At the instant when they heard the

At the instant when they heard the ominous singing voice,

The music of the Golden Harp being strummed reverberated throughout [Underwood].

Part 3[แก้ไข]
As Leticia was heading towards the dormitories, a grumpy looking teenage maid, Percher, had come out to welcome her.

"……You are……"

"Good night there, pure blood Vampire-san…… I never thought that there would come a day that I would be wearing the same maid outfit as you."

Percher sighed gloomily. Leticia who initially couldn't understand why she could have run into Percher in this place was suddenly reminded of the Gift game contents that sprang to mind. And she started to infer though not after being boggled.

"…..Is that so? It's the meeting of all the winning conditions of [The PIED PIPER of HAMELIN] that successfully made you a subordinate?"

Leticia murmured, seeming to be in sudden realization.

---If one wanted to make a Demon lord submit to being a subordinate, one must obtain a complete victory in the Game that is forcefully hosted with the Demon Lord's [Authority of Host Master].

According to the original rules of [The PIED PIPER of HAMELIN], the game would have been cleared as long as one of the two winning conditions were met.

However due to changes to the rule during the [Trial Jurisdiction], it increased the difficulty of the clearing criteria to that of meeting both the winning conditions.

In the end, to carry out the contract of subordination, Percher was summoned to Little Garden once more.

"……that's how it is. But honestly speaking, I've never thought that the rules governing Little Garden and its Demon Lords were that strong to this sort of level. If it were just the physical body, I could still understand. But it was a case where the soul was supposed to be shattered and it turns out that the original look can still be restored. That, is something that hadn't cross my mind before."

That's right. Percher was summoned back into Little Garden even though the game was finally cleared by the shattering of her soul.

The person in question, Percher, was speechless as she too realized how absurd the power that resurrected her was.

But Leticia was still smiling as she squeezed Percher's shoulders.

"There's no need to look so down. Didn't a proverb say [With a lush green mountain remaining, there's no need to worry about finding firewood]? Although we might still have some misgivings at this point in time, but I will still welcome you gladly. And it's been a while since I started hoping for a new maid to join me---From now on, we're comrades fighting together under the same flag, so please take care of me, [Descendent of the God of Black Death]."

"……Hmph! Look at what you're saying, when you don't even have a flag in the first place!"

Leticia still held that warm smile of hers on her face.

In contrast, Percher just shrugged her shoulders disapprovingly.

"After placing your baggages, head over to Jin's room. It seems like you will have to go greet the [Host] later tonight as well."

Percher said all that she needed to say and flounced her maid skirt as she entered the dormitory. Although Leticia was smiling wryly, she just walked over to her own room without a word.

She had already entrusted Kuro Usagi with the task to find Izayoi and in that case, Kuro Usagi shouldn't be returning anytime soon.

……If she wanted to have a private conversation with Jin, now would be the only chance.

[I can only take this chance to tell Jin about Canaria being thrown into the outside world. It's precisely due to the fact that their Community was starting to grow in strength……that a discussion about its future had to be held now.]

Even though she had already set her heart to the task, Leticia was still quite unsure.

Opening her own room windows, she looked up to the starry skies through the gaps in the web like patterned tree roots.

Cherishing the memory of her companions in the past---Leticia murmured to herself mournfully:

"Canaria………… Was it you who sent Izayoi to the world of Little Garden?"

Leticia's monologue disappeared like a bubble as it didn't even get a chance to be heard by others.

In the past, they had once been under the same flag, carrying the same [Name], fighting in battles hand in hand with their comrades.

But now, she guessed that there wouldn't be a chance for her to fight alongside her in battle in the future anymore. For that person hadn't been able to make it back to her homeland and had already……quietly stopped her breath in another world outside of Little Garden.

"……"

Regarding that, Leticia was saddened of course. During the time when she was caught by the Demon Lord, hadn't she felt the same homesickness? For the sake of returning to her Community, she hadn't cared a bit about having to reveal the ugly side of herself, as many times as it may have required her to. Needless to say, Canaria who had been thrown to another world should also have felt the same.

Just that, she felt a sense of guilt for being the only one who made it back successfully. In addition, she had also learnt of her comrade's death in an unknown land…… It was no wonder that she was suffering from such a deep mental anguish.

Even so, the confusion that was born in her heart was similar to grief or of a higher intensity than that. Staring at the skies that seemed to be brimming with stars that blinked from time to time, Leticia was unable to contain it anymore as she vented out her thoughts into the night:


"For Canaria to be actually thrown to wander outside of the world of Little Garden……then…… what other types of misfortune may have befallen upon the rest of my comrades?!"


---That's right. And that was the true reason that tormented Leticia's heart.

Take Lily's mother for example, there was totally no news of her ever since the day that they were forcefully taken away by the Demon Lord.

If Lily's mother were to be thrown outside of the Cities within Little Garden, there might still be hope of finding her. But in the case where she were to be thrown to wander outside of this world of Little Garden, where all time frames and worlds will surely intersect at one point or another, then---

"It would be more difficult to find a person than to find a grain of sand from the sea of stars……"

Leticia muttered to herself……, her voice was so weak and soft that it could just dissipate into the wind. While her hands were subconsciously exerting force on the window frame that it seemed almost at the point of breaking under her hold.

Leticia who had already lived for many a hundred years[11] knew it clearer than anyone else how impossible a task that would be.

However, it shouldn't be kept as a secret for that wasn't much of a plan either. She had to tell the truth to Jin and have a careful discussion on the Community's direction in the future. For the current determination that had pushed all of them to work harder had all stemmed from the desire to save their comrades.

However, speaking realistically, that shouldn't be possible anymore. The Community had to change its direction. Even if her comrades might be angry and talk behind her back, Leticia was determined to carry out her act of persuasion even if her blood had to be spilt for the thought of suggesting such a thing.

