The photograph above, which was unc

The photograph above, which was uncovered earlier this year, is one of only two known images of an otherwise unremarkable man named Phineas Gage who attained near-legendary status in the history of neuroscience and psychology one fateful day in 1848 at the age of 25.

Gage earned his place in the neurological hall of fame in a most unusual – and extremely unfortunate – way. A railroad construction foreman in the US, he was in charge of a crew of men who were working on the construction of the Rutland and Burlington Railroad near Cavendish, Vermont. On 18 September, he and his crew were excavating rocks to make way for the railroad. Gage was preparing for an explosion, using the tamping iron he holds in the photograph to compact explosive charge in a borehole. As he was doing so, the iron produced a spark that ignited the powder, and the resulting blast propelled the tamping iron straight through his head.

John Harlow, the physician who attended to Gage at the scene, noted that the tamping iron was found some 10 metres away, "where it was afterward picked up by his men, smeared with blood and brain". He provides a detailed description of the "hitherto unparalleled case" in a letter to the editor of the Boston Medical and Surgical Journal, entitled "Passage of an Iron Rod Through the Head":

[The tamping iron] entered the cranium, passing through the anterior left lobe of the cerebrum, and made its exit in the medial line, at the junction of the coronal and sagittal sutures, lacerating the longitudinal sinus, fracturing the parietal and frontal bones extensively, breaking up considerable portions of the brain, and protruding the globe of the left eye from its socket, by nearly half its diameter.

Remarkably, Gage survived this horrific ordeal, and by all accounts was conscious and walking within minutes. Back at Gage's nearby lodgings, Harlow removed small bone fragments from the wounds, replaced larger fragments that had been displaced by the passage of the tamping iron, and closed the large wound at the top of Gage's head with adhesive straps.

Several days later, one of the wounds became infected and he fell into a semi-comatose state. Fearing the worst, his family prepared a coffin, but Gage soon recovered and by January 1849 was leading an apparently normal life. But those closest to him began to notice dramatic changes in his behaviour. Twenty years later, Harlow described the "mental manifestations" of Gage's injury in the Bulletin of the Massachusetts Medical Society:

His contractors, who regarded him as the most efficient and capable foreman in their employ previous to his injury, considered the change in his mind so marked that they could not give him his place again. He is fitful, irreverent, indulging at times in the grossest profanity (which was not previously his custom), manifesting but little deference for his fellows, impatient of restraint of advice when it conflicts with his desires, at times pertinaciously obstinent, yet capricious and vacillating, devising many plans of future operation, which are no sooner arranged than they are abandoned in turn for others appearing more feasible. In this regard, his mind was radically changed, so decidedly that his friends and acquaintances said he was "no longer Gage".

Similarly, most popular accounts of Phineas Gage describe him as having undergone profound personality changes because of his injury. He is often reported as having permanently lost his inhibitions, so that he started to behave inappropriately in social situations. Some reports state that became violent and "uncontrollable", and even that he started to molest children.

Advertisement

We actually know next to nothing about Gage's personality before the injury, so it is difficult to understand exactly how it changed afterward, and the story is further complicated by our incomplete knowledge of the extent of his injury. Despite this, the case of Phineas Gage has been used and abused ever since it first appeared. Neurologists have cited it as evidence in support their pet theories, and even creationists have been known to cite it as evidence that personality is not a product of brain function.

According to psychologist Malcolm Macmillan, however, many of the reports are inconsistent and unsubstantiated by the evidence. Macmillan's research suggests that the behavioural changes observed in Gage lasted for only a short time after the injury. "Phineas' story," he writes in his book An Odd Kind of Fame, "is worth remembering because it illustrates how easily a small stock of facts becomes transformed into popular and scientific myth."

Of Gage's subsequent life, we also know very little. He is said to have travelled around the larger towns in New England, making public appearances with his tamping iron, to which he had apparently become curiously attached. Harlow states that he exhibited himself in Barnum's American Museum in New York City, where people would presumably have paid to see him, but this has not been confirmed.

Ultimately, it is impossible to separate the facts of this extraordinary story from the fictions. Regardless, Gage's was the first – and arguably the most important – case to reveal that some faculties can be associated with specific regions of the brain. Despite the exaggerated stories and fabrications, Gage taught us that complex functions such as decision-making and social cognition are largely dependent upon the frontal lobes.

What does seem well established is that he managed to hold down several jobs in the years following his injury. He worked in a livery stable in Hanover, New Hampshire, and later as a long-distance coach driver on the Valparaiso-Santiago route in Chile. He left Chile for California around 1859, where he worked for a short time on a small farm in Santa Clara.

At around this time, Gage apparently started to experience convulsions of increasing severity, and consequently died in 1860, somewhere near San Francisco. His skull is now kept at the Warren Anatomical Museum at Harvard Medical School, alongside the tamping iron that penetrated it, which is inscribed as follows:

This is the bar that was shot through the head of Mr Phinehas [sic] P. Gage at Cavendish, Vermont, Sept. 14 [sic], 1848. He fully recovered from the injury & deposited this bar in the Museum of the Medical College of Harvard University. Phinehas P. Gage Lebanon Grafton Cy N-H Jan 6 1850.




Phineas Gage (1823–1860) was the victim of a terrible accident in 1848
His injuries helped scientists understand more about the brain and human behaviour. Holly Story gets to grips with the grisly tale and its place in the history of neuroscience.

Phineas Gage, whose story is also known as the ‘American Crowbar Case’, was an unwitting and involuntary contributor to the history of neuroscience. In 1848, when he was just 25 years old, Gage sustained a terrible injury to his brain. His miraculous survival, and the effects of the injury upon his character, made Gage a curiosity to the public and an important case study for scientists hoping to understand more about the brain.

In 1848 Gage was working as a foreman on the construction of the Rutland and Burlington Railroad in Vermont, USA. Workers often used dynamite to blast away rock and clear a path for the railway. On 13 September, Gage was using a tamping iron (a long hollow cylinder of iron weighing more than 6 kilos) to compact explosive powder into the rock ready for a blast. The iron rod hit the rock, creating a spark that ignited the explosives. The rod was propelled through Gage’s skull, entering through his left cheekbone and exiting through the top of his head. It was later found some 30 yards away from Gage, “smeared with blood and brain”.

Despite his horrific injury, within minutes Gage was sitting up in a cart, conscious and recounting what had happened. He was taken back to his lodgings, where he was attended by Dr John Harlow. The doctor cleaned and dressed his wound, replacing fragments of the skull around the exit wound and making sure there were no fragments lodged in the brain by feeling inside Gage’s head with his finger. Despite Harlow’s efforts, the wound became infected and Gage fell into a semi-comatose state. His family did not expect him to survive: they even prepared his coffin. But Gage revived and later that year was well enough to return to his parents’ home in New Hampshire.

In 1850 Henry J Bigelow, Professor of Surgery at Harvard University, reported Gage to be “quite recovered in faculties of body and mind”.

It seems that physically, Gage made a good recovery, but his injury may have had a permanent impact on his mental condition. Although accounts from the time are sometimes conflicting and often unreliable, numerous sources report that Gage’s character altered dramatically after his accident. In 1868 Harlow wrote a report on the ‘mental manifestations’ of Gage’s injuries. He described Gage as “fitful, irreverent, indulging at times in the grossest profanity…capricious and vacillating” and being “radically changed, so decidedly that his friends and acquaintances said he was ‘no longer Gage’.”

The damage to Gage’s frontal cortex caused by the iron rod seems to have resulted in a loss of social inhibitions. The role of the frontal cortex in social cognition and decision making is now well-recognised; in the 19th century, however, neurologists were only just beginning to realise these connections. Gage’s injuries provided some of the first evidence that the frontal cortex was involved in personality and behaviour.

One of the pioneering researchers in this field at the time was David Ferrier, a Scottish neurologist who performed extensive experimental research into cerebral function. In a lecture to the Royal College of Physicians in 1878, Ferrier observed that in his experiments on primates, damage to the frontal cortices seemed to have no effect on the physical abilities of the

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาพด้านบน ที่เถก่อนหน้านี้ปีนี้ เป็นหนึ่งในภาพรู้จักกันเพียงสองคนหรือ unremarkable เป็นชื่อ Phineas เกจที่บรรลุสถานะใกล้ตำนานประวัติศาสตร์ประสาทวิทยาศาสตร์และจิตวิทยาเกี่ยวกับการพยากรณ์วันหนึ่งในปี 1848 แห่งอายุ 25เกจได้มหาราชหอเกียรติยศตำแหน่งของเขาในลักษณะผิดปกติมากที่สุด – และโชคร้ายมาก-- จ้างก่อสร้างทางรถไฟในสหรัฐอเมริกา เขาได้รับผิดชอบลูกเรือของคนที่กำลังทำงานในการก่อสร้างของรัตแลนด์และรถไฟเบอร์ลิงตันใกล้คาเวนดิช รัฐเวอร์มอนต์ บน 18 กันยายน และลูกเรือถูก excavating หินให้ทางรถไฟ กำลังเตรียมสำหรับการระเบิดเกจ ใช้เหล็ก tamping เขาเก็บภาพการกระชับค่าระเบิดในหลุมเจาะ เขาไม่ทำเช่นนั้น เหล็กผลิตหัวเทียนที่ลุกผง และระเบิดเกิดจากเหล็ก tamping ตรงผ่านหัวของเขาจอห์นฮาร์โลว์ แพทย์ผู้มาร่วมงานกับเกจที่ฉาก กล่าวว่า เหล็ก tamping ได้พบบางอย่างแพงไป, "ซึ่งก็หลังจากนั้นรับคน ป้าย ด้วยเลือดและสมอง" เขาอธิบายโดยละเอียด "ระบุมาจนบัดกรณี" ในจดหมายถึงบรรณาธิการของแพทย์บอสตันและสมุดรายวันการผ่าตัด ได้รับ "ข้อความของอันเหล็กร็อดผ่านหัว":[เหล็ก tamping] ป้อน cranium ผ่านสมองกลีบซ้ายแอนทีเรียร์ของ cerebrum และทำการออกในบรรทัดด้านใกล้กลาง ที่แยกเย็บแผล coronal และหว่างขม่อม lacerating ไซนัสระยะยาว fracturing ข้างและกระดูกหน้าผากอย่างกว้างขวาง ทำลายขึ้นมากบางส่วนของสมอง และโลกของตาซ้ายจากซ็อกเก็ตของแหล่งน้ำ โดยเกือบครึ่งของเส้น อย่างยิ่ง เกจการทรมาน horrific นี้รอดชีวิต และโดย accounts ทั้งหมดสติ และเดินภายในนาทีนั้น ที่เดินทางใกล้เคียงของเกจ ฮาร์โลว์เอาชิ้นส่วนกระดูกเล็ก ๆ จากบาดแผล แทนชิ้นส่วนใหญ่ที่เคยพลัดถิ่น โดยกาลเหล็ก tamping และปิดแผลขนาดใหญ่ที่ด้านบนของหัวของเกจมีสายกาวหลายวันต่อมา หนึ่งของบาดแผลจะกลายเป็นติดเชื้อ และไปรัฐกึ่ง comatose กลัวร้าย ครอบครัวเตรียมเป็นหีบศพ ได้เกจกู้ และ โดย 1849 มกราคมได้นำชีวิตเห็นได้ชัดปกติเร็ว ๆ นี้ แต่ที่สุดเขาเริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในพฤติกรรมของเขาอย่างมาก ยี่สิบปีต่อมา ฮาร์โลว์อธิบาย "ลักษณะทางจิตใจ" ของการบาดเจ็บของเกจในนการสังคมแพทย์แมสซาชูเซตส์:ผู้รับเหมาของเขา ที่เขาถือเป็นจ้างมีประสิทธิภาพมากที่สุด และมีความสามารถในการว่าจ้างก่อนหน้าของเขาบาดเจ็บ พิจารณาการเปลี่ยนแปลงในจิตใจของเขาจึง ทำเครื่องหมายว่าพวกเขาจะไม่ให้เขาเขาอีก กำลังต่อสู้ เกรง สระครั้งคำ grossest (ซึ่งไม่ใช่ก่อนหน้านี้ของเขาเอง), manifesting แต่นั้นได้ยอมตามเล็กน้อยสำหรับเขา fellows สัมฤทธิผลของการยับยั้งชั่งใจของคำแนะนำเมื่อนั้นขัดแย้งกับความปรารถนาของเขา ที่ pertinaciously obstinent ยัง capricious และ vacillating ทบทวนแผนในการดำเนินงานในอนาคต ซึ่งไม่เร็วจัดกว่าพวกเขาจะแข่งขันในผู้อื่นที่ปรากฏขึ้นเป็นไปได้ ในการนี้ จิตใจของเขาก็เปลี่ยน เด็ดเพื่อให้เพื่อนและคนรู้จักของเขากล่าวว่า เขา "ไม่เกจ" ไปในทำนองเดียวกัน เกจ Phineas บัญชีนิยมอธิบายว่า เขาเป็นมีเปลี่ยนแปลงบุคลิกภาพอย่างลึกซึ้งเนื่องจากการบาดเจ็บของเขา เขามักจะรายงานเป็นมีการหายไปอย่างถาวรของเขา inhibitions เพื่อให้เขาเริ่มทำงานสมในสถานการณ์ทางสังคม บางสถานะรายงานที่เป็นรุนแรง และ "uncontrollable" และแม้ว่า เขาเริ่มลวนลามเด็กโฆษณาเราจริงรู้ว่าติดอะไรเกี่ยวกับบุคลิกภาพของเกจก่อนบาดเจ็บ ดังนั้นจึงยากที่จะเข้าใจว่าอย่างไรจะเปลี่ยนแปลงหลังจากนั้น