I was speaking to a group of about

I was speaking to a group of about 300 kids, ages six to eight, at a children's museum, and I brought with me a bag full of legs, similar to the kinds of things you see up here, and had them laid out on a table for the kids. And, from my experience, you know, kids are naturally curious about what they don't know, or don't understand, or is foreign to them. They only learn to be frightened of those differences when an adult influences them to behave that way, and maybe censors that natural curiosity, or you know, reins in the question-asking in the hopes of them being polite little kids. So I just pictured a first grade teacher out in the lobby with these unruly kids, saying, "Now, whatever you do, don't stare at her legs."
0:54
But, of course, that's the point. That's why I was there, I wanted to invite them to look and explore. So I made a deal with the adults that the kids could come in without any adults for two minutes on their own. The doors open, the kids descend on this table of legs, and they are poking and prodding, and they're wiggling toes, and they're trying to put their full weight on the sprinting leg to see what happens with that. And I said, "Kids, really quickly -- I woke up this morning, I decided I wanted to be able to jump over a house -- nothing too big, two or three stories -- but, if you could think of any animal, any superhero, any cartoon character, anything you can dream up right now, what kind of legs would you build me?"
1:36
And immediately a voice shouted, "Kangaroo!" "No, no, no! Should be a frog!" "No. It should be Go Go Gadget!" "No, no, no! It should be the Incredibles." And other things that I don't -- aren't familiar with. And then, one eight-year-old said, "Hey, why wouldn't you want to fly too?" And the whole room, including me, was like, "Yeah." (Laughter) And just like that, I went from being a woman that these kids would have been trained to see as "disabled" to somebody that had potential that their bodies didn't have yet. Somebody that might even be super-abled. Interesting.
2:16
So some of you actually saw me at TED, 11 years ago. And there's been a lot of talk about how life-changing this conference is for both speakers and attendees, and I am no exception. TED literally was the launch pad to the next decade of my life's exploration. At the time, the legs I presented were groundbreaking in prosthetics. I had woven carbon fiber sprinting legs modeled after the hind leg of a cheetah, which you may have seen on stage yesterday. And also these very life-like, intrinsically painted silicone legs.
2:52
So at the time, it was my opportunity to put a call out to innovators outside the traditional medical prosthetic community to come bring their talent to the science and to the art of building legs. So that we can stop compartmentalizing form, function and aesthetic, and assigning them different values. Well, lucky for me, a lot of people answered that call. And the journey started, funny enough, with a TED conference attendee -- Chee Pearlman, who hopefully is in the audience somewhere today. She was the editor then of a magazine called ID, and she gave me a cover story.
3:31
This started an incredible journey. Curious encounters were happening to me at the time; I'd been accepting numerous invitations to speak on the design of the cheetah legs around the world. And people would come up to me after the conference, after my talk, men and women. And the conversation would go something like this, "You know Aimee, you're very attractive. You don't look disabled." (Laughter) I thought, "Well, that's amazing, because I don't feel disabled." And it really opened my eyes to this conversation that could be explored, about beauty. What does a beautiful woman have to look like? What is a sexy body? And interestingly, from an identity standpoint, what does it mean to have a disability? I mean, people -- Pamela Anderson has more prosthetic in her body than I do. Nobody calls her disabled. (Laughter)
4:28
So this magazine, through the hands of graphic designer Peter Saville, went to fashion designer Alexander McQueen, and photographer Nick Knight, who were also interested in exploring that conversation. So, three months after TED I found myself on a plane to London, doing my first fashion shoot, which resulted in this cover -- "Fashion-able"? Three months after that, I did my first runway show for Alexander McQueen on a pair of hand-carved wooden legs made from solid ash. Nobody knew -- everyone thought they were wooden boots. Actually, I have them on stage with me: grapevines, magnolias -- truly stunning. Poetry matters. Poetry is what elevates the banal and neglected object to a realm of art. It can transform the thing that might have made people fearful into something that invites them to look, and look a little longer, and maybe even understand.
