DNA damage and repair assaysSome as

DNA damage and repair assays
Some assays measure DNA damage itself,rather than mutational consequences of DNA damage. They may do so directly, through such indicators as chemical adducts or strand breaks in DNA, or indirectly, through the measurement of biological repair processes. Adducts in DNA are detected by P-postlabeling, high performance liquid chromatography (HPLC), fluorescence-based method, mass spectrometry, immunological methods using antibodies against specific adducts, isotope-labeled DNA binding, and electrochemical detection. The P-postlabeling method is highly versatile, in that it is sensitive and can be applied to diverse mutagens, but it may fall short of other method for quantitative accuracy. Through a combination of methods, may classes of adducts , including those of such en widespread compounds as polynuclear aromatic hydrocarbon, can be detected . the measurement of adducts after human chemical exposures has proven useful in human monitoring, molecular dosimetry, and risk assessment. adducts in somatic cells are relevant to carcinogenesis , whereas those in reproductive cells permit molecular dosimetry for germ cell mutagenesis.
DNA stand breakage can be measured by alkaline elution and electrophoretic methods . Single-cell gel electrophoresis, comet assys,is a windely used, repid method of measuring DNA damage. In this assay cells are incorporated to electrophoresis. The DNA is stained with a fluorescent dye for observation and image analysis. Because broken DNA fragment migrate more quickly than larger pieces of DNA , a blur of fragment is observed when the DNA is extensively damaged. The extent of DNA damage can be estimated from the length and other attributes of the comet tail. Variations in the procedure permit the general detection of DAN strand breakage under alkaline conditions or the preferential detection of double-strand breaks under neutral conditions. A recent developmwnt is the combination of the comet assay with FISH to detect damage in specific regions of the genome. Although the comet assay is relatively new, it has proven to be a sensitive indicator of DNA damage with broad applicability. It has been used most commonly with human lymphocytes and other mammalian cells, but it can be adapted to diverse species, including plants, worms, mollusks and amphibians. This adaptability makes it well suited to use in EN genetic toxicology . the applicability of the comet assay and other DNA damage assays to rodent testes makes these method helpful in interpreting risks to germ cell.
The occurrence of DNA repair can serve as an easily measured indicator of DNA damage . repair assays have been developed in mircoorganisms, cultured mammaline cell, and intact mammals.
Greater toxicity of a chemical in DNA-repair-deficient strains than in their repair-proficient counterparts can serve as an indicator of DNA damage in bacteria. Bacteria repair assays find occasional application but are used less commonly today than historically. The measurement of UDS, which is a measure of excision repair, is a mammalin DNA repair assay. The occurrence of UDS, indicates that DNA has been damage. The absence of UDS, however, does not provide evidence that DNA has not been damage because some classes of damage are not readily excised, and some excisable damage may not be detected as a consequence of assay insensitivity damage . Despite these limitations, UDS assays continue to find some use because of their applicability to cultured hepatocytes with endogenous cyctochrome P450 enzyme activities and to tissues of intact animals, including hepatocytes and germinal tissue.
Beside specific DNA repair processes, the induction of general responses to genotoxic stress has been used as an indicator of genetic damage or by colorimetry, can serve as an indicator of genetic damage in bacteria. The GADD45a-GFP assay, also called TK6 cell. The stress response is detected by a green-fluorescent protein reporter in the genetic construct, and the induction of fluorescence has been observed with mutagens, clastogens, and aneugens. The assay can be conducted with s9 metabolic activation and lends itself to automated detection by flow cytometry.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเสียหายของดีเอ็นเอและซ่อมแซม assaysAssays บางวัดความเสียหายของดีเอ็นเอเอง มากกว่า mutational ผลกระทบของความเสียหายของดีเอ็นเอ พวกเขาอาจทำโดยตรง ผ่านตัวบ่งชี้ดังกล่าวเป็นสารเคมี adducts หรือสแตรนด์แบ่งดีเอ็นเอ หรือทางอ้อม โดยผ่านการประเมินของกระบวนการซ่อมแซมทางชีวภาพ Adducts ในดีเอ็นเอจะตรวจพบ โดย P postlabeling สูงประสิทธิภาพของเหลว chromatography (HPLC), วิธีใช้ fluorescence รเมท ระเบียบวิธีใช้แอนตี้กับเฉพาะ adducts ดีเอ็นเอที่มีป้ายชื่อว่าไอโซโทปตรวจผลผูกพัน และไฟฟ้า วิธีการ P postlabeling เป็นสูงอเนกประสงค์ ที่มันเป็น และสามารถใช้กับหลากหลาย mutagens แต่มันอาจตกขาดความถูกต้องเชิงปริมาณวิธีอื่น ๆ ผ่านกระบวนการวิธี เรียนพฤษภาคมของ adducts รวมทั้งสารอย่างแพร่หลายเช่นน้ำเป็นไฮโดรคาร์บอน polynuclear สามารถตรวจพบ การประเมินของ adducts หลังจากถ่ายมนุษย์เคมีได้พิสูจน์เป็นประโยชน์ในการตรวจสอบบุคคล dosimetry โมเลกุล และประเมินความเสี่ยง adducts ในมาติกเซลล์เกี่ยวข้องกับ carcinogenesis ในขณะที่ผู้ที่อยู่ในเซลล์สืบพันธุ์อนุญาตให้โมเลกุล dosimetry สำหรับ mutagenesis เจิร์มเซลล์ ดีเอ็นเอยืนเคมีฯ สามารถวัด โดยด่าง elution และด้วยวิธี เซลล์เดียวเจ electrophoresis ดาวหาง assys จะใช้ windely, repid วิธีวัดความเสียหายของดีเอ็นเอ ในการทดสอบนี้ เซลล์จะรวมการ electrophoresis ดีเอ็นเอสอดคล้องกับสีเรืองแสงสำหรับการสังเกตและวิเคราะห์ภาพ เนื่องจากดีเอ็นเอเสียส่วนโยกย้ายได้รวดเร็วกว่าชิ้นใหญ่ของดีเอ็นเอ เบลอของส่วนย่อยเมื่อ DNA ที่อย่างกว้างขวางเสียหาย ขอบเขตของความเสียหายของดีเอ็นเอที่สามารถประเมินได้จากความยาวและคุณลักษณะอื่น ๆ ของหางดาวหาง ในขั้นตอนการอนุญาตตรวจทั่วไปของด่านเคมีฯ สแตรนด์สภาพด่างหรือการตรวจพบต้องแบ่งสองสแตรนด์สภาวะเป็นกลาง Developmwnt ล่าสุดคือ ชุดทดสอบดาวหางปลาเพื่อตรวจสอบความเสียหายในภูมิภาคที่เฉพาะเจาะจงของกลุ่ม แม้ว่าวิเคราะห์ดาวหางจะค่อนข้างใหม่ มันได้พิสูจน์แล้วเพื่อเป็นตัวบ่งชี้สำคัญของความเสียหายของดีเอ็นเอมีความเกี่ยวข้องของกว้าง มีการใช้บ่อยกับ lymphocytes มนุษย์และเซลล์อื่น ๆ mammalian แต่สามารถดัดแปลงให้หลากหลายชนิด พืช หนอน mollusks และสัตว์ หลากหลายนี้ทำให้มันดีเหมาะใช้ในน้ำพันธุพิษวิทยา ความเกี่ยวข้องของวิเคราะห์ดาวหางและ assays อื่น ๆ เสียหาย DNA เพื่อลิ้มลอง rodent