I stared miserably at the old light

I stared miserably at the old lighter on my desk. It was just an ordinary lighter, but it had memories endowed in it, memories of someone who had been very special to me.
The whole surrounding seemed to support my emotions. It was raining heavily outside. My room looked like a black and white movie because our fuse went off due to lightning. And everything was dull and quiet.
A knock on the door made me jump, “Who is it?” I asked gloomily.
“Just open the door dumb dumb!” I recognized that voice. It was Mabel my goofy cousin.
After a few seconds of silence, I dragged myself to the door and unlocked it.
“Nate! I thought you were dead or something!” Mabel said as she burst open the door and accidently whacked my nose.
“Oww!” I shouted as I grabbed hold of my aching nose.
“Oh, sorry!” She said. “I thought you wouldn’t open the door.”
“Whatever Mabel.” I said as I slumped on the chair nearby. “I just don’t care about anything anymore.”
I couldn’t see Mable’s face clearly because it was dark, but I could sense that she’d been crying.
“Nate I know it’s hard to believe the fact that gramps is not coming back…”
I sighed, still rubbing my reddened nose.
“But you have to move on! How long are you going to stay like this? Look at your room! It’s like a dark trench filled with garbage.”
I tried to ignore her speech.
“Your parents are waiting for you to come out and act normal again.” She said sternly.
I frowned at her. “Mabel, I’m really not in the mood to have a ‘how to be neat and normal’ lecture from you! And my room is always like this, and for the darkness; we have no electricity!”
“You didn’t pay the bills?”
My face felt hot, I got up and dragged her out from my room, “Leave me alone! And this time I mean it!”
I tried to slam the door but Mabel stopped it using her foot, “Nate, I’m sorry. I thought I could make you feel better by goofing around.”
This time her voice sounded much more gentle.
I sighed again and let her come in. “Mabel it’s true that gramps is a major weirdo, but he’s our gramps. He loved us for who we are. I mean remember that time in Egypt…he…he…”
I tried to speak but the words seemed to be knotted somewhere in my throat.
“I know how you feel. I thought gramps would live a long, well longer life.” She said as she sat on my bed.
“He…wanted to…be a cool guy and live with us…but…but…” I choked.
“But he couldn’t, yes. But Nate remember the cool adventures we had together…we fought mummies… and gramps…he…was amazing.”
I wiped away a few tears that were trickling down my cheeks, “Yeah and he never learned his lesson…”
“Do you remember his last words?” Mabel asked softly.
I nodded. Of course I did, he said them a week ago when he was lying in his small wooden bed with all of us around him. I remembered how he asked me and Mabel to come forward and bend down, so he could tell us a little secret,
“I know that you can do this my children…deep in my last locker is something I wanted to give you…I…I…will always be with you…” I repeated what gramps said.
“And he really will be with us.” Mabel said as she covered her face with her hands.
We both started crying. Neither of us had the courage to hold back our grief.
“Did you open the locker?” I heard Mabel’s voice after a few minutes.
I nodded and handed over the lighter.
“This is your lighter…and what is this?” she asked as she pulled out a small piece of paper attached to it.
“I didn’t see it!”
“That was because your eyes are covered with tears for weeks.”
I didn’t laugh, “Whatever, just unfold it.” I said grumpily as I wiped away my wet tears with my sleeve.
“Well, I can’t read it because it’s too dark.”
I rolled my eyes and grabbed my flashlight.
“Here, hold it towards the light,” I said as I lit it.
“Hmm,” Mable started to read. “Woo doo spi rit, be the hoo rin gog to go?”
“What was that dweeb? It sounded like an orangutan singing in the bathroom!”
“Do orangutans go to the bathroom doofus? And besides I read what it said, see for yourself!” she said as she handed me the small piece of paper.
She was right; it had weird words in it. “What do they mean?”
“Well, it’s an ancient spell which can summon ghosts. But I really don’t know the full meaning of the spell.”
An answer came from above, Startled we both looked up. A pale ghostly figure was smiling at us.
“Ahhh!” Mabel shrieked.
“Whoa!” I shouted as I took a step back.
The ghostly figure floated towards us. My whole body went numb; I saw a white Mabel standing right next to me.
“What’s wrong with you kids? It’s me. Can’t you recognize your own gramps?” The ghost asked in a friendly way.
Mabel and I gasped. “Gramps!”
