He doesn’t actually use the term, b

He doesn’t actually use the term, but, in any case, he gives an historical analysis that is quite striking.

Exactly. So, defeat, Carter’s incomplete effort to accept it, and then a massive embrace of denial, which I consider a huge bad investment. And we keep throwing good money after bad. In ’89, when the [Berlin] Wall came down, a moment of illusory affirmation. This is why it’s vitally important for us to claim credit for the Soviet collapse, which is absolutely wrong. Then in 2001, a moment of unforgiving truth that set us on a really remarkable course. That’s my progression. In biblical terms, we went from the New Testament’s humanism back to Old Testament revenge and retribution. I wonder if there isn’t even a kind of psychological impulse here: We went back to the Puritan notion of justice. This is my third progression.

That’s smart, and you date this from ’75 to the present, but I think that perfectly encapsulates the entire period of the book, from the ’50s to the present.

From the Tom Dooley days on.

Exactly, because Dooley was New Testament: more confident, expansive, confident that we could, in fact, bring the blessings of Americanism to the world. We no longer have that confidence. We have this victim mentality, that there are evildoers out there and we are the seat of virtue, but very little confidence now. Bush may say that he wants to bring light to the benighted, but I think it’s a much more defensive, brittle, even xenophobic kind of conception.

Was this advance or regression into victimhood and hollow triumphalism a conscious or unconscious matter? It seems to me that the more intractable aspect would be the unconscious aspect, because it’s an animal drive.

The effort to reconstruct American nationalism after Vietnam has both conscious and unconscious aspects. How else could you explain, for example, the construction of a new form of American heroism? When we were growing up, the common definition was that a hero is someone who puts his or her life on the line for a noble cause. In the decades after Vietnam, we modified that and came up with an idea that if you simply put on a uniform in service of the country— either in the military or the fire department or the police— you are conferred a kind of automatic hero status.

Some people may be more heroic than others, but the way we pay homage to military service in this very empty way… It’s in the culture and the commercials. Every time you turn on a football game there’s a flag-waving memorial to military service. I think that comes out of the Vietnam war and a search to recover a sort of pride in the American nation. That brand of patriotism has deep roots, but it became ever more reflexive in the 1980s and especially after 9/11. It pops up in all kinds of weird places. It first became most noticeable at the time of the Iran hostage crisis, when these 52 Americans suffered this ordeal. To suffer an ordeal is not inherently heroic, and yet they came home to this unbelievable hero’s welcome.

We’ve confused heroes and victims.

Yes, exactly. Rambo was kind of the classic victim-hero.

Bless you for watching those movies! The unconscious element is rather prominent, in any case. Do you agree?

I do.

I was reading Staughton Lynd’s old book [“The Intellectual Origins of American Radicalism”], which says resistance during Vietnam expressed itself by way of Enlightenment ideals. O.K., but Nietzsche had already advised us that Enlightenment thought would prove not enough; we have to reinvent atop it. What about the form dissent takes?

The variety of dissent in the ’60s is almost irreducible. It’s so hard to generalize either Enlightenment thought or something more mixed and complex. In the post-Vietnam period, it’s interesting how the dissent of the ’60s has been reduced— just as the war has been reduced— to this small set of images: The image of the anti-war movement has sort of become Jane Fonda.

A dismissible, marginal…

Right, exactly. In fact it included, by the end, elements of labor, there were campus-based elements, every religious denomination was involved. Even business eventually turned against the war. Their protest, of course, was not in the streets, but it was not insubstantial in helping to explain the end of the war.

It has obvious roots in the civil rights movement; King’s eloquent anti-war testimony in his famous 1967 speech at Riverside Church hits the variety of elements that you’re suggesting here. It’s not just an Enlightenment recognition that reality doesn’t square with our ideals, but a darker sense of the root of the nation. It goes beyond Vietnam. King says that; it’s not just a matter of getting out of this one war. We have to change who we are as a people and unless we overcome our tribalism we’re never going to come close to overcoming militarism— by which King really meant imperialism— or materialism— by which he really meant capitalism.

You don’t have to go even as far as European social democracy. You need simply to go back to the ideals this country was founded on and proceed from there. Is this possible?

To go back to those original ideals?

Look, it was very few years before we abandoned them, one way or another. Maybe our true identity is a people without ideals. What’s your thought?

It certainly wouldn’t hurt to return to some of the founding ideals embedded in the Declaration of Independence or, for that matter, even in the Constitution. Whether this would solve our problems or not, at least it would be a step in the right direction for us to have a foreign policy, for example, in which Congress took its Constitutional responsibility to decide matters of war and peace and to actually challenge this ever-more imperial presence.

Even these “authorization of military force” resolutions in place of declarations of war, simply defer authority to the executive under the pretense of debate. It simply puts Congress in a position of rubber-stamping the president.

Remember the pictures in Life magazine of the Soviet Duma with all hands up? If that isn’t our current….

Wayne Morse, who was one of the two people to vote against the Gulf of Tonkin Resolution [in 1964], called for a people’s foreign policy. He used that phrase!

My concern with this question of Enlightenment ideals is that the exceptionalist story is actually woven into those ideals; the idea that we are doing something that has not been done before.

A new order, yes.

