- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
She may be Europe’s most powerful w
She may be Europe’s most powerful woman, but well, boring, snoring doesn’t come close, does it. She’s so cautious she has the exact same jacket in at least 70 unadventurous shades and wears an identical outfit (one of the jackets with dark trousers) every day. Her rise to power as a woman, a chemist born in the GDR, a Lutheran in a party dominated by West German Catholics was highly improbable and makes her personal story fascinating. But asked once what her biggest youthful mistake was, she could only recall the day she climbed a tree and ruined a new tracksuit.
Her public speaking style is as inspiring as the eurozone quarterly growth figures. If Angela Merkel was a British shadow minister and went on Newsnight, Ian Katz would surely be retweeting “boring, snoring” so many times with so many added zs there would have to be another BBC inquiry – not into how embarrassing his indiscretion was, but for letting such a disaster anywhere near the cameras.
Yet the German Chancellor has an extraordinary personal popularity rating – as high as 70 per cent according to one poll. Barring last-minute upsets she is a shoo-in to be returned to power for a third term when Germans go to the polls on 22 September even if the arithmetic means her party the CDU will still have to form a coalition. The less star quality this 59-year-old exhibits, it seems, the more popular she becomes.
How does Merkel do it? In Britain, no politician, least of all an ambitious woman, would get far, let alone to a third term, if their profile included unassuming, private, dutiful and a very mediocre debater who doesn’t give many speeches. Voters here want their candidates to ooze energy, ¬action, drive. We want slick performers and plenty of fine talk. Credible policies are desirable. But what we really yearn for in the figure running the country is that they have “charisma”.
I suspect the reason Labour handlers were irked was because in Britain it is almost a bigger failing to be judged a “boring” performer than to be judged incompetent. Alastair Campbell was this week lamenting the current lack of “big characters” in British politics. And while Ed Miliband gets a rough time from within his party for solid policy reasons, the nagging doubts that persist about his electability are really presentational, he’s too geeky, too serious and his speeches… well, snooooozerama, innit, to paraphrase Katz.
That Merkel projects an image which seems the antithesis of what we understand by charismatic doesn’t, of course, actually make her a great German chancellor. She is rightly accused of letting events dictate the course of her ¬actions like canning the German nuclear power programme after Fukushima. The German federal system requires her to be a master tactician with regional opponents and rivals and that’s what absorbs her energy more than leading Europe out of the economic crisis or, for example, searching for peace in Syria.
At the G20 summit in St Petersburg, she embodied the reluctant German superpower idea, refusing to come off the fence and back a Syria statement signed by other EU leaders including David Cameron and François Hollande. An insular, parochial-minded German Chancellor, however “iron” her reputation in dealing with her adversaries at home, has negative consequences for Europe if not the world.
But the point to ponder is that Merkel manages to be perceived as “boring” by modern standards and at the same time to connect effectively with her electorate. This must be an interesting thing for democracy at a time when anti-politicians, populists and outsiders are feted and when so many people reject all politicians as corrupt or just “all the same”.
Germans of course, have good reason to disdain showy, flashy people and clever talkers in positions of power. Look at what happened when they last elected somebody with an abundance of charisma. With one or two ¬exceptions, cautious types have run the country since the war. Helmut Schmidt once ¬remarked that a politician who says they have a vision should see a doctor.
And it could be argued that Germans are just being pragmatic and thinking about their pockets. Why would they want to replace Merkel for a more excitable character when she has been such a safe pair of hands in keeping their economy on track and in demanding that other euro nations fall into line with the austerity that Berlin demands of them?
Maybe there’s something else at play. In her fascinating book Quiet, Susan Cain traces the relatively recent origins of -“personality” as the ideal in business, in politics and in life. It is, she points out, an early 20th- century invention of American self-help gurus like Dale Carnegie, who taught us to celebrate qualities like “magnetic” and “fascinating” over dutiful or honourable. In the course of her ¬research, Cain visited Harvard Business School whose alumni include George W Bush and a long list of US Treasury Secretaries, World Bank presidents and the like.
“No one ambles, strolls or lingers. They stride, full of forward momentum,” says Cain. The highly influential leadership model taught here is built on showing an ability to deliver certainty even without all the facts, because quiet, slow decision-making causes the morale (of customers or voters) to ebb away. Yet,Cain pulls together convincing evidence to argue that “charisma” in the sense of being alpha, loud and a great talker does not lead to greater insight or effectiveness, indeed the opposite.
Even Germans are not immune to the attractions of personality-driven campaigning and so Merkel’s only distinctive gesture, the way she places her hands together, fingers pointing downwards to create the shape of a diamond, is now being used as a symbol on the CDU campaign posters: “The hands of power”. How ¬refreshing that she punctured this image-making nonsense by telling the women’s magazine Brigitte that it meant “nothing”, and that she adopted the gesture only “because I never knew what to do with my arms”.