5:34
I learned this firsthand with my next adventure. The artist Matthew Barney, in his film opus called the "The Cremaster Cycle." This is where it really hit home for me -- that my legs could be wearable sculpture. And even at this point, I started to move away from the need to replicate human-ness as the only aesthetic ideal. So we made what people lovingly referred to as glass legs even though they're actually optically clear polyurethane, a.k.a. bowling ball material. Heavy! Then we made these legs that are cast in soil with a potato root system growing in them, and beetroots out the top, and a very lovely brass toe. That's a good close-up of that one. Then another character was a half-woman, half-cheetah -- a little homage to my life as an athlete. 14 hours of prosthetic make-up to get into a creature that had articulated paws, claws and a tail that whipped around, like a gecko. (Laughter) And then another pair of legs we collaborated on were these -- look like jellyfish legs, also polyurethane. And the only purpose that these legs can serve, outside the context of the film, is to provoke the senses and ignite the imagination. So whimsy matters.
6:56
Today, I have over a dozen pair of prosthetic legs that various people have made for me, and with them I have different negotiations of the terrain under my feet, and I can change my height -- I have a variable of five different heights. (Laughter) Today, I'm 6'1". And I had these legs made a little over a year ago at Dorset Orthopedic in England and when I brought them home to Manhattan, my first night out on the town, I went to a very fancy party. And a girl was there who has known me for years at my normal 5'8". Her mouth dropped open when she saw me, and she went, "But you're so tall!" And I said, "I know. Isn't it fun?" I mean, it's a little bit like wearing stilts on stilts, but I have an entirely new relationship to door jams that I never expected I would ever have. And I was having fun with it. And she looked at me, and she said, "But, Aimee, that's not fair." (Laughter) (Applause) And the incredible thing was she really meant it. It's not fair that you can change your height, as you want it.
8:04
And that's when I knew -- that's when I knew that the conversation with society has changed profoundly in this last decade. It is no longer a conversation about overcoming deficiency. It's a conversation about augmentation. It's a conversation about potential. A prosthetic limb doesn't represent the need to replace loss anymore. It can stand as a symbol that the wearer has the power to create whatever it is that they want to create in that space. So people that society once considered to be disabled can now become the architects of their own identities and indeed continue to change those identities by designing their bodies from a place of empowerment. And what is exciting to me so much right now is that by combining cutting-edge technology -- robotics, bionics -- with the age-old poetry, we are moving closer to understanding our collective humanity. I think that if we want to discover the full potential in our humanity, we need to celebrate those heartbreaking strengths and those glorious disabilities that we all have. I think of Shakespeare's Shylock: "If you prick us, do we not bleed, and if you tickle us, do we not laugh?" It is our humanity, and all the potential within it, that makes us beautiful. Thank you. (Applause)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมได้พูดถึงกลุ่ม 300 เด็ก อายุ 6 ถึง 8 ที่พิพิธภัณฑ์เด็ก และฉันมากับถุงเต็มขา คล้ายกับชนิดของสิ่งที่คุณเห็นที่นี่ และมีพวกเขาวางบนโต๊ะสำหรับเด็ก และ จากประสบการณ์ รู้ เด็กอยากรู้อยากเห็นตามธรรมชาติเกี่ยวกับอะไรก็ไม่ รู้ ไม่เข้าใจ หรือมีต่างประเทศไป พวกเขาเรียนจะกลัวของความแตกต่างเมื่อผู้ใหญ่มีผลต่อการทำงานที่ทาง และบางทีที่เห็นธรรมชาติ censors หรือคุณ ทราบ บังเหียนในการถามถามในความหวังของพวกเขาจะสุภาพน้อยเด็ก เพื่อฉันเพียงภาพครูชั้นประถมศึกษาปีแรกในล็อบบี้กับเด็กเหล่านี้วินัย บอกว่า, "ตอนนี้ สิ่งที่คุณทำ อย่ามองที่ขาของเธอ"
0:54
แต่ แน่ นอน ที่เป็นจุด จึงมี อยากจะเชิญชวนให้มอง และสำรวจ ดังนั้น ฉันทำข้อตกลงกับผู้ใหญ่ที่เด็กได้มาโดยไม่มีผู้ใหญ่สองนาทีเอง ประตูเปิด เด็กมาในตารางนี้ของขา และพวกเขากำลัง poking และ prodding และพวกเขากำลัง wiggling เท้า และพวกเขากำลังพยายามใส่น้ำหนักของพวกเขาเต็มขา sprinting เพื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับ และกล่าวว่า, "เด็ก ฉันตื่นนอนเช้านี้ ฉันตัดสินใจที่สามารถกระโดดข้ามบ้าน - ไม่มีอะไรมากเกินไป พระยานริศจริง ๆ เร็ว-- สอง หรือสามชั้น - แต่ ถ้าคุณไม่คิดว่า ของสัตว์ใด ๆ ซูเปอร์ฮีโร่ต่าง ๆ อักขระการ์ตูน สิ่งที่คุณฝันถึงขึ้นตอนนี้ ชนิดของขาจะคุณสร้างฉัน"
1:36
และ ทันทีเสียง ตะโกน "จิงโจ้" "ไม่ไม่ ไม่ ควรเป็นกบ" หมายเลข" ต้องไปโปรแกรมเบ็ดเตล็ดไป" "ไม่ไม่ ไม่ มันควรเป็นเครื่องบินรบ" และสิ่งอื่น ๆ ที่ฉันไม่ - ไม่คุ้นเคยกับ แล้ว หนึ่งแปดปีกล่าว ว่า "Hey ทำไมคุณไม่ต้องการบินเกินไป" น้ำทั้งหมด รวมถึงฉัน เช่น "ใช่" (หัวเราะ) และเพียงเช่นนั้น ฉันไปจาก ผู้หญิงที่เด็กเหล่านี้จะถูกฝึกให้เห็นเป็น"ปิด"เพื่อใครสักคนที่มีศักยภาพที่ไม่มีร่างกายยัง ใครสักคนที่อาจจะเตอร์รุ่น abled ที่น่าสนใจ.
2:16
เพื่อบางท่านจะเห็นฉันที่ TED, 11 ปีที่ผ่านมา มีจำนวนมากของการพูดคุยเกี่ยวกับวิธีชีวิตเปลี่ยนประชุมนี้สำหรับวิทยากรและผู้เข้าร่วมประชุม และฉันไม่มีข้อยกเว้น เท็ดถูกแผ่นเปิดกับทศวรรษถัดไปของการสำรวจของชีวิตอย่างแท้จริง เวลา ขาที่ผมนำเสนอได้ใหม่เอี่ยมใน prosthetics ฉันมีผ้าคาร์บอนไฟเบอร์ขา sprinting modeled หลังจากขาหลังของชีต้า ซึ่งคุณอาจได้เห็นบนเวทีเมื่อวานนี้ และยัง เหล่านี้มากเหมือนจริง การทำสีซิลิโคนขา
2:52
เพื่อเวลา มีโอกาสดับโทรไป innovators นอกดั้งเดิมชุมชนเทียมแพทย์มานำความสามารถพิเศษของศาสตร์ และศิลปะการสร้างขาของฉัน เพื่อให้เราสามารถหยุดการ compartmentalizing แบบฟอร์ม ฟังก์ชัน และความ งาม และกำหนดค่าต่าง ๆ ดี โชคดีสำหรับฉัน ผู้คนมากมายตอบเรียกว่า การเดินทางเริ่มต้น ตลกมาก มีผู้เข้าร่วมการประชุม TED - ชี้ฟ้า Pearlman ที่หวังว่าผู้ชมและวันนี้อยู่ เธอที่แก้ไขแล้วของนิตยสารฉบับหนึ่งเรียกว่า ID และเธอให้ฉันครอบคลุมเรื่อง.