I want to move into the question of passivity, which profoundly disappoints me. Relative to the ’60s, it’s one of the heartbreaks of our period. What’s your take on the public’s passivity toward, say, American responsibility in the Ukraine crisis? We installed another murdering dictator in Cairo and no one gives a damn. How do you view this?

It’s very discouraging. It’s not that the American public is gung-ho about our role in the world. I think the majority of Americans are disgusted, actually, sick and tired of all of these wars, but feel powerless to do anything about it. I think the war-making machine is so powerful and so longstanding that people feel it to be impervious to change. It’s almost as if it has a life of its own.

The deep state, as some people say.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาไม่ใช้คำว่า แต่,, เขาช่วยให้การวิเคราะห์ทางประวัติศาสตร์ที่จะค่อนข้างโดดเด่นถูกต้อง ดังนั้น พ่ายแพ้ ของคาร์เตอร์สมบูรณ์พยายามยอมรับมัน แล้วอ้อมกอดใหญ่ของปฏิเสธ การพิจารณาการลงทุนไม่มาก และเราให้โยนเงินดีหลังไม่ดี ใน ' 89 เมื่อกำแพง [เบอร์ลิน] มาลง ช่วงของ illusory ยืนยัน นี้คือเหตุผลสำคัญที่เราจะเรียกร้องเครดิตสำหรับการยุบสหภาพโซเวียต อย่างไม่ถูกต้อง จากนั้น ในปีค.ศ. 2001 ช่วงเวลาของความจริงทั้ง ๆ ที่เรากำหนดในหลักสูตรโดดเด่นจริง ๆ นั่นคือความก้าวหน้าของฉัน ในคัมภีร์ เราไปจากมนุษยนิยมของพันธสัญญาใหม่แก้แค้นพันธและภาวะการ ฉันสงสัยว่า ถ้า ไม่มีแม้แต่ชนิดของกระแสจิตที่นี่: เราก็กลับไปคิด Puritan ความยุติธรรม ลำดับที่สามของฉันอยู่ที่เป็นสมาร์ท และคุณวันนี้จาก ' 75 ปัจจุบัน แต่ผมคิดที่ encapsulates ทั้งรอบระยะเวลาของหนังสือ จากผสมปัจจุบันอย่างสมบูรณ์จาก Tom Dooley จำนวนแน่นอน เพราะ Dooley พันธสัญญาใหม่: ความมั่นใจมากขึ้น ขยายตัว มั่นใจว่า เราสามารถ ในความเป็นจริง นำพระพรของ Americanism ไปทั่วโลก นอกจากนี้เราไม่มีความมั่นใจว่า เรามีเหยื่อความคิดนี้ ที่มี evildoers ออกมี และเราเป็นของประเสริฐ แต่ความมั่นใจมากตอนนี้ บุชอาจบอกว่า อยากให้แสงแบบ benighted แต่ผมคิดว่า มันจะป้องกันมากขึ้น เปราะ แม้ xenophobic ของความคิดได้ล่วงหน้าหรือถดถอยเป็น triumphalism victimhood และกลวงนี้เรื่องสติ หรือสติ ผมดูเหมือนว่า ด้าน intractable มากจะด้านสติ เนื่องจากขับรถเป็นสัตว์ความพยายามในการสร้างชาตินิยมอเมริกันหลังจากเวียดนามมีทั้งสติ และสติ วิธีอื่นสามารถคุณอธิบาย ตัวอย่าง การก่อสร้างแบบใหม่ของวีรบุรุษอเมริกัน เมื่อเราได้เติบโตขึ้น คำนิยามทั่วไปถูกว่า พระเอกคือคนที่ทำให้ชีวิตของเขา หรือเธอบนบรรทัดสำหรับสาเหตุที่โนเบิล ในทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากเวียดนาม เราปรับที่ และมากับความคิดว่าถ้าคุณเพียงแค่ใส่เหมือนในประเทศ — ทั้งในทหาร หรือการดับเพลิง หรือตำรวจ — คุณจะปรึกษาชนิดของสถานะฮีโร่อัตโนมัติบางคนอาจงานกล้ามากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ แต่วิธีเราสักการะทหารวิธีนี้ว่างมาก... มันเป็นวัฒนธรรมและการโฆษณา ทุกครั้งที่คุณเปิดในฟุตบอลเป็นเกม มีทหารอนุสรณ์ flag-waving ผมคิดว่า ที่มาจากสงครามเวียดนามและการค้นหาการเรียงลำดับของความภาคภูมิใจในประเทศสหรัฐอเมริกา แบรนด์ที่อยู่ของหมีมีรากลึก แต่เป็นสะท้อนกลับเคยขึ้น ในทศวรรษ 1980 และโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลัง จาก 9/11 จะปรากฏขึ้นในทุกประเภทของสถานแปลก มันก่อนกลายเป็นเห็นได้ชัดที่สุดในขณะวิกฤตตัวประกันอิหร่าน เมื่อชาวอเมริกัน 52 เหล่านี้รับความเดือดร้อนนี้การทรมาน ประสบการทรมานการไม่ตั้งงานกล้า และพวกเขามายัง บ้านนี้พระเอกไม่น่าเชื่อของยินดีต้อนรับเราได้สับสนวีรบุรุษและผู้ประสบภัยใช่ แน่นอน แรมโบ้ถูกชนิดของฮีโร่ เหยื่อที่คลาสสิกอวยพรคุณสำหรับการรับชมภาพยนตร์เหล่านั้น องค์ประกอบสติคือค่อนข้างโดดเด่น ในกรณีใด ๆ คุณเห็นด้วยหรือไม่ฉันฉันกำลังอ่าน Staughton Lynd หนังสือเก่า ["ที่ทางปัญญาต้นกำเนิดของอเมริกัน Radicalism"], ซึ่งกล่าวว่า ความต้านทานระหว่างเวียดนามแสดงเองโดยวิธีตรัสรู้อุดมคติ ดีรึ แต่ Nietzsche ได้แล้วแนะนำเราว่า ธรรมที่คิดว่า จะพิสูจน์ไม่พอ เราต้องพัฒนาการบนยอดนั้น สิ่งที่เกี่ยวกับ dissent ฟอร์มใช้หลากหลาย dissent ใน ' ยุค 60s เป็นอย่างต่ำเกือบ ดังนั้นยากที่จะทั่วไปคิดว่า ธรรมหรือสิ่งที่ผสมมากขึ้น และซับซ้อนได้ ในระยะหลังเวียดนาม มันเป็นที่น่าสนใจวิธี dissent ของ ' ยุค 60s ได้ลดลง — เพียงเป็นสงครามได้ลดลง — ชุดนี้ขนาดเล็กของภาพ: ภาพเคลื่อนไหวต่อต้านสงครามได้จัดเรียงของเป็นเจนฟอนดาเป็น dismissible ร่อแร่...ขวา ตรง ในความเป็นจริงมัน รวม โดย องค์ประกอบของแรงงาน มีองค์ประกอบตามวิทยาเขต เกี่ยวข้องกับหน่วยทุกศาสนา ธุรกิจแม้แต่เปิดกับสงครามในที่สุด ชุมนุมประท้วง แน่นอน ไม่ใน แต่ไม่ insubstantial ช่วยอธิบายการสิ้นสุดของสงครามมีรากที่ชัดเจนในการเคลื่อนย้ายพลเรือน rights คิงส์ eloquent ป้องกันพยานคำกล่าว 1967 สถานที่ริเวอร์ไซด์คริสตจักรฮิตหลากหลายองค์ประกอบที่คุณกำลังแนะนำที่นี่ ไม่เพียงการตรัสรู้รู้ที่จริงไม่เหลี่ยมกับอุดมคติของเรา แต่ความเข้มของประเทศ มันไปไกลกว่าเวียดนาม คิงบอกว่า ไม่เป็นเพียงเรื่องของการเดินทางออกจากสงครามนี้หนึ่ง เรามีการเปลี่ยนแปลง ที่เราจะเป็นคนถ้าเราเอาชนะ tribalism ของเรา เราไม่เคยจะเข้าใกล้มากเพียงใดทหาร — โดยที่กษัตริย์จริง ๆ หมายถึง ลัทธิจักรวรรดินิยม — หรือนิยมวิภาษ — โดยที่เขาจริง ๆ หมายถึง ทุนนิยมคุณไม่ต้องไปแม้เท่าเป็นประชาธิปไตยสังคมยุโรป คุณก็จะกลับไปประเทศนี้ก่อตั้งขึ้นในอุดมคติ และดำเนินการจาก นี่เป็นไปได้หรือไม่กลับไปที่อุดมคติเดิมดู มันก็มีเพียงไม่กี่ปีก่อนเราถูกทอดทิ้งพวกเขา ทางใดทางหนึ่ง บางทีตัวตนของเราจริงเป็นผู้ มีอุดมคติ ความคิดของคุณคืออะไรมันแน่นอนจะไม่เจ็บกลับไปก่อตั้งอุดมคติที่ฝังอยู่ ในประกาศอิสรภาพ หรือ เรื่องที่ แม้ในรัฐธรรมนูญ ว่านี้จะแก้ปัญหาของเรา หรือไม่ น้อยมันจะเป็นขั้นตอนในทิศทางที่ถูกสำหรับเรามีนโยบายต่างประเทศ ตัวอย่าง ในสภาเอาความรับผิดชอบของรัฐธรรมนูญในการตัดสินใจเรื่องสงครามและสันติภาพ และ การท้าทายนี้เพิ่มเติมเคยอิมพีเรียลอยู่จริงแม้เหล่านี้แก้ปัญหา "การตรวจสอบของกองทัพทหาร" แทนประกาศสงคราม เพียงแค่เลื่อนการบริหารภายใต้สนิทของอภิปราย มันเพียงแค่ทำให้รัฐสภาในตำแหน่งของประธานาธิบดี rubber-stampingจำภาพในนิตยสารชีวิต Duma โซเวียตด้วยมือทั้งหมดค่าหรือไม่ ถ้าที่ไม่ใช่ปัจจุบันของเรา...มอร์ส Wayne ซึ่งเป็นหนึ่งในสองคนลงจากอ่าว Tonkin ละเอียด [ในปี 1964], เรียกว่าสำหรับนโยบายต่างประเทศของประชาชน เขาใช้วลีนั้นความกังวลของฉันกับคำถามนี้ของอุดมคติตรัสรู้เป็นที่ exceptionalist เรื่องจริงทอเป็นอุดมคติเหล่านั้น ความคิดที่เรากำลังทำสิ่งที่ไม่ถูกทำก่อนสั่งใหม่ ใช่ต้องการย้ายไปยังคำถามเฉย ๆ ซึ่งลำบากฉันซึ้ง สัมพันธ์กับ ' ยุค 60s เป็นหนึ่งใน heartbreaks ของรอบระยะเวลาของเรา คุณใช้เวลาในการปล่อยให้ประชาชนไป พูด ความรับผิดชอบอเมริกันในยูเครนวิกฤตคืออะไร เราติดตั้งเผด็จ murdering อื่นในไคโร และไม่ให้ไอ้ตัว วิธีทำดูนี้Discouraging มากได้ ไม่ว่าประชาชนอเมริกันกุ้ง-โฮ เกี่ยวกับบทบาทของเราในโลก ผมคิดว่า ส่วนใหญ่ของคนอเมริกันมี disgusted จริง ป่วย และเหนื่อยของสงครามเหล่านี้ทั้งหมด แต่รู้สึกใช้ทำอะไรเลย ผมคิดว่า เป็นเครื่องทำสงครามดังนั้นว่าที่ประชาชนรู้สึกให้ impervious การเปลี่ยนแปลง และมีประสิทธิภาพดังนั้น เกือบจะเหมือนมีชีวิตของตัวเองรัฐลึก บางคนบอก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาไม่ได้ใช้งานจริงระยะ แต่ในกรณีใด ๆ เขาจะช่วยให้การวิเคราะห์ทางประวัติศาสตร์ที่เป็นที่โดดเด่นมากทีเดียว. แน่นอน