เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นราวกับจะกรีดหัว

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นราวกับจะกรีดหัวใจ พาให้คนสองคนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักต่างไม่เอ่ยอะไรออกมา คนตัวเล็กกว่าหยิบกระเป๋าขึ้นมากอด ก้มหน้างุดเพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าน้ำตามันคลอหน่วยขนาดไหน
ร่างสูงที่ยืนตรงข้ามกันไม่ปลอบใจอะไร เพราะอารมณ์ตอนนี้ช่างหม่นหมองเหลือเกิน

คนตัวเล็กทำท่าจะหันหลังเข้าหารถไฟ แต่ก็ทำได้เพียงหันครึ่งๆกลางๆ เพราะยังทำใจไม่ได้
“กลมจะไปแล้วจริงๆเหรอ?” ใบหน้าเข้มงอง้ำ ถอนหายใจยาว
คนตัวเล็กที่ถูกเรียกว่า”กลม”พยักหน้าอย่างซังกะตาย

“กลมไปอยู่ที่นู่นดูแลตัวเองนะ”

“โต....โทรมาหาด้วยนะอย่าทำหายล่ะเบอร์บ้านกลมน่ะ” น้ำเสียงฟังดูเหมือนคนเป็นหวัดเอ่ย ในใจกังวลไปต่างๆนานาด้วยเพราะเป็นคนคิดมาก

“โตรักกลมนะ” ร่างสูงกระซิบข้างหู นั่นทำให้คนตัวเล็กถอยหนี หน้าแดงไปจนถึงใบหู โตหัวเราะคิกคักแต่ก็ติดเศร้าสร้อย

“กลมไปเรียนนาน แบบว่า....ถ้าโตเลิกรักกลมแล้ว ให้บอกกันด้วย ติดต่อมายังไงก็ได้ ให้กลมรู้”

“โหยยยยยย นั่นมันอนาโค้ดดดดดดด โตไม่เลิกรักกลมหรอก” มือหนายีหัวจนยุ่งด้วยความเอ็นดู

เสียงสั่นเครือทำอึกอัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“จะบอกว่ารักโตใช่มั้ย?”

“อื้ม.....ปะ ไปแล้วนะ”

ขาเล็กๆเหมือนไม่มีแรงจะก้าว กลมคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นลมได้ทุกนาที แล้วมันก็ดีด้วยถ้าเป็นจริงๆ จะได้อยู่กับโตอีกสักนิด แต่ความคิดชั่วร้ายนั้นไม่เป็นผล ร่างเล็กก้าวขึ้นรถไฟไปแล้ว เมื่อได้ที่นั่งก็อดไม่ได้ที่จะหันออกมานอกหน้าต่างเพื่อมองดูชายคนรักเป็นครั้งสุดท้าย ทว่าร่างของคนหล่อเข้มคนนั้นกลับหายไปเสียแล้ว ร่างบางทึกทักเอาว่าโตคงจะทำใจไม่ได้เหมือนกับตน

เมื่อรถไฟออก ความคิดที่เศร้าหมองประดังเข้ามาในหัว กลมก้มหน้าลงกับกระเป๋าตัวเอง ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาโดยที่แทบไม่ต้องสะอื้นไห้เลย
ไม่รู้ว่าการจากลามันจะเจ็บถึงขนาดนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตก็อยู่กับย่าที่ต่างจังหวัดมาตลอด พอจู่ๆดันโชคดีสอบติดมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ เขาจึงต้องไปอยู่กับพ่อแม่ที่ทำงานอยู่ที่นั่นอยู่แล้ว ต้องจำใจลาจากจาก “โต” .....ผู้ชายที่รักมากที่สุด ห่วงหามากที่สุด ถึงแม้ทั้งคู่จะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ความรักก็ไม่ได้แตกต่างจากคู่ชายหญิงเลย




