Holmes took a half-sovereign from h

Holmes took a half-sovereign from his pocket and played with it pensively. "We thought that we should like to hear it all from your own lips," he said.
"I shall be most happy to tell you anything I can," the constable answered with his eyes upon the little golden disk.
"Just let us hear it all in your own way as it occurred."
Rance sat down on the horsehair sofa, and knitted his brows as though determined not to omit anything in his narrative.
"I'll tell it ye from the beginning," he said. "My time is from ten at night to six in the morning. At eleven there was a fight at the 'White Hart'; but bar that all was quiet enough on the beat. At one o'clock it began to rain, and I met Harry Murcher—him who has the Holland Grove beat—and we stood together at the corner of Henrietta Street a-talkin'. Presently—maybe about two or a little after—I thought I would take a look round and see that all was right down the Brixton Road. It was precious dirty and lonely. Not a soul did I meet all the way down, though a cab or two went past me. I was a strollin' down, thinkin' between ourselves how uncommon handy a four of gin hot would be, when suddenly the glint of a light caught my eye in the window of that same house. Now, I knew that them two houses in Lauriston Gardens was empty on account of him that owns them who won't have the drains seen to, though the very last tenant what lived in one of them died o' typhoid fever. I was knocked all in a heap therefore at seeing a light in the window, and I suspected as something was wrong. When I got to the door——"
"You stopped, and then walked back to the garden gate," my companion interrupted. "What did you do that for?"
Rance gave a violent jump, and stared at Sherlock Holmes with the utmost amazement upon his features.
"Why, that's true, sir," he said; "though how you come to know it, Heaven only knows. Ye see, when I got up to the door it was so still and so lonesome, that I thought I'd be none the worse for some one with me. I ain't afeared of anything on this side o' the grave; but I thought that maybe it was him that died o' the typhoid inspecting the drains what killed him. The thought gave me a kind o' turn, and I walked back to the gate to see if I could see Murcher's lantern, but there wasn't no sign of him nor of anyone else."
"There was no one in the street?"
"Not a livin' soul, sir, nor as much as a dog. Then I pulled myself together and went back and pushed the door open. All was quiet inside, so I went into the room where the light was a-burnin'. There was a candle flickerin' on the mantelpiece—a red wax one—and by its light I saw——"
"Yes, I know all that you saw. You walked round the room several times, and you knelt down by the body, and then you walked through and tried the kitchen door, and then——"
John Rance sprang to his feet with a frightened face and suspicion in his eyes. "Where was you hid to see all that?" he cried. "It seems to me that you knows a deal more than you should."
Holmes laughed and threw his card across the table to the constable. "Don't get arresting me for the murder," he said. "I am one of the hounds and not the wolf; Mr. Gregson or Mr. Lestrade will answer for that. Go on, though. What did you do next?"
Rance resumed his seat, without however losing his mystified expression. "I went back to the gate and sounded my whistle. That brought Murcher and two more to the spot."
"Was the street empty then?"
"Well, it was, as far as anybody that could be of any good goes."
"What do you mean?"
The constable's features broadened into a grin. "I've seen many a drunk chap in my time," he said, "but never anyone so cryin' drunk as that cove. He was at the gate when I came out, a-leanin' up agin the railings, and a-singin' at the pitch o' his lungs about Columbine's New-fangled Banner, or some such stuff. He couldn't stand, far less help."
"What sort of a man was he?" asked Sherlock Holmes.
John Rance appeared to be somewhat irritated at this digression. "He was an uncommon drunk sort o' man," he said. "He'd ha' found hisself in the station if we hadn't been so took up."
"His face—his dress—didn't you notice them?" Holmes broke in impatiently.
"I should think I did notice them, seeing that I had to prop him up—me and Murcher between us. He was a long chap, with a red face, the lower part muffled round——"
"That will do," cried Holmes. "What became of him?"
"We'd enough to do without lookin' after him," the policeman said, in an aggrieved voice. "I'll wager he found his way home all right."
