรู้และเกี่ยวข้องโดยพวกเขามีมุมมองของมนุษย์ประวัติศาสตร์ก้าวหน้าและพัฒนาตนเอง
ศูนย์บริการสงวนลิขสิทธิ์สำหรับการส่งเสริมความคิด สหรัฐอเมริกา www.ijhssnet.com

แต่มุมมองของประวัติศาสตร์ถูกท้าทาย เป็นจํานวนมาก ในความคิดของการตรัสรู้โดยคนเลี้ยงสัตว์ ใครบอกว่าของเทียบเท่าเยอรมันวัฒนธรรม ' „ : " ไม่มีอะไรไม่แน่นอนมากกว่าคำนี่ ไม่มีอะไรหลอกลวงมากกว่าการประยุกต์ใช้กับทุกประเทศ และระยะเวลา " ( Williams , 2519 , 2526 , หน้า 79 )
มันเป็นที่น่าสนใจที่จะทราบในการเชื่อมต่อนี้ สำนวนภาษา เดอ วัฒนธรรม ( ตัวอักษร " ภาษาแห่งวัฒนธรรม " ) มักใช้พูดภาษาฝรั่งเศสนักวิชาการแยกแยะอะไรให้เป็นวัฒนธรรมขั้นสูงเพิ่มเติม จากวัฒนธรรมที่ก้าวหน้าน้อยกว่าภาษา’ kultursprache ' เหมือนกับที่ใช้ในเยอรมัน ถึงแม้ว่าจะไม่มีการยอมรับเทียบเท่าภาษาอังกฤษ