“Are you alright?” Chu Yuechan said

“Are you alright?” Chu Yuechan said, trying to sound less cold. However, because she was being hugged, her heartbeat had gone out of control and she had to make use of the Frozen Cloud Arts to calm herself.

Over the past five months, she had constantly been embraced by him. She could not possibly be more familiar with his touch. Sometime within that period of time, she had unknowingly started to enjoy the feeling of being embraced. However, a voice within told her that she had no choice but to be embraced because she was paralyzed and had to depend on him for protection. It was different now… She had already made a grave mistake by sleeping with him and she should not continue making more mistakes…

Yun Che pressed the entirety of his body weight onto Chu Yuechan, looking very feeble in a half-dead manner. He said in a very weak voice: “I… I’m okay. Little Fairy… don’t leave me…”

“…” Chu Yuechan could not reply. Hearing Yun Che speak with such a weak voice had sent pain equivalent to needles piercing through her heart. She couldn’t bear to push Yun Che aside. She could only quietly be embraced by him… She had actually tried to steel herself to push him aside, but she couldn’t bear to do so in the end.

It’s already very late. There’s only the two of us here and there’ll be nobody around to disturb us. He’s also badly wounded… I’ll give in this once. It’ll be the last time… This was what Chu Yuechan constantly repeated in her heart to console and convince herself.

It was only until Chu Yuechan had sent her profound energy into Yun Che’s body to check Yun Che’s current condition…

Bang!

The moment Yun Che had been pushed away by Chu Yuechan, his back hit the wall and he grimaced in pain and shouted: “Ah, it hurts. It hurts!”

“You actually dare to deceive me in this manner!” Chu Yuechan coldly said, her face still as cold as ever but her eyes showing her sullen mood. Although on the surface she was angry, she had felt relief in her heart upon knowing that his wounds were taking a turn for the better. However, this sort of relieved feeling had caused her mind to go into disorder… She was not supposed to be able to feel this way.

Yun Che rubbed his back with his hands and said in a pitiful manner: “I thought my Little Fairy would have just left like that. Little Fairy, I know that for the past few days, you have always…”

“You’re not allowed to continue talking!”

Chu Yuechan’s chest was trembling as she interrupted Yun Che with a cold tone. She turned around, and said with a cold voice devoid of emotion: “What has happened between you and I was a mistake. I have almost forgotten about it. I hope that you will do the same. If you’re unable to forget about it, then just pretend it was all but a dream. Please do not attempt to make it a reality.”

