IntroductionMental health recovery

Introduction
Mental health recovery requires a thoughtful and sensitive relationship between practitioners and the consumers they serve. Ideally the relationship is built on mutual respect, openness, honesty, and trust (Jacobson & Greenley, 2001). This attitude involves practitioners adopting a role that places emphasis on helping the client build skills and encouraging connections with support networks such as peer support groups (Davidson, Harding, & Spaniol, 2005). Additionally, practitioners work beyond making sure basic needs are met by equipping clients with the knowledge, insights, resources, and information that will assist them in making informed choices about their lives (Onken, Dumont, Ridgway, Dornan, & Ralph, 2002).
Art therapists who adopt a mental health recovery framework tend to perceive their role as that of a “guide” (Van Lith, Fenner, & Schofield, 2009); many disregard the title of therapist altogether because of its connotations of an expert having authority over clients (Vick & Sexton-Radek, 2008). A recent British survey of art therapists working in mental health settings found that the majority of respondents used a nondirective approach that encouraged clients to express their feelings and derive their own understanding and meaning from the artworks they created (Patterson, Debate, Anju, Waller, & Crawford, 2011). This result is in keeping with the view of mental health recovery as an ongoing process whereby therapeutic benefits need to be intrinsically and intuitively experienced for long-term change to occur (Deegan, 1988, 2005). The intrinsic benefits of art making, therefore, may be implicated in how and why people with mental illness turn to art therapy to aid their recovery.
Art therapists value artistic expression as a manifestation of deeper or hidden psychological needs and as a means for accessing personal and cultural history not available through verbal means alone (Karkou & Sanderson, 2006). A collaboratively written article by an art therapist and former mental health service user demonstrated how artwork can embody multiple perceived mental states as it becomes a relational subject rather than an inanimate object to its maker (Melliar & Brühka, 2010). Through reflections on the various contexts in which artwork was created and then viewed (within therapy, in the studio, and via an exhibition), the authors agreed that the power of the client's artwork shifted from context to context as new insights continuously emerged. In this example an aesthetic response to the artwork occurred because the client and therapist put themselves in a relationship with it. It is as though the artwork itself developed an emotive state with which they could engage, similar to an empathetic response (J. Green, 2009). In another account by a mental health service user, Kathy (pseudonym) wrote that the process of “looking at these paintings is like reading aBOOK OF my story” (Learmonth & Gibson, 2010, p. 55). However, this avowal is not the same as the suggestion that what one sees in an artwork is simply a reflection of the artist's mental state. Kathy experienced her narrative in fragments, like pieces of a puzzle; the art images were catalysts for an emerging coherence of self.
The notion of artistic sensibility, as explained by art therapist Thompson (2009), extends the above concepts in relation to how art making empowers people living with mental illness. Art making offers potential integration of aesthetic qualities toward the self and others through a process of becoming aware of one's artistic identity (Thompson, 2009). This in turn strengthens a person's emotional and cognitive processes by infusing them with recovered internal and external parts of the self. As a further consequence, artistic self-exploration saturates the image with meaning so that previously inaccessible and fragmented parts of the self find a place to become known. Thus, people with mental illness may reduce their sense of stigmatization by recovering a fractured part of self-identity.
In a critical review of research my colleagues and I found that art-based practices in mental health care are particularly beneficial for psychological and social aspects of the recovery process (Van Lith, Schofield, & Fenner, 2013). Specifically, self-discovery and self-expression, along with social relationships and social identity, were the most evident contributions of art-based programs. Self-discovery is defined as the development of an open-minded awareness that enables insightful and reflective thinking to be explored with associated emotions, which expands the self's sense of possibility (Engle, 1997; Franks & Whitaker, 2007). In contrast self-expression involves the release of tensions and unresolved feelings that impact an individual's ability to maintain a functioning lifestyle (Greenwood, Leach, Lucock, & Noble, 2007). For example, Greenwood's (2011) case study found that over the course of 6 years of art therapy the continuous use of self-expression allowed a client to resolve deeply entrenched attachment issues. Reported changes remained 3 years post art therapy. Greenwood posited that long-term change was due to the client's focused engagement and processing of repressed feelings, which altered implicit memory and helped to reform new neural pathways.
Relationship building through art making also occurs when clients in mental health care engage with others in art-based group therapy (B. L. Green, Wehling, & Talsky, 1987; Körlin, Nybäck, & Goldberg, 2000). The nonverbal component of art making assists with human relating and communication processes in indirect ways (P. B. Allen, 2008; Czamanski-Cohen, 2010; Feen-Calligan, Washington, & Moxley, 2008). For example, clients often work on their own while also making art alongside others (McNeilly,2006). This combination of individual and communal focus can lead to informal and safe social relating, allowing even for small communications (e.g., “I like your drawing”) that validate the maker. A social identity may form through feeling a sense of belonging to a particular group. For many clients this experience helps overcome stigma and discriminatory beliefs that impact their sense of identity (Howells & Zelnik, 2009).
I sought to contribute to the evidence base in my study by examining in-depth a sample of clients’ lived experience of art making during their mental health recovery. One early finding was that art making added a spiritual aspect that intersected with the clinical, personal, self-care, social, occupational, and contextual elements of recovery and provided a sense of transcendence beyond one's mental illness (Van Lith, 2014). For the distinctly different purposes of this article, I will present results from the study that contribute evidence of how art making may help clients as a tool for change and coping in their recovery from mental illness.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำกู้คืนสุขภาพจิตต้องเด่น และที่สำคัญความสัมพันธ์ระหว่างผู้บริโภคที่พวกเขาให้บริการ แห่งความสัมพันธ์อยู่ บนเคารพ อย่างยิ่ง ความซื่อสัตย์ ความน่าเชื่อถือ (เนื่อง & Greenley, 2001) ทัศนคตินี้เกี่ยวข้องกับผู้ใช้บทบาทที่เน้นช่วยลูกค้าสร้างทักษะ และการเชื่อมต่อกับเครือข่ายสนับสนุนเช่นเพียร์นิมิตสนับสนุนกลุ่ม (Davidson ดดิง & Spaniol, 2005) นอกจากนี้ ผู้ทำงานนอกเหนือจากทำให้แน่ใจว่า ตรงตามความต้องการพื้นฐาน โดยลูกค้ามีความรู้ ความเข้าใจ ทรัพยากร และข้อมูลที่จะช่วยพวกเขาในการเลือกข่าวสารเกี่ยวกับชีวิต (Onken, Dumont, Ridgway, Dornan และ ราล์ฟ 2002)ศิลปะบำบัดที่นำกรอบกู้สุขภาพจิตมักสังเกตบทบาทของตนว่า "คู่มือ" (Lith แวน Fenner และ Schofield, 2009); หลายคนไม่สนใจชื่อของพนักงานทั้งหมด เพราะหมายถึงความมีอำนาจเหนือลูกค้า (Vick และ Sexton Radek, 2008) ผู้เชี่ยวชาญ การสำรวจล่าสุดอังกฤษของศิลปะบำบัดในการตั้งค่าพบว่า ส่วนใหญ่ผู้ตอบใช้วิธี nondirective ที่สนับสนุนให้ลูกค้าแสดงความรู้สึกของพวกเขา และได้รับความเข้าใจและความหมายจากงานศิลปะที่พวกเขาสร้างตัวเอง สุขภาพจิต (Patterson อภิปราย Anju วอลเลอร์ และครอ ฟอร์ด 2011) ผลลัพธ์นี้จะเน้นมุมมองของการฟื้นตัวของสุขภาพจิตเป็นกระบวนการอย่างต่อเนื่องโดยรักษาผลประโยชน์จำเป็นต้องทำ และสังหรณ์ใจประสบการณ์ในระยะยาวการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น (Deegan, 1988, 2005) ประโยชน์ intrinsic ศิลปะการ ดังนั้น อาจจะเกี่ยวข้องในอย่างไร และทำไมคนป่วยจิตเปิดศิลปะบำบัดเพื่อช่วยให้การกู้คืนศิลปะบำบัดค่าศิลป์ยามลึก หรือซ่อนจิตใจที่ต้องการ และ เป็นวิธีการสำหรับการเข้าถึงข้อมูลส่วนบุคคล และวัฒนธรรมประวัติศาสตร์ไม่มี โดยวิธีด้วยวาจาเพียงอย่างเดียว (Karkou & Sanderson, 2006) บทความร่วมกันเขียน โดยศิลปะบำบัดโรคและอดีตสุขภาพจิตบริการผู้ใช้ได้แสดงว่างานศิลปะสามารถรวบรวมอเมริกาจิตรับรู้หลาย ๆ เป็นเรื่องเชิงมากกว่าวัตถุ inanimate ไปที่ maker (Melliar & Brühka, 2010) ผ่านสะท้อนบริบทต่าง ๆ ในงานศิลปะที่ถูกสร้าง และดูแล้ว (ภายในบำบัด สตูดิโอ และ ผ่านนิทรรศการ), ผู้เขียนเห็นว่า เกิดพลังงานของงานศิลปะของลูกค้าที่เปลี่ยนจากบริบทเพื่อบริบทเป็นความเข้าใจใหม่อย่างต่อเนื่อง ในตัวอย่างนี้ การตอบสนองความงามกับศิลปะเกิดขึ้นเนื่องจากไคลเอนต์และนักบำบัดใส่ตัวเองในความสัมพันธ์กับ ได้ว่าเป็นสถานะมากที่พวกเขาสามารถมีส่วนร่วม พัฒนางานศิลปะเองคล้ายกับการตอบสนอง empathetic (J. เขียว 2009) ในบัญชีอื่นโดยผู้ใช้บริการสุขภาพจิต เคธี (นามแฝง) เขียนที่กระบวนการของการ "มองภาพวาดเหล่านี้จะชอบอ่าน aBOOK ของเรื่องราว" (Learmonth และกิบสัน 2010, p. 55) อย่างไรก็ตาม นี้นั้นประกาศรับรองได้ไม่เหมือนกับคำแนะนำที่หนึ่งเห็นในงานศิลปะว่าเพียงแค่สะท้อนสถานะทางจิตของศิลปิน เคธีมีประสบการณ์เล่าเรื่องของเธอในชิ้นส่วน เช่นชิ้นส่วนของปริศนา รูปภาพมีสิ่งที่ส่งเสริมสำหรับโปรเจคการเกิดใหม่ของตนเองแนวคิดของศิลปะอย่างทัน ตามที่อธิบายไว้ โดยนักศิลปะบำบัดทอมป์สัน (2009), ขยายแนวคิดข้างต้นเกี่ยวกับว่าศิลปะทำให้ทุกคนที่อาศัยอยู่กับโรคจิต ศิลปะทำให้มีศักยภาพรวมของคุณภาพความงามต่อตนเองและผู้อื่นตลอดกระบวนการของการตระหนักถึงของศิลปะเอกลักษณ์ (ทอมป์สัน 2009) นี้จะเสริมสร้างกระบวนการทางอารมณ์ และการรับรู้ของบุคคล โดย infusing กับชิ้นส่วนภายใน และภายนอกของตนเองคืน เป็นสัจจะต่อ สำรวจตนเองศิลปะ saturates ภาพกับความหมายนั้นก่อนหน้านี้ บางส่วนไม่สามารถเข้าถึง และมีการกระจายตัวของตนเองหาที่เป็นที่รู้จัก ดังนั้น คนโรคจิตอาจลดความ stigmatization โดยกู้คืนหนึ่ง self-identity fracturedในความสำคัญของงานวิจัย ผู้ร่วมงานของฉันและฉันพบว่า ศิลปะตามแนวทางปฏิบัติในการดูแลสุขภาพจิตเป็นประโยชน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านจิตใจ และสังคมของการกู้คืน (Lith แวน Schofield, & Fenner, 2013) โดยเฉพาะ self-discovery และ self-expression รวมทั้งความสัมพันธ์ทางสังคมและอัตลักษณ์ทางสังคม มีผลงานชัดของศิลปะตามโปรแกรม Self-discovery ถูกกำหนดเป็นการเปิดกว้างรับรู้ที่ทำให้ลึกซึ้ง และสะท้อนความคิดไปกับอารมณ์ที่เกี่ยวข้อง ซึ่งตนเองขยายการพัฒนาของความรู้สึกของความเป็นไปได้ (Engle, 1997 แฟรงค์และวิตเทกเกอร์ 2007) ในทางตรงกันข้าม self-expression เกี่ยวข้องย่อยของความตึงเครียดและความรู้สึกที่ยังไม่ได้แก้ไขที่ส่งผลกระทบต่อความสามารถของบุคคลเพื่อรักษาวิถีชีวิตที่ทำงาน (Greenwood ลีช Lucock และ ตระกูล 2007) ตัวอย่าง ของ Greenwood (2011) กรณีศึกษาพบว่า ในช่วง 6 ปีศิลปะ บำบัดที่ใช้อย่างต่อเนื่องของ self-expression อนุญาตให้ไคลเอนต์เพื่อแก้ไขปัญหาลึกมั่นคงแห่งรัฐปัญหาแนบ รายงานการเปลี่ยนแปลงยังคง รักษาศิลปะลง 3 ปี Greenwood posited ที่ ถูกเปลี่ยนแปลงระยะยาวเน้นความผูกพันของลูกค้าและประมวลความรู้สึก repressed ซึ่งเปลี่ยนแปลงนัยหน่วยความจำ และช่วยให้การปฏิรูปทางเดินประสาทใหม่ความสัมพันธ์ที่สร้างผ่านศิลปะทำยังเกิดขึ้นเมื่อไคลเอ็นต์ในการดูแลสุขภาพจิตร่วมกับผู้อื่นในศิลปะตามกลุ่มบำบัด (B. L. กรีน Wehling, & Talsky, 1987 Körlin, Nybäck และ Goldberg, 2000) คอมโพเนนต์ nonverbal ศิลปะทำ assists กับมนุษย์สัมพันธ์และการสื่อสารกระบวนวิธีทางอ้อม (P. B. อัลเลน 2008 Czamanski-โคเฮน 2010 Feen-Calligan วอชิงตัน & Moxley, 2008) ตัวอย่าง ลูกค้ามักจะทำงานศิลปะของตนเองในขณะที่ยัง ทำควบคู่ไปกับผู้อื่น (McNeilly, 2006) ชุดนี้แต่ละ และชุมชนสามารถทำให้ปลอดภัย และไม่เป็นทางสังคมที่เกี่ยวข้อง สามารถแม้เล็กการสื่อสาร (เช่น, "ชอบรูปวาดของคุณ") ที่ผู้ตรวจสอบได้ ตัวสังคมอาจฟอร์มผ่านรู้สึกความรู้สึกของการเป็นสมาชิกของกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง สำหรับลูกค้าหลาย ประสบการณ์นี้ช่วยให้เอาชนะภาพดอกไม้และโจ่งแจ้งความเชื่อที่ส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของตน (Howells & Zelnik, 