เริ่มเข้ามหาลัยแล้วเสียเงินไปมากโข กลมฟังพ่อแม่บ่นทุกวันทั้งๆที่ใบหน้ามีความสุขเหลือล้น จะบอกว่าดีใจที่ลูกสอบติดก็ไม่พูดหรอกนะ เมื่อเริ่มเข้าเรียนต้องปรับตัวมากทีเดียว ในมหาลัยไม่เท่าไหร่ แต่การเดินทางนี่สิ หลงแทบทุกวัน แม้จะเหนื่อยเพียงใด แต่สิ่งหนึ่งที่เป็นกำลังใจให้กับกลมคือคนที่รักอย่าง ..โต

โตจะโทรมาหากลมทุกวันไม่ขาด แต่เพราะว่าต่างคนต่างไม่มีโทรศัพท์มือถือจึงไม่สามารถคุยได้นานนักหากมีพ่อแม่อยู่ด้วย อีกทั้งเรื่องที่พูดก็ไม่สามารถใช้ประโยคหวานๆได้ โตมันบ่นตลอดว่าอึดอัดมากที่สุด จึงเริ่มทำไร่กับพ่อโดยขอค่าแรงจากเมื่อก่อนที่ช่วยทำด้วยน้ำใจ ทางด้านกลมมีหรือจะยอม เขาเริ่มไปลองสมัครงานพาร์ทไทม์ทำบ้าง และนั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่หลงทางกลับบ้านประจำ

“วันนี้หลงอีกแล้วอ่ะ การบ้านเยอะด้วย” คนตัวเล็กบ่นเสียงกระเง้ากระงอดใส่โทรศัพท์ โดยมีสายตาจากแม่จ้องอยู่

//“จดแผนที่ไว้สิ นี่ถ้าโตอยู่ด้วยจะไปช่วยจำ”//
ทั้งโตทั้งกลมคุยไปยิ้มไปจนเหมือนคนบ้า เสียงพ่อของโตเอ็ดดังเข้ามาในโทรศัพท์ ฝ่ายแม่ของกลมที่จ้องมาตั้งนานก็ลุกขึ้นมายืนข้างๆ จนเจ้าตัวหุบยิ้มแทบไม่ทัน สายตาลุกลนปะทะสายตาดุ

“คุยกับใคร แฟนป่ะเนี่ย”

“เฮ้ย ! ไม่ใช่แม่ โตแค่นี้ก่อนนะ” จากนั้นจึงวางสายโดยที่ไม่ทันฟังคำล่ำลาของแฟนเลย กลมฝืนยิ้มให้แม่ “โตเพื่อนสนิทหนูไงแม่”
ดูเหมือนแม่จะไม่เชื่อสักเท่าไหร่ แกกอดอกเอียงคอมองลูก กลมผู้ที่แสนจะขี้กังวลลนลาน เหงื่อแตกพลั่ก

“เห็นโทรคุยกันทุกวัน ไม่เบื่อรึไง”

“ไม่เบื่อหรอก โหยยยย จะทุ่มนึงแล้ว หนูขึ้นข้างบนแล้วนะ การบ้านมันเยอะ” ว่าแล้วก็วิ่งขึ้นบันไดไป ผู้เป็นแม่ได้แต่มองตาลอย ถึงแม้จะไม่ค่อยเจอกัน แต่นางสังหรณ์บางอย่างได้มากจริงๆ



เวลาผ่านไปสามปี ทั้งสองเจอหน้ากันแทบนับครั้งได้ แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคสักนิด เพราะความรักและความเข้าใจช่วยขับเคลื่อนชีวิตให้ก้าวเดินไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง กลมมีความสุขทุกวัน โตก็เช่นกัน กลมไม่เคยเชื่อว่าความสุขจะอยู่กับเราไม่นาน ด้วยความที่ไม่เคยทุกข์หนักๆมากก่อน ตอนเด็กก็อยู่กับย่า อยู่กับบ้านนอกคอกนาที่ไม่มีพิษมีภัย พอเข้าเรียนอาจมีเหนื่อยบ้าง มีปัญหาเรื่องเพื่อน เรื่องที่ทำงานบ้าง แต่กลมเป็นคนประเภทที่ถ้าทุกข์ก็จะตัดเรื่องนั้นทิ้ง เขาจึงดำเนินชีวิตอย่างมีความสุขที่สุด


