My time in IndiaBy Jamjuree Oopaton

My time in India
By Jamjuree Oopatong
Going to India was not my choice, but going somewhere was my intention. After quitting my job as a government teacher in 2004, I was invited by my Dutch friend to accompany her there to see places she had previously visited.
I decided that for once in my life I would visit a mysterious country without having any idea what I would find there. My three-month visa meant I had a long trip ahead of me.
India gave me a lot to think about. Although culture shock and homesickness made me want to return home in the second week, I still had many reasons for staying. There were so many things to see in India that such a short time was not enough. India was so enchanting and it has always been like this.
A scene from the bridge during a long wait for our train.
The first place I stepped on Indian soil was in Calcutta. My friend and I had a night there and then we continued to Duttapulia village by train the next day. I found that an Indian train was bigger than a Thai train and the fellow passengers were quite talkative. Though I could not understand their language, I could feel that people here expressed their feelings more than Thais. And with the overcrowded cities and villages, how I could feel lonely here?
Children sitting in their school bus in Duttapulia village.
The reason why we came to Duttapulia was because my friend had contacted Sreema Mahila Samity, a non-governmental organisation that has been working for women of this region. She wanted to be a volunteer for them.
Again on the train, Varanasi was our next destination, a city on the banks of the Ganges River. When the train had nearly reached the Varanasi train station, we were fascinated by the huge river below us. We all, the passengers were mostly foreigners, had a feeling that it symbolised good fortune.
We were reaching the oldest city of India and one of the oldest continuously inhabited cities in the world. It is an ancient, rather messy, trading city with loads of people.
Varanasi is a place where you slow down your life and calm your soul.
“I love Varanasi,” I said to myself while I was standing at Assi Ghat along the huge river. It was impressive – soulful, a place where you could see people from the West meet people who had been living their life here in their own way according to their own customs.
I saw birth, sickness, suffering and death here.
People came to Varanasi for various reasons. For tourists, Varanasi is a place of freedom. It is so real, a place where they can get relief from worldly pressures. When I was there, I saw many just sitting along the Ghats doing nothing like they did not have anything in their mind. Native Indians, however, went there because of their strong religious beliefs and to participate in holy ceremonies.
I would love to go back there again and have lassi and paneer puri, surrounded by Indian men at the roadside stands and visiting their homes where I could see women taking care of their children and houses.
My friend introduced me to an organisation in Varanasi called Divya Jyoti. It is a small vocational day-care center run by a couple for mentally-challenged young adults. She had worked as a volunteer there for one year. I had a chance to see how people take care of the handicapped here. We spent time observing and helping them for about 2 weeks.
I left Varanasi for a few other villages which revealed different aspects of India to me. There was nothing much to do during the days, only breathing in Indian smells and, in every step I took, being aware of the diversity of this land of mixed beliefs and cultures.

At Puri beach, 979.6 km away from Varanasi. Can you tell where I am in the picture?
Most of the people in India are also vegetarian. I had three months without fish sauce and I missed it and other Thai foods. After 2 months I began to dream about Thai food night and day. Still, I did become accustomed to Indian food and culture and finally could accept many things that bothered me at the start.
The last day in India had finally come. I was leaving India because my visa for India was expiring. One day, after I came back to Thailand, I was in a big supermarket and I thought to myself: “It’s so rich. Thailand has too much food. Are we being spoiled here?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เวลาในอินเดีย
โดยจามจุรี Oopatong
ไปอินเดียไม่เลือกของฉัน แต่ไปไหน ความตั้งใจของฉัน หลังเลิกงานเป็นครูรัฐบาลในปี 2004 ได้รับเชิญจากเพื่อนดัตช์ให้กับเธอมีเพื่อดูสถานที่เธอได้เข้าเยี่ยมชมก่อนหน้านี้
ฉันตัดสินใจว่า ตัวครั้งเดียวในชีวิตของฉัน จะเยี่ยมชมประเทศลึกลับโดยไม่มีความคิดใด ๆ ที่จะพบมีการ วีซ่าสามเดือนของฉันหมายถึง ผมยาวเดินก่อน me.