3:31
นี้เริ่มต้นการเดินทาง อยากรู้อยากเห็นผลงานเกิดขึ้นกับผมเวลา ผมได้ถูกรับเชิญมากมายมาพูดคุยในการออกแบบของขาเสือชีตาห์ทั่วโลก และคนจะมาให้ฉันหลังจากการประชุม หลังจากการพูดคุยของฉัน ชาย และหญิง และการสนทนาจะไปเหมือนกับ, "คุณรู้ว่าเอย์มี่ คุณน่าสนใจมากขึ้น คุณอย่ามองคนพิการ" (หัวเราะ) ฉันคิดว่า "ดี ที่ได้ตื่นตาตื่นใจ เพราะไม่รู้สึกว่าถูกปิดใช้งาน" และจะเปิดตาของฉันการสนทนานี้อาจอุดม เกี่ยวกับความงาม สิ่งไม่เป็นผู้หญิงสวยงามได้เหมือน ร่างกายเซ็กซี่คืออะไร และเป็นเรื่องน่าสนใจ จากอันเป็นเอกลักษณ์ ว่า จะพิการหรือไม่ ผมหมายถึง คน - เมลามีขึ้นเทียมในร่างกายของเธอมากกว่าฉัน ไม่มีใครเรียกเธอถูกปิดใช้งาน (เสียงหัวเราะ)
4:28
เพื่อนิตยสารนี้ ผ่านมือของนักออกแบบกราฟิกปีเตอร์ Saville ไปนักออกแบบแฟชั่นอเล็กซานเดอร์แม็กควีน และช่างภาพนิคไนท์ ที่หย่อนที่สนทนา ดังนั้น สามเดือนหลังจากพบตัวเองบนเครื่องบินไปลอนดอน TED ทำการถ่ายภาพแฟชั่นครั้งแรกของฉัน ซึ่งส่งผลให้ฝาครอบนี้ - "แฟชั่นสามารถ" สามเดือนหลังจากนั้น ฉันได้ดูรันเวย์ของฉันแรกสำหรับอเล็กซานเดอร์แม็กควีนในคู่มือแกะสลักไม้ขาทำจากเถ้าแข็ง ไม่มีใครรู้ - ทุกคนคิดว่า พวกรองเท้าไม้ จริง ฉันมีพวกเขาบนเวทีกับฉัน: grapevines แม็กโนเลียส์ - สวยงามอย่างแท้จริง บทกวีเรื่อง บทกวีคือ อะไรยกพวกวัตถุที่ถูกละเลย และ banal กับขอบเขตของศิลปะ มันสามารถแปลงสิ่งที่อาจทำให้คนกลัวเป็นสิ่ง ที่เชิญพวกเขาให้ดู และดูเล็กน้อยยาว บางทีแม้แต่เข้าใจ ได้
5:34
ฉันเรียนนี้โดยตรงกับการผจญภัยของฉันถัดไปได้ บาร์นีย์ Matthew ศิลปินใน opus ฟิล์มของเขาเรียกว่าการ "Cremaster ถีบ" ที่มันจริง ๆ ตีหน้าแรกสำหรับผมที่ขาของฉันอาจเป็น wearable ประติมากรรมได้ และณจุดนี้ ผมเริ่มย้ายจากจำเป็นต้องจำลองมนุษย์สบาย ๆ เป็นอุดมคติความงามเท่านั้น เพื่อให้เราทำสิ่งที่ผู้คนรัก เรียกว่าแก้วขาแม้ว่าพวกเขากำลังจริง ๆ ชัดเจน optically polyurethane หรือเวสท์วูดลูกโบว์ลิ่งวัสดุ หนัก แล้วเราทำขาเหล่านี้จะหล่อในดิน ด้วยระบบรากมันเติบโตในพวกเขา และ beetroots ด้านบน และเท้าเหลืองน่ารักมาก ก็ดีอย่างใกล้ชิดของที่หนึ่ง แล้ว อักขระอื่นเป็นหญิงครึ่ง ครึ่งชีต้า - ดีเล็กน้อยกับชีวิตเป็นนักกีฬา 14 ชั่วโมงของแต่งหน้าเทียมจะได้รับในสิ่งมีชีวิตที่มีการพูดชัดแจ้ง paws เล็บและหางที่ถูกตีทั่ว เช่น gecko เป็น (หัวเราะ) แล้ว คู่อื่นของขาเราร่วมมือกันในนี้ - เหมือนแมงกะพรุนขา นอกจากนี้โพลียูรี และวัตถุประสงค์เฉพาะที่ขาเหล่านี้สามารถให้บริการ นอกจากฟิล์ม คือการ กระตุ้นความรู้สึก และจินตนาการจุด ดังนั้น whimsy เรื่องการ
