The notion of “appropriateness” of

The notion of “appropriateness” of analytic categories for a particular language has not always been a consideration. In traditional grammar books, tables such as the following were often presented for English verbs, constructed by analogy with similar tables of forms in Latin grammars. The forms for the Latin verb am are (“to love”) are listed on the right.

First person singular (I) love amo
Present tense, active Second person singular (you) love amas
Third person singular (she) loves amat
First person plural (we) love amamus
Second person plural (you) love amatis
Third person plural (they) love amant


Each of the Latin verb forms is different, according to the categories of person and number, yet the English verb forms are (with one exception) mostly the same. Thus it makes sense, in describing a language such as Latin, to have all those descriptive categories to characterize verb forms, but they don’t really describe verb forms in English. In English, it makes more sense to say the categories describe different pronouns. The influence of Latin, however, goes beyond the types of descriptive labels.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความคิดของ "เหมาะสม" ของประเภทวิเคราะห์สำหรับภาษาเฉพาะได้รับการพิจารณาเสมอ ในหนังสือไวยากรณ์ดั้งเดิม ตารางต่อไปนี้มักจะถูกแสดงสำหรับคำกริยาภาษาอังกฤษ สร้างขึ้น โดยเปรียบเทียบกับตารางคล้ายรูปแบบในปี grammars ติ แบบฟอร์มสำหรับคำกริยาในภาษาละติน:มี ("จะรัก") จะแสดงบนด้านขวา Amo รักเอกพจน์คนแรก (I)ปัจจุบันกาล คนใช้งานสองเอกพจน์ (คุณ) รัก amas เอกพจน์คนสาม (เธอ) รักอมาตย์ คนแรกพหูพจน์ (เรา) รัก amamus สองคนพหูพจน์ (คุณ) รัก amatis บุคคลที่สามพหูพจน์ (พวกเขา) รัก amantแต่ละฟอร์มที่กริยาภาษาละตินจะแตกต่างกัน ตามประเภทของบุคคล แต่แบบคำกริยาภาษาอังกฤษ (มีข้อยกเว้นหนึ่ง) ส่วนใหญ่จะเหมือนกัน ดังนั้น มันทำให้รู้สึก ในการอธิบายภาษาเช่นละติน มีหมวดหมู่เหล่านั้นอธิบายถึงลักษณะรูปแบบของคำกริยา แต่พวกเขาไม่อธิบายรูปแบบคำกริยาภาษาอังกฤษจริง ๆ ภาษาอังกฤษ ทำงานจะบอกประเภทอธิบายคำสรรพนามที่แตกต่างกัน อิทธิพลของละติน อย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากชนิดของป้ายชื่อที่อธิบาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความคิดของ "ความเหมาะสม" ของประเภทการวิเคราะห์สำหรับภาษาใดภาษาหนึ่งไม่ได้เสมอพิจารณา หนังสือไวยากรณ์แบบดั้งเดิมเช่นตารางต่อไปนี้มักจะถูกนำเสนอคำกริยาภาษาอังกฤษสร้างโดยการเปรียบเทียบกับตารางที่คล้ายกันของรูปแบบในไวยากรณ์ภาษาละติน รูปแบบสำหรับคำกริยา AM ละติน ( "รัก") มีการระบุไว้ด้านขวา.

คนแรกที่เอกพจน์ (ฉัน) รัก amo
ปัจจุบันกาลคนที่สองที่ใช้งานเอกพจน์ (คุณ) รัก Amas
บุคคลที่สามเอกพจน์ (เธอ) รักอมาตย์
คนแรก พหูพจน์ (เรา) รัก amamus
คนที่สองพหูพจน์ (คุณ) รัก amatis
บุคคลที่สามพหูพจน์ (พวกเขา) รัก Amant


แต่ละรูปแบบภาษาละตินคำกริยาที่แตกต่างกันไปตามประเภทของบุคคลและจำนวนที่ยังรูปแบบคำกริยาภาษาอังกฤษ (มีข้อยกเว้น ) เดียวกันส่วนใหญ่ ดังนั้นมันจึงทำให้ความรู้สึกในการอธิบายภาษาเช่นภาษาละตินที่จะมีทุกคนประเภทพรรณนาลักษณะรูปแบบกริยา แต่พวกเขาไม่ได้จริงๆอธิบายรูปแบบคำกริยาในภาษาอังกฤษ ในภาษาอังกฤษมันทำให้รู้สึกมากกว่าที่จะพูดประเภทอธิบายคำสรรพนามที่แตกต่างกัน อิทธิพลของละติน แต่นอกเหนือไปจากประเภทของป้ายพรรณนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความคิดของ " ความเหมาะสม " ประเภทไวยากรณ์สำหรับภาษาเฉพาะไม่ได้ มักจะพิจารณา ในไวยากรณ์ดั้งเดิม เช่น หนังสือ ตารางต่อไปนี้มักจะแสดงกริยาภาษาอังกฤษที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น โดยเปรียบเทียบกับตารางที่คล้ายคลึงกันของรูปแบบในไวยากรณ์ละติน แบบฟอร์มสำหรับคำกริยาภาษาละตินเป็น ( " รัก " ) อยู่ด้านขวาเอกพจน์บุรุษที่หนึ่ง ( ผม ) รักโม่กาลปัจจุบันที่ใช้งานบุคคลที่สองเป็นเอกพจน์ ( เธอ ) รักการดมกลิ่นบุรุษที่สามเอกพจน์ ( เธอ ) รักคาคนแรกเป็นพหูพจน์ ( เรา ) ชอบมามุสคนที่ 2 เป็นพหูพจน์ ( เธอ ) รัก มาทิสพหูพจน์บุคคลที่สาม ( พวกเขา ) รัก amantคำกริยาภาษาละตินของแต่ละรูปแบบจะแตกต่างกันตามประเภทของบุคคลและหมายเลข แต่รูปแบบภาษาอังกฤษคำกริยา ( กับข้อยกเว้น ) ส่วนใหญ่เหมือนกัน ดังนั้น มันทำให้ความรู้สึกในการอธิบายภาษา เช่น ภาษาอังกฤษ มีพวกประเภทบรรยายลักษณะรูปแบบกริยา แต่พวกเขาไม่ได้จริงๆอธิบายรูปแบบคำกริยาในภาษาอังกฤษ ในภาษาอังกฤษ มันทำให้รู้สึกมากขึ้นเพื่อบอกประเภทบรรยายสรรพนามที่แตกต่างกัน อิทธิพลของภาษาละติน แต่นอกเหนือไปจากประเภทของป้ายบรรยาย