และเรื่องราวเพิ่มเติมได้มีความซับซ้อน โดยความรู้ขอบเขตของการบาดเจ็บของเขาของเราไม่สมบูรณ์ แม้นี้ กรณีของ Phineas เกจถูกใช้ และถูกนับตั้งแต่ปรากฏตัวครั้งแรก Neurologists ได้อ้างว่าเป็นหลักฐานในการสนับสนุนทฤษฎีของสัตว์เลี้ยง และ creationists แม้กระทั่งทราบว่ามีการอ้างอิงเป็นหลักฐานว่า บุคลิกภาพไม่ใช่ผลิตภัณฑ์ของฟังก์ชันสมองตามจิตวิทยา Malcolm Macmillan ไร หลายรายงานได้ไม่สอดคล้องกัน และ unsubstantiated โดยหลักฐาน วิจัยของ Macmillan แนะนำว่า การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมที่สังเกตในเกจกินเวลาเพียงเวลาสั้น ๆ หลังจากการบาดเจ็บ "เรื่องของ Phineas ที่เขาเขียนในหนังสือของเขาอันแปลกของเฟม "ได้น่าจดจำ เพราะมันแสดงให้เห็นวิธีง่าย ๆ คลังข้อมูลขนาดเล็กจะเปลี่ยนเป็นเรื่องยอดนิยม และวิทยาศาสตร์"ชีวิตภายหลังของเกจ เรายังรู้น้อยมาก เขากล่าวว่า การได้เดินทางไปรอบ ๆ เมืองใหญ่ในนิวอิงแลนด์ ทำนัดสาธารณะกับเหล็ก tamping ของเขา ซึ่งเขาก็เห็นได้ชัดว่าเป็น curiously แนบ ฮาร์โลว์ระบุว่า เขาจัดแสดงเองในพิพิธภัณฑ์อเมริกันของ Barnum ในนิวยอร์กซิตี้ ที่คนจะสันนิษฐานว่าได้จ่ายให้ดูเขา แต่นี้ไม่ได้ยืนยันที่สุด มันเป็นไปไม่ได้เพื่อแยกข้อเท็จจริงเรื่องนี้พิเศษจาก fictions ไม่คำนึงถึง ของเกจแรก – และว่าสำคัญที่สุด – กรณีสำแดงว่า บางคณะสามารถเชื่อมโยงกับภูมิภาคที่เฉพาะเจาะจงของสมอง แม้ มีเรื่องราว exaggerated และ fabrications เกจสอนเราฟังก์ชันที่ซับซ้อนเช่นประชานตัดสินใจ และทางสังคมใหญ่ขึ้นกลีบหน้าผากอะไรดูเหมือนดีขึ้นคือ ว่า เขาจัดการไปค้างหลายงานในปีที่ต่อไปของเขาบาดเจ็บ เขาทำงานในคอกเครื่องในฮันโนเวอร์ นิวแฮมป์เชียร์ และภายหลัง การควบคุมรถทางไกลในเส้นทางของบรรดา Santiago ในชิลี เขาซ้ายชิลีแคลิฟอร์เนียสำหรับรอบปี 1859 ที่เขาทำงานเป็นเวลาสั้น ๆ ในฟาร์มขนาดเล็กในซานตาคลารารอบเวลา เกจเริ่มเห็นได้ชัดสัมผัส convulsions เพิ่มความรุนแรง และตายใน 1860 อยู่ใกล้กับ San Francisco จึง กะโหลกของเขาตอนนี้อยู่ที่พิพิธภัณฑ์ Anatomical วอร์เรนที่โรงเรียนการแพทย์ฮาร์วาร์ด ควบคู่ไปกับเหล็ก tamping ที่อวัยวะนั้น ซึ่งเป็นจารึกต่อไปนี้:นี่คือบาร์ที่ถูกยิงผ่านหัวของฟีเนหัสนาย [sic] P. เกจที่คาเวนดิช Vermont, 14 ก.ย. [sic], ปี 1848 แห่ง เขาทั้งหมดกู้คืนจากการบาดเจ็บ และฝากแถบนี้ในพิพิธภัณฑ์ของมหาวิทยาลัยทางการแพทย์วิทยาลัยฮาร์วาร์ด ฟีเนหัส P. เกจเลบานอนกราฟ Cy N-H 6 jan 1850ขณะที่ในปี 1848 แห่ง Phineas เกจ (1823 – 1860) เหยื่อของอุบัติเหตุน่ากลัวบาดเจ็บของเขาช่วยให้นักวิทยาศาสตร์เข้าใจเพิ่มเติมเกี่ยวกับสมองและพฤติกรรมมนุษย์ เรื่องราวของฮอลลี่ได้รับกับมาหลังจากเรื่องราวและสถานที่ประวัติศาสตร์ประสาทวิทยาศาสตร์Phineas เกจ เรื่องราวเรียกว่า 'อเมริกัน Crowbar กรณี' สนับสนุนการ unwitting และทำให้ประวัติของประสาทวิทยาศาสตร์ได้ ในปี 1848 แห่ง เมื่อเขามีอายุเพียง 25 ปี เกจไฮบาดเจ็บสาหัสสมอง เขารอดอัศจรรย์ และผลกระทบของการบาดเจ็บตามอักขระของเขา ได้เกจความอยากรู้เพื่อสาธารณะและกรณีศึกษาสำคัญสำหรับนักวิทยาศาสตร์หวังว่าจะเข้าใจมากขึ้นเกี่ยวกับสมองในปี 1848 แห่ง เกจทำงานเป็นการจ้างในงานก่อสร้างของรัตแลนด์และรถไฟเบอร์ลิงตันในรัฐเวอร์มอนต์ สหรัฐอเมริกา ผู้ปฏิบัติงานมักจะใช้ระเบิดไประเบิดหินที่เก็บ และล้างเส้นทางสำหรับรถไฟ บน 13 กันยายน เกจใช้เหล็ก tamping (ยาวกลวงทรงกระบอก ของเหล็กน้ำหนัก มากกว่า 6 กิโลกรัม) เพื่อกระชับผงระเบิดลงในหินที่พร้อมสำหรับการระเบิด ท่อนไม้เหล็กตีหิน สร้างประกายที่ลุกวัตถุระเบิด เหล็กได้จากผ่านกะโหลกศีรษะของเกจ ป้อนผ่านเขา cheekbone ซ้าย และออกทางด้านบนของศีรษะ หลังพบบางหลา 30 จากเกจ "ป้าย ด้วยเลือดและสมอง"แม้ มีการบาดเจ็บของเขา horrific พัก เกจนั่งอัพในตะกร้า สติ และ recounting อะไรก็เกิดขึ้น เขาถูกนำกลับไปเดินทางของเขา ซึ่งเขาถูกเข้าร่วม โดยดร.