แต่ใครจะรู้ว่าชีวิตนับแต่จากนี้....เขาจะทุกข์ ......ทุกข์อย่างถึงที่สุด

ค่ำวันนี้ฝนตก กลมไม่ต้องไปเรียน อันที่จริงแล้วเขาเตรียมตัวฝึกงานอยู่ด้วย ร่างกายจึงอ่อนล้าตามระเบียบ บรรยากาศของฝนทำให้กลมนึกถึงบ้านที่ต่างจังหวัดขึ้นมา เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาคนรัก แต่ดูเหมือนโตจะคิดถึงเขาเหมือนกันถึงได้โทรตัดหน้า

“ว่าจะโทรหาอยู่พอดี” เสียงใสทัก

// “ก็ใจเราตรงกันนี่นา ทำไงได้”//
ทั้งสองหัวเราะ จากนั้นก็พูดเรื่องสัพเพเหระกันตามปกติ จนเกือบหนึ่งชั่วโมงผ่านไป กลมผู้ขี้กังวลเสมอรู้สึกผิดสังเกตที่เสียงของโตฟังแล้วดูอึดอัดชอบกล

“วันนี้เป็นอะไรรึเปล่า ฟังเสียงดูแปลกๆจัง มีอะไรจะพูดกับกลมเหรอ อึกอักๆตลอดเลย”
ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ
// “โตจะแต่งงานแล้วนะ”//

“ไอ้บ้าเอ๊ยย ไม่ต้องมาแกล้ง มีอะรายห๊า”

