From the development of the earlies

From the development of the earliest cities in Mesopotamia and Egypt until the 18th century, an equilibrium existed between the vast majority of the population who engaged in subsistence agriculture in a rural context, and small centres of populations in the towns where economic activity consisted primarily of trade at markets and manufactures on a small scale. Due to the primitive and relatively stagnant state of agriculture throughout this period the ratio of rural to urban population remained at a fixed equilibrium.

With the onset of the agricultural and industrial revolution in the late 18th century this relationship was finally broken and an unprecedented growth in urban population took place over the course of the 19th century, both through continued migration from the countryside and due to the tremendous demographic expansion that occurred at that time. In England, the urban population jumped from 17% in 1801 to 72% in 1891 (for other countries the figure was: 37% in France, 41% in Prussia and 28% in the United States).

As labourers were freed up from working the land due to higher agricultural productivity they converged on the new industrial cities like Manchester and Birmingham which were experiencing a boom in commerce, trade and industry. Growing trade around the world also allowed cereals to be imported from North America and refrigerated meat from Australasia and South America. Spatially, cities also expanded due to the development of public transport systems, which facilitated commutes of longer distances to the city centre for the working class.

Urbanization rapidly spread across the Western world and, since the 1950s, it has begun to take hold in the developing world as well. At the turn of the 20th century, just 15% of the world population lived in cities.[5] According to the UN the year 2007 witnessed the turning point when more than 50% of the world population were living in cities, for the first time in human history.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จากการพัฒนาเมืองแรกสุดใน Mesopotamia และอียิปต์จนถึงศตวรรษ 18 สมดุลที่อยู่ระหว่างประชากรที่หมั้นในชีพเกษตรในชนบทเป็น ส่วนใหญ่ และศูนย์เล็กของประชากรในเมืองที่มีกิจกรรมทางเศรษฐกิจประกอบด้วยหลักการค้าที่ตลาดและผู้ผลิตในระดับขนาดเล็ก เนื่องจากรัฐตลอดช่วงเวลานี้เกษตรดั้งเดิม และค่อนข้างนิ่ง อัตราส่วนของชนบทกับเมืองประชากรยังคงอยู่ในการคงสมดุลขึ้น

มีเริ่มมีอาการของการปฏิวัติการเกษตร และอุตสาหกรรมในปลายศตวรรษที่ 18 ความสัมพันธ์นี้ถูกตัดขาดในที่สุด และเติบโตเป็นประวัติการณ์ในประชากรเมืองเกิดขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 19 ทั้งผ่านต่อโยกย้าย จากชนบท และ จากการขยายตัวประชากรที่มหาศาลที่เกิดขึ้นในขณะนั้น ในอังกฤษ ประชากรเมืองเพิ่มขึ้นจาก 17% ใน 1801 ถึง 72% ใน 1891 (สำหรับประเทศอื่นๆ เป็นตัวเลข: 37% ในประเทศฝรั่งเศส 41% ในปรัสเซีย และ 28% ในสหรัฐอเมริกา)

เป็นกรรมกรอยู่รอดขึ้น ทำงานที่ดินเนื่องจากผลผลิตการเกษตรที่สูง เขา converged บนใหม่อุตสาหกรรมเมืองแมนเชสเตอร์และเบอร์มิงแฮมซึ่งได้ประสบบูมการค้า การค้า และอุตสาหกรรม เติบโตทางการค้าทั่วโลกยัง ได้ธัญพืชที่จะนำเข้าจากอเมริกาเหนือและควบคุมอุณหภูมิเนื้อ Australasia และอเมริกาใต้ Spatially เมืองขยายเนื่องจากการพัฒนาระบบขนส่งสาธารณะ การอำนวยความสะดวก commutes ระยะทางยาวการเมืองสำหรับคลาสบทำ

