The para rubber tree (Hevea brasili

The para rubber tree (Hevea brasiliensis) is the major source of natural rubber production. It is perennial and has an economic life-span of 30–35 years. Adult trees exhibit prominent annual flushing periodicity known as wintering, when the trees shed their leaves, for 3–4 weeks duration, almost completely before initiation of the new flushes. Flowering in Hevea, which normally occurs once a year, is initiated after leaf fall and is directly affected by climatic factors. Traditionally, it has been cultivated in the equatorial belt and more humid zones of tropical and monsoonal climates ( Rao and Vijayakumar, 1992). Areas of higher production are characterised by adequate rainfall distribution and less fluctuations in temperature and humidity conditions, round the year ( Rao et al., 1993). To achieve self-sufficiency, attempts have been made to extend this tree to marginal areas, as far north as 29°N in India, China, down to 23°S in Brazil, with varied climatic constraints ( Pushparajah, 1983; Sethuraj et al., 1989).

Latex from the rubber tree exudes when the bark is severed on tapping. Different tapping systems are being adopted by planters to harvest the latex without damaging the overall health of the trees. Apart from the variation due to agromanagement, yield of rubber trees at a location is dependent on genotype and on soil and atmospheric conditions. Most of the nutrient and water uptake takes place in the surface layers during the wet season and the same are absorbed from the deeper layers of the soil during dry season. Rubber plantations transpire 4–6 mm of water vapour daily when soil moisture availability is adequate and only 2–4 mm when it is inadequate (Haridas, 1985; Monteny et al., 1985).

Distribution of rainfall, temperature, sunshine and humidity are the major conditions contributing to yield variability in different agroclimatic zones (Jacob et al., 1989; Ninane, 1970; Rao and Vijayakumar, 1992). The yield drop in different Hevea clones during an unusual drought in south India, was in the range of 36–61% when compared to the favourable wet season yield. Seasonal variation of yield and yield components showed that maintenance of higher soil moisture status and low vapour pressure deficit (VPD) are essential to maintain optimum water relations in Hevea ( Devakumar et al., 1988; Rao et al., 1990). Regional variation in annual rubber yields are associated with intensity and duration of moisture stress ( Rao, 1993; Rao et al., 1993).

About 40–62% of the total variation in monthly rubber production could be explained by prevailing environmental and technological factors (Jiang, 1988; Daud et al., 1989). Rainfall exceeding 9–11 mm per rainy day is not congenial to high yield owing to difficulties in harvesting. Above 34 mm of rainfall in a day may make tapping difficult.

The diurnal variations in the atmospheric VPD are found to be inversely related to latex yields through change in the turgor pressure in the laticifers (Paardekooper and Sookmark, 1969). A 10-day mean minimum temperature of over 22°C is conducive to latex regeneration but unfavourable for latex flow and an ambient temperature of 18–24°C is ideal for latex flow (Shangphu, 1986; Shuochang and Yagang, 1990). Similarly, about 27–33°C ambient temperature was optimum for photosynthesis (Zongdao and Xueqin, 1983). Above 35°C ambient temeperature leads to stomatal closure, which result in low photosynthetic rates and high respiration (Rao et al., 1990).

The latex yield variability and its association with prevailing and antecedent weather and climatic conditions, in any of the rubber growing regions, has not been reported. This is due to difficulties in organizing field experiments at different plantings with uniform genetic material and agromanagement at the same location. Hence, an attempt has been made to investigate the yield–weather relationships in rubber under humid tropical conditions of India.

Traditionally, rubber trees are cultivated in India on the hill slopes in the midlands, on the western side of the western Ghats and on the foothills of western Ghats. The objectives are:

(i) To quantify the relationship between variability in latex yields and prevailing agrometeorological conditions under humid tropical conditions,
(ii) Identification of optimum weather conditions in latex production, and
(iii) To develop yield–weather relationships to estimate latex yields of rubber trees under the given agroclimatic conditions.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้นไม้ยางพารา (ยางพารา) เป็นแหล่งที่มาของการผลิตยางธรรมชาติ มันเป็นไม้ยืนต้นและมีช่วงชีวิตทางเศรษฐกิจของปี 30-35 ต้นไม้ผู้ใหญ่แสดงช่วงล้างประจำปีที่โดดเด่นเป็นที่รู้จักกันเป็นฤดูหนาวเมื่อต้นไม้ผลัดใบของพวกเขาในช่วงระยะเวลา 3-4 สัปดาห์ที่ผ่านมาเกือบสมบูรณ์ก่อนที่จะเริ่มต้นของการวูบวาบใหม่ ออกดอกในยางพาราซึ่งปกติจะเกิดขึ้นปีละครั้งจะเริ่มหลังจากที่ใบฤดูใบไม้ร่วงและได้รับผลกระทบโดยตรงจากปัจจัยภูมิอากาศ เดิมจะได้รับการปลูกฝังในแถบเส้นศูนย์สูตรและโซนชื้นมากขึ้นของภูมิอากาศเขตร้อนและมรสุม (ราวและ Vijayakumar, 1992) พื้นที่ของการผลิตที่สูงขึ้นมีลักษณะการกระจายปริมาณน้ำฝนเพียงพอและความผันผวนน้อยกว่าในอุณหภูมิและความชื้นตลอดทั้งปี (ราว et al., 1993) เพื่อให้บรรลุความพอเพียงความพยายามที่จะทำให้ต้นไม้ต้นนี้ขยายไปยังพื้นที่ขอบเท่าที่เหนือ 29 องศาในอินเดียจีนลดลงถึง 23 ° S ในประเทศบราซิลที่มีข้อ จำกัด ที่แตกต่างกันภูมิอากาศ (Pushparajah 1983; Sethuraj et al, ., 1989). น้ำยางจากต้นยาง exudes เมื่อเปลือกจะถูกตัดขาดในแตะ ระบบกรีดที่แตกต่างกันจะถูกนำไปใช้โดยชาวสวนที่จะเก็บเกี่ยวน้ำยางโดยไม่ทำลายสุขภาพโดยรวมของต้นไม้ นอกเหนือจากการเปลี่ยนแปลงเนื่องจาก agromanagement ผลผลิตของต้นยางที่สถานที่ขึ้นอยู่กับพันธุกรรมและบนพื้นดินและสภาพบรรยากาศ ส่วนใหญ่ของการดูดซึมสารอาหารและน้ำที่เกิดขึ้นในชั้นผิวในช่วงฤดูฝนและเดียวกันจะถูกดูดซึมจากชั้นลึกของดินในช่วงฤดูแล้ง สวนยางรั่ว 4-6 มมของไอน้ำในชีวิตประจำวันเมื่อดินมีความชื้นว่างเพียงพอและมีเพียง 2-4 มิลลิเมตรเมื่อมันไม่เพียงพอ (Haridas 1985. Monteny, et al, 1985). การแพร่กระจายของปริมาณน้ำฝนอุณหภูมิแสงแดดและความชื้น เงื่อนไขสำคัญที่เอื้อต่อการให้ผลผลิตแปรปรวนในโซน agroclimatic แตกต่างกัน (จาค็อบ, et al, 1989;. Ninane, 1970; ราวและ Vijayakumar, 1992) การลดลงของผลผลิตยางพาราในโคลนที่แตกต่างกันในช่วงฤดูแล้งที่ผิดปกติในภาคใต้อินเดียอยู่ในช่วง 36-61% เมื่อเทียบกับอัตราผลตอบแทนจากฤดูฝนที่ดี การเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลของผลผลิตและองค์ประกอบผลผลิตแสดงให้เห็นว่าการบำรุงรักษาสถานะของความชื้นในดินที่สูงขึ้นและการขาดดุลความดันไอต่ำ (VPD) มีความจำเป็นเพื่อรักษาความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดในน้ำยางพารา (Devakumar et al, 1988;.. Rao et al, 1990) การเปลี่ยนแปลงในภูมิภาคประจำปีอัตราผลตอบแทนยางมีความเกี่ยวข้องกับความรุนแรงและระยะเวลาของความเครียดความชื้น. (ราว 1,993. Rao et al, 1993) เกี่ยวกับ 40-62% ของการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดในการผลิตยางรายเดือนสามารถอธิบายได้โดยการแลกเปลี่ยนปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมและเทคโนโลยี (เจียง 1988. Daud, et al, 1989) ปริมาณน้ำฝนเกิน 9-11 มิลลิเมตรต่อวันที่ฝนตกไม่ได้เป็นที่พอใจที่จะให้ผลตอบแทนสูงเนื่องจากความยากลำบากในการเก็บเกี่ยว เหนือ 34 มิลลิเมตรปริมาณน้ำฝนในวันอาจทำให้แตะยาก. รูปแบบรายวันใน VPD บรรยากาศจะพบว่ามีความสัมพันธ์ผกผันผลผลิตน้ำยางที่ผ่านการเปลี่ยนแปลงในความดัน turgor ใน laticifers (Paardekooper และ Sookmark, 1969) 10 วันหมายความว่าอุณหภูมิต่ำสุดกว่า 22 องศาเซลเซียสที่เอื้อต่อการฟื้นฟูน้ำยาง แต่ไม่เอื้ออำนวยสำหรับการไหลของน้ำยางข้นและอุณหภูมิ 18-24 องศาเซลเซียสเหมาะสำหรับการไหลของน้ำยางข้น (Shangphu 1986; Shuochang และ Yagang, 1990) ในทำนองเดียวกันประมาณ 27-33 องศาเซลเซียสอุณหภูมิโดยรอบเป็นที่เหมาะสมสำหรับการสังเคราะห์แสง (Zongdao และ Xueqin, 1983) สูงกว่า 35 องศาเซลเซียสโดยรอบ temeperature นำไปสู่การปิดปากใบซึ่งส่งผลให้อัตราการสังเคราะห์แสงต่ำและการหายใจสูง (ราว et al., 1990). ความแปรปรวนผลผลิตน้ำยางข้นและการเชื่อมโยงกับการแลกเปลี่ยนและสภาพอากาศก่อนและสภาพภูมิอากาศในที่ใด ๆ ของยาง พื้นที่ปลูกไม่ได้รับรายงาน เพราะนี่คือความยากลำบากในการจัดทดลองปลูกที่แตกต่างกันกับสารพันธุกรรมสม่ำเสมอและ agromanagement ในสถานที่เดียวกัน ดังนั้นความพยายามที่ได้รับการทำเพื่อศึกษาความสัมพันธ์ของอัตราผลตอบแทนจากสภาพอากาศในยางภายใต้เงื่อนไขที่เขตร้อนชื้นของประเทศอินเดีย. ตามเนื้อผ้าต้นยางที่ปลูกในอินเดียบนเนินเขาเนินเขาในภาคกลางด้านตะวันตกของ Ghats ตะวันตกและใน บริเวณเชิงเขาของ Ghats ตะวันตก วัตถุประสงค์: (i) การวัดปริมาณความสัมพันธ์ระหว่างความแปรปรวนผลผลิตน้ำยางข้นและสภาวะ agrometeorological ภายใต้เงื่อนไขที่เขตร้อนชื้น, (ii) บัตรประจำตัวของสภาพอากาศที่เหมาะสมในการผลิตน้ำยางข้นและ(iii) การพัฒนาความสัมพันธ์ให้ผลตอบแทนสภาพอากาศที่จะประเมินน้ำยาง อัตราผลตอบแทนของต้นยางภายใต้เงื่อนไขที่กำหนด agroclimatic