6:56
วันนี้ มีโหลกว่าคู่ของขาเทียมที่คนหลายคนทำให้ฉัน และได้ มีการเจรจาของภูมิประเทศแตกต่างกันภายใต้เท้าของฉัน และฉันสามารถเปลี่ยนความสูงของฉัน - มีตัวแปรของความสูงที่แตกต่างกัน 5 (หัวเราะ) วันนี้ ฉัน 6'1 " และมีขานี้ทำน้อยกว่าปีที่ผ่านมาที่กระดูกดอร์เซ็ทในอังกฤษและเมื่อผมนำพวกเขาบ้านแมนฮัตตัน ของฉันคืนแรกออกในเมือง ผมไปงานเลี้ยงแฟนซีมากขึ้น และผู้หญิงไม่มีใครได้รู้จักฉันปีที่ของฉันปกติ 5'8 " ปากของเธอหลุดเปิดเมื่อเธอเห็นฉัน และเธอ "แต่คุณสูงมาก" และฉันกล่าวว่า "ฉันรู้ ว่า ไม่สนุก"ผมหมายถึง มันหน่อยชอบใส่เรือนคุ้ม แต่มีความสัมพันธ์ใหม่กับแยมประตูที่ผมไม่คาดว่า จะมีเคย และมีความสนุกกับมัน เธอมองฉัน และ ก็ "แต่ เอย์มี่ เป็นธรรมไม่" (หัวเราะ) (ปรบมือ) และสิ่งเหลือเชื่อคือ เธอจริง ๆ ความหมาย มัน ไม่ยุติธรรมที่คุณสามารถเปลี่ยนความสูงของคุณ คุณต้องการมัน
8:04
และที่ว่าเมื่อฉันรู้ - คือเมื่อผมรู้ว่า การสนทนากับสังคมมีการเปลี่ยนแปลงและลึกซึ้งในทศวรรษนี้ ไม่มีการสนทนาเกี่ยวกับการขาดมากเพียงใด การสนทนาเกี่ยวกับการจำแนกได้ การสนทนาเกี่ยวกับศักยภาพได้ ขาเทียมไม่ใช่จำเป็นต้องเปลี่ยนขาดทุนอีกต่อไป มันสามารถยืนเป็นสัญลักษณ์ที่ผู้สวมใส่มีอำนาจที่จะสร้างอะไรก็จะต้องสร้างในพื้นที่ที่ ดังนั้นคนที่สังคมถือจะปิดใช้งานครั้งเดียวสามารถเป็น สถาปนิกของเอกลักษณ์ของตนเอง และแน่นอนต่อเมื่อ identities ต่าง ๆ โดยออกแบบศพจากสถานที่เสริมสร้างพลังอำนาจ และผมตื่นเต้นมากตอนนี้คือที่ โดยการรวมเทคโนโลยีล้ำสมัย -วิทยา bionics - กับบทกวีโปรดลองอีก เรากำลังจะย้ายใกล้ชิดเข้าใจมวลมนุษยชาติของเรารวม ผมคิดว่า ถ้าเราต้องการได้อย่างเต็มศักยภาพมนุษย์ของเรา เราต้องฉลองจุดแข็งเหล่านั้น heartbreaking และพิการผู้ประเสริฐที่เราได้ ผมคิดว่า ของ Shylock ของเชกสเปียร์: "ถ้าคุณ prick เรา ทำเราไม่มีเลือดออก และถ้าคุณจี้ เราทำเราไม่หัวเราะหรือไม่" มนุษย์ของเรา และทั้งหมดศักยภาพภายใน ที่ทำให้เราสวยได้ ขอบคุณ (ปรบมือ)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันพูดกับกลุ่มเด็กวัยประมาณ 300 , หกถึงแปด , พิพิธภัณฑ์เด็กและฉันพามาด้วยถุงเต็มขา คล้ายกับชนิดของสิ่งที่คุณเห็นที่นี่และมีพวกเขาออกมาวางบนโต๊ะสำหรับเด็ก และจากประสบการณ์ของผม คุณก็รู้ เด็กย่อมอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาไม่รู้ หรือ ไม่เข้าใจ หรือ ต่างประเทศได้พวกเขาเรียนรู้ที่จะกลัวความแตกต่างเหล่านั้น เมื่อผู้ใหญ่ของพวกเขาที่จะทำอย่างนั้น และบางทีเซ็นเซอร์ที่ความอยากรู้อยากเห็น หรือคุณรู้ บังเหียนในคำถามที่ถามในความหวังของพวกเขาเป็นเด็กที่สุภาพ แล้วผมก็นึกภาพครูชั้นประถมศึกษาปีแรกออกในล็อบบี้กับเด็กเกเรพวกนี้ว่า " ตอนนี้ คุณทำอะไรก็ตาม อย่าจ้องที่ขาเธอ 0:54 "