The difference here is that awkward political performers are pressured to project themselves as something they’re not naturally. The resulting inauthenticity is probably a bigger turn-off than the real Miliband or Reeves or even the real Cameron (not the man in those awful staged holiday pictures) might be.
It is possible that Germans have grown to love Mutti (mummy) because, as some claim, she’s a blank canvas. Or, could it be they have unconsciously developed a more evolved way of thinking about leadership than our US-inspired political culture allows. Wouldn’t it be healthy for our democracy too if we could bust the myth of charismatic leadership. Good performers make great television but we might do better to put our trust in conscientiousness, tenacity, the ability to take heed more than risk and in a leader more comfortable in their office boringly solving problems than glittering in the spotlight.
Her public speaking style is as inspiring as the eurozone quarterly growth figures. If Angela Merkel was a British shadow minister and went on Newsnight, Ian Katz would surely be retweeting “boring, snoring” so many times with so many added zs there would have to be another BBC inquiry – not into how embarrassing his indiscretion was, but for letting such a disaster anywhere near the cameras.
Yet the German Chancellor has an extraordinary personal popularity rating – as high as 70 per cent according to one poll. Barring last-minute upsets she is a shoo-in to be returned to power for a third term when Germans go to the polls on 22 September even if the arithmetic means her party the CDU will still have to form a coalition. The less star quality this 59-year-old exhibits, it seems, the more popular she becomes.
How does Merkel do it? In Britain, no politician, least of all an ambitious woman, would get far, let alone to a third term, if their profile included unassuming, private, dutiful and a very mediocre debater who doesn’t give many speeches. Voters here want their candidates to ooze energy, ¬action, drive. We want slick performers and plenty of fine talk. Credible policies are desirable. But what we really yearn for in the figure running the country is that they have “charisma”.
I suspect the reason Labour handlers were irked was because in Britain it is almost a bigger failing to be judged a “boring” performer than to be judged incompetent. Alastair Campbell was this week lamenting the current lack of “big characters” in British politics. And while Ed Miliband gets a rough time from within his party for solid policy reasons, the nagging doubts that persist about his electability are really presentational, he’s too geeky, too serious and his speeches… well, snooooozerama, innit, to paraphrase Katz.
That Merkel projects an image which seems the antithesis of what we understand by charismatic doesn’t, of course, actually make her a great German chancellor. She is rightly accused of letting events dictate the course of her ¬actions like canning the German nuclear power programme after Fukushima. The German federal system requires her to be a master tactician with regional opponents and rivals and that’s what absorbs her energy more than leading Europe out of the economic crisis or, for example, searching for peace in Syria.
At the G20 summit in St Petersburg, she embodied the reluctant German superpower idea, refusing to come off the fence and back a Syria statement signed by other EU leaders including David Cameron and François Hollande. An insular, parochial-minded German Chancellor, however “iron” her reputation in dealing with her adversaries at home, has negative consequences for Europe if not the world.
But the point to ponder is that Merkel manages to be perceived as “boring” by modern standards and at the same time to connect effectively with her electorate. This must be an interesting thing for democracy at a time when anti-politicians, populists and outsiders are feted and when so many people reject all politicians as corrupt or just “all the same”.
Germans of course, have good reason to disdain showy, flashy people and clever talkers in positions of power. Look at what happened when they last elected somebody with an abundance of charisma. With one or two ¬exceptions, cautious types have run the country since the war. Helmut Schmidt once ¬remarked that a politician who says they have a vision should see a doctor.
And it could be argued that Germans are just being pragmatic and thinking about their pockets. Why would they want to replace Merkel for a more excitable character when she has been such a safe pair of hands in keeping their economy on track and in demanding that other euro nations fall into line with the austerity that Berlin demands of them?
Maybe there’s something else at play. In her fascinating book Quiet, Susan Cain traces the relatively recent origins of -“personality” as the ideal in business, in politics and in life. It is, she points out, an early 20th- century invention of American self-help gurus like Dale Carnegie, who taught us to celebrate qualities like “magnetic” and “fascinating” over dutiful or honourable. In the course of her ¬research, Cain visited Harvard Business School whose alumni include George W Bush and a long list of US Treasury Secretaries, World Bank presidents and the like.
“No one ambles, strolls or lingers. They stride, full of forward momentum,” says Cain. The highly influential leadership model taught here is built on showing an ability to deliver certainty even without all the facts, because quiet, slow decision-making causes the morale (of customers or voters) to ebb away. Yet,Cain pulls together convincing evidence to argue that “charisma” in the sense of being alpha, loud and a great talker does not lead to greater insight or effectiveness, indeed the opposite.