"How was he dressed?"
"A brown overcoat."
"Had he a whip in his hand?"
"A whip—no."
"He must have left it behind," muttered my companion. "You didn't happen to see or hear a cab after that?"
"No."
"There's a half-sovereign for you," my companion said, standing up and taking his hat. "I am afraid, Rance, that you will never rise in the force. That head of yours should be for use as well as ornament. You might have gained your sergeant's stripes last night. The man whom you held in your hands is the man who holds the clue of this mystery, and whom we are seeking. There is no use of arguing about it now; I tell you that it is so. Come along, Doctor." removed from my brigade and attached to the Berkshires, with whom I served at the fatal battle of Maiwand. There I was struck on the shoulder by a Jezail bullet, which shattered the bone and grazed the subclavian artery. I should have fallen into the hands of the murderous Ghazis had it not been for the devotion and courage shown by Murray, my orderly, who threw me across a pack-horse, and succeeded in bringing me safely to the British lines.
Worn with pain, and weak from the prolonged hardships which I had undergone, I was removed, with a great train of wounded sufferers, to the base hospital at Peshawar. Here I rallied, and had already improved so far as to be able to walk about the wards, and even to bask a little upon the verandah, when I was struck down by enteric fever, that curse of our Indian possessions. For months my life was despaired of, and when at last I came to myself and became convalescent, I was so weak and emaciated that a medical board determined that not a day should be lost in sending me back to England. I was dispatched, accordingly, in the troopship "Orontes," and landed a month later on Portsmouth jetty, with my health irretrievably ruined, but with permission from a paternal government to spend the next nine months in attempting to improve it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โฮลมส์เอาโซเวอร์เรนครึ่งจากกระเป๋าของเขา และเล่นกับ pensively "เราคิดว่า เราควรต้องได้ยินทั้งหมดจากริมฝีปากของคุณเอง เขากล่าวว่า"ฉันจะมีความสุขมากที่สุดจะบอกคุณสิ่งที่ฉันสามารถ คอนสตาเบิลที่ตอบ ด้วยตาเมื่อดิสก์ทองน้อย"เพียงให้เราได้ยินมันทั้งหมดในทางของคุณเอง ตามที่มันเกิดขึ้น"Rance นั่งลงบนโซฟาเตี่ยว และถักเลือนของเขาเหมือนถูกกำหนดไม่ให้ละเว้นอะไรในเขา"ฉันจะบอกเยตั้งแต่เริ่มต้น, " เขากล่าวว่า "เวลาของฉันได้จากสิบคืน 6 ตอนเช้า ที่ 43 มีการต่อสู้ที่จะ 