อินเดียให้มากคิดถึงฉัน ถึงแม้ว่าวัฒนธรรมช็อกและ homesickness ทำให้ฉันต้องการกลับบ้านในสัปดาห์สอง ฉันยังคงได้หลายสาเหตุอยู่ มีหลายสิ่งเพื่อการดูในอินเดียว่า เช่นเวลาสั้น ๆ ไม่เพียงพอ อินเดียมีเสน่ห์ดังนั้น และจะได้รับเช่นนี้
ฉากจากสะพานระหว่างการรอคอยที่ยาวนานสำหรับรถของเรา
เป็นสถานแรกที่ผมเหยียบดินอินเดียในกาลกัตต้า เพื่อนของฉันและฉันได้คืนมีแล้ว เราต่อหมู่บ้าน Duttapulia ทางรถไฟในวันถัดไป พบว่า การรถไฟอินเดียใหญ่กว่ารถไฟไทย และเพื่อนผู้โดยสารถูกมากช่างพูด แม้ว่า ฉันไม่สามารถเข้าใจภาษา ผมไม่รู้สึกว่า ผู้คนที่แสดงความรู้สึกมากกว่าคนไทย และเหนื่อยเมื่อยล้าเมืองและหมู่บ้าน วิธีอาจรู้สึกโดดเดี่ยวนี่?
เด็กนั่งในรถโรงเรียนของพวกเขาในหมู่บ้าน Duttapulia.
เหตุผลทำไมเรามา Duttapulia เป็น เพราะเพื่อนของฉันได้ติดต่อ Sreema Mahila Samity องค์กรเอกชนที่มีการทำงานสำหรับผู้หญิงของภูมิภาคนี้ เธออยากเป็นอาสาสมัครนั้น
อีก บนรถไฟ พาราณสีเป็นปลายทางของเราต่อไป เมืองแห่งแม่น้ำคงคา เมื่อรถไฟมาถึงสถานีรถไฟพาราณสี เกือบเราก็หลงแม่น้ำขนาดใหญ่ด้านล่างเรา เราทุกคน ผู้โดยสารส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ มีความรู้สึกว่า มัน symbolised โชคดี
เราได้ไปถึงเมืองที่เก่าแก่ของอินเดียและเป็นหนึ่งในเมืองอยู่อาศัยอย่างต่อเนื่องเก่าแก่ที่สุดในโลก จึงเป็นเมืองโบราณ ค่อนข้างยุ่ง ค้ากับโหลดของคน
พาราณสีเป็นสถานที่ที่คุณชะลอชีวิต และสงบจิตใจของคุณ
"รักพาราณสี ผมพูดกับตัวเองในขณะที่ผมยืนที่เมนท์ตามแม่น้ำขนาดใหญ่ ก็ประทับใจ – soulful คนอาศัยชีวิตของพวกเขาในแบบของตนเองตามประเพณีของตนเองตรงกับที่คุณสามารถดูผู้คนจากตะวันตก
เห็นเกิด เจ็บป่วย ความทุกข์ และความตายนี่
คนมาพาราณสีสำหรับเหตุผลต่าง ๆ สำหรับนักท่องเที่ยว พาราณสีเป็นสถานที่ที่เสรีภาพ เป็นจริง ซึ่งพวกเขาสามารถได้รับบรรเทาจากแรงกดดันทางการ เมื่อผมมี ผมเห็นหลายเพียงนั่งตามแนวแห่งการทำอะไรเหมือนจะไม่มีอะไรในใจ อินเดียพื้นเมือง อย่างไรก็ตาม ก็มีความเชื่อในศาสนาของพวกเขาแข็งแกร่ง และมีส่วนร่วมในพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์
ชอบไปกลับมีอีก และมี lassi และ paneer ภูริ ล้อมรอบ ด้วยคนที่ยืนข้างถนนที่อินเดีย และเยี่ยมบ้านของพวกเขาที่สามารถเห็นผู้หญิงที่ดูแลของเด็กบ้าน
เพื่อนของฉันแนะนำฉันไปองค์การในพาราณสีที่เรียกว่าดิฟยาโจติเดลลิ้ง มันเป็นขนาดเล็กอาชีพ day-care ศูนย์เรียกใช้ โดยคู่ท้าทายจิตใจผู้ใหญ่ เธอได้ทำงานเนื่องจากมีอาสาสมัครหนึ่งปี ฉันมีโอกาสที่จะดูว่าคนดูแลอำนวยการที่นี่ เราใช้เวลาสังเกตและช่วยให้พวกเขาสำหรับประมาณ 2 สัปดาห์
ผมไปพาราณสีสำหรับหมู่บ้านอื่นกี่ที่เปิดเผยแง่มุมต่าง ๆ ของอินเดียกับฉัน ไม่มีอะไรมากจะทำในระหว่างวัน กลิ่นหายใจเฉพาะ ในอินเดีย และ ในทุกขั้นตอน ผม เอา การตระหนักถึงความหลากหลายของดินแดนแห่งนี้รวมความเชื่อและวัฒนธรรม

โรงแรมบีช 979.6 กิโลเมตรพาราณสี สามารถคุณบอกฉันอยู่ในภาพหรือไม่
คนอินเดียส่วนใหญ่เป็นมังสวิรัติได้ ผมสามเดือน โดยไม่มีน้ำปลา และพลาดและอาหารอื่น ๆ หลังจาก 2 เดือน ผมเริ่มฝันเกี่ยวกับอาหารกลางวันและกลางคืน ยังคง ฉันไม่คุ้นกับอาหารอินเดียและวัฒนธรรม และสุดท้าย สามารถยอมรับสิ่งที่ bothered ฉันเริ่มต้นการ
สุดท้ายมาวันสุดท้ายในอินเดีย ฉันได้ออกจากอินเดียเนื่องจากมีการหมดอายุของฉันขอวีซ่าอินเดีย วันหนึ่ง หลังจากที่ผมกลับมาประเทศไทย ผมในซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ และคิดกับตัวเอง: "ได้ดังนั้นมั่ง ประเทศไทยมีอาหารมากเกินไป เรากำลังเสียนี่"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เวลาของฉันในอินเดียโดยจามจุรี oopatong
จะไปอินเดียไม่ใช่ทางเลือกของฉัน แต่จะไปไหนคือความตั้งใจของฉัน หลังจากออกจากงานเป็นครูรัฐบาล ในปี 2004 ผมได้รับเชิญจากเพื่อนชาวดัตช์ของฉันไปกับเธอมีเพื่อดูสถานที่ที่เธอได้เข้าชมก่อนหน้า .
ฉันตัดสินใจว่าครั้งนึงในชีวิตผมจะเยี่ยมชมประเทศลึกลับโดยไม่มีความคิดใด ๆสิ่งที่ฉันพบวีซ่าสามเดือนของฉันหมายความว่าฉันต้องเดินทางอีกไกล
อินเดียให้ฉันคิดถึงคุณ แม้ว่าช็อกวัฒนธรรมและการคิดถึงบ้าน ทำให้ฉันต้องกลับบ้านในสัปดาห์ที่สอง ฉันยังคงมีหลายเหตุผลสำหรับการเข้าพัก มีหลายสิ่งเพื่อที่จะเห็นในอินเดียเช่นเวลาสั้น ๆมีไม่เพียงพอ อินเดียเป็นดังนั้น enchanting และมันเป็นอย่างนี้เสมอ
.ฉากจากสะพานในระหว่างรอ ขบวนของเรา .
สถานที่แรกที่ผมเหยียบแผ่นดินอินเดียในกัลกัตตา เพื่อนของฉันและฉันมีคืนและเรายังคง duttapulia หมู่บ้านโดยรถไฟในวันถัดไป ผมพบว่า รถไฟอินเดียใหญ่กว่าไทยรถไฟ และเพื่อนผู้โดยสารกำลังช่างพูดเลยทีเดียว แม้ว่าผมจะไม่เข้าใจภาษาของพวกเขาผมรู้สึกว่าคนที่นี่แสดงความรู้สึกของพวกเขามากกว่าคนไทย และกับเมือง และหมู่บ้าน ฉันอาจจะรู้สึกโดดเดี่ยวที่นี่
เด็กนั่งอยู่ในรถบัสของโรงเรียนใน duttapulia หมู่บ้าน
เหตุผลที่พวกเรามา duttapulia เพราะเพื่อนของฉันได้รับการติดต่อ sreema mahila samity , องค์กรสาธารณประโยชน์ที่ได้รับการทำงานสำหรับผู้หญิงในภูมิภาคนี้เธอต้องการที่จะเป็นอาสาสมัครของพวกเขา
อีกครั้งบนรถไฟ เมืองพาราณสี เป็นจุดหมายต่อไปของเรา เมืองบนธนาคารของแม่น้ำคงคา . เมื่อรถไฟเกือบจะถึงเมืองพาราณสี สถานีรถไฟ เราหลงใหลมากแม่น้ำด้านล่างเรา เราทุกคน ผู้โดยสารส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ มีความรู้สึกว่ามันกลายเป็นสัญลักษณ์ความโชคดี
เราถึงเมืองที่เก่าแก่ที่สุดของอินเดียและเป็นหนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดอย่างต่อเนื่องที่อาศัยอยู่ในเมืองทั่วโลก มันเป็นแบบโบราณ ค่อนข้างยุ่งเหยิง ค้าเมืองกับโหลดของประชาชน .