จอห์นฮาร์โลว์ หมอทำความสะอาด และแต่งแผลของเขา ชิ้นส่วนของกะโหลกศีรษะรอบออกจากแผล และทำให้แน่ใจว่า มีชิ้นส่วนไม่ต่อศาลในสมองจากความรู้สึกภายในหัวของเกจด้วยนิ้วของเขาแทน แม้ มีความพยายามของฮาร์โลว์ แผลเป็นติดเชื้อ และเกจตกเป็นรัฐกึ่ง comatose ครอบครัวของเขาไม่ได้คาดหวังให้เขาอยู่รอด: พวกเขาได้เตรียมหีบศพของเขา แต่เกจมา และหลังจาก นั้นดีพอที่จะกลับไปบ้านพ่อแม่ของเขาในนิวแฮมป์เชียร์ใน 1850 เฮนรี่เจบิเกโลว์ ศาสตราจารย์ศัลยกรรมที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด รายงานเกจ "ค่อนข้างกู้คืนในคณะของร่างกายและจิตใจ"ดูเหมือนว่า จริง เกจจะฟื้นตัวดี แต่การบาดเจ็บของเขาอาจมีผลกระทบอย่างถาวรในสภาพจิตใจของเขา แม้ว่าบัญชีจากเวลาบางครั้งความขัดแย้ง และไม่บ่อย แหล่งต่าง ๆ รายงานอักขระของเกจที่เปลี่ยนแปลงอย่างมากหลังจากอุบัติเหตุของเขา ใน 1868 ฮาร์โลว์เขียนรายงาน 'ลักษณะจิต' ของการบาดเจ็บของเกจ เขาอธิบายเกจเป็น "ต่อสู้ เกรง สระครั้งคำ grossest... capricious และ vacillating " และถูก "ก็ แล้ว ให้เด็ดให้เพื่อนและคนรู้จักของเขากล่าวว่า เขา 'ไม่เกจ' "ความเสียหายของเกจคอร์เทกซ์ที่หน้าผากที่เกิดจากแกนเหล็กน่าจะ ทำให้สูญหายของสังคม inhibitions ขณะนี้บทบาทของคอร์เทกซ์หน้าผากในสังคมประชานและตัดสินใจเชิญรับการยอมรับ ในศตวรรษที่ผ่านมา แต่ neurologists ได้เพียงแค่เริ่มต้นตระหนักถึงการเชื่อมต่อเหล่านี้ บาดเจ็บของเกจให้บางหลักฐานแรกที่คอร์เทกซ์หน้าผากเกี่ยวข้องกับบุคลิกภาพและพฤติกรรมนักวิจัยบุกเบิกในฟิลด์นี้เวลา David Ferrier, neurologist สกอตแลนด์ที่ดำเนินการวิจัยทดลองเป็นฟังก์ชันสมอง ในการบรรยายที่ราชวิทยาลัยของแพทย์ในค.ศ. 1878, Ferrier สังเกตซึ่งในการทดลองของเขาใน primates ความเสียหายหน้าผาก cortices ดูเหมือนจะ ไม่มีผลต่อความสามารถทางกายภาพของการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาพถ่ายดังกล่าวข้างต้นซึ่งถูกค้นพบก่อนหน้านี้ในปีนี้เป็นเพียงหนึ่งในสองภาพที่เป็นที่รู้จักของคนธรรมดาอย่างอื่น Phineas ชื่อวัดที่บรรลุถึงสถานะใกล้ตำนานในประวัติศาสตร์ของประสาทวิทยาและจิตวิทยาเป็นเวรเป็นกรรมวันหนึ่งในปี 1848 ตอนอายุ 25 ประกันได้รับสถานที่ของเขาในห้องโถงทางระบบประสาทที่มีชื่อเสียงในผิดปกติมากที่สุด - และที่โชคร้ายมาก - วิธี การสร้างทางรถไฟหัวหน้าคนงานในสหรัฐอเมริกาเขาอยู่ในความดูแลของทีมงานของคนที่ทำงานในการก่อสร้างของรัตแลนด์และเบอร์ลิงตันทางรถไฟใกล้กับคาเวนดิช, เวอร์มอนต์ เมื่อวันที่ 18 กันยายนเขาและทีมงานของเขาได้รับการขุดหินเพื่อให้วิธีการทางรถไฟ ประกันได้รับการเตรียมความพร้อมสำหรับการระเบิดโดยใช้เหล็ก tamping เขาถือในภาพการกระชับระเบิดในหลุมเจาะ ขณะที่เขากำลังทำเช่นเหล็กที่ผลิตจุดประกายที่จุดประกายผงและระเบิดที่เกิดขับเคลื่อนเหล็ก tamping ตรงผ่านหัวของเขา. จอห์นฮาร์โลว์แพทย์ที่เข้าร่วมในการวัดที่เกิดเหตุตั้งข้อสังเกตว่าเหล็ก tamping ก็พบว่าบางส่วน 10 เมตรอยู่ห่างออกไป "ที่ถูกหยิบขึ้นมาหลังจากนั้นคนของเขาเปรอะไปด้วยเลือดและสมอง" เขาให้คำอธิบายรายละเอียดของ "กรณีที่ไม่มีใครเทียบได้จนบัดนี้" ในจดหมายถึงบรรณาธิการของบอสตันแพทย์และวารสารศัลยกรรมชื่อ "Passage ของก้านเหล็กผ่านหัว": [เหล็ก tamping] ป้อนกะโหลกที่ผ่าน ด้านหน้าซ้ายกลีบของมันสมองและทำให้ทางออกในเส้นกึ่งกลางที่ชุมทางเย็บเวียนและทัลที่ lacerating ไซนัสยาวพร่าขม่อมและกระดูกหน้าผากอย่างกว้างขวางทำลายส่วนสำคัญของสมองและยื่นออกมา โลกของตาซ้ายจากซ็อกเก็ตของตนโดยเกือบครึ่งหนึ่งของขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง. ยวด Gage รอดชีวิตจากการทดสอบนี้น่ากลัวและบัญชีทั้งหมดเป็นสติและเดินภายในไม่กี่นาที กลับไปที่หอพักใกล้วัดของฮาร์โลว์ลบออกเศษกระดูกเล็ก ๆ จากบาดแผลถูกแทนที่ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ที่ได้รับการแทนที่ด้วยทางเดินของเหล็ก tamping และปิดแผลขนาดใหญ่ที่ด้านบนของหัววัดที่มีสายรัดกาว. หลายวันต่อมาอย่างใดอย่างหนึ่ง บาดแผลติดเชื้อกลายเป็นและเขาตกลงไปในสภาพกึ่งหมดสติ กลัวที่เลวร้ายที่สุดครอบครัวของเขาเตรียมโลงศพ แต่ประกันหายเร็ว ๆ นี้และมกราคม 1849 ได้นำชีวิตปกติที่เห็นได้ชัด แต่ผู้ที่ใกล้ชิดกับเขาเริ่มที่จะสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างมากในพฤติกรรมของเขา ยี่สิบปีต่อมาฮาร์โลว์อธิบาย "อาการทางจิต" ของการบาดเจ็บ Gage ในแถลงการณ์ของแมสซาชูเซตแพทย์สังคม: ผู้รับเหมาของเขาที่ได้รับการยกย่องว่าเขาเป็นหัวหน้าคนงานมีประสิทธิภาพมากที่สุดและมีความสามารถในการจ้างงานของพวกเขาก่อนที่อาการบาดเจ็บของเขาถือว่าการเปลี่ยนแปลงในใจของเขา เพื่อให้ทำเครื่องหมายที่พวกเขาไม่สามารถให้เขาสถานที่ของเขาอีกครั้ง เขาเป็นครั้งเป็นคราวเคารพผ่อนคลายในช่วงเวลาในการดูหมิ่น grossest (ซึ่งไม่ได้ก่อนหน้านี้ที่กำหนดเองของเขา) เผย แต่ความเคารพน้อยสำหรับพวกเขาหมดความอดทนของความยับยั้งชั่งใจของคำแนะนำเมื่อมันขัดแย้งกับความต้องการของเขาที่ครั้ง pertinaciously obstinent ยังไม่แน่นอนและ แกว่งการณ์หลายแผนของการดำเนินงานในอนาคตซึ่งจะไม่เร็วกว่าที่พวกเขาจัดถูกทอดทิ้งในทางกลับกันสำหรับคนอื่น ๆ ที่ปรากฏไปได้มากขึ้น ในเรื่องนี้ความคิดของเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงดังนั้นเด็ดที่เพื่อนและคนรู้จักของเขากล่าวว่าเขา "ไม่ได้ประกัน". ในทำนองเดียวกันบัญชีที่นิยมที่สุดของ Phineas ประกันบอกว่าเขาเป็นมีการเปลี่ยนแปลงบุคลิกภาพลึกซึ้งเพราะอาการบาดเจ็บของเขา เขามักจะรายงานว่ามีการสูญเสียอย่างถาวรยับยั้งของเขาเพื่อให้เขาเริ่มที่จะประพฤติตัวไม่เหมาะสมในสถานการณ์ทางสังคม บางรัฐรายงานที่กลายเป็นความรุนแรงและ "ที่ไม่สามารถควบคุม" และแม้กระทั่งว่าเขาเริ่มที่จะทำร้ายเด็ก. โฆษณาเรารู้จริงไปเพื่ออะไรเกี่ยวกับบุคลิกภาพประกันก่อนที่จะได้รับบาดเจ็บดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจว่าวิธีการที่จะมีการเปลี่ยนแปลงในภายหลังและเป็นเรื่องซับซ้อนมากขึ้นโดยความรู้ที่ไม่สมบูรณ์ของขอบเขตของการบาดเจ็บของเขา อย่างไรก็ตามเรื่องนี้กรณีของฟินีแอสวัดได้ถูกนำมาใช้และถูกทารุณกรรมนับตั้งแต่มันปรากฏตัวครั้งแรก นักประสาทวิทยาได้อ้างว่าเป็นหลักฐานในการสนับสนุนทฤษฎีที่สัตว์เลี้ยงของพวกเขาและแม้กระทั่งครีได้รับทราบเพื่ออ้างว่าเป็นหลักฐานที่แสดงว่าบุคลิกภาพที่ไม่ได้เป็นสินค้าที่มีการทำงานของสมอง. ตามที่นักจิตวิทยามัลคอล์มักมิลลัน แต่หลายของรายงานจะไม่สอดคล้องกันและพร้อมเพรียงโดย