“Well hello my little friends!”
“Um, but you’re dead…I mean you um…” I stammered.
The ghost laughed, “Well I am dead, that’s why I’m a ghost!”
“But there’s no such thing as ghosts!” Mabel shrieked.
“Lass, you’re talking to one right now.” The ghostly gramps smiled.
Could this be true? Our gramps is a ghost!

We managed to get over our fear and shock after a few seconds.
“But gramps, how can you

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมจ้องเป็นท่าที่เบาเก่าบนโต๊ะของฉัน ก็เป็นเพียงสามัญเบา แต่มันมีมาในนั้น ความทรงจำความทรงจำของคนที่ได้รับมากเป็นพิเศษกับผม โดยรอบทั้งหมดดูเหมือนจะ สนับสนุนความรู้สึกของฉัน มันมีฝนตกหนักภายนอก ห้องของฉันดูเหมือนภาพยนตร์ขาวดำเนื่องจากฟิวส์ของเราออกไปเนื่องจากฟ้าผ่า และหมองคล้ำ และเงียบสงบเคาะประตูทำให้ผมข้ามไป "ใครคือมัน ผมถาม gloomily"เปิดประตูโง่โง่" ผมยอมรับว่าเสียง Mabel องสาวโง่ได้หลังจากกี่วินาทีของความเงียบ ฉันลากตัวเองไปประตู และปลดล็อคมัน"Nate ผมคิดว่า คุณตาย หรือเปล่า" Mabel กล่าวเป็นระเบิดเธอเปิดประตู และโดยบังเอิญ whacked จมูกของฉัน"Oww" ตะโกนบอกเป็นฉันคว้าถือของจมูกของฉันปวด"โอ้ ขอโทษ! " เธอบอกว่า "ฉันคิดว่า คุณจะไม่เปิดประตู""Mabel สิ่ง" ฉันกล่าวว่า ฉัน slumped บนเก้าอี้ใกล้เคียง "ฉันเพียงไม่สนใจอะไรอีกต่อไป"ฉันไม่สามารถเห็นใบหน้าของ Mable ชัดเจน เพราะมัน แต่ฉันสามารถรู้สึกได้ว่า เธอมีการร้องไห้"ฉันรู้ว่า มันยากที่จะเชื่อความจริง gramps ที่ Nate จะไม่กลับมา..."ผมถอนหายใจ ยังคง ถูจมูกของฉันบวม"แต่คุณต้องไป นานเท่าคุณจะพักเช่นนี้ ดูห้องพัก มันเป็นเหมือนสลักเข้มเต็มไป ด้วยขยะ"ผมพยายามไม่สนใจคำพูดของเธอ"พ่อแม่ของคุณกำลังรอคุณจะออกมา และทำหน้าที่ปกติอีก" เธอบอกว่า มันผม frowned ที่เธอ "Mabel ฉันจริง ๆ ไม่ในอารมณ์ที่จะมี 'วิธีการที่จะเรียบร้อย และปกติ' บรรยายจากคุณ และห้องของฉันเป็น เช่นนี้ และความ มืด เรามีไฟฟ้าไม่มี""คุณไม่ได้ชำระค่าใช้จ่ายหรือไม่"หน้ารู้สึกร้อน ฉันมีค่า และลากเธอออกจากห้องของฉัน "ปล่อยให้ฉันคนเดียว และเวลานี้ร้าย "ฉันพยายามสแลประตู แต่ Mabel หยุดใช้เท้าของเธอ "Nate ขอโทษ ฉันคิดว่า ฉันจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น โดยการ goofing รอบ"เวลานี้เสียงของเธอไพเราะนุ่มนวลมากขึ้นฉันถอนหายใจอีกครั้ง และให้นิ้วของเธอมา "มันเป็นความจริงว่า gramps กะเทยสำคัญ แต่เขาเป็นของเรา gramps Mabel เขารักเราที่เราจะ ผมหมายถึง จดจำว่า เวลาในอียิปต์......... "ฉันพยายามจะพูด แต่คำที่ดูเหมือนจะถักไว้ในคอ"ผมรู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไร ผมคิดว่า gramps จะสดนาน ดีชีวิตอีกต่อไป" เธอกล่าวว่า เธอนั่งอยู่บนเตียงของฉัน"เขา...อยาก...มาเป็นคนที่เย็น และอยู่กับเรา... แต่... แต่..." สำลัก"แต่เขาไม่สามารถ ใช่ แต่ Nate จำผจญภัยเย็นที่เรามีร่วมกัน...เราสู้มัมมี่...และ gramps...เขา...เสร็จ "ฉันต้องคอยห่างกี่น้ำตาที่กำลังไหลลงแก้ม, "ใช่ และเขาไม่เคยเรียนรู้บทเรียนของเขา...""คุณจำคำพูดสุดท้ายของเขา" Mabel ถามเบา ๆผมเลยต้อง แน่นอนฉันได้ เขากล่าวว่า พวกเขาผ่านมาเมื่อเขากำลังนอนอยู่บนเตียงไม้ขนาดเล็กของเขากับเรารอบตัวเขาทั้งหมด ผมจำได้ว่า เขาถามฉันและ Mabel มาข้างหน้า และโค้งลง เพื่อให้เขาสามารถบอกความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ“I know that you can do this my children…deep in my last locker is something I wanted to give you…I…I…will always be with you…” I repeated what gramps said.