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำสวนยางพารา เป็นแหล่งสำคัญของการผลิตยางธรรมชาติ มันเป็นไม้ยืนต้นและมีชีวิตทางเศรษฐกิจของ 30 – 35 ปี ต้นไม้ผู้ใหญ่แสดงเด่นประจำปี ฟลัชชิ่ง อย่างที่รู้จักกันเป็นฤดูหนาวเมื่อผลัดใบ สำหรับ 3 – 4 สัปดาห์ เกือบจะสมบูรณ์ก่อนที่จะเริ่มต้นของการไหลแบบใหม่ ในหนึ่งดอก ,ซึ่งปกติเกิดขึ้นปีละครั้ง เริ่มจากใบร่วง และได้รับผลกระทบโดยตรง จากปัจจัยสภาพอากาศ แต่เดิมมันถูกปลูกในแถบเส้นศูนย์สูตร และชื้นมากขึ้น โซนของเขตร้อนและมรสุมภูมิอากาศ ( ราว และวีเจคูมา , 1992 ) พื้นที่ของการผลิตที่สูงขึ้นมีลักษณะฝนที่เพียงพอและน้อยกว่า ความผันผวนของอุณหภูมิและสภาวะความชื้นรอบปี ( Rao et al . , 1993 ) เพื่อให้บรรลุการพยายามสร้างได้ เพื่อขยายพื้นที่ของต้นไม้นี้เป็นไกลเหนือเป็น 29 / N ในอินเดีย , จีน , ลง 23 / s ในบราซิลมีปัญหาภูมิอากาศที่แตกต่างกัน ( pushparajah , 1983 ; sethuraj et al . , 1989 ) .

น้ำยางจากต้นยาง exudes เมื่อเปลือก จะขาดแตะ .ระบบกรีดที่แตกต่างกันจะถูกใช้โดยเกษตรกรที่จะเก็บเกี่ยวน้ำยางโดยไม่ทำลายสุขภาพโดยรวมของต้นไม้ นอกเหนือจากการเปลี่ยนแปลงเนื่องจาก agromanagement ผลผลิตของยางพาราในพื้นที่ขึ้นอยู่กับพันธุกรรม และบนดิน และสภาพของบรรยากาศส่วนใหญ่ของสารอาหารและการดูดน้ำที่เกิดขึ้นในผิวชั้น ในช่วงฤดูฝนและเดียวกันจะถูกดูดซึมจากชั้นลึกของดินในฤดูแล้ง สวนยางพาราปรากฏ 4 – 6 มิลลิเมตรของน้ำไอทุกวัน เมื่อมีความชื้นเพียงพอ เพียง 2 - 4 มม. เมื่อมันไม่เพียงพอ ( haridas , 1985 ; monteny et al . , 1985 )