// “แต่งจริงๆ พ่อแม่เขาอยากให้แต่งอ่ะ ขัดใจไม่ได้ว่ะ”//

“ไม่เชื่อ” กลมยังคงดึงดัน เขาไม่เคยมีความคิดในหัวเลยว่าโตจะแต่งงาน ตลกสิ้นดี

// “โตจะแต่งกับหวานเดือนหน้านะ ส่งการ์ดไปให้แล้ว ที่รีบบอกเพราะกลัวว่าถ้ากลมเห็นในการ์ดก่อนแล้วกลมจะโกรธโตที่ไม่บอกด้วยตัวเอง”// เสียงของโตเบาลง เบาลง มันคือการปิดการรับรู้เรื่องราวของกลม เด็กหนุ่มรู้สึกแปลบในอก มันร้อนขึ้นมาจากหน้าอก ขึ้นมาที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นราวกับจะกรีดหัวใจพาให้คนสองคนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักต่างไม่เอ่ยอะไรออกมาคนตัวเล็กกว่าหยิบกระเป๋าขึ้นมากอดก้มหน้างุดเพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าน้ำตามันคลอหน่วยขนาดไหนร่างสูงที่ยืนตรงข้ามกันไม่ปลอบใจอะไรเพราะอารมณ์ตอนนี้ช่างหม่นหมองเหลือเกินคนตัวเล็กทำท่าจะหันหลังเข้าหารถไฟแต่ก็ทำได้เพียงหันครึ่งๆกลาง ๆ เพราะยังทำใจไม่ได้ถอนหายใจยาวใบหน้าเข้มงอง้ำ "กลมจะไปแล้วจริงๆเหรอ"คนตัวเล็กที่ถูกเรียกว่าพยักหน้าอย่างซังกะตาย "กลม""กลมไปอยู่ที่นู่นดูแลตัวเองนะ""โต โทรมาหาด้วยนะอย่าทำหายล่ะเบอร์บ้านกลมน่ะ"น้ำเสียงฟังดูเหมือนคนเป็นหวัดเอ่ยในใจกังวลไปต่างๆนานาด้วยเพราะเป็นคนคิดมาก"โตรักกลมนะ" ร่างสูงกระซิบข้างหูนั่นทำให้คนตัวเล็กถอยหนีหน้าแดงไปจนถึงใบหูโตหัวเราะคิกคักแต่ก็ติดเศร้าสร้อย"กลมไปเรียนนานแบบว่า... ถ้าโตเลิกรักกลมแล้วให้บอกกันด้วยติดต่อมายังไงก็ได้ให้กลมรู้"มือหนายีหัวจนยุ่งด้วยความเอ็นดู "โหยยยยยยนั่นมันอนาโค้ดดดดดดดโตไม่เลิกรักกลมหรอก"เสียงสั่นเครือทำอึกอักแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา"จะบอกว่ารักโตใช่มั้ย"“อื้ม..... ปะไปแล้วนะ"ขาเล็กๆเหมือนไม่มีแรงจะก้าวกลมคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นลมได้ทุกนาทีแล้วมันก็ดีด้วยถ้าเป็นจริง ๆ จะได้อยู่กับโตอีกสักนิดแต่ความคิดชั่วร้ายนั้นไม่เป็นผลร่างเล็กก้าวขึ้นรถไฟไปแล้วเมื่อได้ที่นั่งก็อดไม่ได้ที่จะหันออกมานอกหน้าต่างเพื่อมองดูชายคนรักเป็นครั้งสุดท้ายทว่าร่างของคนหล่อเข้มคนนั้นกลับหายไปเสียแล้วร่างบางทึกทักเอาว่าโตคงจะทำใจไม่ได้เหมือนกับตนเมื่อรถไฟออกความคิดที่เศร้าหมองประดังเข้ามาในหัวกลมก้มหน้าลงกับกระเป๋าตัวเองปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาโดยที่แทบไม่ต้องสะอื้นไห้เลย ไม่รู้ว่าการจากลามันจะเจ็บถึงขนาดนี้ตั้งแต่เล็กจนโตก็อยู่กับย่าที่ต่างจังหวัดมาตลอดพอจู่ๆดันโชคดีสอบติดมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ เขาจึงต้องไปอยู่กับพ่อแม่ที่ทำงานอยู่ที่นั่นอยู่แล้วต้องจำใจลาจากจาก "โต" ... ผู้ชายที่รักมากที่สุดห่วงหามากที่สุดถึงแม้ทั้งคู่จะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ความรักก็ไม่ได้แตกต่างจากคู่ชายหญิงเลยเริ่มเข้ามหาลัยแล้วเสียเงินไปมากโขกลมฟังพ่อแม่บ่นทุกวันทั้งๆที่ใบหน้ามีความสุขเหลือล้นจะบอกว่าดีใจที่ลูกสอบติดก็ไม่พูดหรอกนะเมื่อเริ่มเข้าเรียนต้องปรับตัวมากทีเดียวในมหาลัยไม่เท่าไหร่แต่การเดินทางนี่สิหลงแทบทุกวันแม้จะเหนื่อยเพียงใดแต่สิ่งหนึ่งที่เป็นกำลังใจให้กับกลมคือคนที่รักอย่าง... โตโตจะโทรมาหากลมทุกวันไม่ขาดแต่เพราะว่าต่างคนต่างไม่มีโทรศัพท์มือถือจึงไม่สามารถคุยได้นานนักหากมีพ่อแม่อยู่ด้วยอีกทั้งเรื่องที่พูดก็ไม่สามารถใช้ประโยคหวานๆได้โตมันบ่นตลอดว่าอึดอัดมากที่สุดจึงเริ่มทำไร่กับพ่อโดยขอค่าแรงจากเมื่อก่อนที่ช่วยทำด้วยน้ำใจทางด้านกลมมีหรือจะยอมเขาเริ่มไปลองสมัครงานพาร์ทไทม์ทำบ้างและนั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่หลงทางกลับบ้านประจำ"วันนี้หลงอีกแล้วอ่ะการบ้านเยอะด้วย" คนตัวเล็กบ่นเสียงกระเง้ากระงอดใส่โทรศัพท์โดยมีสายตาจากแม่จ้องอยู่"จดแผนที่ไว้สินี่ถ้าโตอยู่ด้วยจะไปช่วยจำ" / /ทั้งโตทั้งกลมคุยไปยิ้มไปจนเหมือนคนบ้าเสียงพ่อของโตเอ็ดดังเข้ามาในโทรศัพท์ฝ่ายแม่ของกลมที่จ้องมาตั้งนานก็ลุกขึ้นมายืนข้าง