Chapter 1 A Baby is FoundIn the wes

Chapter 1 A Baby is Found
In the west of England, in a part of the country called Somerset,
there lived a gentleman whose name was Allworthy. He might be
called the favourite of both Nature and Fortune, because Nature
had given him the gifts of good health, good sense and a kind
heart, and Fortune had made him one of the richest landowners
in that part of England.
In his youth this gentleman had married a good, beautiful
woman. They had three children, all of whom died young, and
about five years before this story begins his wife also died. He
loved her still, and sometimes said that he was waiting to join her
after death.
He now lived in the country most of the time, with his sister,
Miss Bridget Allworthy. This lady was now past the age of thirty.
She was a very good woman who often thanked God she was
not beautiful, because she believed that beauty led women into
wicked ways.
Now, reader, as Mr Allworthy had a large fortune, a good heart
and no family, you may think that he lived an honest life, gave to
the poor, built a hospital and died a rich man. It is true that he
did many of these things, but they are not the reason for this
story. Something much more extraordinary happened.
One evening, Mr Allworthy came back to his house very late
and very tired. He had been away in London on business for
several months. After a light supper with his sister, he went to
bed. First he spent some time on his knees, praying to God, and
then he pulled back the bedclothes. To his great surprise he saw a
baby lying in his bed in a sweet, deep sleep. He stood for some
time, looking at its innocent beauty, and then rang his bell to call
his elderly housekeeper, Mrs Deborah Wilkins.
1
When Mrs Wilkins saw the child she cried out, 'My good sir!
What shall we do?' Mr Allworthy answered that she must take
care of the child that evening, and in the morning he would give
orders to find a nurse for it.
'Yes sir,' said Mrs Wilkins, 'and I hope you will give orders to
send its wicked mother to prison for doing this.'
'In leaving the baby here, Deborah,' said Mr Allworthy, 'I
suppose the poor woman has tried to provide a good home for
her child, and I am very glad she has not done worse.'
'But sir,' cried Mrs Wilkins,'why should you take care of the
child? Why not put it in a basket and leave it at the church door?
If you keep it people may think that you are the father.'
But Mr Allworthy did not hear her. He now had one of his
fingers in the sweet child's hand, and was smiling at it gently. So
Mrs Wilkins took the child to her room, and Mr Allworthy went
to bed and slept well until morning.
•
Mr Allworthy's house stood on a hill and had a charming view of
the valley beneath. To the right of the valley were several villages,
and to the left a great park. Beyond the park the country
gradually rose into a range of wild mountains, the tops of which
were above the clouds.
The house was very noble. It was surrounded by a fine garden,
with old oak trees and a stream that flowed down to a lake at the
bottom of the hill. From every room at the front of the house
you could see the lake, and a river that passed for several miles
through woods and fields till it emptied itself into the sea.
It was now the middle of May, and as Mr Allworthy stood
watching the sun rise over this lovely view, Miss Bridget
Allworthy rang her bell and called him to breakfast.
When she had poured the tea, Mr Allworthy told his sister he
had a present for her. She thanked him. This was not unusual as
2
he often gave her new clothes and jewellery to wear. Imagine her
surprise when Mrs Wilkins produced the baby!
Miss Bridget was silent until her brother had told her the
whole story. He ended by saying that he had decided to take care
of the child and bring it up as his own.
Miss Bridget looked kindly at the child, and told her brother
she admired his generosity. He was a good man. However, she
was less kind about the poor, unknown mother, whom she called
every bad name she could think of. The next step was to discover
who the mother was. Mr Allworthy, leaving this task to his
housekeeper, and the child to his sister, left the room.
Mrs Wilkins waited for a sign from Miss Bridget. Did she
really agree with her brother? Miss Bridget looked for some time
at the child as it lay asleep in Mrs Wilkins's lap, then gave it a big
kiss, exclaiming about its beauty and innocence. When Mrs
Wilkins saw this, she too started squeezing and kissing the baby,
and cried out, 'Oh, the dear little child! The dear, sweet, pretty
child! He is as fine a boy as I have ever seen.'
Then Miss Bridget gave orders for the servants to get a very
good room in the house ready for the child, and to provide him
with everything he needed. She was as generous as if he had been
a child of her own.
•
Later that day, Mrs Wilkins went to the village nearby to ask
questions about the abandoned child. She soon decided that the
most likely mother was Jenny Jones.
Jenny Jones was a poor young girl from the village who had
lived as a servant with a schoolmaster and his wife for several
years. She had a quick mind and a desire to learn, so the
schoolmaster had helped to educate her. Jenny became proud of
her learning, and when she returned to the village she behaved in
a superior way, which her neighbours hated.
3
They also noticed that Jenny had often been to Mr Allworthy's
house. She had nursed Miss Bridget in a recent illness, and had sat
up many nights looking after her. Indeed, Mrs Wilkins herself had
seen Jenny at the house the very day before Mr Allworthy's return.
She hurried back to the house to tell Mr Allworthy her suspicions.
Mr Allworthy called Jenny to the house. She confessed freely
to being the baby's mother, but she refused to name the father.
'I thank you, sir, for your kindness to my poor helpless child,'
she said. 'He is innocent, and I hope he will live to be grateful for
your generosity. But sir, on my knees I must ask you not to insist
on finding out the name of his father. I have sworn before God
not to tell anyone his name now, but I promise that one day you
will know.'
Mr Allworthy fully believed all that Jenny told him, and sent
her away with the promise that he would not send her to prison,
but would help her to lead a better life.
'She was lucky!' said one neighbour, when Jenny returned to
the village. A second cried, 'See what it is to be a favourite.' A
third, 'Ah, it's because she has education!'
Soon, through the care and goodness of Mr Allworthy, Jenny left
the village, and there was more gossip. The villagers decided that Mr
Allworthy was the baby's father, and began to feel sorry for Jenny
Jones. Some even said he had been cruel to send her away. But the
good Mr Allworthy did not listen. Baby Jones stayed in his house
and was given Mr Allworthy's first name, which was Thomas.
And now we must leave Jenny Jones and little Tom Jones for a
while, as we have much more important things to tell.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 1 เด็กพบ
ในตะวันตกของประเทศอังกฤษ ในส่วนของประเทศเรียกว่าซัมเมอร์เซท
ยังมีสุภาพบุรุษที่มีชื่อออลเวอร์ที่ . เขาอาจจะ
เรียกว่าชื่นชอบทั้งธรรมชาติและโชคลาภ เพราะธรรมชาติ
มีให้เขาของขวัญของสุขภาพที่ดี , ความรู้สึกที่ดีและชนิด
หัวใจ และอนาคตได้ ทำให้เขาเป็นหนึ่งในที่ร่ำรวยที่สุดในส่วนของเจ้าของที่ดิน