She had even thought of ……If possible, the Community should be disbanded and rebuilt for that would allow it to have a new [Name] and [Flag].

[……But Kuro Usagi and Lily would surely cry upon hearing those words right……?]

On one hand, it was her foster mother.

On the other, it was her own parents.

Thinking about their reactions upon learning how they have worked hard over three years while clenching their teeth to bear with the pain of bereavement to be met with the reality that the reward they had worked for ceasing to exist, Leticia couldn't help but feel very miserable.

[However, this should have been done long ago. But in the end, I had been blinded by the dreams that Izayoi and the others seemed to inspire within me……and even led to giving them unnecessary pressure.]

Now was the time to restart the Community on the right path.

Leticia carried her determined heart as she turned away from the window.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อทันทีที่พวกเขาได้ยินเสียงร้องดคิลเพลงของฮาร์ปทองที่ถูก strummed reverberated ตลอด [Underwood]ส่วนที่ 3 [สิทธิการได้]เป็นเลทิเซียถูกมุ่งหน้าไปทางนี่ หงุดหงิดมองวัยรุ่นแม่บ้าน Percher ได้ออกมาต้อนรับเธอ"…… คุณมี...""ไนท์ บริสุทธิ์เลือดแวมไพร์-ซาน... ไม่เคยคิดว่า มีจะมาวันที่ผมจะสามารถสวมใส่ชุดแม่บ้านเดียวกับคุณ"Percher ถอนหายใจ gloomily เลทิเซียที่ตอนแรกไม่เข้าใจทำไมเธอไม่ได้เรียกใช้ใน Percher ในนี้ ก็ได้นึกถึงเนื้อหาเกมของขวัญที่ sprang ถึงใจ และเธอเริ่มที่จะรู้ว่าไม่หลังจากที่ boggled"….. มีที่อื่น ๆ มันคือการประชุมทั้งหมดชนะเงื่อนไขของ [พริกไทย PIED เดอะ HAMELIN] ที่ประสบความสำเร็จทำให้คุณน้องเลทิเซีย murmured ด้วยต้องรับรู้อย่างฉับพลัน---ถ้าหนึ่งอยากให้เจ้าปีศาจที่ถือเป็น น้อง หนึ่งต้องได้รับชัยชนะที่สมบูรณ์ในเกมซึ่งประกับปีศาจของพระเจ้า [อำนาจของโฮสต์หลัก]ตามกฎเดิมที่ของ [The PIED พริกไทยของ HAMELIN], เกมจะมีการล้างข้อมูลตราบใดที่เงื่อนไขชนะสองหนึ่งตรงตามอย่างไรก็ ตามเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงกฎระหว่าง [ทดลองอำนาจ], เพิ่มความยากของเกณฑ์หักที่ประชุมทั้งสองเงื่อนไขชนะในสุด ดำเนินสัญญา subordination, Percher ก็ถูกเรียกตัวไปสวนน้อยครั้ง"...ที่จะมี แต่สุจริตอย่างพูด ฉันเคยว่า กฎควบคุมสวนน้อยและของลอร์ดปีศาจถูกที่เข้มแข็งการจัดเรียงของระดับการ ถ้ามันเป็นเพียงทางกายภาพร่างกาย ฉันยังไม่เข้าใจ แต่มันเป็นกรณีที่จิตวิญญาณควรจะมลาย และมันเปิดออกว่า สามารถคืนรูปเดิมยังคง ที่ เป็นสิ่งที่ไม่ได้ข้ามใจของฉันก่อน"ถูกต้อง Percher ก็ถูกเรียกตัวกลับเข้าไปในสวนน้อยแม้ว่าเกมถูกล้างในที่สุด โดยซึ่งทำให้ป่นปี้ของจิตใจของเธอคนสงสัย Percher ได้พูดกับเธอเกินไปรู้ว่าไร้สาระพลังงานที่ฟื้นเธอถูกแต่เลทิเซียยังมียิ้มเขาคั้นไหล่ของ Percher"ไม่จำเป็นต้องดูให้ ไม่ได้บอกว่า เป็นสุภาษิต [มีเป็นภูเขาเขียวขจีที่เหลือ ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการหาฟืน] ถึงแม้ว่าเราอาจยัง มีที่น่าเคลือบแคลงบางที่ในตอนนี้ แต่ฉันจะยังคงต้อนรับเจ้าหน้าที่ และจะได้รับในขณะที่ตั้งแต่ฉันเริ่มหวังสำหรับแม่ใหม่เข้าฉัน---จากนี้ เราเพื่อนร่วมงานที่ต่อสู้กันภายใต้ธงเดียวกัน ดังนั้นกรุณาดูแลฉัน, [Descendent ของพระดำตาย] . ""…… Hmph ! ดูอะไรคุณกำลังพูดว่า เมื่อคุณไม่ได้มีธงแรก! "เลทิเซียยังคงจัดขึ้นที่รอยยิ้มที่อบอุ่นของเธอบนใบหน้าของเธอในทางตรงกันข้าม Percher เพียงยักไหล่ไหล่ของเธอ disapprovingly"หลังจากวางของ baggages ใหญ่กว่าห้องของจิน ดูเหมือนคุณจะไปทักทาย [Host] คืนนี้ในภายหลังเช่นกัน"Percher กล่าวว่า ทั้งหมดที่เธอต้องพูด และ flounced กระโปรงแม่ของเธอเธอใส่ในหอพัก แม้ยิ้มเลทิเซีย wryly เธอเพิ่งเดินผ่านไปห้องของเธอเองโดยไม่มีคำเธอมีแล้วเริ่มซางิบอร์กงานหา Izayoi และในกรณี ซางิบอร์กไม่ควรกลับตลอดเวลาเร็ว ๆ นี้…… ถ้าเธอต้องการพูดคุยส่วนตัวกับจิ ตอนนี้จะได้โอกาสเท่านั้น[ฉันสามารถนำโอกาสนี้บอกจิเกี่ยวกับ Canaria ที่ถูกโยนเข้าไปในโลกภายนอก ได้อย่างแม่นยำเนื่องจากข้อเท็จจริงที่เริ่มต้นของชุมชนของพวกเขาจะเติบโตในความแรง...สนทนาเกี่ยวกับอนาคตมีการจัดตอนนี้]เลทิเซียยังค่อนข้างแน่ใจแม้ว่าเธอได้ตั้งใจของเธอไปงานเปิดหน้าต่างห้องพักของเธอเอง เธอดูถึงฟากฟ้าดาวผ่านช่องว่างในเว็บชอบลวดลายต้นไม้รากCherishing ความทรงจำของสหายในอดีต--เลทิเซีย murmured กับตัวเอง mournfully:"Canaria... เป็นผู้ส่ง Izayoi โลกสวนน้อย? "Monologue ของเลทิเซียหายไปเช่นฟองเป็นมันไม่ได้รับโอกาสที่จะได้ยินจากผู้อื่นในอดีต พวกเขาได้เมื่อการภายใต้ธงเดียวกัน แบกชื่อเหมือนกับ [], ต่อสู้ในสงครามมือกับสหายของพวกเขาแต่ตอนนี้ เธอเดาว่า จะไม่มีโอกาสสำหรับเธอในการต่อสู้ควบคู่ไปกับเธอในการต่อสู้ในอนาคตอีกต่อไป สำหรับคนที่ไม่ได้ได้ทำให้มันกลับไปบ้านเกิดของเธอ และแล้วก็...หยุดลมหายใจของเธอในโลกอื่นนอกสวนเล็ก ๆ เงียบ ๆ"……"เรื่องที่ เลทิเซียได้ saddened แน่นอน เวลาเมื่อเธอถูกจับโดยเจ้าปีศาจ ไม่ได้เธอรู้สึก homesickness เดียวกัน เพื่อพบชุมชนของเธอ เธอไม่ได้ห่วงบิตไม่ต้องเปิดเผยด้านน่าเกลียดของตัวเอง มากเท่านั้นอาจมีที่จำเป็นเพื่อการ จำเป็นต้องพูด Canaria ที่มีถูกโยนไปยังโลกอื่น ๆ ควรยังรู้สึกว่าเหมือนเพียงว่า เธอรู้สึกความผิดสำหรับการเป็นผู้ทำให้มันกลับไปเรียบร้อยแล้ว นอกจากนี้ เธอก็ยังเรียน comrade เธอตายในดินแดนไม่รู้จัก... มันเป็นเสน่ห์ที่เธอถูกทรมานจากเช่นความลึกจิตความปวดร้าวมาก ความสับสนที่เกิดในใจของเธอนั้นคล้าย กับความเศร้าโศก หรือความเข้มที่สูงกว่าที่ จ้องมองที่ท้องฟ้าที่ดูเหมือนจะเป็น brimming ดาวที่คันนั้นกะพริบครั้ง เลทิเซียไม่ประกอบด้วยอีกต่อไปเป็นเธอ vented ออกความคิดของเธอคืน:"สำหรับ Canaria ไปจริงร่อนเร่นอกโลกสวนน้อย... แล้ว...สิ่งโชคร้ายชนิดอื่น ๆ อาจมี befallen ตามส่วนเหลือของสหายของฉัน! "---เรื่องขวา และที่เป็นเหตุผลแท้จริงที่ทรมานหัวใจของเลทิเซียนำแม่ของลิลลี่เช่น มีทั้งหมดไม่มีข่าวของเธอตั้งแต่วันที่ประถ่ายออกโดยพระเจ้าปีศาจถ้าแม่ของลิลลี่ได้ไปนอกเมืองภายในลิตเติ้ลการ์เด้น อาจยังมีหวังค้นหาเธอ แต่ ในกรณีที่เธอได้ไปเร่ร่อนนอกโลกนี้สวนเล็ก ๆ ที่กรอบเวลาและโลกทั้งหมดจะย่อมอินที่จุดหนึ่ง อีกแล้ว--"มันจะยากต่อการค้นหาบุคคลมากกว่าการค้นหาเม็ดทรายจากทะเลดาว..."เลทิเซีย muttered กับตัวเอง..., มีเสียงของเธอดังนั้นอ่อนแอ และอ่อนนุ่มที่สามารถเพียงกระจายไปเป็นลม ในขณะที่มือของเธอถูก subconsciously พยายามความแรงบนกรอบหน้าต่างที่เหมือนเกือบณขณะที่แบ่งภายใต้ค้างเธอเลทิเซียที่มีแล้วอยู่หลายร้อยปี [11] รู้ได้ชัดเจนกว่าใครงานอื่นอย่างไรไปไม่ได้ที่จะอย่างไรก็ตาม มันไม่ควรจะเก็บเป็นความลับที่ไม่มากของแผนอย่างใดอย่างหนึ่ง เธอได้บอกความจริงจิ้น และมีการสนทนาระวังทิศทางของชุมชนในอนาคต สำหรับการกำหนดปัจจุบันที่มีการผลักดัน ทั้งหมดให้ทำงานหนักได้ทั้งหมดดังจากความปรารถนาที่จะบันทึกสหายของพวกเขาอย่างไรก็ตาม พูดจริง ที่ไม่ควรจะเป็นไปได้อีกต่อไป ชุมชนมีการเปลี่ยนแปลงทิศทางของ แม้เพื่อนร่วมงานของเธออาจจะโกรธ และพูดคุยเบื้องหลังเธอกลับ เลทิเซียถูกกำหนดเพื่อดำเนินการของการจูงใจการกระทำของเธอแม้ว่าเลือดของเธอมีการจะรั่วไหลสำหรับความคิดของการแนะนำสิ่งนอกจากนี้เธอยังมีความคิดของ... ถ้าเป็นไปได้ ชุมชนควรปลดออก และสร้างใหม่สำหรับ ที่จะอนุญาตให้มีใหม่ [ชื่อ] และ [ธง][…… แต่ซางิบอร์กและลิลลี่จะย่อมร้องไห้เมื่อได้ยินคำเหล่านั้นขวา...]บนมือหนึ่ง มันเป็นแม่เลี้ยงของเธอเป็นผู้ปกครองของตนเองคิดเกี่ยวกับปฏิกิริยาของพวกเขาเมื่อเรียนรู้ว่าพวกเขาได้ทำงานหนักกว่าสามปีในขณะที่เด็กนอนกัดฟันของพวกเขาจะทนกับความเจ็บปวดของ bereavement ที่จะพบกับความเป็นจริงว่า รางวัลที่พวกเขาได้ทำงานสำหรับเบี้ยยัง เลทิเซียไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกอนาถมาก[อย่างไรก็ตาม นี้ควรได้ผ่านมานาน แต่ในสุด ฉันได้รับมองไม่เห็น โดยฝันที่ Izayoi และอื่น ๆ ที่ดูเหมือนเป็น แรงบันดาลใจภายใน me. .. และแม้แต่นำไปให้พวกเขาดันไม่จำเป็น]ขณะนี้ เป็นเวลาที่จะเริ่มการทำงานชุมชนบนเส้นทางขวาเลทิเซียทำใจของเธอตั้งใจเป็นเธอเปิดจากหน้าต่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในทันทีเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงร้องเป็นลางไม่ดี, เพลงพิณทองคอร์ดถูกสะท้อนไปทั่ว [อันเดอร์วู้]. ส่วนที่ 3 [แก้ไข] เลติเซียขณะที่กำลังมุ่งหน้าไปทางหอพัก, ไม่พอใจมองแม่บ้านวัยรุ่น Percher ได้ออกมา ต้อนรับเธอ. "...... คุณอยู่ที่ ...... " "คืนที่ดีมีเลือดบริสุทธิ์แวมไพร์ซัง ...... ฉันไม่เคยคิดว่าจะมาวันที่ฉันจะได้รับการสวมใส่เครื่องแต่งกายที่สาวใช้เช่นเดียวกับคุณ." Percher ถอนหายใจอย่างเศร้าโศก เลติเซียคนแรกไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจะได้ทำงานเป็น Percher ในสถานที่แห่งนี้ก็นึกถึงของเนื้อหาเกมของขวัญที่ลุกอยู่ในใจ และเธอเริ่มที่จะอนุมานได้แม้ว่าจะไม่ได้หลังจากที่ถูก boggled. "... ..Is ที่ทำให้มันเป็นที่ประชุมของเงื่อนไขการชนะของ [Pied Piper ของ HAMELIN] ที่ทำให้ประสบความสำเร็จคุณผู้ใต้บังคับบัญชาหรือไม่" เลติเซียพากันบ่นดูเหมือนจะอยู่ใน ก่อให้เกิดอย่างฉับพลัน. --- ถ้าใครต้องการที่จะทำให้เจ้านายปีศาจส่งไปยังผู้ใต้บังคับบัญชาเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งจะต้องได้รับชัยชนะที่สมบูรณ์ในเกมที่เป็นเจ้าภาพอย่างแข็งขันกับปีศาจพระเจ้า [แห่งโทโฮสต์]. ตามกฎเดิมของ [Pied Piper ของ HAMELIN] เกมที่จะได้รับการล้างตราบใดที่หนึ่งของทั้งสองเงื่อนไขชนะได้พบ. แต่เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงการปกครองในช่วง [เขตอำนาจศาลทดลอง] มันเพิ่มขึ้นความยากลำบากในเกณฑ์การหักล้างกับที่ ของการประชุมทั้งสองเงื่อนไขชนะ. ในท้ายที่สุดที่จะดำเนินการทำสัญญายอมแพ้, Percher ถูกเรียกตัวไปเล็ก ๆ น้อย ๆ สวนอีกครั้ง. "...... ที่ว่ามันเป็น. แต่พูดตรงไปตรงมาผมไม่เคยคิดว่ากฎเกณฑ์เล็ก ๆ น้อย ๆ สวนและขุนนางมันเป็นปีศาจที่แข็งแกร่งในการจัดเรียงของในระดับนี้ ถ้ามันเป็นเพียงแค่ร่างกายก็ยังสามารถเข้าใจ แต่มันก็เป็นกรณีที่จิตวิญญาณควรจะถูกทำลายและปรากฎว่ารูปลักษณ์เดิมยังคงสามารถเรียกคืนได้ นั่นเป็นสิ่งที่ไม่เคยข้ามใจของฉันมาก่อน. " ที่เหมาะสม. Percher ถูกเรียกตัวกลับเข้ามาในลิตเติ้ลการ์เด้นแม้ว่าเกมเคลียร์ในที่สุดโดยทำให้ป่นปี้ของจิตวิญญาณของเธอ. บุคคลในคำถาม, Percher ถูกพูดขณะที่เธอเกินไป ตระหนักถึงวิธีการที่ไร้สาระอำนาจที่ฟื้นคืนชีพของเธอ. แต่เลติเซียก็ยังคงยิ้มขณะที่เธอบีบไหล่ของ Percher. "มีความจำเป็นที่จะมองให้ลงไม่ได้ ไม่ได้บอกว่าสุภาษิต [ด้วยภูเขาเขียวขจีที่เหลืออยู่มีความจำเป็นที่จะต้องกังวลเกี่ยวกับการหาฟืนไม่มี] ถึงแม้ว่าเราอาจยังคงมีความวิตกบางจุดในเวลานี้ แต่ผมจะยังคงยินดีต้อนรับคุณ และจะได้รับในขณะที่ตั้งแต่ผมเริ่มหวังสำหรับแม่บ้านใหม่ที่จะเข้าร่วมฉัน --- จากนี้ไปเราสหายต่อสู้ร่วมกันภายใต้ธงเดียวกันดังนั้นโปรดดูแลฉัน [เรียงลำดับลงของพระเจ้าแห่งความตายสีดำ] . " "...... Hmph! มองสิ่งที่คุณกำลังจะบอกว่าเมื่อคุณไม่ได้มีธงในสถานที่แรก! " เลติเซียยังคงถือได้ว่ารอยยิ้มที่อบอุ่นของเธอบนใบหน้าของเธอ. ในทางตรงกันข้าม Percher เพียงแค่ยักไหล่ของเธอ disapprovingly. "หลังจากที่วาง baggages ของคุณ , ตรงไปที่ห้องของจิน มันดูเหมือนว่าคุณจะต้องไปทักทาย [โฮสต์] ต่อมาในคืนนี้เช่นกัน. " Percher กล่าวว่าสิ่งที่เธอต้องการที่จะพูดและ flounced กระโปรงแม่บ้านเธอขณะที่เธอเดินเข้าไปในหอพัก. แม้ว่าเลติเซียยิ้มถึงคราวเธอก็เดินไปกับเธอ ห้องของตัวเองโดยไม่ต้องมีคำว่า. เธอได้รับความไว้วางใจแล้ว Kuro ยูซากิกับงานที่จะหา Izayoi และในกรณีที่ Kuro ยูซากิไม่ควรที่จะกลับมาในเร็ว ๆ นี้. ...... ถ้าเธอต้องการที่จะมีการสนทนาส่วนตัวกับจินตอนนี้จะเป็น โอกาสเดียว. [ฉันเท่านั้นที่สามารถใช้โอกาสนี้ที่จะบอกเกี่ยวกับจินคานาเรียถูกโยนลงไปในโลกภายนอก. มันได้อย่างแม่นยำเพราะความจริงที่ว่าพวกเขาชุมชนก็เริ่มที่จะเติบโตในความแข็งแรง ...... ว่าการอภิปรายเกี่ยวกับอนาคตของตนจะต้องมีการจัดขึ้นในขณะนี้ .] ถึงแม้ว่าเธอได้ตั้งแล้วหัวใจของเธอให้กับงาน, เลติเซียก็ยังไม่แน่ใจเลยทีเดียว. เปิดหน้าต่างห้องของเธอเองเธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวผ่านช่องว่างในเว็บเช่นรากไม้ที่มีลวดลาย. Cherishing ความทรงจำของเพื่อนของเธอ ในอดีตที่ผ่านมา --- Leticia บ่นกับตัวเองอย่างเศร้าโศก: "คานาเรีย ............ มันเป็นคุณที่ส่ง Izayoi สู่โลกของสวนเล็ก ๆ น้อย ๆ " พูดคนเดียวเลติเซียหายไปเหมือนฟองในขณะที่มันไม่ได้รับโอกาสที่จะได้ยิน โดยคนอื่น ๆ . ในอดีตที่ผ่านมาพวกเขาได้รับครั้งเดียวภายใต้ธงเดียวกันถือเดียวกัน [ชื่อ] ต่อสู้ในการต่อสู้จับมือกับเพื่อนสนิทของเขา. แต่ตอนนี้เธอเดาได้ว่าจะไม่มีโอกาสสำหรับเธอที่จะต่อสู้ ควบคู่ไปกับเธอในการต่อสู้ในอนาคตอีกต่อไป สำหรับคนที่ไม่ได้รับสามารถที่จะทำให้มันกลับไปบ้านเกิดของเธอและแล้ว ...... หยุดลมหายใจของเธออย่างเงียบ ๆ ในโลกอีกด้านนอกของสวนเล็ก ๆ น้อย ๆ . "...... " เกี่ยวกับที่ Leticia เสียใจแน่นอน ในช่วงเวลาที่เธอถูกจับโดยพระเจ้าปีศาจไม่ได้เธอรู้สึกคิดถึงบ้านเดียวกันได้หรือไม่ เพื่อประโยชน์ในการกลับไปที่ชุมชนของเธอเธอไม่ได้รับการดูแลเป็นบิตเกี่ยวกับการมีที่จะเปิดเผยด้านที่น่าเกลียดของตัวเองหลายครั้งตามที่มันอาจจะเธอต้อง จำเป็นต้องพูดคานาเรียที่ได้รับการโยนไปอีกโลกหนึ่งก็ควรที่จะมีความรู้สึกเหมือนกัน. เพียงแค่นั้นเธอรู้สึกของความผิดในการเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้มันกลับประสบความสำเร็จ นอกจากนี้เธอยังได้เรียนรู้การตายของเพื่อนสนิทของเธอในที่ดินที่ไม่รู้จัก ...... มันก็ไม่น่าแปลกใจว่าเธอกำลังทุกข์ทรมานจากการดังกล่าวเป็นความปวดร้าวทางจิตใจลึก. ดังนั้นแม้ความสับสนที่เกิดในหัวใจของเธอก็คล้ายคลึงกับความเศร้าโศกหรือ ความเข้มสูงกว่า จ้องมองที่ท้องฟ้าที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยดาวที่กระพริบตาจากเวลาเลติเซียก็ไม่สามารถที่จะมีมันอีกต่อไปขณะที่เธอระบายออกจากความคิดของเธอในคืน: "สำหรับคานาเรียจะถูกโยนจริงที่จะเดินอยู่นอกโลกของเล็ก ๆ น้อย ๆ การ์เด้น ...... แล้ว ...... สิ่งที่ประเภทอื่น ๆ ของความโชคร้ายที่อาจจะเกิดขึ้นตามส่วนที่เหลือของเพื่อนสนิทของฉัน ?! " --- ที่เหมาะสม และนั่นก็คือเหตุผลที่แท้จริงที่ทรมานหัวใจเลติเซีย. พาแม่ของลิลี่ตัวอย่างเช่นมีข่าวทั้งหมดไม่มีของเธอนับตั้งแต่วันที่พวกเขาถูกนำแรงออกไปโดยพระเจ้าปีศาจ. ถ้าแม่ของลิลี่จะถูกโยนลงมาด้านนอกของเมือง ลิตเติ้ลการ์เด้นภายในยังคงอาจจะมีความหวังในการหาเธอ แต่ในกรณีที่เธอจะถูกโยนไปเดินนอกโลกของลิตเติ้ลการ์เด้นนี้ที่ทุกกรอบเวลาและโลกก็จะตัดกันที่จุดใดจุดหนึ่งแล้ว --- "มันจะเป็นเรื่องยากมากที่จะหาคนกว่า ที่จะหาเม็ดทรายจากทะเลดาว ...... " เลติเซียพึมพำกับตัวเอง ...... เสียงของเธอจึงอ่อนแอและอ่อนว่ามันก็สามารถกระจายลม ในขณะที่มือของเธอได้รับการพยายามบังคับใช้จิตใต้สำนึกในกรอบหน้าต่างที่มันดูเหมือนเกือบที่จุดของการทำลายภายใต้การถือของเธอ. เลติเซียที่อาศัยอยู่แล้วเป็นเวลาหลายร้อยปี [11] รู้ว่ามันชัดเจนกว่าคนอื่นว่าเป็นไปไม่ได้งานที่จะเป็น . แต่ก็ไม่ควรที่จะเก็บไว้เป็นความลับที่ไม่มากของการวางแผนการอย่างใดอย่างหนึ่ง เธอต้องบอกความจริงให้กับจินและมีการอภิปรายระมัดระวังในทิศทางของชุมชนในอนาคต สำหรับความมุ่งมั่นในปัจจุบันที่ได้ผลักดันทั้งหมดของพวกเขาต้องทำงานหนักมีทั้งหมดเกิดจากความปรารถนาที่จะบันทึกเพื่อนสนิทของเขา. แต่พูดจริงที่ไม่ควรจะเป็นไปได้อีกต่อไป ชุมชนมีการเปลี่ยนทิศทางของ แม้ว่าเพื่อนสนิทของเธออาจจะโกรธและพูดคุยอยู่ข้างหลังของเธอเป็นเลติเซียมุ่งมั่นที่จะดำเนินการกระทำของเธอชักชวนแม้ว่าเลือดของเธอจะต้องมีการหกรั่วไหลสำหรับความคิดของการบอกสิ่งนั้น. เธอเคยคิดแม้แต่ ...... ถ้าเป็นไปได้ ชุมชนควรจะยกเลิกและสร้างขึ้นมาใหม่เพื่อที่จะอนุญาตให้มีการใหม่ที่เป็น [ชื่อ] และ [หมุด]. [...... แต่ Kuro ยูซากิและลิลี่ก็จะร้องไห้เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นที่เหมาะสม ...... ?] บนมือข้างหนึ่งก็คือ แม่บุญธรรมของเธอ. ในอื่น ๆ ก็คือพ่อแม่ของเธอเอง. คิดเกี่ยวกับปฏิกิริยาของพวกเขาเมื่อรู้ว่าพวกเขาได้ทำงานอย่างหนักมานานกว่าสามปีในขณะที่กำฟันของพวกเขาที่จะทนกับความเจ็บปวดของการปลิดชีพที่จะพบกับความเป็นจริงที่ได้รับรางวัลที่พวกเขามี ทำงานให้หยุดอยู่ Leticia ไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกมีความสุขมาก. [แต่นี้ควรจะได้รับการดำเนินการมานานแล้ว แต่ในท้ายที่สุดผมได้รับการตาบอดด้วยความฝันที่ Izayoi และคนอื่น ๆ ดูเหมือนจะสร้างแรงบันดาลใจภายในฉัน ...... และนำแม้กระทั่งการให้พวกเขามีความกดดันที่ไม่จำเป็น.] ตอนนี้เป็นเวลาที่จะเริ่มต้นใหม่ชุมชนบนเส้นทางที่ถูกต้อง. Leticia ดำเนินการของเธอ กำหนดหัวใจขณะที่เธอหันไปจากหน้าต่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้องไม่ค่อยดี