ๆ จนเจ้าตัวหุบยิ้มแทบไม่ทันสายตาลุกลนปะทะสายตาดุ"คุยกับใครแฟนป่ะเนี่ย""เฮ้ย ไม่ใช่แม่โตแค่นี้ก่อนนะ"จากนั้นจึงวางสายโดยที่ไม่ทันฟังคำล่ำลาของแฟนเลยกลมฝืนยิ้มให้แม่"โตเพื่อนสนิทหนูไงแม่"ดูเหมือนแม่จะไม่เชื่อสักเท่าไหร่แกกอดอกเอียงคอมองลูกกลมผู้ที่แสนจะขี้กังวลลนลานเหงื่อแตกพลั่ก"เห็นโทรคุยกันทุกวันไม่เบื่อรึไง""ไม่เบื่อหรอกโหยยยยจะทุ่มนึงแล้วหนูขึ้นข้างบนแล้วนะการบ้านมันเยอะ" ว่าแล้วก็วิ่งขึ้นบันไดไปผู้เป็นแม่ได้แต่มองตาลอยถึงแม้จะไม่ค่อยเจอกันแต่นางสังหรณ์บางอย่างได้มากจริง ๆเวลาผ่านไปสามปีทั้งสองเจอหน้ากันแทบนับครั้งได้แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคสักนิดเพราะความรักและความเข้าใจช่วยขับเคลื่อนชีวิตให้ก้าวเดินไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคงกลมมีความสุขทุกวันโตก็เช่นกันกลมไม่เคยเชื่อว่าความสุขจะอยู่กับเราไม่นานด้วยความที่ไม่เคยทุกข์หนักๆมากก่อนตอนเด็กก็อยู่กับย่าอยู่กับบ้านนอกคอกนาที่ไม่มีพิษมีภัยพอเข้าเรียนอาจมีเหนื่อยบ้างมีปัญหาเรื่องเพื่อนเรื่องที่ทำงานบ้างแต่กลมเป็นคนประเภทที่ถ้าทุกข์ก็จะตัดเรื่องนั้นทิ้งเขาจึงดำเนินชีวิตอย่างมีความสุขที่สุด แต่ใครจะรู้ว่าชีวิตนับแต่จากนี้... เขาจะทุกข์... ทุกข์อย่างถึงที่สุดค่ำวันนี้ฝนตกกลมไม่ต้องไปเรียนอันที่จริงแล้วเขาเตรียมตัวฝึกงานอยู่ด้วยร่างกายจึงอ่อนล้าตามระเบียบบรรยากาศของฝนทำให้กลมนึกถึงบ้านที่ต่างจังหวัดขึ้นมาเด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาคนรักแต่ดูเหมือนโตจะคิดถึงเขาเหมือนกันถึงได้โทรตัดหน้าเสียงใสทัก "ว่าจะโทรหาอยู่พอดี""ก็ใจเราตรงกันนี่นาทำไงได้" / /ทั้งสองหัวเราะจากนั้นก็พูดเรื่องสัพเพเหระกันตามปกติจนเกือบหนึ่งชั่วโมงผ่านไปกลมผู้ขี้กังวลเสมอรู้สึกผิดสังเกตที่เสียงของโตฟังแล้วดูอึดอัดชอบกล "วันนี้เป็นอะไรรึเปล่าฟังเสียงดูแปลกๆจังมีอะไรจะพูดกับกลมเหรออึกอักๆตลอดเลย"ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ"โตจะแต่งงานแล้วนะ" / /"ไอ้บ้าเอ๊ยยไม่ต้องมาแกล้งมีอะรายห๊า" "แต่งจริง ๆ พ่อแม่เขาอยากให้แต่งอ่ะขัดใจไม่ได้ว่ะ" / /"ไม่เชื่อ" กลมยังคงดึงดันเขาไม่เคยมีความคิดในหัวเลยว่าโตจะแต่งงานตลกสิ้นดี"โตจะแต่งกับหวานเดือนหน้านะส่งการ์ดไปให้แล้วที่รีบบอกเพราะกลัวว่าถ้ากลมเห็นในการ์ดก่อนแล้วกลมจะโกรธโตที่ไม่บอกด้วยตัวเอง" / / เสียงของโตเบาลงเบาลงมันคือการปิดการรับรู้เรื่องราวของกลมเด็กหนุ่มรู้สึกแปลบในอกมันร้อนขึ้นมาจากหน้าอกขึ้นมาที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นราวกับจะกรีดเพลงหัวใจพาให้ของคุณคนสองของคุณคนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนักต่างไม่เอ่ยอะไรออกมาของคุณคนคุณตัวเพิ่มข้อมูลที่กว่าหยิบสินค้ากระเป๋าขึ้นมากอดก้มหน้างุดเพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าได้เพลงน้ำตามันคลอหน่วยขนาดไหน
ร่าง สูงสุดสูงที่ยืนตรงข้ามกันไม่ปลอบใจอะไรเพราะอารมณ์ตอนนี้ช่างหม่นหมองเหลือเกิน

