In my student days, in reading Edwa

In my student days, in reading Edward Banfield's
(1958) account of the beliefs of the people in a
poor village in Southern Italy, I came upon a
remarkable statement by a village monarchist. He
said, "Monarchy is the best kind of government
because the King is then owner of the country. Like
the owner of a house, when the wiring is wrong, he
fixes it" (p. 26). The villager's argument jarred against
my democratic convictions. I could not deny that the
owner of a country would have an incentive to make
his property productive. Could the germ of truth in
the monarchist's argument be reconciled with the
case for democracy?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในวันนักเรียนของฉัน ในอ่าน Edward Banfieldบัญชี (1958) ความเชื่อของคนในการหมู่บ้านที่ยากจนในอิตาลีตอนใต้ มาตามคำสั่งที่โดดเด่น โดย monarchist ที่หมู่บ้าน เขากล่าวว่า "สถาบันพระมหากษัตริย์เป็นชนิดที่ดีที่สุดของรัฐบาลเพราะพระเป็นเจ้าของประเทศแล้ว เช่นเจ้าของบ้าน เมื่อเดินสายไม่ถูกต้อง เขาแก้ไขมัน" (p. 26) อาร์กิวเมนต์ของมันโหลกับความเชื่อมั่นประชาธิปไตยของฉัน ผมไม่อาจปฏิเสธว่า การเจ้าของประเทศจะมีสิ่งจูงใจให้ทรัพย์สินของเขาที่มีประสิทธิภาพ สามารถจมูกความจริงอาร์กิวเมนต์ของ monarchist อโหสิกรรมด้วยการกรณีเพื่อประชาธิปไตย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในวันนักเรียนของฉันในการอ่านเอ็ดเวิร์ดแบนฟิลด์ของ
(1958) บัญชีของความเชื่อของคนใน
หมู่บ้านยากจนในภาคใต้ของอิตาลีผมมาอยู่กับ
คำสั่งที่โดดเด่นโดยราชาธิปไตหมู่บ้าน เขา
กล่าวว่า "สถาบันพระมหากษัตริย์เป็นชนิดที่ดีที่สุดของรัฐบาล
เพราะพระมหากษัตริย์เป็นเจ้าของแล้วของประเทศ. เช่นเดียวกับ
เจ้าของบ้านเมื่อสายไฟที่ไม่ถูกต้องเขา
แก้ไขมัน" (พี. 26) อาร์กิวเมนต์ชาวบ้านจาร์เรดกับ
ความเชื่อมั่นในระบอบประชาธิปไตยของฉัน ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า
เจ้าของประเทศที่จะมีแรงจูงใจที่จะทำให้
ทรัพย์สินของเขามีประสิทธิผล อาจจมูกของความจริงใน
ข้อโต้แย้งของราชาธิปไตจะคืนดีกับ
กรณีเพื่อประชาธิปไตย?