ดังนั้นความพ่ายแพ้ความพยายามที่ไม่สมบูรณ์ของคาร์เตอร์ที่จะยอมรับมันและจากนั้นอ้อมกอดขนาดใหญ่ของการปฏิเสธซึ่งผมคิดว่าการลงทุนที่ไม่ดีอย่างมาก และเราให้การขว้างปาเงินที่ดีหลังจากที่ไม่ดี ใน 89 เมื่อ [เบอร์ลิน] พื้นที่ลงมาช่วงเวลาของการยืนยันไม่จริง นี่คือเหตุผลที่มันเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งสำหรับเราที่จะอ้างเครดิตสำหรับการล่มสลายของสหภาพโซเวียตซึ่งเป็นสิ่งที่ผิดอย่างแน่นอน จากนั้นในปี 2001 เป็นช่วงเวลาของความเป็นจริงที่ไม่ยอมให้อภัยตั้งเราในหลักสูตรที่น่าทึ่งจริงๆ นั่นเป็นความก้าวหน้าของฉัน ในแง่พระคัมภีร์ที่เราเดินออกมาจากความเห็นอกเห็นใจในพันธสัญญาใหม่กลับไปแก้แค้นพันธสัญญาเดิมและการลงโทษ ฉันสงสัยว่ามีไม่ได้ชนิดของแรงกระตุ้นทางจิตวิทยาที่นี่: เราเดินกลับไปที่ความคิดที่เคร่งครัดของความยุติธรรม นี้เป็นความก้าวหน้าที่สามของฉัน. นั่นคือสมาร์ทและคุณวันนี้จาก 75 ถึงปัจจุบัน แต่ผมคิดว่าสมบูรณ์แบบสุนทรีย์ระยะเวลาทั้งหมดของหนังสือเล่มนี้มาจากยุค 50 จนถึงปัจจุบัน. จากวันทอม Dooley บน. แน่นอน, เพราะ Dooley เป็นพันธสัญญาใหม่: มั่นใจมากขึ้นการขยายตัวมีความมั่นใจว่าเราสามารถในความเป็นจริงนำพรของของสหรัฐอเมริกาไปทั่วโลก เราไม่ได้มีความมั่นใจว่า เรามีความคิดเหยื่อนี้ว่ามีคนชั่วออกมีและเรามีที่นั่งของคุณธรรม แต่ความเชื่อมั่นน้อยมากในขณะนี้ บุชอาจกล่าวได้ว่าเขาต้องการที่จะนำแสงไปรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่ฉันคิดว่ามันเป็นการป้องกันมากขึ้นเปราะชนิดแม้กระทั่งชาวต่างชาติของความคิด. เป็นล่วงหน้านี้หรือถดถอยลง victimhood และ triumphalism กลวงเรื่องสติหรือสติ? มันดูเหมือนว่าฉันที่ด้านว่ายากมากขึ้นจะเป็นด้านที่หมดสติเพราะมันเป็นไดรฟ์สัตว์. ความพยายามที่จะสร้างชาตินิยมอเมริกันหลังจากที่เวียดนามมีทั้งด้านสติและหมดสติ วิธีอื่น ๆ ที่คุณสามารถอธิบายตัวอย่างเช่นการก่อสร้างรูปแบบใหม่ของความกล้าหาญอเมริกัน? เมื่อเราได้เติบโตขึ้นหมายทั่วไปคือการที่พระเอกเป็นคนที่ทำให้ชีวิตของเขาหรือเธอในบรรทัดสำหรับสาเหตุที่มีเกียรติ ในทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากที่เวียดนามเราแก้ไขที่และมาพร้อมกับความคิดที่ว่าถ้าคุณเพียงแค่ใส่เครื่องแบบในการให้บริการของในประเทศทั้งในทางทหารหรือรถดับเพลิงหรือตํารวจที่คุณกำลังหารือชนิดของสถานะพระเอกอัตโนมัติ . บางคนอาจจะมีความกล้าหาญมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆ แต่วิธีที่เราสักการะรับราชการทหารในวิธีนี้ว่างมาก ... มันอยู่ในวัฒนธรรมและโฆษณา ทุกครั้งที่คุณเปิดเกมฟุตบอลมีความทรงจำธงโบกเพื่อรับราชการทหาร ผมคิดว่าที่ออกมาจากสงครามเวียดนามและการค้นหาการกู้คืนการจัดเรียงของความภาคภูมิใจในประเทศอเมริกัน แบรนด์ของความรักชาติที่มีรากลึก แต่มันก็กลายเป็นที่เคยสะท้อนมากขึ้นในช่วงปี 1980 และโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ 9/11 มันปรากฏขึ้นในทุกชนิดในสถานที่แปลก ๆ มันเป็นครั้งแรกที่เห็นได้ชัดที่สุดในช่วงเวลาของวิกฤตตัวประกันอิหร่านเมื่อ 52 ชาวอเมริกันเหล่านี้ประสบความเจ็บปวดนี้ ที่จะประสบความเจ็บปวดไม่ได้เป็นวีรบุรุษโดยเนื้อแท้และยังพวกเขามาที่บ้านเพื่อต้อนรับนี้พระเอกไม่น่าเชื่อของ. เราได้วีรบุรุษสับสนและผู้ที่ตกเป็นเหยื่อ. ใช่ว่า แรมโบ้เป็นชนิดของเหยื่อฮีโร่คลาสสิก. ศีลคุณสำหรับการชมภาพยนตร์เหล่านั้น! องค์ประกอบหมดสติเป็นที่โดดเด่น แต่ในกรณีใด ๆ คุณเห็นด้วยไหมที่ฉันทำ. ผมอ่าน Staughton Lynd ของหนังสือเก่า ["ต้นกำเนิดทางปัญญาของอเมริกันรุนแรง"] ซึ่งกล่าวต้านทานระหว่างเวียดนามแสดงตัวเองโดยวิธีการวิชชาอุดมคติ OK แต่นิทได้ให้คำแนะนำกับเราแล้วว่าการตรัสรู้คิดว่าจะพิสูจน์ได้ว่าไม่เพียงพอ; เราจะต้องบูรณาการบนมัน สิ่งที่เกี่ยวกับความขัดแย้งรูปแบบจะ? ความหลากหลายของความขัดแย้งในยุค 