'ไวท์ฮาร์ท' แต่ที่บาร์ ทั้งหมดเงียบพอในจังหวะ ที่หนึ่งโมง ก็เริ่มโปรย และฉันได้พบแฮร์รี่ Murcher — เขาที่โกรฟฮอลแลนด์ชนะ — และเราอยู่ด้วยกันที่มุมของสตรีเฮนเรียตตา a-talkin' ปัจจุบัน — อาจจะ เกี่ยวกับสอง หรือหลังเล็กน้อยซึ่งฉันคิดว่า ฉันจะดูรอบ และดูว่า ทั้งหมดคือขวาลงถนน Brixton ไม่มีค่าโดดเดี่ยว และสกปรก จิตไม่ได้ฉันตามทางลง ว่าเป็นแท็กซี่หรือสองไปเลยฉัน ผมมี strollin' ลง คิด ' ระหว่างตนเองวิธีใช่ ประโยชน์ 4 ของกินร้อนจะ เมื่อจู่ ๆ glint ของไฟติดตาของฉันในหน้าต่างของบ้านเดียวกัน ตอนนี้ ฉันรู้ว่า พวกเขาสองบ้านสวน Lauriston ว่างในบัญชีที่เป็นเจ้าของพวกเขาที่ไม่มีท่อระบายน้ำ เห็นว่าผู้เช่าสุดท้ายมากที่สิ่งอยู่ในหนึ่งของพวกเขาตายโอไทฟอยด์ ฉันมีโบว์ลิ่งทั้งหมดพะเนินดังนั้นที่เห็นไฟในหน้าต่าง และผมสงสัยว่าเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง เมื่อผมไปประตู — — ""คุณหยุด และจากนั้น เดินกลับไปที่ประตูสวน ขัดจังหวะเพื่อนของฉัน "ไม่ได้คุณทำอะไรที่ใน"Rance ให้ข้ามรุนแรง และจ้องไปที่เชอร์ล็อกโฮลมส์กับประหลาดใจมากที่สุดตามลักษณะการทำงานของเขา"ทำไม จริง รัก, " เขากล่าวว่า "ว่าอย่างไรคุณมารู้ว่า สวรรค์เท่านั้นรู้ เยนั้น เมื่อผมขึ้นไปประตูเพื่อยัง และดังนั้นจผู้เดียว ดาย ว่า ฉันคิดว่า ฉันจะ none the worse for หนึ่งบางอย่างกับฉัน ฉัน ain't afeared ของอะไรด้านนี้โอศพ แต่ฉันคิดว่า บางทีที่เป็นคนที่เสียชีวิตโอรากสาดตรวจสอบการระบายอะไรฆ่าเขา คิดให้ฉันโอเปิด และฉันเดินกลับไปที่ประตูเพื่อดูถ้าได้เห็นโคมไฟของ Murcher แต่ไม่มีเครื่องหมาย ของเขา หรือ ของใครเลย""มีใครในห้อง""ไม่ livin' จิต รัก ไม่มากเหมือนกัน ผมดึงตัวเองเข้าด้วยกัน และก็กลับ แล้วผลักประตูเปิด ทั้งหมดเงียบสงบภายใน ดังนั้นฉันก็เข้าไปในห้องที่แสงถูก burnin' ได้ มีเทียน flickerin' บน mantelpiece — ขี้ผึ้งสีแดงหนึ่งตัว และแสงความเห็น — — ""ใช่ ฉันรู้ทั้งหมดที่คุณเห็น คุณเดินรอบห้องหลายครั้ง และคุณ knelt ลง โดยร่างกาย แล้วคุณเดินผ่านประตูห้องครัว พยายามแล้ว — — "จอห์น Rance sprang เท้าหน้ากลัวและความสงสัยในสายตาของเขา "ที่ถูกคุณซ่อนจะเห็นว่าทั้งหมดหรือไม่" เขาก็ร้อง "ผมดูเหมือนที่คุณรู้ว่า การจัดการมากกว่าคุณควร"โฮลมส์หัวเราะ และโยนบัตรของเขาในตารางไปคอนสตาเบิล "ไม่ได้จับกุมฉันคนจน เขากล่าวว่า "ผมเป็นคนหนึ่งนายของสุนัขและไม่หมาป่า นาย Lestrade หรือนาย Gregson จะตอบว่า ไปกับ แม้ว่า ไม่ได้คุณทำอะไรต่อไป"Rance ดำเนินต่อที่นั่งของเขา โดยไม่สูญเสียแต่ นิพจน์ของเขา mystified "ฉันกลับไปที่ประตู แล้วนกหวีดของฉันแต่เพียงแห่ง ที่นำ Murcher และสองเพิ่มเติมไปยังจุดที่""ถนนว่างแล้ว""ดี ได้ เท่าใครที่อาจจะเป็นการไปดี""ไม่คุณหมายถึงอะไร"ลักษณะการทำงานของคอนสตาเบิลให้เข้าเป็นรอบ ๆ ไร้ "ผมเคยเห็นหลายเพื่อนเมาในเวลาของฉัน เขากล่าวว่า "แต่ไม่ทุกคนดังนั้น