One of the most powerful examples o

One of the most powerful examples of communities being moved in order to create a park is the story of the Maasai. About 70% of national parks and game reserves in East Africa are on Maasai land (Kamuaro,2007). The first undesirable impact of tourism was that of the extent of land lost from the Maasai culture. Local and national governments took advantage of the Maasai’s ignorance on the situation and robbed them of huge chunks of grazing land, putting to risk their only socio-economic livelihood. In Kenya the Maasai also have not gained any economic benefits. Despite the loss of their land, employment favours better educated workers. Furthermore, the investors in this area are not local and have not put profits back into local economy. In some cases game reserves can be created without informing or consulting local people, who come to find out about the situation when an eviction notice is delivered (Kamuaro,2007). Another source of resentment is the manipulation of the local people by their government. "Eco-tourism works to create simplistic images of local people and their uses and understandings of their surroundings. Through the lens of these simplified images, officials direct policies and projects towards the local people and the local people are blamed if the projects fail" (West,2006). Clearly tourism as a trade is not empowering the local people who make it rich and satisfying. Instead ecotourism exploits and depletes, particularly in African Maasai tribes. It has to be reoriented if it is to be useful to local communities and to become sustainable (Kamuaro,2007).

Threats to indigenous cultures
Ecotourism often claims that it preserves and "enhances" local cultures. However, evidence shows that with the establishment of protected areas local people have illegally lost their homes, and most often with no compensation (Kamuaro, 2007).

Pushing people onto marginal lands with harsh climates, poor soils, lack of water, and infested with livestock and disease does little to enhance livelihoods even when a proportion of ecotourism profits are directed back into the community. The establishment of parks can create harsh survival realities and deprive the people of their traditional use of land and natural resources. Ethnic groups are increasingly being seen as a "backdrop" to the scenery and wildlife. The local people struggle for cultural survival and freedom of cultural expression while being "observed" by tourists. Local indigenous people also have strong resentment towards the change, "Tourism has been allowed to develop with virtually no controls. Too many lodges have been built, too much firewood is being used and no limits are being placed on tourism vehicles. They regularly drive off-track and harass the wildlife. Their vehicle tracks cris-cross the entire Masai Mara. Inevitably the bush is becoming eroded and degraded" (Kamuaro, 2007).


Mismanagement
While governments are typically entrusted with the administration and enforcement of environmental protection, they often lack the commitment or capability to manage ecotourism sites effectively. The regulations for environmental protection may be vaguely defined, costly to implement, hard to enforce, and uncertain in effectiveness. Government regulatory agencies, as political bodies, are susceptible to making decisions that spend budget on politically beneficial but environmentally unproductive projects. Because of prestige and conspicuousness, the construction of an attractive visitor's center at an ecotourism site may take precedence over more pressing environmental concerns like acquiring habitat, protecting endemic species, and removing invasive ones.[8] Finally, influential groups can pressure and sway the interests of the government to their favor. The government and its regulators can become vested in the benefits of the ecotourism industry which they are supposed to regulate, causing restrictive environmental regulations and enforcement to become more lenient.

Management of ecotourism sites by private ecotourism companies offers an alternative to the cost of regulation and deficiency of government agencies. It is believed that these companies have a self-interest in limited environmental degradation, because tourists will pay more for pristine environments, which translates to higher profit. However, theory indicates that this practice is not economically feasible and will fail to manage the environment.

The model of monopolistic competition states that distinctiveness will entail profits, but profits will promote imitation. A company that protects its ecotourism sites is able to charge a premium for the novel experience and pristine environment. But when other companies view the success of this approach, they also enter the market with similar practices, increasing competition and reducing demand. Eventually, the demand will be reduced until the economic profit is zero. A cost-benefit analysis shows that the company bears the cost of environmental protection without receiving the gains. Without economic incentive, the whole premise of self-interest through environmental protection is quashed; instead, ecotourism companies will minimize environment related expenses and maximize tourism demand.

The tragedy of the commons offers another model for economic unsustainability from environmental protection, in ecotourism sites utilized by many companies.[42] Although there is a communal incentive to protect the environment, maximizing the benefits in the long run, a company will conclude that it is in their best interest to utilize the ecotourism site beyond its sustainable level. By increasing the number of ecotourists, for instance, a company gains all the economic benefit while paying only a part of the environmental cost. In the same way, a company recognizes that there is no incentive to actively protect the environment; they bear all the costs, while the benefits are shared by all other companies. The result, again, is mismanagement.
Taken together, the mobility of foreign investment and lack of economic incentive for environmental protection means that ecotourism companies are disposed to establishing themselves in new sites once their existing one is sufficiently degraded.

