ืnever Trust a LadyBy Victor Cannin

ืnever Trust a Lady
By Victor Canning

Everyone thought that Horace Denby was a good, honest citizen. He was about fifty years old and unmarried, and he lived with a housekeeper who worried over his health. He made locks and was successful enough at his business to have two helpers. Yes, Horace Denby was good and respectable—but not completely honest.
Fifteen years ago Horace had served his first and only time in prison for stealing jewels. The minister at the prison had liked Horace—everyone did—and had tried to help him toward an honest way of life. But Horace did not want to become honest; he only wanted to make sure that his dishonesty never got him into trouble again.
Horace hated prison. He hated the food, the lack of exercise, the ugly worn-out books in the prison library. Horace loved rare, expensive books; this was the reason he robbed a safe every year. Each year he planned carefully just what he would do, stole enough to last for twelve months, and secretly bought the books he loved through an agent.
Now, walking in the bright July sunshine, he felt sure that this year's robbery was going to be as successful as all the others. For two weeks he had been studying the house at Shotover Grange, looking at its rooms, its electric wiring, its paths and its garden. This afternoon the two servants, who remained in the Grange while the family was in London, had gone to the movies. Horace saw them go, and he felt happy, in spite of a little tickle of hay fever in his nose. He came out from behind the garden wall, his tools carefully packed in a bag on his back.
There was about fifteen thousand pounds’ worth of jewels in the Grange safe. If he sold them one by one he expected to get at least five thousand, enough to make him happy for another year. There were three very interesting books coming up for sale in the autumn. Now, he would get the money he wanted to buy them.
He had seen the housekeeper hang the key to the kitchen door on a hook outside. He put on a pair of gloves, took the key, and opened the door. He was always careful not to leave any fingerprints.
A small dog was lying in the kitchen. It stirred, made a noise, and moved its tail in a friendly way.
“All right, Sherry,”Horace said as he passed. All you had to do to keep dogs quiet was to call them by their right names, and show them love.
The safe was in the drawing room, behind a rather poor painting. Horace wondered for a moment whether he should collect pictures instead of books. But they took up too much room. In a small house, books were better.
There was a great bowl of flowers on the table, and Horace felt his nose tickle. He gave a little sneeze and then put down his bag. He carefully arranged his tools. He had four hours before the servants returned.
The safe was not going to be hard to open. After all, he had lived with locks and safes all his life. The burglar alarm was poorly built. He went into the hall to cut its wire. He came back and sneezed loudly as the smell of the flowers came to him again.
How foolish people are when they own valuable things, Horace thought! A magazine article had described this house, giving a plan of all the rooms and a picture of this room. The writer had even mentioned that the painting hid a safe!
But Horace found that the flowers were stopping him in his work. He buried his face in his handkerchief.
Then he heard a voice say from the doorway:
"What is it? A cold or hay fever?"
Before he could think, Horace said. "Hay fever," and found himself sneezing again.
The voice went on. "You can cure it with a special treatment, you know, if you find out just what plant gives you the disease. I think you'd better see a doctor, if you're serious about your work. I heard you from the top of the house just now."
It was a quiet, kindly voice, but one with firmness in it. A woman was standing in the doorway, and Sherry rubbing against her. She was young, quite pretty, and was dressed in a red suit. She walked to the fireplace and straightened the ornaments there.
"Down, Sherry, "she said." Anyone would think I'd been away for a month! "She smiled at Horace, and went on, "However, I came back just in time, though I didn't expect to meet a burglar."
Horace had some hope because she seemed to be amused by meeting him. He might avoid trouble if he treated her the right way. He replied, "I didn't expect to meet one of the family."
She nodded. “I see what an inconvenience it is for you to meet me. What are you going to do?”
Horace said, "My first thought was to run."
"Of course, you could do that. But I would telephone the police and tell them all about you. They’d get you at once."
Horace said: "I would, of course, cut the telephone wires first and then—" he hesitated, a smile on his face, "I would make sure that you could do nothing for some time. A few hours would be enough."
She looked at him seriously. "You'd hurt me?"
Horace paused, and then said: “I think I was trying to frighten you when I said that."
"You didn't frighten me."
Horace suggested: "It would be nice if you would forget you ever saw me. Let me go."
The voice was suddenly sharp. “Why should I? You were going to rob me. If I let you go, you’ll only rob someone else. Society must be protected from men like you.”
Horace smiled. "I'm not a man who threatens society. I steal only from those who have a lot of money. I steal for a very good reason. And I hate the thought of prison."