ทำให้วิธีการเหล่านี้เป็นประโยชน์ในการทำนายความเสี่ยงเจิร์มเซลล์ เกิดการซ่อมแซมดีเอ็นเอสามารถทำหน้าที่เป็นตัวบ่งชี้ที่วัดได้ของความเสียหายของดีเอ็นเอ ได้รับการพัฒนาซ่อมแซม assays mircoorganisms อ่าง mammaline เซลล์ และเลี้ยงลูกด้วยนมเหมือนเดิมมากกว่าความเป็นพิษของสารเคมีในสายพันธุ์ดีเอ็นเอซ่อมแซมไม่มากกว่าในคู่ซ่อมแตกฉานของพวกเขาสามารถใช้เป็นตัวบ่งชี้ของความเสียหายของดีเอ็นเอในแบคทีเรีย แบคทีเรียซ่อม assays ค้นหาโปรแกรมประยุกต์เป็นครั้งคราว แต่ใช้น้อยโดยทั่วไปปัจจุบันมากกว่าอดีต วัดยูดีเอส ซึ่งเป็นการวัดตอนการผ่าตัดซ่อมแซม การทดสอบการซ่อมแซมดีเอ็นเอ mammalin การเกิดขึ้นของยูดีเอส บ่งชี้ว่า ดีเอ็นเอได้รับความเสียหาย การขาดงานของยูดีเอส อย่างไรก็ตาม ไม่แสดงหลักฐานว่า DNA ไม่ได้เสียหาย เพราะบางชั้นของความเสียหายจะไม่พร้อม excised และความเสียหายบางตสินค้าอาจตรวจไม่พบเป็นลำดับวิเคราะห์ insensitivity ความเสียหาย แม้ มีข้อจำกัดเหล่านี้ ยูดีเอส assays ยังหาใช้บางเนื่องจาก มีความเกี่ยวข้องของตน hepatocytes อ่างมีกิจกรรมของเอนไซม์ P450 endogenous cyctochrome และเนื้อเยื่อของสัตว์เหมือนเดิม เนื้อเยื่อ germinal และ hepatocytes นอกจากกระบวนการการซ่อมแซมดีเอ็นเอ การเหนี่ยวนำของการตอบสนองต่อความเครียด genotoxic ทั่วไปได้ใช้เป็นตัวบ่งชี้ ของความเสียหายทางพันธุกรรม หรือ colorimetry สามารถใช้เป็นตัวบ่งชี้ของความเสียหายทางพันธุกรรมในแบคทีเรีย การ GADD45a GFP assay เรียกว่าเซลล์ TK6 ตรวจพบการตอบสนองความเครียด โดยผู้สื่อข่าวโปรตีนฟลูออเรสเซนต์เขียวในโครงสร้างทางพันธุกรรม และมีการสังเกตการเหนี่ยวนำของ fluorescence mutagens, clastogens และ aneugens การวิเคราะห์สามารถดำเนินการ ด้วยการเปิดใช้งานเผาผลาญ s9 และยืดตัวเองเพื่อตรวจหาอัตโนมัติ โดยเซลล์กระแส

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสียหายของดีเอ็นเอและการตรวจซ่อมบางวัดเสียหายของดีเอ็นเอตรวจตัวเองมากกว่าผลกระทบของความเสียหาย mutational ดีเอ็นเอ
พวกเขาอาจจะทำเช่นนั้นได้โดยตรงผ่านตัวชี้วัดเช่น adducts สารเคมีหรือแบ่งสาระใน DNA หรือทางอ้อมผ่านการวัดของกระบวนการซ่อมแซมทางชีวภาพ adducts ใน DNA มีการตรวจพบโดย P-postlabeling ที่มีประสิทธิภาพสูงของเหลว chromatography (HPLC) วิธีการเรืองแสงตามมวลสารวิธีภูมิคุ้มกันโดยใช้แอนติบอดีต่อ adducts เฉพาะดีเอ็นเอไอโซโทปที่มีข้อความผูกพันและการตรวจสอบทางเคมีไฟฟ้า วิธี P-postlabeling เป็นหลากหลายมากในการที่จะมีความสำคัญและสามารถนำไปใช้ก่อกลายพันธุ์ที่มีความหลากหลาย แต่มันอาจจะสั้นลงของวิธีการอื่น ๆ เพื่อความถูกต้องเชิงปริมาณ ผ่านการรวมกันของวิธีการเรียนของ adducts อาจรวมถึงผู้ที่ดังกล่าว en แพร่หลายเป็นสารประกอบไฮโดรคาร์บอน polynuclear หอมสามารถตรวจพบได้ การวัด adducts หลังจากที่สารเคมีมนุษย์ได้พิสูจน์แล้วว่ามีประโยชน์ในการตรวจสอบของมนุษย์การวัดปริมาณรังสีในระดับโมเลกุลและการประเมินความเสี่ยง adducts ในเซลล์ร่างกายมีความเกี่ยวข้องกับการเกิดมะเร็งในขณะที่ผู้ที่อยู่ในเซลล์สืบพันธุ์อนุญาตให้มีการวัดปริมาณรังสีโมเลกุลฉับเซลล์สืบพันธุ์.