, เพลงพิณทองเป็น strummed reverberated ทั่ว [ Underwood ]

[ ]
เป็น 3 ส่วน คือ ส่วนแก้ไขเลทิเชียคือมุ่งหน้าไปทางหอพัก , หน้าบึ้งมองวัยรุ่น แม่บ้าน percher ได้ออกมาต้อนรับเธอ

" . . . . . . . คุณ . . . . . . . "

" ราตรีสวัสดิ์นะนั่นแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์ ซาน . . . . . . . ผมไม่เคยคิดว่ามันจะมา วัน ที่ ฉัน จะ ใส่ชุดเมดเหมือนคุณ "

percher ถอนหายใจน้ำเสียงเศร้า เลทิเชีย ที่ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เธอจะต้องเจอ percher ในสถานที่นี้ก็นึกถึงของขวัญเกมเนื้อหาที่ผุดในใจ แล้วเธอก็เริ่มอนุมานว่าหลังจากถูกใช่

" . . . . . งั้นเหรอ ?มันเป็นประชุมทุกเงื่อนไขการชนะของ [ Pied Piper ของ Hamelin ] ที่ประสบความสำเร็จทำให้คุณเป็น ?

เลทิเซียบ่นที่ต้องขึ้นมารับ

--- ถ้าต้องการให้ปีศาจยอมเป็นลูกน้อง ต้องได้รับชัยชนะ ในเกมที่ถูกบังคับเป็นปีศาจ [ อำนาจ ] เป็นเจ้าภาพหลัก

ตามกฎเดิมของ [ Pied Piper ของ Hamelin ] , เกมจะได้รับการล้าง ตราบใดที่หนึ่งในสองเงื่อนไขการชนะได้เจอ

อย่างไรก็ตามเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงการปกครองในสังกัด [ ทดลอง ] ก็เพิ่มความยากของการไปที่การประชุมทั้งเงื่อนไขการชนะ

ในที่สุด เพื่อดําเนินการสัญญา ,percher ถูกเรียกตัวไปพบที่สวนเล็ก ๆน้อย ๆอีกครั้ง

" . . . . . . . มันยังไงกัน แต่บอกตามตรง ผมไม่เคยคิดว่า กฎว่าด้วยสวนเล็ก ๆน้อย ๆและเจ้านายของปีศาจที่แข็งแกร่งนี้เป็นระดับ ถ้ามันเป็นเพียงแค่ทางร่างกาย ฉันก็เข้าใจแต่มันเป็นคดีที่วิญญาณจะถูกสลาย และปรากฎว่ามีลักษณะเดิม ยังสามารถเรียกคืน นั้น เป็นสิ่งที่ไม่มีในความคิดของฉันก่อน "

ใช่แล้ว percher ถูกเรียกตัวกลับเข้าไปในสวนเล็ก ๆน้อย ๆแม้ว่าเกมสุดท้ายการล้างโดยการของวิญญาณเธอ

บุคคลในคำถาม percher , ,พูดไม่ออกเมื่อเธอตระหนักว่าไร้สาระด้วยพลังที่ฟื้นคืนชีวิตของเธอถูก

แต่ เลทิเชีย ยังยิ้มขณะที่เธอบีบไหล่ของ percher

" ไม่ต้องมองแบบนั้น ไม่ได้มีสุภาษิตบอกว่า [ ด้วยภูเขาเขียวชอุ่ม ที่เหลือก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการหาฟืน ? ถึงแม้ว่าเราอาจจะยังมีข้อสงสัยที่จุดนี้ในเวลาแต่ฉันก็ยังต้อนรับคุณด้วยความยินดี แล้วมันก็นานแล้วตั้งแต่ผมเริ่มหวังแม่บ้านใหม่ที่จะเข้าร่วมฉัน --- ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันต่อสู้กันภายใต้ธงเดียวกัน ดังนั้น กรุณาดูแลฉัน [ สืบเชื้อสายมาจากพระเจ้าของความตายสีดำ "

" . . . . . . . ฮึ่ม ! ดูสิ่งที่คุณพูดเมื่อคุณไม่ได้มีธงในสถานที่แรก !

เลทิเซียยังคงจัดขึ้นที่รอยยิ้มอบอุ่นของเธอบนใบหน้าของเธอ .

ในทางตรงกันข้าม percher แค่ยักไหล่ของเธอ disapprovingly

" หลังจากวางกระเป๋าเดินทางของคุณไปที่ห้องของจิน ดูเหมือนว่าคุณจะต้องไปทักทาย [ คืนนี้โฮสต์ ] ทีหลังเช่นกัน . "

percher กล่าวว่าเธอต้องการที่จะพูดและ flounced คนรับใช้ของเธอ กระโปรงเธอเข้าหอพัก ถึงแม้ว่า เลทิเซียยิ้มอย่างบิดเบี้ยว เธอเดินไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่พูดอะไรเลย .

เธอได้มอบหมายให้คุโระ อุซางิกับงานหาซาโย ในกรณีนั้น คุโระ อุซางิ ไม่ควรกลับมาเร็วๆ นี้

. . . . . . . หากเธอต้องการที่จะมีการสนทนาส่วนตัวกับจิน ตอนนี้จะเป็นโอกาสเดียว

[ ฉันสามารถใช้โอกาสนี้บอกจินเรื่องคานาเรียถูกโยนลงไปใน โลกภายนอก .จะแม่นยำเนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าชุมชนของพวกเขาเริ่มที่จะเติบโตในความแข็งแรง . . . . . . . ว่า การอภิปรายเกี่ยวกับอนาคตของได้จัดขึ้นแล้ว ]

ถึงแม้ว่าเธอได้ตั้งใจกับงาน เลทิเชีย ยังค่อนข้างไม่แน่ใจ

เปิดหน้าต่างในห้องของเธอเอง เธอมองไปที่ท้องฟ้า ดาวผ่านช่องว่างในเว็บ เช่น ลวดลายที่รากของต้นไม้ .

cherishing ความทรงจำเพื่อนของเธอใน --- อดีตเลทิเซียบ่นกับตัวเองเศร้าสร้อย :

" คานาเรีย . คุณคือคนที่ส่ง ซาโย สู่โลกแห่งสวน”

ของเลทิเชียคับ หายไปเหมือนกับฟอง มันไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้ยินจากคนอื่น ๆ .

ในอดีต พวกเขาเคยอยู่ภายใต้ธงเดียวกัน ถือเดียวกัน [ ชื่อ ]การต่อสู้ในการต่อสู้มือในมือกับสหายของพวกเขา .