“And he really will be with us.” Mabel said as she covered her face with her hands.We both started crying. Neither of us had the courage to hold back our grief. “Did you open the locker?” I heard Mabel’s voice after a few minutes.I nodded and handed over the lighter.“This is your lighter…and what is this?” she asked as she pulled out a small piece of paper attached to it.“I didn’t see it!”“That was because your eyes are covered with tears for weeks.”I didn’t laugh, “Whatever, just unfold it.” I said grumpily as I wiped away my wet tears with my sleeve.“Well, I can’t read it because it’s too dark.”I rolled my eyes and grabbed my flashlight.“Here, hold it towards the light,” I said as I lit it.“Hmm,” Mable started to read. “Woo doo spi rit, be the hoo rin gog to go?”“What was that dweeb? It sounded like an orangutan singing in the bathroom!”“Do orangutans go to the bathroom doofus? And besides I read what it said, see for yourself!” she said as she handed me the small piece of paper.She was right; it had weird words in it. “What do they mean?”“Well, it’s an ancient spell which can summon ghosts. But I really don’t know the full meaning of the spell.”An answer came from above, Startled we both looked up. A pale ghostly figure was smiling at us.“Ahhh!” Mabel shrieked. “Whoa!” I shouted as I took a step back.The ghostly figure floated towards us. My whole body went numb; I saw a white Mabel standing right next to me.“What’s wrong with you kids? It’s me. Can’t you recognize your own gramps?” The ghost asked in a friendly way.Mabel and I gasped. “Gramps!”“Well hello my little friends!”“Um, but you’re dead…I mean you um…” I stammered.The ghost laughed, “Well I am dead, that’s why I’m a ghost!”“But there’s no such thing as ghosts!” Mabel shrieked.“Lass, you’re talking to one right now.” The ghostly gramps smiled.Could this be true? Our gramps is a ghost!We managed to get over our fear and shock after a few seconds.“But gramps, how can you

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมจ้องเข็ญใจที่เก่าเบาบนโต๊ะของฉัน มันเป็นเพียงสามัญเบา แต่มันก็มีความทรงจำที่กอปรในความทรงจำของคนที่เคยเป็นพิเศษมากสำหรับผม.
ทั้งโดยรอบดูเหมือนจะสนับสนุนอารมณ์ของฉัน ฝนกำลังตกอย่างหนักนอก ห้องของฉันดูเหมือนเป็นหนังสีดำและสีขาวเพราะฟิวส์ของเราออกไปเนื่องจากฟ้าผ่า และทุกอย่างเป็นที่น่าเบื่อและเงียบ ๆ .
เคาะประตูทำให้ฉันกระโดด "มันเป็นใคร?" ฉันถามอย่างเศร้าโศก.
"เพียงแค่เปิดประตูใบ้ใบ้!" ผมได้รับการยอมรับว่าเสียง มันเป็นเบลลูกพี่ลูกน้องของฉันโง่.
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีแห่งความเงียบผมลากตัวเองไปที่ประตูและปลดล็อค.
"เนท! ฉันคิดว่าคุณตายหรืออะไร! "เบลกล่าวว่าขณะที่เธอออกมาเปิดประตูและบังเอิญอิดโรยจมูกของฉัน.