ดีเอ็นเอยืนแตกสามารถวัดได้โดยชะอัลคาไลน์และวิธีอิเลค ข่าวคราวเดี่ยวเซลล์ assys ดาวหางเป็น windely ใช้วิธีการวัด repid เสียหายของดีเอ็นเอ ในการนี้ได้รับการทดสอบเซลล์จัดตั้งขึ้นเพื่อ electrophoresis ดีเอ็นเอที่ถูกย้อมด้วยสีเรืองแสงสำหรับการสังเกตและการวิเคราะห์ภาพ เพราะชิ้นดีเอ็นเอแตกโยกย้ายเร็วกว่าชิ้นใหญ่ของดีเอ็นเอเบลอของชิ้นส่วนเป็นที่สังเกตเมื่อดีเอ็นเอได้รับความเสียหายอย่างกว้างขวาง ขอบเขตของความเสียหายของดีเอ็นเอที่สามารถประเมินจากความยาวและคุณลักษณะอื่น ๆ ของหางดาวหาง การเปลี่ยนแปลงในขั้นตอนการอนุญาตให้มีการตรวจสอบโดยทั่วไปของการแตกสาระ DAN ภายใต้เงื่อนไขที่อัลคาไลน์หรือการตรวจสอบพิเศษของการแบ่งดับเบิลสาระภายใต้เงื่อนไขที่เป็นกลาง developmwnt ที่ผ่านมาคือการรวมกันของการทดสอบดาวหางกับปลาที่จะตรวจสอบความเสียหายในพื้นที่ที่เฉพาะเจาะจงของจีโนม ถึงแม้ว่าการทดสอบดาวหางเป็นเรื่องค่อนข้างใหม่มันได้พิสูจน์ให้เป็นตัวบ่งชี้ที่มีความละเอียดอ่อนของความเสียหายของดีเอ็นเอที่มีการบังคับใช้ในวงกว้าง มันถูกนำมาใช้มากที่สุดกับเซลล์เม็ดเลือดขาวของมนุษย์และเซลล์สัตว์อื่น ๆ แต่ก็สามารถปรับให้เข้ากับสายพันธุ์ที่มีความหลากหลายรวมทั้งพืชหนอนหอยและสัตว์ครึ่งบกครึ่ง การปรับตัวนี้จะทำให้ได้ดีเหมาะที่จะใช้ใน EN พิษวิทยาทางพันธุกรรม การบังคับใช้ของการทดสอบดาวหางและการตรวจดีเอ็นเอความเสียหายอื่น ๆ ที่จะทำให้หนูอัณฑะวิธีการเหล่านี้เป็นประโยชน์ในการตีความความเสี่ยงต่อเซลล์สืบพันธุ์.
การเกิดขึ้นของการซ่อมแซมดีเอ็นเอสามารถทำหน้าที่เป็นตัวบ่งชี้วัดได้อย่างง่ายดายความเสียหายของดีเอ็นเอ การตรวจซ่อมได้รับการพัฒนาใน mircoorganisms เซลล์ mammaline เพาะเลี้ยงและการเลี้ยงลูกด้วยนมเหมือนเดิม.
ความเป็นพิษมากขึ้นของสารเคมีที่อยู่ในสายพันธุ์ DNA ซ่อมแซมขาดกว่าในคู่ซ่อมแซมความเชี่ยวชาญของพวกเขาสามารถทำหน้าที่เป็นตัวบ่งชี้ของความเสียหายของดีเอ็นเอในแบคทีเรีย การตรวจซ่อมแบคทีเรียพบการประยุกต์ใช้เป็นครั้งคราว แต่จะมีการใช้น้อยกว่าปกติในวันนี้กว่าในอดีต การวัด UDS ซึ่งเป็นตัวชี้วัดของการซ่อมแซมตัดตอนเป็นผู้ทดสอบซ่อมแซมดีเอ็นเอ mammalin การเกิดขึ้นของ UDS ที่แสดงให้เห็นว่าดีเอ็นเอที่ได้รับความเสียหาย กรณีที่ไม่มี UDS แต่ไม่ได้ให้หลักฐานที่แสดงว่าดีเอ็นเอไม่ได้รับความเสียหายเนื่องจากการเรียนบางส่วนของความเสียหายที่ไม่ได้ตัดทิ้งได้อย่างง่ายดายและมีความเสียหายที่ต้องเสียภาษีอาจจะไม่ถูกตรวจพบว่าเป็นผลมาจากความเสียหายที่ไม่รู้สึกทดสอบ แม้จะมีข้อ จำกัด เหล่านี้ตรวจ UDS ยังคงพบการใช้งานบางอย่างเพราะการบังคับใช้ของพวกเขาต่อเซลล์ตับที่เลี้ยงด้วย cyctochrome ภายนอกเอนไซม์ P450 และเนื้อเยื่อของสัตว์เหมือนเดิมรวมทั้งเซลล์ตับและเนื้อเยื่อเชื้อโรค.