Improving sustainability
Regulation and accreditation
Because the regulation of ecotourism may be poorly implemented or nonexistent, ecologically destructive greenwashed operations like underwater hotels, helicopter tours, and wildlife theme parks can be categorized as ecotourism along with canoeing, camping, photography, and wildlife observation. The failure to acknowledge responsible, low-impact ecotourism puts legitimate ecotourism companies at a competitive disadvantage.
Many environmentalists have argued for a global standard of accreditation, differentiating ecotourism companies based on their level of environmental commitment. A national or international regulatory board would enforce accreditation procedures, with representation from various groups including governments, hotels, tour operators, travel agents, guides, airlines, local authorities, conservation organizations, and non-governmental organizations.[20] The decisions of the board would be sanctioned by governments, so that non-compliant companies would be legally required to disassociate themselves from the use of the ecotourism brand.
Crinion suggests a Green Stars System, based on criteria including a management plan, benefit for the local community, small group interaction, education value and staff training.[11] Ecotourists who consider their choices would be confident of a genuine ecotourism experience when they see the higher star rating.
In addition, environmental impact assessments could be used as a form of accreditation. Feasibility is evaluated from a scientific basis, and recommendations could be made to optimally plan infrastructure, set tourist capacity, and manage the ecology. This form of accreditation is more sensitive to site specific conditions.
Some countries have their own certification programs for ecotourism. Costa Rica, for example, runs the Certification of Sustainable Tourism (CST) program, which is intended to balance the effect that business has on the local environment. The CST program focuses on a company's interaction with natural and cultural resources, the improvement of quality of life within local communities, and the economic contribution to other programs of national development. CST uses a rating system that categorizes a company based upon how sustainable its operations are. CST evaluates the interaction between the company and the surrounding habitat; the management policies and operation systems within the company; how the company encourages its clients to become an active contributor towards sustainable policies; and the interaction between the company and local communities/the overall population. Based upon these criteria, the company is evaluated for the strength of its sustainability. The measurement index goes from 0 to 5, with 0 being the worst and 5 being the best.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัวอย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุดของชุมชนที่ย้ายเพื่อสร้างเป็นอุทยานหนึ่งเป็นเรื่องราวของห้องพัก ประมาณ 70% ของอุทยานแห่งชาติและทุนสำรองเกมในแอฟริกาตะวันออกอยู่บนที่ดินอพาร์ทเมนท์ (Kamuaro, 2007) ผลกระทบผลแรกของการท่องเที่ยวเป็นที่ของขอบเขตของที่ดินที่หายไปจากวัฒนธรรมห้องพัก รัฐบาลท้องถิ่น และชาติเอาประโยชน์จากความไม่รู้ของอพาร์ทเมนท์สถานการณ์ และปล้นไปก้อนใหญ่ grazing ที่ดิน วางการเสี่ยงต่อการดำรงชีวิตของพวกเขาเท่านั้นสังคมเศรษฐกิจ ในเคนยา ห้องพักยังมีไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ ทางเศรษฐกิจ แม้ มีการสูญเสียดินแดน จ้างงาน favours คนดีศึกษางาน นอกจากนี้ นักลงทุนในพื้นที่นี้ไม่มา และมีไม่กลับคืนกำไรสู่เศรษฐกิจ ในบางกรณีสามารถสร้างเกมสำรองโดยไม่ต้องแจ้ง หรือปรึกษาคนในท้องถิ่น ที่มาหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานการณ์เมื่อแจ้งขับไล่ส่ง (Kamuaro, 2007) แหล่งที่มาอื่นของขุ่นจะจัดการของคนในท้องถิ่นโดยรัฐบาลของพวกเขา "การท่องเที่ยวที่ทำงานเพื่อสร้างภาพง่าย ๆ ของคนในท้องถิ่น และการใช้งานและเปลี่ยนความเข้าใจของสิ่งแวดล้อม ผ่านเลนส์ภาพเหล่านี้ง่ายขึ้น เจ้าหน้าที่ตรงนโยบาย และโครงการที่มีต่อประชาชนและประชาชนจะตำหนิถ้าโครงการล้มเหลว" (ตะวันตก 2006) ชัดเจนเป็นการค้าการท่องเที่ยวจะไม่กระจายอำนาจประชาชนที่ทำให้รวย และมีความสุข แต่ท่องเที่ยวเชิงนิเวศนำ และ จ้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชนเผ่าแอฟริกาอพาร์ทเมนท์ จะได้เป็น reoriented เพื่อเป็นประโยชน์กับชุมชนท้องถิ่น และจะ ยั่งยืน (Kamuaro, 2007) Threats to indigenous culturesEcotourism often claims that it preserves and "enhances" local cultures. However, evidence shows that with the establishment of protected areas local people have illegally lost their homes, and most often with no compensation (Kamuaro, 2007). Pushing people onto marginal lands with harsh climates, poor soils, lack of water, and infested with livestock and disease does little to enhance livelihoods even when a proportion of ecotourism profits are directed back into the community. The establishment of parks can create harsh survival realities and deprive the people of their traditional use of land and natural resources. Ethnic groups are increasingly being seen as a "backdrop" to the scenery and wildlife. The local people struggle for cultural survival and freedom of cultural expression while being "observed" by tourists. Local indigenous people also have strong resentment towards the change, "Tourism has been allowed to develop with virtually no controls. Too many lodges have been built, too much firewood is being used and