3. PlatoThe first aesthetic theory

3. Plato

The first aesthetic theory of any scope is that of Plato, (c. 429-347 BCE) a little after but about the same time period as the Discobolus. Plato believed that reality consists of archetypes, or forms, beyond human sensation, which are the models for all things that exist in human experience. The objects of such experience are examples, or imitations, of those forms. The artist copies the experienced object, or uses it as a model for the work. Thus, the artist's work is an imitation of an imitation. In his Republic, Plato went so far as to banish some types of artists from his ideal society because he thought their work encouraged immorality or portrayed base characters, and that certain musical compositions caused laziness or incited people to immoderate actions. If we compare this to our own revolutionary modern art and music as an art form, we can understand the concerns Plato had for his society.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3. เพลโตทฤษฎีความงามแรกขอบเขตใดเป็นของเพลโต, (c. 429-347 ปีก่อนคริสต์ศักราช) น้อยหลัง แต่ เกี่ยวกับรอบระยะเวลาเดียวกันเป็น Discobolus เพลโตเชื่อว่า ความเป็นจริงประกอบด้วยบุคลิกสากล แบบฟอร์ม เหนือความรู้สึกมนุษย์ ซึ่งเป็นแบบจำลองสำหรับสิ่งที่มีอยู่ในประสบการณ์ของมนุษย์ ของประสบการณ์ดังกล่าวเป็นตัวอย่าง หรือเลียนแบบที่ผลิต ฟอร์มเหล่านั้น ศิลปินคัดลอกออบเจ็กต์มีประสบการณ์ หรือใช้เป็นแบบสำหรับการทำงาน ดังนั้น งานของศิลปินเป็นการเทียมเทียมที่ ในสาธารณรัฐของเขา เพลโตไปจนเป็นการขับไล่ของศิลปินจากสังคมของเขาเหมาะบางชนิดเนื่องจากเขาคิดว่า งานที่ส่งเสริมศีลธรรม หรือเซ็กส์อักขระ และบางองค์ดนตรีเกิดความขี้เกียจ หรือ incited คนดำเนินการสมควร ถ้าเราสามารถเทียบได้กับศิลปะสมัยใหม่ที่ปฏิวัติและเพลงเป็นศิลปะรูปแบบของเราเอง เราสามารถเข้าใจความกังวลที่เพลโตมีสังคมของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 . เพลโต

ทฤษฎีความงามครั้งแรกในขอบเขตใด ๆคือ เพลโต , ( C 429-347 BCE ) นิดหน่อย แต่เกี่ยวกับระยะเวลาเดียวกันเป็น discobolus . เพลโตเชื่อว่าความเป็นจริงประกอบด้วยต้นแบบ หรือ รูปแบบ นอกเหนือจากความรู้สึกของมนุษย์ ซึ่งเป็นโมเดลสำหรับทุกสิ่งที่อยู่ในประสบการณ์ของมนุษย์ วัตถุของประสบการณ์ดังกล่าวเป็นตัวอย่าง หรือการเลียนแบบของรูปแบบเหล่านั้นศิลปินสำเนาวัตถุที่มีประสบการณ์ หรือใช้มันเป็นรูปแบบงาน ดังนั้น ผลงานของศิลปินคือการเลียนแบบการเลียนแบบ ในประเทศของเขา เพลโตถึงขั้นเนรเทศบางชนิดของศิลปินจากสังคมอุดมคติของเขา เพราะเขาคิดว่า งานของพวกเขาสนับสนุนการผิดศีลธรรม หรือปรากฎตัวฐานและบางองค์ประกอบของดนตรีที่เกิดจากความเกียจคร้านหรือยุยงให้คนกระทำเกินเลย ถ้าเราเปรียบเทียบกับของเราเองปฏิวัติที่ทันสมัยศิลปะและดนตรีเป็นรูปแบบศิลปะ เราสามารถเข้าใจความกังวลที่เพลโตมีสังคมของเขา