1) ประชาธิปไตยเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ไ

1) ประชาธิปไตยเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ เพราะในทุกสังคมต้องมีชนชั้นผู้ปกครอง ซึ่งแยกเป็นสองทฤษฎีย่อย คือ หนึ่ง ชนชั้นผู้ปกครองเป็นความจำเป็นในการจัดองค์กร ไม่ว่าจะองค์กรเล็กหรือใหญ่ สุดท้ายอำนาจบริหารจัดการขึ้นกับคนเพียงไม่กี่คนทั้งนั้น โดยคนที่มีโอกาสมากในการเข้ามาจัดองค์กร โดยทั่วไปคือคนที่มีฐานะทางเศรษฐกิจสูงหรือมีคุณสมบัติเด่นบางอย่าง สอง ชนชั้นผู้ปกครองในฐานะการสมคบกันขึ้นสู่อำนาจ อธิบายว่าผู้ปกครองเป็นคนพิเศษ ซึ่งกระหายอำนาจ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อำนาจ ดังนั้นประชาธิปไตยในฐานะที่มีคนจำนวนมากเข้าร่วมจึงเป็นไปไม่ได้

2) ประชาธิปไตยเป็นไปได้ แต่ไม่เป็นสิ่งที่พึงปรารถนา กลุ่มนี้มองว่าถ้าจะเอาคนที่จะเป็นผู้ปกครอง ต้องเอาคนที่ดีที่สุด ไม่เอาคนธรรมดา ดังนั้น กลุ่มนี้จะโยงกับความคิดเรื่องอภิสิทธิชน ซึ่งเป็นทฤษฎีเก่าแก่ สืบสายจากสมัยเพลโตที่มองว่า ประชาธิปไตยที่มองว่าทุกคนเท่าเทียมกันเป็นการฝืนธรรมชาติ เพราะธรรมชาติจัดให้คนไม่เท่ากัน ทุกสิ่งมีตำแหน่งแห่งที่ในลำดับชั้นอยู่แล้ว ประชาธิปไตยคือการทอนให้ทุกอย่างลงมาเท่ากันหมด มองที่ปริมาณอย่างเดียว ซึ่งเป็นเรื่องฝืนธรรมชาติ ยังไม่ต้องพูดว่าที่บอกว่าคนเท่ากันนั้นเท่ากันตรงไหน เราเห็นความไม่เท่ากันมากกว่าที่เท่ากัน

เพราะฉะนั้น กว่าที่ประชาธิปไตยจะพัฒนามาได้ ต้องใช้ความพยายาม มีพัฒนาการความคิดที่ยาวนาน ข้อกล่าวหาทั้งหลายเหล่านี้ยังมีอิทธิพลมากในสังคมไทย และยิ่งมีการพูดถึง "มวลมหาประชาชน" มากขึ้น ก็ยิ่งน่าหวาดเสียวมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม มีตัวแปรเพิ่มขึ้นมาเมื่อเกิดศาสนาคริสต์ ทำให้คู่ต่อสู้เปลี่ยน ไม่ใช่แบบที่เพลโตบอกว่าเป็นคนที่รู้กับไม่รู้ แต่เป็นระหว่างพระมหากษัตริย์และพระ กับฝ่ายที่นับถือศาสนาคริสต์แต่ไม่ยอมรับอำนาจกษัตริย์ โดยกษัตริย์อิงคำสอนศาสนาคริสต์ อ้างว่าได้รับอำนาจพิเศษจากพระเจ้า คนทั่วไปมีหน้าที่เชื่อฟังกษัตริย์ กษัตริย์จะทำดีหรือชั่วก็ไปรับผิดชอบต่อพระเจ้าเอง