60 เป็นลดลงเกือบ มันยากมากที่จะพูดคุยทั้งตรัสรู้คิดหรือสิ่งอื่น ๆ ผสมและซับซ้อน ในช่วงเวลาที่โพสต์เวียดนามก็น่าสนใจว่าความขัดแย้งของ '60s ได้รับ reduced- เช่นเดียวกับสงครามที่ได้รับ reduced- ชุดนี้มีขนาดเล็กของภาพ: ภาพของการเคลื่อนไหวต่อต้านสงครามได้เรียงลำดับของการกลายเป็นเจนฟอนดาdismissible, ร่อแร่ ... ขวาตรง ในความเป็นจริงมันรวมอยู่ในตอนท้ายองค์ประกอบของแรงงานมีองค์ประกอบมหาวิทยาลัยตามทุกศาสนามีส่วนเกี่ยวข้อง ธุรกิจแม้ในที่สุดก็หันหลังให้กับสงคราม การประท้วงของพวกเขาแน่นอนไม่ได้อยู่ในถนน แต่มันก็ไม่ได้ไร้สาระในการช่วยอธิบายการสิ้นสุดของสงคราม. มันมีรากที่เห็นได้ชัดในการเคลื่อนไหวสิทธิมนุษยชน; ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพยานต่อต้านสงครามฝีปากในปี 1967 มีชื่อเสียงของเขากล่าวสุนทรพจน์ในโบสถ์ริเวอร์ไซด์ฮิตหลากหลายขององค์ประกอบที่คุณกำลังบอกที่นี่ มันไม่ใช่แค่การรับรู้การตรัสรู้ที่ความเป็นจริงไม่ได้ตารางกับอุดมคติของเรา แต่ความรู้สึกที่มืดของรากของประเทศ มันจะไปเกินเวียดนาม คิงกล่าวว่า; มันไม่ใช่แค่เรื่องของการเดินทางออกจากนี้สงคราม เรามีการเปลี่ยนแปลงผู้ที่เราเป็นคนและถ้าเราเอาชนะเผ่าพันธุ์ของเราที่เราไม่เคยไปมาใกล้เคียงกับการเอาชนะ militarism- โดยที่พระมหากษัตริย์หมายจริงๆ imperialism- หรือ materialism- โดยที่เขาหมายจริงๆทุนนิยม. คุณไม่จำเป็นต้อง ที่จะไปแม้เท่าที่ยุโรปสังคมประชาธิปไตย คุณต้องก็จะกลับไปอุดมคติประเทศนี้ก่อตั้งขึ้นและดำเนินการต่อไปจากที่นั่น เป็นไปได้? การกลับไปยังอุดมการณ์เดิมเหล่านั้นหรือไม่ดูมันก็ไม่กี่ปีที่ผ่านมามากก่อนที่เราจะทิ้งพวกเขาไว้, หรืออีกวิธีหนึ่ง บางทีตัวตนที่แท้จริงของเราคือคนที่ไม่มีอุดมการณ์ อะไรคือความคิดของคุณหรือไม่แน่นอนมันจะไม่เจ็บที่จะกลับไปบางส่วนของการก่อตั้งอุดมการณ์ที่ฝังอยู่ในประกาศอิสรภาพหรือสำหรับเรื่องที่แม้จะอยู่ในรัฐธรรมนูญ ไม่ว่าเรื่องนี้จะแก้ปัญหาของเราหรือไม่อย่างน้อยก็จะเป็นขั้นตอนในทิศทางที่เหมาะสมสำหรับเราที่จะมีนโยบายต่างประเทศตัวอย่างเช่นในสภาคองเกรสซึ่งรับหน้าที่ตามรัฐธรรมนูญในการตัดสินใจเรื่องของสงครามและสันติภาพและความจริงความท้าทายนี้ การแสดงตนเคยเพิ่มเติมจักรวรรดิ. แม้เหล่านี้ "การอนุมัติกำลังทหาร" มติในสถานที่ของการประกาศสงครามเพียงแค่เลื่อนอำนาจในการบริหารภายใต้ข้ออ้างของการอภิปราย มันก็ทำให้สภาคองเกรสในตำแหน่งของยางปั๊มประธาน. จำภาพในนิตยสารชีวิตของสภาดูมาของสหภาพโซเวียตกับทุกมือขึ้นมา? หากที่ไม่ในปัจจุบันของเรา ... . เวย์นมอร์สซึ่งเป็นหนึ่งในสองคนที่จะลงคะแนนคัดค้านมติอ่าวตังเกี๋ย [1964] ที่เรียกว่าสำหรับนโยบายต่างประเทศของผู้คน เขาใช้วลีที่! กังวลของฉันกับคำถามของวิชชาอุดมคตินี้คือเรื่องราว exceptionalist ทอจริงเป็นอุดมการณ์เหล่านั้น ความคิดที่ว่าเรากำลังทำอะไรบางอย่างที่ยังไม่เคยทำมาก่อน. สั่งซื้อใหม่ใช่. ฉันต้องการที่จะย้ายเข้ามาถามเฉยๆซึ่งผิดหวังอย่างสุดซึ้งฉัน เทียบกับยุค 60 มันเป็นหนึ่งใน heartbreaks ของระยะเวลาของเรา ใช้เวลาของคุณในการดิ้นรนของประชาชนที่มีต่อการพูดความรับผิดชอบอเมริกันในวิกฤตยูเครน? เราติดตั้งอีกเผด็จการสังหารในกรุงไคโรและไม่มีใครให้คำด่า คุณมีวิธีการดูนี้หรือไม่? มันท้อใจมาก มันไม่ได้ว่าประชาชนชาวอเมริกันเป็น Gung-ho เกี่ยวกับบทบาทของเราในโลก ผมคิดว่าชาวอเมริกันส่วนใหญ่จะเบื่อหน่ายจริงป่วยและเหนื่อยของทั้งหมดของสงครามเหล่านี้ แต่รู้สึกไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรกับมัน ผมคิดว่าเครื่องทำสงครามเพื่อให้มีประสิทธิภาพและยาวนานเพื่อให้ผู้คนรู้สึกว่ามันจะไม่อนุญาตให้มีการเปลี่ยนแปลง มันเกือบจะเป็นหากมีชีวิตของมันเอง. รัฐลึกขณะที่บางคนบอกว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาไม่ได้จริง ๆ ใช้คำ แต่ในกรณีใด ๆ ที่เขาให้มีการวิเคราะห์เชิงประวัติศาสตร์ที่โดดเด่นมาก