เมืองพาราณสี เป็นสถานที่ที่คุณชะลอชีวิตของคุณและสงบจิตใจของคุณ .
" ฉันรักเลห์ , " ผมพูดกับตัวเองในขณะที่ฉันยืนอยู่ที่ ASSI ฆาฏตามแม่น้ำขนาดใหญ่ มันเป็นความประทับใจที่เต็มไปด้วยอารมณ์ ) ,สถานที่ที่คุณจะได้เห็นผู้คนจากตะวันตกพบผู้ที่ได้รับชีวิตของพวกเขาในทางของตัวเอง ตามธรรมเนียมของพวกเขาเอง .
ผมเห็นเกิด เจ็บป่วย ทรมานและตายที่นี่
คนมาเมืองพาราณสี เหตุผลต่าง ๆ สำหรับนักท่องเที่ยว เมืองพาราณสี เป็นสถานที่ของเสรีภาพ มันเป็นเช่นนั้นจริง สถานที่ที่พวกเขาสามารถได้รับการบรรเทาจากแรงกดดันของโลก . ตอนที่ฉันอยู่ที่นั่นผมเห็นหลายคนนั่งไปด้วย Ghats ทำอะไรเช่นที่พวกเขาไม่ได้มีอะไรในจิตใจของพวกเขา ชาวอินเดียนแดงพื้นเมือง แต่ไปเพราะความเชื่อทางศาสนาที่แข็งแกร่ง และเข้าร่วมในพิธีศักดิ์สิทธิ์
ผมอยากกลับไปที่นั่นอีกครั้งและได้ลาซซิเนียและ Puri ,ล้อมรอบไปด้วยผู้ชายอินเดียที่ยืนข้างถนน และเยี่ยมชมบ้าน ที่ผมได้เห็นผู้หญิงที่ดูแลลูกและบ้าน
เพื่อนแนะนำฉันให้องค์กรในเมืองพาราณสี เรียกว่า ดิฟย่า jyoti . มันคือศูนย์ดูแลวันอาชีวศึกษาขนาดเล็กวิ่งคู่สำหรับทางจิตใจเด็กผู้ใหญ่ เธอทำงานเป็นอาสาสมัครที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งปีผมได้มีโอกาสไปดูว่าคนที่ดูแลคนพิการที่นี่ เราใช้เวลาสังเกตและช่วยเหลือไว้ประมาณ 2 สัปดาห์ ผมออกจากเมืองพาราณสี
ไม่กี่อื่น ๆหมู่บ้าน ซึ่งพบแง่มุมที่แตกต่างกันของอินเดียเลย ไม่มีอะไรมากที่จะทำในระหว่างวัน หายใจในกลิ่นอินเดียและในทุกย่างก้าว การตระหนักถึงความหลากหลายของที่ดินของความเชื่อและวัฒนธรรม

ผสมนี้ที่ Puri Beach , 979.6 km ห่างจากเมืองพาราณสี คุณสามารถบอกได้ว่าฉันอยู่ในรูปภาพ
คนส่วนใหญ่ในอินเดียยังเป็นมังสวิรัติ ผมได้สามเดือนโดยไม่มีน้ำปลาและฉันพลาดมันและอาหารไทยอื่นๆ หลังจาก 2 เดือน ผมก็เริ่มฝันถึงคืนอาหารไทยและวัน ฉันยังไม่คุ้นเคยกับอาหารและวัฒนธรรมอินเดีย และในที่สุดก็สามารถยอมรับสิ่งต่าง ๆที่กวนใจผมที่เริ่ม
วันสุดท้ายในอินเดีย สุดท้าย ก็มา ฉันกำลังจะไปอินเดีย เพราะอินเดียเป็นวีซ่าผมหมดอายุ วันหนึ่ง หลังจากที่ผมกลับมาเมืองไทย ผมอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่และฉันคิดกับตัวเอง : " มันก็รวย ประเทศไทยได้รับอาหารมากเกินไป เราถูกปล้นที่นี่ "