กรณีนี้ไม่ว่าฝ่ายไหนก็อิงศาสนาคริสต์ ซึ่งเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยกันทั้งคู่ พิสูจน์เชิงประจักษ์ไม่ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1) ซึ่งแยกเป็นสองทฤษฎีย่อยคือหนึ่ง ไม่ว่าจะองค์กรเล็กหรือใหญ่ สอง อธิบายว่าผู้ปกครองเป็นคนพิเศษซึ่งกระหายอำนาจทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อำนาจ ประชาธิปไตยเป็นไปได้ แต่ไม่เป็นสิ่งที่พึงปรารถนา ต้องเอาคนที่ดีที่สุดไม่เอาคนธรรมดาดังนั้น ซึ่งเป็นทฤษฎีเก่าแก่สืบสายจากสมัยเพลโตที่มองว่า เพราะธรรมชาติจัดให้คนไม่เท่ากัน มองที่ปริมาณอย่างเดียวซึ่งเป็นเรื่องฝืนธรรมชาติ กว่าที่ประชาธิปไตยจะพัฒนามาได้ต้องใช้ความพยายามมีพัฒนาการความคิดที่ยาวนาน และยิ่งมีการพูดถึง "มวลมหาประชาชน" มากขึ้น ทำให้คู่ต่อสู้เปลี่ยน โดยกษัตริย์อิงคำสอนศาสนาคริสต์อ้างว่าได้รับอำนาจพิเศษจากพระเจ้าคนทั่วไปมีหน้าที่เชื่อฟังกษัตริย์ พิสูจน์เชิงประจักษ์ไม่ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 ) ประชาธิปไตยเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เพราะในทุกสังคมต้องมีชนชั้นผู้ปกครองซึ่งแยกเป็นสองทฤษฎีย่อยความหนึ่งชนชั้นผู้ปกครองเป็นความจำเป็นในการจัดองค์กรไม่ว่าจะองค์กรเล็กหรือใหญ่โดยคนที่มีโอกาสมากในการเข้ามาจัดองค์กรโดยทั่วไปคือคนที่มีฐานะทางเศรษฐกิจสูงหรือมีคุณสมบัติเด่นบางอย่างสองชนชั้นผู้ปกครองในฐานะการสมคบกันขึ้นสู่อำนาจอธิบายว่าผู้ปกครองเป็นคนพิเศษซึ่งกระหายอำนาจดังนั้นประชาธิปไตยในฐานะที่มีคนจำนวนมากเข้าร่วมจึงเป็นไปไม่ได้

2 ) ประชาธิปไตยเป็นไปได้แต่ไม่เป็นสิ่งที่พึงปรารถนากลุ่มนี้มองว่าถ้าจะเอาคนที่จะเป็นผู้ปกครองต้องเอาคนที่ดีที่สุดไม่เอาคนธรรมดาดังนั้นกลุ่มนี้จะโยงกับความคิดเรื่องอภิสิทธิชนซึ่งเป็นทฤษฎีเก่าแก่ประชาธิปไตยที่มองว่าทุกคนเท่าเทียมกันเป็นการฝืนธรรมชาติเพราะธรรมชาติจัดให้คนไม่เท่ากันทุกสิ่งมีตำแหน่งแห่งที่ในลำดับชั้นอยู่แล้วประชาธิปไตยคือการทอนให้ทุกอย่างลงมาเท่ากันหมดมองที่ปริมาณอย่างเดียวยังไม่ต้องพูดว่าที่บอกว่าคนเท่ากันนั้นเท่ากันตรงไหนเราเห็นความไม่เท่ากันมากกว่าที่เท่ากัน

เพราะฉะนั้นกว่าที่ประชาธิปไตยจะพัฒนามาได้ต้องใช้ความพยายามมีพัฒนาการความคิดที่ยาวนานข้อกล่าวหาทั้งหลายเหล่านี้ยังมีอิทธิพลมากในสังคมไทยและยิ่งมีการพูดถึง " มวลมหาประชาชน " มากขึ้น
อย่างไรก็ตามมีตัวแปรเพิ่มขึ้นมาเมื่อเกิดศาสนาคริสต์ทำให้คู่ต่อสู้เปลี่ยนไม่ใช่แบบที่เพลโตบอกว่าเป็นคนที่รู้กับไม่รู้แต่เป็นระหว่างพระมหากษัตริย์และพระโดยกษัตริย์อิงคำสอนศาสนาคริสต์อ้างว่าได้รับอำนาจพิเศษจากพระเจ้าคนทั่วไปมีหน้าที่เชื่อฟังกษัตริย์กษัตริย์จะทำดีหรือชั่วก็ไปรับผิดชอบต่อพระเจ้าเอง

กรณีนี้ไม่ว่าฝ่ายไหนก็อิงศาสนาคริสต์ซึ่งเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยกันทั้งคู่พิสูจน์เชิงประจักษ์ไม่ได้