แน่นอน ดังนั้น การพ่ายแพ้ คาร์เตอร์ไม่สมบูรณ์ พยายามที่จะยอมรับมัน แล้วอ้อมกอดใหญ่ของการปฏิเสธ ซึ่งผมพิจารณามากไม่ดี การลงทุน และเราให้โยนเงินที่ดีหลังจากที่ไม่ดี ใน ' 89 เมื่อ [ กําแพงเบอร์ลิน ] มา ช่วงเวลาแห่งการลวงตาในทางบวกนี่คือเหตุผลที่มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเราที่จะเรียกร้องเครดิตสำหรับการล่มสลายของสหภาพโซเวียต ซึ่งมันผิดแน่นอน จากนั้นในปี 2001 ช่วงเวลาของความจริงอาฆาตกำหนดให้เรา ในหลักสูตรที่น่าทึ่งจริงๆ นั่นคือความคืบหน้าของฉัน ในด้านพระคัมภีร์ เราออกไปจากพันธสัญญาใหม่พระคัมภีร์เก่าของมนุษยนิยม กลับมาแก้แค้น และผลกรรม ฉันสงสัยว่าถ้าไม่มีชนิดของแรงกระตุ้นทางจิตวิทยาที่นี่ :เรากลับไปเชื่อในความยุติธรรม นี่คือความก้าวหน้า 3 .