no limits are being placed on tourism vehicles. They regularly drive off-track and harass the wildlife. Their vehicle tracks cris-cross the entire Masai Mara. Inevitably the bush is becoming eroded and degraded" (Kamuaro, 2007).MismanagementWhile governments are typically entrusted with the administration and enforcement of environmental protection, they often lack the commitment or capability to manage ecotourism sites effectively. The regulations for environmental protection may be vaguely defined, costly to implement, hard to enforce, and uncertain in effectiveness. Government regulatory agencies, as political bodies, are susceptible to making decisions that spend budget on politically beneficial but environmentally unproductive projects. Because of prestige and conspicuousness, the construction of an attractive visitor's center at an ecotourism site may take precedence over more pressing environmental concerns like acquiring habitat, protecting endemic species, and removing invasive ones.[8] Finally, influential groups can pressure and sway the interests of the government to their favor. The government and its regulators can become vested in the benefits of the ecotourism industry which they are supposed to regulate, causing restrictive environmental regulations and enforcement to become more lenient.
Management of ecotourism sites by private ecotourism companies offers an alternative to the cost of regulation and deficiency of government agencies. It is believed that these companies have a self-interest in limited environmental degradation, because tourists will pay more for pristine environments, which translates to higher profit. However, theory indicates that this practice is not economically feasible and will fail to manage the environment.

The model of monopolistic competition states that distinctiveness will entail profits, but profits will promote imitation. A company that protects its ecotourism sites is able to charge a premium for the novel experience and pristine environment. But when other companies view the success of this approach, they also enter the market with similar practices, increasing competition and reducing demand. Eventually, the demand will be reduced until the economic profit is zero. A cost-benefit analysis shows that the company bears the cost of environmental protection without receiving the gains. Without economic incentive, the whole premise of self-interest through environmental protection is quashed; instead, ecotourism companies will minimize environment related expenses and maximize tourism demand.

The tragedy of the commons offers another model for economic unsustainability from environmental protection, in ecotourism sites utilized by many companies.[42] Although there is a communal incentive to protect the environment, maximizing the benefits in the long run, a company will conclude that it is in their best interest to utilize the ecotourism site beyond its sustainable level. By increasing the number of ecotourists, for instance, a company gains all the economic benefit while paying only a part of the environmental cost. In the same way, a company recognizes that there is no incentive to actively protect the environment; they bear all the costs, while the benefits are shared by all other companies. The result, again, is mismanagement.
Taken together, the mobility of foreign investment and lack of economic incentive for environmental protection means that ecotourism companies are disposed to establishing themselves in new sites once their existing one is sufficiently degraded.

Improving sustainability
Regulation and accreditation
Because the regulation of ecotourism may be poorly implemented or nonexistent, ecologically destructive greenwashed operations like underwater hotels, helicopter tours, and wildlife theme parks can be categorized as ecotourism along with canoeing, camping, photography, and wildlife observation. The failure to acknowledge responsible, low-impact ecotourism puts legitimate ecotourism companies at a competitive disadvantage.
Many environmentalists have argued for a global standard of accreditation, differentiating ecotourism companies based on their level of environmental commitment. A national or international regulatory board would enforce accreditation procedures, with representation from various groups including governments, hotels, tour operators, travel agents, guides, airlines, local authorities, conservation organizations, and non-governmental organizations.[20] The decisions of the board would be sanctioned by governments, so that non-compliant companies would be legally required to disassociate themselves from the use of the ecotourism brand.
Crinion suggests a Green Stars System, based on criteria including a management plan, benefit for the local community, small group interaction, education value and staff training.[11] Ecotourists who consider their choices would be confident of a genuine ecotourism experience when they see the higher star rating.
In addition, environmental impact assessments could be used as a form of accreditation. Feasibility is evaluated from a scientific basis, and recommendations could be made to optimally plan infrastructure, set tourist capacity, and manage the ecology. This form of accreditation is more sensitive to site specific conditions.