cryin' เมาเป็นโคที่ เขาได้ห้องเมื่อฉันมา เป็น-leanin' ค่ารถลากที่ agin และ a-singin' ที่สนามโอปอดของเขาเกี่ยวกับแบนเนอร์ใหม่ fangled ของ Columbine หรือสิ่งดังกล่าว เขาไม่สามารถยืน ไกลน้อยช่วย""จัดเรียงสิ่งของมนุษย์เขา" ถามเชอร์ล็อกโฮลมส์จอห์น Rance ปรากฏ ว่าค่อนข้างระคายเคืองที่ digression นี้ "กำลังเรียงความเมาใช่โอแมน เขากล่าวว่า "เขาจะฮา ' hisself พบในสถานีถ้าเราไม่ได้แล้วจึงเอาขึ้น""ใบหน้าของเขา — เครื่องแต่งกายของเขา — คุณไม่สังเกตเห็นพวกเขา? " โฮลมส์ยากจนใน impatiently"ควรคิดผมไม่ได้สังเกต พวกเขาเห็นว่า ผมจะอุ้มเขา — ฉันและ Murcher ระหว่างเรา เขาถูกเพื่อนยาว หน้าแดง ส่วนล่าง muffled รอบ — — ""ที่จะทำ ร้องโฮลมส์ "อะไรเป็นของเขาหรือไม่""เรามีเพียงพอที่จะไม่ lookin' เขา ตำรวจกล่าว ในการเสียง aggrieved "ฉันจะเดิมพันเขาพบเขาที่บ้านทั้งหมดขวา""อย่างไรคือเขาแต่งตัว""ตัวสีน้ำตาลชุดเสื้อกัน""มีเขาเป็นแส้ในมือของเขา""แส้ — ไม่""เขาต้องได้ทิ้งมันไว้เบื้องหลัง muttered สหายของฉัน "คุณไม่ได้เกิดขึ้นให้เห็น หรือได้ยินห้องหลังจากนั้น""หมายเลข""มีซูเวอรินจ์ครึ่งสำหรับคุณ, " เพื่อนของฉันกล่าวว่า ยืนขึ้น และใช้หมวกของเขา "ฉันกลัว Rance ที่คุณจะเพิ่มขึ้นในการบังคับไม่ ที่หัวของคุณควรจะใช้เป็นเครื่องประดับ คุณอาจได้รับลายของสิบเอกคืนสุดท้าย คนที่คุณถือในมือของคุณเป็นคนที่เก็บงำของลึกลับนี้ และ ที่เรากำลังมองหา มีใช้ไม่โต้เถียงเกี่ยวกับมันตอนนี้ ฉันบอกคุณว่า เป็นดังนั้น มาพร้อม แพทย์."ออกจากกองของฉัน และแนบกับ Berkshires ที่ฉันอาหารที่ยุทธ Maiwand ร้ายแรง มีฉันมีหลงบนไหล่ ด้วยกระสุน Jezail ซวนกระดูก และหลอดเลือด subclavian grazed ฉันควรได้ลดลงในมือของ murderous Ghazis มันไม่ได้ความจงรักภักดีและความกล้าหาญที่แสดง โดยเมอร์เรย์ ฉันเป็นระเบียบ ผู้โยนฉันข้ามชุดม้า และประสบความสำเร็จในการนำฉันปลอดภัยบรรทัดภาษาอังกฤษสวมใส่ ด้วยความเจ็บปวด และอ่อนแอจากความยากลำบากเป็นเวลานานซึ่งผมได้เปลี่ยน ฉันถูกเอาออก กับรถไฟมากแพ้ได้รับบาดเจ็บ การพยาบาลพื้นฐานที่เปศวาร์ นี่ฉันเพื่อ และได้พัฒนาจนสามารถเดินเกี่ยวกับเขตการปกครองไม่ได้แล้ว และแม้แต่เล็กน้อยตากตามระเบียง เมื่อฉันหลงมาไข้ enteric ที่สาปแช่งของทรัพย์สินของอินเดีย เดือน ชีวิตหมดหวังที่จะ และในที่สุดฉันมากับตัวเอง และกลายเป็นที่พักฟื้น ฉันถูกโกโรคทั้งที่คณะกรรมการแพทย์กำหนดว่า วันที่ไม่ควรหลงส่งฉันกลับไปอังกฤษ และอ่อนแอดังนั้น ฉันถูก ส่ง ตาม ในที่ troopship "ออรอนตีส และที่ดินเดือนในภายหลังบนรู้สึกท่าเทียบเรือ กับสุขภาพอย่างแก้ไขไม่เจ๊ง แต่ได้รับอนุญาตจากรัฐบาลปู่ให้ใช้เวลาเก้าเดือนในการพยายามที่จะปรับปรุง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โฮล์มส์ได้ครึ่งอธิปไตยจากกระเป๋าของเขาและเล่นกับมัน pensively ” เราคิดว่าเราควรจะชอบที่จะได้ยินมันจากปากของคุณเอง , " เขากล่าว .
