do it. He picked up the match in hi

do it. He picked up the match in his teeth and drew it across his leg.
Twenty times he did this before he succeeded in lighting it. As it flamed
he held it with his teeth to the tree bark. But the burning smell went
up his nose, causing him to cough. The match fell into the snow and
the flame died.
The old man on Sulphur Creek was right, he thought in the
moment of controlled despair that followed. After 50 below zero, a man
should travel with a companion. He beat his hands, but failed to pro-
duce any feeling in them. Suddenly he bared both hands, removing the
mittens with his teeth. He caught the whole pack of matches between
his hands. His arm muscles were not frozen and he was able to press the
hands tightly against the matches. Then he drew the whole pack along
his leg. It burst into flame, 70 matches at once!
There was no wind to blow them out. He kept his head to one side
to escape the burning smell, and held the flaming pack to the tree bark.
As he so held it, he noticed some feeling in his hand. His flesh was
burning. He could smell it. The feeling developed into pain. He con-
tinued to endure it. He held the flame of the matches to the bark that
would not light readily because his own burning hands were taking
most of the flame.
Finally, when he could endure no more, he pulled his hands apart.
The flaming matches fell into the snow, but the tree bark was burning.
He began laying dry grasses and the tiniest sticks on the flame. He
could not choose carefully because they must be pieces that could be
lifted between his hands. Small pieces of green grass stayed on the sticks,
and he bit them off as well as he could with his teeth. He treated the
flame carefully. It meant life, and it must not cease.
The blood had left the surface of his body and he now began to
shake from the cold. A large piece of a wet plant fell on the little fire.
He tried to push it out with his fingers. His shaking body made him push
it too far and he scattered the little fire over a wide space. He tried to
push the burning grasses and sticks together again. Even with the strong
effort that he made, his trembling fingers would not obey and the sticks
were hopelessly scattered. Each stick smoked a little and died. The fire provider had failed. As he looked about him, his eyes noticed the dog
sitting across the ruins of the fire from him. It was making uneasy move-
ments, slightly lifting one foot and then the other.
The sight of the dog put a wild idea into his head. He remembered
the story of the man, caught in a storm, who killed an animal and shel-
tered himself inside the dead body and thus was saved. He would kill
the dog and bury his hands in the warm body until feeling returned to
them. Then he could build another fire.
He spoke to the dog, calling it to him. But in his voice was a
strange note of fear that frightened the animal. It had never known the
man to speak in such a tone before. Something was wrong and it sensed
danger. It knew not what danger, but somewhere in its brain arose a
fear of the man. It flattened its ears at the sound of the man’s voice; its
uneasy movements and the liftings of its feet became more noticeable.
But it would not come to the man. He got down on his hands and knees
and went toward the dog. But this unusual position again excited fear
and the animal moved away.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลงมือสิ เขาได้รับการจับคู่ในฟันของเขา และดึงข้ามขาของเขา เวลายี่สิบเขานี้ก่อนที่เขาประสบความสำเร็จในโคมไฟมัน เช่นมันทอด เขาจัดมันกับฟันของเขาไปเปลือกต้นไม้ แต่กลิ่นเผาไหม้ไป ขึ้นจมูกของเขา ทำให้เขาไอ การแข่งขันตกหิมะ และ เปลวไฟตายเขาคนเก่าบนครีกซัลเฟอร์ถูกต้อง ความคิดในการ ช่วงเวลาที่สิ้นหวังควบคุมที่ตาม หลังจาก 50 กว่าศูนย์ คน ควรเดินทางกับเพื่อนร่วม เขาตีมือของเขา แต่ไม่สามารถโปร-duce ความรู้สึกใด ๆ ในพวกเขา จู่ ๆ เขา bared มือทั้งสอง เอาการ ถุงมือกับฟันของเขา เขาจับแพทั้งที่ตรงกันระหว่าง มือของเขา กล้ามเนื้อแขนของเขาถูกแช่แข็งไม่ได้ และเขาก็สามารถกด มือแน่นกับการแข่งขัน แล้ว เขาวาดแพทั้งตาม ขาของเขา มันลุกเป็นไฟ 70 ตรงกันในครั้งเดียวไม่มีลมจะพัดออกได้ เขาเก็บหัวของเขาไปข้างหนึ่ง หนีกลิ่นเผาไหม้ และจัดชุดการเผาเปลือกต้นไม้ เป็นเขาดังนั้น เขาสังเกตเห็นความรู้สึกบางอย่างในมือของเขา เนื้อของเขาได้ การเผาไหม้ เขาได้กลิ่นมัน ความรู้สึกที่พัฒนาเป็นความเจ็บปวด เขา con-tinued อดทนต่อมัน เขาจัดไฟตรงกันกับเปลือกที่ จะไม่เรืองแสงได้อย่างง่ายดายเนื่องจากมือของเขาเองเขียนขึ้น มากที่สุดของเปลวไฟในที่สุด เมื่อเขาสามารถทนไม่มาก เขาดึงมือของเขาออกจากกัน การแข่งขันเผาตกหิมะ แต่เปลือกต้นไม้ถูกเผา เขาเริ่มวางหญ้าแห้งและไม้เล็กบนเปลวไฟ เขา ไม่เลือกอย่างระมัดระวังเนื่องจากจะต้องมีชิ้นส่วนที่สามารถ ยกระหว่างมือของเขา หญ้าสีเขียวที่อยู่บนแท่ง ก้อน และเขาบิตให้ปิดเช่นเดียวกับเขาอาจ ด้วยฟันของเขา เขารับการรักษา เปลวไฟอย่างระมัดระวัง มันหมายถึง ชีวิต และมันต้องไม่หยุดเลือดเหลือพื้นผิวของร่างกายของเขา และเขาเริ่มตอนนี้ สั่นจากความเย็น ชิ้นส่วนของพืชเปียกขนาดใหญ่ล้มลงบนกองไฟเล็กน้อย เขาพยายามผลักดันออก ด้วยนิ้วของเขา ทำให้ร่างกายของเขาสั่นเขาผลักดัน มันไกลเกินไปและเขากระจายไฟน้อยกว่าพื้นที่กว้าง เขาพยายาม ผลักดันการเผาไหม้หญ้า และแท่งด้วยกันอีกครั้ง แม้จะ มีความแข็งแรง ความพยายามที่เขาทำ นิ้วมือ trembling ของเขาจะไม่เชื่อฟัง และแท่ง ประดับประดากระจัดกระจาย แต่ละไม้รมควันเพียงเล็กน้อย และเสียชีวิต ผู้ให้บริการไฟล้มเหลว ตามเขาดูเกี่ยวกับเขา ตาของเขาสังเกตเห็นสุนัข นั่งอยู่ในซากปรักหักพังของไฟจากเขา มันทำไม่สบายใจย้าย-เวลานั่ง ยกเท้าหนึ่ง และอื่น ๆ เล็กน้อยสายตาของสุนัขใส่ความคิดป่าในหัวของเขา เขาจำได้ เรื่องราวของคน พายุ จับฆ่าตัวสัตว์และตัวเลือก-ซึ่งพบได้บ่อยตัวเองภายในร่างกายตาย และถูกบันทึกไว้ดัง นี้ เขาจะฆ่า สุนัข และฝังมือของเขาในร่างกายอุ่นจนรู้สึกกลับไป พวกเขา จากนั้น เขาสามารถสร้างไฟอื่นเขาพูดเพื่อสุนัข เรียกเขา แต่ในเสียงของเขาเป็นการ หมายเหตุที่แปลกของความกลัวที่กลัวสัตว์ มันไม่เคยรู้ คนพูดเสียงดังกล่าวก่อน สิ่งที่ไม่ถูกต้อง และมันรู้สึก อันตราย มันรู้ว่าไม่อันตรายอะไร แต่หนึ่งในสมองเกิดการ ความกลัวของมนุษย์ มันบี้หูเป็นเสียงที่เสียงของมนุษย์ ของมัน เคลื่อนไหวไม่สบายใจและ liftings ของเท้าของมันกลายเป็นชัดขึ้น แต่มันจะไม่มาคน เขาได้ลงบนมือและหัวเข่าของเขา และไปสู่สุนัข แต่ตำแหน่งนี้ผิดปกติตื่นเต้นกลัวอีก และสัตว์ในการเคลื่อนย้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำมัน. เขาหยิบขึ้นมาแข่งขันในฟันของเขาและดึงมันข้ามขาของเขา.
ยี่สิบครั้งที่เขาทำอย่างนี้ก่อนที่เขาจะประสบความสำเร็จในการให้แสงสว่างมัน ในขณะที่มัน flamed
เขาถือมันไว้กับฟันของเขาที่จะเปลือกต้นไม้ แต่กลิ่นเผาไหม้ไป
ขึ้นจมูกของเขาทำให้เขามีอาการไอ การแข่งขันลดลงในหิมะและ
เปลวไฟที่เสียชีวิต.
ชายชราในอ่าวกำมะถันเป็นสิทธิที่เขาคิดว่าใน
ช่วงเวลาของความสิ้นหวังควบคุมที่ตามมา หลังจาก 50 ด้านล่างเป็นศูนย์คน
ควรจะเดินทางไปกับสหาย เขาเอาชนะมือของเขา แต่ล้มเหลวในการโปร
duce ความรู้สึกใด ๆ ในพวกเขา ทันใดนั้นเขาแยกเขี้ยวมือทั้งสองถอด
ถุงมือกับฟันของเขา เขาจับแพ็คทั้งหมดของการแข่งขันระหว่าง
มือของเขา กล้ามเนื้อแขนของเขาไม่ได้แช่แข็งและเขาก็สามารถที่จะกด
มือแน่นกับการแข่งขัน จากนั้นเขาก็ดึงแพ็คทั้งหมดพร้อม
ขาของเขา มันออกมาเป็นเปลวไฟ 70 การแข่งขันในครั้งเดียว!
มีลมพัดพวกเขาออกไม่ได้ เขาเก็บหัวของเขาไปอีกด้านหนึ่ง
ที่จะหลบหนีกลิ่นเผาไหม้และจัดให้มีการแพ็คเผาเปลือกต้นไม้.
ในขณะที่เขาถือมันไว้เพื่อให้เขาสังเกตเห็นความรู้สึกบางอย่างในมือของเขา เนื้อของเขาถูก
เผาไหม้ เขาจะได้กลิ่นมัน ความรู้สึกที่พัฒนาไปสู่อาการปวด เขาจะประกอบด้วย
tinued ที่จะทนได้ เขาจัดเปลวไฟของการแข่งขันที่จะเปลือกที่
จะไม่สว่างได้อย่างง่ายดายเพราะมือเผาไหม้ของตัวเองกำลัง
ส่วนใหญ่ของเปลวไฟ.
ในที่สุดเมื่อเขาสามารถทนไม่มากเขาดึงมือของเขาออกจากกัน.
ไม้ขีดไฟเผาตกลงไปในหิมะ แต่เปลือกไม้ที่ถูกเผาไหม้.
เขาเริ่มวางหญ้าแห้งและไม้น้อยที่สุดในเปลวไฟ เขา
ไม่สามารถเลือกอย่างระมัดระวังเพราะพวกเขาจะต้องชิ้นที่สามารถ
ยกระหว่างมือของเขา ชิ้นเล็ก ๆ ของหญ้าสีเขียวอยู่บนแท่ง,
และเขากัดพวกเขาออกเช่นเดียวกับที่เขาสามารถทำได้กับฟันของเขา เขาได้รับการรักษา
เปลวไฟอย่างรอบคอบ มันหมายถึงชีวิตและจะต้องไม่หยุด.
เลือดได้ออกจากพื้นผิวของร่างกายของเขาและตอนนี้เขาเริ่มที่จะ
สั่นคลอนจากความหนาวเย็น ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของพืชที่เปียกลงบนกองไฟเล็ก ๆ น้อย ๆ .
เขาพยายามที่จะผลักดันมันออกด้วยนิ้วมือของเขา ร่างกายสั่นของเขาทำให้เขาผลักดัน
มันไกลเกินไปและเขากระจัดกระจายไฟน้อยกว่าพื้นที่กว้าง เขาพยายามที่จะ
ผลักดันการเผาไหม้หญ้าและ sticks ร่วมกันอีกครั้ง ถึงแม้จะมีความแข็งแรง
ความพยายามที่เขาทำนิ้วมือตัวสั่นของเขาจะไม่เชื่อฟังและไม้
กระจัดกระจายอยู่อย่างไร้ความหวัง แต่ละติดรมควันเล็ก ๆ น้อย ๆ และเสียชีวิต ผู้ให้บริการไฟล้มเหลว ขณะที่เขามองเกี่ยวกับเขาตาของเขาสังเกตเห็นสุนัข
นั่งอยู่ตรงข้ามซากปรักหักพังของไฟจากเขา มันก็ทำให้ไม่สบายใจมูฟ
ments เล็กน้อยยกเท้าข้างหนึ่งแล้วอื่น ๆ .
สายตาของสุนัขใส่ความคิดที่เข้าไปในป่าหัวของเขา เขาจำ
เรื่องราวของชายคนที่ติดอยู่ในพายุที่ฆ่าสัตว์และ shel-
tered ตัวเองภายในศพจึงถูกบันทึกไว้ เขาจะฆ่า
สุนัขและฝังอยู่ในมือของเขาในการอบอุ่นร่างกายจนรู้สึกกลับไป
ให้พวกเขา จากนั้นเขาก็สามารถสร้างไฟอีก.
เขาพูดกับสุนัขเรียกให้เขา แต่ในเสียงของเขาเป็น
โน้ตที่แปลกประหลาดของความกลัวที่กลัวสัตว์ มันไม่เคยรู้จัก
คนที่จะพูดในน้ำเสียงดังกล่าวก่อน บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ถูกต้องและมันรู้สึก
อันตราย มันรู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่อันตราย แต่บางแห่งในสมองของมันเกิดขึ้น
ความกลัวของมนุษย์ มันแบนหูที่ได้ยินเสียงของชายคนนั้น ของ
การเคลื่อนไหวไม่สบายใจและขนส่งตู้สินค้าของเท้าของมันกลายเป็นที่เห็นได้ชัดเจนมากขึ้น.
แต่มันจะไม่มากับผู้ชายคนหนึ่ง เขาได้ลงบนมือและหัวเข่าของเขา
และเดินไปยังสุนัข แต่ตอนนี้ตำแหน่งที่ผิดปกติอีกครั้งกลัวตื่นเต้น
และสัตว์ย้ายออกไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำมัน เขาเลือกขึ้นตรงกับฟันของเขาและดึงมันผ่านขายี่สิบครั้ง เขาเคยทำแบบนี้มาก่อน เขาประสบความสำเร็จในแสงสว่างนั้น เป็น flamedเขาถือมันด้วยฟันของเขากับต้นไม้ เปลือกไม้ แต่กลิ่นเผาไหม้ไปขึ้นจมูกของเขา ทำให้เขาไอ การแข่งขันที่ตกอยู่ในหิมะเปลวเพลิงตายผู้เฒ่าที่ซัลเฟอร์ครี้กพูดถูกแล้ว เขาคิดว่าในควบคุมเวลาของความสิ้นหวังที่ตามมา หลังจาก 50 ต่ำกว่าศูนย์ ผู้ชายควรเดินทางกับเพื่อน เขาเอาชนะมือของเขา แต่ล้มเหลวในการมืออาชีพคุรู้สึกใด ๆในพวกเขา ทันใดนั้นเขาเปลือยทั้งสองข้าง เอามิททินกับฟันของเขา เขาจับแพ็คทั้งหมดของการแข่งขันระหว่างมือของเขา กล้ามเนื้อแขนของเขาไม่ได้ถูกแช่แข็ง และเขาก็สามารถที่จะกดมือแน่นกับไม้ขีดไฟ แล้วเขาก็ดึงชุดทั้งหมดพร้อมขาของเขา มันลุกเป็นไฟ , 70 แมตช์ทันทีไม่มีลมเป่าออกมา เขาเก็บหัวของเขาไปหนึ่งข้างเพื่อหนีกลิ่นเผาไหม้ และจัดชุดไปเผาต้นไม้ เปลือกไม้เขาจึงจับมันเขาสังเกตเห็นความรู้สึกบางอย่างในมือของเขา เนื้อของเขาการเผาไหม้ เขาได้กลิ่นมัน ความรู้สึกที่พัฒนาในความเจ็บปวด เขาหลอก -tinued ที่จะอดทน เขาถือไม้ขีดมาเห่าว่าจะไม่เบาพร้อมเพราะมือของเขาเองกำลังเผาที่สุดของเปลวไฟในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว เขาดึงมือออกจากกันตรงกับที่ตกลงไปในหิมะ แต่เปลือกไม้ถูกเผาเขาเริ่มวางหญ้าแห้งและไม้เล็กๆ บนเปลวไฟ เขาไม่สามารถเลือกอย่างระมัดระวัง เพราะพวกเขาต้องเป็นชิ้นที่สามารถเป็นยกระหว่างมือของเขา ชิ้นเล็ก ๆของหญ้าสีเขียวอยู่ในแท่งเขากัดพวกเขาออกรวมทั้งเขาด้วยฟันของเขา เขาถือว่าเปลวไฟอย่างระมัดระวัง มันหมายถึงชีวิต และไม่ต้องหยุดเลือดที่ออกจากพื้นผิวของร่างกายของเขาและตอนนี้เขาเริ่มสั่นจากความหนาว ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของพืชเปียกตกลงบนไฟอ่อนๆเขาพยายามจะผลักมันออกด้วยนิ้วมือของเขา ร่างกายของเขาสั่นทำให้เขาผลักมันไกลเกินไปและเขากระจายไฟเล็ก ๆบนพื้นที่กว้าง เขาพยายามที่จะดันไหม้หญ้าและไม้ด้วยกันอีกครั้ง แม้แต่กับแข็งแรงความพยายามที่เขาทำ มือสั่น เขาจะไม่เชื่อฟัง และแท่งก็หมดท่า กระจัดกระจาย ติดแต่ละสูบเล็ก ๆน้อย ๆและตาย ไฟผู้ให้บริการล้มเหลว เขา มองเขา ดวงตาของเขาสังเกตเห็นสุนัขนั่งอยู่ในสถานที่ปรักหักพังของไฟจากเขา มันทำให้ไม่สบายใจ หลีกments เล็กน้อย ยกเท้าข้างหนึ่งแล้วอื่น ๆสายตาของหมาป่าใส่ไอเดียในหัวของเขา เขาจำได้เรื่องราวของชายคนหนึ่งที่ติดอยู่ในพายุ ที่ฆ่าสัตว์ และเชล -tered ตัวเองภายใน ศพจึงถูกบันทึกไว้ เขาจะฆ่าสุนัขและฝังมือของเขาในการอบอุ่นร่างกายจนรู้สึกกลับมาพวกเขา แล้วเขาก็สามารถสร้างไฟได้อีกเขาพูดกับเจ้าสุนัข เรียกให้เขา แต่เสียงของเขาเป็นหมายเหตุมันกลัวนั่นกลัวสัตว์ มันเคยรู้จักเขาพูดในโทนเสียงแบบนี้มาก่อน มีบางอย่างผิดปกติ และรู้สึกอันตราย มันไม่มีอันตรายอะไร แต่หนึ่งในนั้นสมองของมันความกลัวของมนุษย์ มันแบน มีหูที่ได้ยินเสียงของผู้นั้นการเคลื่อนไหวไม่สบายใจและ liftings เท้าของมันกลายเป็นชัดเจนมากขึ้นแต่มันไม่ยอมไปหา เขาได้รับลงบนมือและเข่าของเขาและไปต่อสุนัข แต่ตำแหน่งที่ผิดปกตินี้อีกครั้ง ตื่นเต้น กลัวและสัตว์ที่ย้ายไป