หลักฐาน. การวิจัยมักมิลลันแสดงให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการปฏิบัติในการประกันกินเวลาเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ หลังจากได้รับบาดเจ็บ "เรื่อง Phineas '" เขาเขียนในหนังสือของเขาแปลกชนิดเกียรติยศ "เป็นมูลค่าจดจำเพราะมันแสดงให้เห็นถึงวิธีการได้อย่างง่ายดายหุ้นขนาดเล็กของข้อเท็จจริงที่จะกลายเป็นกลายเป็นตำนานที่เป็นที่นิยมและวิทยาศาสตร์." ของชีวิตที่ตามมาของวัดนี้เรายังรู้น้อยมาก . เขาบอกว่าจะมีการเดินทางไปทั่วเมืองใหญ่ในประเทศอังกฤษทำให้ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนด้วยเหล็ก tamping ของเขาเพื่อที่เขาได้กลายเป็นที่เห็นได้ชัดที่แนบมาอยากรู้อยากเห็น ฮาร์โลว์กล่าวว่าเขาแสดงตัวเองในพิพิธภัณฑ์ Barnum อเมริกันในนิวยอร์กซิตี้ที่ซึ่งผู้คนคงจะได้จ่ายเงินที่จะเห็นเขา แต่ตอนนี้ยังไม่ได้รับการยืนยัน. ในที่สุดก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแยกข้อเท็จจริงของเรื่องนี้พิเศษจาก fictions โดยไม่คำนึงถึงวัดเป็นครั้งแรก - และเนื้อหาที่สำคัญที่สุด - กรณีที่จะเผยให้เห็นว่าคณะบางส่วนสามารถเชื่อมโยงกับพื้นที่เฉพาะของสมอง แม้จะมีเรื่องราวที่พูดเกินจริงและพยานที่วัดสอนเราว่าฟังก์ชั่นที่ซับซ้อนเช่นการตัดสินใจและความรู้ความเข้าใจทางสังคมส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับกลีบหน้าผาก. อะไรดูเหมือนที่ดีขึ้นคือการที่เขาจะค้างไว้หลายงานในปีต่อไปนี้อาการบาดเจ็บของเขา เขาทำงานในโรงรถในฮันโนเวอร์, New Hampshire, และต่อมาเป็นคนขับรถโค้ชทางไกลบนเส้นทาง Valparaiso-ซันติอาโกในชิลี เขาออกจากประเทศชิลีแคลิฟอร์เนียรอบปี 1859 ที่เขาทำงานเป็นเวลาสั้น ๆ ในฟาร์มเล็ก ๆ ในซานตาคลารา. ในช่วงเวลานี้ประกันเริ่มต้นที่จะเห็นได้ชัดว่ามีอาการชักของความรุนแรงที่เพิ่มขึ้นและทำให้เสียชีวิตในปี 1860, ที่ไหนสักแห่งใกล้ซานฟรานซิ กะโหลกศีรษะของเขาจะถูกเก็บไว้ในขณะนี้ที่พิพิธภัณฑ์วอร์เรนกายวิภาคที่ Harvard Medical School ข้าง tamping เหล็กที่เจาะมันซึ่งถูกจารึกไว้ดังต่อไปนี้: นี้เป็นบาร์ที่ถูกยิงผ่านหัวของนายฟีเนหัส [sic] พี Gage ที่คาเวนดิชที่ เวอร์มอนต์ 14 กันยายน [sic] 1848 เขาหายจากอาการบาดเจ็บและฝากแถบนี้ในพิพิธภัณฑ์ของวิทยาลัยการแพทย์ของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ ฟีเนหัสพี Gage เลบานอนกราฟตันภาวะ NH 6 มกราคม 1850 Phineas Gage (1823-1860) เป็นเหยื่อของการเกิดอุบัติเหตุที่น่ากลัวในปี 1848 ได้รับบาดเจ็บของเขาช่วยให้นักวิทยาศาสตร์เข้าใจเพิ่มเติมเกี่ยวกับสมองและพฤติกรรมของมนุษย์ ฮอลลี่เรื่องได้รับการจับกับเรื่องน่ากลัวและสถานที่ในประวัติศาสตร์ของประสาท. Phineas Gage ซึ่งเรื่องนี้ยังเป็นที่รู้จักกัน 'อเมริกันกรณีชะแลง' เป็นผู้มีส่วนร่วมและไม่รู้ไม่ได้ตั้งใจกับประวัติศาสตร์ของประสาท ในปี 1848 เมื่อเขาอายุเพียง 25 ปี, ประกันได้รับบาดเจ็บสาหัสไปยังสมองของเขา การอยู่รอดปาฏิหาริย์ของเขาและผลกระทบของการบาดเจ็บเมื่อตัวละครของเขาที่ทำประกันความอยากรู้ให้ประชาชนและกรณีศึกษาที่สำคัญสำหรับนักวิทยาศาสตร์หวังว่าจะเข้าใจเพิ่มเติมเกี่ยวกับสมอง. ใน 1848 Gage ทำงานเป็นหัวหน้าคนงานในการก่อสร้างของรัตแลนด์ และรถไฟเบอร์ลิงตันในรัฐเวอร์มอนต์สหรัฐอเมริกา คนงานมักจะใช้ระเบิดที่จะระเบิดออกร็อคและล้างเส้นทางสำหรับรถไฟ เมื่อวันที่ 13 กันยายน Gage ใช้เหล็ก tamping (กระบอกกลวงยาวของเหล็กที่มีน้ำหนักกว่า 6 