" ผมจะส่วนใหญ่ยินดีที่จะบอกคุณสิ่งที่ฉันสามารถ " ตำรวจตอบ ดวงตาของเขาบนดิสก์เล็กๆสีทอง .
" ให้เราได้ยินมันทั้งหมดในทางของคุณเองตามที่มันเกิดขึ้น "
. แรนส์ นั่งลงบนโซฟาขนม้า ,และถักคิ้วของเขาราวกับตั้งใจจะไม่ละเว้นอะไรในการเล่าเรื่องของเขา .
" ฉันจะบอกท่านตั้งแต่แรกแล้ว " เขากล่าว เวลาของฉันจากสิบที่คืนถึง 6 โมงเช้า ที่ 11 มีการต่อสู้ที่ไวท์ฮาร์ท ' ' ; แต่บาร์ทั้งหมดก็เงียบพอในจังหวะ บ่ายโมงตรง มันเริ่มตกและฉันได้พบกับแฮร์รี่ murcher คนที่ฮอลแลนด์ โกรฟ ชนะและเรายืนอยู่ด้วยกันที่มุมของถนน Henrietta a-talkin ' ปัจจุบันอาจจะสองหรือ after-i น้อยคิดว่าจะลองดูรอบและดูที่ขวาลงถนนบริกซ์ตัน มันเป็นสิ่งล้ำค่าที่สกปรกและโดดเดี่ยว ไม่ใช่วิญญาณผมมาตลอดทางลง แม้แท็กซี่หรือสองเดินผ่านฉัน ฉันเป็น strollin ' ลงคิดว่าระหว่างวิธีพิสดารสะดวกสี่จินจาจะ เมื่อจู่ๆ แววแห่งแสงติดตาของฉันในหน้าต่างของบ้านหลังเดียวกันนั้น ตอนนี้ , ฉันรู้ว่าพวกเขาสองบ้านสวนลอริสตันว่างเปล่าในบัญชีของเขาเป็นเจ้าของที่ไม่มีการระบาย เห็น แม้ว่าสุดท้ายผู้เช่าสิ่งที่อาศัยอยู่ในหนึ่งของพวกเขาตาย โอ ไข้ไทรอยด์ฉันทำทั้งหมดในกอง ดังนั้นที่เห็นแสงในหน้าต่าง ฉันว่ามีอะไรผิดปกติ เมื่อฉันไปที่ประตู . . . "
" เธอหยุดแล้วเดินกลับไปที่ประตูสวน " สหายของฉันถูกขัดจังหวะ " คุณทำอย่างนั้นทำไม ? "
แรนซ์ให้กระโดดรุนแรง และจ้อง เชอร์ล็อค โฮล์มส์ กับ สุดประหลาดใจเมื่อคุณสมบัติของเขา .