นอกจากกระบวนการซ่อมแซมดีเอ็นเอที่เฉพาะเจาะจง, การเหนี่ยวนำของการตอบสนองทั่วไป genotoxic ความเครียดได้ถูกนำมาใช้เป็นตัวบ่งชี้ของความเสียหายทางพันธุกรรมหรือโดย colorimetry สามารถทำหน้าที่เป็นตัวบ่งชี้ของความเสียหายทางพันธุกรรมในแบคทีเรีย การทดสอบ GADD45a-GFP ที่เรียกว่าเซลล์ TK6 การตอบสนองความเครียดถูกตรวจพบโดยนักข่าวโปรตีนเรืองแสงสีเขียวในโครงสร้างทางพันธุกรรมและการชักนำของการเรืองแสงได้รับการปฏิบัติที่มีสารก่อกลายพันธุ์, clastogens และ aneugens การทดสอบสามารถดำเนินการกับการเปิดใช้การเผาผลาญ S9 และยืมตัวเองไปโดยอัตโนมัติตรวจจับการไหลของภูมิคุ้มกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเสียหายของดีเอ็นเอและซ่อมแซมบางส่วน )
) วัดความเสียหายของดีเอ็นเอตัวเองมากกว่าสิ่งที่เปลี่ยนแปลงผลของความเสียหายของดีเอ็นเอ พวกเขาอาจทำเช่นนั้นโดยตรงผ่านตัวชี้วัด เช่น adducts เคมีหรือกลุ่มแบ่งในดีเอ็นเอ หรือโดยอ้อมผ่านวัดของกระบวนการซ่อมแซมทางชีวภาพ adducts ในดีเอ็นเอที่ตรวจพบโดย p-postlabeling โครมาโทกราฟีของเหลวสมรรถนะสูง ( HPLC )การใช้วิธี , แมส , วิธีการรักษาโดยใช้แอนติบอดีต่อเฉพาะ adducts ไอโซโทป , ป้ายดีเอ็นเอมัด และการตรวจวัดทางเคมีไฟฟ้า การ p-postlabeling เป็นวิธีการที่หลากหลายมาก เพราะมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและสามารถใช้กับหลากหลายต่าง แต่อาจตกสั้นของวิธีการอื่น ๆเพื่อความถูกต้องเชิงปริมาณ ผ่านการรวมกันของวิธีการอาจจะเรียน adducts รวมทั้งพวก เช่น ในสารประกอบที่แพร่หลายในโพลีนิวเคลียร์อะโรมาติกไฮโดรคาร์บอน สามารถตรวจพบ การวัด adducts หลังจากเปิดรับเคมีมนุษย์ได้พิสูจน์ประโยชน์ในการตรวจสอบของมนุษย์โมเลกุลขนาดยา และการประเมินความเสี่ยง adducts ในโซมาติกเซลล์เกี่ยวข้องกับมะเร็ง ,ส่วนในการสืบพันธุ์เซลล์ระดับโมเลกุลสำหรับการอนุญาตค่าเซลล์เชื้อโรค .