ที่ฉลาด และคุณอาจ จากปี ' 75 ถึงปัจจุบัน แต่ผมคิดว่าสมบูรณ์ encapsulates ช่วงทั้งหมดของหนังสือจากยุค 50 ถึงปัจจุบัน

จากทอมดูลีย์ วัน

แน่นอน เพราะดูลีย์คือพันธสัญญาใหม่ : มั่นใจ , ไพศาล มั่นใจว่าเราทำได้ ในความเป็นจริงนำพรจากความเลื่อมใสอเมริกากับโลก เราไม่มั่นใจว่า เรามีเหยื่อความคิดที่ว่ามีผู้ละเมิดออกมี และเรานั่งของความดี แต่ไม่ค่อยมั่นใจเลย บุช อาจพูดได้ว่า เขาต้องการนำแสงไปซึ่งปราศจากความเข้าใจ แต่ผมคิดว่ามันเป็นมากขึ้นป้องกัน เปราะ เกลียดกลัวชาวต่างประเทศ แม้แต่ชนิดของความคิด .

มันก้าวหน้าหรือถดถอยลง victimhood และกลวง triumphalism เป็นสติ หรือสติขึ้น มันดูเหมือนว่าฉันว่าลักษณะแก่นแก้วมากขึ้นจะเป็นด้านสติ เพราะมันเป็นการขับรถสัตว์

พยายามสร้างลัทธิชาตินิยมอเมริกันหลังเวียดนามมีลักษณะทั้งสติและหมดสติ แล้วคุณจะอธิบาย ตัวอย่างเช่นการสร้างรูปแบบใหม่ของอเมริกันฮีโร่ ? เมื่อเราเติบโตขึ้น ความหมายเหมือนกัน คือว่าพระเอกคือคนที่ทำให้ชีวิตบนเส้นให้สูงส่ง ในทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากเวียดนามเราแก้ไขและมากับความคิดว่า ถ้าคุณเพียงแค่ใส่เครื่องแบบในบริการของประเทศทั้งในกองทัพ หรือ หน่วยดับเพลิง หรือตำรวจ - คุณจะนำไปสู่ชนิดของสถานะฮีโร่อัตโนมัติ

บางคนอาจจะเก่งกว่าคนอื่น แต่วิธีที่เราแสดงความเคารพต่อทหาร บริการในทาง . . . . . . . ว่างมากนี้มันอยู่ในวัฒนธรรม และโฆษณาทุกครั้งที่คุณเปิดเกมฟุตบอล มีธงโบกรำลึกถึงทหาร ฉันคิดว่ามาจากสงครามเวียดนามและการกู้คืนประเภทของความภาคภูมิใจในชาติอเมริกัน ยี่ห้อนั้น รักชาติ มีรากลึก แต่มันก็สะท้อนมากกว่าเดิมในช่วงปี 1980 และโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ 9 / 11 จะปรากฏขึ้นในทุกประเภทของสถานที่แปลกๆมันเป็นครั้งแรกที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดในช่วงเวลาของวิกฤตตัวประกันอิหร่าน เมื่อคนอเมริกันประสบอุปสรรคเหล่านี้ 52 นี้ ประสบอุปสรรคไม่ใช่เนื้อแท้พระเอก แต่พวกเขากลับมาบ้านนี้ไม่น่าเชื่อ พระเอกก็ยินดีต้อนรับ

เราสับสนวีรบุรุษและเหยื่อ

ใช่ แน่นอน แรมโบ้เป็นพระเอกเหยื่อคลาสสิก .

อวยพรคุณ สำหรับการชมภาพยนตร์นั้นองค์ประกอบหมดสติคือเด่นแต่ในกรณีใด ๆ คุณเห็นด้วยไหม

ผม

ผมอ่านสตอเติ้นลินหนังสือเก่า [ " กำเนิดภูมิปัญญาอเมริกันหัวรุนแรง " ] , ต้านทานระหว่างที่บอกว่า เวียดนามแสดงเอง โดยทางอุดมคติของการตรัสรู้ ได้ครับ แต่นิทได้แนะนำเราที่ตรัสรู้คิดจะพิสูจน์ไม่เพียงพอ เราต้องบูรณาการบนมันเรื่องรูปแบบการใช้หรือไม่

ความหลากหลายของความขัดแย้งในยุค 60 คือเกือบจะลดลง . มันก็ยากที่จะลงความเห็นให้ตรัสรู้ หรือคิดว่าสิ่งที่ผสมมากขึ้นและซับซ้อน ในการโพสต์เวียดนาม ระยะเวลา มันน่าสนใจว่า ความขัดแย้งของ ' 60s ถูกลดลง เช่นเดียวกับสงครามได้รับการลดลง - ชุดนี้เล็ก ๆของภาพ :รูปภาพของสงครามต่อต้านการเคลื่อนไหวมีการจัดเรียงเป็น เจน ฟอนดา .

dismissible ขอบ . . . . . . .

ถูกต้องแล้ว ในความเป็นจริงมันรวม , ตอนจบ , องค์ประกอบของแรงงาน มีวิทยาเขตตามองค์ประกอบ ทุกนิกาย เกี่ยวข้อง แม้ธุรกิจในที่สุดต่อต้านสงคราม การประท้วงของพวกเขา แน่นอน ไม่ ใน ถนนแต่มันไม่ได้เปราะบางในช่วยอธิบายสิ้นสุดของสงคราม .