แต่ แน่นอนนั่นคือประเด็น นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันอยู่ที่นั่น ฉันต้องการที่จะเชิญพวกเขาที่จะมองและสำรวจ ดังนั้นผมจึงทำข้อตกลงกับผู้ใหญ่ว่าเด็กจะไม่มีผู้ใหญ่สองนาทีด้วยตนเอง ประตูเปิด เด็กๆลงมาบนโต๊ะของขา และพวกเขาจะโผล่เข้ามากระทันหัน และพวกเขากำลังกระดิกหัวแม่เท้าและพวกเขากำลังพยายามที่จะวางน้ำหนักเต็มของพวกเขาในการวิ่งขาที่จะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับมัน และฉันกล่าวว่า " เด็กๆ เร็วจริงๆ . . . ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า ฉันตัดสินใจว่าฉันต้องการที่จะสามารถกระโดดข้ามบ้าน . . . ไม่มีอะไรใหญ่เกิน สอง หรือ สามเรื่อง แต่ถ้าคุณสามารถคิดของสัตว์ใด ๆ ใด ๆ , ซุปเปอร์ฮีโร่ , การ์ตูน , อะไรที่คุณสามารถฝันขึ้นตอนนี้ชนิดของขาคุณจะสร้างชั้น ? " 1:36

และทันทีที่เสียงตะโกน " จิงโจ้ " " ไม่ ไม่ ไม่ ! ควรเป็นกบ ! " ไม่ มันควรจะไป gadget ! " ไม่ ไม่ ไม่ ! มันควรจะ Incredibles " และสิ่งอื่น ๆที่ผมไม่ . . . ไม่คุ้นเคยกับ และหลังจากนั้น หนึ่งแปดปีเก่ากล่าวว่า " Hey , ทำไมคุณไม่อยากจะบินไปด้วย ? " และทั้งห้องรวมถึงฉัน เป็นเหมือน " ค่ะ" ( หัวเราะ ) และอย่างที่บอก ผมก็เป็น ผู้หญิง ที่เด็กเหล่านี้จะได้รับการฝึกอบรมเพื่อดูเป็น " คนพิการ " กับใครบางคนที่ มีศักยภาพที่ร่างกายของพวกเขาไม่ได้เลย ใครบางคนที่อาจจะสุดไม่พิการต่างหาก . น่าสนใจ

2 : 16 ดังนั้นบางส่วนของคุณจริง ๆ เห็นผมที่เท็ด เมื่อ 11 ปีก่อนกับมีมากพูดคุยเกี่ยวกับวิธีชีวิตที่เปลี่ยนแปลงการประชุมนี้เป็นทั้งวิทยากรและผู้เข้าร่วมประชุม และฉันก็ไม่มีข้อยกเว้น เท็ด แท้จริงเป็นแผ่นเปิดทศวรรษของการสำรวจเป็นชีวิตของผม ตอนนั้นขาผมเสนอเป็น groundbreaking ในอุตสาห . ผมมีผ้าคาร์บอนไฟเบอร์วิ่งขา modeled หลังจากขาหลังของชีต้าซึ่งคุณอาจจะได้เห็นบนเวทีเมื่อวานนี้ และยัง เหล่านี้ มาก ชีวิตเหมือน ภายในทาสีซิลิโคนขา 2:52

ดังนั้นในตอนนี้มันเป็นโอกาสของฉันที่จะใส่ไปนักประดิษฐ์นอกแพทย์แผนชุมชนมาเทียมความสามารถในศาสตร์และศิลปะของขาอาคาร เพื่อให้เราสามารถหยุด compartmentalizing รูปแบบ หน้าที่ และสุนทรียะให้คุณค่าที่แตกต่างกัน โชคดีสำหรับฉัน หลายคนรับสายนั้น และการเดินทางเริ่มต้น พอที กับผู้เข้าร่วมการประชุมเท็ด -- ชี เพิร์ลแมน ใครหวังอยู่ในผู้ชมที่วันนี้ เธอเป็นบรรณาธิการของนิตยสารที่เรียกว่า ID แล้ว เธอให้ฉันแต่งเรื่อง