Even Germans are not immune to the attractions of personality-driven campaigning and so Merkel’s only distinctive gesture, the way she places her hands together, fingers pointing downwards to create the shape of a diamond, is now being used as a symbol on the CDU campaign posters: “The hands of power”. How ¬refreshing that she punctured this image-making nonsense by telling the women’s magazine Brigitte that it meant “nothing”, and that she adopted the gesture only “because I never knew what to do with my arms”.
The difference here is that awkward political performers are pressured to project themselves as something they’re not naturally. The resulting inauthenticity is probably a bigger turn-off than the real Miliband or Reeves or even the real Cameron (not the man in those awful staged holiday pictures) might be.
It is possible that Germans have grown to love Mutti (mummy) because, as some claim, she’s a blank canvas. Or, could it be they have unconsciously developed a more evolved way of thinking about leadership than our US-inspired political culture allows. Wouldn’t it be healthy for our democracy too if we could bust the myth of charismatic leadership. Good performers make great television but we might do better to put our trust in conscientiousness, tenacity, the ability to take heed more than risk and in a leader more comfortable in their office boringly solving problems than glittering in the spotlight.
0/5000
เธออาจเป็นผู้หญิงเข้มแข็งที่สุดของยุโรป ได้ดี น่าเบื่อ นอนกรนไม่มาปิด ไม่ได้ เธอจะระมัดระวังเพื่อให้เธอมีเสื้อเดียวกันแน่นอนสีน้อย 70 unadventurous และสวมชุดเหมือนกัน (หนึ่งของเสื้อกับกางเกงสีเข้ม) ทุกวัน เธอขึ้นสู่อำนาจเป็นผู้หญิง นักเคมีที่เกิดใน GDR ฉึในบุคคลที่ครอบงำ โดยตะวันตกเยอรมันคาทอลิก improbable สูง และทำให้เรื่องราวส่วนบุคคลน่าสนใจ แต่ขอครั้งเดียวผิดอ่อนเยาว์ของเธอที่ใหญ่ที่สุดถูก เธออาจเพียงเรียกคืนวันเธอปีนขึ้นต้นไม้ และเจ๊ง tracksuit ใหม่ลักษณะการพูดในที่สาธารณะของเธอจะเป็นแรงบันดาลใจเป็นตัวเลขเติบโตรายไตรมาสของยูโรโซน ถ้าเกลาเป็นรัฐมนตรีเงาอังกฤษ และไป Newsnight ทซเอียนก็จะ retweeting "เบื่อ นอนกรน" หลาย ๆ ครั้ง กับ zs เพิ่มจำนวนมากที่มีจะต้อง สอบถาม BBC อื่น– ไม่ เป็นไรอาย indiscretion เขาถูก แต่ สำหรับให้ภัยพิบัติดังกล่าวที่ใดใกล้กล้องยังชานเซลเลอร์เยอรมันมีการจัดอันดับความนิยมส่วนบุคคลพิเศษ – สูงเป็น 70 ร้อยละตามการสำรวจความคิดเห็นที่หนึ่ง Barring upsets นาทีสุดท้าย เธอเป็น shoo-in ที่จะส่งคืนอำนาจสำหรับวาระที่สามเมื่อชาวเยอรมันไปสำรวจบน 22 กันยายนแม้ว่าหมายเลขคณิตพรรคของเธอ CDU จะยังคงมีเพื่อ ที่น้อยคุณภาพดาวนี้ 59 ปีจัดแสดง เหมือน ยิ่งยอดนิยมเธอจะไม่ Merkel อย่างไรนั้น ในสหราชอาณาจักร ไม่นักการเมือง น้อยที่สุดของทั้งหมดทะเยอทะยานผู้หญิง จะรับไกล นับประสา กับสามระยะ ถ้าโปรไฟล์ของพวกเขารวมถ่อมตัว ส่วนตัว dutiful และ debater มากมาตรฐานที่ไม่ให้กล่าวสุนทรพจน์ในการ ผู้ลงคะแนนที่นี่ต้องการสมัครออกพลังงาน ¬action ขับรถ เราต้องรีดนักแสดงและพูดคุยดีมากมาย