4. CONCLUSIONSThe Internet has prov

4. CONCLUSIONS
The Internet has proved its potential for voluntary disclosure. Companies are
providing on their web sites a wide range of information, both financial and nonfinancial.
Leading European companies are not an exception. In this paper, we
have analyzed the information that they are currently providing on the Internet.
We also have tried to empirically identify the variables that could have some
influence on the amount of information disclosed.
According to the first hypothesis, the sector has been the variable used to
explain the quantity of the information provided by companies. Our aim was to
show if there was a significant influence of the industry type upon the quantity of
information provided on the Internet. The results we have obtained lead us to the
conclusion that this hypothesis can be accepted. As shown in the Appendix 1,
some sectors need to voluntary disclose some kind of information (such as
environmental information in industrial and utilities sectors) in order to improve
their corporate image. Furthermore, firms from a particular sector seem to adopt
similar disclosure practices and, if a firm does not follow these practices, it could
be interpreted by market as a signal of “bad news” (Giner, 1997: 56). In this way,
companies of resources and industrial sectors seem to disclose more information
that companies in financial and technological sectors.
The second hypothesis established that the country of origin determines the
level of information provided. According to the results, this hypothesis can also
be accepted. Four groups of countries have been identified depending on the TI
value. Companies from North and Central of Europe seem to have higher scores
than companies from the South of Europe. For example, Dutch, Swedish, British
and Finnish firms offer very good results, whereas companies from Greece,
Portugal and Italy have a low score. Luxembourg is the exception to this rule

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4.
สรุปอินเทอร์เน็ตได้พิสูจน์แล้วว่ามีศักยภาพในการเปิดเผยข้อมูลโดยสมัครใจ บริษัท
มีการให้บริการบนเว็บไซต์ของพวกเขาที่หลากหลายของข้อมูลทั้งทางการเงินและไม่ใช่ทางการเงิน.
บริษัท ชั้นนำในยุโรปไม่ได้เป็นข้อยกเว้น
ในบทความนี้เรามีการวิเคราะห์ข้อมูลที่พวกเขากำลังให้บนอินเทอร์เน็ต. นอกจากนี้เรายังได้พยายามที่จะสังเกตุระบุตัวแปรที่อาจมีบางคนที่มีอิทธิพลกับปริมาณของข้อมูลที่เปิดเผย. ตามสมมติฐานแรกภาคได้รับ ตัวแปรที่ใช้ในการอธิบายถึงปริมาณของข้อมูลที่ให้ไว้โดยบริษัท จุดมุ่งหมายของเราคือการแสดงให้เห็นว่ามีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญของประเภทอุตสาหกรรมตามปริมาณของข้อมูลบนอินเทอร์เน็ต ผลที่เราได้รับนำเราไปสู่ข้อสรุปที่ว่าสมมติฐานนี้สามารถเป็นที่ยอมรับ ดังแสดงในภาคผนวกที่ 1, ภาคบางอย่างจำเป็นต้องสมัครใจเปิดเผยชนิดของข้อมูลบางอย่าง (เช่นข้อมูลด้านสิ่งแวดล้อมในภาคอุตสาหกรรมและสาธารณูปโภค) เพื่อที่จะปรับปรุงภาพลักษณ์ของพวกเขา นอกจากนี้ บริษัท จากภาคโดยเฉพาะอย่างยิ่งดูเหมือนจะนำมาใช้ในการปฏิบัติการเปิดเผยข้อมูลที่คล้ายกันและหากบริษัท ไม่เป็นไปตามแนวทางปฏิบัติเหล่านี้ก็อาจจะตีความโดยตลาดเป็นสัญญาณของ"ข่าวร้าย" (ที่ Giner, 1997: 56) ด้วยวิธีนี้บริษัท ของทรัพยากรและภาคอุตสาหกรรมดูเหมือนจะเปิดเผยข้อมูลเพิ่มเติมที่บริษัท ในภาคการเงินและเทคโนโลยี. สมมติฐานที่สองที่จัดตั้งขึ้นที่ประเทศต้นทางกำหนดระดับของข้อมูลที่ให้ไว้ ตามผลการสมมติฐานนี้ยังสามารถได้รับการยอมรับ สี่กลุ่มของประเทศได้รับการระบุขึ้นอยู่กับ TI ค่า บริษัท จากภาคเหนือและภาคกลางของยุโรปดูเหมือนจะมีคะแนนสูงกว่าบริษัท จากทางตอนใต้ของยุโรป ตัวอย่างเช่น, ดัตช์, สวีเดน, อังกฤษบริษัท และฟินแลนด์มีผลดีมากในขณะที่ บริษัท จากกรีซ, โปรตุเกสและอิตาลีมีคะแนนต่ำ ลักเซมเบิร์กเป็นข้อยกเว้นกฎนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