อังกฤษ .ในเยาวชนของเขา สุภาพบุรุษท่านนี้ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ดี สวย
. พวกเขามีเด็ก 3 คน ของผู้ตาย และยัง
5 ปีก่อนเรื่องนี้เริ่มต้นภรรยาของเขาเสียชีวิตด้วย เขา
รักเธอยังและบางครั้งกล่าวว่าเขากำลังรอที่จะเข้าร่วมของเธอ

หลังจากตาย ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในประเทศมากที่สุดของเวลา กับน้องสาว
นางสาวบริดเจ็ทออลเวอร์ที่ . ผู้หญิงคนนี้คือตอนนี้อายุสามสิบ
เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากที่มักจะขอบคุณพระเจ้าเธอ
ไม่สวย เพราะเธอเชื่อความงามที่ทำให้ผู้หญิงในทางชั่ว
.
ตอนนี้อ่านนายออลเวอร์ที่ได้โชคใหญ่ ,
จิตใจดีและไม่มีครอบครัว คุณอาจคิดว่าเขาอาศัยอยู่ชีวิตที่เที่ยงตรงให้กับ
คนจน สร้างเป็นโรงพยาบาล และเสียชีวิตที่ร่ำรวย มันเป็นความจริงที่เขา
ทำหลายสิ่งเหล่านี้ แต่พวกเขาจะไม่เหตุผลสำหรับเรื่องนี้

บางอย่างมากขึ้นพิเศษเกิดขึ้น
เย็นวันหนึ่งนายออลเวอร์ที่กลับมาถึงบ้านดึก
แล้วเหนื่อยมาก เขาอยู่ในลอนดอนเมื่อธุรกิจ
หลายเดือน หลังจากอาหารมื้อเย็นแสงกับน้องสาวของเขาเขาไป