She laughed, and he begged, thinking that he had persuaded her, “Look, I have no right to ask anything from you, but I'm desperate. Let me go and I promise never to do this kind of thing again. I really mean it.”
She was silent, watching him closely. Then she said: "You are really afraid of going to prison, aren't you?"
She came over to him shaking her head. “I have always liked the wrong kind of people.” she said.
She picked up a silver box from the table and took a cigarette from it. Horace, eager to please her and seeing that she might help him, took off his gloves and gave her his cigarette lighter.
"You'll let me go?" He held the lighter toward her.
"Yes, but only if you'll do something for me."
“Anything you say.”
"Before we left for London, I promised my husband to take my jewels to our bank; but I left them here in the safe. I want to wear them to a party tonight, so I came down to get them, but..."
Horace smiled. "Like a woman, you've forgotten the numbers to open the safe, haven't you?”
"Yes."
"Just leave it to me and you'll have them within an hour. But I'll have to break your safe."
"Don't worry about that. My husband won't be here for a month, and I'll have the safe mended by that time."
And within an hour Horace had opened the safe, given her the jewels, and gone happily away.
For two days he kept his promise to the kind young lady. On the morning of the third day, however, he thought of the books he wanted, and he knew he would have to look for another safe. But he never got the chance to begin his plan. By noon a policeman had arrested him for the jewel robbery at Shotover Grange.
His fingerprints, for he had opened the safe without gloves, were all over the room, and no one believed his story of the wife of the owner of the house asking him to open the safe for her, The wife herself, a gray-haired, sharp-tongued woman of sixty, said that the story was nonsense.
Horace is now the assistant librarian in the prison. He often thinks of that charming, clever young lady who was in the same profession as he was, and who tricked him. He gets very angry when anyone talks about “honour among thieves.