2009)ฉันพยายามที่จะนำไปสู่หลักพื้นฐานในการศึกษา ด้วยการตรวจสอบเชิงลึกของลูกค้าตัวอย่างอาศัยประสบการณ์ของศิลปะที่ทำระหว่างการกู้คืนของพวกเขาสุขภาพจิต ค้นหาช่วงหนึ่งมีงานศิลปะที่ทำเพิ่มด้านฝ่ายวิญญาณที่ระดับองค์ประกอบอาชีพ และบริบทของการฟื้นตัวกับคลินิก ส่วน ตัว สุขภาพ สังคม และให้ความปรองดองเกินหนึ่งจิตป่วย (Van Lith, 2014) เพื่อวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดของบทความนี้ ฉันจะนำเสนอผลจากการศึกษาที่นำหลักฐานว่าศิลปะพฤษภาคมช่วยให้ลูกค้าเป็นเครื่องมือสำหรับการเปลี่ยนแปลง และการเผชิญในการกู้คืนจากโรคจิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การแนะนำ
การกู้คืนสุขภาพจิตต้องมีความสัมพันธ์ที่รอบคอบและมีความละเอียดอ่อนระหว่างผู้ปฏิบัติงานและผู้บริโภคที่ใช้บริการ จะเป็นการดีที่ความสัมพันธ์ที่สร้างขึ้นบนความเคารพซึ่งกันและกันเปิดกว้างความซื่อสัตย์สุจริตและความไว้วางใจ (Jacobson และ GREENLEY, 2001) ทัศนคตินี้เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติงานการใช้บทบาทที่สำคัญในการช่วยให้ลูกค้าสร้างทักษะและส่งเสริมการเชื่อมต่อกับเครือข่ายการสนับสนุนดังกล่าวเป็นกลุ่มสนับสนุนเพียร์ (เดวิดสันฮาร์ดิ้งและ Spaniol 2005) นอกจากนี้ผู้ปฏิบัติงานทำงานเกินความต้องการขั้นพื้นฐานทำให้แน่ใจว่าจะได้พบกับลูกค้าโดยเตรียมที่มีความรู้และข้อมูลเชิงลึกทรัพยากรและข้อมูลที่จะช่วยพวกเขาในการตัดสินใจเลือกที่ทราบเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขา (ONKEN, มอนด์ Ridgway, Dornan และราล์ฟ, 2002)
นักบำบัดศิลปะที่นำมาใช้เป็นกรอบการกู้คืนสุขภาพจิตมีแนวโน้มที่จะรับรู้บทบาทของพวกเขาเป็นที่ของ "คู่มือ" (Van Lith, Fenner & กอ 2009); ไม่สนใจจำนวนมากในเรื่องของการบำบัดโรคโดยสิ้นเชิงเพราะความหมายของผู้เชี่ยวชาญที่มีอำนาจเหนือลูกค้า (วิกและเซกซ์ตัน-Radek 2008) สำรวจชาวอังกฤษที่ผ่านมาของนักบำบัดศิลปะในการตั้งค่าการทำงานสุขภาพจิตพบว่าส่วนใหญ่ของผู้ตอบแบบสอบถามที่ใช้วิธีการที่ได้รับการสนับสนุน nondirective ลูกค้าที่จะแสดงความรู้สึกของพวกเขาและได้รับมาเข้าใจของตัวเองและความหมายจากงานศิลปะที่พวกเขาสร้างขึ้น (แพตเตอร์สันอภิปราย Anju, เฉไฉ และครอว์ฟ 2011) นี่คือผลในการรักษาด้วยมุมมองของการกู้คืนสุขภาพจิตอย่างต่อเนื่องโดยผลประโยชน์การรักษาจะต้องมีพื้นฐานและมีประสบการณ์อย่างสังหรณ์ใจสำหรับการเปลี่ยนแปลงในระยะยาวที่จะเกิดขึ้น (ดีแกน, 1988, 2005) ผลประโยชน์ที่แท้จริงของการทำศิลปะจึงอาจจะเกี่ยวข้องในวิธีการและเหตุผลคนที่มีความเจ็บป่วยทางจิตหันไปศิลปะบำบัดเพื่อช่วยในการกู้คืนของพวกเขา.