Yun Che: “…”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ท่านไร" Yuechan ชูกล่าวว่า พยายามเสียงน้อยเย็น อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอถูกถูกทุกกอด กังวานหายไปไหนออกจากการควบคุม และเธอใช้ศิลปะเมฆแช่แข็งจะสงบเองกว่าห้าเดือนที่ผ่านมา เธอได้ตลอดเวลาถูกโอบล้อม โดยเขา เธออาจจะไม่คุ้นเคยกับสัมผัสของเขา บางครั้งภายในระยะเวลา เธอไม่รู้เริ่มจะเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกของการกอดกัน อย่างไรก็ตาม เสียงภายในบอกเธอว่า เธอไม่มีทางเลือกแต่การโอบล้อมเนื่องจากเธอเป็นอัมพาต และต้องพึ่งพาเขาสำหรับการป้องกัน ก็แตกต่างกันตอนนี้... เธอได้ทำความผิดพลาดที่หลุมฝังศพแล้ว โดยนอนกับเขา และเธอจะไม่ทำผิดพลาดมากขึ้น...Yun Che กดทั้งน้ำหนักตัวของเขาลงบนชู Yuechan กำลังเบาบางมากในลักษณะครึ่งตาย เขาบอกเสียงอ่อนมาก: "ฉัน. ... โอเคค่ะ นางฟ้าน้อย...อย่าทิ้งฉัน. ... "“…” ไม่สามารถตอบกลับ Yuechan ชู ได้ยิน Che ยุนพูดเสียงอ่อนได้ส่งความเจ็บปวดเท่ากับเข็มเจาะผ่านหัวใจของเธอ เธอไม่สามารถแบกดัน Che ยุนกัน เธอเงียบ ๆ เท่านั้นถูกโอบล้อม โดยพระองค์... เธอมีจริงพยายามเหล็กเองจะผลักดันเขาไว้ แต่เธอไม่สามารถทนทำเช่นนั้นในสุดมันมีอยู่แล้วเวลา มีเพียงเราสองที่นี่ และจะมีใครไปรบกวนคนรอบ เขาจะยังไม่ได้รับบาดเจ็บ... จะให้ในครั้งนี้ มันจะเป็นครั้งสุดท้าย... อะไร Yuechan ชูตลอดเวลาซ้ำในหัวใจของเธอคอนโซล และโน้มน้าวให้ตัวเองได้ก็จนกว่า Yuechan ชูได้ส่งพลังงานของเธอลึกซึ้งเข้าสู่ร่างกาย Yun Che เพื่อตรวจสอบสภาพปัจจุบันของ Yun Che ...บางในขณะที่ Yun Che ได้รับการผลักดันออกไป โดยชู Yuechan หลังเข้ากำแพง และเขา grimaced ในความเจ็บปวด และตะโกน: "อา มันเจ็บ มันเจ็บ""คุณจริงกล้าหลอกฉันในลักษณะนี้" Yuechan ชูจ้างงานกล่าวว่า ใบหน้าของเธอยังคงเย็นเช่นเคยแต่ดวงตาของเธอที่แสดงอารมณ์ของเธอคือ แม้บนพื้นผิว เธอโกรธ เธอก็รู้สึกบรรเทาในหัวใจของเธอเมื่อรู้ว่า บาดแผลของเขาจะเปิดให้ดี อย่างไรก็ตาม การเรียงลำดับของความรู้สึกโล่งใจได้เกิดใจของเธอไปสู่ความผิดปกติ... เธอไม่ควรจะสามารถที่จะรู้สึกแบบนี้Yun Che ลูบหลังของเขา ด้วยมือของเขา และกล่าวในลักษณะน่าสงสาร: "ฉันคิดว่า นางฟ้าน้อยของฉันจะมีเหลือเพียงต้องการที่ นางฟ้าน้อย ฉันรู้ว่า วันที่ผ่านมาไม่กี่ คุณมีเสมอ...""คุณจะไม่สามารถไปพูดคุย"หน้าอกชู Yuechan ถูกสั่น ตามเธอจังหวะ Yun Che กับเสียงเย็น เธอหันไปรอบ ๆ และกล่าว ด้วยเสียงเย็นไร้อารมณ์: "สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างคุณ และผมก็ผิดพลาด เกือบลืมเกี่ยวกับมัน ผมหวังว่า คุณจะทำเหมือนกัน หากคุณไม่สามารถลืมเกี่ยวกับมัน แล้วก็ทำเป็นได้ทั้งหมดแต่ความฝัน กรุณาอย่าพยายามทำให้มันเป็นจริง"Che ยุน: '...'