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ืnever ใจสุภาพสตรีโดยวิคเตอร์แคนนิ่ง ทุกคนคิดว่า ฮอเรซ Denby คือ พลเมืองดี ซื่อสัตย์ เขาคือประมาณ 50 ปี และโสด และเขาอาศัยอยู่กับแม่บ้านที่ห่วงสุขภาพของเขาผ่าน เขาทำการล็อค และเสร็จเรียบร้อยพอที่ธุรกิจของเขามีผู้ช่วย 2 ใช่ ฮอเรซ Denby ถูกดี และเกียรติ — แต่ไม่ซื่อสัตย์อย่างสมบูรณ์สิบห้าปีที่ผ่านมาฮอเรซมีเสิร์ฟของเขาครั้งแรก และที่เดียวในคุกขโมยอัญมณี รัฐมนตรีคุกมีชอบฮอเรซ — ทุกคนไม่ได้ — และพยายามช่วยให้เขาไปสู่วิถีชีวิตที่ซื่อสัตย์ แต่ไม่ต้องฮอเรซเป็นซื่อสัตย์ จะต้องแน่ใจว่าที่ซื่อสัตย์ของเขาไม่ได้เป็นปัญหาอีกฮอเรซขี้เกียจจำคุก เขาเกลียดชังอาหาร ขาดการออกกำลังกาย หนังสือเชื้อน่าเกลียดในไลบรารีของเรือนจำ ฮอเรซรักหนังสือหายาก ราคาแพง นี่คือเหตุผลที่เขาปล้นความปลอดภัยทุกปี แต่ละปีที่เขาวางแผนอย่างรอบคอบเพียงสิ่งที่เขาทำ ขโมยพอล่าสุด ในสิบสองเดือน และแอบซื้อหนังสือรักผ่านทางตัวแทนตอนนี้ เมื่อเดินกรกฎาคมสว่างแสงแดด เขารู้สึกแน่ปล้นของปีนี้ไปได้เป็นสำเร็จเป็นอื่น ๆ สำหรับสองสัปดาห์ เขาได้รับการศึกษาบ้านที่แกรนจ์ Shotover มองที่ห้องของมัน ของสายไฟฟ้า ของเส้นทาง และสวนของ บ่ายนี้มหาดเล็กสอง ที่อยู่ในโรงในขณะที่ครอบครัวอยู่ในลอนดอน ได้ไปนี่ ฮอเรซเห็นออกไป และเขารู้สึกมีความสุข แม้คันน้อยของไข้เฮย์ในจมูกของเขา เขาออกมาพอกำแพงสวน เครื่องมือของเขาอย่างบรรจุในถุงบนหลังของเขามีประมาณห้าพันปอนด์ของมูลค่าของพลอยแกรนจ์เซฟ ถ้าเขาขายให้หนึ่งเขาคาดว่าจะได้รับน้อยห้าพัน พอจะทำให้เขามีความสุขในปีอื่น มีสามเล่มน่าสนใจมากมาขายในฤดูใบไม้ร่วง ตอนนี้ เขาจะได้รับเงินจะต้องซื้อเขาได้เห็นแม่บ้านที่แขวนกุญแจประตูครัวต่อสายภายนอก เขาใส่ถุงมือคู่ เอาคีย์ และเปิดประตู เขาจะระวังไม่ให้ทิ้งรอยนิ้วมือใด ๆสุนัขขนาดเล็กอยู่ในครัว มันกวน ทำเสียงดัง และย้ายหางเป็นมิตร"ทั้งหมดขวา เชอร์รี่ ฮอเรซกล่าวกับเขา ทั้งหมดก็ต้องทำเพื่อให้สุนัขสงบถูกเรียก โดยชื่อด้านขวา และแสดงความรักเซฟอยู่ในห้องวาด หลังจิตรกรรมค่อนข้างยากจน ฮอเรซสงสัยว่า อึดว่า เขาควรเก็บภาพหนังสือ แต่จะเอาค่าห้องมากเกินไป หนังสือไม่ดีในบ้านขนาดเล็กมีชามดีของดอกไม้บนโต๊ะ และฮอเรซรู้สึกคันจมูกของเขา เขาให้จามเล็กน้อยแล้ว ใส่ลงกระเป๋าของเขา เขาจัดเรียงเครื่องมือของเขาอย่างระมัดระวัง เขาสี่ชั่วโมงก่อนข้าราชการที่ถูกส่งกลับไม่ปลอดภัยเป็นไปได้ยากที่จะเปิด หลังจากที่ทุก เขาสากลกับล็อคนิรภัยตลอดชีวิตของเขา งานสร้างปลุกขโมย เขาเดินเข้าไปในฮอลล์เพื่อตัดสายของ เขากลับมา และ sneezed ดังเป็นกลิ่นของดอกไม้มาให้เขาอีก วิธีคนโง่อยู่เมื่อพวกเขาเป็นเจ้าของสิ่งที่มีคุณค่า ฮอเรซคิด นิตยสารบทความได้กล่าวถึงบ้าน ให้แผนของห้องทั้งหมดและรูปภาพของห้องนี้ แม้ผู้เขียนได้กล่าวไว้ว่า ภาพซ่อนความปลอดภัยแต่ฮอเรซพบว่า ดอกไม้ได้หยุดเขาในงานของเขา เขาฝังใบหน้าของเขาในผ้าเช็ดหน้าของเขาจากนั้น เขาได้ยินเสียงพูดจากประตู:"มันคืออะไร ตัวเย็นหรือไข้เฮย์"ก่อนที่เขาอาจคิดว่า ฮอเรซกล่าว "เฮย์ไข้" และพบตัวเองจามอีกครั้งเสียงไปใน "คุณสามารถรักษา ด้วยการบำบัดพิเศษ คุณ ทราบ ถ้าคุณค้นหาเพียงใดพืช ให้โรค ผมคิดว่า คุณจะดูหมอ หากคุณร้ายแรงเกี่ยวกับการงานของคุณ ผมได้ยินคุณจากด้านบนของบ้านเมื่อกี้นี้"กรุณา เงียบเสียง แต่กับไอซ์มันได้ ผู้หญิงยืนอยู่ในประตู และเชอร์รี่ถูกับเธอ เธอคือสาว สวยมาก และได้แต่งตัวในชุดสีแดง เธอเดินไปเตาไฟ และเครื่องประดับมี straightened"ลง เชอร์รี่ "เธอกล่าว" ใครจะคิดว่า ผมเคยไปเป็นเดือน "เธอยิ้มที่ฮอเรซ และเกี่ยวกับ "อย่างไรก็ตาม ก็เพียงในเวลา ฉันไม่ได้คาดหวังการขโมยการ"ฮอเรซมีหวังบาง เพราะเธอดูเหมือนจะเป็น amused โดยประชุมเขา เขาอาจหลีกเลี่ยงปัญหาถ้าเขาถือว่าเธอได้ เขาตอบว่า "ฉันไม่ได้คาดว่าจะพบหนึ่งในครอบครัว"เธอพยักหน้า "เห็นว่าความไม่สะดวกจะให้เรา จะทำหรือไม่"ฮอเรซกล่าวว่า "ความคิดแรกของฉันไม่ทำ""แน่นอน คุณสามารถทำเช่นนั้น แต่ผมจะโทรศัพท์ตำรวจ และบอกพวกเขาเกี่ยวกับคุณ พวกเขาจะรับคุณกันไว้"ฮอเรซกล่าวว่า: "ฉันแน่นอน จะ ตัดสายโทรศัพท์ก่อนแล้วกัน" เขา hesitated รอยยิ้มบนใบหน้าของเขา "ฉันจะทำให้แน่ใจว่า คุณสามารถทำอะไรบางครั้งการ กี่ชั่วโมงจะเพียงพอ"เธอมองเขาอย่างจริงจัง "คุณจะทำร้ายฉันหรือ"ฮอเรซหยุดชั่วคราว แล้ว กล่าวว่า: "ฉันคิดว่า ฉันพยายามขู่คุณเมื่อฉันกล่าวว่า ""คุณไม่ได้ขู่ฉัน"ฮอเรซแนะนำ: "มันจะดีถ้าคุณจะลืมคุณเคยเห็นฉัน ผมไป"เสียงไม่คมก็ "ทำไมควรฉัน คุณกำลังจะปล้นผม ถ้าฉันปล่อยให้คุณไป คุณจะเพียงปล้นคนอื่น สังคมต้องได้รับการป้องกันจากผู้ชายเช่นคุณ"ฮอเรซยิ้ม "ฉันไม่คนที่ข่มขู่สังคม ผมขโมยจากผู้ที่มีเงินจำนวนมากเท่านั้น ฉันขโมยสำหรับเหตุผลที่ดีมาก และฉันเกลียดคิดคุก"เธอหัวเราะ และเขาขอ ร้อง คิดว่า เขาก็เกลี้ยกล่อมเธอ "ดู ฉันไม่มีสิทธิที่จะขออะไรจากคุณ แต่ฉันหมดหวัง ให้ฉันไป และฉันสัญญาว่า จะทำชนิดของสิ่งนี้อีก ทำจริง ๆ ร้าย"เธอเงียบ ดูเขาอย่างใกล้ชิด จาก นั้นเธอกล่าวว่า: "คุณเป็นจริง ๆ กลัวไปคุก ไม่คุณ"เธอมาเหนือพระองค์สั่นศีรษะของเธอ "ฉันได้เสมอชอบผิดชนิดของบุคคล" เธอกล่าวเธอได้รับกล่องเงินจากตาราง และเอาบุหรี่ออก ฮอเรซ อยากใจ และเห็นว่าเธออาจช่วยให้เขา เอาออกจากถุงมือของเขา และให้เขาเสียบเธอ"คุณจะให้ฉันไป" เขาถือไฟแช็กไปทางเธอ"ใช่ แต่ถ้าคุณจะทำอะไรฉัน""สิ่งที่คุณพูด""ก่อนเราซ้ายสำหรับลอนดอน ฉันสัญญาว่า สามีจะพลอยของฉันไปยังธนาคารของเรา แต่ผมทิ้งไว้ที่นี่เซฟ ต้องการสวมใส่พวกเขาไปงานเลี้ยงคืนนี้ ก็เลยมาลงเพื่อให้พวกเขา แต่... "ฮอเรซยิ้ม "เช่นผู้หญิง คุณได้ลืมหมายเลขเพื่อเปิดตู้เซฟ ไม่คุณ""ใช่""ปล่อยให้ฉัน แล้วจะได้ภายในหนึ่งชั่วโมง แต่ฉันต้องตัดตู้เซฟของคุณ""ไม่ต้องกังวลว่าการ สามีไม่อยู่ที่นี่ในเดือน และจะมี mended ที่เซฟ"และภายในหนึ่งชั่วโมง ฮอเรซเปิดเซฟ ให้เธอรัตนากร และไปอย่างมีความสุขไปสองวัน เขาเก็บสัญญาของเขากับหญิงสาวประเภท ในเช้าวันที่สาม อย่างไรก็ตาม เขาคิดเล่มเขาต้องการ และเขารู้ว่า เขาจะต้องหาอีกปลอดภัย แต่เขาไม่ได้โอกาสที่จะเริ่มแผน โดยเที่ยง ตำรวจก็จับกุมเขาสำหรับปล้นอัญมณีที่แกรนจ์ Shotoverลายนิ้วมือของเขา ถูกสำหรับเขามีเปิดตู้เซฟไม่ มีถุงมือ ทั่วห้อง และไม่มีใครเชื่อว่าภรรยาของเจ้าของบ้านขอให้เขาเปิดเซฟสำหรับเธอ ภรรยาตัวเอง ผู้หญิงสีเทา haired, sharp-tongued ของ sixty เรื่องที่เขาบอกว่า เรื่องเหลวไหลฮอเรซเป็นบรรณารักษ์ผู้ช่วยในคุก เขามักจะคิดว่า ของที่ฉลาด เสน่ห์สาวผู้หญิงที่อยู่ในอาชีพเดียวกันเป็นกำลัง และที่หลอกเขา เขาจะโกรธมากเมื่อใครพูดถึง "เกียรติในหมู่ขโมย"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่เคยไว้ใจืเลดี้
โดยวิคเตอร์แคนนิ่งทุกคนคิดว่าฮอเรซบีย์เป็นดีพลเมืองที่ซื่อสัตย์ เขาเป็นประมาณห้าสิบปีและยังไม่ได้แต่งงานและเขาอาศัยอยู่กับแม่บ้านที่กังวลกับสุขภาพของเขา เขาทำล็อคและประสบความสำเร็จมากพอที่ธุรกิจของเขาที่จะมีสองผู้ช่วยเหลือ ใช่ฮอเรซเดนบี้เป็นสิ่งที่ดีและน่านับถือ แต่ไม่เที่ยงตรงสมบูรณ์. สิบห้าปีที่ผ่านมาฮอเรซทำหน้าที่ครั้งแรกและครั้งเดียวของเขาในคุกในข้อหาขโมยเพชร รัฐมนตรีว่าการกระทรวงในเรือนจำได้ชอบฮอเรซ-ทุกคนได้และได้พยายามที่จะช่วยให้เขาไปสู่ทางที่เที่ยงตรงของชีวิต แต่ฮอเรซไม่ได้ต้องการที่จะเป็นซื่อสัตย์ เขาต้องการที่จะให้แน่ใจว่าการทุจริตของเขาไม่เคยมีเขาเป็นปัญหาอีกครั้ง. ฮอเรซเกลียดคุก เขาเกลียดอาหารที่ขาดการออกกำลังกาย, หนังสือที่สวมใส่ออกน่าเกลียดในห้องสมุดเรือนจำ ฮอเรซรักหายาก, หนังสือราคาแพง นี่คือเหตุผลที่ทำให้เขาปล้นปลอดภัยทุกปี ในแต่ละปีเขาวางแผนอย่างรอบคอบเพียงแค่สิ่งที่เขาจะทำขโมยพอที่จะมีอายุการใช้งานสิบสองเดือนและแอบซื้อหนังสือที่เขารักผ่านตัวแทน. ตอนนี้เดินในแสงแดดกรกฎาคมสดใสเขารู้สึกแน่ใจว่าการโจรกรรมในปีนี้เป็นไปได้ ประสบความสำเร็จเท่าคนอื่น ๆ ทั้งหมด สองสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาได้รับการศึกษาที่บ้าน Shotover ไร่นากำลังมองหาที่ห้องพักที่เดินสายไฟฟ้าพา ธ และสวนของมัน ช่วงบ่ายวันนี้ทั้งสองคนรับใช้ที่ยังคงอยู่ในไร่นาในขณะที่ครอบครัวในกรุงลอนดอนได้ไปดูหนัง ฮอเรซเห็นพวกเขาไปและเขารู้สึกมีความสุขแม้คันเล็ก ๆ น้อย ๆ ของโรคภูมิแพ้ในจมูกของเขา เขาเดินออกมาจากด้านหลังกำแพงสวนเครื่องมือของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวังในถุงบนหลังของเขา. มีประมาณ 15,000 £มูลค่าของอัญมณีในไร่นาที่ปลอดภัย ถ้าเขาขายพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่งที่เขาคาดว่าจะได้รับอย่างน้อยห้าพันพอที่จะทำให้เขามีความสุขอีกปี มีสามหนังสือที่น่าสนใจมากขึ้นมาเพื่อขายในฤดูใบไม้ร่วงได้ ตอนนี้เขาจะได้รับเงินที่เขาต้องการที่จะซื้อพวกเขา. เขาได้เห็นแม่บ้านแขวนกุญแจไปที่ประตูห้องครัวบนตะขอนอก เขาวางบนถุงมือเอากุญแจและเปิดประตู เขาก็มักจะระมัดระวังที่จะไม่ทิ้งรอยนิ้วมือใด ๆ . สุนัขขนาดเล็กกำลังนอนอยู่ในห้องครัว มันขยับทำเสียงรบกวนและย้ายหางของมันในวิธีที่เป็นมิตร. "สิทธิทั้งหมดเชอร์รี่" ฮอเรซกล่าวว่าในขณะที่เขาเดินผ่าน