On a most fundamental level, Thai g

On a most fundamental level, Thai grammar is extremely simple, especially in comparison with more “complicated” European languages like French or German. For example, verbs do not inflect in Thai, but each lexical unit (or word) always stays the same. There is no declination either, no plural forms of nouns and no conjugation of verbs. Moreover, no distinctive verb forms are being used in order to signalize past tense, present, and future.
Whereas in English, for example, the verb “to have”, depending on the speaker, time etc. is modified each time it’s being used in a different context (I have, she has, we had etc.), the equivalent Thai verb mee (“to have”) always stays mee, regardless of which context it is being used in.

There is no morphological distinction between classes of words such as nouns, verbs, adjectives or adverbs. Instead of different word classes, certain combinations of words define the current usage of a word. For example, by simply doubling the adjective reo (“quick”) it becomes the corresponding adverb (reo reo = “quickly”). Likewise, the prefix kwaam in front of an adjective turns it into a noun (e.g. kwaam reo = “speed”).
There are no articles in Thai language either, and much less prepositions are being used.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในระดับมากที่สุดพื้นฐาน ไวยากรณ์ไทยได้ง่ายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเปรียบเทียบกับภาษาที่ซับซ้อนมากขึ้น""เช่นฝรั่งเศสหรือเยอรมัน ตัวอย่าง คำกริยาไม่ inflect ใน ไทย แต่ละหน่วยเกี่ยวกับคำศัพท์ (word) จะยังคงเหมือนเดิม มีปฏิเสธไม่เป็น ไม่มีฟอร์มที่พหูพจน์ของคำนามและไม่ conjugation ของคำกริยา นอกจากนี้ ฟอร์มโดดเด่นกริยาไม่มีการใช้เพื่อ signalize กาลอดีต ปัจจุบัน และอนาคตในขณะที่ในภาษาอังกฤษ ตัวอย่าง คำกริยา "ให้", ตามลำโพง เวลาฯลฯ มีการปรับเปลี่ยนแต่ละครั้งที่มีการใช้ในบริบทที่แตกต่างกัน (มี มี มีฯลฯ), กริยาไทยเทียบเท่าฉัน ("จะ") เสมออยู่ฉัน โดยไม่คำนึงถึงบริบทที่ถูกใช้ในการมีการแบ่งแยกประเภทของคำเช่นคำนาม คำกริยา คำคุณศัพท์ หรือกริยาวิเศษณ์ไม่กระทบ แทนคำอื่นเรียน บางชุดคำกำหนดคำที่ใช้ปัจจุบัน เช่น โดยจะ reo คุณศัพท์ ("ด่วน") ก็จะกลายเป็นคำกริยาวิเศษณ์ที่สอดคล้องกัน (reo reo = "รวดเร็ว") ในทำนองเดียวกัน แต่รักนำหน้าหน้าคุณศัพท์เปลี่ยนมันเป็นคำนาม (เช่นแต่รัก reo = "ความเร็ว")มีไม่มีบทความในภาษาไทยอย่างใดอย่างหนึ่ง และมากน้อยการใช้บุรพบท

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในระดับพื้นฐานที่สุดไวยากรณ์ไทยง่ายมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเปรียบเทียบกับ "ซับซ้อน" ภาษายุโรปเช่นฝรั่งเศสหรือเยอรมัน ยกตัวอย่างเช่นคำกริยาไม่โค้งในภาษาไทย แต่แต่ละหน่วยคำศัพท์ (หรือคำ) มักจะยังคงเหมือนเดิม ไม่มีการปฏิเสธเป็นทั้งไม่มีรูปพหูพจน์ของคำนามและคำกริยาผันไม่มี นอกจากนี้ยังไม่มีรูปแบบคำกริยาที่โดดเด่นที่มีการใช้ในการส่งสัญญาณอดีตปัจจุบันและอนาคต.
ในขณะที่ในภาษาอังกฤษเช่นคำกริยา "จะมี" ขึ้นอยู่กับลำโพงที่เวลาอื่น ๆ ที่มีการแก้ไขในแต่ละครั้งที่มันถูกนำมาใช้ ในบริบทที่แตกต่าง (ฉันมีเธอมีเรามี ฯลฯ ) คำกริยาไทยเทียบเท่าหมี่ ("จะมี") อยู่เสมอหมี่โดยไม่คำนึงถึงบริบทที่มันจะถูกนำมาใช้ใน. ไม่มีความแตกต่างทางสัณฐานวิทยาระหว่างเรียนคือ คำเช่นคำนามคำกริยาคำคุณศัพท์หรือคำวิเศษณ์ แทนการเรียนคำที่แตกต่างกันรวมกันบางคำที่กำหนดใช้งานปัจจุบันของคำ ตัวอย่างเช่นโดยเพียงแค่การเสแสร้งคำคุณศัพท์ REO ("รวดเร็ว") มันจะกลายเป็นคำวิเศษณ์ที่สอดคล้องกัน (REO REO = "ได้อย่างรวดเร็ว") ในทำนองเดียวกัน kwaam คำนำหน้าในด้านหน้าของคำคุณศัพท์ที่เปลี่ยนมันเป็นคำนาม (เช่น kwaam REO = "ความเร็ว"). มีบทความที่ไม่มีในภาษาไทยเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งและคำบุพบทมากน้อยที่มีการใช้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในระดับพื้นฐานที่สุด , ไวยากรณ์ภาษาไทยที่แสนง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเปรียบเทียบกับ " ซับซ้อน " ยุโรปภาษาเช่นฝรั่งเศสหรือเยอรมัน ตัวอย่างเช่น กริยาไม่ผันไปเป็นภาษาไทย แต่แต่ละหน่วย ( ใช้ศัพท์หรือคำ ) ก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีความเสื่อมเลย ไม่มีรูปพหูพจน์ของคำนามและการรวมกันของคำกริยา นอกจากนี้ไม่มีรูปแบบคำกริยาที่โดดเด่นจะถูกใช้เพื่อแสดงอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
ในขณะที่ในภาษาอังกฤษ เช่น คำว่า " มี " ขึ้นอยู่กับผู้พูด ฯลฯ เวลาที่มีการแก้ไขแต่ละครั้ง มันถูกใช้ในบริบทที่แตกต่างกัน ( ฉันมี เธอมี เรามี ฯลฯ ) , เทียบเท่าไทยกริยามี ( " จะ " ) ก็ยังคงมี ไม่ว่าบริบท มันถูกใช้ใน

ไม่มีลักษณะความแตกต่างระหว่างเรียนของคำ เช่น คำนาม คำกริยา คำคุณศัพท์หรือกริยาวิเศษณ์ แทนที่จะเรียนคำที่แตกต่างกัน , ชุดหนึ่งของคำที่กำหนดการใช้งานของคำ ตัวอย่างเช่น โดยเพียงแค่การเพิ่มคำคุณศัพท์ REO ( " ด่วน " ) เป็นคำวิเศษณ์ที่สอดคล้องกัน ( REO REO = " เร็ว " ) อนึ่งคำนำหน้าความหน้าคำคุณศัพท์เปลี่ยนมันเป็นคำนาม ( เช่นความเร็ว = " ความเร็ว " )
ไม่มีบทความภาษาไทยให้ และ คำบุพบท น้อยมากที่ถูกใช้