นโยบายที่น่าเชื่อถือถูกต้อง แต่สิ่งที่เราหวังจริง ๆ สำหรับในรูปที่เรียกว่าประเทศ มี "คาริสม่า"สงสัยว่า เหตุผลที่ตัวแรงงานถูก irked ได้เนื่องจากในสหราชอาณาจักร เกือบเป็นใหญ่ล้มเหลวเพื่อให้แสดง "น่าเบื่อ" กว่าการตัดสินไร้ความสามารถ อลาสแตร์อันโต Campbell ได้สัปดาห์ นี้เสียใจขาดปัจจุบัน "ตัวใหญ่" ในเมืองอังกฤษ และในขณะที่ Ed Miliband ได้เวลาคร่าว ๆ จากภายในพรรคของเขาด้วยเหตุผลนโยบายแข็ง ความสงสัยหลุดที่คงอยู่เกี่ยวกับ electability ของเขามีจริง ๆ presentational เขาจะรุนแรงเกินไป เกินไป geeky และสุนทรพจน์ของเขา...ดี snooooozerama, innit ถอดความทซMerkel นั้นโครงการภาพซึ่งดูเหมือนว่า แอนติเธซิสของสิ่งที่เราเข้าใจโดยบารมีไม่ได้ แน่นอน จริงใจเธอแชนเซลเลอร์เยอรมันดี เธอเรื่องถูกกล่าวหาว่าปล่อยให้เหตุการณ์บอกของเธอ ¬actions เช่นกระป๋องโครงการนิวเคลียร์เยอรมันหลังจากฟุกุชิมะ ระบบสหพันธรัฐเยอรมันต้องเธอ tactician หลักกับฝ่ายตรงข้ามภูมิภาคและคู่แข่ง และนั่นคือสิ่งที่ดูดซับของพลังงานมากกว่านำยุโรปจากวิกฤตเศรษฐกิจ หรือ เช่น ค้นหาความสงบในซีเรียที่สุดยอดจี 20 ในเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก เธอรวบรวมไว้คิดต่อต้านมหาอำนาจเยอรมัน ปฏิเสธที่จะมาปิดรั้ว และกลับคำซีเรียลงนาม โดยผู้นำ EU อื่น ๆ รวมถึง David Cameron และ François Hollande การอินซูลาร์ parochial เที่ยวเยอรมันแชนเซลเลอร์ อย่างไรก็ตาม "เตารีด" ชื่อเสียงของเธอในการจัดการกับคู่แข่งของเธอที่บ้าน มีผลกระทบเชิงลบในยุโรปถ้าไม่โลกแต่จุดรำพึงอยู่ว่า Merkel จัดการจะถือว่าเป็นการ "เบื่อ" โดยมาตรฐานที่ทันสมัย และขณะเดียวกันการเชื่อมต่อได้อย่างมีประสิทธิภาพ ด้วยรูปแบบของเธอ นี้ต้องเป็นสิ่งที่น่าสนใจสำหรับประชาธิปไตยที่เมื่อ feted ต่อต้านนักการเมือง populists และบุคคลภายนอก และ เมื่อคนจำนวนมากปฏิเสธนักการเมืองทั้งหมดเป็นเสียหาย หรือเพียงแค่ "เหมือน"ชาวเยอรมันแน่นอน มีเหตุผลดีรังเกียจฉูดฉาด โอ้คน และ talkers ฉลาดในตำแหน่งอำนาจ ดูที่เกิดอะไรขึ้นเมื่อพวกเขาล่าสุดเลือกใครสักคน ด้วยความอุดมสมบูรณ์ของคาริสม่า มีหนึ่ง หรือสอง ¬exceptions ชนิดระมัดระวังมีรันประเทศตั้งแต่สงคราม ฮัลเมท Schmidt ¬remarked ทันทีว่า นักการเมืองที่กล่าวว่า พวกเขามีวิสัยทัศน์ควรพบแพทย์และอาจโต้เถียงว่า ชาวเยอรมันเพียงกำลังปฏิบัติ และคิดเกี่ยวกับกระเป๋า เหตุใดพวกเขาต้องการแทน Merkel สำหรับอักขระตื่นเต้นมากเมื่อเธอถูกคู่ดังกล่าวปลอดภัยของมือ ในการรักษาเศรษฐกิจของพวกเขาในการติดตาม และเรียกร้องให้ ยูโรประเทศอื่น ๆ ตกบรรทัดมีการเข้มงวดความเบอร์ลินที่พวกเขาอาจมีอย่างอื่นที่เล่น ในหนังสือน่าสนใจเธอเงียบ ซูซานคาอินคือใครติดตามมาค่อนข้างล่าสุดของ- "บุคลิกภาพ" เป็นอุดมคติในการดำเนินธุรกิจ ในเมือง และ ในชีวิต ได้ เธอชี้ให้เห็น การประดิษฐ์ต้น 20 ศตวรรษของกูรูส์เฮ้ลพ์อเมริกันเช่นเดลคาร์เนกี ที่สอนเราฉลองคุณภาพเหมือน "แม่เหล็ก" และ "น่าสนใจ" dutiful หรือยกย่อง ในหลักสูตร ¬research ของเธอ คาอินคือใครเยี่ยมชมโรงเรียนธุรกิจฮาร์วาร์ดที่มีศิษย์เก่ารวมถึงจอร์จ W บุชและประธานาธิบดีเราบริหารเลขานุการ ธนาคารโลกและเช่นรายการยาว"ไม่มีใคร ambles, strolls หรือ lingers พวกเขาย่างกล เต็มรูปแบบของโมเมนตัมไปข้างหน้า, "กล่าวว่า คาอินคือใคร แบบภาวะผู้นำที่มีอิทธิพลสูงที่สุดอยู่ในการแสดงความสามารถในการจัดส่งแน่นอนแม้ไม่ทั้งหมดข้อเท็จจริง เพราะตัดสินใจช้า เงียบสงบทำให้ขวัญ (ของลูกค้าหรือผู้ลงคะแนน) เอ่อไป ยัง คาอินคือใครดึงกันหลักฐานน่าเชื่อถือต่อปากต่อคำว่า "คาริสม่า" ในแง่ของอักษร เสียง และ talker ดีไม่ทำให้เข้าใจมากขึ้นหรือประสิทธิภาพ ตรงข้ามแน่นอนชาวเยอรมันแม้จะไม่มีภูมิคุ้มกันให้กับควบคุมบุคลิกภาพ campaigning และเพื่อท่าโดดเด่นเฉพาะของ Merkel วิธีเธอทำเธอมือกัน fingers ชี้ลงมาเพื่อสร้างรูปร่างของเพชร ตอนนี้ถูกใช้เป็นสัญลักษณ์บนโปสเตอร์ส่งเสริมการขาย CDU: "มือของอำนาจ" วิธี ¬refreshing ที่เธอ punctured นี้เหลวไหล image-making โดยบอก Brigitte นิตยสารของผู้หญิงว่า มันหมายถึง "อะไร" และที่ เธอนำรูปแบบนี้ "เพราะผมไม่รู้จะทำอะไรกับแผ่นดินของฉัน"ความแตกต่างที่นี่เป็นที่ตกใจนักแสดงทางการเมืองกดดันไปยังโครงการตัวเองเป็นสิ่ง ที่ไม่เป็นธรรมชาติ Inauthenticity ผลจะหันออกใหญ่กว่า Miliband หรือบ้าเป็นหลังจริง หรือแม้แต่จริง Cameron (ไม่คนในรูปภาพเหล่านั้นกำหนด awful ฮอลิเดย์) อาจเป็นไปได้ว่า ชาวเยอรมันได้พัฒนารัก Mutti (มัมมี่) เนื่องจาก เรียกร้องบางอย่าง เธอเป็นผืนผ้าใบว่างเปล่า หรือ มันอาจจะได้รับพัฒนา evolved มากกว่าวิธีคิดเกี่ยวกับภาวะผู้นำมากกว่าของสหรัฐแรงบันดาลใจจากวัฒนธรรมทางการเมืองให้ ไม่มันได้สุขภาพที่ดีสำหรับประชาธิปไตยของเราเกินไปถ้าเราไม่หน้าอกความเป็นมาของผู้นำบารมี นักแสดงดีทำดีนี่ แต่เราอาจไม่ดีขึ้นให้ความไว้วางใจเราใน conscientiousness, tenacity สามารถจะเคร่งครัดมากขึ้น กว่าความเสี่ยง และเป็นผู้นำสะดวกสบายมากขึ้นในสำนักงานของพวกเขา boringly แก้ปัญหามากกว่านักที่เด่น ๆ
การแปล กรุณารอสักครู่..
She may be Europe’s most powerful woman, but well, boring, snoring doesn’t come close, does it. She’s so cautious she has the exact same jacket in at least 70 unadventurous shades and wears an identical outfit (one of the jackets with dark trousers) every day. Her rise to power as a woman, a chemist born in the GDR, a Lutheran in a party dominated by West German Catholics was highly improbable and makes her personal story fascinating. But asked once what her biggest youthful mistake was, she could only recall the day she climbed a tree and ruined a new tracksuit.
Her public speaking style is as inspiring as the eurozone quarterly growth figures. If Angela Merkel was a British shadow minister and went on Newsnight, Ian Katz would surely be retweeting “boring, snoring” so many times with so many added zs there would have to be another BBC inquiry – not into how embarrassing his indiscretion was, but for letting such a disaster anywhere near the cameras.
Yet the German Chancellor has an extraordinary personal popularity rating – as high as 70 per cent according to one poll. Barring last-minute upsets she is a shoo-in to be returned to power for a third term when Germans go to the polls on 22 September even if the arithmetic means her party the CDU will still have to form a coalition. The less star quality this 59-year-old exhibits, it seems, the more popular she becomes.
How does Merkel do it? In Britain, no politician, least of all an ambitious woman, would get far, let alone to a third term, if their profile included unassuming, private, dutiful and a very mediocre debater who doesn’t give many speeches. Voters here want their candidates to ooze energy, ¬action, drive. We want slick performers and plenty of fine talk. Credible policies are desirable. But what we really yearn for in the figure running the country is that they have “charisma”.
I suspect the reason Labour handlers were irked was because in Britain it is almost a bigger failing to be judged a “boring” performer than to be judged incompetent. Alastair Campbell was this week lamenting the current lack of “big characters” in British politics. And while Ed Miliband gets a rough time from within his party for solid policy reasons, the nagging doubts that persist about his electability are really presentational, he’s too geeky, too serious and his speeches… well, snooooozerama, innit, to paraphrase Katz.
That Merkel projects an image which seems the antithesis of what we understand by charismatic doesn’t, of course, actually make her a great German chancellor. She is rightly accused of letting events dictate the course of her ¬actions like canning the German nuclear power programme after Fukushima. The German federal system requires her to be a master tactician with regional opponents and rivals and that’s what absorbs her energy more than leading Europe out of the economic crisis or, for example, searching for peace in Syria.
At the G20 summit in St Petersburg, she embodied the reluctant German superpower idea, refusing to come off the fence and back a Syria statement signed by other EU leaders including David Cameron and François Hollande. An insular, parochial-minded German Chancellor, however “iron” her reputation in dealing with her adversaries at home, has negative consequences for Europe if not the world.
But the point to ponder is that Merkel manages to be perceived as “boring” by modern standards and at the same time to connect effectively with her electorate. This must be an interesting thing for democracy at a time when anti-politicians, populists and outsiders are feted and when so many people reject all politicians as corrupt or just “all the same”.
Germans of course, have good reason to disdain showy, flashy people and clever talkers in positions of power. Look at what happened when they last elected somebody with an abundance of charisma. With one or two ¬exceptions, cautious types have run the country since the war. Helmut Schmidt once ¬remarked that a politician who says they have a vision should see a doctor.
And it could be argued that Germans are just being pragmatic and thinking about their pockets. Why would they want to replace Merkel for a more excitable character when she has been such a safe pair of hands in keeping their economy on track and in demanding that other euro nations fall into line with the austerity that Berlin demands of them?
Maybe there’s something else at play. In her fascinating book Quiet, Susan Cain traces the relatively recent origins of -“personality” as the ideal in business, in politics and in life. It is, she points out, an early 20th- century invention of American self-help gurus like Dale Carnegie, who taught us to celebrate qualities like “magnetic” and “fascinating” over dutiful or honourable. In the course of her ¬research, Cain visited Harvard Business School whose alumni include George W Bush and a long list of US Treasury Secretaries, World Bank presidents and the like.
“No one ambles, strolls or lingers. They stride, full of forward momentum,” says Cain. The highly influential leadership model taught here is built on showing an ability to deliver certainty even without all the facts, because quiet, slow decision-making causes the morale (of customers or voters) to ebb away. Yet,Cain pulls together convincing evidence to argue that “charisma” in the sense of being alpha, loud and a great talker does not lead to greater insight or effectiveness, indeed the opposite.
Even Germans are not immune to the attractions of personality-driven campaigning and so Merkel’s only distinctive gesture, the way she places her hands together, fingers pointing downwards to create the shape of a diamond, is now being used as a symbol on the CDU campaign posters: “The hands of power”. How ¬refreshing that she punctured this image-making nonsense by telling the women’s magazine Brigitte that it meant “nothing”, and that she adopted the gesture only “because I never knew what to do with my arms”.
The difference here is that awkward political performers are pressured to project themselves as something they’re not naturally. The resulting inauthenticity is probably a bigger turn-off than the real Miliband or Reeves or even the real Cameron (not the man in those awful staged holiday pictures) might be.
It is possible that Germans have grown to love Mutti (mummy) because, as some claim, she’s a blank canvas. Or, could it be they have unconsciously developed a more evolved way of thinking about leadership than our US-inspired political culture allows. Wouldn’t it be healthy for our democracy too if we could bust the myth of charismatic leadership. Good performers make great television but we might do better to put our trust in conscientiousness, tenacity, the ability to take heed more than risk and in a leader more comfortable in their office boringly solving problems than glittering in the spotlight.
Her public speaking style is as inspiring as the eurozone quarterly growth figures. If Angela Merkel was a British shadow minister and went on Newsnight, Ian Katz would surely be retweeting “boring, snoring” so many times with so many added zs there would have to be another BBC inquiry – not into how embarrassing his indiscretion was, but for letting such a disaster anywhere near the cameras.
Yet the German Chancellor has an extraordinary personal popularity rating – as high as 70 per cent according to one poll. Barring last-minute upsets she is a shoo-in to be returned to power for a third term when Germans go to the polls on 22 September even if the arithmetic means her party the CDU will still have to form a coalition. The less star quality this 59-year-old exhibits, it seems, the more popular she becomes.
How does Merkel do it? In Britain, no politician, least of all an ambitious woman, would get far, let alone to a third term, if their profile included unassuming, private, dutiful and a very mediocre debater who doesn’t give many speeches. Voters here want their candidates to ooze energy, ¬action, drive. We want slick performers and plenty of fine talk. Credible policies are desirable. But what we really yearn for in the figure running the country is that they have “charisma”.
I suspect the reason Labour handlers were irked was because in Britain it is almost a bigger failing to be judged a “boring” performer than to be judged incompetent. Alastair Campbell was this week lamenting the current lack of “big characters” in British politics. And while Ed Miliband gets a rough time from within his party for solid policy reasons, the nagging doubts that persist about his electability are really presentational, he’s too geeky, too serious and his speeches… well, snooooozerama, innit, to paraphrase Katz.
That Merkel projects an image which seems the antithesis of what we understand by charismatic doesn’t, of course, actually make her a great German chancellor. She is rightly accused of letting events dictate the course of her ¬actions like canning the German nuclear power programme after Fukushima. The German federal system requires her to be a master tactician with regional opponents and rivals and that’s what absorbs her energy more than leading Europe out of the economic crisis or, for example, searching for peace in Syria.
At the G20 summit in St Petersburg, she embodied the reluctant German superpower idea, refusing to come off the fence and back a Syria statement signed by other EU leaders including David Cameron and François Hollande. An insular, parochial-minded German Chancellor, however “iron” her reputation in dealing with her adversaries at home, has negative consequences for Europe if not the world.
But the point to ponder is that Merkel manages to be perceived as “boring” by modern standards and at the same time to connect effectively with her electorate. This must be an interesting thing for democracy at a time when anti-politicians, populists and outsiders are feted and when so many people reject all politicians as corrupt or just “all the same”.
Germans of course, have good reason to disdain showy, flashy people and clever talkers in positions of power. Look at what happened when they last elected somebody with an abundance of charisma. With one or two ¬exceptions, cautious types have run the country since the war. Helmut Schmidt once ¬remarked that a politician who says they have a vision should see a doctor.
And it could be argued that Germans are just being pragmatic and thinking about their pockets. Why would they want to replace Merkel for a more excitable character when she has been such a safe pair of hands in keeping their economy on track and in demanding that other euro nations fall into line with the austerity that Berlin demands of them?
Maybe there’s something else at play. In her fascinating book Quiet, Susan Cain traces the relatively recent origins of -“personality” as the ideal in business, in politics and in life. It is, she points out, an early 20th- century invention of American self-help gurus like Dale Carnegie, who taught us to celebrate qualities like “magnetic” and “fascinating” over dutiful or honourable. In the course of her ¬research, Cain visited Harvard Business School whose alumni include George W Bush and a long list of US Treasury Secretaries, World Bank presidents and the like.
“No one ambles, strolls or lingers. They stride, full of forward momentum,” says Cain. The highly influential leadership model taught here is built on showing an ability to deliver certainty even without all the facts, because quiet, slow decision-making causes the morale (of customers or voters) to ebb away. Yet,Cain pulls together convincing evidence to argue that “charisma” in the sense of being alpha, loud and a great talker does not lead to greater insight or effectiveness, indeed the opposite.
Even Germans are not immune to the attractions of personality-driven campaigning and so Merkel’s only distinctive gesture, the way she places her hands together, fingers pointing downwards to create the shape of a diamond, is now being used as a symbol on the CDU campaign posters: “The hands of power”. How ¬refreshing that she punctured this image-making nonsense by telling the women’s magazine Brigitte that it meant “nothing”, and that she adopted the gesture only “because I never knew what to do with my arms”.
The difference here is that awkward political performers are pressured to project themselves as something they’re not naturally. The resulting inauthenticity is probably a bigger turn-off than the real Miliband or Reeves or even the real Cameron (not the man in those awful staged holiday pictures) might be.
It is possible that Germans have grown to love Mutti (mummy) because, as some claim, she’s a blank canvas. Or, could it be they have unconsciously developed a more evolved way of thinking about leadership than our US-inspired political culture allows. Wouldn’t it be healthy for our democracy too if we could bust the myth of charismatic leadership. Good performers make great television but we might do better to put our trust in conscientiousness, tenacity, the ability to take heed more than risk and in a leader more comfortable in their office boringly solving problems than glittering in the spotlight.
การแปล กรุณารอสักครู่..
เธออาจเป็นผู้หญิงที่มีอำนาจมากที่สุดในยุโรป แต่ก็น่าเบื่อ การนอนกรนไม่ได้มาปิดไม่ได้ เธอให้ระมัดระวังเธอมีเสื้อที่แน่นอนเดียวกันอย่างน้อย 70 unadventurous เฉดสีและสวมชุดเหมือนกัน ( หนึ่งของเสื้อกับกางเกงสีเข้ม ) ทุกวัน เธอลุกขึ้นสู่อำนาจในฐานะผู้หญิง นักเคมีเกิดใน GDR ,เป็นบาทหลวงในงานเลี้ยง dominated โดยตะวันตกเยอรมันคาทอลิกก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ และทำให้เรื่องราวส่วนตัวของเธอน่าสนใจมาก แต่เมื่อสิ่งที่เธอถามใหญ่หนุ่มผิด เธอจะนึกถึงวันเธอปีนขึ้นไปบนต้นไม้และทำลายชุดใหม่
สไตล์การพูดในที่สาธารณะเป็นแรงบันดาลใจเป็นยูโรโซนอย่างต่อเนื่องของตัวเลขถ้า Angela Merkel เป็นรัฐมนตรีเงา อังกฤษและไปใน newsnight เอียน แคทซ์ จะเป็น retweeting " น่าเบื่อ นอนกรน " หลายครั้งกับ ZS เพิ่มมากมายมีจะต้องถูกสอบถามเป็นวิธีอื่นบีบีซี–ไม่น่าอายของเขา ความไม่รอบคอบ แต่ที่ให้เช่นภัยพิบัติเข้าใกล้กล้อง
แต่นายกรัฐมนตรีเยอรมันมีคะแนนความนิยมส่วนบุคคลพิเศษและสูงที่สุดเท่าที่ร้อยละ 70 ตามหนึ่งในโพลล์ ยกเว้นในนาทีสุดท้าย upsets เธอเป็นไปในที่จะกลับมาเป็นพลังงานสำหรับระยะที่สามเมื่อเยอรมันไปเลือกตั้ง วันที่ 22 กันยายน ถึงแม้ว่าค่าเฉลี่ยพรรค CDU จะยังคงมีรูปแบบผสม คุณภาพระดับน้อยกว่านี้ 59 ปี จัดแสดง ดูเหมือนว่า
สไตล์การพูดในที่สาธารณะเป็นแรงบันดาลใจเป็นยูโรโซนอย่างต่อเนื่องของตัวเลขถ้า Angela Merkel เป็นรัฐมนตรีเงา อังกฤษและไปใน newsnight เอียน แคทซ์ จะเป็น retweeting " น่าเบื่อ นอนกรน " หลายครั้งกับ ZS เพิ่มมากมายมีจะต้องถูกสอบถามเป็นวิธีอื่นบีบีซี–ไม่น่าอายของเขา ความไม่รอบคอบ แต่ที่ให้เช่นภัยพิบัติเข้าใกล้กล้อง
แต่นายกรัฐมนตรีเยอรมันมีคะแนนความนิยมส่วนบุคคลพิเศษและสูงที่สุดเท่าที่ร้อยละ 70 ตามหนึ่งในโพลล์ ยกเว้นในนาทีสุดท้าย upsets เธอเป็นไปในที่จะกลับมาเป็นพลังงานสำหรับระยะที่สามเมื่อเยอรมันไปเลือกตั้ง วันที่ 22 กันยายน ถึงแม้ว่าค่าเฉลี่ยพรรค CDU จะยังคงมีรูปแบบผสม คุณภาพระดับน้อยกว่านี้ 59 ปี จัดแสดง ดูเหมือนว่า
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- 品質向上目標達成
- ok my dear. I will do as you say. Hie yo
- คุณจะมารับฉันตรงไหน
- นครราชสีมา
- 品質向上目標達成
- วิทยุ
- so bord
- ฉันเลิกกับสามี 6 ปี สามีฉันไปมีแฟนใหม่
- Pupil
- can you show me you are boobs
- Which bus a bus service in the city, and
- contractual
- could you tell me about the weather in e
- 灵枧一动，就买了几条
- หากได้รับเงินเรียบร้อย โปรดแจ้งให้ทราบ
- That day the weather is very hot.
- อยากสอบถามว่าคุณมีสินค้าแบบนี่หรือไม่
- อยู่ใน
- okay thats acceptable just follow our in
- Kitchen work
- เหมาะแก่การพักผ่อน
- broken
- เช่นกัน
- เงินทุนสำรองระหว่างประเทศ