" นั่นก็จริงครับ " เขากล่าวว่า" แม้ว่าวิธีการที่คุณมารู้ว่า สวรรค์เท่านั้นที่รู้ ท่านเห็น เมื่อผมไปถึงประตูก็ยังคงอ้างว้าง ฉันคิดว่าฉันคงจะไม่แย่สำหรับบางคนนะ ฉันไม่ afeared อะไรด้านนี้ O ' หลุมศพ แต่ฉันก็คิดว่ามันเป็นเขาที่ตายไป O ' ไทฟอยด์ ตรวจสอบการระบายสิ่งที่ฆ่าเขา คิดให้เป็นชนิด O ' เปิดและฉันก็เดินกลับไปที่ประตูเพื่อดูว่าฉันสามารถดู murcher เป็นโคมไฟ แต่ไม่มีวี่แววของเค้าหรือใคร "
" ไม่มีใครบนถนน ?
" ไม่ใช่ Livin ' วิญญาณครับ ไม่เหมือนหมา ผมดึงตัวเองเข้าด้วยกันและย้อนกลับไป และผลักประตูเปิด ทั้งหมดเงียบอยู่ก็เลยเดินเข้าไปในห้องที่สว่าง a-burnin 'มีเทียน flickerin ' ใน mantelpiece-a สีแดงขี้ผึ้งและโดยแสงที่ผมเห็น . . . "
" ใช่ ฉันรู้ทุกอย่างที่คุณเห็น คุณเดินไปรอบๆห้องหลายๆ ครั้ง แล้วก็คุกเข่าลงตามร่างกาย และจากนั้นคุณก็เดินผ่านและพยายามประตูห้องครัวแล้ว . . . "
จอห์น แรนซ์ลุกเท้าด้วยความตกใจ ใบหน้า และความสงสัยในแววตา . ที่คุณซ่อนเพื่อดูทั้งหมดที่ เขาร้องไห้" มันดูเหมือนว่าฉันว่าคุณรู้อะไรมากกว่าที่คุณควร . "
โฮล์มส์หัวเราะและโยนบัตรของเขาข้ามโต๊ะกับตำรวจ " อย่าจับผมข้อหาฆาตกรรม , " เขากล่าว . " ผมก็เป็นหนึ่งในสุนัขและหมาป่า โดยเกร็กสันหรือคุณเลสเตรดจะตอบคำถามนั้น ไป แม้ว่า คุณจะทำอะไรต่อไป ?
แรนซ์กลับมาที่ที่นั่งของเขา โดยไม่อย่างไรก็ตามการสูญเสียของเขาประหลาดใจการแสดงออก" ฉันเดินกลับไปที่ประตูและเสียงผิวปากของฉัน ที่นำ murcher และสองเพิ่มเติมไปยังจุด "
" เป็นถนนว่างแล้วเหรอ ? "
" ก็เท่าที่ใครที่อาจจะดี ๆไป "
" หมายถึงอะไร ? "
คุณสมบัติของตำรวจพัฒนาเป็นยิ้ม” ผมเคยเห็นหลายคนเมาแบบในเวลาของฉัน " เขากล่าว " แต่ไม่เคยมีใครร้องไห้ เมาที่โคฟ เขาอยู่ที่ประตู พอฉันออกมาa-leanin ' ขึ้นใหม่ railings และ a-singin ' ที่สนามที่ O ' ปอดเกี่ยวกับ Columbine ใหม่ fangled แบนเนอร์ หรือเรื่องของ เขาไม่สามารถยืนช่วยไกลน้อย "
" ผู้ชายแบบไหนเขา ? " ถาม เชอร์ล็อค โฮล์มส์
จอห์น แรนซ์ปรากฏจะค่อนข้างหงุดหงิดที่ระยะเวลานี้ " เขาเป็นพวกขี้เมาพิสดาร O ' คน " เขากล่าว" เขาจะฮา ' พบทีเดียวในสถานี ถ้าเราไม่ทำตัวไป "
" ใบหน้าของเขาแต่งตัวไม่เห็นพวกเขาเหรอ ? โฮล์มส์โพล่งอย่างหงุดหงิด .