" นกฮูก! "ผมตะโกนขณะที่ผมคว้าถือของจมูกปวดหัวของฉัน.
" โอ้ขอโทษ! "เธอกล่าว "ผมคิดว่าคุณจะไม่เปิดประตู."
"สิ่งที่เบล." ผมพูดตามที่ผมทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เคียง "ฉันก็แค่ไม่สนใจเกี่ยวกับอะไรอีกต่อไป."
ฉันไม่สามารถเห็นใบหน้า Mable อย่างเห็นได้ชัดเพราะมันมืด แต่ฉันจะรู้สึกว่าเธอจะร้องไห้.
"เนทฉันรู้ว่ามันยากที่จะเชื่อความจริงที่ว่าปู่ไม่ได้ กลับมา ... "
ผมถอนใจยังคงถูจมูกแดงของฉัน.
" แต่คุณจะต้องย้ายใน! คุณนานแค่ไหนที่จะไปอยู่เช่นนี้หรือไม่ มองไปที่ห้องของคุณ! มันเหมือนสลักมืดที่เต็มไปด้วยขยะ. "
ผมพยายามที่จะไม่สนใจคำพูดของเธอ.
" พ่อแม่ของคุณกำลังรอสำหรับคุณที่จะออกมาและทำหน้าที่ปกติอีกครั้ง. "เธอกล่าวอย่างโหดเหี้ยม.
ผมขมวดคิ้วเธอ "เบล, ฉันไม่ได้จริงๆในอารมณ์ที่จะมีการบรรยาย 'วิธีการที่จะเรียบร้อยและปกติ' จากคุณ! และห้องของฉันเป็นอย่างนี้เสมอและสำหรับความมืด เรามีไฟฟ้าไม่! "
" คุณไม่ได้ชำระค่าใช้จ่าย? "
ใบหน้าของฉันรู้สึกร้อนผมลุกขึ้นและลากเธอออกมาจากห้องของฉัน" ปล่อยฉันคนเดียว! และเวลานี้ผมหมายถึงมัน! "
ฉันพยายามที่จะยุติประตู แต่มาเบลหยุดโดยใช้เท้าของเธอ" เนทผมขอโทษ ฉันคิดว่าฉันจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นโดยการก่อกวนรอบ. "
คราวนี้เสียงของเธอฟังดูอ่อนโยนมากขึ้น.
ผมถอนใจอีกครั้งและปล่อยให้เธอมาใน." เบลมันเป็นความจริงว่าปู่เป็นกะเทยที่สำคัญ แต่เขาเป็นปู่ของเรา พระองค์ทรงรักเราเพราะเราเป็นใคร ผมหมายถึงจำเวลาในอียิปต์ว่า ... เขา ... เขา ... "
ผมพยายามที่จะพูด แต่คำพูดดูเหมือนจะผูกปมที่ไหนสักแห่งในลำคอของฉัน.
" ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไร ฉันคิดว่าปู่จะมีชีวิตอยู่นานดีชีวิตอีกต่อไป. "เธอกล่าวว่าขณะที่เธอนั่งอยู่บนเตียงของฉัน.
" เขา ... อยากจะ ... จะเป็นผู้ชายที่เย็นและมีชีวิตอยู่กับเรา ... แต่ ... แต่ ... "ผมสำลัก.
" แต่เขา couldn ' T ใช่ แต่เนทจำได้ว่าการผจญภัยที่เย็นที่เรามีร่วมกัน ... เราต่อสู้มัมมี่ ... และปู่ ... เขา ... เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ. "
ฉันเช็ดน้ำตาไม่กี่คนที่ได้รับการไหลลงแก้มของฉัน" ใช่และเขาไม่เคยได้เรียนรู้บทเรียนของเขา ... "
" คุณจำได้ คำพูดสุดท้ายของเขา? "เบลถามเบา ๆ .
ผมพยักหน้า แน่นอนผมไม่ได้เขากล่าวว่าพวกเขาในสัปดาห์ที่ผ่านมาเมื่อเขากำลังนอนอยู่บนเตียงของเขาไม้ขนาดเล็กที่มีพวกเราทุกคนรอบตัวเขา ผมจำได้ว่าเขาถามฉันและมาเบลจะมาข้างหน้าและก้มลงเพื่อที่เขาจะบอกให้เราทราบความลับเล็ก ๆ น้อย ๆ
"ฉันรู้ว่าคุณสามารถทำเช่นนี้ลูก ๆ ของฉัน ... ลึกลงไปในตู้เก็บสุดท้ายของฉันเป็นสิ่งที่ฉันอยากจะให้คุณ ... ฉัน ... ฉัน ... จะเป็นกับคุณ ... "ฉันซ้ำสิ่งที่ปู่กล่าวว่า.