ของคุณคนคุณตัวเพิ่มข้อมูลที่ทำท่าจะหันหลังเข้าหารถไฟ แต่ก็ทำได้เพียงหันครึ่งๆกลางๆเพราะยังทำใจไม่ได้
"กลมจะไปแล้วจริงๆเหรอ?" ใบหน้าเข้ม หนังสืออง้ำงถอนหายใจยาว
ของคุณคนคุณตัวเพิ่มข้อมูลที่ที่ถูกเรียกว่าได้ "กลม" พยักหน้าอย่างซังกะตาย

"กลมไปอยู่ที่นู่นดูแลตัวเอง นะ "

"โต .... โทรมาหาด้วยนะอย่าทำหาย ล่ะเบอร์บ้านกลมน่ะ "น้ำเสียงฟังดูเหมือนคนเป็นหวัดเอ่ยใน ใจกังวลไปต่างๆนานาด้วยเพราะเป็นคนคิดมาก

" โตรักกลมนะ "ร่างสูงกระซิบข้างหูนั่นทำให้คน ตัวเล็กถอยหนีหน้าแดงไปจนถึงใบหูโตหัวเราะคิกคัก แต่ก็ติด เศร้าสร้อย

"กลมไปเรียนนานแบบว่า .... ถ้าโตเลิกรักกลมแล้วให้บอก กันด้วยติดต่อมายังไงก็ได้ให้กลมรู้ "

"โหยยยยยยนั่นมัน อนาโค้ดดดดดดดโต ไม่เลิกรักกลมหรอก "หนายีมือคุณหัวจนยุ่งด้วยความสามารถเอ็นดู

เสียงสั่นเครือทำอึกอัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
" จะบอกว่ารักโตใช่มั้ย? "

" อื้ม ..... ปะไปแล้ว นะ "

ขาเล็ก ๆ เหมือนไม่มีแรงจะก้าว กลมคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นลมได้ทุกนาทีแล้วมันก็ดีด้วยถ้าเป็นจริงๆจะได้อยู่กับโตอีกสักนิด แต่ความคิดชั่วร้ายนั้นไม่เป็นผลร่างเล็กก้าวขึ้น รถไฟไปแล้วเมื่อได้ที่นั่งก็อด ไม่ได้ที่จะหันออกมานอกหน้าต่างเพื่อมองดูชายคนรักเป็นครั้งสุดท้ายทว่าร่างของคนหล่อเข้มคนนั้นกลับหายไปเสียแล้วร่างบางทึกทักเอาว่าโตคงจะทำใจไม่ได้ เหมือนกับตน