กิโลกรัม) เพื่อกระชับผงระเบิดเข้าไปในหินพร้อมสำหรับการระเบิดที่ ก้านเหล็กตีหิน, การสร้างประกายไฟที่จุดระเบิดได้ คันที่ถูกขับเคลื่อนผ่านกะโหลกศีรษะประกันของเข้ามาผ่านทางโหนกแก้มซ้ายของเขาและออกผ่านด้านบนของหัวของเขา หลังจากนั้นมันก็พบว่าบางระยะ 30 หลาออกไปจากวัด "ป้ายด้วยเลือดและสมอง". แม้จะมีอาการบาดเจ็บที่น่ากลัวของเขาภายในไม่กี่นาทีวัดกำลังนั่งอยู่ในรถเข็นมีสติและเล่าสิ่งที่เกิดขึ้น เขาถูกนำตัวกลับไปยังที่พักของเขาที่เขาได้เข้าร่วมโดยจอห์นฮาร์โลว์ดร แพทย์ทำความสะอาดแผลและแต่งตัวของเขาเปลี่ยนชิ้นส่วนของกะโหลกศีรษะรอบแผลออกและทำให้แน่ใจว่ามีชิ้นส่วนที่ไม่ติดอยู่ในสมองด้วยความรู้สึกในหัวของประกันด้วยนิ้วของเขา อย่างไรก็ตามความพยายามของฮาร์โลว์แผลติดเชื้อและกลายเป็นประกันลดลงเข้าสู่สภาวะกึ่งสลบ ครอบครัวของเขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะอยู่รอด: พวกเขายังเตรียมโลงศพ แต่ประกันฟื้นขึ้นมาและต่อมาในปีนั้นได้ดีพอที่จะกลับไปที่บ้านพ่อแม่ของเขาในมลรัฐนิวแฮมป์เชียร์. ใน 1850 เฮนรี่เจบิจศาสตราจารย์ศัลยกรรมที่ Harvard University, รายงานประกันที่จะ "หายมากในคณะของร่างกายและจิตใจ". มัน ดูเหมือนว่าร่างกายวัดได้ฟื้นตัวดี แต่อาการบาดเจ็บของเขาอาจจะมีผลกระทบอย่างถาวรในสภาพจิตของเขา แม้ว่าบัญชีจากเวลาที่บางครั้งก็เป็นความขัดแย้งและไม่น่าเชื่อถือมักจะหลายแหล่งรายงานว่าตัวละครประกันการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขาประสบอุบัติเหตุ 1868 ในฮาร์โลว์เขียนรายงานบน 'อาการทางจิต' ของการบาดเจ็บของวัด เขาอธิบายประกันว่า "เป็นครั้งเป็นคราวเคารพผ่อนคลายในช่วงเวลาในการดูหมิ่น grossest ... แน่นอนและแกว่ง" และเป็น "การเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงดังนั้นเด็ดที่เพื่อนและคนรู้จักของเขาบอกว่าเขาเป็น 'ไม่มีประกัน'." ความเสียหายให้กับเยื่อหุ้มสมองหน้าผากประกันของ ที่เกิดจากก้านเหล็กที่ดูเหมือนว่าจะมีผลในการยับยั้งการสูญเสียของสังคม บทบาทของเยื่อหุ้มสมองหน้าผากในรู้ทางสังคมและการตัดสินใจอยู่ในขณะนี้ได้รับการยอมรับเป็นอย่างดี; ในศตวรรษที่ 19 แต่ neurologists เป็นจุดเริ่มต้นเพียงที่จะตระหนักถึงการเชื่อมต่อเหล่านี้ การบาดเจ็บของประกันให้บางส่วนของหลักฐานแรกที่เยื่อหุ้มสมองหน้าผากมีส่วนร่วมในบุคลิกภาพและพฤติกรรม. หนึ่งในนักวิจัยผู้บุกเบิกในด้านนี้เป็นช่วงเวลาที่ดาวิดเฟอเรีย, นักประสาทวิทยาสก็อตผู้ดำเนินการวิจัยทดลองในการทำงานของสมอง ในการบรรยายให้กับราชวิทยาลัยแพทย์ในปี 1878, เฟอเรียตั้งข้อสังเกตว่าในการทดลองของเขาในบิชอพ, ความเสียหายให้กับ cortices หน้าผากดูเหมือนจะมีผลกระทบต่อความสามารถทางกายภาพของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาพข้างต้น ซึ่งถูกค้นพบเมื่อต้นปี เป็นหนึ่งในเพียงสองภาพที่รู้จักกันเป็นอย่างอื่นไม่ มีอะไรแปลกเลย ชายที่ชื่อ ฟีเนียสเกจที่บรรลุใกล้สถานะตำนานในประวัติศาสตร์ของประสาทวิทยาและจิตวิทยาหนึ่งวันหนึ่งในปี 1848 เมื่ออายุ 25

เกตส์ได้รับสถานที่ของเขาในระบบประสาทหอเกียรติยศในฯ ผิดปกติมากที่สุดและมากที่โชคร้าย ( ทางโฟร์แมนงานก่อสร้างทางรถไฟในสหรัฐอเมริกาเขาทำหน้าที่เป็นลูกเรือของผู้ชายที่กำลังทำงานใน การก่อสร้างของ รัตแลนด์ ใกล้ Cavendish และทางรถไฟเบอร์ลิงตัน , เวอร์มอนต์ เมื่อวันที่ 18 กันยายน เขาและลูกเรือของเขาถูกขุดหินทำทางทางรถไฟ เกตส์กำลังเตรียมการระเบิดโดยใช้ tamping เหล็กเขาถือในรูปประจุระเบิดขนาดเล็ก ในหลุมเจาะ .