" และเขาก็จะอยู่กับเรา. "เบลกล่าวว่าขณะที่เธอปกคลุมใบหน้าของเธอด้วยมือของเธอ.
เราทั้งสองเริ่มร้องไห้ เราไม่ได้มีความกล้าหาญที่จะถือกลับความเศร้าโศกของเรา.
"คุณเปิดตู้เก็บของหรือไม่" ผมได้ยินเสียงเบลหลังจากที่ไม่กี่นาที.
ผมพยักหน้าและส่งมอบเบา.
"นี่คือเบาของคุณ ... และนี่คืออะไร?" เธอ ถามขณะที่เธอดึงออกมาเป็นชิ้นเล็ก ๆ ของกระดาษที่ติดอยู่กับมัน.
"ฉันไม่ได้เห็นมัน!"
"นั่นเป็นเพราะดวงตาของคุณจะปกคลุมไปด้วยน้ำตาสัปดาห์."
ฉันไม่ได้หัวเราะ "สิ่งที่เพียงแฉมัน "ผมพูด Grumpily เป็นฉันเช็ดน้ำตาเปียกของฉันกับแขนของฉัน.
" ดีฉันไม่สามารถอ่านมันเพราะมันมืดเกินไป. "
ฉันรีดตาของฉันและคว้าไฟฉายของฉัน.
" ที่นี่ถือมันต่อแสง "ฉัน กล่าวว่าขณะที่ผมไฟมัน.
"อืม" Mable เริ่มอ่าน "วู DOO SPI RIT เป็นคนมุงฮูรินจะไป?"
"อะไรคือ dweeb ที่? มันฟังเหมือนลิงอุรังอุตังร้องเพลงในห้องน้ำ! "
" อย่าอุรังอุตังไป Doofus ห้องน้ำ? และนอกจากนี้ผมได้อ่านสิ่งที่มันกล่าวว่าดูตัวเอง "เธอกล่าวขณะที่เธอส่งฉันชิ้นเล็ก ๆ ของกระดาษ!.
เธอเป็นขวา; มันมีคำพูดแปลก ๆ อยู่ในนั้น "พวกเขาหมายถึงอะไร?"
"อืมมันเป็นคาถาโบราณซึ่งสามารถเรียกผี แต่ผมไม่ทราบความหมายเต็มรูปแบบของการสะกด. "
คำตอบมาจากข้างต้นตกใจเราทั้งสองเงยหน้าขึ้นมอง รูปผีซีดยิ้มที่พวกเรา.
"Ahhh!" เบลร้อง.
"โอ้โฮ!" ผมตะโกนขณะที่ผมเอาขั้นตอนกลับ.
ร่างผีลอยต่อเรา ร่างกายทั้งหมดของฉันไปชา; ผมเห็นสีขาวมาเบลยืนอยู่ข้างผม.
"มีอะไรผิดปกติกับคุณเด็ก? ฉันเอง. คุณจะไม่สามารถรับรู้ปู่ของคุณเอง? "ผีถามด้วยวิธีที่เป็นมิตร.
เบลและผมอ้าปากค้าง "ปู่!"
"ดีสวัสดีเพื่อน ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉัน!"
"อืม แต่คุณตาย ... ฉันหมายความว่าคุณหนอ ... " ผมตะกุกตะกัก.
ผีหัวเราะ "ดีฉันตายที่ว่าทำไมฉันผี!"
" แต่ไม่มีสิ่งดังกล่าวเป็นผี! "เบลร้อง.
" สาวที่คุณกำลังพูดถึงหนึ่งในขณะนี้. "ความปู่ผียิ้ม.
นี้อาจจะเป็นจริงหรือไม่? ปู่ของเราเป็นผี! เรามีการจัดการที่จะได้รับมากกว่าความกลัวและความตกใจของเราหลังจากที่ไม่กี่วินาที. " แต่ปู่วิธีที่คุณสามารถ