ศิลปะบำบัดค่าการแสดงออกทางศิลปะเป็นตัวกันของความต้องการทางจิตวิทยาลึกหรือซ่อนและเป็นวิธีการในการเข้าถึงส่วนบุคคล และประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรมที่ไม่สามารถใช้ได้ด้วยวิธีการทางวาจาเพียงอย่างเดียว (Karkou และ Sanderson, 2006) บทความที่เขียนโดยความร่วมมือจากนักศิลปะบำบัดและสุขภาพจิตของผู้ใช้บริการในอดีตแสดงให้เห็นว่างานศิลปะที่สามารถรวบรวมการรับรู้หลายรัฐทางจิตมันจะกลายเป็นเรื่องความสัมพันธ์มากกว่าวัตถุที่ไม่มีชีวิตที่จะผลิตมัน (Melliar และBrühka 2010) ผ่านการสะท้อนบริบทต่างๆซึ่งงานศิลปะที่ถูกสร้างขึ้นและดูแล้ว (ภายในบำบัดในสตูดิโอและผ่านการจัดนิทรรศการ) ผู้เขียนเห็นว่าพลังของงานศิลปะของลูกค้าเปลี่ยนจากบริบทบริบทเป็นข้อมูลเชิงลึกใหม่โผล่ออกมาอย่างต่อเนื่อง ในตัวอย่างนี้ตอบสนองความงามให้กับงานศิลปะที่เกิดขึ้นเพราะลูกค้าและบำบัดโรคใส่ตัวเองในความสัมพันธ์กับมัน มันเป็นงานศิลปะที่ว่าตัวเองพัฒนารัฐอารมณ์กับที่พวกเขาสามารถมีส่วนร่วมที่คล้ายกับการตอบสนองต่อความเห็นอกเห็นใจ (เจกรีน 2009) ในบัญชีอื่นโดยผู้ใช้บริการด้านสุขภาพจิตเคที (นามแฝง) เขียนว่ากระบวนการของการ "มองไปที่ภาพเหล่านี้เป็นเหมือนการอ่าน Abook ของเรื่องราวของฉัน" (Learmonth และกิบสัน, 2010, น. 55) อย่างไรก็ตามการปฏิญาณนี้ไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับข้อเสนอแนะว่าสิ่งที่เห็นในงานศิลปะเป็นเพียงภาพสะท้อนของสภาพจิตใจของศิลปิน เคทีมีประสบการณ์การเล่าเรื่องของเธอในชิ้นส่วนเช่นชิ้นส่วนของปริศนา; ภาพศิลปะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาสำหรับการเชื่อมโยงกันเกิดขึ้นใหม่ของตัวเอง.
ความรู้สึกความคิดของศิลปะตามที่อธิบายไว้โดยนักศิลปะบำบัด ธ อมป์สัน (2009) ขยายแนวความคิดดังกล่าวข้างต้นในส่วนที่เกี่ยวกับวิธีการทำศิลปะช่วยให้คนที่อาศัยอยู่กับความเจ็บป่วยทางจิต ศิลปะการมีบูรณาการศักยภาพของความงามที่มีคุณภาพต่อตนเองและคนอื่น ๆ ผ่านกระบวนการของการเป็นตระหนักถึงความเป็นตัวตนของคนศิลปะ (ธ อมป์สัน, 2009) นี้ในการเปิดเพิ่มความแข็งแกร่งของบุคคลกระบวนการทางอารมณ์และองค์ความรู้จากการผสมผสานระหว่างพวกเขาด้วยการกู้คืนชิ้นส่วนภายในและภายนอกของตัวเอง เป็นผลต่อศิลปะการสำรวจตนเองอิ่มตัวภาพที่มีความหมายเพื่อให้ชิ้นส่วนที่ก่อนหน้านี้ไม่สามารถเข้าถึงและการกระจายตัวของตัวเองหาสถานที่ที่จะกลายเป็นที่รู้จักกัน ดังนั้นคนที่มีความเจ็บป่วยทางจิตอาจจะลดความรู้สึกของตราบาปโดยการกู้คืนส่วนที่ร้าวของตัวเองเป็นตัวตน.