เป็นอย่างรวดเร็วแพร่กระจายไปทั่วโลกตะวันตก และ ตั้งแต่มันเริ่มมีค้างในประเทศกำลังพัฒนาเช่นกัน ที่เปิดศตวรรษ เพียง 15% ของประชากรโลกอาศัยอยู่ในเมือง[5] ตามอยู่ถึง UN ใน ปี 2007 เห็นจุดเปลี่ยนเมื่อกว่า 50% ของประชากรโลกอาศัยอยู่ในเมือง เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์มนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากการพัฒนาของเมืองที่เก่าแก่ที่สุดในเมโสโปเตและอียิปต์จนกระทั่งศตวรรษที่ 18 สมดุลอยู่ระหว่างส่วนใหญ่ของประชากรที่มีส่วนร่วมในการดำรงชีวิตการเกษตรในบริบทชนบทและศูนย์เล็ก ๆ ของประชากรในเมืองที่กิจกรรมทางเศรษฐกิจบนพื้นฐานของ การค้าที่ตลาดและผลิตในขนาดเล็ก เนื่องจากรัฐดั้งเดิมและค่อนข้างนิ่งการเกษตรตลอดระยะเวลานี้อัตราส่วนของชนบทประชากรในเมืองยังคงอยู่ในความสมดุลคงที่กับการโจมตีของการปฏิวัติการเกษตรและอุตสาหกรรมในศตวรรษที่ 18 ความสัมพันธ์นี้ถูกทำลายในที่สุดและเจริญเติบโตเป็นประวัติการณ์ใน ประชากรในเมืองที่เกิดขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 19 ทั้งสองผ่านการย้ายถิ่นจากชนบทอย่างต่อเนื่องและเนื่องจากการขยายตัวของประชากรอย่างมากที่เกิดขึ้นในเวลานั้น ในประเทศอังกฤษประชากรในเมืองเพิ่มขึ้นจาก 17% ใน 1801-72% ในปี 1891 (สำหรับประเทศอื่น ๆ ที่เป็นรูป: 37% ในฝรั่งเศส 41% ในปรัสเซียและ 28% ในสหรัฐอเมริกา) ในฐานะที่เป็นคนงานเป็นอิสระขึ้นจากการทำงาน ที่ดินเนื่องจากการผลิตทางการเกษตรที่สูงกว่าพวกเขาแปรสภาพในเมืองอุตสาหกรรมใหม่เช่นแมนเชสเตอร์และเบอร์มิงแฮมที่กำลังประสบความเจริญรุ่งเรืองในการค้าการค้าและอุตสาหกรรม การค้าที่เพิ่มขึ้นทั่วโลกยังได้รับอนุญาตซีเรียลที่จะนำเข้ามาจากทวีปอเมริกาเหนือและในตู้เย็นเนื้อจากออสเตรเลียและอเมริกาใต้ ตำแหน่งเมืองยังขยายตัวเนื่องจากการพัฒนาของระบบการขนส่งสาธารณะที่อำนวยความสะดวก commutes ของระยะทางยาวถึงใจกลางเมืองสำหรับชนชั้นแรงงานเป็นเมืองแพร่กระจายอย่างรวดเร็วไปทั่วโลกตะวันตกและตั้งแต่ปี 1950 ก็มีการเริ่มต้นที่จะถือใน การพัฒนาของโลกได้เป็นอย่างดี ในช่วงเปลี่ยนศตวรรษที่ 20 เพียง 15% ของประชากรโลกอาศัยอยู่ในเมือง. [5] ตามที่สหประชาชาติปี 2007 เห็นจุดเปลี่ยนเมื่อกว่า 50% ของประชากรโลกอาศัยอยู่ในเมืองเป็นครั้งแรก เวลาในประวัติศาสตร์ของมนุษย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จากการพัฒนาของเมืองแรกสุดในเมโสโปเตเมียและอียิปต์จนกระทั่งศตวรรษที่ 18 , สมดุลอยู่ระหว่างส่วนใหญ่ของประชากรที่หมั้นในการดำรงชีวิตการเกษตรในบริบทของชนบท ขนาดเล็ก และ ศูนย์ของประชากรในเมืองที่กิจกรรมทางเศรษฐกิจเป็นหลักของการค้าที่ตลาดและผลิตในขนาดเล็กเนื่องจากการตรวจสอบสภาพค่อนข้างนิ่งและการเกษตร ตลอดระยะเวลาตามชนบท ประชากรในเมืองนี้อยู่ในสมดุลคงที่

ด้วยการโจมตีของการปฏิวัติด้านการเกษตรและอุตสาหกรรมในศตวรรษที่ 18 สายพันธ์นี้ก็แตกและมีการเจริญเติบโตเป็นประวัติการณ์ในประชากรในเมืองเกิดขึ้นผ่านหลักสูตรของศตวรรษที่ 19 ,ทั้งต่อการย้ายถิ่นจากชนบท และเนื่องจากการขยายตัวอย่างมากของประชากรที่เกิดขึ้นในตอนนั้น ในอังกฤษ มีประชากรในเมืองเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 17 ในปี 1801 ถึง 72% ใน 1891 ( สำหรับประเทศอื่น ๆ คิดเป็น 37 % ในฝรั่งเศส ร้อยละ 41 ในปรัสเซียและ 28% ในสหรัฐอเมริกา ) .

เป็นแรงงานที่ถูกปลดปล่อยขึ้นจากการทำงานแผ่นดิน เนื่องจากผลผลิตทางการเกษตรที่สูงกว่าพวกเขากันในเมืองอุตสาหกรรมใหม่ เช่น แมนเชสเตอร์และเบอร์มิงแฮม ซึ่งกำลังบูมในการพาณิชย์ , การค้าและอุตสาหกรรม การเติบโตการค้าทั่วโลกยังอนุญาตให้นำเข้าธัญพืชจากอเมริกาเหนือและตู้เย็นเนื้อจากออสเตรเลียและอเมริกาใต้ เปลี่ยน ,เมืองยัง ขยาย เนื่องจากการพัฒนาของระบบการขนส่งสาธารณะที่สะดวกเดินทางระยะทางยาวกลางเมืองชนชั้น

เมืองอย่างรวดเร็ว ลามไปยังโลกตะวันตกและตั้งแต่ปี 1950 , มันได้เริ่มที่จะถือในประเทศกำลังพัฒนาทั่วโลกเช่นกัน ที่หันของศตวรรษที่ 20 เพียง 15 % ของประชากรโลกที่อาศัยอยู่ในเมือง[ 5 ] ตามที่สหประชาชาติปี 2007 ได้เห็นจุดเปลี่ยนเมื่อมากกว่า 50% ของประชากรโลกที่อาศัยอยู่ในเมือง เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของมนุษย์