We as street photographers aren’t d

We as street photographers aren’t documentary or reportage photographers. We are not trying to create images that attempt to show an “objective” view of reality. Rather, the images we create are generally for ourselves–portraying our own view of reality.
I think what makes a photographers’ work interesting is how he/she sees the world. I think that photographers should have an opinion about the society around him/herself and show it through his/her photographs. I think that striving to search for “objectivity” will simply make one’s work boring and not very interesting.
Klein’s street photography was very subjective. He traveled to places all around the world and photographed things how he saw them. He shares how he approached street photography in New York:
“In New York I took responsibility for the people I photographed. I felt I knew them – the people, the way they relate to each other, the streets, the buildings, the city. And I tried to make sense of it all. I just photographed what I saw though its true I used the camera as a weapon in New York.
When Klein visited Tokyo, he approached street photography there much differently:
“In Tokyo [the camera] was more of a mask, a disguise. I had only the vaguest clue to what was going on. I wasn’t there to judge anything. I was an outsider and felt pretty uncomfortable sometimes. Have you ever eaten an official Japanese dinner for four hours on your knees? It was different in New York.”
Klein also explains how he believed in getting personally involved in his photography:
“In a way its true I had a lot of old scores to settle. I was involved. According to the Henri Cartier-Bresson scriptures, you’re not to intrude or editorialize, but I don’t see how that’s possible or why it should be. I loved and hated New York. Why shut up about it?”
With Cartier-Bresson being almost like a demigod in the photography world, he set most of the standards for photographers. But Klein stayed true to himself and rebelled. This is what he had to say about HCB:
“I liked Cartier-Bresson’s pictures, but I didn’t like his set of rules. So I reversed them. I thought his view that photography must be objective was nonsense. Because the photographer who pretends he’s wiping all the slates clean in the name of objectivity doesn’t exist.”
Klein also makes the great point on how photographers are subjective when photographing a scene:
“How can photography be noncommittal? Cartier-Bresson chooses the photograph this subject instead of that, he blows up another shot of the subject, and he chooses another one for publication. He’s making a statement. He’s making decisions and choices every second. I thought, if you’re doing that, make it show.”
Klein talks more about how photographers are prejudiced, and how the camera adds to that prejudice:
“Id say that such a person wouldn’t let the camera express itself. He’s prejudiced. A camera can record the passage of time, if only for a fraction of a second. Why say it shouldn’t? Besides, if you look carefully at life, you see blur. Shake your hand blur is a part of life. But why must a photograph be a mirror?
Most things I did with photography are considered acceptable today – except maybe this use of a wide-angle. It seemed more normal to me than the 50mm lens. You could even say the 50mm is an imposition of a limited point of view. But neither lens is really normal or correct. Becausein life we see out of two eyes, whereas the camera has only one. So whatever lens is used, all photographs are deformations of what you actually see with your eyes.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราเป็นช่างภาพถนนไม่ช่างภาพสารคดีหรือ reportage เราไม่พยายามที่จะสร้างภาพที่พยายามจะแสดงมุมมอง "วัตถุประสงค์" ของความเป็นจริง ค่อนข้าง ภาพที่เราสร้างโดยทั่วไปสำหรับ ourselves–portraying ของเราเองดูของจริง
คิดว่า สิ่งที่ทำให้การถ่ายภาพเป็นงานที่น่าสนใจว่าเขาเห็นโลก ผมคิดว่า ช่างภาพควรมีความเห็นเกี่ยวกับสังคมรอบเขา/ตัวเอง และแสดงผ่านรูปถ่ายเขา/เธอ คิดว่า มุ่งมั่นที่จะค้นหา "ปรวิสัย" ก็จะทำให้งานน่าเบื่อ และไม่น่าสนใจ.
ของ Klein ถ่ายได้มากตามอัตวิสัย เขาเดินทางไปสถานที่รอบโลกและสิ่งที่ถ่ายว่าเขาเห็นพวกเขา เขาใช้วิธีเขาทาบทามถ่ายในนิวยอร์ก:
"ในนิวยอร์กผมเอาความรับผิดชอบสำหรับคนที่ผมถ่าย รู้สึกว่า ผมรู้ว่าพวกเขา – คน วิธีการเกี่ยวข้องกัน ถนน อาคาร เมือง และพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของมันทั้งหมด ฉันเพียงแค่ถ่ายภาพสิ่งที่ผมเห็นว่าของจริงใช้กล้องเป็นอาวุธในนิวยอร์ก
Klein เมื่อเยี่ยมชมโตเกียว เขาทาบทามถ่ายมีมากแตกต่างกัน:
"[กล้อง] ในโตเกียวได้เพิ่มเติมหน้ากาก ปลอมตัว ผมเพียงตั้งใจ vaguest กับสิ่งเกิดขึ้นในการ ฉันไม่มีการตัดสินอะไร ไม่มีบุคคลภายนอก และรู้สึกอึดอัดแต่ไม่สวยบางครั้ง คุณเคยกินอาหารญี่ปุ่นทางสี่ชั่วโมงบนเข่าของคุณ ได้แตกต่างกันในนิวยอร์ก"
Klein ได้อธิบายว่า เขาเชื่อว่าในการเกี่ยวข้องในการถ่ายภาพของเขาเองยัง:
"ในลักษณะ จริงของผมมากเก่าคะแนนจะชำระ ผมเกี่ยวข้อง ตามคัมภีร์ Cartier-Bresson ออ คุณไม่ไปบุกรุก หรือ editorialize แต่ฉันไม่เห็นวิธีที่เป็นไปได้หรือทำไมมันควรจะ ฉันรัก และเกลียดชังนิวยอร์ก ทำไมหุบเลย"
กับ Cartier-Bresson เป็นเกือบเหมือน demigod ในโลกถ่ายภาพ เขาตั้งส่วนใหญ่ของมาตรฐานสำหรับช่างภาพ แต่ Klein อยู่จริงเอง และฝ่าฝืน นี่คือสิ่งที่เขาได้พูดเกี่ยวกับ HCB:
"เสียดายภาพคาร์เทียร์ Bresson แต่ฉันไม่ชอบเขาตั้งกฎ ดังนั้น ฉันกลับไป คิดว่า มุมมองของเขาว่า ถ่ายภาพต้องเป็นวัตถุประสงค์เหลวไหล เนื่องจากช่างภาพที่แอบเขาจะเช็ดขนาดทั้งหมดทำความสะอาดใน name ของ ปรวิสัยไม่มีอยู่"
Klein ยังช่วยให้การจุดมากในช่างอย่างไรตามอัตวิสัยเมื่อถ่ายภาพฉาก:
"สามารถถ่ายภาพได้ noncommittal Cartier-Bresson เลือกถ่ายเรื่องนี้แทนที่ เขาพัดค่าประสบการณ์ของเรื่อง และเขาเลือกหนึ่งในการเผยแพร่ เขาจะทำคำสั่ง เขาจึงทำการตัดสินใจและเลือกทุกวินาที ฉันคิดว่า ถ้าคุณกำลังทำ ทำให้มันแสดง"
Klein พูดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการช่างอย่าง prejudiced และวิธีเพิ่มกล้องให้อคติที่:
"รหัสพูดว่า คนเช่นนี้จะไม่ให้กล้องแสดงตัวเอง เขามี prejudiced กล้องสามารถบันทึกกาลเวลา ถ้าสำหรับเศษส่วนของหนึ่งวินาทีเท่านั้น ทำไมบอกว่า มันไม่ควร นอกจาก ถ้าคุณมองอย่างระมัดระวังในชีวิต คุณดูเบลอ เขย่ามือเบลอเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แต่ทำไมต้องรูปถ่าย กระจก?
ค่ะกับการถ่ายภาพสิ่งที่ส่วนใหญ่จะพิจารณายอมรับวันนี้ – ยกเว้นทีนี้ใช้การซูม เหมือนมากปกติผมกว่าเลนส์ 50 มม. นอกจากนี้คุณยังสามารถพูดได้ 50 มม.มีการจัดเก็บภาษีจากจุดมุมมองที่จำกัด แต่เลนส์ไม่เป็นปกติ หรือถูกต้องจริง ๆ เราเห็นจากตา ในขณะที่กล้องมีเพียงหนึ่งชีวิต Becausein ใช้เลนส์อะไรก็ตาม รูปถ่ายทั้งหมดดังนั้น deformations ของสิ่งที่คุณจะเห็นด้วยตาของคุณ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราเป็นช่างภาพข้างถนนไม่ได้ สารคดี หรือช่างภาพนักข่าว . เราไม่ได้พยายามที่จะสร้างภาพที่พยายามที่จะแสดง " วัตถุประสงค์ " มุมมองของความเป็นจริง แต่ภาพที่เราสร้างขึ้นโดยทั่วไปสำหรับตัวเราและจิตรมุมมองของเราเองของจริง .
ฉันคิดว่าอะไรที่ทำให้ช่างภาพของงานที่น่าสนใจ คือ วิธีการที่เขา / เธอเห็นโลกฉันคิดว่า ช่างภาพควรมีความเห็นเกี่ยวกับสังคมรอบตัวเขา / ตัวเองและแสดงมันผ่าน / รูปถ่ายของเธอ ฉันคิดว่าที่มุ่งมั่นที่จะค้นหา " ปรนัย " ก็จะทำให้มีงานที่น่าเบื่อและไม่น่าสนใจ ไคลน์ ถนนการถ่ายภาพคือ
อัตนัยมาก เขาเดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆทั่วโลก และถ่ายภาพสิ่งที่เขาเห็นพวกเขาเขาใช้ร่วมกันวิธีการที่เขาเข้าหาภาพถ่ายถนนในนิวยอร์ก :
" ในนิวยอร์ก ผมต้องรับผิดชอบคน ฉันจะถ่ายรูป ผมรู้สึกว่าผมรู้ว่าพวกเขาและคน วิธีที่พวกเขาเกี่ยวข้องกับแต่ละอื่น ๆ , ถนน , อาคาร , เมือง และฉันพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของมันทั้งหมด ผมแค่ถ่ายภาพ สิ่งที่ผมเห็น แต่มันเรื่องจริง ผมใช้กล้องเป็นอาวุธในนิวยอร์ก .
เมื่อ Klein เยือนโตเกียวเขาเข้าหาการถ่ายภาพนั้นแตกต่างกันมาก :
" ในโตเกียว [ กล้อง ] เป็นหน้ากากปลอมตัว ฉันมีเพียง vaguest เงื่อนงำอะไร ผมไม่ได้อยู่ที่จะตัดสินอะไร ฉันเป็นคนนอก และรู้สึกค่อนข้างอึดอัดในบางครั้ง คุณเคยทานมื้อเย็นญี่ปุ่นอย่างเป็นทางการสำหรับสี่ชั่วโมงบนเข่าของคุณ มันแตกต่างในนิวยอร์ก "
.ไคลน์ ยังอธิบายว่า เขาเชื่อในการเกี่ยวข้องกับบุคคลในการถ่ายภาพของเขา :
" ทางทรู ผมได้คะแนนมากมายเก่าต้องสะสาง ฉันมีส่วนร่วมด้วย ตามไป Henri Cartier แบรซงคัมภีร์ คุณไม่ได้ไปก้าวก่าย หรือ บทบรรณาธิการ แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะเป็นไปได้หรือ ทำไมมันควรจะเป็น ฉันรัก และเกลียด นิวยอร์ก ทำไมถึงเงียบล่ะ "
กับแบรซงคาเทียร์เป็นเกือบเหมือนเทพบุตรในการถ่ายภาพมากที่สุดของโลก เขาตั้งค่ามาตรฐานสำหรับช่างภาพ แต่ไคลน์อยู่ที่แท้จริงให้ตัวเองและต่อต้าน นี่คือสิ่งที่เขาจะพูดเกี่ยวกับ hcb :
" ฉันชอบ Cartier แบรซงเป็นรูปภาพ แต่ผมไม่เหมือนชุดของกฎ งั้นฉันกลับเลย ผมคิดว่ามุมมองของเขาว่า การถ่ายภาพจะต้องมีวัตถุประสงค์ที่ไร้สาระเพราะช่างภาพที่แกล้งเขาเช็ดทำความสะอาดกระดานชนวนทั้งหมดในชื่อของเป้าหมายไม่ได้อยู่ . "
Klein ยังทำให้จุดที่ดีเกี่ยวกับวิธีการถ่ายภาพเป็นอัตนัยเมื่อถ่ายภาพฉาก :
" วิธีสามารถถ่ายภาพเป็นอย่างไม่แสดงความคิดเห็น ? Cartier แบรซงเลือกรูปเรื่องนี้แทน เขาระเบิดยิงอีกในเรื่องและเขาก็เลือกกันสำหรับสิ่งพิมพ์ เขาให้งบ เขาตัดสินใจเลือกและทุกๆ วินาที ฉันคิดว่า ถ้าเธอทำอย่างนั้น ให้มันแสดง "
ไคลน์พูดเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีการที่ช่างภาพลำเอียง แล้วกล้องเพิ่มที่อคติ :
" ID ว่าบุคคลดังกล่าวจะไม่ทำให้กล้องแสดงนั่นเอง เขามีอคติ กล้องสามารถบันทึกเส้นทางของเวลาถ้าเพียงเสี้ยววินาที ทำไมถึงบอกว่าไม่ควร นอกจากนี้ ถ้าดูให้ดีในชีวิตคุณดูเบลอ จับมือ เบลอ เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แต่ทำไมรูปเป็นกระจก
สิ่งที่ผมกับการถ่ายภาพยอมรับวันนี้ ( อาจยกเว้นการใช้ . มันดูเหมือนมากกว่าปกติกว่า 50mm เลนส์คุณไม่สามารถแม้แต่จะพูด 50mm เป็นกำหนดจุดจำกัดของมุมมอง แต่เลนส์มันปกติหรือถูกต้อง becausein ชีวิตที่เราเห็นออกมาจากสองดวงตา ในขณะที่กล้องมีเพียงหนึ่ง ดังนั้นไม่ว่าเลนส์จะใช้ภาพทั้งหมดเป็นรูปของสิ่งที่คุณเห็นกับตาของคุณ "
.