แต่ตอนนี้ เธอเดาว่าคงเป็นโอกาสของเธอที่จะต่อสู้ร่วมกับเธอในการต่อสู้ในอนาคตอีกต่อไป สำหรับคนที่ยังไม่ได้สามารถที่จะทำให้มันกลับไปบ้านเกิดของเธอ และก็ . . . . . . . เงียบหยุดลมหายใจของเธอในอีกโลกนอกสวนเล็ก ๆน้อย ๆ

" . . . . . . . "

เกี่ยวกับ เลทิเซียรู้สึกเสียใจแน่นอนตอนที่เธอถูกจับโดยปีศาจไม่ใช่หล่อนรู้สึกคิดถึงบ้านเหมือนกัน เพื่อกลับไปยังชุมชนของเธอ เธอไม่ได้สนใจเรื่องที่ต้องเปิดเผยด้านที่อัปลักษณ์ของตัวเอง กี่ครั้งก็ได้ อาจจะต้องการเธอ ไม่ต้องพูดอะไร คานาเรียที่ถูกโยนไปยังอีกโลกหนึ่งก็มีรู้สึกเหมือนกัน

แค่นั้นเธอรู้สึกว่ารู้สึกผิดที่เป็นคนเดียวที่ทำให้มันกลับมาได้สำเร็จ นอกจากนี้ เธอยังได้เรียนรู้เธอสหายตายในแผ่นดินที่ไม่รู้จัก . . . . . . มันไม่น่าแปลกใจว่าเธอกำลังทุกข์ทรมานจากเช่นลึกพระเป็นเจ้า .

ดังนั้นแม้ความสับสนที่เกิดในใจของเธอก็คล้ายกับความเศร้าโศก หรือมีความเข้มสูงกว่านั้นจ้องมองท้องฟ้าที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยดวงดาวที่กระพริบตลอดเวลา เลทิเชีย ก็ไม่สามารถที่จะควบคุมมันอีกต่อไปเธอระบายความคิดของเธอในเวลากลางคืน :


" คานาเรียที่จะต้องโยนไปข้างนอกโลกของเล็ก ๆน้อย ๆ . . . . . . . . . . . . สวนแล้วโชคร้ายอาจมีชนิดอื่น ๆ เกิดขึ้นเมื่อที่เหลือเพื่อนๆของฉัน ? ! ! ! "


--- ใช่และนั่นคือเหตุผลที่แท้จริงที่ทรมานหัวใจของเลทิเชีย

พาแม่ของลิลลี่ ตัวอย่างเช่น มีทั้งหมดไม่มีข่าวจากเธอตั้งแต่วันแรกที่พวกเขาถูกบังคับให้นำออกไปโดยปีศาจ

ถ้าแม่ของลิลลี่ถูกโยนออกนอกเมือง ภายในสวนเล็ก ๆอาจจะยัง เป็นความหวังของการค้นหาเธอแต่ในกรณีที่เธอถูกโยนไปข้างนอก โลกใบนี้สวนเล็กๆที่กรอบเวลาและโลกจะตัดกันที่จุดหนึ่งหรืออีก แล้ว . . .

" มันคงยากที่จะหาคน กว่าจะหาเม็ดทรายจากทะเลแห่งดวงดาว . . . . . . . "

เลทิเซียพึมพำกับตัวเอง . . . . . . . เสียงของเธอช่างอ่อนแอและอ่อนมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยในขณะที่มือของเธอจิตใต้สำนึกพยายามบังคับบนกรอบหน้าต่างที่ดูเหมือนว่าเกือบที่จุดของการทำลายภายใต้อุ้ม

เลทิเชีย ผู้ซึ่งได้อาศัยอยู่เป็นเวลาหลายร้อยปี [ 11 ] รู้ชัดเจนกว่าใครๆ ว่าเป็นไปไม่ได้ที่งานจะเป็น

แต่ก็ไม่ควรจะเก็บเป็น ความลับที่ไม่ได้มากของแผนด้วยเธอต้องบอกความจริงกับ จิน และมีการอภิปรายระมัดระวังในทิศทางของชุมชนในอนาคต สำหรับปัจจุบันกำหนดว่าได้ผลักดันพวกเขาทั้งหมดทำงานอย่างหนักมีทั้งหมดสืบเนื่องมาจากความปรารถนาที่จะบันทึกสหายของพวกเขา .

แต่พูดสั่ง ไม่น่าจะเป็นไปได้แล้ว ชุมชนมีการเปลี่ยนแปลงทิศทางของถ้าเพื่อนของเธออาจจะโกรธและพูดลับหลัง เลทิเชีย ตั้งใจที่จะดำเนินการแสดงของการโน้มน้าวใจแม้เลือดของเธอต้องแล่งสำหรับความคิดที่แนะนำแบบนี้

เธอเคยคิด . . . . . . . ถ้าเป็นไปได้ ควรให้ชุมชนถูกยุบและสร้างใหม่เพื่อที่จะให้มันมี ] ชื่อใหม่และธง [ [

][ . . . . . . . แต่คุโระ อุซางิ และลิลลี่ จะร้องไห้เมื่อได้ยินคำเหล่านั้นแล้ว . . . . . . . ? ]

บนมือข้างหนึ่งก็เป็นแม่อุปถัมภ์ของเธอ

ในอื่น ๆ มันเป็นพ่อแม่ของเธอเอง

คิดถึงปฏิกิริยาของพวกเขาเมื่อเรียนรู้วิธีการที่พวกเขาทำงานอย่างหนักในช่วง 3 ปี ขณะกัดฟันทนกับความเจ็บปวดของเหตุการณ์ที่ได้เจอกับความเป็นจริงที่พวกเขาทำรางวัล สำหรับการหยุดที่จะอยู่เลทิเซีย ไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่าทุกข์มาก

[ แต่นี้ควรทำมานานแล้ว แต่สุดท้าย ฉันได้เห็นความฝันที่ซาโย และคนอื่น ๆดูเหมือนจะเป็นแรงบันดาลใจในตัวฉัน . . . . . . . และแม้กระทั่งนำไปสู่การให้ความดันที่ไม่จำเป็น ]

ตอนนี้เป็นเวลาที่จะเริ่มต้นชุมชนบนเส้นทางขวา .

เลทิเชีย อุ้มเธอแล้วหัวใจเธอหันออกไปจากหน้าต่าง