ในการทบทวนความสำคัญของการวิจัยเพื่อนร่วมงานของฉันและฉันพบว่าการปฏิบัติงานศิลปะที่ใช้ในการดูแลสุขภาพจิตจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับด้านจิตใจและสังคม ของกระบวนการกู้คืน (รถตู้ Lith กอและ Fenner 2013) โดยเฉพาะการค้นพบตัวเองและการแสดงออกของตัวเองพร้อมกับความสัมพันธ์ทางสังคมและเอกลักษณ์ทางสังคมเป็นผลงานที่เห็นได้ชัดที่สุดของโปรแกรมศิลปะตาม ค้นพบตัวเองถูกกำหนดให้เป็นการพัฒนาของการรับรู้ที่เปิดกว้างที่ช่วยให้ความคิดที่ชาญฉลาดและสะท้อนแสงที่จะสำรวจที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์ที่ขยายความรู้สึกของตัวเองเป็นไปได้ (Engle, 1997; แฟรงค์และวิเท 2007) ในทางตรงกันข้ามการแสดงออกที่เกี่ยวข้องกับการเปิดตัวของความตึงเครียดและความรู้สึกที่ได้รับการแก้ไขที่ส่งผลกระทบต่อความสามารถของแต่ละบุคคลที่จะรักษาชีวิตการทำงาน (กรีนวูดกรอง Lucock, & Noble, 2007) ตัวอย่างเช่นกรีนวู้ด (2011) กรณีศึกษาพบว่าในช่วง 6 ปีของการรักษาด้วยศิลปะการใช้งานอย่างต่อเนื่องในการแสดงออกได้รับอนุญาตให้ลูกค้าเพื่อแก้ไขปัญหาสิ่งที่แนบมายึดที่มั่นอย่างลึกซึ้ง รายงานการเปลี่ยนแปลงยังคงโพสต์ 3 ปีศิลปะบำบัด กรีนวูด posited ว่าการเปลี่ยนแปลงในระยะยาวเป็นผลมาจากการมีส่วนร่วมที่มุ่งเน้นลูกค้าและการประมวลผลของความรู้สึกอัดอั้นที่มีการเปลี่ยนแปลงหน่วยความจำโดยปริยายและช่วยในการปฏิรูปเซลล์ประสาทใหม่.
การสร้างความสัมพันธ์ผ่านการทำศิลปะยังเกิดขึ้นเมื่อลูกค้าในการดูแลสุขภาพจิตมีส่วนร่วมกับคนอื่น ๆ ในงานศิลปะ กลุ่มบำบัดชั่น (BL สีเขียว Wehling และ Talsky 1987; Körlin, Nybäckและโกลด์เบิร์ก, 2000) ส่วนประกอบของอวัจนภาษาช่วยทำศิลปะกับมนุษย์และกระบวนการที่เกี่ยวข้องกับการสื่อสารในรูปแบบทางอ้อม (PB อัลเลน, 2008; Czamanski โคเฮน, 2010; Feen-Calligan วอชิงตันและ Moxley 2008) ตัวอย่างเช่นลูกค้ามักจะทำงานได้ด้วยตัวเองขณะที่ยังทำให้ศิลปะควบคู่ไปกับคนอื่น ๆ (McNeilly, 2006) มุ่งเน้นการรวมกันของแต่ละบุคคลและชุมชนนี้สามารถนำไปสู่การเป็นทางการและมีความปลอดภัยทางสังคมที่เกี่ยวข้องกับการอนุญาตให้ได้สำหรับการสื่อสารขนาดเล็ก (เช่น "ผมชอบวาดภาพของคุณ") ที่ตรวจสอบผู้ผลิต เอกลักษณ์ทางสังคมอาจผ่านความรู้สึกความรู้สึกของการที่เป็นกลุ่มเฉพาะ สำหรับลูกค้าจำนวนมากประสบการณ์นี้จะช่วยให้เอาชนะความอัปยศและความเชื่อของการเลือกปฏิบัติที่ส่งผลกระทบความรู้สึกของตัวตน (ฮาวเวลส์และ Zelnik 2009).
