Mannerism’s artificiality—its bizar

Mannerism’s artificiality—its bizarre, sometimes acid color, its illogical compression of space, the elongated proportions and exaggerated anatomy of figures in convoluted, serpentine poses—frequently creates a feeling of anxiety. Works appear strange and unsettling, despite their superficial naturalism. Mannerism coincided with a period of upheaval that was torn by the Reformation, plague, and the devastating sack of Rome. After its inception in central Italy around 1520, mannerism spread to other regions of Italy and to northern Europe. In Italy, however, it remained largely a product of artists in Florence and Rome.

The character of mannerism continues to be debated. It is often discussed, and judged, in relation to the High Renaissance that preceded it. Some scholars see mannerism as a reaction to Renaissance classicism, while others regard it as a logical extension of it—a natural outgrowth of Michelangelo’s emphatic modeling or Raphael’s refinement. Already in 1600, mannerists were criticized for having willfully broken the unity of Renaissance classicism, its integration of form and content, its balance of aesthetic aims and ideas. Today, when classicism no longer has a unique claim on “perfection,” mannerism emerges more clearly as a link between the High Renaissance and the emotionally charged and dynamic baroque art that followed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Artificiality ของจริตนิยม — สีกรดบาง แปลกประหลาด บีบอัดที่ไม่สมเหตุผลของพื้นที่ สัดส่วนอีลองเกต และ exaggerated กายวิภาคศาสตร์ของตัวเลขในการโพสท่าที่คดเคี้ยว กลุ่มเซอร์เพนไทน์ซึ่งสร้างความรู้สึกวิตกกังวล ผลงานปรากฏประหลาด และก่อ กวน แม้ naturalism ผิวเผินของพวกเขา จริตนิยมร่วมกับระยะเวลาของแรงกระเพื่อมที่ฉีกขาด ด้วยการปฏิรูป ภัยพิบัติ และตีกรุงโรมแตกทำลายล้าง หลังจากมาในอิตาลีกลางสถานค.ศ. 1520 จริตนิยมที่กระจายไป ยังภูมิภาคอื่น ๆ ของประเทศอิตาลี และยุโรปเหนือ ในอิตาลี อย่างไรก็ตาม มันยังคงเป็นผลิตภัณฑ์ของศิลปินในฟลอเรนซ์และโรมลักษณะของจริตนิยมยังคงจะยังคง มักจะกล่าวถึง และ ตัดสิน เกี่ยวกับเรอเนสซองซ์สูงที่นำหน้าก็ นักวิชาการบางคนเห็นจริตนิยมปฏิกิริยาการเรอเนสซองซ์คคลา ในขณะที่คนอื่นพิจารณาว่ามีนามสกุลเป็นตรรกะของมัน — ไปธรรมชาติของ Michelangelo หนักโมเดลหรือรีไฟน์เมนท์ของราฟาเอล แล้วใน 1600, mannerists ถูกวิพากษ์วิจารณ์สำหรับมีจงใจแตกความสามัคคีของเรอเนสซองซ์คคลา การบูรณาการของฟอร์มและเนื้อหา ความสมดุลของจุดมุ่งหมายความงามและความคิด วันนี้ เมื่อคคลาไม่มีการร้องเรียนเฉพาะใน "สมบูรณ์แบบ" จริตนิยมบ่งบอกชัดเจนที่เชื่อมโยงระหว่างเรอเนสซองซ์สูงและอารมณ์คิดค่าธรรมเนียม และแบบบาโรกศิลปะที่ตาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำพูดที่ติดปากของยศมันแปลกประหลาดบางครั้งสีกรดอัดไร้เหตุผลของพื้นที่สัดส่วนที่ยาวและกายวิภาคที่พูดเกินจริงของตัวเลขในซับซ้อนคดเคี้ยว poses บ่อยสร้างความรู้สึกของความวิตกกังวล ผลงานที่ปรากฏที่แปลกและไม่สงบแม้จะมีธรรมชาติตื้นของพวกเขา คำพูดที่ติดปากใกล้เคียงกับระยะเวลาของการเปลี่ยนแปลงที่ถูกฉีกโดยการปฏิรูปที่เกิดภัยพิบัติและกระสอบทำลายล้างของกรุงโรม หลังจากที่เริ่มก่อตั้งขึ้นในภาคกลางของอิตาลีรอบ 1520 คำพูดที่ติดปากแพร่กระจายไปยังภูมิภาคอื่น ๆ ของอิตาลีและยุโรปเหนือ ในอิตาลี แต่มันก็ยังคงเป็นส่วนใหญ่สินค้าของศิลปินในฟลอเรนซ์และโรม. ลักษณะของคำพูดที่ติดปากยังคงถกเถียงกัน มันเป็นเรื่องที่กล่าวถึงบ่อยครั้งและการตัดสินในความสัมพันธ์กับเรเนสซองสูงที่นำมัน นักวิชาการบางคนเห็นว่าเป็นคำพูดที่ติดปากปฏิกิริยากับคลาสเรเนซองส์ในขณะที่คนอื่น ๆ คิดว่ามันเป็นส่วนขยายของตรรกะของมันผลพลอยได้ตามธรรมชาติของการสร้างแบบจำลองเน้นของการปรับแต่งหรือเกลันเจโลราฟาเอลของ แล้วใน 1600 Mannerists ถูกวิพากษ์วิจารณ์สำหรับการแตกความสามัคคีจงใจของคลาสสิคยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการรวมของรูปแบบและเนื้อหาสมดุลของจุดมุ่งหมายของความงามและความคิด วันนี้เมื่อคลาสไม่ได้มีการเรียกร้องที่ไม่ซ้ำกันที่ "สมบูรณ์แบบ" คำพูดที่ติดปากโผล่ออกมาได้ชัดเจนมากขึ้นในขณะที่การเชื่อมโยงระหว่างยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาสูงและเรียกเก็บอารมณ์และแบบไดนามิกศิลปะบาร็อคที่ตามมา