" ฉันคิดว่าฉันสังเกตเห็น ว่าฉันต้องพยุงเขาขึ้น และ murcher ระหว่างเรา เขาเป็นแบบยาวด้วยใบหน้าสีแดง ส่วนล่างอู้อี้รอบ -- "
" ที่จะทำ " ร้องไห้ โฮล์มส์ " เขากลายเป็นอะไร ? "
" เราพอทำได้โดยไม่ต้องมองหลังเขา " ตำรวจกล่าวว่าในเสียงที่โศกเศร้า " ฉันเดิมพันที่เขาเจอทางกลับบ้านของเขาก็ได้ "
" เขาแต่งตัว ?
" เสื้อนอกสีน้ำตาล "
" เขาแส้ในมือของเขา ?
"
" whip-no. " เขาต้องทิ้งมันไว้เบื้องหลัง " พึมพำ " เพื่อนของฉัน คุณไม่เห็นหรือได้ยินแท็กซี่หลังจากนั้น ?

" " ไม่ " มีครึ่งพันล้านเพื่อคุณ " เพื่อนของฉันพูดยืนขึ้นและเอาหมวกของเขา . " ผมเกรงว่า แรนซ์ ที่คุณจะไม่เพิ่มขึ้นในการบังคับ หัวของเจ้าควรจะใช้เป็นเครื่องประดับ คุณอาจได้รับลายเส้นของคุณจ่าเมื่อคืน ผู้ชายที่จัดขึ้นในมือของคุณเป็นคนที่ถือเบาะแสของคดีนี้ และผู้ที่เรากำลังมองหา . ไม่ใช้เถียงกับมันตอนนี้ ฉันบอกคุณว่ามันเป็นเช่นนั้น มาเถอะหมอ " ลบออกจากกองพล และแนบกับเบิร์คเชียร์ กับใคร ผมทำหน้าที่ในการต่อสู้ร้ายแรงของ maiwand . ผมโดนที่ไหล่ โดย jezail กระสุนที่แตก กระดูก และเฉี่ยวหลอดเลือดแดงใต้กระดูกไหปลาร้า . ฉันควรต้องตกอยู่ในมือของฆาตกร ghazis มันไม่ได้สำหรับความจงรักภักดีและความกล้าหาญ แสดงโดย เมอร์เรย์ ของผมเอง ที่ทิ้งฉันในชุดขี่ม้าและประสบความสำเร็จในการนำมาอย่างปลอดภัยไปยังสายอังกฤษ
สวมใส่กับความเจ็บปวดและอ่อนแอจากความลำบาก นานที่ผมได้รับ ผมออกกับรถไฟที่ดีของบาดเจ็บ sufferers ที่โรงพยาบาลที่ฐานในเปชวาร์ ที่นี่ฉันขึ้นและได้ดีขึ้นมากสามารถเดินถึงตึก และแม้แต่ความสุขเล็กน้อยบนระเบียง เมื่อผมหลงลงโดยที่มีไข้คำสาปของข้าวของอินเดียของเรา เดือน ชีวิตฉันก็หมดหวัง และเมื่อฉันมาเอง และก็พักฟื้น ผมอ่อนแอและผอมแห้งที่คณะกรรมการการแพทย์กำหนด ว่า ไม่ วัน ควรไปส่งฉันกลับไปอังกฤษ ผมถูกส่งมา ดังนั้น ใน troopship " ออรอนตีส " จอดเป็นเดือนในภายหลัง พอร์ตสมัธท่าเรือกับสุขภาพของฉัน irretrievably พังพินาศแต่ต้องได้รับอนุญาตจากรัฐบาล บิดาต้องใช้เวลา 9 เดือนในการพยายามที่จะปรับปรุงมัน