สิ่งที่คุณต้องทำเพื่อให้สุนัขที่เงียบสงบก็จะเรียกพวกเขาด้วยชื่อที่ถูกต้องของพวกเขาและแสดงให้พวกเขารัก. ปลอดภัยอยู่ในห้องรับแขก, ที่อยู่เบื้องหลังการวาดภาพค่อนข้างยากจน ฮอเรซสงสัยสักครู่ว่าเขาควรเก็บภาพแทนของหนังสือ แต่พวกเขาเอาขึ้นห้องมากเกินไป ในบ้านหลังเล็ก ๆ หนังสือได้ดี. มีชามที่ดีของดอกไม้บนโต๊ะได้และฮอเรซรู้สึกคันจมูกของเขา เขาให้จามเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วใส่ลงกระเป๋าของเขา เขาอย่างระมัดระวังจัดเครื่องมือของเขา เขามีสี่ชั่วโมงก่อนข้าราชการกลับ. ปลอดภัยไม่ได้ไปได้ยากที่จะเปิด หลังจากเขาเคยอาศัยอยู่กับล็อคและตู้นิรภัยตลอดชีวิตของเขา สัญญาณกันขโมยที่ถูกสร้างขึ้นมาไม่ดี เขาเดินเข้าไปในห้องโถงที่จะตัดสายของ เขากลับมาและจามเสียงดังเป็นกลิ่นของดอกไม้มาหาเขาอีกครั้ง. วิธีการที่คนโง่เมื่อพวกเขาเองสิ่งที่มีคุณค่าฮอเรซคิด! บทความในนิตยสารที่ได้อธิบายไว้ที่บ้านหลังนี้ให้แผนของห้องพักทุกห้องและภาพของห้องนี้ ผู้เขียนได้กล่าวถึงแม้ว่าภาพซ่อนปลอดภัย! แต่ฮอเรซพบว่าดอกไม้ที่ได้หยุดเขาในการทำงานของเขา เขาฝังใบหน้าของเขาในผ้าเช็ดหน้าของเขา. แล้วเขาก็ได้ยินเสียงพูดจากประตู: "? มันคืออะไรไข้เย็นหรือฟาง" ก่อนที่เขาจะคิดว่าฮอเรซกล่าวว่า "โรคภูมิแพ้" และพบว่าตัวเองจามอีกครั้ง. เสียงไปใน "คุณสามารถรักษามันด้วยการบำบัดพิเศษที่คุณรู้ว่าถ้าคุณพบว่าอะไรที่จะช่วยให้คุณพืชโรค. ผมคิดว่าคุณควรที่จะไปพบแพทย์หากคุณร้ายแรงเกี่ยวกับการทำงานของคุณ. ผมได้ยินคุณจากด้านบน ของบ้านเพียงแค่ตอนนี้. " มันเป็นที่เงียบสงบเสียงกรุณา แต่อย่างหนึ่งที่มีความแน่นอยู่ในนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าและเชอร์รี่ถูกับเธอ เธอเป็นสาวสวยมากและได้รับการแต่งตัวในชุดสีแดง เธอเดินไปที่เตาผิงและตรงเครื่องประดับมี. "ลง, เชอร์รี่" เธอกล่าว. "ทุกคนจะคิดว่าฉันได้รับออกไปสำหรับเดือน!" เธอยิ้มให้ฮอเรซและเดิน "แต่ผมกลับมาเพียงแค่ ในเวลา แต่ผมไม่ได้คาดหวังที่จะตอบสนองขโมย. " ฮอเรซมีความหวังบางอย่างเพราะเธอดูเหมือนจะได้รับความสนุกสนานจากการประชุมเขา เขาอาจจะหลีกเลี่ยงปัญหาถ้าเขาปฏิบัติต่อเธอวิธีการที่เหมาะสม เขาตอบว่า "ผมไม่ได้คาดหวังที่จะได้พบกับหนึ่งในครอบครัว." เธอพยักหน้า "ผมเห็นสิ่งที่ไม่สะดวกที่จะให้คุณให้มาพบเรา สิ่งที่คุณจะทำอย่างไร " ฮอเรซกล่าวว่า "ความคิดแรกของฉันคือการทำงาน." "แน่นอนคุณอาจจะทำอย่างนั้น. แต่ฉันจะโทรศัพท์ตำรวจและบอกพวกเขาเกี่ยวกับคุณ. พวกเขาต้องการให้คุณได้รับในครั้งเดียว " ฮอเรซกล่าวว่า "ผมจะแน่นอนตัดสายโทรศัพท์ที่แรกและที่ then-" เขาลังเลรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา "ผมจะให้แน่ใจว่าคุณไม่สามารถทำอะไรบางเวลาไม่กี่ชั่วโมงจะเพียงพอ. " เธอมองไปที่เขาอย่างจริงจัง "คุณจะทำให้ฉันเจ็บ?" ฮอเรซหยุดชั่วคราวและจากนั้นกล่าวว่า "ผมคิดว่าผมพยายามที่จะทำให้คุณกลัวเมื่อผมบอกว่า." "คุณไม่ได้ขู่ฉัน". ฮอเรซชี้ให้เห็นว่า "มันจะดีถ้าคุณจะ ลืมคุณเคยเห็นฉัน ให้ฉันไป. " เสียงได้คมชัดอย่างกระทันหัน. "ฉันควรจะทำไม? คุณกำลังจะไปปล้นฉัน. ถ้าผมปล่อยให้คุณไปคุณจะมีเพียงคนปล้นอื่น. สังคมจะต้องได้รับการคุ้มครองจากคนอย่างคุณ." ฮอเรซยิ้ม "ฉันไม่ใช่คนที่คุกคามสังคม ฉันขโมยเฉพาะจากผู้ที่มีเงินเป็นจำนวนมาก ฉันขโมยสำหรับเหตุผลที่ดีมาก และผมเกลียดความคิดของคุก. " เธอหัวเราะและเขาขอร้องให้คิดว่าเขาได้ชักชวนให้เธอ "ดูผมมีสิทธิที่จะขออะไรจากคุณไม่มี แต่ฉันหมดหวัง. ให้ฉันไปและผมสัญญาว่าจะไม่ .. ทำชนิดของสิ่งนี้อีกครั้งผมหมายความว่ามัน " . เธอเป็นคนเงียบเฝ้าดูเขาอย่างใกล้ชิดจากนั้นเธอกล่าวว่า "คุณเป็นจริงกลัวที่จะเข้าคุกไม่ได้คุณ" เธอมากับเขาส่ายหัวของเธอ "ผมมักจะชอบผิดประเภทของผู้คน." เธอกล่าว. เธอหยิบกล่องเงินจากตารางและเอาบุหรี่จากมัน. ฮอเรซ, กระตือรือร้นที่จะโปรดของเธอและเห็นว่าเธออาจจะช่วยให้เขาถอดถุงมือของเขาและ ทำให้เธอบุหรี่ของเขาเบา. "คุณจะให้ฉันไป?" เขาจัดขึ้นเบาต่อเธอ. "ใช่ แต่ถ้าคุณจะทำบางสิ่งบางอย่างสำหรับฉัน." "สิ่งที่คุณพูดว่า." "ก่อนที่เราจะเหลือลอนดอน ฉันสัญญากับสามีของฉันที่จะใช้อัญมณีของฉันไปที่ธนาคารของเรา; แต่ผมทิ้งไว้ที่นี่ในที่ปลอดภัย ฉันต้องการที่จะสวมใส่พวกเขาไปงานเลี้ยงคืนนี้ดังนั้นผมจึงลงมาเพื่อให้พวกเขา แต่ ... " ฮอเรซยิ้ม. "เช่นเดียวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่คุณลืมตัวเลขที่จะเปิดตู้เซฟไม่ได้คุณ?" "ใช่ . " "เพียงแค่ปล่อยให้ฉันและคุณจะมีพวกเขาภายในหนึ่งชั่วโมง. แต่ฉันจะต้องแบ่งของคุณปลอดภัย." "ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับว่า. สามีของฉันจะไม่อยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งเดือนและฉัน จะมีความปลอดภัยซ่อมในเวลานั้น. " และภายในหนึ่งชั่วโมงฮอเรซได้เปิดความปลอดภัยที่ให้เธออัญมณีและหายไปอย่างมีความสุขออกไป. สองวันเขารักษาสัญญาของเขาที่จะเป็นชนิดที่หญิงสาว ในตอนเช้าของวันที่สาม แต่เขาคิดว่าหนังสือที่เขาต้องการและเขารู้ว่าเขาจะต้องมองหาที่ปลอดภัยอีก แต่เขาไม่เคยได้มีโอกาสที่จะเริ่มต้นแผนการของเขา ตอนเที่ยงตำรวจได้จับกุมเขาปล้นอัญมณีที่ Shotover Grange. ลายนิ้วมือของเขาเพราะเขาได้เปิดปลอดภัยโดยไม่ต้องสวมถุงมืออยู่ทั่วทุกมุมห้องและไม่มีใครเชื่อว่าเรื่องราวของเขาภรรยาของเจ้าของบ้านขอให้เขา เพื่อเปิดปลอดภัยสำหรับเธอภรรยาของตัวเอง, มีผมสีเทาผู้หญิงปากคมหกสิบกล่าวว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องไร้สาระ. ฮอเรซอยู่ในขณะนี้ผู้ช่วยบรรณารักษ์ในคุก เขามักจะคิดว่าการที่มีเสน่ห์ของหญิงสาวที่ฉลาดที่อยู่ในอาชีพเดียวกับที่เขาเป็นและผู้ที่หลอกให้เขา เขาโกรธมากเมื่อทุกคนพูดเกี่ยวกับ "เกียรติในหมู่โจร".