4 . สรุป
อินเทอร์เน็ตได้พิสูจน์ศักยภาพของการเปิดเผย บริษัท
ให้เว็บไซต์ของหลากหลายของข้อมูล ทั้งด้านการเงิน และ nonfinancial .
บริษัทยุโรปาไม่ได้เป็นข้อยกเว้น ในกระดาษนี้เรา
ได้วิเคราะห์ข้อมูลที่พวกเขาอยู่ในขณะนี้ให้บริการบนอินเทอร์เน็ต .
นอกจากนี้เรายังพยายามที่จะใช้ระบุตัวแปรที่อาจมีบาง
มีอิทธิพลต่อปริมาณของข้อมูลที่เปิดเผย
ตามสมมติฐานแรก ภาคมีตัวแปรที่ใช้อธิบาย

ปริมาณของข้อมูลที่ให้ไว้โดยบริษัท เป้าหมายของเราคือ

แสดงหากมีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญของอุตสาหกรรมประเภทตามปริมาณ
ข้อมูลบนอินเทอร์เน็ต ผลที่เราได้รับ ทำให้เรา
สรุปว่าสมมติฐานนี้สามารถเป็นที่ยอมรับ ตามที่แสดงในภาคผนวก 1
บางภาคต้องสมัครใจเปิดเผยบางชนิดของข้อมูล ( เช่น
ข้อมูลสิ่งแวดล้อมในอุตสาหกรรมและสาธารณูปโภคภาค ) เพื่อปรับปรุง
ภาพลักษณ์ขององค์กร นอกจากนี้ บริษัท จากภาคใดดูเหมือนอุปการะ
การเปิดเผยข้อมูลและการปฏิบัติที่คล้ายกัน ถ้าบริษัทไม่ปฏิบัติตามแนวทางปฏิบัติเหล่านี้ มันสามารถถูกตีความโดย
ตลาดเป็นสัญญาณของ " ข่าวร้าย " ( พูล , 1997 : 56 ) ด้วยวิธีนี้ บริษัท ทรัพยากร และอุตสาหกรรมภาค

ดูเหมือนจะเปิดเผยข้อมูลเพิ่มเติมว่า บริษัทในภาคการเงินและเทคโนโลยี .
2 สมมติฐานที่ก่อตั้งที่ประเทศกำหนด
ระดับของข้อมูลที่ให้ไว้ ตามผล สมมติฐานนี้ยังสามารถ
ได้รับการยอมรับ สี่กลุ่มของประเทศได้รับการระบุขึ้นอยู่กับค่าตี

บริษัท จากภาคเหนือและภาคกลางของยุโรปดูเหมือนจะได้คะแนนสูงขึ้น
กว่าบริษัทจากทางตอนใต้ของยุโรป ตัวอย่างเช่น , ดัตช์ , สวีเดนและฟินแลนด์ บริษัท
อังกฤษเสนอผลลัพธ์ที่ดีมาก ในขณะที่ บริษัท จากกรีซ ,
โปรตุเกสและอิตาลีมีคะแนนต่ำ ลักเซมเบิร์กเป็นข้อยกเว้นกฎนี้