มันมีรากที่เห็นได้ชัดในการเคลื่อนไหวเพื่อเรียกร้องสิทธิของพลเมือง ; กษัตริย์มีพยานที่มีชื่อเสียงของเขาต่อต้านสงครามใน 1967 การพูดที่โบสถ์ริเวอร์ไซด์ ฮิต ความหลากหลายขององค์ประกอบที่คุณแนะนำมา มันไม่ได้เป็นเพียงธรรมและความเป็นจริงไม่สแควร์กับอุดมการณ์ของเราแต่เข้มกว่าความรู้สึกของรากของประเทศ มันนอกเหนือไปจากเวียดนาม คิงกล่าวว่า มันไม่ใช่แค่เรื่องของการออกจากนี้สงคราม เราต้องเปลี่ยนที่เราเป็นคน ถ้าเราเอาชนะเกี่ยวกับชนเผ่าของเรา เราไม่มีวันเข้าใกล้เอาชนะทหาร - ซึ่งจริงๆหมายถึงกษัตริย์ - หรือ - จักรวรรดินิยมวัตถุนิยมซึ่งเขาจริงๆ

หมายถึง ทุนนิยมคุณไม่ต้องไปถึงเท่าที่สังคมประชาธิปไตยในยุโรป คุณต้องการเพียงแค่กลับไปที่อุดมคติประเทศนี้ก่อตั้งขึ้นและดำเนินการจากที่นั่น นี้เป็นไปได้ ?

กลับไปที่เดิมอีก ?

ดู มันมาก ไม่กี่ปี ก่อนที่เราจะทิ้งพวกเขา หรืออีกวิธีหนึ่ง บางทีตัวตนที่แท้จริงของเราเป็นคนไม่มีอุดมการณ์ . อะไรคือความคิดของคุณ ?

แน่นอนมันไม่เจ็บที่จะกลับไปบางส่วนของผู้ก่อตั้งอุดมการณ์ที่ฝังอยู่ในคำประกาศอิสรภาพหรือ เรื่อง แม้ในรัฐธรรมนูญ ไม่ว่าเรื่องนี้จะแก้ไขปัญหาของเราหรือไม่ อย่างน้อยมันก็เป็นขั้นตอนในทิศทางที่ถูกต้องสำหรับเราที่จะมีนโยบายต่างประเทศ ตัวอย่างเช่นที่รัฐสภาแสดงความรับผิดชอบตามรัฐธรรมนูญเพื่อตัดสินใจเรื่องของสงคราม และ สันติภาพ และความท้าทายนี้หลวงจริงมากกว่าที่เคยปรากฏตัว

แม้เหล่านี้ " การใช้กำลัง " ทหารสหประชาชาติในสถานที่ของการประกาศสงคราม เพียงแค่เลื่อนอำนาจผู้บริหารภายใต้ข้ออ้างของการอภิปราย มันเพียงแค่ทำให้รัฐสภาในตำแหน่งของตรายาง ท่านประธาน

ยังจำภาพในนิตยสารชีวิตของ Duma โซเวียตกับยกมือขึ้น ? ถ้ามันไม่ใช่ของเราในปัจจุบัน . . . . . . .

เวย์นมอร์ส , ผู้ที่เป็นหนึ่งใน สอง คน ลงคะแนนเสียงต่อต้านมติอ่าวตังเกี๋ย ( 1964 ) เรียกร้องให้ ประชาชน นโยบายต่างประเทศ เขาใช้วลี !

ไม่เกี่ยวกับคำถามนี้ของอุดมคติตรัสรู้คือเรื่องราว exceptionalist เป็นทอเป็นอุดมคติเหล่านั้นความคิดที่ว่าเราทำอะไรที่ยังไม่ได้ทำก่อน

การสั่งซื้อใหม่ค่ะ

หนูอยากย้ายเข้าไปถามเองซึ่งซึ้งผิดหวังฉัน เทียบกับ ' 60s , มันเป็นหนึ่งใน heartbreaks ระยะเวลาของเรา คุณจะทำอะไรกับประชาชนชาวอเมริกันเองต่อ กล่าวว่า ความรับผิดชอบในวิกฤติยูเครน ?เราติดตั้งอื่นฆ่าเผด็จการในไคโร และไม่มีใครให้แช่ง ทำไมคุณดูแบบนี้

มันบั่นทอนกำลังใจมาก . มันไม่ใช่ว่าประชาชนชาวอเมริกันจะคลั่งเกี่ยวกับบทบาทของเราในโลก ฉันคิดว่า ส่วนใหญ่ของคนอเมริกันจะรังเกียจ จริงๆแล้วป่วยและเหนื่อยของสงครามเหล่านี้ แต่รู้สึกว่าไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรกับมันฉันคิดว่าสงครามทำให้เครื่องมีประสิทธิภาพดังนั้น และดังนั้น แนวทางที่คนรู้สึกว่ามันจะไม่อนุญาตให้เปลี่ยน มันเกือบจะเป็นถ้ามันมีชีวิตของมันเอง

สภาพลึกอย่างที่บางคนพูด