I just stared. They had ransacked M

I just stared. They had ransacked Ma’s front garden. The willow tree, the gladioli, the roses, the clusters of delicate red begonias, the purple hyacinth, the cannas and the chrysanthemum, even the proud yellow sunflowers; all gone, destroyed, paved over; a grey mass of concrete and two parked cars.

‘I’m sorry I suggested coming.’

Anthony put his hand on Maya’s shoulder. ‘It’s not your fault.’

When I returned home, I went to the balcony. Under the dusty orange sky I stared across at the plants and Ma’s bay tree. I reminded myself that reality isn’t static; nothing’s fixed or permanent, but I was lucky; Ma had gifted me a garden full of memories.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันเพิ่งเริ่ม พวกเขามี ransacked สวนด้านหน้าของม้า ทานตะวันสีเหลืองพราว แม้แต่ต้นวิลโลว์ gladioli กุหลาบ คลัสเตอร์ begonias สีแดงอ่อน ไฮยาซินธ์สีม่วง cannas และ เบญจมาศ หายไปทั้งหมด ทำลาย ปูมากกว่า มวลชนสีเทาของคอนกรีตและรถจอดสองคัน'ขอโทษผมแนะนำมา'Anthony วางพระหัตถ์บนไหล่ของมายา 'มันไม่ใช่ข้อบกพร่องของคุณ'เมื่อฉันกลับหน้าแรก ฉันไปที่ระเบียง ภายใต้ท้องฟ้าสีส้มฝุ่น ฉันจ้องไปทั่วที่พืชและต้นไม้อ่าวของ Ma ฉันเตือนตัวเองว่า ความเป็นจริงไม่คงที่ ไม่มีอะไรจะคงที่ หรือถาวร แต่ยังโชคดี มะได้มีพรสวรรค์ผมเต็มสวนทรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเพียงแค่จ้อง พวกเขาได้ค้นสวนด้านหน้าของแม่ ต้นไม้ Willow, gladioli ที่ดอกกุหลาบ, กลุ่มของ begonias สีแดงที่ละเอียดอ่อนของผักตบชวาสีม่วง Cannas และดอกเบญจมาศแม้ดอกทานตะวันสีเหลืองความภาคภูมิใจ; หายไปทั้งหมดทำลายปูมากกว่า; มวลสีเทาของคอนกรีตและสองจอดรถ. 'ฉันขอโทษฉันแนะนำมา. แอนโทนี่ใส่มือของเขาบนไหล่ของมายา มันไม่ใช่ความผิดของคุณ. 'เมื่อฉันกลับมาบ้านผมไปที่ระเบียง ภายใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยฝุ่นสีส้มผมจ้องข้ามที่พืชและต้นไม้อ่าวแม่ ผมเตือนตัวเองว่าความเป็นจริงไม่คงที่; ไม่มีอะไรคงที่หรือถาวร แต่ผมโชคดี; แม่ผมได้มีพรสวรรค์สวนที่เต็มไปด้วยความทรงจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจ้อง . พวกเขาได้ปล้นสวนหน้าบ้านของแม่ ต้นวิลโลว์ , แกลดิโอลี , กุหลาบพวงอ่อน แดง บีโกเนีย , ผักตบชวาสีม่วง แคนนาส์ และเบญจมาศ แม้แต่ตัวสีเหลืองดอกทานตะวัน ; หมด , ทำลาย , ปูเหนือ ; มวลสีเทาของคอนกรีต และ สอง การจอดรถ

" ขอโทษที่ผมแนะนำมาค่ะ

แอนโทนี่ ใส่มือของเขาบนไหล่ของมายา .มันไม่ใช่ความผิดของคุณ . . .

เมื่อฉันกลับบ้าน ฉันเดินไปที่ระเบียง ภายใต้ท้องฟ้าที่ฉันมองผ่านฝุ่นสีส้มมา อ่าว พืชและต้นไม้ ผมนึกขึ้นได้ว่าในความเป็นจริงมันไม่คงที่ ไม่มีอะไรคงที่ หรือแบบถาวร แต่ผมโชคดี ; มาได้พรสวรรค์ผมสวนที่เต็มไปด้วยความทรงจำ