Some countries have their own certification programs for ecotourism. Costa Rica, for example, runs the Certification of Sustainable Tourism (CST) program, which is intended to balance the effect that business has on the local environment. The CST program focuses on a company's interaction with natural and cultural resources, the improvement of quality of life within local communities, and the economic contribution to other programs of national development. CST uses a rating system that categorizes a company based upon how sustainable its operations are. CST evaluates the interaction between the company and the surrounding habitat; the management policies and operation systems within the company; how the company encourages its clients to become an active contributor towards sustainable policies; and the interaction between the company and local communities/the overall population. Based upon these criteria, the company is evaluated for the strength of its sustainability. The measurement index goes from 0 to 5, with 0 being the worst and 5 being the best.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งในตัวอย่างที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของชุมชนที่จะถูกย้ายเพื่อสร้างสวนสาธารณะเป็นเรื่องราวของชาวมาไซที่ ประมาณ 70% ของสวนสาธารณะแห่งชาติและเกมสำรองในแอฟริกาตะวันออกอยู่ในที่ดินมาไซ (Kamuaro 2007) ที่ไม่พึงประสงค์ผลกระทบครั้งแรกของการท่องเที่ยวเป็นที่ของขอบเขตของที่ดินที่หายไปจากวัฒนธรรมของชาวมาไซ รัฐบาลท้องถิ่นและระดับชาติใช้ประโยชน์จากความไม่รู้ของชาวมาไซในสถานการณ์และปล้นพวกเขาของชิ้นใหญ่ของที่ดินทุ่งเลี้ยงสัตว์ที่วางของพวกเขาที่จะเสี่ยงต่อการทำมาหากินทางเศรษฐกิจและสังคมเท่านั้น ในเคนยามาไซยังไม่ได้รับผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจใด ๆ แม้จะมีการสูญเสียดินแดนของการจ้างงานคนงานบุญการศึกษาดี นอกจากนี้นักลงทุนในพื้นที่นี้ไม่ได้ในท้องถิ่นและยังไม่ได้นำผลกำไรกลับเข้ามาในเศรษฐกิจท้องถิ่น ในบางกรณีเกมสำรองที่สามารถสร้างขึ้นโดยไม่ต้องแจ้งให้คำปรึกษาหรือคนในท้องถิ่นที่เข้ามาหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานการณ์เมื่อแจ้งให้ทราบล่วงหน้าขับไล่ถูกส่ง (Kamuaro 2007) แหล่งที่มาของความไม่พอใจก็คือการจัดการของคนในท้องถิ่นโดยรัฐบาลของพวกเขา "การท่องเที่ยวเชิงนิเวศทำงานเพื่อสร้างภาพที่เรียบง่ายของคนในท้องถิ่นและการใช้งานของพวกเขาและความเข้าใจของสภาพแวดล้อมของพวกเขา. ผ่านเลนส์ของภาพที่เรียบง่ายเหล่านี้เจ้าหน้าที่นโยบายโดยตรงและโครงการที่มีต่อคนในท้องถิ่นและคนในท้องถิ่นมีการกล่าวหาว่าหากโครงการล้มเหลว" ( เวสต์ 2006) การท่องเที่ยวอย่างชัดเจนว่าเป็นค้าที่ไม่ได้เสริมสร้างศักยภาพของคนในท้องถิ่นที่ทำให้มันอุดมไปด้วยและความพึงพอใจ แทนการหาประโยชน์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศและบั่นทอนโดยเฉพาะในชนเผ่ามาไซแอฟริกัน มันจะต้องมี reoriented ถ้ามันจะเป็นประโยชน์ให้กับชุมชนท้องถิ่นและการพัฒนาอย่างยั่งยืนที่จะกลายเป็น (Kamuaro 2007). ภัยคุกคามต่อวัฒนธรรมพื้นบ้านการท่องเที่ยวเชิงนิเวศมักจะอ้างว่ารักษาและ "ช่วยเพิ่ม" วัฒนธรรมท้องถิ่น อย่างไรก็ตามหลักฐานแสดงให้เห็นว่ามีการจัดตั้งพื้นที่คุ้มครองคนในท้องถิ่นได้หายไปอย่างผิดกฎหมายที่อยู่อาศัยของพวกเขาและส่วนใหญ่มักจะไม่มีการชดเชย (Kamuaro 2007). ผลักดันผู้คนไปยังดินแดนชายขอบที่มีภูมิอากาศที่รุนแรงดินที่ไม่ดีขาดน้ำและเต็มไปด้วย ปศุสัตว์และโรคไม่น้อยที่จะเสริมสร้างวิถีชีวิตแม้ในขณะที่สัดส่วนของผลกำไรของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศจะถูกนำกลับเข้ามาในชุมชน สถานประกอบการของสวนสาธารณะที่สามารถสร้างความเป็นจริงการอยู่รอดที่รุนแรงและกีดกันคนของการใช้ดั้งเดิมของพวกเขาที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติ กลุ่มชาติพันธุ์ที่มีการเห็นมากขึ้นเป็น "ฉากหลัง" เพื่อทัศนียภาพและสัตว์ป่า ชาวบ้านต่อสู้เพื่อความอยู่รอดทางวัฒนธรรมและเสรีภาพในการแสดงออกทางวัฒนธรรมในขณะที่เป็น "ข้อสังเกต" โดยนักท่องเที่ยว คนพื้นเมืองในท้องถิ่นยังมีความไม่พอใจที่แข็งแกร่งต่อการเปลี่ยนแปลงที่ว่า "การท่องเที่ยวได้รับอนุญาตในการพัฒนากับแทบควบคุมไม่. มากเกินไปบ้านพักได้ถูกสร้างขึ้นฟืนมากเกินไปจะถูกนำมาใช้และไม่มีข้อ จำกัด ที่ถูกวางไว้บนยานพาหนะท่องเที่ยว. พวกเขาเป็นประจำขับรถออกไป -track และรบกวนสัตว์ป่า. ยานพาหนะของพวกเขาติดตาม cris-ข้ามทั้งหมดมาไซมารา. อย่างหลีกเลี่ยงไม่พุ่มไม้กลายเป็นกัดเซาะและเสื่อมโทรม "(Kamuaro 2007). การจัดการไม่ดีในขณะที่รัฐบาลจะได้รับมอบหมายโดยปกติจะมีการบริหารงานและการบังคับใช้ของการรักษาสิ่งแวดล้อมที่พวกเขามักจะขาดความมุ่งมั่นหรือความสามารถในการจัดการเว็บไซต์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างมีประสิทธิภาพ กฎระเบียบสำหรับการปกป้องสิ่งแวดล้อมอาจจะกำหนดราง, ค่าใช้จ่ายในการดำเนินการยากที่จะบังคับใช้และมีความไม่แน่นอนในประสิทธิภาพ รัฐบาลหน่วยงานกำกับดูแลในขณะที่หน่วยงานทางการเมืองมีความอ่อนไหวต่อการตัดสินใจที่จะใช้จ่ายงบประมาณในโครงการที่เป็นประโยชน์ทางการเมือง แต่ไม่ก่อผลต่อสิ่งแวดล้อม เพราะศักดิ์ศรีและ conspicuousness การก่อสร้างศูนย์ผู้เข้าชมที่น่าสนใจที่เว็บไซต์ของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่อาจจะมีความสำคัญเกินกดความกังวลด้านสิ่งแวดล้อมเช่นการซื้อที่อยู่อาศัยการปกป้องสายพันธุ์ถิ่นและการเอาคนที่รุกราน. [8] ในที่สุดกลุ่มที่มีอิทธิพลสามารถกดดันและแกว่ง ผลประโยชน์ของรัฐบาลที่จะโปรดปรานของพวกเขา รัฐบาลและหน่วยงานกำกับดูแลของตนจะกลายเป็นประโยชน์ในผลประโยชน์ของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่พวกเขาควรจะควบคุมการก่อให้เกิดกฎระเบียบด้านสิ่งแวดล้อมที่เข้มงวดและการบังคับใช้ที่จะกลายเป็นผ่อนปรนมากขึ้น. การบริหารจัดการสถานที่ท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดย บริษัท การท่องเที่ยวเชิงนิเวศส่วนตัวให้ทางเลือกในการประหยัดค่าใช้จ่ายของการควบคุมและ ข้อบกพร่องของหน่วยงานภาครัฐ เป็นที่เชื่อว่า บริษัท เหล่านี้มีตัวเองสนใจในการ จำกัด การทำลายสิ่งแวดล้อมเพราะนักท่องเที่ยวจะต้องจ่ายมากขึ้นสำหรับสภาพแวดล้อมที่เก่าแก่ซึ่งหมายถึงกำไรที่สูงขึ้น แต่ทฤษฎีที่ชี้ให้เห็นว่าการปฏิบัตินี้ไม่ได้เป็นเศรษฐกิจที่เป็นไปได้และจะล้มเหลวในการจัดการสิ่งแวดล้อม. รูปแบบของการแข่งขันผูกขาดระบุว่าจะนำมาซึ่งความแตกต่างผลกำไร แต่ผลกำไรที่จะส่งเสริมการเลียนแบบ บริษัท ที่ช่วยปกป้องสถานที่ท่องเที่ยวเชิงนิเวศของมันคือสามารถที่จะเรียกเก็บเบี้ยประกันภัยสำหรับประสบการณ์ที่แปลกใหม่และสภาพแวดล้อมที่เก่าแก่ แต่เมื่อ บริษัท อื่น ๆ ดูความสำเร็จของวิธีการนี้พวกเขายังเข้าสู่ตลาดที่มีการปฏิบัติที่คล้ายกันแข่งขันที่เพิ่มขึ้นและลดความต้องการ ในที่สุดความต้องการที่จะลดลงจนมีผลกำไรทางเศรษฐกิจเป็นศูนย์ การวิเคราะห์ต้นทุนและผลประโยชน์ที่แสดงให้เห็นว่า บริษัท หมีค่าใช้จ่ายของการรักษาสิ่งแวดล้อมโดยไม่ได้รับกำไรที่ โดยไม่ต้องมีแรงจูงใจทางเศรษฐกิจหลักฐานทั้งประโยชน์ของตนเองผ่านการป้องกันสิ่งแวดล้อมเป็นวุฒิสมาชิก; แทน บริษัท ท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่จะลดค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมและเพิ่มความต้องการของการท่องเที่ยว. โศกนาฏกรรมของคอมมอนส์มีรูปแบบการไม่ยั่งยืนทางเศรษฐกิจจากการคุ้มครองสิ่งแวดล้อมอื่นในเว็บไซต์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่ใช้โดย บริษัท จำนวนมาก. [42] แม้ว่าจะมีแรงจูงใจของชุมชนในการรักษาสิ่งแวดล้อม การเพิ่มผลประโยชน์ในระยะยาวซึ่งเป็น บริษัท ที่จะสรุปว่ามันอยู่ในความสนใจของพวกเขาที่ดีที่สุดที่จะใช้เว็บไซต์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศเกินระดับอย่างยั่งยืน โดยการเพิ่มจำนวนของ ecotourists ตัวอย่างเช่น บริษัท ที่ได้รับทั้งหมดผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจในขณะที่จ่ายเพียงส่วนหนึ่งของค่าใช้จ่ายด้านสิ่งแวดล้อม ในลักษณะเดียวกับ บริษัท ตระหนักดีว่ามีแรงจูงใจที่จะแข็งขันปกป้องสิ่งแวดล้อมไม่มี พวกเขาแบกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในขณะที่ผลประโยชน์ร่วมกันโดย บริษัท อื่น ๆ ผลที่ได้อีกครั้งคือการปรับตัว. นำมารวมกันและความคล่องตัวของการลงทุนต่างประเทศและการขาดแรงจูงใจทางเศรษฐกิจสำหรับการปกป้องสิ่งแวดล้อมหมายความว่า บริษัท การท่องเที่ยวเชิงนิเวศมีจำหน่ายที่จะสร้างตัวเองในเว็บไซต์ใหม่ครั้งเดียวที่มีอยู่ของพวกเขาจะสลายพอ. การปรับปรุงการพัฒนาอย่างยั่งยืนกฎระเบียบและการรับรองเพราะกฎระเบียบของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอาจจะดำเนินการได้ไม่ดีหรือไม่มีการดำเนินงาน greenwashed ทำลายระบบนิเวศใต้น้ำเช่นโรงแรม, เฮลิคอปเตอร์, สวนสนุกและสัตว์ป่าที่สามารถแบ่งออกเป็นการท่องเที่ยวเชิงนิเวศพร้อมกับพายเรือแคนู, แคมป์, การถ่ายภาพและการสังเกตสัตว์ป่า ความล้มเหลวที่จะยอมรับความรับผิดชอบการท่องเที่ยวเชิงนิเวศผลกระทบต่ำทำให้ บริษัท ถูกต้องตามกฎหมายการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่เสียเปรียบในการแข่งขัน. สิ่งแวดล้อมหลายคนแย้งสำหรับมาตรฐานระดับโลกของการพิสูจน์ความแตกต่างของ บริษัท การท่องเที่ยวเชิงนิเวศขึ้นอยู่กับระดับของความมุ่งมั่นของพวกเขาสิ่งแวดล้อม คณะกรรมการกำกับดูแลระดับชาติหรือนานาชาติจะบังคับใช้ขั้นตอนการพิสูจน์ด้วยการเป็นตัวแทนจากกลุ่มต่าง ๆ รวมทั้งรัฐบาล, โรงแรม, บริษัท ทัวร์, ตัวแทนท่องเที่ยว, คู่มือ, สายการบิน, เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นองค์กรด้านการอนุรักษ์และองค์กรที่ไม่ใช่ภาครัฐ. [20] การตัดสินใจของ คณะกรรมการจะได้รับการอนุมัติโดยรัฐบาลเพื่อให้ บริษัท ที่ไม่ผ่านข้อกำหนดจะต้องตามกฎหมายที่จะยกเลิกการเชื่อมโยงตัวเองจากการใช้ของแบรนด์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่. Crinion แสดงให้เห็นระบบดาวสีเขียวตามเกณฑ์ที่รวมถึงการวางแผนการจัดการที่เป็นประโยชน์สำหรับชุมชนท้องถิ่นขนาดเล็ก ปฏิสัมพันธ์กลุ่มค่าการศึกษาและการฝึกอบรมพนักงาน. [11] ecotourists ที่พิจารณาทางเลือกของพวกเขาจะมีความมั่นใจในประสบการณ์การท่องเที่ยวเชิงนิเวศของแท้เมื่อพวกเขาเห็นการจัดอันดับดาวที่สูงขึ้น. นอกจากนี้ยังมีการประเมินผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมสามารถนำมาใช้เป็นรูปแบบของการพิสูจน์ ความเป็นไปได้คือการประเมินจากพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์และคำแนะนำอาจจะทำอย่างดีที่สุดเพื่อวางแผนโครงสร้างพื้นฐานการตั้งค่าความจุที่ท่องเที่ยวและจัดการระบบนิเวศ รูปแบบของการรับรองนี้เป็นความไวต่อเงื่อนไขที่เฉพาะเจาะจงเว็บไซต์. บางประเทศมีโปรแกรมการรับรองของตัวเองสำหรับการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ คอสตาริกาเช่นวิ่งการรับรองของการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (CST) โปรแกรมซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อความสมดุลของผลกระทบทางธุรกิจที่มีต่อสิ่งแวดล้อมในท้องถิ่น โปรแกรม CST มุ่งเน้นไปที่การทำงานร่วมกันของ บริษัท ที่มีทรัพยากรทางธรรมชาติและวัฒนธรรมการพัฒนาคุณภาพชีวิตในชุมชนท้องถิ่นและเพิ่มทางเศรษฐกิจให้กับโปรแกรมอื่น ๆ ของการพัฒนาประเทศ CST ใช้ระบบการให้คะแนนที่แบ่งเป็น บริษัท ที่อยู่กับวิธีการที่ยั่งยืนการดำเนินงานที่มีความ CST ประเมินการทำงานร่วมกันระหว่าง บริษัท และที่อยู่อาศัยโดยรอบ; นโยบายการบริหารและการดำเนินงานระบบภายใน บริษัท ; วิธีการที่ บริษัท ส่งเสริมให้ลูกค้าของตนจะกลายเป็นผู้มีส่วนร่วมที่ใช้งานที่มีต่อนโยบายอย่างยั่งยืน และการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่าง บริษัท และชุมชนท้องถิ่น / ประชากรโดยรวม ขึ้นอยู่กับเกณฑ์เหล่านี้ บริษัท มีการประเมินความแข็งแรงของการพัฒนาอย่างยั่งยืนของ ดัชนีวัดไป 0-5 ด้วย 0 เป็นที่เลวร้ายที่สุดและ 5 เป็นดีที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งในตัวอย่างที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของชุมชนถูกย้ายเพื่อสร้างสวนสาธารณะที่เป็นเรื่องราวของ Maasai . ประมาณ 70% ของสวนสาธารณะแห่งชาติและเกมสำรองในแอฟริกาตะวันออกในแผ่นดินมาซาย ( kamuaro , 2007 ) ผลกระทบที่ไม่พึงประสงค์ของการท่องเที่ยวที่ขอบเขตของดินแดนที่สูญเสียไปจากวัฒนธรรม Maasai .รัฐบาลท้องถิ่นและประชาชนใช้ประโยชน์จาก Maasai ไม่รู้สถานการณ์และปล้นพวกเขาของชิ้นใหญ่ของที่ดินทุ่งเลี้ยงสัตว์วางความเสี่ยงชีวิตทางเศรษฐกิจและสังคมของตนเท่านั้น ในเคนยามาไซที่ยังไม่ได้รับผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจใด ๆ แม้จะมีการสูญเสียที่ดินของพวกเขาการจ้างงานผู้มีการศึกษาดีกว่าคน นอกจากนี้นักลงทุนในพื้นที่นี้ไม่มีเครื่องและไม่ได้เอากำไรกลับเข้ามาในเศรษฐกิจท้องถิ่น ในบางกรณีเกมสำรองสามารถสร้างขึ้นโดยไม่แจ้งหรือปรึกษาคนในท้องถิ่น ที่เข้ามาหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานการณ์เมื่อแจ้งการขับไล่ ส่ง ( kamuaro , 2007 ) แหล่งที่มาของความแค้นอีกคือการจัดการของคนในท้องถิ่น โดยรัฐบาลของพวกเขา" การท่องเที่ยวเชิงนิเวศผลงานการสร้างรูปแบบของคนในท้องถิ่น และการใช้ประโยชน์ และความเข้าใจของสภาพแวดล้อมของพวกเขา ผ่านเลนส์ของเหล่านี้ง่ายภาพ , เจ้าหน้าที่นโยบายและโครงการโดยตรงต่อประชาชน และประชาชนในท้องถิ่นมีโทษถ้าโครงการล้มเหลว " ( West , 2006 ) ชัดเจนการท่องเที่ยวการค้าไม่ได้เสริมสร้างศักยภาพท้องถิ่น คนที่ทำให้มันรวย และพอใจแทนพฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ และ depletes , โดยเฉพาะอย่างยิ่งในชนเผ่าแอฟริกามาไซ . มันต้องมีการปรับเปลี่ยนระบบ ถ้ามันจะเป็นประโยชน์กับชุมชนท้องถิ่น และจะกลายเป็นความยั่งยืน ( kamuaro , 2007 )


การท่องเที่ยวเชิงนิเวศวัฒนธรรมภัยคุกคามชนพื้นเมืองมักอ้างว่าจะรักษาและ " เพิ่ม " ท้องถิ่น วัฒนธรรม อย่างไรก็ตามหลักฐานแสดงให้เห็นว่ามีการจัดตั้งพื้นที่คุ้มครองท้องถิ่นคนไม่ถูกต้องสูญเสียบ้านของพวกเขาและส่วนใหญ่มักจะไม่มีการชดเชย ( kamuaro , 2007 )

คนผลักดันเข้าสู่ดินแดนชายขอบกับสภาพอากาศที่รุนแรง ดินไม่ดี ขาดน้ำรบกวนด้วยและปศุสัตว์และโรคไม่น้อยเพื่อเพิ่มความเป็นอยู่ แม้สัดส่วนของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ผลกำไรโดยตรงกลับเข้ามาในชุมชน การจัดตั้งอุทยานสามารถสร้างความเป็นจริงการอยู่รอดรุนแรงและกีดกันคนที่ใช้ประโยชน์แบบดั้งเดิมของที่ดินและทรัพยากรธรรมชาติ กลุ่มชาติพันธุ์มีมากขึ้นถูกมองว่าเป็น " ฉาก " ฉาก และสัตว์ป่าประชาชนในการต่อสู้เพื่อความอยู่รอดทางวัฒนธรรม และเสรีภาพในการแสดงออกทางวัฒนธรรม ในขณะที่มีการ " สังเกต " โดยนักท่องเที่ยว คนพื้นเมืองในท้องถิ่นก็มีความไม่พอใจที่แข็งแกร่งต่อการเปลี่ยนแปลง " การท่องเที่ยวได้รับอนุญาตให้พัฒนากับแทบไม่มีการควบคุม บ้านพักที่มากเกินไปได้รับการสร้างฟืนมากเกินไปจะถูกใช้และไม่มีขีด จำกัด ที่ถูกวางไว้บนยานพาหนะการท่องเที่ยวพวกเขาเป็นประจำ ขับรถออกติดตาม และรบกวนสัตว์ป่า รถของพวกเขาเพลง Cris ข้ามทั้งหมดมาไซมารา ย่อมบุชเป็นกัดเซาะ สลาย " ( kamuaro , 2007 ) .



ในขณะที่รัฐบาลมักจะมีการจัดการให้มีการบริหารงานและการคุ้มครองสิ่งแวดล้อม พวกเขามักจะขาดความมุ่งมั่นหรือความสามารถที่จะจัดการกับเว็บไซต์การท่องเที่ยวได้อย่างมีประสิทธิภาพกฎหมายเพื่อการคุ้มครองสิ่งแวดล้อมอาจจะไม่ค่อยชัดเจน ราคาแพง จะใช้ยากที่จะบังคับใช้ และไม่แน่ใจในประสิทธิภาพ รัฐบาลหน่วยงานกำกับ เป็นหน่วยงานทางการเมือง มีความอ่อนไหวต่อการตัดสินใจว่า ใช้งบประมาณในโครงการที่เป็นประโยชน์ทางการเมือง แต่ไม่ต่อสิ่งแวดล้อม เพราะ conspicuousness ศรี ,การก่อสร้างของศูนย์ที่น่าสนใจของผู้เข้าชมที่เว็บไซต์การท่องเที่ยวอาจจะเหนือกว่าการกดมากกว่าความกังวลด้านสิ่งแวดล้อม เช่น การปกป้องสายพันธุ์ถิ่น และเอาคนที่รุกราน . [ 8 ] ในที่สุด กลุ่มผู้มีอิทธิพลสามารถกดดันและทำให้ความสนใจของรัฐบาลเพื่อประโยชน์ของตนเอง