เมื่อรถไฟออกความสามารถคิดที่เศร้าหมองประดังเข้ามาในห้างหุ้นส่วนจำกัดคุณหัวกลมก้มหน้าลงกับสินค้ากระเป๋าคุณตัวเองปล่อยให้เพลงน้ำตามันไหลออกมาโดยที่แทบไม่คุณต้องสะอื้นไห้เลย
ไม่รู้ว่าได้หัวเรื่อง: การจากเนชั่ลามันจะเพลงเจ็บถึงขนาดนี้ตั้งแต่เพิ่มข้อมูลที่จนโต ก็อยู่กับย่าที่ต่างจังหวัดมา ตลอดพอจู่ๆดันโชคดีสอบติดมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯเขาจึงต้องไปอยู่กับพ่อแม่ที่ทำงานอยู่ที่นั่นอยู่แล้วต้องจำใจลาจากจาก "โต" ..... ผู้ชายที่ รักมากที่สุดห่วงหามากที่สุดถึงแม้ทั้งคู่จะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่ความสามารถรักก็ไม่ได้แตกต่างจากเนชั่คู่คุณชายหญิงเลย




เริ่มเข้ามหาลัยแล้วเสียเงินไปมากโขกลมฟังพ่อคุณแม่บ่นทุกการธนาคารวันทั้งๆที่ใบหน้ามี ความสุขเหลือล้นจะบอกว่าดีใจที่ ลูกสอบติดก็ไม่พูดหรอกนะเมื่อเริ่มเข้าเรียนต้องปรับตัวมากทีเดียวในมหาลัยไม่เท่าไหร่ แต่การเดินทางนี่สิหลงแทบทุกวันแม้จะเหนื่อยเพียงใด แต่สิ่งหนึ่งที่เป็น กำลังใจให้กับกลมคือคนที่รัก อย่าง .. โต

โตจะโทรมาหากลมทุกการธนาคารวันไม่ขาด แต่เพราะว่าต่างของคุณคนต่างไม่มีโทรศัพท์มือถือจึงไม่ด้านคุยได้นานนักหากมีพ่อคุณแม่ขณะนี้ด้วยอีกทั้งเรื่องที่พูดก็ ไม่สามารถใช้ประโยคหวาน ๆ ได้โต มันบ่นตลอดว่าอึดอัดมากที่สุดจึงเริ่มทำไร่กับพ่อโดยขอค่าแรงจากเมื่อก่อนที่ช่วยทำด้วยน้ำใจทางด้านกลมมีหรือจะยอมเขาเริ่มไปลองสมัครงานพาร์ทไทม์ทำบ้างและนั่น เป็นสาเหตุหนึ่งที่หลงทางกลับบ้าน ประจำ

"วันนี้หลงอีกแล้วอ่ะการบ้าน เยอะด้วย " คนตัวเล็กบ่นเสียงกระเง้ากระงอดใส่โทรศัพท์ โดยมีสายตาจากแม่จ้องอยู่

// "จดแผนที่ไว้สินี่ถ้าโตอยู่ ด้วยจะไป ช่วยจำ "//
ทั้งโตทั้งกลมคุยไปยิ้มไป จนเหมือนคนบ้าเสียงพ่อของโตเอ็ดดังเข้ามาในโทรศัพท์ฝ่ายแม่ของกลมที่จ้องมาตั้งนานก็ลุกขึ้นมายืนข้างๆจนเจ้าตัวหุบยิ้มแทบไม่ทันสายตาลุกลน ปะทะสายตาดุ

"คุยกับใครแฟนป่ะเนี่ย"

"เฮ้ย! ไม่ใช่แม่โตแค่นี้ก่อนนะ "จากนั้นจึงวางสายโดยที่ไม่ทัน ฟังคำล่ำลาของแฟนเลยกลมฝืนยิ้มให้แม่ " โตเพื่อนสนิทหนูไงแม่ "
ดูเหมือนแม่จะไม่เชื่อสักเท่าไหร่ แกกอดอกเอียงคอมองลูกกลม ผู้ที่แสนจะขี้กังวลลนลานเหงื่อ แตกพลั่ก

"เห็นโทรคุยกันทุกวันไม่เบื่อ รึไง "

"ไม่เบื่อหรอกโหยยยยจะ ทุ่มนึงแล้วหนูขึ้นข้างบนแล้วนะการบ้านมันเยอะ " ว่าแล้วก็วิ่งขึ้น บันไดไปคุณผู้เป็นคุณแม่ได้ แต่มองตาลอยถึงแม้จะไม่ค่อยเจอกัน แต่คุณนางสังหรณ์บางอย่างได้มากจริงๆ



เวลาทางทหารผ่านไปสามปีทั้งสองเจอหน้า: ภาพประกอบกันแทบนับครั้งได้ แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคสักนิดเพราะความสามารถรักและความสามารถเข้าใจช่วย ขับเคลื่อนชีวิตให้ก้าวเดินไปข้างหน้า ได้อย่างมั่นคงกลมมีความสุขทุกวันโตก็เช่นกันกลมไม่เคยเชื่อว่าความสุขจะอยู่กับเราไม่นานด้วยความที่ไม่เคยทุกข์หนัก ๆ มากก่อนตอนเด็กก็อยู่กับย่าอยู่ กับร้านบ้านนอกคอกนาที่ไม่มีพิษมีภัยพอเข้าเรียนอาจมีเหนื่อยบ้างมีปฐมวัยเรื่องเชิ้ตเรื่องที่ทำงานบ้าง แต่กลมเป็นของคุณคนออกประเภทที่ถ้าทุกข์ก็จะตัดเรื่องนั้นทิ้งเขาจึงดำเนินชีวิตอย่างมีความสามารถคุณสุขที่สุด


แต่ใครจะ รู้ว่าชีวิตนับ แต่จากนี้ .... เขาจะทุกข์ ...... ถึงอย่างทุกข์ที่สุด

ค่ำการธนาคารวันนี้คุณฝนตกกลมไม่คุณต้องไปเรียนอันที่จริงแล้วเขาเตรียมตัวฝึกงานความสามารถผลขณะนี้ด้วยร่างกายจึงอ่อนล้าตามระเบียบบรรยากาศ ของฝนทำให้กลมนึกถึงบ้านที่ต่าง จังหวัดขึ้นมาเด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์เพื่อจะโทรหาคนรัก แต่ดูเหมือนโตจะคิดถึงเขาเหมือนกันถึงได้โทรตัดหน้า

"ว่าจะโทรหาอยู่พอดี" เสียงใสทัก

// "ก็ใจเรา ตรงกันนี่นาทำไงได้ "//
ทั้งสองหัวเราะจากนั้นก็พูดเรื่อง สัพเพเหระกันตามปกติจนเกือบหนึ่งชั่วโมงผ่านไปกลมผู้ขี้กังวลเสมอรู้สึกผิดสังเกตที่เสียงของโตฟังแล้วดูอึดอัดชอบกล

" วันนี้เป็นอะไรรึเปล่า ฟังเสียงดูแปลก ๆ จังมีอะไร จะพูดกับกลมเหรออึกอัก ๆ ตลอดเลย "
ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ
//" โตจะแต่งงานแล้วนะ "//

" ไอ้บ้าเอ๊ยยไม่ต้องมาแกล้ง มีอะรายห๊า "

// "แต่งจริงๆพ่อแม่เขาอยากให้แต่ง อ่ะขัดใจไม่ได้ว่ะ " //

"ไม่เชื่อ" กลมยังคงดึงดันเขาไม่เคยมี ความคิดในหัวเลยว่าโตจะแต่งงานตลกสิ้นดี

// "โตจะแต่งกับ หวานเดือนหน้านะส่งการ์ดไปให้ แล้วที่รีบบอกเพราะกลัวว่าถ้ากลมเห็นในการ์ดก่อนแล้วกลมจะโกรธโตที่ไม่บอกด้วยตัวเอง "// เสียงของโตเบาลงเบาลงมัน คือการปิดการรับรู้เรื่องราว ของกลมเด็กหนุ่มรู้สึกแปลบใน อกมันร้อนขึ้นมาจากหน้าอกขึ้นมาที่