To be honest, aside from making sur

To be honest, aside from making sure my Facebook privacy permissions were set, I hadn’t given a whole lot of thought about sharing photos of the kids online. I’ve run this blog (in various formats) for about a decade, and sharing stuff on it was just what I did. What I’ve always done. It’s sort of the point of it. And when in the last few years I’ve started blogging less and posting on Facebook more, I carried that same sense of “my life is an open book” with me to the social network.

My view on sharing photos of the kids has always been that the advantages of having an easy, centralized way of sharing photos with an extended family that are thousands of kilometres away outweighed the largely fictional threat of creepy people having access to them.

Several months ago I read Jeremy Goldkorn’s rant on the subject. The article itself is excellent food for thought, but it was something in a post-script that resonated most with me:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จะซื่อสัตย์นอกเหนือจากการทำให้แน่ใจว่า facebook สิทธิ์ความเป็นส่วนตัวของฉันถูกตั้งผมไม่ได้ให้เป็นจำนวนมากทั้งจากความคิดเกี่ยวกับการแบ่งปันภาพถ่ายของเด็กออนไลน์ ผมเคยทำงานบล็อก (ในรูปแบบต่างๆ) นี้ประมาณทศวรรษที่ผ่านมาและสิ่งที่ใช้ร่วมกันเมื่อมันเป็นเพียงแค่สิ่งที่ฉันได้ สิ่งที่ฉันได้ทำเสมอ มันเรียงลำดับของจุดของมันและเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาผมได้เริ่มต้นเขียนบล็อกน้อยลงและโพสต์ใน facebook มากขึ้นผมดำเนินความรู้สึกเดียวกันของ "ชีวิตของฉันคือหนังสือที่เปิด" กับฉันไปยังเครือข่ายสังคม.

มุมมองของฉันเกี่ยวกับการแบ่งปันรูปถ่ายของเด็ก ได้รับเสมอว่าข้อดีของการมีง่าย,วิธีการรวมศูนย์ในการแบ่งปันภาพถ่ายกับครอบครัวขยายที่มีหลายพันกิโลเมตรห่างเมื่อเทียบกับภัยคุกคามที่สวมส่วนใหญ่ของผู้คนที่น่าขนลุกที่มีการเข้าถึงพวกเขา.

หลายเดือนที่ผ่านมาผมอ่านพูดจาโผงผาง jeremy goldkorn ของเรื่อง บทความตัวเองเป็นอาหารที่ดีสำหรับความคิด แต่มันก็เป็นสิ่งที่อยู่ในโพสต์สคริปต์ที่ resonated มากที่สุดกับฉัน:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ที่จะซื่อสัตย์ นอกเหนือจากการตรวจสอบสิทธิ์ความเป็นส่วนตัว Facebook ของฉันได้ตั้งค่า ฉันไม่ได้ให้มากทั้งความคิดเกี่ยวกับการแบ่งปันภาพถ่ายของเด็กออนไลน์ ฉันได้ใช้บล็อกนี้ (ในรูปแบบต่าง ๆ) สำหรับเกี่ยวกับทศวรรษ และร่วมกันสิ่งนั้นเป็นเพียงสิ่งที่ฉันไม่ สิ่งที่ฉันได้จะกระทำ จัดเรียงของจุดของมันได้ และในไม่กี่ปี ฉันได้เริ่มบล็อกน้อยลงและลงรายการบัญชีใน Facebook เพิ่มเติม ฉันทำความรู้สึกเหมือนกันว่า "ชีวิตจะมีเปิดจอง" กับฉันในสังคมเครือข่าย

มีมุมมองของฉันแบ่งปันภาพถ่ายของเด็กมักจะได้เปรียบในการมีที่พัก ที่ ส่วนกลางวิถีแบ่งปันภาพถ่ายกับครอบครัวการขยายที่อยู่นับพันกิโลเมตร outweighed คุกคามส่วนใหญ่สมมติคนน่าขนลุกที่มีเข้าไป

เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมาอ่านเจเรมี Goldkorn เช่าในเรื่องการ บทความตัวเองเป็นความคิดสำหรับอาหารดี แต่มันเป็นบางอย่างในสคริปต์หลังที่ resonated ที่สุดกับดำเนินฉัน:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการได้รับความซื่อสัตย์สุจริตไปเสียจากการทำให้แน่ใจว่าสิทธิ์การเข้าใช้ความเป็นส่วนตัวของฉันได้รับการตั้งค่า Facebook ผมไม่ได้ให้จำนวนมากทั้งหมดของความคิดเกี่ยวกับการใช้งานร่วมกัน ภาพถ่าย ของเด็กได้แบบออนไลน์ ผมได้ใช้บล็อก(ในรูปแบบต่างๆ)แห่งนี้สำหรับเรื่องที่ช่วงเวลากว่าสิบปีและการใช้ร่วมกันในสิ่งที่มันเป็นสิ่งที่ฉันทำ สิ่งที่ผมทำอยู่เสมอ มันเป็นเรื่องของจุดที่ของมันและเมื่ออยู่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาที่ผมได้เริ่มต้นใช้งานเว็บบล็อกน้อยลงและโพสต์บน Facebook มากกว่าผมว่าความรู้สึกเหมือนกับของ"ชีวิตของข้าพเจ้าเป็นหนังสือแบบเปิดโล่งที่"พร้อมด้วยผมกับเครือข่ายทางสังคมที่.

วิวทิวทัศน์ของฉันในการแบ่งปัน ภาพ ของเด็กที่ได้รับว่าประโยชน์ของการได้มีความสะดวกในการใช้งานทุกครั้งวิธีการแบบรวมศูนย์ของการใช้งานร่วมกัน ภาพ กับครอบครัวแบบขยายที่มีหลายพันกิโลเมตรอยู่ห่างออกไปในแนวสืบสวน ภัย คุกคามเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจมีมากกว่าซึ่งส่วนใหญ่ของคนช่างน่าขนพองสยองเกล้ามีสิทธิ์การเข้าใช้.

หลายเดือนก่อนแล้วผมอ่านคำพูดโว goldkorn ของใครชั่วกว่าใครในเรื่องนี้ ข้อที่ตัวเองเป็นอาหารที่ดีเยี่ยมสำหรับความคิดแต่ก็มีบางสิ่งบางอย่างอยู่ที่ที่ทำการไปรษณีย์ - สคริปต์ที่ resonated มากที่สุดด้วย: