ศิลปและวรรณคดีชาวอินเดียเป็นผู้รักศ

ศิลปและวรรณคดี

ชาวอินเดียเป็นผู้รักศิลป และวรรณคดีมาช้านานแล้ว สังเกตได้จากลวดลายของเครื่องแต่งกาย บ้านที่พักอาศัย ศาสนสถาน และนาฎศิลป์ต่าง ๆ ศิลปในประเทศอินโดนีเซีย มิได้ยึดถือตามที่สืบทอดกันมาแต่ในอดีตเท่านั้น แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างได้พัฒนาเปลี่ยนไปตามแต่ละยุค แต่ละสมัย ที่มีอิทธิพลต่อประเทศอินโดนีเซีย ในขณะนั้น

ศิลปกรรมการปั้น และการแกะสลัก การทำงานแบบธรรมชาติ โดยใช้ฝีมืออย่างแท้จริง ประดิษฐ์สิ่งต่าง ๆ ในรูปแบบแกะสลักไม้ แกะสลักวัตถุโลหะ เครื่องปั้นดินเผา และงานแกะสลักหินเป็นรูปต่าง ๆ แต่ส่วนใหญ่เป็นศิลปกรรมฮินดู เพราะศาสนาพราหมณ์ฮินดู เคยเข้ามามีอิทธิพลในอินโดนีเซีย นักแกะสลักที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่เป็นชาวบาหลี

สถาปัตยกรรม

มีลักษณะแตกต่างกันไปตามสภาพของภูมิประเทศและอิทธิพลของศาสนา แต่ส่วนใหญ่คล้ายคลึงกับประเทศต่าง ๆ แถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อาคารบ้านเรือนของประชาชนโดยทั่ว ๆ ไปจะใช้วัสดุที่หาได้ในท้องถิ่นเป็นอุปกรณ์ในการก่อสร้าง ส่วนเทวสถานบางแห่ง เช่น สถูปโบโรพุทโธ ซึ่งมีชื่อเสียงมากได้รับอิทธิพลมาจากสถาปัตยกรรมของศาสนาฮินดู

นาฏศิลป์

มีรูปแบบแตกต่างกันไปเป็นสองลักษณะ เนื่องจากในอดีตอินโดนีเซียถูกฮอลันดาบีบบังคับให้แบ่งอาณาจักร Matanam ออกเป็นสองส่วนคืออาณาจักรสมาการ์ตา (Sumakarta) และอาณาจักรยอกยาการ์ตา (Yogyakarta) จึงทำให้นาฏศิลป์ชวามีรูปแบบแตกต่างกันออกไปดังกล่าว

แบบสมาการ์ตา (Samakarta) การแต่งกายจะใช้ผ้าแพรพาดบ่า ท่วงทำนองของวงมโหรีจะนุ่มนวลราบเรียบ มีเส้นแบ่งจังหวะน้อย
แบบยอกยาการ์ตา (Yogyakarta) การแต่งกายจะใช้ผ้าแพรพันเอว ท่วงทำนองของวงมโหรีจะมีเสียงไม่นุ่มนวล เพราะมีเส้นแบ่งจังหวะมาก
ถึงแม้นาฏศิลป์ทั้งสองแบบจะแตกต่างกันไปบ้างก็ตาม แต่ก็สะท้อนปรัชญาของชวาจากท่าทาง การเคลื่อนไหวมือ - แขน แม้กระทั่งการแสดงออกทางสีหน้า เช่น ตัวละครที่แสดงเป็นธรรมะจะหลบตาลงต่ำเสมอ และจะร่ายรำด้วยลีลาอ่อนช้อย ผสมกลมกลืนอย่างสง่างาม แสดงถึงจิตใจอ่อนโยนบริสุทธิ์ ในทางตรงกันข้าม ตัวละครที่แสดงเป็นอธรรม หรือชั่วร้ายจะแสดง ลักษณะท่วงท่าวางอำนาจ กลอกตาแข็งกร้าว แสดงถึงจิตใจชั่วร้ายหยาบคาย ปรัชญาของชวามุ่งใฝ่สันติความสงบสุข สุภาพ ถ่อมตัวในการติดต่อกับผู้อื่น เช่นเดียวกับตัวละครที่แสดงเป็นฝ่ายธรรมะ

ดนตรี

ในสมัยโบราณ อินโดนีเซียมีวงดนตรีพื้นเมืองมีชื่อเสียงมากเรียกว่า ตมิลาน ประกอบด้วย เครื่องดนตรีคล้ายระนาด กลอง ฆ้อง ซอสองสาย และขลุ่ย ซึ่งนอกจากเป็นดนตรีประจำราชสำนักของสุลต่านต่าง ๆ บนเกาะชวาแล้ว ดนตรีดังกล่าวยังทำหน้าที่เผยแพร่ศาสนาอิสลามด้วย แต่ปัจจุบันวงดนตรีตมิลานได้กลายเป็นวงดนตรีสำหรับการฟ้อนรำ การแสดงนาฏศิลป์ และการแสดงหนังตะลุง นอกจากนี้อินโดนีเซียยังมีวงดนตรีอังกะลุงด้วย

ศิลปะการแสดง

การมหรสพของอินโดนีเซียได้แก่ ละครและภาพยนตร์ เค้าโครงเรื่องของละครที่นำมาแสดงส่วนใหญ่คือเรื่องรามเกียรติ์ ซึ่งเป็นเทพนิยายในศาสนาฮินดู ตัวละครจะแต่งกายด้วยผ้าปาติก ไม่สวมเสื้อชั้นนอก ใช้สีทาตัวเป็นสีต่าง ๆ ประดับด้วยสร้อยสังวาลย์ นอกจากนี้ อินโดนีเซียยังมีการละเล่นอีกชนิดหนึ่งเรียกว่า วายัง หรือหนังตะลุง เป็นที่นิยมกันมาก เค้าโครงเรื่องส่วนใหญ่เป็นนิยายเกี่ยวกับเรื่องสงครามในศาสนาฮินดู

วรรณคดี

ในสมัยที่ศาสนาฮินดู และพุทธศาสนาได้เข้าไปเผยแพร่ในอินโดนีเซีย วรรณคดีของอินโดนีเซียมีความเจริญอย่างรวดเร็ว หนังสือที่มีชื่อเสียงในระยะนั้นได้แก่เรื่องเนการาเกอร์ตากามา ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ความยิ่งใหญ่ และอำนาจของอาณาจักรมัดยาปาหิต นอกจากนี้ยังมีหนังสือที่ได้รับความนิยมกันมากอีกเรื่องหนึ่งคือ เรื่องปาราราตัน เป็นเรื่องเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของกษัตริย์อินโดนีเซียในสมัยนั้น เขียนเป็นภาษาชวาโบราณ

ต่อมาเมื่อศาสนาอิสลามได้แพร่เข้าไปในอินโดนีเซีย ก็ได้มีผู้เขียนหนังสือเกี่ยวกับคำสอนของศาสนาอิสลาม และตำราหมอดูไว้หลายเล่ม โดยเขียนเป็นภาษาชวา