3 : 31 นี้เริ่มต้นการเดินทางอันเหลือเชื่อเราสงสัยมาเกิดขึ้นกับผมตอนนั้น ผมได้รับเชิญมากมายที่จะพูดในแบบของเสือขาทั่วโลก และคนที่จะมาหาฉัน หลังจากการประชุม หลังจากการพูดคุยของฉัน ผู้ชายและผู้หญิง และการสนทนาที่จะไปอะไรเช่นนี้ " คุณเอมี่ คุณมีเสน่ห์มาก คุณดูไม่พิการ " ( หัวเราะ ) ผมก็คิดสุดยอดเลย เพราะรู้สึกไม่พิการ " และมันจริงๆเปิดตาของฉันไปที่การสนทนานี้สามารถสำรวจเกี่ยวกับความงาม ทำไมผู้หญิงสวยต้องมีลักษณะอย่างไร อะไรคือร่างกายเซ็กซี่ และที่น่าสนใจ จากตัวตนจุดยืน หมายความว่ามีความพิการ ? ฉันหมายถึง ทุกคน . . . Pamela Anderson มีเทียมในตัวเธอมากกว่าฉัน ไม่มีใครเรียกเธอพิการ( หัวเราะ )

4 : 28 ดังนั้นนิตยสาร ผ่านมือของ กราฟิกดีไซเนอร์ ปีเตอร์ ซาวิลล์ ไปออกแบบแฟชั่น Alexander McQueen และช่างภาพ Nick อัศวินที่ยังสนใจในการสนทนานั้น ดังนั้น สามเดือนหลังจาก เท็ด ฉันพบว่าตัวเองอยู่บนเครื่องบินไปลอนดอน ทำแฟชั่นยิงครั้งแรกของฉัน ซึ่งส่งผลให้เกิดการปกนี้ -- แฟชั่น " สามารถ " สามเดือนหลังจากนั้นฉันทำครั้งแรกของฉัน นางแสดง Alexander McQueen ในคู่มือแกะสลักไม้ทำจากขาแข็งเถ้า ไม่มีใครรู้ . . . . . ทุกคนคิดว่าพวกเขามีรองเท้าไม้ จริงๆแล้ว ฉันมีพวกเขาอยู่บนเวทีกับฉัน : ไร่องุ่นแมกโนเลีย , -- ที่สวยงามอย่างแท้จริง เรื่องบทกวี บทกวีเป็นสิ่งที่ยกระดับวัตถุสามัญและไม่เคย ดินแดนแห่งศิลปะมันสามารถเปลี่ยนสิ่งที่อาจทำให้ผู้คนหวาดกลัว เป็นสิ่งที่ชวนให้มอง และมองอีกเล็กน้อย และอาจจะเข้าใจ

ผมเรียนด้วยตัวเอง 5 : 34 กับการผจญภัยครั้งต่อไปของฉัน ศิลปินแมทธิวบาร์นีย์ ในบทประพันธ์ของเขาภาพยนตร์เรียกว่า " cremaster รอบ " นี่มันตีบ้านสำหรับฉัน . . . ที่ขาของฉันจะเป็นประติมากรรมเครื่องแต่งตัว และแม้ที่จุดนี้ผมเริ่มที่จะย้ายออกไปจากความต้องการที่จะทำซ้ำ เนส มนุษย์เป็นเพียงอุดมคติความงาม ดังนั้น เราจึงมีผู้คนรักใคร่ เรียกว่าขาแก้วแม้ว่าพวกเขากำลัง optically ล้างวัสดุยูรีเทน , ลูกโบว์ลิ่ง aka หนัก ! งั้นเราทำขาเหล่านี้ถูกโยนในดินที่มีระบบรากปลูกมันฝรั่งในพวกเขาและ beetroots ออกมาด้านบน และเท้าเหลืองน่ารักมากมันชัดดีเรื่องนี้ แล้วตัวละครอีกเป็นครึ่งคน ครึ่งเสือนิดหน่อยต่อชีวิตของนักกีฬา 14 ชั่วโมงของการแต่งหน้าเทียมเข้าไป สิ่งมีชีวิตที่พูดชัดแจ้งอุ้งเท้ากรงเล็บและหางที่วิปปิ้งๆเหมือนตุ๊กแก ( หัวเราะ ) แล้วอีกคู่ขาเราร่วมมือในเป็นนี้ . . . เหมือนแมงกะพรุนขา , ยูรีเทนและมีเพียงจุดประสงค์ที่ขาเหล่านี้สามารถให้บริการนอกบริบทของหนัง คือการกระตุ้นความรู้สึกและจุดประกายจินตนาการ เรื่องแปลกๆ
.
