Assertiveness is the quality of bei

Assertiveness is the quality of being self-assured and confident without being aggressive. In the field of psychology and psychotherapy, it is a learnable skill and mode of communication. Dorland's Medical Dictionary defines assertiveness as:

a form of behavior characterized by a confident declaration or affirmation of a statement without need of proof; this affirms the person's rights or point of view without either aggressively threatening the rights of another (assuming a position of dominance) or submissively permitting another to ignore or deny one's rights or point of view.[1]

During the second half of the 20th century, assertiveness was increasingly singled out as a behavioral skill taught by many personal development experts, behavior therapists, and cognitive behavioral therapists. Assertiveness is often linked to self-esteem. The term and concept was popularized to the general public by books such as Your Perfect Right: A Guide to Assertive Behavior (1970) by Robert E. Alberti and Michael L. Emmons and When I Say No, I Feel Guilty: How To Cope Using the Skills of Systematic Assertiveness Therapy (1975) by Manuel J. Smith.
Training

Joseph Wolpe originally explored the use of assertiveness as a means of "reciprocal inhibition" of anxiety, in his 1958 book on treating neurosis; and it has since been commonly employed as an intervention in behavior therapy.[2] Assertiveness Training ("AT") was introduced by Andrew Salter (1961) and popularized by Joseph Wolpe.[3] Wolpe's belief was that a person could not be both assertive and anxious at the same time, and thus being assertive would inhibit anxiety. The goals of assertiveness training include:[4]

increased awareness of personal rights
differentiation between non-assertiveness and assertiveness
differentiation between passive–aggressiveness and aggressiveness
learning both verbal and non-verbal assertiveness skills.