การกระจายของน้ำฝน อุณหภูมิแสงแดด และความชื้นเป็นหลัก เงื่อนไขของผลผลิตในเขต agroclimatic แตกต่างกัน ( Jacob et al . , 1989 ; ninane 1970 ; ราว และวีเจคูมา , 1992 ) ผลผลิตลดลง แตกต่างกันยางสายพันธุ์ระหว่างความแห้งแล้งผิดปกติในอินเดียใต้ อยู่ในช่วง 36 – 61 % เมื่อเทียบกับดีฤดูฝนผลผลิตการเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาลของผลผลิตและองค์ประกอบผลผลิต พบว่า การรักษาความชื้นในดิน สถานะ และการขาดดุลสูงกว่าความดันไอต่ำ ( กรมตำรวจ ) เป็นสิ่งจำเป็นเพื่อรักษาความสัมพันธ์ของน้ำที่เหมาะสมในยางพารา ( devakumar et al . , 1988 ; Rao et al . , 1990 ) การเปลี่ยนแปลงในภูมิภาคที่ผลผลิตยางปีเกี่ยวข้องกับความรุนแรงและระยะเวลาของความชื้นความเครียด ( Rao , 1993 ; Rao et al . , 1993 ) .

ประมาณ 40 – 62 % ของการเปลี่ยนแปลงในการผลิตยางรายเดือนสามารถอธิบายได้ โดยเฉพาะปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อม และด้านเทคโนโลยี ( เจียง , 1988 ; ดอด et al . , 1989 ) ปริมาณฝนเกิน 9 – 11 มม. ต่อ วันนี้ฝนตกไม่ถูกใจกับผลผลิตสูง เนื่องจากความยากในการเก็บเกี่ยว ข้างต้น 34 มม. ปริมาณน้ำฝนในแต่ละวันอาจทำให้กรีดยาก

การเปลี่ยนแปลงตามเวลาในบรรยากาศมีค่า VPD ไม่สัมพันธ์กับผลผลิตน้ำยางที่ผ่านการเปลี่ยนแปลงในแล้วรู้สึกกดดันใน laticifers ( paardekooper และ sookmark , 1969 ) วันที่ 10 หมายถึงอุณหภูมิต่ำสุดกว่า 22 °องศาเซลเซียสเอื้อต่อการดำเนินงานสำหรับการไหลของน้ำยาง แต่ยางและอุณหภูมิ 18 – 24 ° C เหมาะสำหรับการไหลของน้ำยาง ( shangphu , 1986 ;และ shuochang yagang , 2533 ) ในทำนองเดียวกัน ประมาณ 27 - 33 องศา C อุณหภูมิเหมาะสมสำหรับการสังเคราะห์แสง ( zongdao และ xueqin , 1983 ) เกิน 35 ° C , temeperature นำไปสู่การปิดปากใบ ซึ่งส่งผลให้อัตราการสังเคราะห์แสงและการหายใจสูงต่ำ ( Rao et al . , 1990 ) .

ผลผลิตน้ำยางแปรปรวนและความสัมพันธ์กับสถานการณ์ปัจจุบันและสภาพอากาศหนาว และสภาพอากาศในใด ๆของพื้นที่ปลูกยาง ยังไม่ได้รับการรายงาน เนื่องจากมีปัญหาในการจัดสนามทดลองปลูกที่แตกต่างกับชุดพันธุกรรมวัสดุและ agromanagement ณสถานที่เดียวกัน ดังนั้น ความพยายามได้รับการทำเพื่อศึกษาผลผลิตและความสัมพันธ์ในยางภายใต้สภาวะอากาศเขตร้อนชื้นของอินเดีย

ผ้าต้นยางที่ปลูกในอินเดียบนเนินเขาลาดใน มิดแลนด์ ด้านตะวันตกของ Ghats ตะวันตกและบนเนินเขาของ Ghats ตะวันตก วัตถุประสงค์ :

( ผม ) ที่มีความสัมพันธ์ระหว่างผลผลิตน้ำยาง และการแลกเปลี่ยน agrometeorological เงื่อนไขภายใต้สภาวะเขตร้อนชื้น ,
( 2 ) การจำแนกชนิดของสภาพอากาศที่เหมาะสมในการผลิตน้ำยางข้นและ
( 3 ) เพื่อพัฒนาผลผลิตและผลผลิตน้ำยางของความสัมพันธ์ อากาศประมาณ ต้นยางให้ agroclimatic
ภายใต้เงื่อนไข