6 : 56 วันนี้ ฉันมีมากกว่าโหลคู่ของขาเทียมที่หลายๆ คนได้ ทำ สำหรับผม และผมได้เจรจากับพวกเขาแตกต่างของภูมิประเทศใต้ฝ่าเท้าของฉันและฉันสามารถเปลี่ยนความสูงของฉัน . . . ฉันมีตัวแปร 5 ของความสูงที่แตกต่างกัน( หัวเราะ ) วันนี้ผม 6 ' 1 " และฉันมีขาเหล่านี้ทำเล็กน้อยกว่าปีที่ผ่านมาใน Dorset และอังกฤษ และเมื่อฉันนำพวกเขาบ้านที่แมนฮัตตัน ก่อนคืนออกในเมือง , ฉันไปงานปาร์ตี้แฟนซีมาก และหญิงสาวก็มีคนที่รู้จักฉันมาปีที่ปกติ 5 ' 8 " เปิดปากของเธอลดลง เมื่อเธอเห็นผม เธอกลับ แต่เธอตัวสูงมาก ! และฉันกล่าวว่า " ผมรู้ มันสนุกมั้ย ?" ฉันว่ามันออกจะชอบใส่เสาบนเสา แต่ฉันมีทั้งหมดใหม่ความสัมพันธ์ที่จะติดประตูที่ผมไม่เคยคิดว่าผมจะเคยมี และฉันก็สนุกกับมัน เธอมองที่ฉัน และ เธอกล่าวว่า " แต่ เอมี่ ไม่ยุติธรรมเลย " ( หัวเราะ ) ( เสียงปรบมือ ) และสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเธอจริงๆหมายถึงมัน ไม่ยุติธรรมเลยที่คุณสามารถเปลี่ยนความสูงของคุณ ตามที่คุณต้องการ 8.04

และเมื่อฉันรู้ว่า . . . นั่นคือเมื่อผมรู้ว่าการสนทนากับสังคมมีการเปลี่ยนแปลงอย่างลึกซึ้งในทศวรรษนี้ มันไม่มีการสนทนาเกี่ยวกับการขาด มันเกี่ยวกับการสนทนาเพิ่มเติม มันเกี่ยวกับการสนทนาที่อาจเกิดขึ้น เป็นขาเทียมไม่ได้เป็นตัวแทนต้องแทนที่การสูญเสียอีกต่อไปมันสามารถยืนเป็นสัญลักษณ์ที่ผู้สวมใส่มีอำนาจที่จะสร้างสิ่งที่มันเป็นที่พวกเขาต้องการที่จะสร้างในพื้นที่ ดังนั้นผู้ที่สังคมเคยถือว่าเป็นคนพิการสามารถตอนนี้เป็นสถาปนิกของตัวตนของพวกเขาเอง และแน่นอนยังคงเปลี่ยนอัตลักษณ์เหล่านั้น โดยการออกแบบร่างกายของพวกเขาจากสถานที่ของการเสริมสร้างพลังอำนาจและสิ่งที่น่าตื่นเต้นสำหรับผมมากในตอนนี้ก็คือ โดยการรวมเทคโนโลยีที่ทันสมัย -- หุ่นยนต์ไบโอนิค . . . กับบทกวีโบราณที่เราย้ายใกล้ชิดกับความเข้าใจมนุษยชาติโดยรวมของเรา ฉันคิดว่า ถ้าเราต้องการที่จะค้นพบศักยภาพในความเป็นมนุษย์ของเรา เราต้องฉลองที่ปวดใจจุดแข็งและเหล่าประเสริฐคนพิการที่เราทุกคนมีฉันคิดว่าของเช็คสเปียร์ / : " ถ้าคุณทิ่มแทงเรา เลือดเราไม่ออก และถ้าคุณจี้เรา แล้วเราไม่หัวเราะ ? มันคือความเป็นมนุษย์ และศักยภาพภายใน ที่ทำให้เราสวย ขอบคุณครับ ( เสียงปรบมือ )