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"คุณไม่เป็นไร?" ชู Yuechan กล่าวว่าพยายามที่จะเสียงเย็นน้อย แต่เนื่องจากเธอกำลังกอด, การเต้นของหัวใจของเธอได้ไปออกจากการควบคุมและเธอก็จะทำให้การใช้แช่แข็งเมฆศิลปะเพื่อความสงบตัวเอง. ที่ผ่านมาห้าเดือนที่เธอได้รับการอย่างต่อเนื่องกอดเขา เธอไม่อาจจะคุ้นเคยกับสัมผัสของเขา บางครั้งภายในระยะเวลาที่เธอได้เริ่มต้นไม่รู้จะเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกของการกอด แต่เสียงภายในบอกเธอว่าเธอไม่มีทางเลือก แต่จะได้รับการกอดเพราะเธอเป็นอัมพาตและต้องขึ้นอยู่กับเขาสำหรับการป้องกัน มันแตกต่างกันในขณะนี้ ... เธอได้ทำแล้วผิดพลาดหลุมฝังศพด้วยการนอนกับเขาและเธอไม่ควรดำเนินการต่อการทำผิดพลาดมากขึ้น ... ยุนเจ๊กดครบถ้วนของน้ำหนักร่างกายของเขาลงบนชู Yuechan มองอ่อนแอมากในลักษณะครึ่งตาย เขากล่าวว่าในเสียงอ่อนแอมาก: "ฉัน ... ฉันไม่เป็นไร นางฟ้าน้อย ... อย่าทิ้งฉัน ... " " ... "ชู Yuechan ไม่สามารถตอบกลับ ได้ยินเจ๊ยุนพูดด้วยเช่นเสียงที่อ่อนแอได้ส่งเทียบเท่าปวดเข็มเจาะผ่านหัวใจของเธอ เธอทนไม่ได้ที่จะผลักดันเจ๊ยุนกัน เธอสามารถเพียงอย่างเงียบ ๆ จะกอดเขา ... เธอได้พยายามจริงกับเหล็กตัวเองเพื่อผลักดันให้เขากัน แต่เธอทนไม่ได้ที่จะทำในตอนท้าย. มันมีอยู่แล้วดึกมาก มีเพียงเราสองคนที่นี่และมีจะไม่มีใครไปรอบ ๆ เพื่อรบกวนเรา เขายังได้รับบาดเจ็บสาหัส ... ฉันจะให้ในครั้งนี้ มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ ... นี่คือสิ่งที่ชู Yuechan ซ้ำอย่างต่อเนื่องในหัวใจของเธอเพื่อปลอบใจและโน้มน้าวตัวเอง. มันเป็นเพียงจนกว่าชู Yuechan ได้ส่งพลังงานที่ลึกซึ้งของเธอเข้าไปในร่างกาย Yun Che เพื่อตรวจสอบสภาพปัจจุบัน Yun เจ๊ ... บาง! ขณะที่ Yun Che ได้รับการผลักดันออกไปโดยชู Yuechan เขากลับยิงติดกำแพงและเขา grimaced ในความเจ็บปวดและตะโกน: "อามันเจ็บ มันเจ็บ! " " จริงๆคุณกล้าที่จะหลอกลวงฉันในลักษณะนี้! "ชู Yuechan อย่างเย็นชากล่าวว่าใบหน้าของเธอยังคงเป็นที่เย็นเช่นเคย แต่ดวงตาของเธอแสดงอารมณ์บูดบึ้งเธอ แม้ว่าบนพื้นผิวเธอก็โกรธเธอมีความรู้สึกโล่งอกในหัวใจของเธอเมื่อรู้ว่าบาดแผลของเขาได้รับการเปิดให้ดีขึ้น . แต่การเรียงลำดับของความรู้สึกโล่งใจนี้ได้ก่อให้เกิดความคิดของเธอที่จะไปสู่ความผิดปกติ ... เธอไม่ควรจะสามารถที่จะรู้สึกแบบนี้Yun Che ลูบหลังของเขาด้วยมือของเขาและกล่าวในลักษณะที่น่าสงสาร: "ผมคิดว่านางฟ้าน้อยของฉันจะ ได้เหลือเพียงเช่นนั้น นางฟ้าน้อยฉันรู้ว่าไม่กี่วันที่ผ่านมาคุณมีเสมอ ... " " คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ดำเนินการพูดคุย! " หน้าอกชู Yuechan สั่นขณะที่เธอขัดจังหวะ Yun เจ๊ด้วยน้ำเสียงเย็น เธอหันไปรอบ ๆ และพูดด้วยเสียงเย็นไร้อารมณ์: "สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างคุณและฉันคือความผิดพลาด ฉันได้เกือบลืมเกี่ยวกับมัน ฉันหวังว่าคุณจะทำเช่นเดียวกัน หากคุณไม่สามารถที่จะลืมเกี่ยวกับมันแล้วก็แสร้งทำเป็นว่ามันคือทั้งหมด แต่ความฝัน กรุณาอย่าพยายามที่จะทำให้มันเป็นจริง ". Yun Che:" ... "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" เป็นอะไรไหม " ชู yuechan กล่าวเสียงเย็น พยายามให้น้อยลง อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอถูกกอด หัวใจเธอได้ออกจากการควบคุมและเธอได้ใช้ประโยชน์จากเมฆศิลปะแช่แข็งเย็นเองที่ผ่านมาห้าเดือนเธอได้ตลอดเวลาถูกโอบล้อมด้วยเขา เธอไม่อาจจะคุ้นเคยกับสัมผัสของเขามากขึ้น บางครั้งในช่วงเวลานั้น เธอจะเริ่มเพลิดเพลินกับความรู้สึกของการโอบกอด อย่างไรก็ตาม เสียงภายในบอกเธอว่าเธอไม่มีทางเลือก แต่จะกอดเพราะว่าเธอเป็นอัมพาต และต้องพึ่งพาเขา เพื่อปกป้อง ตอนนี้ต่างออกไป . . . . . . . เธอได้ทำผิดพลาดอย่างร้ายแรง โดยนอนกับเขา แต่เธอจะไม่ทำพลาดอีก . . . . . .ยุนเช กดดุ้นของน้ำหนักร่างกายของเขาบนชู yuechan ดูอ่อนแอมากในครึ่งตายแบบนี้ เขาพูดด้วยเสียงที่อ่อนแอมาก " ฉัน . . . ฉันโอเค นางฟ้าน้อย . . . . . . . อย่าทิ้งผม . . . . . . . "" . . . . . . . " ชู yuechan อาจไม่ตอบ ได้ยินยุนเชพูดด้วยเสียงที่อ่อนแอก็ส่งความเจ็บปวดเท่ากับเข็มทะลุผ่านหัวใจเธอ เธอไม่สามารถทนที่จะผลักยุนเช พักไว้ เธอได้แต่เงียบ ถูกเขา . . . เธอพยายามจะผลักเขาออกไป เหล็กตัวเอง แต่เธอไม่สามารถทนที่จะทำในที่สุดดึกมากแล้ว มีแค่เราสองคนที่นี่ แล้วจะไม่มีใครมารบกวนเรา เขาบาดเจ็บหนัก . . . . . . . ผมจะยอมสักครั้ง มันจะเป็นเวลา . . . . . . . สุดท้ายคือสิ่งที่ชู yuechan อย่างต่อเนื่องซ้ำในใจของเธอเพื่อปลอบใจและโน้มน้าวตัวเองมันก็แค่นั้น จนกระทั่งชู yuechan ส่งพลังงานที่ลึกซึ้งของเธอเข้าไปในร่างกายของยุนเช เพื่อตรวจสอบสภาพของยุนเช . . .ปัง !ตอนนี้ยุนเช ถูกผลักออกไปโดยชู yuechan ของเขากลับชนกำแพง และเขา grimaced ในความเจ็บปวดและตะโกน : " อ่า มันเจ็บ มันเจ็บ ! "" แกกล้าหลอกฉันแบบนี้ ! " ชู yuechan เย็นชากล่าวว่า ใบหน้ายังคงเย็นชาเหมือนเดิม แต่แววตาของเธอแสดงอารมณ์บึ้งตึงของเธอเธอ แม้ภายนอกเธอโกรธ เธอได้รู้สึกโล่งอกเมื่อรู้ว่าบาดแผลในใจของเขากำลังกลับมาดีขึ้น แต่แบบนี้รู้สึกโล่งใจทำให้จิตใจของเธอไปในความวุ่นวาย . . . . . . . เธอไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้ยุนเชลูบหลังของเขาด้วยมือของเขา และพูดในลักษณะที่น่าสงสาร : " ฉันคิดว่านางฟ้าน้อยของฉันก็แค่จากไปแบบนั้น นางฟ้าน้อย ฉันรู้ว่าหลายวันที่ผ่านมา เธอได้เสมอ . . . . . . . "" คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดต่อสิ "หน้าอกของชู yuechan สั่นขณะที่เธอขัดจังหวะยุนเช ด้วยเสียงที่เย็นชา เธอหันไปรอบ ๆและพูดด้วยเสียงเย็นชาไร้อารมณ์ : " เกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับผม มันคือความผิดพลาด ฉันเกือบลืมเกี่ยวกับมัน ฉันหวังว่าเธอจะทำเหมือนกัน ถ้าคุณไม่สามารถลืมเกี่ยวกับมัน แล้วแกล้งทำเป็นว่ามันเป็นเพียงความฝัน กรุณาอย่าพยายามที่จะทำให้มันเป็นจริง "ยุนเช : " . . . . . . . "