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศิลปและวรรณคดีชาวอินเดียเป็นผู้รักศิลปและวรรณคดีมาช้านานแล้วสังเกตได้จากลวดลายของเครื่องแต่งกายบ้านที่พักอาศัยศาสนสถานและนาฎศิลป์ต่างๆ ศิลปในประเทศอินโดนีเซียมิได้ยึดถือตามที่สืบทอดกันมาแต่ในอดีตเท่านั้นแต่มีหลายสิ่งหลายอย่างได้พัฒนาเปลี่ยนไปตามแต่ละยุคแต่ละสมัยที่มีอิทธิพลต่อประเทศอินโดนีเซียในขณะนั้นศิลปกรรมการปั้นและการแกะสลักการทำงานแบบธรรมชาติโดยใช้ฝีมืออย่างแท้จริงประดิษฐ์สิ่งต่างๆ ในรูปแบบแกะสลักไม้แกะสลักวัตถุโลหะเครื่องปั้นดินเผาและงานแกะสลักหินเป็นรูปต่างๆ แต่ส่วนใหญ่เป็นศิลปกรรมฮินดูเพราะศาสนาพราหมณ์ฮินดูเคยเข้ามามีอิทธิพลในอินโดนีเซียนักแกะสลักที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่เป็นชาวบาหลีสถาปัตยกรรมมีลักษณะแตกต่างกันไปตามสภาพของภูมิประเทศและอิทธิพลของศาสนาแต่ส่วนใหญ่คล้ายคลึงกับประเทศต่างๆ แถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อาคารบ้านเรือนของประชาชนโดยทั่วๆ ไปจะใช้วัสดุที่หาได้ในท้องถิ่นเป็นอุปกรณ์ในการก่อสร้างส่วนเทวสถานบางแห่งเช่นสถูปโบโรพุทโธซึ่งมีชื่อเสียงมากได้รับอิทธิพลมาจากสถาปัตยกรรมของศาสนาฮินดูนาฏศิลป์ มีรูปแบบแตกต่างกันไปเป็นสองลักษณะเนื่องจากในอดีตอินโดนีเซียถูกฮอลันดาบีบบังคับให้แบ่งอาณาจักร Matanam ออกเป็นสองส่วนคืออาณาจักรสมาการ์ตา (Sumakarta) และอาณาจักรยอกยาการ์ตา (ยอร์กยาการ์ตา) จึงทำให้นาฏศิลป์ชวามีรูปแบบแตกต่างกันออกไปดังกล่าวมีเส้นแบ่งจังหวะน้อยท่วงทำนองของวงมโหรีจะนุ่มนวลราบเรียบการแต่งกายจะใช้ผ้าแพรพาดบ่าแบบสมาการ์ตา (Samakarta)เพราะมีเส้นแบ่งจังหวะมากท่วงทำนองของวงมโหรีจะมีเสียงไม่นุ่มนวลการแต่งกายจะใช้ผ้าแพรพันเอวแบบยอกยาการ์ตา (ยอร์กยาการ์ตา)ถึงแม้นาฏศิลป์ทั้งสองแบบจะแตกต่างกันไปบ้างก็ตามแต่ก็สะท้อนปรัชญาของชวาจากท่าทางการเคลื่อนไหวมือ - แขนแม้กระทั่งการแสดงออกทางสีหน้าเช่นตัวละครที่แสดงเป็นธรรมะจะหลบตาลงต่ำเสมอและจะร่ายรำด้วยลีลาอ่อนช้อยผสมกลมกลืนอย่างสง่างามแสดงถึงจิตใจอ่อนโยนบริสุทธิ์ในทางตรงกันข้ามตัวละครที่แสดงเป็นอธรรมหรือชั่วร้ายจะแสดงลักษณะท่วงท่าวางอำนาจกลอกตาแข็งกร้าวแสดงถึงจิตใจชั่วร้ายหยาบคายปรัชญาของชวามุ่งใฝ่สันติความสงบสุขสุภาพถ่อมตัวในการติดต่อกับผู้อื่นเช่นเดียวกับตัวละครที่แสดงเป็นฝ่ายธรรมะดนตรีในสมัยโบราณอินโดนีเซียมีวงดนตรีพื้นเมืองมีชื่อเสียงมากเรียกว่าตมิลานประกอบด้วยเครื่องดนตรีคล้ายระนาดกลองฆ้องซอสองสายและขลุ่ยซึ่งนอกจากเป็นดนตรีประจำราชสำนักของสุลต่านต่างๆ บนเกาะชวาแล้วดนตรีดังกล่าวยังทำหน้าที่เผยแพร่ศาสนาอิสลามด้วยแต่ปัจจุบันวงดนตรีตมิลานได้กลายเป็นวงดนตรีสำหรับการฟ้อนรำการแสดงนาฏศิลป์และการแสดงหนังตะลุงนอกจากนี้อินโดนีเซียยังมีวงดนตรีอังกะลุงด้วยศิลปะการแสดงการมหรสพของอินโดนีเซียได้แก่ละครและภาพยนตร์เค้าโครงเรื่องของละครที่นำมาแสดงส่วนใหญ่คือเรื่องรามเกียรติ์ซึ่งเป็นเทพนิยายในศาสนาฮินดูตัวละครจะแต่งกายด้วยผ้าปาติกไม่สวมเสื้อชั้นนอกใช้สีทาตัวเป็นสีต่างๆ ประดับด้วยสร้อยสังวาลย์นอกจากนี้อินโดนีเซียยังมีการละเล่นอีกชนิดหนึ่งเรียกว่าวายังหรือหนังตะลุงเป็นที่นิยมกันมากเค้าโครงเรื่องส่วนใหญ่เป็นนิยายเกี่ยวกับเรื่องสงครามในศาสนาฮินดูวรรณคดีในสมัยที่ศาสนาฮินดูและพุทธศาสนาได้เข้าไปเผยแพร่ในอินโดนีเซียวรรณคดีของอินโดนีเซียมีความเจริญอย่างรวดเร็วหนังสือที่มีชื่อเสียงในระยะนั้นได้แก่เรื่องเนการาเกอร์ตากามาซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ความยิ่งใหญ่และอำนาจของอาณาจักรมัดยาปาหิตนอกจากนี้ยังมีหนังสือที่ได้รับความนิยมกันมากอีกเรื่องหนึ่งคือเรื่องปาราราตันเป็นเรื่องเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของกษัตริย์อินโดนีเซียในสมัยนั้นเขียนเป็นภาษาชวาโบราณต่อมาเมื่อศาสนาอิสลามได้แพร่เข้าไปในอินโดนีเซียก็ได้มีผู้เขียนหนังสือเกี่ยวกับคำสอนของศาสนาอิสลามและตำราหมอดูไว้หลายเล่มโดยเขียนเป็นภาษาชวา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และวรรณคดีมาช้านานแล้ว บ้านที่พักอาศัยศาสนสถานและนาฎศิลป์ต่าง ๆ ศิลปในประเทศอินโดนีเซีย แต่ละสมัยที่มีอิทธิพลต่อประเทศอินโดนีเซียในขณะนั้นศิลปกรรมการปั้นและการแกะสลักการทำงานแบบธรรมชาติโดยใช้ฝีมืออย่างแท้จริงประดิษฐ์สิ่งต่าง ๆ ในรูปแบบแกะสลักไม้แกะสลักวัตถุโลหะเครื่องปั้นดินเผาและงานแกะสลักหินเป็นรูปต่าง ๆ แต่ส่วนใหญ่เป็นศิลปกรรมฮินดูเพราะศาสนาพราหมณ์ฮินดูเคยเข้ามามีอิทธิพลในอินโดนีเซีย แต่ส่วนใหญ่คล้ายคลึงกับประเทศต่าง ๆ แถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อาคารบ้านเรือนของประชาชนโดยทั่ว ๆ ส่วนเทวสถานบางแห่งเช่นสถูปโบโรพุทโธ Matanam (Sumakarta) และอาณาจักรยอกยาการ์ตา (Yogyakarta) (Samakarta) การแต่งกายจะใช้ผ้าแพรพาดบ่า (Yogyakarta) การแต่งกายจะใช้ผ้าแพรพันเอว แต่ก็สะท้อนปรัชญาของชวาจากท่าทางการเคลื่อนไหวมือ - แขนแม้กระทั่งการแสดงออกทางสีหน้าเช่น และจะร่ายรำด้วยลีลาอ่อนช้อยผสมกลมกลืนอย่างสง่างามแสดงถึงจิตใจอ่อนโยนบริสุทธิ์ในทางตรงกันข้ามตัวละครที่แสดงเป็นอธรรมหรือชั่วร้ายจะแสดงลักษณะท่วงท่าวางอำนาจกลอกตาแข็งกร้าวแสดงถึงจิตใจชั่วร้ายหยาบคาย สุภาพถ่อมตัวในการติดต่อกับผู้อื่น ตมิลานประกอบด้วยเครื่องดนตรีคล้ายระนาดกลองฆ้องซอสองสายและขลุ่ย ๆ บนเกาะชวาแล้ว การแสดงนาฏศิลป์และการแสดงหนังตะลุง ละครและภาพยนตร์ ซึ่งเป็นเทพนิยายในศาสนาฮินดูตัวละครจะแต่งกายด้วยผ้าปาติกไม่สวมเสื้อชั้นนอกใช้สีทาตัวเป็นสีต่าง ๆ ประดับด้วยสร้อยสังวาลย์นอกจากนี้ วายังหรือหนังตะลุงเป็นที่นิยมกันมาก และอำนาจของอาณาจักรมัดยาปาหิต เรื่องปาราราตัน และตำราหมอดูไว้หลายเล่มโดยเขียนเป็นภาษาชวา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปและวรรณคดี

ชาวอินเดียเป็นผู้รักศิลปและวรรณคดีมาช้านานแล้วสังเกตได้จากลวดลายของเครื่องแต่งกายบ้านที่พักอาศัยศาสนสถานและนาฎศิลป์ต่างจะศิลปในประเทศอินโดนีเซียมิได้ยึดถือตามที่สืบทอดกันมาแต่ในอดีตเท่านั้นแต่ละสมัยที่มีอิทธิพลต่อประเทศอินโดนีเซียในขณะนั้น

ศิลปกรรมการปั้นและการแกะสลักการทำงานแบบธรรมชาติโดยใช้ฝีมืออย่างแท้จริงประดิษฐ์สิ่งต่างจะในรูปแบบแกะสลักไม้แกะสลักวัตถุโลหะเครื่องปั้นดินเผาและงานแกะสลักหินเป็นรูปต่างไม่มีเพราะศาสนาพราหมณ์ฮินดูเคยเข้ามามีอิทธิพลในอินโดนีเซียนักแกะสลักที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่เป็นชาวบาหลี



สถาปัตยกรรมมีลักษณะแตกต่างกันไปตามสภาพของภูมิประเทศและอิทธิพลของศาสนาแต่ส่วนใหญ่คล้ายคลึงกับประเทศต่างจะไม่มีอาคารบ้านเรือนของประชาชนโดยทั่วแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ส่วนเทวสถานบางแห่งเช่นสถูปโบโรพุทโธซึ่งมีชื่อเสียงมากได้รับอิทธิพลมาจากสถาปัตยกรรมของศาสนาฮินดู



นาฏศิลป์มีรูปแบบแตกต่างกันไปเป็นสองลักษณะเนื่องจากในอดีตอินโดนีเซียถูกฮอลันดาบีบบังคับให้แบ่งอาณาจักร matanam ออกเป็นสองส่วนคืออาณาจักรสมาการ์ตา ( sumakarta ) และอาณาจักรยอกยาการ์ตา ( Yogyakarta )