) เขาใช้เวลาอยู่บนหัวเข่าของเขา ภาวนากับพระเจ้าและ
แล้วเขาดึงกลับ เครื่องนอน แปลกใจที่ดีของเขา เขาเห็นทารกนอนในเตียงของเขาใน
หวานหลับลึก เขายืนบาง
เวลามองความงามบริสุทธิ์ แล้วรังระฆังของเขาเรียก
แม่บ้านผู้สูงอายุของเขา นางเดบอราห์ วิลกิ้นส์
1
เมื่อคุณนายวิลคินเห็นเด็กร้องไห้ออกมา " พ่อคนดี !
ทำไงดี ? นายออลเวอร์ที่ตอบได้ว่า เธอต้องดูแลเด็ก
ตอนเย็น และในตอนเช้าเขาจะให้
สั่งซื้อหาพยาบาล .
' ใช่ค่ะ ' คุณนายวิลคิน ,และฉันหวังว่าคุณจะให้คำสั่งของแม่

ส่งคนชั่วติดคุกทำ '
ถ้าทิ้งลูกไปเลย เดโบร่า ' นายออลเวอร์ที่ '
คิดว่าผู้หญิงที่ยากจนมี พยายามที่จะให้บ้านที่ดีสำหรับ
ลูกของเธอ และฉันดีใจมากที่เธอยังไม่ได้ทำรุนแรง '
แต่เซอร์ ' คุณนายวิลคิน , 'why คุณควรดูแล
เด็ก ? ทำไมไม่ใส่ไว้ในตะกร้า และทิ้งมันไว้ที่ประตูโบสถ์
ถ้าคุณเก็บมันไว้ คนอาจจะคิดว่า คุณเป็นพ่อ '
แต่นายออลเวอร์ที่ไม่ได้ยินเสียงเธอ ตอนนี้เขามีนิ้วมือของเขา
ในมือหวานของเด็ก และก็ยิ้มให้มันอย่างอ่อนโยน ดังนั้น
คุณนายวิลคินพาเด็กไปยังห้องของเธอ และนายออลเวอร์ที่ไป
เตียง และหลับสบายจนถึงเช้า
-
นายออลเวอร์ที่ของบ้านยืนอยู่บนเนินเขาและมีมุมมองที่มีเสน่ห์ของ
หุบเขาเบื้องล่างด้านขวาของหุบเขาเป็นหมู่บ้านหลาย
และซ้ายสวนดี นอกเหนือจากสวนสาธารณะประเทศ
ค่อยๆเพิ่มขึ้นในช่วงของภูเขาป่า , ท็อปส์ซูซึ่งอยู่เหนือเมฆ
.
บ้านสูงส่งมาก มันเป็นล้อมรอบด้วยสวนสบายดี
กับต้นโอ๊กเก่าและลำธารที่ไหลลงสู่ทะเลสาบที่
ด้านล่างของเนินเขา จากห้องพักทุกห้องที่ด้านหน้าของบ้าน
คุณจะเห็นทะเลสาบ และแม่น้ำที่ผ่านหลายไมล์
ผ่านป่าและทุ่งนา จนมันทำให้ตัวเองลงไปในทะเล .
ตอนนี้กลางเดือนพฤษภาคม และนายออลเวอร์ที่ยืนดูพระอาทิตย์ขึ้นเหนือ

ดูน่ารัก คุณเจทออลเวอร์ที่รังระฆังของเธอและเรียกเขาเพื่ออาหารเช้า
เมื่อนางได้เทชา , นายออลเวอร์ที่บอกน้องเขา
มีของขวัญให้เธอ เธอกล่าวขอบคุณเขามันไม่ได้ผิดปกติที่
2
เขามักจะให้เสื้อผ้าใหม่และเครื่องประดับเพื่อใส่ นึกแปลกใจเธอ
เมื่อคุณนายวิลคินผลิตเด็ก
คุณบริด ก็เงียบ จนพี่ชายของเธอบอกเธอ
เรื่องราวทั้งหมด เขาก็บอกว่าเขาตัดสินใจที่จะดูแล
ของเด็กและนำมันขึ้นมาด้วยตัวเอง
นางสาวบริดเจทมองดีๆ ให้เด็ก และบอกให้พี่ชาย
เธอชื่นชมความใจดีของเค้า