แตกยืนดีเอ็นเอที่สามารถวัดได้โดยใช้ด่างและวิธีการรูปแบบ . เซลล์เดียวเจลอิเล็ก assys ดาวหางเป็น windely ตัวอย่างเลือด ขนาดเล็กใช้วิธีการวัดความเสียหายของดีเอ็นเอ ในการทดสอบนี้เซลล์จะรวมกับเรสดีเอ็นเอที่เปื้อนด้วยสีเรืองแสงสำหรับการสังเกตและการวิเคราะห์ภาพ เพราะชิ้นส่วนดีเอ็นเอแตกโยกย้ายเร็วกว่าชิ้นใหญ่ ดีเอ็นเอ เบลอขนาดเป็นที่สังเกตเมื่อดีเอ็นเอเกิดความเสียหายอย่างกว้างขวาง ขอบเขตของความเสียหายของดีเอ็นเอสามารถประมาณได้จากความยาวและคุณสมบัติอื่น ๆของดาวหางหางการเปลี่ยนแปลงในกระบวนการอนุญาตให้ตรวจสอบทั่วไปของการแตกแดนสาระภายใต้เงื่อนไขที่เป็นด่างหรือการตรวจสอบพิเศษของคู่เกลียวแบ่งภายใต้เงื่อนไขที่เป็นกลาง เป็น developmwnt ล่าสุดคือการรวมกันของดาวหางวิเคราะห์กับปลาเพื่อตรวจสอบความเสียหาย โดยเฉพาะส่วนของโครโมโซม . แม้ว่าดาวหางวิเคราะห์ที่ค่อนข้างใหม่มันได้พิสูจน์ให้เป็นตัวบ่งชี้ที่สำคัญของความเสียหายของดีเอ็นเอกับกว้างการบังคับใช้ มันถูกใช้มากที่สุด มีเม็ดเลือดขาวและเซลล์ของมนุษย์ ) อื่น ๆ แต่สามารถปรับให้เข้ากับหลากหลายชนิดรวมทั้งพืช หนอน หอย และสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ . การปรับตัวนี้ทำให้มันเหมาะที่จะใช้ในและพิษวิทยาพันธุกรรมการบังคับใช้ของดาวหางและความเสียหายของดีเอ็นเอในเลือดอื่น ๆหนูอัณฑะทำให้วิธีการนี้เป็นประโยชน์ในการตีความจากเซลล์สืบพันธุ์ .
เกิดการซ่อมแซมดีเอ็นเอสามารถใช้เป็นตัวบ่งชี้วัดได้อย่างง่ายดายความเสียหายดีเอ็นเอ สามารถซ่อมแซมได้ถูกพัฒนาขึ้นใน mircoorganisms เพาะเลี้ยงเซลล์ , mammaline เหมือนเดิม
, สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมมากกว่าความเป็นพิษของสารเคมีในการซ่อมแซมดีเอ็นเอสายพันธุ์กว่าการซ่อมมีคู่ของพวกเขาสามารถใช้เป็นตัวบ่งชี้ของความเสียหายของดีเอ็นเอในแบคทีเรีย แบคทีเรียสามารถหาโปรแกรมซ่อมแซมเป็นครั้งคราว แต่ใช้น้อยกว่าปกติในวันนี้กว่าในอดีต การวัดของเธอ ซึ่งเป็นวัดในการขับไล่ซ่อมแซมเป็น mammalin การซ่อมแซมดีเอ็นเอการทดสอบ เธอเกิด ,พบว่าดีเอ็นเอที่ได้รับความเสียหาย การขาดหายไปของเธอ แต่ไม่ได้ให้หลักฐานดีเอ็นเอที่ได้รับความเสียหายเนื่องจากบางประเภทของความเสียหายจะไม่ยอมตัด และความเสียหายบางอย่าง excisable อาจไม่สามารถตรวจพบได้โดยผลของความเสียหายที่ต่อต้านแบคทีเรีย แม้จะมีข้อ จำกัด เหล่านี้เธอพยายาม ยังคงหาใช้ เพราะจะประยุกต์ใช้กับเซลล์ตับ เลี้ยงใน cyctochrome พีเอนไซม์กิจกรรมและเนื้อเยื่อสัตว์เหมือนเดิม รวมทั้งต่อเชื้อโรคและเนื้อเยื่อ .
นอกจากกระบวนการซ่อมแซมดีเอ็นเอที่เฉพาะเจาะจง การตอบสนองทั่วไปเน้นต่อยได้ถูกใช้เป็นตัวบ่งชี้ของความเสียหายทางพันธุกรรมหรือเม็ด ,