One might say there was an unacknow

One might say there was an unacknowledged mind-body mind-body dichotomy in the study of Japan in the English-speaking world until as late as the early 1990s. Until then, little serious research on the country’s foodways-and on consumption in general-had appeared in print,1 even though many scholars of Japan-all of them form my own experience – personally enjoyed the enormous variety of food and beverages the country’s creative and dedicated chefs, brewers, and caterers had to offer.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หนึ่งอาจพูดว่า มีการ unacknowledged จิตใจร่างกายจิตใจร่างกาย dichotomy ในการศึกษาของญี่ปุ่นในโลกภาษาอังกฤษจนถึงปลายเป็นช่วงปี 1990 จนวิจัยแล้ว น้อยร้ายแรงของประเทศ foodways- และปริมาณการใช้ทั่วไป-มีปรากฏในการพิมพ์1 แม้ว่านักวิชาการจำนวนมากของญี่ปุ่นทั้งหมดของพวกเขาเป็นประสบการณ์ของตัวเอง--เองเพลิดเพลินมากมายมหาศาลของอาหารและเครื่องดื่มของประเทศสร้างสรรค์ และทุ่มเทเชฟ brewers และ caterers มีให้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งอาจกล่าวว่ามีจิตใจร่างกายขั้วจิตใจร่างกายไม่ถูกยอมรับในการศึกษาของประเทศญี่ปุ่นในโลกที่พูดภาษาอังกฤษจนเป็นปลายปี 1990 จนแล้วการวิจัยอย่างน้อยใน foodways และการบริโภคของประเทศในทั่วไปเคยปรากฏในการพิมพ์ 1 ถึงแม้ว่านักวิชาการหลายคนของประเทศญี่ปุ่นทั้งหมดของพวกเขาในรูปแบบประสบการณ์ของฉันเอง - บุคคลที่มีความสุขกับความหลากหลายมหาศาลของอาหารและเครื่องดื่มของประเทศที่มีความคิดสร้างสรรค์ และพ่อครัว, ผู้ผลิตเบียร์และจัดเลี้ยงมีให้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งอาจกล่าวว่ามีขึ้นจิตใจร่างกายจิตใจร่างกายขั้วในการศึกษาของประเทศญี่ปุ่นในการพูดภาษาอังกฤษทั่วโลกจนเป็นปลายช่วงต้นทศวรรษ 1990 จนกระทั่ง จริงจังใน foodways การวิจัยของประเทศและในการบริโภคทั่วไป ได้ปรากฏในการพิมพ์1 แม้ว่านักวิชาการหลายคนของญี่ปุ่นทั้งหมดของพวกเขาในรูปแบบและประสบการณ์ของตัวเอง ส่วนตัวชอบความหลากหลายขนาดใหญ่ของอาหารและเครื่องดื่มของประเทศสร้างสรรค์โดยเชฟ , เบียร์ , และบริการมีให้