As a communication style and strategy, assertiveness is thus distinguished from both aggression and passivity. How people deal with personal boundaries, their own and those of other people, helps to distinguish between these three concepts. Passive communicators do not defend their own personal boundaries and thus allow aggressive people to abuse or manipulate them through fear. Passive communicators are also typically not likely to risk trying to influence anyone else. Aggressive people do not respect the personal boundaries of others and thus are liable to harm others while trying to influence them. A person communicates assertively by overcoming fear of speaking his or her mind or trying to influence others, but doing so in a way that respects the personal boundaries of others. Assertive people are also willing to defend themselves against aggressive people.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยืนกรานเป็นคุณภาพที่มั่นใจตัวเอง และมั่นใจไม่ก้าวร้าว ในด้านจิตวิทยาและจิตบำบัด มันเป็นทักษะ learnable เรียนเหมาะและโหมดของการสื่อสาร พจนานุกรมทางการแพทย์ของ Dorland กำหนดยืนกรานเป็น: รูปแบบของลักษณะการทำงานโดยการประกาศความมั่นใจหรือภาพของคำสั่งโดยไม่ต้องของหลักฐาน นี้ยืนยันสิทธิของบุคคลหรือมุมมอง โดยอุกอาจคุกคามสิทธิของอื่น (สมมติ) ตำแหน่งการปกครอง หรือยินดีอนุญาตให้ละเว้น หรือปฏิเสธสิทธิของหรือมองอีก [1]ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 ยืนกรานถูกมาก singled out เป็นทักษะพฤติกรรมสอน โดยผู้เชี่ยวชาญการพัฒนาส่วนบุคคล พฤติกรรมบำบัด และบำบัดพฤติกรรมทางปัญญา มักจะมีการเชื่อมโยงยืนกรานการนับถือตนเอง ระยะเวลาการและแนวคิดนิยมทั่วไป โดยหนังสือเช่นขวาสมบูรณ์แบบของคุณ: กับคู่มือการทำงานของฟิต (1970) โดย Robert E. Alberti และ Michael L. Emmons และเมื่อผมบอกว่า ไม่มี ฉันรู้สึกผิด: วิธีการใช้การทักษะของระบบยืนกรานรักษา (1975) โดยมานูเอล J. Smith รับมือการฝึกอบรมโจเซฟ Wolpe อุดมยืนกรานเป็นการ "ยับยั้งซึ่งกันและกัน" ของความวิตกกังวล การใช้ครั้งแรกในหนังสือ 1958 ในรักษาโรคประสาท และมันมีตั้งแต่การใช้แทรกแซงในการทำงานบำบัด [2] แนะนำ โดยแอนดรู Salter (1961) และนิยม โดยโจเซฟ Wolpe ฝึกยืนกราน ("AT") [3] ความเชื่อ Wolpe เป็นที่บุคคลไม่สามารถแข็วแกร่ง และกังวลในเวลาเดียวกัน และจึง จะฟิตจะยับยั้งความวิตกกังวล มีเป้าหมายการฝึกยืนกราน: [4] เพิ่มความตระหนักของสิทธิส่วนบุคคล ความแตกต่างระหว่างไม่ยืนกรานและยืนกราน ความแตกต่างระหว่างติดตัว – ความรุนแรงและความรุนแรง การเรียนรู้ทั้งทักษะการพูด และไม่ใช่ยืนกรานเป็นลักษณะการสื่อสารและกลยุทธ์ การยืนกรานจึงแตกต่างจากความก้าวร้าวและดุษณี วิธีคนที่จัดการกับขอบเขตส่วนบุคคล ตนเองและของคนอื่น ช่วยในการแยกความแตกต่างระหว่างแนวคิดทั้งสามเหล่านี้ เสนอแฝงไม่ปกป้องขอบเขตส่วนตัวของตนเอง และจึง ให้คนก้าวร้าวใช้ หรือจัดการกับพวกเขาผ่านความกลัว เสนอแฝงยังปกติไม่น่าจะความเสี่ยงพยายามมีอิทธิพลต่อคนอื่น คนก้าวร้าวไม่เคารพขอบเขตส่วนบุคคลของผู้อื่น และจึง มีการทำร้ายผู้อื่นในขณะที่พยายามมีอิทธิพลต่อพวกเขา ผู้สื่อสาร assertively โดยคำพูดของเขา หรือเธอคิด หรือพยายามมีอิทธิพลต่อผู้อื่น แต่ดังในทางที่เคารพขอบเขตส่วนบุคคลของผู้อื่น คนคะแนนก็เต็มใจที่จะปกป้องตัวเองจากคนก้าวร้าว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อหังการคือคุณภาพของการเป็นความมั่นใจและมีความมั่นใจโดยไม่ต้องก้าวร้าว ในสาขาจิตวิทยาและจิตบำบัดมันเป็นทักษะ learnable และโหมดของการสื่อสาร ดอร์แลนด์พจนานุกรมแพทย์กำหนดอหังการเช่นรูปแบบของพฤติกรรมที่โดดเด่นด้วยการประกาศความมั่นใจหรือยืนยันคำสั่งโดยไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ได้; นี้ยืนยันสิทธิของบุคคลหรือมุมมองโดยไม่ต้องทั้งอุกอาจคุกคามสิทธิของผู้อื่น (สมมติว่าตำแหน่งของการปกครอง) หรือ submissively อนุญาตอื่นที่จะไม่สนใจหรือปฏิเสธสิทธิหนึ่งหรือจุดของมุมมอง. [1] ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 อหังการถูกแยกมากขึ้นจากการเป็นทักษะพฤติกรรมการสอนโดยผู้เชี่ยวชาญหลายส่วนบุคคลการพัฒนา, การบำบัดพฤติกรรมและนักบำบัดพฤติกรรมทางปัญญา อหังการมักจะเชื่อมโยงไปยังภาคภูมิใจในตนเอง คำและแนวคิดที่เป็นที่นิยมให้กับประชาชนทั่วไปโดยหนังสือดังกล่าวเป็นสิทธิที่สมบูรณ์แบบของคุณ: คู่มือพฤติกรรมกล้าแสดงออก (1970) โรเบิร์ตอีอัลเบอร์และไมเคิลแอล Emmons และเมื่อฉันพูดไม่ฉันรู้สึกผิด A: วิธีที่จะรับมือการใช้ . ทักษะของระบบอหังการบำบัด (1975) โดยมานูเอลสมิ ธ เจฝึกอบรมโจเซฟ Wolpe เดิมการสำรวจการใช้งานของอหังการเป็นวิธีการ "ยับยั้งซึ่งกันและกัน" ของความวิตกกังวลในหนังสือ 1958 ของเขาในการรักษาโรคประสาท; และได้รับการตั้งแต่ลูกจ้างทั่วไปว่าการแทรกแซงในการบำบัดพฤติกรรม. [2] อหังการการฝึกอบรม ( "ที่ระดับ") ถูกนำโดยแอนดรูพ่อค้าเกลือ (1961) และความนิยมโดยโจเซฟ Wolpe. [3] ความเชื่อ Wolpe เป็นว่าคนที่ไม่อาจจะ ทั้งการแสดงออกที่เหมาะสมและกังวลในเวลาเดียวกันและทำให้เป็นการแสดงออกที่เหมาะสมจะยับยั้งความวิตกกังวล เป้าหมายของการฝึกอบรมอหังการ ได้แก่ : [4] รู้ที่เพิ่มขึ้นของสิทธิส่วนบุคคลแตกต่างระหว่างที่ไม่กล้าแสดงออกและกล้าแสดงออกแตกต่างระหว่างแบบพาสซีฟก้าวร้าวและความก้าวร้าวการเรียนรู้ทักษะการกล้าแสดงออกทางวาจาและที่ไม่ใช่คำพูด. ในฐานะที่เป็นรูปแบบการสื่อสารและกลยุทธ์อหังการมีความโดดเด่นจึง ทั้งจากการรุกรานและยอมรับโดยดุษณี วิธีการที่คนจัดการกับเขตแดนส่วนบุคคลของตัวเองและของคนอื่น ๆ ที่จะช่วยในการแยกแยะความแตกต่างระหว่างทั้งสามแนวคิด การสื่อสารแบบ Passive ไม่ปกป้องเขตแดนของพวกเขาเองและทำให้เปิดโอกาสให้ประชาชนในเชิงรุกเพื่อการละเมิดหรือการจัดการกับพวกเขาผ่านความกลัว การสื่อสารแบบ Passive นอกจากนี้ยังมักจะไม่น่าจะมีความเสี่ยงที่พยายามที่จะมีอิทธิพลต่อคนอื่น คนก้าวร้าวไม่เคารพขอบเขตส่วนบุคคลของผู้อื่นและทำให้มีแนวโน้มที่จะเป็นอันตรายต่อคนอื่น ๆ ในขณะที่พยายามจะมีอิทธิพลต่อพวกเขา คนสื่อสาร assertively โดยการเอาชนะความกลัวของการพูดหรือจิตใจของเขาหรือเธอพยายามที่จะมีอิทธิพลต่อคนอื่น ๆ แต่การทำเช่นนั้นในทางที่เคารพขอบเขตส่วนบุคคลของผู้อื่น คนที่กล้าแสดงออกยังยินดีที่จะปกป้องตัวเองกับคนก้าวร้าว