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ืไม่เคยไว้ใจผู้หญิง
โดย Victor กระป๋อง

ทุกคนคิดว่าฮอเดนบี้เป็นคนดี ซื่อสัตย์ พลเมือง เขาอายุประมาณ 50 ปี และโสด เขาอาศัยอยู่กับพ่อบ้านที่เป็นห่วงเกี่ยวกับสุขภาพของเขา เขาทำกลอนและประสบความสำเร็จเพียงพอที่ธุรกิจของเขามีสองผู้ช่วยเหลือ ใช่ , ฮอเดนบี้ดี มีหน้ามีตา แต่ไม่ใช่ความจริงทั้งหมด .
สิบห้าปีก่อนฮอเรซได้เสิร์ฟก่อนและเวลาของเขาในคุกเพราะขโมยเพชร รัฐมนตรีที่คุกชอบฮอทุกคนทำ และพยายามช่วยให้เขาไปสู่ทางที่ซื่อสัตย์ของชีวิต แต่ ฮอเรส ไม่ได้อยากเป็นเที่ยงตรง เขาเพียงต้องการให้แน่ใจว่า ความไม่ซื่อสัตย์ของเขาไม่เคยทำให้เขาเดือดร้อนอีก
ฮอเรซเกลียดคุก เขาเกลียดอาหาร การขาดการออกกำลังกายน่าเกลียดล้าสมัยหนังสือในคุก ห้องสมุด ฮอเรซรักหนังสือราคาแพง หายาก นี้คือเหตุผลที่เขาปล้นเซฟทุก ๆ ปี ในแต่ละปี เขาวางแผนไว้อย่างรอบคอบแล้ว เขาจะทำอะไร ขโมย พอสุดท้าย 12 เดือน และแอบซื้อหนังสือที่เขารักผ่านตัวแทน .
ตอนนี้เดินในแสงแดดสดใส กรกฎาคม ,เขามั่นใจว่า การปล้นในปีนี้จะประสบความสำเร็จ เหมือนกับคนอื่นๆ สำหรับสองสัปดาห์ เขาได้รับการศึกษาที่บ้านช็ โอเวอร์ Grange , มองห้องพักของสายไฟฟ้าของ ของเส้นทางและสวนของ ตอนบ่ายสอง ข้าราชการ ผู้ที่อยู่ในฟาร์มของครอบครัว ขณะที่ในลอนดอน ได้ไปดูหนัง ฮอเรซ เห็นเขาไป และเขาก็รู้สึกมีความสุขแม้เล็กน้อยจี้ของไข้ละอองฟางในจมูกของเขา เขาออกมาจากหลังกำแพงสวน เครื่องมือของเขาอย่างระมัดระวัง บรรจุอยู่ในถุงบนหลังของเขา .
มีประมาณหมื่นห้าพันปอนด์มูลค่าของอัญมณีในฟาร์มที่ปลอดภัย ถ้าเขาขายพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่งที่เขาคาดว่าจะได้รับอย่างน้อยห้าพัน มากพอที่จะทำให้เขามีความสุขอีกปี3 มีหนังสือที่น่าสนใจมากมาขายในฤดูใบไม้ร่วง ตอนนี้ เขาจะเอาเงินที่เขาต้องการที่จะซื้อพวกเขา .
เขาได้เห็นแม่บ้านแขวนกุญแจประตูห้องครัวบนตะขอนอก เขาใส่ถุงมือเอากุญแจและเปิดประตู เขาก็มักจะระมัดระวังที่จะไม่ทิ้งรอยนิ้วมือ
สุนัขขนาดเล็กอยู่ในครัว มันขยับได้มีเสียง