ฉันพยายามที่จะนำไปสู่หลักฐานในการศึกษาของฉันโดยการตรวจสอบในเชิงลึกของลูกค้าตัวอย่างประสบการณ์ชีวิตของศิลปะ ทำให้ระหว่างการกู้คืนสุขภาพของพวกเขาทางจิต หนึ่งในการค้นพบต้นที่เป็นศิลปะการทำเพิ่มด้านจิตวิญญาณที่ตัดกับทางคลินิกส่วนบุคคลการดูแลตนเองสังคมการประกอบอาชีพและองค์ประกอบตามบริบทของการกู้คืนและให้ความรู้สึกของการมีชัยเกินความเจ็บป่วยทางจิตของคน (รถตู้ Lith 2014) สำหรับวัตถุประสงค์ที่แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดในบทความนี้ผมจะนำเสนอผลการศึกษาที่นำหลักฐานของวิธีการทำศิลปะอาจจะช่วยให้ลูกค้าเป็นเครื่องมือสำหรับการเปลี่ยนแปลงและการเผชิญความเครียดในการกู้คืนของพวกเขาจากความเจ็บป่วยทางจิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การกู้คืนสุขภาพเบื้องต้น
จิตต้องรอบคอบและมีความสัมพันธ์ระหว่างผู้ปฏิบัติงานและผู้ที่พวกเขาให้บริการ นอกจากการสร้างความสัมพันธ์ในความเคารพซึ่งกันและกัน เปิดเผย ซื่อสัตย์ และเชื่อถือได้ ( Jacobson & greenley , 2001 )ทัศนคตินี้เกี่ยวข้องกับผู้ปฏิบัติงานการใช้บทบาทที่เน้นสถานที่ในการช่วยให้ลูกค้าสร้างทักษะและส่งเสริมสนับสนุนการเชื่อมต่อกับเครือข่ายเช่นการสนับสนุนกลุ่มเพื่อน ( เดวิดสัน ฮาร์ดิ้ง &สแปนเยิล , 2005 ) นอกจากนี้ ผู้ทำงานเกินความต้องการพื้นฐานว่า จะได้พบกับจัดให้ลูกค้าที่มีความรู้ ข้อมูล ทรัพยากรและข้อมูลที่จะช่วยให้พวกเขาในการเลือกทางเลือกเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขา ( onken ดูมองต์ ริดจ์เวย์ ดอร์แนน , , , , & Ralph , 2002 ) .
ศิลปะบำบัดที่เลือกกรอบฟื้นฟูสุขภาพจิตมักจะรับรู้บทบาทของตนเองในฐานะที่เป็น " คู่มือ " ( รถตู้ลิลิธ เฟนเนอร์ &สโกฟิลด์ , 2009 )หลายคนมองข้าม ชื่อของพนักงานทั้งหมดของ connotations ของผู้เชี่ยวชาญมีอำนาจเหนือลูกค้า ( วิค&เซกซ์ตัน Radek , 2008 )ล่าสุดจากการสำรวจของชาวอังกฤษที่ทำงานในการตั้งค่าศิลปะบำบัดสุขภาพจิต พบว่า ผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่ใช้ nondirective วิธีการที่ส่งเสริมให้ลูกค้าที่จะแสดงความรู้สึกของพวกเขาและได้รับความเข้าใจของตัวเองและความหมายจากงานศิลปะที่พวกเขาสร้างขึ้น ( Patterson , อภิปราย , Anju , เฉไฉ& Crawford , 2011 )ผลนี้ในการรักษาด้วยมุมมองของการกู้คืนสุขภาพเป็นกระบวนการที่ต่อเนื่องเพื่อประโยชน์การรักษาต้องอยู่ภายในและสังหรณ์ใจมีประสบการณ์การเปลี่ยนแปลงระยะยาวที่จะเกิดขึ้น ( ดีเกิ้น , 1988 , 2005 ) ประโยชน์ของศิลปะที่แท้จริงให้ ดังนั้น จึงอาจจะติดร่างแหในวิธีการและทำไมคนที่มีความเจ็บป่วยทางจิต กลายเป็นศิลปะบำบัดเพื่อช่วยในการกู้คืนของพวกเขา .